Dat kan niet waar zijn.....

Norwood liep met 2 brieven naar de leraren kamer. Hij herkende het handschrift van zijn moeder en hij was benieuwd wat ze te melden had. Hij ging aan een tafel zitten en las de bovenkant. Op één van de brieven stond: Open deze eerst en voer het uit voor je de tweede opent... Norwood deed wat er op stond en las de brief. In de brief stond de spreuk om het monster er uit te halen. Waarom dat ineens? dacht hij. Hij zuchtte even. Hij las het door en voerde het uit. Hij legde zijn hand op zijn schouder en mompelde: "Monsta Offa" Uit zijn schouder kwam een lichtgevend bolletje. Hij hield het in zijn hand en keek er naar. Hij haalde een potje uit zijn tas en deed het er in. Hij deed het potje terug en keek nu naar de tweede brief. Hij opende het en las met zijn ogen over de regels. Hij deed de brief dicht en keek recht voor zich uit. Zijn ogen begonden langzaam te tranen en binnen no-time stroomde er een aantal tranen over zijn wangen. Norwood zelf bleef voor zich uit kijken en bewoog niet meer. Hij begreep nu waarom zijn moeder de spreuk had gegeven om het monster er uit te halen.

Gast PROFILE MAGICIAN

Esmeralda was net op weg naar de lerarenkamer, en ze keek dan heel even rond. Ze had Rose bijlessen gegeven in zowel Duistere, Aarde en Licht magie, waarna ze dan vermoeid binnen kwam. Opeens merkte ze Norwood op, en dan zag ze ook nog eens dat hij in tranen zat. Ze liep bezorgd naar hem toe, en ze plaatste haar arm om zijn schouders. "Hey wat scheelt er Norwood?" Vroeg Esmeralda dan bezorgd aan hem, en ze keek kort in het rond.

Norwood keek nog steeds strak voor zich uit en hoorde de vraag van Esmeralda. Hij zei niets en hief de brief die hij nog steeds in zijn handen omhoog en legde hem neer zodat ze hem kon lezen. In de brief stond uitgelegd dat Norwood's vader was overleden en Norwood binnenkort een aandenken aan hem zou krijgen. Norwood keek naar de grond. Hij zuchte even maar toch kon hij zijn tranen niet inhouden. Hij snoof even zijn neus in zijn zakdoek en veegde tranen weg. Toch kwamen er nieuwe. Hij was één van zijn steunpunten verloren en dat viel hem zwaar. Het was maar goed dat hij de brief waarin de instructies stonden eerst had gelezen anders was de lerarenkamer misschien niet meer zo netjes en opgeruimd.

Madeline kwam de lerarenkamer ook binnengelopen. Ook zij zag er niet al te vrolijk uit. Ze had zo haar eigen problemen en veegde net een traan weg toen ze Norwood en Esmeralda zag. De tranen die over Norwood`s wangen stroomden waren haar zeker niet ontgaan en ze liep naar hem toe. Ze zette haar eigen problemen even aan de kant en keek Norwood bezorgd aan. Daarna keek ze naar de brief die hij had neergelegd. Ze las hem snel door en wist toen wat er aan de hand was. Zonder iets te zeggen sloeg Madeline haar armen om Norwood heen en trok hem tegen zich aan. Ze gaf hem zacht een kus op zijn wang die nat was van de tranen. ''Wat erg voor je'' fluisterde ze zacht tegen hem.

Kale was achter Madeline aangelopen. Op weg hierheen waren ze haar probleem aan het bespreken. Hij liep haar toe om zijn gesprek voort te zetten. Toen zag hij Norwood huilen. Het was gek om hem zo te zien. Kale had Norwood nooit eerder zien huilen. Hij nam maar wat afstand van de twee en zou op Madeline wachten tot ze klaar was. Kale zou de twee maar verder niet storen al wist hij niet precies wat er aan de hand was.

Norwood keek strak voor zich uit en zuchtte even. Hij merkte ineens twee vertrouwde armen om hem heen en sloeg ook zijn armen om Madeline. Op het moment dat hij dat deed kon hij het echt niet meer inhouden. Hij probeerde zich net nog zo groot te houden maar nou kon hij het niet meer. langzaam stroomde de tranen over zijn wangen. Hij sloot zijn ogen en verstevigde zijn greep op Madeline wat. Alsof hij wilde zeggen dat ze niet weg moest gaan.

Gast PROFILE MAGICIAN

Esmeralda keek naar de brief, en ze beet dan ook even op haar onderlip. Ze wist echt niet wat zeggen hierop, aangezien ze zijn ouders kende. Dan merkte ze plots Madeline en Kale op, waarna ze dan naar het raam toe liep. Ze zucht heel even diep, en ze sloeg kort haar vuist in de muur. Daarna keek ze naar buiten, en ze zweeg voor de rest gewoon. Dit had Norwood nooi verdient, en ze zou er alles aan doen om het hem gemakkelijker te maken. Het liefste van al zou zij haar ouders kwijt willen geraken, maar dat was moeilijker dan dat ze maar kon denken.

Madeline drukte Norwood nog een kus op zijn voorhoofd en streek hem zachtjes door zijn haar. ''Het is goed. Je mag huilen'' zei ze zacht maar met een warme en vriendelijk stem vol begrip. Ze drukte zijn hoofd even tegen haar schouder aan en omhelsde hem nog steviger. Madeline wist precies hoe hij zich voelde.

Norwood voelde zich een stuk meer op zijn gemak door haar stem. Hij hield haar vast en hield zijn ogen gesloten. Hij huilde gewoon door. Hij hield zijn hoofd op haar schouder en had niet eens door dat Kale er ook was. Hij hoorde ineens een bonk en keek ook niet op. Hij wilde het liefst terug gaan naar Gren en zijn moeder steunen. Hij haalde zijn hoofd van Madeline's schouder af en veegde zijn tranen weg. Hij keek haar diep in de ogen. Al kon hij haar maar vaag zien door de betraande ogen.

Kale liep naar Esmeralda toe en ging naast haar staan. ''Die twee gaan het nog zwaar krijgen. Vooral als Norwood hoort wat Madeline overkomen is'' zei hij zacht zodat enkel Esmeralda hem kon verstaan. Kale keek ook even naar buiten en probeerde de huilende Norwood te negeren. Hij kon er niet goed tegen als mensen huilde.

Gast PROFILE MAGICIAN

Esmeralda hoorde plots de woorden van Kale, en ze keek hem dan even aan. "Norwood is niet de enige, aangezien ik zijn vader goed kende." Zei Esmeralda dan tegen hem, en ze beet even op haar onderlip. Ze was altijd al sterk geweest in zo'n situaties, aangezien er nog nooit iemand was die haar had zien huilen. Terrecht ook na hoe ze werd behandelt door haar familie, en sinds die tijd heeft ze nooit meer staan huilen. Ookal deed het haar nu pijn, maar toch zou ze niet gaan huilen.

Master Norwood keek haar aan en merkte dat ook Kale er was. Hij had er geen problemen mee. Al zag de hele wereld dat hij huilde. Hij keek Madeline diep in haar ogen. "Madeline?" vroeg hij kort. "Zou jij met mij naar de begravenis willen.." vroeg hij zacht en keek haar aan. Hij zuchtte even. Hij sprak met een trillende stem en zelfs zijn ouders zouden hem nog nooit zo gehoord hebben.

Gast PROFILE MAGICIAN

Esmeralda keek nog even naar Kale, en dan draaide ze zich om. Ze had Norwood zijn woorden gehoord tegen Madeline, en ze zucht dan heel even diep. "Kale als je mij nodig hebt ik zit in mijn lokaal." Zei Esmeralda dan zacht tegen hem, en ze liep dan voorbij Madeline en Norwood. Ze vond het erg voor hem, maar toch was ze hier niet meer nodig. Opeens verdween ze dan ook naar haar lokaal, en ze zag daar Devil zitten.

Madeline luisterde naar Norwood`s woorden. Ze wendde haar blik even af en beet zachtjes op haar onderlip. Ze kon niet mee dat zou veelste riskant worden voor haar. Na een paar seconden keek ze Norwood weer aan. ''Natuurlijk ga ik mee'' zei ze met een zwakke grijns tegen hem. Ze zou maar met Kale moeten uitvogelen hoe precies.

Norwood keek haar aan en hoorde haar woorden. "Okey" zei hij. Hij zag haar zwakke grijns en keek haar bedenkelijk aan. Hij wilde nog vragen of ze het meende maar liet dat zitten. Hij keek haar aan en glimlachte. "Dank je..." zei hij. Hij was blij dat hij tenminste nog iemand had waar hij op kon vertrouwen. Hij wilde Esmeralda ook nog vragen maar die was weg. Hij zou haar nog zeker een keer tegenkomen. Hij veegde de tranen weg. Hij moest er maar het beste van maken. Al was dat niet makkelijk.

Madeline glimlachte nogmaals en keek toen even uit het raam met een nogal schuldige blik. Daarna keek ze Norwood weer aan. ''Ik moet nu met Kale praten. Red je het verder of moet ik bij je blijven?'' vroeg ze zacht aan hem. Ze kon dit niet langer uitstellen maar Norwood ging voor.

Norwood keek haar aan en glimlachte zwak. "Ik red me wel.." zei hij. Hij knikte. "Doe jij maar wat je moet doen. Ik doe het mijne.." zei hij en stond op. Hij vouwde de brieven op en stopte deze in zijn zak. Hij had nu les. Al had hij er niet bepaald zin in. Hij zou toch moeten gaan. Hij liep richting de deur van de lerarenkamer. Hij stopte even en keek om. "Ik moet toch verder. Dat zou mijn vader ook gewild hebben.." zei hij zacht en liep toen de aula uit.

Kale kwam op dat moment weer binnenlopen. Hij was achter Esmeralda aangegaan om Norwood en Madeline even alleen te laten. Hij keek Norwood begripvol na en keerde zich toen tot Madeline. ''Ik kan een ontsnappings shuttle voor je regelen en ervoor zorgen dat je in mijn oude huis op Shadra kan verblijven. Ik denk niet dat ze je daar snel zullen zoeken Madeline'' zei hij zacht tegen haar en keek even betrapt om zich heen. Niemand mocht de reden weten waarom Madeline weg moest.

Madeline kon een waterig glimlachje opzetten naar Norwood maar toen hij verdwenen was barste ze zelf in tranen uit. Trillend op haar benen liet ze zich op een stoel zakken. Ze merkte het niet eens dat Kale binnen kwam en begroef haar gezicht in haar handen. Toen Kale`s woorden tot haar doordrongen keek ze hem even dankbaar aan. Nog steeds was hij de persoon die ze het meest vertrouwde. Ze kende mekaar al jaren. ''Dank je'' zei ze fluisterend en met een licht trillende stem. ''Kale. Hoe moet ik in godesnaam mijn belofte aan Norwood houden. Het is te riskant maar hij heeft me nodig. Ik kan hem niet alleen naar die begravenis laten gaan'' zei ze snikkend tegen hem.

Kale keek medelevend naar Madeline. Meestal was zijn blik strak en zonder emotie maar tegenover Madeline had Kale altijd een zwak gehad. Hij liep naar haar toe en ging op zijn hurken naast haar stoel zitten zodat hij ongeveer op ooghoogte van haar zat. Hij keek Madeline een tijdlang zwijgend in haar ogen. Daarna sloeg hij zijn eigen ogen even neer en keek toen weer naar haar op. ''Ik denk dat ik dat wel voor je kan regelen. Ik heb een vriend en die kan je naar de begravenis van Norwood`s vader vliegen. En zodra die weer voorbij is direct terug naar je onderduik adres'' zei hij zacht tegen haar. ''Maar je moet dan geen aandacht trekken en vooral niet met al te veel mensen praten. Aangezien het Norwood`s vader is zal dat vrij lastig worden maar hou jezelf afzijdig van de rest'' zei hij. Daarna stond hij weer op en reikte Madeline de hand. ''Komop. Je moet nu echt je spullen pakken en vertrekken. Het zal niet lang duren voor de politie hier is. Maak je geen zorgen over ze ik wimpel ze wel af'' zei hij tegen haar.

Madeline veegde ruw met de rug van haar hand haar tranen weg. Ze keek Kale aan en luisterde naar hem. Daarna pakte ze trillend zijn hand en liet zich met zijn hulp overeind trekken. Daarna omhelsde Madeline Kale even. Hij was wat breeder dan zij en iets groter dus legde Madeline haar kin even op zijn schouder. Daarna liet ze haar beste vriend weer los. Ze vond het vreselijk dat ze Norwood niks had kunnen vertellen. Het had Kale het beste geleken als niemand wist van Madeline`s verdwijning al was dat onvermijdelijk als ze weg was.

PROFILE MAGICIAN

» Streep die er niet hoort te zijn?
» Waar wat ah D:
» We zijn er
» Madeline. Waar zit je?
» Gina? Waar ben je?

Dat kan niet waar zijn.....

Dat kan niet waar zijn.....

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen