Madeline. Waar zit je?

Na lang zoeken had Norwood eindelijk kunnen bepalen waar Madeline ondergedoken was. Hij liep over de kale vlaktes van Shadra en keek rond. Hij had er voor gezorgd dat niemand wist waar hij heen ging. En met name Savador niet. Hij zuchtte. Dat Savador ineens schoolhoofd was. Dat was niet echt iets wat hij verwachtte. En dit betekende donkere tijden voor SSA. Hij keek rond en wist even niet waar hij moest zijn. Hij was in de buurt. Dat wist hij zeker door middel van de planten die er leefden. Hij mompelde een spreuk en sloeg zijn hand op de grond. Er kropen planten door de omgeving die de naam Madeline fluisterde en alleen zei zou kunnen horen. Ze kropen in iedere spleet of gat waar ze maar konden. Hij kon ook horen wat de planten registreerden. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich op de spreuk. "Kom op Madeline..." zei hij en zuchtte even.

Madeline zat aan de keukentafel in het huis van Kale met een kop koffie om haar ijskoude handen te warmen. Ze had wallen onder haar ogen en was zichtbaarder magerder geworden. Zwarte vegen over haar wangen vertoonden dat ze gehuild had en dat haar mascara was uitgelopen. Toen er ineens een paar planten zich door de plinten heen wisten te wurmen keek Madeline verschrikt op en gooide perongelijk haar koffie om. Barend, de man die Madeline zou beschermen kwam de trap al afgedenderd, zijn werpmessen in de aanslag. Hij kon nog net zien hoe Madeline de deur achter zich dichtsloeg. Ze rende, half uitglijdend door de sneeuw, en volgde de planten totdat ze verderop een bekend iemand zag. ''Norwood'' fluisterde ze met een schorre en hese stem.

Norwood hoorde haar zijn naam zeggen en opende zijn ogen. De planten veranderde in stof en hij ging recht op staan. Hij liep naar haar toe en omarmde haar. Hij wist niet hoe hij zich moest voelen. Hij keek haar even in de ogen. "Ik heb slecht nieuws van Star Shine..." zei hij. Hij keek even weg. "Op een of andere manier ben....is...Kale geen vervangend schoolhoofd meer. En jij bent ook niet het schoolhoofd..." zei hij. Hij viel meestal met de deur in huis. Hij zuchtte even. "Die ooit zo vredige school zie ik zo veranderen in een martelschool..." zei hij. Hij wist niet of Madeline hem zou begrijpen aangezien hij niet echt duidelijk was met zijn woorden. Het kwam er snel uit en soms met korte pauzes om te bedenken wat hij moest zeggen.

Madeline keek Norwood even niet begrijpend aan. ''Hoe bedoel je? Wat is er gebeurd Norwood? Als ik geen schoolhoofd meer ben wie dan wel?'' vroeg ze. Ze vuurde de ene vraag na de ander op hem af maar bleef hem vasthouden. Ze had hem te lang moeten missen. Ze vreesde voor het ergste.

Norwood stopte met zijn waterval van woorden toen hij haar vraag hoorden. "Savador.." kwam er ineens uit. "Ik had iets opgevat van marteltuigen en strengere straffen. En met hem weet je het maar nooit..." zei hij nu kalmer. "Ik weet niet wat er is gebeurt maar op een manier heeft iemand het verboden boek in kunnen lezen en iets veranderd..." zei hij. Hij zuchtte even. "Ik ben zo snel mogelijk naar jou toe gegaan om er iets tegen te doen....maar hoe weet ik nog niet.." zei hij.

''Maar wie heeft dat kunnen doen? Enkel Kale en ik kunnen in dat boek lezen'' zei Madeline verward. Savador als schoolhoofd, dat was erg. De reden dat Madeline hem niet zoveel leiding in de school had willen geven was hierom. Het zou hem teveel naar zijn hoofd stijgen. Madeline was gewend met zoveel macht om te gaan maar Savador... . Die zou zijn macht geheid misbruiken.

Norwood keek haar aan en haalde zijn schouders op. "Kale zou zoiets zeker niet doen. Shong en de andere leraren zie ik er ook niet voor aan." zei hij beredenerend. "Ook zie ik een leerling het ook nog niet doen. Zou het niet een legendarische magician zijn? Ik ken ze wel niet zo goed dus ik kan ook nog niet bepalen of er iemand tussen zit die tot zoiets in staat is." zei hij en keek even naar Madeline. Hij wist niet hoe hij zich moest voelen op het moment. Boos op Savador. Blij om Madeline weer te zien. Angst voor wat er met de school kan gebeuren. Van alles wel iets. Hij keek haar aan en zuchtte. "De woorden die hij mij vertelde baren mij het nog het meeste zorgen. Hij zei dat hij de kerkers open zou gooien en de marteltuigen weer volop weer in gebruik komen..." vertelde hij tegen haar.

''Deshas'' mompelde Madeline op fluistertoon. ''Als iemand gek genoeg is om zoiets te doen dan is het de Heer van het Duister wel. Het zou mij ook niks verbazen dat iemand als Deshas Savador als schoolhoofd wil hebben'' zei ze. Ze omhelsde Norwood stevig. ''Ik moet terug. Politie of geen politie ik kan de school nu niet in de steek laten. Niet als ze bedreigd wordt. Savador heeft geen ervaring ermee om een school te leiden. Het zal hem teveel naar zijn hoofd stijgen en de voorstellen die Deshas ongetwijfeld zal geven zullen ook niet meehelpen'' zei ze zacht.

Norwood beet zijn tanden op elkaar. "En ik zag nog wel een goed persoon in hem..." mompelde hij. Hij keek naar Madeline en omarmde haar terug. "Je ziet er moe uit....Lijkt het je niet slim om eerst te gaan slapen..." zei hij bezorgd en veegde een lok uit haar gezicht. Hij gaf haar een kusje op haar wang en keek haar aan.

''Norwood, je moet hem niet vertrouwen hoe vriendelijk hij ook mag lijken. Deshas kan je met niets anders omschrijven dan verraad, onbetrouwbaarheid, vals en kil. Maar zo is hij nu eenmaal. Hij is een met zijn element en dat horen we te respecteren zolang hij niet dingen doet die niet kunnen. Dit kan ik niet tolereren. Legendarisch of niet ik wil mijn school terug'' zei Madeline zelfverzekerd. Hij had gelijk dat ze moe was. Ze deed de laatste tijd nog maar amper een oog dicht en ze stond zelfs nu te wankelen op haar benen.

Norwood knikte rustig om haar woorden om te laten zien dat hij er mee eens was en dat hij luisterde. Hij gaf haar een kusje keek haar in de ogen. "Laten we eerst maar eens wat slapen aangezien je er nogal vermoeid uit ziet. Geloof me ik blijf bij je..en desnoods tover ik je in slaap" zei hij met een glimlach op het laatste stukje. Misschien wel een misplaatste opmerking maar Norwood bleef meestal positief in dit soort situaties. Hij wist dat hij Savador met de hulp van Madeline van zijn troon kan halen. Hij glimlachte en wachtte haar reactie af.

(Leuke nieuwe avatar trouwens)

Alsof het feit dat hij bij haar bleef haar over haalde glimlachte Madeline even flauwtjes naar Norwood. ''Oke dan. Ik denk niet dat ik het nog weg veel langer trek zonder slaap'' zei ze zachtjes. Ze moest wat slapen. Anders zou ze in elkaar storten als het eenmaal op een gevecht aan zou komen. Ze zou dan waarschijnlijk na de eerste klap al uitgeteld zijn.

Norwood glimlachte en knikte. Hij legde een arm om haar schouder en liep met haar naar binnen. Hij knikte naar Barend en nam Madeline mee naar de slaapkamer. Hij legde haar op het bed gaf haar een kusje. Hij ging zelf nog even naar Barend om te vertellen dat hij vandaag hier bleef en kwam toen weer terug. Hij ging aan de andere kant van het bed zitten en keek naar Madeline. Hij glimlachte zwakjes.

(Dank je. Ik vond hem ook leuk...)

Madeline had haar hoofd op het kussen gelegd. Ze had niet eens de moeite gedaan de dekens over zich heen te trekken. Met half open ogen keek ze naar Norwood die op het bed ging zitten. Ze glimlachte zwakjes terug naar hem. Daarna sloot ze haar ogen. Simpelweg omdat ze ze niet langer meer open kon houden. Om de een of andere vreemde manier voelde ze zich nu een stuk prettiger nu Norwood bij haar was.

Norwood ging ook op het bed liggen en keek Madeline aan. Hij legde zich tegen haar aan en hield haar vast. Hij had haar echt gemist. Al die tijd in de hoop dat de politie haar maar niet pakte maakte hem alleen nog maar meer bezorgder om haar. Hij was blij haar te zien. Hij sloot zijn ogen maar viel nog niet in slaap. Hij zou wachten tot Madeline in slaap was. Hij wilde haar op die manier een veiliger gevoel geven.

Madeline voelde dat Norwood haar tegen zich aan legde. Ze ging nog iets dichter tegen hem aan liggen zodat ze zijn hartslag kon horen en zijn ademhaling kon voelen. Na een paar minuten viel ze in slaap. Ze sliep nu niet licht zoals ze de afgelopen dagen had gedaan. Nu sliep ze behoorlijk vast.

Norwood merkte dat ze slaapte en glimlachte. Hij opende zijn ogen even en daarna sloot hij ze ook weer. Hij viel niet veel later ook in slaap. Met Madeline nog steeds in zijn armen. Hij had voor het eerst in de tijd dat ze weg was geen nachtmerries meer. Hij droomde nu niet. Deze keer sliep hij rustig.

Pas na een flink aantal uren werd Madeline weer wakker. Een beetje loom opende ze haar ogen en schrok even toen ze merte dat er iemand naast haar lag. Ze was er zo gewend aan om alleen te slapen. Ze was in een klap wakker en keek voorzichtig naast zich. Pas toen Madeline Norwood zag herinnerde ze zich weer wat er was gebeurd. Ze draaide zich voorzichtig op haar zij zodat ze naar Norwood kon kijken.

Norwood merkte dat Madeline schork omdat hij al half wakker was. Hij opende langzaam zijn ogen en keek haar in ogen. Hij glimlachte zwakjes. Hij streek een lok haar uit haar gezicht en gaf haar een kusje. "Lekker geslapen..." vroeg hij vriendelijk met nog een hese stem. Hij wendde zijn blik niet van haar af en bleef haar in haar ogen aankijken.

Madeline knikte licht als antwoord op Norwood`s vraag. ''Ja'' zei ze er nog half fluisterend bij. Ze gaf hem even zacht een kus terug. Opeens kwam weer de gedachte boven dat de school nog steeds in de handen van Savador rustte. Nu Madeline haar krachten wat had opgebouwd kon ze hem makkelijk aan.

Norwood keek haar aan en glimlachte. "Mooi..." zei hij. Hij glimlachte naar haar. Hij ging wat rechter zitten en leunde met zijn rug tegen de achterkant van het bed. Hij keek naar Madeline. "Ik heb zitten denken..." zei hij. "Ik heb misschien een manier om die naam in het boek te veranderen..." vertelde hij en keek haar aan.

Madeline keek nu even verbaasd op naar Norwood. Ze ging zelf ook iets rechter overeind zitten en streek even haar inmiddels warrige haren naar achteren. ''Vertel'' zei ze. Ze moest moeite doen niet al te nieuwschierig over te komen. Ze ging nog iets gemakkelijker zitten en keek Norwood vragend aan.

Norwood keek haar aan en merkte dat ze nieuwschierig werd. Hij grinnikte even en keek haar aan. "Ik heb nog wel een leuke spreuk..." zei hij. "Ik kan daarmee de lichaam van een bepaald persoon besturen....maar kan zelf dan niet meer bewegen..." zei hij. "Ik blijf dan als een beeld staan.." legde hij uit. "Maar waar ik op doelde was. Als ik het boek niet kan openen kan Savador dat wel...en als ik zijn lichaam bestuur kan ik zijn naam veranderen in het boek naar leraar en jou naam weer bij schoolhoofd zetten..." vertelde hij. Hij keek haar aan en wachtte haar reactie af.

Madeline knikte even bedachtzaam. ''Dat zou kunnen lukken ja'' zei ze zacht. ''Maar loop jij dan verder geen gevaar. Ik bedoel ik kan jou altijd beschermen zolang jij met die spreuk bezig bent. Maar zijn er verder geen bijwerkingen?'' vroeg ze bezorgd. Ze wou niet dat Norwood iets ergs zou overkomen. Dan zou ze wel een andere oplossing zoeken.

Norwood schudde zijn hoofd. "Dat was waar ik op doelde. Ik ben dus volkomen weerloos en jij moet me dus beschermen. Er zijn verders geen nadelen. Alleen dat ik weer even moet wennen in mijn eigen lichaam maar daar heb ik niet zo veel last van.." zei hij. Hij keek Madeline aan. "Het leuke is nog wel dat ik Savador onverwacht kan overnemen." zei hij. Hij keek haar aan. "Hij zal niets door hebben." verzekerde hij.

PROFILE MAGICIAN

» Waar wat ah D:
» Gina? Waar ben je?
» Waar denk je aan bij de magician?
» Waar luister je nu naar?
» Dat kan niet waar zijn.....

Madeline. Waar zit je?

Madeline. Waar zit je?

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen