Madeline opende voorzichtig de deur van haar slaapkamer. Ze keek voorzichtig of ze Hatori zag. Nu haar buik zichtbaar dikker werd moest ze hem nog meer ontlopen dan anders. Ze had een wijde tuniek aangetrokken die het meeste van de opzwelling kon verbergen. Toen ze niets zag of hoorde sloot Madeline de deur van haar kamer zachtjes en zonder geluid te maken achter zich. Daarna liep ze met snelle gejaagde passen weg. Ze durfde het Hatori nog steeds niet te vertellen. Het was inmiddels wel duidelijk voor haar dat ze zwanger was. Maar ze was doodsbang voor Hatori's reactie. En ook voor de uitslag van haar zwangerschap. Straks was ze helemaal niet in verwachting van Norwood, maar van Savador. Ze wist dat Hatori een enorme hekel aan Savador had. Vandaar dat ze hem nu probeerde te ontlopen. Ze was niet de halve ziekenzaal door toen ze een deur open hoorde gaan. Ze kon zich op dit punt nergens verbergen.

Hatori was in de operatiekamer bezig met een leerling door het haast voor elkaar had gekregen zijn arm kwijt te raken. Hij keek met een ruk op toen hij het geluid van een deur hoorde gaan. Gelukkig was hij net klaar met de leerling en moest wachten tot die weer bij zinnen kwam na de verdoving. Hij trok zijn handschoenen uit en trok het mondkapje naar beneden. Hij opende de deur en zag Madeline staan. Ze ontliep hem al een tijdje. Hij wist het gewoon want telkens als hij haar wou spreken zei ze dat ze ergens anders met spoed heen moest. Dan bleef ze hele dagen weg. Maar nu kon ze nergens heen. ''Blijf even staan Madeline'' zei hij. Hij was lichtelijk geschrokken van zijn eigen stem die nogal scherp en kil klonk tegenover haar. Hij legde de spullen die hij net bij de operatie had gebruikt weg en liep op Madeline af. ''Madeline, waarom ontloop je me de hele tijd?'' vroeg hij zacht aan haar toen hij bij haar was. Zijn blik gleed even naar de tuniek die ze droeg. Dat was niets voor Madeline. Ze hield er niet van als kleren te wijd zaten. Hij keek haar weer strak aan, wachtend op antwoord van haar kant. ''Waar was jij eigenlijk van plan heen te gaan?'' vroeg hij wantrouwend.

Madeline verstijfde toen ze de scherpe stem van Hatori hoorde. Ze slikte lichtelijk maar bleef wel staan. Ze durfde hem niet aan te kijken toen hij bij haar was. Maar ze voelde zijn onderzoekende blik over haar heen dwalen. Hij zou het zien, daar was ze zeker van. ''Ik ontloop je helemaal niet. Jij hebt het gewoon altijd zo druk dat het zo lijkt'' zei ze zacht. Ze waagde het om hem even aan te kijken toen ze zijn vraag hoorde. ''Ik was onderweg naar Norwood. Of is het verboden om mijn eigen echtgenoot op te zoeken?'' vroeg ze met veel sarcasme om haar zenuwen te verbergen. Ze vond zelf dat ze nog best overtuigend klonk. Maar zou Hatori haar wel geloven? ''Als je het niet erg vind ga ik dan maar. Ik heb nog wel meer te doen vandaag en jij ongetwijfeld ook'' zei ze en vervolgde haar pas naar de deuren van de ziekenzaal.

Hatori had zijn armen over elkaar geslagen en keek Madeline zwijgend maar kil aan. Haar beschuldiging kwam hard aan. ''Ik werk zoveel zodat jij al de kleren en schoenen kunt kopen die je zo mooi vind, zodat Meadraid gewoon haar opleiding kan afmaken, zodat de huur van ons appartement op Nova betaald wordt en zodat we hier kunnen blijven. Maar als jij vind dat het mijn schuld is ga vooral je gang'' zei hij kalmer dan je meestal van Hatori zou verwachten. Hij zweeg op haar verklaring dat ze onderweg was naar Norwood. Maar hij was nog niet van plan om haar te laten gaan. Hatori greep Madeline bij haar pols en trok haar naar zich toe. Daardoor raakte zijn andere hand haar opgezwollen buik. Van schrik liet hij haar vallen. Hatori knielde bij Madeline neer en hielp haar overeind. Daarna drukte hij zachtjes op Madeline's buik. ''Je bent zwanger'' zei hij ongelovig. ''Is het van Norwood?'' vroeg hij daarna zachtjes maar ergens ook wel dreigend.

Madeline had geen goed gevoel bij Hatori's kille blik maar dwong voor zichzelf een kalm masker op te zetten. Ze ging niet in op zijn woorden maar voelde zich wel schuldig wat ze tegen hem had gezegd. Ze zou haar fout hoe dan ook niet toe geven. Ze schrok ook van hem toen hij plotseling haar pols beetpakte en zich naar hem toe trok. Toen Hatori haar liet vallen wist ze zich nog net op tijd tegen te houden voor ze een hele pijnlijke smak tegen de grond zou maken en daarmee misschien iets schadelijks zou veroorzaken aan het kind dat ze in zich droeg. Ze voelde hoe ze op haar benen begon te trillen toen Hatori aan haar buik voelde. Ze keek ietwat beschaamd naar de grond toen hij concludeerde dat ze zwanger was. ''Weet ik niet zeker'' fluisterde ze zacht op zijn dreigende vraag of ze in verwachting was van Norwood.

Hatori verstevigde zijn greep om Madeline's pols. ''Dan gaan we dat maar eens uitzoeken'' zei hij resoluut. Misschien was zijn greep om Madeline's pols iets te hardhandig en ruw maar Hatori had dat zelf niet in de gaten. Hij duwde haar neer op een bed. Hij legde haar op haar rug. Hij siste zachtjes een spreuk en ging met zijn hand boven de buik van Madeline langs. Ondertussen bedacht hij wat ze kon bedoelen met het niet helemaal zeker weten. Ineens schoot Hatori te binnen dat het kind natuurlijk ook nog van Savador kon zijn. Hij voelde razernij in zich opborrelen als hij daaraan dacht. Hij wist nog niet precies wat hij dan zou doen maar Hatori wou zeker niet dat zo'n kind dan in leven zou blijven. Vooral niet als het een beetje op Savador zou lijken. Hatori draaide zijn hoofd met een ruk naar de deur toen hij buiten de deur iets hoorde stommelen. Hij keek toe hoe iemand buiten de deurkruk naar beneden duwde.

Savador stond aarzelend voor de deur van de ziekenzaal en bedacht zich of het niet beter was geweest als hij zich in zijn slangenvorm steil het gebouw omhoog gewerkt had om Madeline regelrecht in haar kamer te bezoeken. In eerste instantie was dat eigenlijk ook de bedoeling geweest. Het was voor hem al een tijd geleden dat Madeline achter het feit gekomen was dat ze zwanger was, maar ze niet wist van wie. In de tussentijd moest het ongeboren kind in haar buik al aardig gegroeid zijn, waardoor hij hoopte dat niemand het nog opgemerkt had. Als hij het niet zo druk had gehad was hij wel eerder langsgekomen. Hij wilde er immers voor haar zijn. Maar hij wilde zich absoluut niet in Hatori's buurt wagen. Die man zou hem levend villen als het uiteindelijk toch bleek dat het kind van hem afkwam. Hij beet zacht op het puntje van zijn tong. Diva moest hij het ook nog vertellen, hij wist niet hoe ze erop zou reageren. Daar was hij juist zo bang voor. Voorzichtig duwde hij de deurklink naar beneden, zo stil mogelijk terwijl hij zo vurig hoopte dat Hatori momenteel niet op de ziekenzaal aanwezig was. Dan kon hij zonder problemen direct doorlopen naar Madeline's kamer en haar wat ondersteunen. 'Madeline?' fluisterde hij zacht terwijl hij zacht de deur opende. Hij verstarde direct toen hij Madeline met een duidelijk zichtbaar verdikte buik op een bed zag liggen en recht in Hatori's ogen staarde. Zelfs zijn blinde oog leek hem door de lokken die er meestal voor hingen recht aan te staren. Hij moest er dus al achter zijn gekomen. Een paar minuten eerder of al een langere tijd. Hij gokte op dat eerste, want hij was er vrijwel zeker van dat Hatori hem niet zomaar zijn gang zou laten gaan als hij de vader was. Niettemin kon er nog een hatelijke blik van af. 'Ooh,' bracht Savador op een minachtende toon uit. 'Ik vrees dat ik later maar weer eens moet terugkomen. Tot dan, Madeline.' Zijn zwarte lokken zwierden sierlijk mee toen Savador zich daarna weer met een ruk omdraaide en op het punt stond de zaal weer te verlaten.

Hatori staarde Savador vernietigend aan toen hij zijn gezicht zag. ''Als je het over de duivel hebt'' zei hij met veel haat en minachting. Maar toen Savador zich omdraaide stond Hatori zo snel op dat zijn stoel met een klap achterover viel. ''HIER BLIJVEN!'' schreeuwde hij tegen Savador. Hatori spande de spieren in zijn hand aan waarna de deur met een klap voor zijn neus dicht viel en in het slot. Hatori liep met grote stappen op Savador af en draaide hem ruw aan zijn schouder om. ''Als ik erachter kom dat dat jouw werk is, dan hak ik je in twintig stukken, kook je, fileer je, gril je en geef je daarna te vreten aan elk smerig beest dat jou door zijn strot kan krijgen'' snauwde hij tegen Savador terwijl hij naar Madeline wees doelend op haar opgezwollen buik. Hatori keek even op toen zijn hand weer begon te gloeien. ''We zullen het gauw genoeg zien'' mompelde hij. In zijn handpalm werden Novaanse tekens gekerfd. Hatori zweeg even voor hij Savador weer aankeek. ''Zo te zien blijf je leven...vandaag althands'' zei hij dreigend. Ergens vond hij het wel jammer. Anders had hij een mooi excuses gehad om Savdor te doden. Hatori liet hem voor wat het was en liep naar Madeline toe terwijl hij haar voorzichtig overeind hielp. ''Ik denk dat je Norwood maar beter kunt gaan vertellen dat hij vader wordt'' zei hij zachtjes tegen haar.

Savador negeerde Hatori's geschreeuw maar stond abrupt stil op het moment dat de deur voor zijn neus plotseling met een klap dichtsloeg en in zijn slot viel. Hij draaide zich niet naar Hatori om toen hij zijn vluchtige stappen dichterbij hoorde komen, maar bleef met zijn rug naar hem toegekeerd staan. Pas toen hij hem zelf aan zijn schouder naar hem toedraaide, keek hij hem pas aan. Hij trok zijn wenkbrauwen op toen Hatori in een gewelddadig gesnauw uitbarstte en stootte tijdens zijn spraakwaterval aan bruuske woorden een zacht spottend gelach uit. 'Natuurlijk,' zei hij zacht nalachend. 'Ga je gang. Je zult me wel eerst moeten overmeesteren.' Zijn blik ging naar Hatori's hand toen die oplichtte en waar waarschijnlijk de uitslag in was te zien. Savador beet gespannen op het puntje van zijn tong terwijl zijn halfdicht geknepen ogen afwachtend gericht waren op Hatori. Ergens hoopte hij vurig dat het kind van hem was, met alle consequenties van dien. Dan kon hij Norwood in zijn gezicht uitlachen, pronken met een kind van zijn eigen vrouw. Zijn gouden ogen verwijdden zich even toen Hatori hem zei dat hij bleef leven. 'Wat bedoel je?' vroeg hij op een zachte hese toon, maar die vraag ging verloren toen Hatori terug naar Madeline liep. Waarom stormde hij niet op hem af, deed hij geen poging hem af te maken? Dat kind kon toch mogelijk niet..?
''Ik denk dat je Norwood maar beter kunt gaan vertellen dat hij vader wordt'' Op die woorden beende Savador in een snelle woedende pas op Hatori af en greep hem ruw bij de kraag van zijn doktersjas. 'Wat bedoel je, Norwood de vader?!' riep hij snauwend in zijn gezicht terwijl hij hem achteruit tegen een muur dreef. 'Dat KAN NIET! Dat is NIET MOGELIJK!' Hij schudde Hatori wild door elkaar zodat zijn achterhoofd enkele keren tegen de muur bonkte. Zwaar hijgend liet Savador hem uiteindelijk weer los en liet hem op de grond vallen. Hij greep zich vast aan een steun van één van de bedden terwijl hij half gekromd weer terug op adem probeerde te komen. In de tussentijd waren zijn ogen stikjaloers op Madeline's verdikte buik gericht.

Hatori bleef Savador volkomen kalm aankijken toen hij hem bij zijn kraag greep. Hij verzette zich niet maar wachtte tot Savador hem simpelweg weer los zou laten. Hatori trok zijn kleding weer recht en haalde even een hand door zijn haar. Zijn hoofd bonkte nog na van de pijn maar hij negeerde het. ''Nou eigenlijk is dat heel goed mogelijk Savador. Maar ik hoef jou hopelijk niet uit te leggen wat mensen die getrouwd zijn samen doen'' zei hij zacht en met sarcasme terwijl hij uit de zak van zijn witte doktersjas een pakje sigaretten en een aansteker. Hij liep naar het raam en gooide dat open terwijl hij een sigaret in zijn mond deed en die aanstak. Hij blies kalm een witte wolk rook weer uit naar buiten gericht. Savadors reactie en jaloerse blik op Madeline voelde als dè overwinning voor hem. Daarbij was hij ongelofelijk opgelucht dat het kind van Norwood was en niet van Savador.

Savador voelde zijn ademhaling niet rustiger worden, het was alsof er iets in zijn bronchiën was blijven steken die de verse lucht naar zijn longen belemmerde. Hij veegde met de rug van zijn hand ruw wat speeksel bij zijn mondhoek weg. 'Het is helemaal niet 'heel goed' mogelijk!' schreeuwde hij uit, met de nadruk op heel goed. Hij balde krampachtig één van zijn vuisten om het trillen over zijn lichaam tevergeefs tegen te gaan. 'Ik kan niet geloven dat Norwood me voor was. Ik geloof het niet! Wat ik met haar deed was al een langere tijd geleden, het zou alleen maar meer dan logisch zijn dat het kind van mij was!' Naarmate hij langer sprak, werd zijn geschreeuw steeds luider. Hij wees met een priemende vinger in Hatori's richting. 'Je zit er naast met je uitslag!' bracht hij plotseling op een griezelig kalme toon uit. 'Ik weet het zeker. Het kan niet kloppen.' Net op het punt dat hij dacht weer kalmer te worden, voelde hij de woede binnenin hem exploderen toen Hatori alsof er geen enkel probleem was om je zorgen over te maken doodleuk een sigaret opstak. 'Goed dan,' bracht Savador hijgend uit terwijl hij met een wezenloze blik naar een klein kastje naast een bed slofte. 'We zullen vanzelf wel zien of het kind van mij is..' Zijn bleke bevende hand sloot zich om een scalpel. 'En als het kind van Norwood blijkt te zijn..' Hij draaide zich om en slofte sloom naar Madeline's bed terug. In zijn gouden ogen was een furieuze blik te zien die aantoonde dat hij compleet was doorgedraaid. 'ELIMINEER IK HET!' schreeuwde Savador uit als een donderslag terwijl hij scalpel boven Madeline's buik ophief en de punt in een flits neer liet komen.

Ook Madeline had ingespannen naar de deur gestaard toen de klink naar beneden gedrukt werd. En hoewel ze meestal opluchting voelde als Savador binnen kwam, voelde ze nu enkel kilte in zich. Ze beet zachtjes op haar onderlip. Dit kon niet goed aflopen. Ze mengde zich niet in de ruzie tussen Savador en Hatori. Maar ze keek Hatori afwachtend aan toen hij met de uitslag naar haar toe kwam. Er veranderde weinig aan haar blik toen ze hoorde dat Norwood de vader was. Ze had het al aan zien komen. Ze had aangevoeld dat het van hem was. Ze wou ingrijpen toen Savador zijn woede niet langer onder controle kon houden maar lag als bevroren op het bed. Ze had hem nog nooit zo razend meegemaakt. En Hatori maakte het er ook niet bepaald beter op. Madeline volgde met grote, angstige ogen elke beweging van Savador toen hij naar het kleine kastje liep. ''Savador, leg die scapel neer'' hoorde ze haar eigen stem zacht fluisteren en trillen van angst toen hij op haar af kwam. Ze had hem nog nooit zo gezien. Hij was compleet gek geworden, krankzinnig, doorgedraaid. En niet leek hem tegen te houden. Madeline kneep haar ogen stijf dicht toen ze zag dat Savador de scapel ophief. Maar in plaats van de punt dwars door het zachte vlewes van haar buik te voelen kaatste hij af. Haar hele lichaam was bedekt met blauw, vloeibaar kristal. Ze droeg niet langer kleding waardoor er oplichtende lichtblauwe Novaanse tekens te zien waren op haar buik, de welving van haar borsten, haar sleutelbenen, haar schouderbladen en haar rug. Zelfs haar haren waren van vloeibaar kristal zodat ze golfden alsof Madeline onder water was. Ze was naar haar oorspronkelijke Novaanse vorm weergekeerd. Die vorm waar alle Novanen ooit uit ontstaan zouden zijn. Toen Madeline met een plotselinge beweging haar ogen opende, staarde twee lichtgevende violette schijven Savador strak aan. Madeline stond langzaam op van het bed. Alles waar ze me in aanraking kwam kreeg een fijn laagje blauw kristal over zich dat weer verdween als ze het los liet. Ze ging vlak voor Savador staan en keek hem recht aan. Haar blik woedend en ontzet tegelijkertijd. ''Je wou me doden''.
Haar stem klonk zuiver en teder als het lied van een cederfluit. De lucht de Madeline uitandemde was even koud als het kristal waaruit haar huid bestond. Maar daarna werd haar blik enkel kwaad. Het blauwe kristal kleurde fel rood. De tekens werden oranje en haar ogen dieppaars. ''Je wou me doden'' klonk het dit keer als een beschuldiging. Haar stem had een echo na nu en brak de ruiten in de ziekenzaal.

Savador schrok zelf van de schok die door zijn lijf ging toen de vlijmscherpe punt van het scalpel met een harde klap op het kristal neerkwam dat Madeline opeens bedekt had, en direct omboog. Hij lette er niet op, want zijn ogen waren groot van ontzetting gericht op Madeline. Hij herkende haar haast niet meer. Zijn blik werd gevangen door het dunne laagje blauwachtige kristal om haar lichaam, de oplichtende Novaanse tekens over haar lijf en haar haren die golfden alsof ze zich onder water bevond. Savador wist niet hoe snel hij achteruit moest deinzen toen Madeline's ogen zich openden en hij recht in twee violetgekleurde schijven staarde. Hij struikelde haast over zijn eigen voeten, maar wist zich nog net aan het bed vast te grijpen. Zijn blinde woede had plaats gemaakt voor een mengeling van angst en verdriet. Er ging een tweede schok door hem heen toen ze beweerde dat hij haar wilde doden. 'Nee,' stamelde hij zacht terwijl hij zijn hoofd langzaam schudde. Hij voelde het koude staal van het scalpel in zijn huid branden. In een rotvaart smeet hij het ding zo ver mogelijk van zich vandaan, beangstigd door de handelingen die hij in zijn blinde woede aan had willen richten. Waar was hij in godsnaam mee bezig? Hij wilde het kind doden, niet Madeline. Maar hij had haar misschien wel evengoed gedood als dat scalpel door haar maagwand was gegaan. Er ging een huivering door Savador heen toen hij de kille temperatuur van Madeline's adem voelde. Er gingen een hoop emoties door hem heen toen hij het kristal naar rood zag verkleuren, alsof er iemand binnenin hem een flinke draai aan een rad van gevoelens gaf. 'Madeline?' bracht hij haast op een smekende toon uit bij het zien van haar woedende blik. Het deed hem pijn als ze enige vorm van woede aan hem toonde. Hij was niets anders gewend dan liefde van haar te ontvangen. Hij hief een arm op voor zijn gezicht toen plotseling de ramen van de ziekenzaal braken en hij overspoeld werd door een regen van glasscherven. 'Dat is niet waar!' riep hij verontwaardigd uit toen ze haar eerdere woorden herhaalde. Hoe kon ze dat van hem denken? Hij gaf om haar, hij zou nog liever zijn hogere posities opgeven dan haar te verliezen. 'Ik hou van je,' fluisterde hij zacht. 'Dus, Madeline.. je hoeft niet - het is niet nodig om..' Hij slikte een brok in zijn keel door terwijl hij haar voorzichtig naderde om haar tot rust te bedaren. 'Kalmeer. Het is al goed,' suste Savador haar zacht gerust, alsof hij een razende merrie naderde en haar weer rustig probeerde te krijgen.

Hatori keek Savador met gefronste wenkbrauwen aan. ''Savador, kalmeer wat. Het kind is niet van jou, daar kun je niets aan veranderen. Wen nou maar gewoon aan dat idee'' zei hij rustig maar met een dwingende blik. Dit ging de verkeerde kant op. Bij al zijn handelingen stonden Hatori's zintuigen op scherp. Maar hij had pas te laat in de gaten wat Savador van plan was. Hatori was overeind gesprongen maar stond plots stil toen hij het kristal zag dat Madeline bedekt had. Hij liet zachtjes zijn adem ontsnappen. Hij had haar lang geleden al eens eerder in deze vorm gezien. En toen was dat geen pretje geweest. Hatori bleef als versteend stil staan. Madeline zou Savador geheid iets aan doen in deze vorm. Maar zou Hatori daar problemen mee hebben? Nee, totaal niet. Maar hij kon het Madeline niet aandoen. Hatori kwam pas weer in beweging toen de ruiten van de ziekenzaal sprongen door zijn armen beschermend voor zijn gezicht te houden. Daarna liep hij voorzichtig op Madeline af. Zijn blik ging even naar Savador. ''Ben je nu blij? In deze staat kan ze alles vernietigen. Ga aan de kant Savador, jij hebt al genoeg gedaan momenteel'' zei hij tegen hem. Daarna richtte hij zich op Madeline. Hij stak voorzichtig zijn arm naar haar uit en pakte langzaam de hare. ''Rustig maar Madeline. Niemand kan je kwaad doen'' zei hij zacht tegen haar. Hij huiverde even toen hij een dunne laagje ijskoude kristal voelde dat hem bedekte toen hij haar vastpakte. Zachtjes trok Hatori haar troostend tegen zich aan. Hij rilde en zijn lippen werden blauw van de kou. Zijn adem werd zichtbaar als kleine mistwolkjes en sommige delen van zijn lichaam werden bedekt met kristal. Maar Hatori waagde het niet om Madeline nu nog los te laten. ''H...h...het is al ..g...go...goed Madeline'' klappertandde hij.

Wie acht benen heeft is nog niet altijd de snelste concludeerde hij. De, qau verhouding, grote tarantula zette zich tegen het gebouw af en veranderde direct in een uil. Deze fladderde direct door naar de ziekenzaal. In de hoop Madeline te verassen vloog de uil verder. Al stopte deze abrupt toen het raam uit elkaar klapte. Met snelle vleugelslagen vloog de pikzwarte uil naar het midden van de ziekenzaal. Daar veranderde hij van vorm. Een warme hand legde zich op de schouder van Hatori en trok hem weg bij Madeline twee warme armen omhelsde Madeline. En niet veel later klonk er een kalm gezang. Een oud Gren's lied dat een kalmeren effect had klonk door de ziekenzaal. "Ik hoop eerlijk gezegd dat Madeline liegt" zei een zachte stem vol haat tegen Savador. Norwood stond achter Hatori en keek toe hoe zijn kloon Madeline probeerde te kalmeren. Hij had haar een keer in die toestand gezien en toen hij haar omhelsde was ze bij bewustzijn gekomen. Maar of het nu hielp wist Norwood niet zeker.

(Sorry voor de late reactie. Er zijn wat probleempjes thuis geweest..woensdag ben ik naar alle waarschijnlijkheid weer actiever.)

''Je houd van me?! Dan heb je een leuke manier om dat te laten zien'' snauwde Madeline fel en sarcastisch tegen Savador. Ze stapte achteruit toen Savador haar naderde. Alles wat hij zei en deed, het maakte haar alleen maar kwader. Hij had niet alleen haar ongeboren kind maar ook haarzelf geprobeerd te vermoorden. Dat zou ze hem niet zo snel vergeven. ''Blijf uit m'n buurt'' siste ze dodelijk tegen Savador. Schichtig ging haar blik daarna naar Hatori. Het kristal was nog steeds rood, maar ze liet hem wel dichterbij komen. Ze bewoog niets toen Hatori haar tegen zich aan trok. Het kristal kleurde langzaam blauw. Toen Hatori's warme lichaam in aanraking kwam met het koude kristal begon Madeline's huid te sissen. Madeline keek op toen Hatori bij haar werd weggetrokken en een namaak Norwood zijn plaats innam. Ze maakte zich los en deinsde achteruit. Het werd haar teveel, te druk. Toen ze de muur van de hoek in haar rug voelde zakte ze door haar knieën. Ze sloeg haar armen om haar knieën heen en verborg haar hoofd in haar armen. Ze voelde hoe haar haren weer normaal werden en langs haar schouders vielen. Toen het kristal verdwenen was droeg ze weer gewoon haar kleren, maar haar huid was nog steeds ijskoud.

Norwood merkte wat er gebeurde. Hij keek naar Hatori. "Ik wil je dadelijk nog even spreken..."zei hij kalm. Daarna liep Norwood in de richting van Madeline en ging nast haar op de grond zitten. De namaak Norwood loste op in het niets. Norwood zelf legde een hand op de schouder van Madeline. "Het is nu tijd voor mij om jou iets te vertellen..." zei hij kalm. "Binnenkort zal ik waarschijnlijk een tijdje weg zijn. Maar ik kom terug. Zo snel mogelijk." zei hij kalm. "En ik vertrek......" even viel Norwood stil. "...Morgen..." mompelde hij. "Maar ik beloof dat ik bij de bevalling aanwezig ben. Norwood wist dat dit een belofte was zonder honderd procent garantie. Als de proef die op hem wacht langer duurt dan Norwood verwacht of als hij hem zelfs niet haalt dan zou het verkeerd aflopen met zijn belofte. Kalm keek Norwood naar de klok. Morgen zou het gebeuren. Hij voelde een lichte huivering. Hij wilde niet dat dit zou gebeuren maar het was niet meer te ontkomen. Norwood zou morgen vertrekken. Op wat voor wijze, dat durfde hij Madeline nu niet te vertellen. Hij wilde haar niet onnodig beangstigen. Maar mocht ze er om vragen zou Norwood moeilijk kunnen liegen.

Savador voelde zijn hart een slag over slaan bij de sarcastische reactie die hij op zijn gemeende woorden kreeg. Hij bleef met een trillende hand naar Madeline uitgestoken staan en stopte abrupt midden in een beweging toen ze alleen maar kwader werd wanneer hij haar probeerde te naderen. Zijn gouden ogen staarden haar ongelovig aan. Het raakte hem diep van binnen op een negatieve manier toen ze siste dat hij uit haar buurt moest blijven, het verscheurde hem. Het was zijn bedoeling niet geweest vertrouwen bij haar weg te nemen of haar te pijnigen. Maar zoals wel vaker het geval was hadden zijn emoties hem overgenomen, alsof hij bezeten was. Hij schrok toen Hatori zich er plotseling tussen mengde om een poging te doen Madeline te kalmeren. Een teneergeslagen gevoel overspoelde hem bij het horen van Hatori's reactie. Hij lette amper op de uil die binnen kwam vliegen en de vorm van Norwood aannam. Ze beschermden Madeline tegen hem, sloten hem buiten terwijl hij haar net zo graag wilde beschermen. Maar hij had maar weer eens bewezen hoe gevaarlijk zijn temperament kon zijn. Hij deed dingen waar hij zich zelf amper bewust van was. Savador kon niet langer tegen alle hatelijke blikken. Zijn hart klopte pijnlijk snel. Dat realiseerde hij zich pas toen iedereen zich nu met veel medelijden op Madeline richtte in plaats van hem. Hij keerde zijn rug naar hen toe om even van de overvloed aan negatieve emoties verlost te zijn, en zakte langzaam op de grond. 'Het spijt me,' sprak Savador zacht met een bevende stem. Veel te veel mensen haten hem diep, zagen hem liever dood dan levend. Was dat ooit anders geweest?

Hatori keek Norwood aan. Hij had zich erbij neergelegd dat hij aan de kant moest en had zichzelf weer wat verwarmd met licht magie. Hij knikte kalm op Norwoods woorden dat hij hem wou spreken en hij vroeg zich af waarom. Hij was in elk geval al opgelucht dat Madeline weer normaal was. Hij vond het maar verdacht dat hij juist in deze periode er vandoor ging. En al helemaal omdat hij er niets over los liet. ''Als je zover bent om me te spreken. Ik zit in de kamer hiernaast bij een paciënt'' zei hij kalm tegen Norwood. Hij negeerde Savador verder. Die man was het niet langer waard. Met een vrij harde klap trok Hatori de deur van de operatie kamer achter zich dicht.

Norwood stond op na de woorden van Hatori. Kalm boog hij voorover. "Ik hou van je..." zei hij kalm. Daarna liep hij naar de operatie-kamer en zijn kalme blik maakte plaats voor een kwetsbaar en angstig gezicht. "Ik weet bijgodniet hoe ik het tegen haar moet zeggen." mompelde Norwood. "Hatori. Heb je ooit eens gehoord dat magie corrupt kan worden tegenover het lichaam waar het in huist?" vroeg Norwood kalmer dan hij werkelijk was. "De ogen waren het begin, toen de kille stem en morgen..." Norwood brak zijn zin direct af. "Hatori, morgen komt er een exacte kopie van mij. Ik moet die uitschakelen. Echter..." opnieuw stopte Norwood. "Is het niet zonder risico's. Ik zal in slaap vallen een diepe slaap. Vergelijkbaar met een..euh...coma. Ik moet volgens boeken een proef doorstaan. Een zogehete `proef des levens`. Ik weet niet wat ik kan verwachten, maar ik 'moet' het halen. Anders..." weer viel Norwood stil. "...zal ik niet ontwaken. Het spijtige is dat ik te laat er achter kwam. Er is geen andere mogelijkheid. Niet zonder gevaar voor Madeline en andere." sprak Norwood. "Ik wil je om een gunst vragen. In de tijd dat ik buiten bewustzijn ben. Wil je me dan in de gaten houden en.. ik wil dat Madeline bij me mag komen. Ze moet het weten waar ik ben als het zo ver is." zei hij kalm. Even werd het zelfs Norwood teveel en zakte hij door zijn knieën. Het grootste probleem waar hij tegen op zag was de proef.

Savador liet zijn armen slap langs zijn lichaam hangen. Hij bleef roerloos in dezelfde positie zitten en staarde doods voor zich uit. Aan snelle voetstappen op de vloer en de klap die volgde van de deur, hoorde hij dat Hatori de ziekenzaal verlaten had. Niettemin bleef hij ook doodstil zitten toen Norwood daarna ook de zaal verliet en hij en Madeline alleen waren. 'Ik heb spijt, Madeline,' begon hij zacht. Zijn stem was zwak en hees, als van een man die een veldslag verloren had. 'Ik heb altijd spijt.' Hij wist niet of Madeline naar zijn woorden zou luisteren of hem nog langer wilde zien. 'Het is moeilijk om in een tweestrijd te zitten. Dat moet jij maar al te goed weten,' vervolgde hij op een zachte toon, doelend over haar oorspronkelijke Novaanse vorm die ze zojuist aan hem getoond had. Hij hoopte met heel zijn hart dat dat de eerste en de laatste keer was dat hij het mocht beschouwen. Hij had de Madeline die hij kende er niet in herkend. Savador draaide zijn hoofd wat om over zijn schouder een ongelukkige blik op Madeline te werpen. Hij kon het daarna niet langer meer tegenhouden. In een zacht gejammer draaide hij zich om en kroop over de vloer naar haar toe. Pas toen hij zijn armen om haar heen legde en zijn gezicht in haar nek begroef, barstte hij pas echt los. Niet alleen om Madeline's boze reactie en de haat die hem werd geschonken. Ook niet alleen om haar zwangerschap. Voornamelijk om zijn eigen verwarring en foute keuzes en de woede die hem deed leiden tot beslissingen die onbewust haat creëerden. 'Ik wilde jou niet doden, ik wilde.. maar wat doet het er ook toe? Ik wilde er voor je zijn - weet je hoe ik me nu voel? Het is mijn schuld, maar toch..' In zijn gesnik ging hij van de hak op de tak, alsof hij er zelf niet eens een draad aan vast wist te knopen. Hij raakte verdwaald in zijn eigen verdriet. Waar moest je beginnen als je je zo in blinde woede had laten gaan? 'Je moet weten dat ik van je hou. Wat er ook gebeurt,' voegde hij er jammerend aan toe, al waren deze woorden wel duidelijk te verstaan. Savador bleef futloos in de omhelzing zitten en deed geen moeite de tranen van zijn gezicht te vegen.

Hatori was in de operatie kamer zijn patiënt aan het controleren. Hatori had amper technologie in zijn operatie kamer. Daar vertrouwde hij niet op bij noodgevallen. Bijna alles was er van een speciaal soort kristal. Eentje die niet ijskoud was, maar op lichaamstemperatuur. En die zo'n groot magnetisch krachtveld had dat hij net zo snel werkte als een supercomputer. aar zou hij dan nog technologie voor nodig hebben. Hij keek niet op toen hij de deur open en dicht hoorde gaan. Hij wist dat het Norwood was. Hatori staarde naar de grafieken op het oppervlak van het kristal maar keek niet echt naar wat er stond. Hij luisterde echter we naar wat hij vertelde. Zijn blik werd afwezig naarmate hij verder sprak. Hatori zweeg op Norwoods eerste vraag. Maar hij had wel degelijk een antwoord. Toch bleef hij zwijgen naarmate Norwood verder sprak. Hij bleef even stil nadat Norwood hem een gunst vroeg. ''Natuurlijk'' sprak hij zacht. Zijn stem klonk hem vreemd in de oren. Haast een fluistering. Hatori slikte even moeizaam. Hij sloot zijn ogen en probeerde zijn snelle hartslag te kalmeren. Hij rechtte zijn rug en keek over zijn schouder naar Norwood. Hij liep op hem af en hielp hem overeind waarna hij Norwood ondersteunde en zacht op een stoel duwde. Zijn blik was afwezig. ''Rustig maar, alles komt goed'' zei hij. Het klonk nog steeds zacht maar hij had zijn stem al iets meer terug gevonden. Hoe dan ook had hij niet kunnen verbergen hier meer over te weten. Angstaanjagend meer.

Madeline reageerde niet op Norwoods aanraking en woorden. Maar het deed haar wel pijn. Zij was in verwachting en hij ging gewoon weg?! Ze hoorde Savadors woorden langzaam tot hem doordringen. ''Spijt'' herhaalde ze zacht en met spot in haar stem. Ze keek op naar Savador. Haar ogen waren opgezwollen van de tranen die ze in stilte had laten lopen. ''Savador, je wou me neersteken. JE LIET ME IEMAND WORDEN DIE IK NOOIT MEER WOU ZIJN!'' schreeuwde ze. Ze wou niet terug naar haar oorspronkelijke vorm. Ze wist dan niet goed meer wat ze deed. Iemand anders nam aar dan over en dwong haar dingen te doen die ze niet wou. De eerste keer had ze Hatori haast vermoord. Ze deed niks toen hij zijn armen om haar heen sloeg. Ze hield zich afstandelijk maar duwde hem ook niet weg. Nadat ze een tijdje zijn gejammer had aangehoord, ging ze op haar knieën zitten en trok Savador tegen zich aan alsof hij een klein kind was. ''Oh, hou je kop toch'' snikte ze zacht tegen hem maar het was goedbedoeld in dit geval. Ze streek hem zacht en troostend door zijn haar. Vergeven had ze hem nog niet, maar ze kon hem ook niet zo laten zitten.

Savador was geschokt door Madeline's heftige reactie. Hij werd beangstigd door het feit dat ze waarschijnlijk nog steeds boos op hem was. Natuurlijk was ze dat, wat hij gedaan had was weer eens te ver gegaan. Toch liet hij zich tegen haar aantrekken. Hij sloot bevend zijn armen verder om haar lichaam terwijl hij in stilte even flink uithuilde. 'NEE!' liet hij zich uit frustratie even gaan toen ze beweerde dat hij haar gewoon neer had willen steken. 'Nee..,' herhaalde hij op een zachte fluistertoon. 'Dat is niet waar. Ik wist niet van die vorm af, als ik dat had geweten dan.. Ik zou je nooit iets aan willen doen. Maar door mijn woede.. mijn woede is.. ik weet het niet meer.' Hij liet zijn greep om haar arm verslappen, zodat zijn hand slap langs haar huid gleed. 'Spijtig genoeg ben je nooit van mij geweest. Maar het voelt wel alsof ik je voor eeuwig verlies nu je moeder wordt van.. van een kind dat niet van mij is.' Dat laatste zei hij met pijn in zijn hart. 'Daarom werd ik wat - en draaide ik door. Ik wilde jou niet neersteken. Nooit van mijn leven niet.' Hij zweeg een langere tijd en sloot zacht nasnikkend zijn ogen, genietend van de vredige strelingen door zijn haar. In gedachten wenste hij dat het nooit op zou houden, het kon immers de allerlaatste keer zijn. Maar hij wist dat dat er niet inzat. Hij wilde teveel en te groots. Zijn hele leven al. 'Madeline?' vroeg Savador plotseling zacht waarbij hij de stilte verbrak. Zijn vochtige gouden ogen keken haar door zijn sluike lokken vragend aan. 'Geloof je in liefde op het eerste gezicht?' Zijn mondhoeken krulden om tot een kleine trieste glimlach na het stellen van die vraag. 'Ik wel. Toen ik jou zag.. ik dacht dat ik nog nooit eerder zo verliefd was geweest. Het was de allereerste keer dat ik een vrouw lief had. Ik dacht dat ik ook nooit op die manier van een vrouw kon houden. Maar jij bent mijn bewezen feit daarin. Dat meen ik, ieder woord. En het ging zo hevig tekeer..' Hij plaatste een licht natrillende hand op zijn borst, op de plek van zijn hart. 'Als dat het nu hevig tekeer gaat.' Hij sloot zijn ogen weer en liet de zijkant van zijn hoofd tegen dat van Madeline rusten. 'Haat me niet, Madeline. Alsjeblieft.. Naast Diva ben jij de enige die tot dusver zo diep tot me is doorgedrongen. Ik denk niet dat een ander persoon dat nog lukt,' eindigde Savador zacht.

Toen Savador gefrustreerd 'nee' uitriep en daarna opnieuw begon te praten liet Madeline haar hand op zijn schouder en zijn hoofd rusten. ''En als je wel van die vorm had afgeweten? Wat had je dan gedaan? Savador, die vorm van bestaan werkt als afweer mechanisme. Als ik erg in gevaar ben doet hij dat automatisch. Ik kan het zelf oproepen maar dat weiger ik. Ik wil mezelf niet verliezen in macht'' zei ze zachtjes. Ze had bijna 'zoals jij' achter gezegd maar slikte dat nog net in. Ze drukte Savador nog iets dichter tegen haar aan. ''Savador, je was me eigenlijk al verloren toen ik mijn ja-woord aan Norwood gaf. Dan kun je alleen wachten tot hij sterft of ik'' zei ze zacht. Ze probeerde hem weer te kalmeren door zacht door zijn haar te strelen. Maar ze keek naar beneden, naar zijn ogen toen ze zijn vraag hoorde. Ze voelde de tranen opkomen en vocht er uit alle macht tegen. ''Stop Savador. Praat niet verder'' zei ze zachtjes. Maar zijn laatste woorden waren de doorslag. Haar schouders schudde op en neer van het huilen. ''Ik kan het niet Savador. Niet langer'' zei ze zacht. ''Echt, ik hou van je, maar mijn hart gaat uit naar Norwood. Hierdoor heb ik iets stoms gedaan maar tegelijkertijd ook iets wat me helpt om hem niet te verraden'' zei ze zachtjes. Ze stroopte haar mouw op en liet een soort kleine tatoeage zien op haar onderarm. ''Ik heb een of andere deal met Enma getekend. Als ik vreemd ga zolang Norwood en ik getrouwd zijn, mag ze mijn ziel per direct meenemen naar God weet waar. Dit is het teken van overeenkomst, bij mij thuis op Nova heb ik het contract nog liggen'' snikte ze het hele verhaal uit.

('k Heb maar even opgezocht welke tatoeage ze dan moest hebben: http://t3.gstatic.com/images?q=tbn:3nLHG6w2365r8M:https://2img.net/h/i240.photobucket.com/albums/ff217/numot/cursewall.jpg )