Madeline!

Savador stormde zonder enige aankondiging dat hij binnen zou treden, met veel gestommel de ziekenzaal binnen. Hij had van de ingang tot deze zaal het hele stuk gerend en moest nu echt even op adem komen. Hij boog zich wat voorover en hijgde met zijn handen op zijn knieën even uit. Het kon hem niets schelen als Hatori of Mèadraid echt niet op zijn onverwachte bezoek zaten te wachten. Hij had Madeline nodig en vlug! Langs de bedden rende hij verder de zaal in en stoof de trap op. Het was alsof hij nog steeds voor Marcus vluchtte. De angst zat er in ieder geval nog diep en goed in. 'Madeline! Kom met me mee, je bent in gevaar!' riep Savador overstuur uit terwijl hij met twee vuisten op de eerste de beste deur die hij zag bonkte. 'Als we niet snel zijn is het te laat!' schreeuwde hij door het hout van de tweede deur heen terwijl hij zijn vuisten er ook bonkend op liet neerkomen. 'Alsjeblieft..' Bij de derde deur verminderde zijn gebonk en ging over in een zacht geklop. De kracht in zijn armen verdween alsof het er langzaam maar zeker uitgezogen werd. Savador steunde met een hand licht hijgend tegen de muur en sloot zijn ogen. Hij voelde zich vermoeider en wanhopiger dan ooit.

Madeline zat in haar eigen kamer in de vensterbank. Ze moest de laatste tijd steeds ruimere en lossere kleding dragen om het ook comfortabeler te maken voor haar ongeboren kind. Ze streek met haar hand zachtjes over haar buik terwijl ze neuriede en haar blik naar buiten gericht hield. Haar ogen zakte half dicht maar de rust en vrede werd verstoort door de deuren van de ziekenzaal die open werden gegooid. Madeline keek met een ruk naar de deur toen er ruw op geklopt werd waarna de onmisbare stem van Savador tot haar doordrong. Ze had hem nog zo in paniek gehoord. Voorzichtig stond ze op en liep met snelle passen naar de deur. Ze trok hem open en zag Savador bij een andere deur. Hij leek vermoeid en wanhopig. Madeline rende op blote voeten op hem af en nam zijn gezicht in handen. ''Savador, wat is er gebeurd!? Je ziet er beroerd uit. Wat is er gebeurd?'' vroeg ze bezorgd terwijl ze de lokken uit zijn gezicht streek.

Savador draaide zich in een ruk om toen de eerste deur openzwaaide en Madeline direct op hem kwam afgerend. Dat zijn gezicht in haar handen werd genomen en ze zijn lokken wegstreek leek amper tot hem door te dringen. 'Verspil nu geen tijd aan mijn bewustzijn, het gaat me nu om jou!' Hij pakte haar beide handen vast die zijn gezicht omlijsten en staarde ontdaan in haar ogen. 'Je moet met me mee naar de bibliotheek. Het ziet er voor jou waarschijnlijk niet zo naar uit, maar je bent in levensgevaar! Marcus is.. hij wil.. Ik leg het je later allemaal wel uit, we moeten nu gaan!' Zonder pardon tilde Savador haar op en legde haar stevig half over zijn schouder waarna hij nog geen seconde later de trappen weer afstommelde. Hij wilde het risico niet nemen dat het haasten Madeline zou overbelasten met haar zwangerschap. Behalve dat wilde hij ook voorkomen dat ze langzamer zouden zijn in de status waarin ze nu verkeerde. Dan maar op deze manier. 'Marcus.. een grote kracht ontketenen - Deshas en Zalas.. en jij en Diva.. offerplaats,' probeerde hij stamelend een tevergeefse uitleg te geven tijdens het rennen. 'Je zult als offer worden gebruikt, Madeline!' voegde Savador er nu wel op een duidelijke toon aan toe. 'Dat gaat niet gebeuren.. ik laat het niet gebeuren. Als je meekomt gebeurt het niet, dat beloof ik je!' Alsof hij niet wist hoe snel hij moest lopen, spurtte hij met Madeline in zijn armen naar de nog openstaande deur van de ziekenzaal.

Madeline keek Savador niet begrijpend aan. ''Levensgevaar? Savador waar heb je het over?'' vroeg ze. Ze schrok van hem toen hij haar optilde. Ze moest zich aan hem vastklampen omdat ze bang was anders achterover te vallen. ''Savador ademhalen'' zei ze tegen hem toen hij stamelende en en onsamenhangende zinnen begon uit te kramen. Maar ze zweeg, haar grip op Savador verslapte en ze probeerde hem vanuit haar positie aan te kijken. ''Offer'' herhaalde ze ongelovig. De koude rillingen liepen over haar lijf. Dat bedoelde Marcus dus toen hij zei dat ze nog niet van hem af was. Even was Madeline totaal van de wereld maar daarna keek ze Savador strak aan. ''Zet me neer Savador. Zet me onmiddellijk neer. Waar is Marcus?''
De moordlust weerklonk in haar stem. Niemand zou haar of een van haar ex-leerlingen iets aandoen. Dat zou ze niet toestaan. ''Zet me nou neer Savador!'' riep Madeline uit frustratie uit. Ze zou hem zelfs bijna op zijn rug slaan maar weerhield zichzelf daarvan.

Savador negeerde Madeline toen ze hem aankeek en zijn woorden ongelovig herhaalde. Hij had het veel te druk met zo snel mogelijk naar de bibliotheek te vluchten. Hij had daarbij geen tijd voor vragen of diepere uitleg, dat kwam allemaal later. Ze verkeerde nu in levensgevaar, en hij wilde zowel haar als Diva daar zo snel mogelijk uithalen. Dat lukte niet als hij steeds werd geteisterd door oponthoud. Met pijn in zijn hart negeerde hij ook Madeline's bevelende woorden. Hij wilde het haar echt niet moeilijk maken, maar nu had hij geen keus. Of ze wilde of niet, ze moest nu echt even meewerken. 'Marcus is bij de ruïnes. Maar daar gaan we niet heen, Madeline. Jij ook niet!' zei Savador buiten adem op haar vraag. Ze moest wel gek zijn om recht in Marcus' val te lopen. Hij ademde even trillerig in en uit toen Madeline lastiger begon te worden. Als ze niet in zo'n benauwde situatie hadden gezeten, had hij erom gelachen en haar geplaagd door haar alleen maar hoger op te tillen. Savador slikte een brok in zijn keel door toen hij zich uiteindelijk aan Madeline toegaf door haar op beide benen neer te zetten. Ze leek op het punt te hebben gestaan echt kwaad op hem te worden, en dat was nog wel het laatste wat hij wilde. 'Ssst!' Hij drukte plotseling een hand tegen haar mond. Hij staarde haar met bonzend hart aan, alsof hij iets gehoord had. Een seconde later liet hij zijn ingehouden adem voorzichtig ontsnappen. 'Trek geen aandacht, Madeline! Als Zalas Marcus niet heeft kunnen tegenhouden, wie weet wat hij dan zou doen. Wellicht loopt hij hier nu ergens door de school rond. Dus alsjeblieft, hou je gedeisd en werk mee!' Hij liet een ongelukkig gekreun ontsnappen. 'Ik vind dit echt niet amuserend,' gaf hij vervolgens zijn mening alsof hij een of andere flauwe show moest beoordelen. Savador keek Madeline daarna weer aan en haalde zijn hand voor haar mond langzaam weg. 'Kun je zelf lopen?' vroeg hij zacht.

Madeline keek Savador enkel aan toen hij een hand tegen haar mond drukte nadat hij haar had neer gezet. Ze keek Savador even zwijgend aan. ''Maar Zalas was toch een goede vechter of iets in die richting?'' vroeg ze twijfelend en gesmoord omdat Savador nog altijd een hand voor haar mond geslagen hield. Ze wist niet veel van Zalas, maar wel dat hij goed kon vechten. Als Zalas het al niet van Marcus won. Er waren gewoon veel te weinig aard magiërs op school om goed te weten wat Marcus in zijn macht had. Ze knikte enkel op zijn woorden dat ze zelf kon lopen. Het liefst wou ze Marcus te lijf gaan maar Savador had gelijk. Als hij het op haar en Diva had gemunt dan was het alleen maar dwaas recht in het hol van de leeuw te lopen. Daarbij was het ook geen verstandige zet vanwege haar zwangerschap. Maar waarom voelde ze zich dan zo machteloos?

Savadors ogen gleden even angstvallig naar de deur, alsof Marcus ieder moment binnen kon komen stormen. 'Ja,' reageerde hij loom en haast fluisterend op Madeline's vraag. 'Maar Marcus eveneens. Je wilt hem niet meemaken zoals hij zich op Zalas stortte. Ik weet niet of Zalas hem kan tegenhouden, noch of hij er levend vanaf komt.' Zijn onderlip trilde heel even, alsof hij van de kou rilde. Hij wilde er niet aan denken. Hij moest het idee voorhouden dat Zalas het wel zou redden, al was dat behoorlijk moeilijk in deze situatie. 'Kom,' zei Savador met een schorre stem. 'We moeten niet treuzelen nu. Daar is echt geen tijd voor. We moeten naar de bibliotheek, zoals afgesproken.' Zijn klamme bezwete hand reikte naar Madeline's hand en pakte die krampachtig beet. Door zachtjes een duwtje in haar rug te geven, spoorde Savador haar aan te beginnen met lopen.

Madeline sloeg haar ogen neer. Ze wou Marcus op het moment inderdaad niet meemaken als hij aan het vechten was. Dat leek haar alles behalve prettig. Ze keek weer op naar Savador toen hij haar hand krampachtig beetpakte. Ze wou weten waarom naar de bibliotheek. Maar ze hield haar mond. Ze voelde hoe haar voeten in beweging kwamen. Het voelde nu net alsof ze niet langer van haar waren. Ze keek er wel naar maar kon nog niet bij het volle besef dat zij zelf haar voeten aanstuurde stap na stap te verzetten. Ze richtte haar smaragd groene ogen weer op de weg voor zich. Ze voelde Savador dichtbij en kon haast zijn gehaaste ademhaling in haar nek voelen.

PROFILE MAGICIAN

» Madeline....how are you doing?
» Madeline?
» Madeline. Waar zit je?
» Madeline terug brengen....
» Miss Madeline?

Madeline!

Madeline!

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen