Het deed Norwood goed dat Hatori er zou zijn. Echter werd dat snel verzwakt door Madeline. "Als ik morgen buiten bewustzijn ben. Dan mag Madeline me bezoeken..." zei hij. Dat het een week duurde stond in ieder boek, maar Norwood wist het niet zeker. Hij wilde Madeline maar wat graag steunen die zeven dagen. Norwood bleef futloos in de stoel zitten en dwong zichzelf overeind. "Dan ga ik maar...ik moet me nog voorbereiden." zei hij kalm. Het gevecht was immers het moeilijkste deel. Norwood haatte zichzelf dat hij het zo ver had laten komen. Kalm liep hij de deur uit. Hij keek naar Madeline. Hij zakte door zijn knieën. "Madeline, ik hou van je." zei hij met trillende stem. Daarna stond hij op en verliet de ziekenzaal.

'Waarschijnlijk hetzelfde,' fluisterde Savador hees met een brok in zijn keel op Madeline's vraag. 'Die woede neemt me over, Madeline. Het is te vergelijken met jouw Novaanse vorm. Maar men kan er niet over zeggen: 'Zo is Savador nu eenmaal'. Ik heb er zelf niet voor gezorgd. Die knik in mijn hoofd, die voor woede en machtsbelust zorgt, is uiteindelijk zelf ontstaan door die duivel. Marcus..' De laatste naam sprak hij haast geluidloos uit, alsof hij bang was om door hem gehoord te worden. Er ging een korte rilling over zijn rug als hij aan die man dacht. Hij kon Madeline's verhaal maar wat te goed begrijpen. Hij had zichzelf al een lange tijd geleden verloren in macht. Je verdiend er roem en rijkdom mee, maar de drang maakt je van binnenin langzaam maar zeker kapot. Hij barstte even later opnieuw zacht in huilen en onverstaanbaar gejammer uit toen Madeline hem zei dat hij haar eigenlijk al verloren was bij het geven van haar ja-woord. 'Sst!' Hij drukte een bleke vinger tegen Madeline's lippen. 'Ik hoef het niet te horen. Ik wil het ook niet horen. Ik ben gelukkig met Diva, echt waar. En jij vast met die.. met Norwood. En toch voelt het alsof er ergens een fout is gemaakt.' Zijn bevende hand reikte naar de slanke hand van Madeline en omsloot die voorzichtig. 'Het was niets meer dan een groot stom voorval. Jij hield toen al van me zoals ik ook jou liefhad. Maar we wisten het niet van elkaar. Als ik alleen maar naar je toe was gegaan. Maar dat deed ik niet. Ik had er geen ervaring in, je zou me vast haten en het liefst uit de weg willen ruimen zoals alle anderen.' Het was nu zijn hand die zacht door haar blonde lokken ging. 'Ik zag leraar na leraar vertrekken naar het lanceringsplatform, en ik vond het maar vreemd. Later kwam ik erachter dat iedereen naar je bruiloft ging en ik niet was uitgenodigd. Maar zelfs als ik een uitnodiging had gehad was ik niet gekomen. Ik kan dat niet aanzien. Weet je wat ik die dag gedaan heb, als enige van de leerkrachten op de school terwijl iedereen plezier en vertier op een andere planeet had? Ik had een fles wijn uit de kast getrokken en ik had geproost naar de duivel en gedronken op de dood. Het voelde alsof mijn leven beëindigd was, Madeline.' Hij streek met een hand zacht over haar rug toen haar schouders van het huilen schokten. In stilte huilde hij met haar mee. Even later hoorde hij de deur weer opengaan, Norwood die Madeline zei dat hij van haar hield, maar hij besteedde er geen aandacht aan. Hij luisterde geluidloos snikkend naar Madeline's woorden daarna. Savador liet haar even los om te zien wat ze deed toen ze haar mouw opstroopte. Zijn blik bleef hangen op de kleine tatoeage op haar onderarm. 'Stomme dwaas!' riep hij in een volgende huilbui uit toen hij hoorde wat voor contract ze had gesloten. Hij kneep zijn ogen stijf dicht om de tranen eruit te bannen en legde zijn voorhoofd tegen dat van Madeline terwijl zijn handen krampachtig door haar blonde lokken klauwden. 'Echt, je bent zo stom!' Hij moest zich door het hevige snikken even vermannen voor hij verder kon spreken. 'Weet je wat je daarmee hebt gedaan? Je hebt het boek over ons definitief gesloten. Alleen een echtscheiding kan nog.. Over het algemeen zou het een goede daad zijn, Madeline, maar.. Denk je echt dat je daar gelukkiger van wordt? Denk je dat werkelijk?!' Hij negeerde de tranen die over zijn wangen stroomden. Zijn hoofd zat bij het ongelukkige idee dat hij waarschijnlijk nooit meer zijn liefde bij Madeline kwijt kon, en andersom ook niet. Aan de andere kant was het goed, hij kon niet meer vreemdgaan en daarmee Diva pijn doen. Hij wilde haar dat niet aandoen, maar de drang was te groot. En dan vooral bij Madeline. Hij kon haar niet eeuwig verliezen, dat was waanzin. Savador wist het niet meer. Hij kon alleen maar huilen en zich aan Madeline vastklampen. 'Ik hou zoveel van je,' was er te verstaan uit zijn gesnik.

[WOW! Sorry voor de onderbreking maar hier moet je een boek over schrijven! dit is zo spannend :3 ]

Madeline keek met een droeve blik op Savador neer. Ze liet hem uitspreken waarna ze haar armen even iets steviger om hem heen sloeg. ''Savador luister. Je moet niet kijken naar de dingen die je misschien had kunnen hebben. Niets gebeurd als toeval. Alles heeft een reden. Dat wij niet bij elkaar zijn, dat heeft zo moeten gaan. Kijk naar je leven dat je nu leidt. Je hebt twee prachtkinderen. Je hebt een vrouw die zielsveel van je houd, een beste vriend die het waard vind voor je te sterven en niet te vergeten je hebt een goede baan èn bent opvolger van de Heer der Duisternis. Zou je die zekerheden in je leven op willen geven voor iets waarvan je niet eens zeker weet of het wel gaat werken? Wie weet hadden we een goede relatie kunnen hebben, maar misschien was het snel stukgelopen. Hoe dan ook het had zo moeten zijn. Je moet kijken naar wat je hebt Savador. Niet naar wat je had kunnen hebben. Als je dat doet dan gaat je leven aan je voorbij, zonder je'' zei ze tegen hem. Madeline keek even op toen Norwood terug kwam. Ze keek hem triest aan. Ze streek over met haar vingertoppen over zijn wang als zwijgend teken dat ze ook van hem hield. Ze wende haar blik ongemakkelijk af toen Savador haar een soort van uitschold om haar actie maar keek hem strak aan toen ze zijn vragen hoorde. ''Nee'' zei ze vrij fel op zijn woorden. ''Nee dat denk ik niet. Maar dat weerhoud me er extra van anderen geen pijn te doen door mijn ondoordachte acties'' zei ze tegen hem. Ze wou Norwood geen pijn doen of hem verliezen omdat ze niet nadacht. Dit zou haar wel twee keer laten nadenken over haar acties. Ze fluisterde sussende en troostende woorden in Savadors oor toen hij opnieuw in snikken uitbarstte. ''Rustig maar, alles komt goed'' zei ze zacht.

Savador verborg zijn behuilde gezicht tussen Madeline's hals en schouder terwijl hij zacht snikkend luisterde naar Madeline's woorden. Hij bleef nog een kleine tijd doorsnikken toen ze uiteindelijk uitgepraat was. 'Dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan. Ik kijk juist wel naar de dingen die ik had kunnen hebben. Het is al zover in de soep gedraaid hierboven... ik wil niets anders meer dan macht. Het is een obsessie geworden, Madeline. Ik kan er niets aan doen,' sprak hij zacht, zijn stem gesmoord doordat hij zijn gezicht nog in haar hals had gedrukt. 'Ik zou alles behalve de liefde die ik nu heb op willen geven voor jou. En ik zou alles behalve jou op willen geven voor Diva's liefde. Dat is wat het zo ingewikkeld maakt. Als ik nu twee levens leed.. ééntje waar ik mijn tijd met Diva doorbracht, en de ander met jou. Dat had het zo eenvoudiger gemaakt. Ik geloof dat we gelukkig hadden kunnen zijn, Madeline. Onze relatie die dan op de klippen was gelopen, ik denk niet dat dat er snel in zou zitten. Het had niet zo maar gewoon 'moeten zijn' of 'moeten gebeuren zoals het is gelopen'. Als ik toen alleen maar de moed had om naar je toe te gaan.. jij voelt toch hetzelfde? Je was er toch ook teleurgesteld over toen ik het eenmaal aan het licht bracht? Je had liever op mij gehoopt. Maar ik heb de kans niet gegrepen toen ik die kreeg. Omdat ik een dwaas ben, Madeline.' Savador stopte zijn gezicht verder weg in Madeline's hals toen hij weer tranen op voelde komen. 'Waarom heb je het dan gedaan? Waarom was je zo stomzinnig dat contract te sluiten?' vroeg hij fluisterend op Madeline's felle woorden. 'Maar je hebt er mij wel pijn mee gedaan,' voegde hij zacht toe. Hij sloot zijn ogen om een poging te doen tot rust te komen bij het horen van de zachte woorden die Madeline in zijn oor suste. Maar zijn verdriet werd er alleen maar groter door. 'Hoe kan het nu goedkomen als ik jou kwijt ben?' zei Savador luider en op een gefrustreerdere toon dan zijn bedoeling was.