Ze voelde haar huid lichtelijk tintelen toen ze zijn handen van haar af voelde glijden, maar liet hem niet los. Ze was verward, nu op een andere manier dan normaal, omdat hij er bij stond alsof hij zojuist een mes tussen zijn ribben had gekregen. Ze legde haar andere hande, die Zalas had losgelaten, op zijn bovenarm en liet de andere in zijn nek liggen. Haar ogen stonden onderzoekend terwijl ze hem aankeek. Ze glimlachte breed, gedeeltelijk om hem gerust te stellen toen ze zijn reactie hoorde. Ze sloot haar eigen hand om die van hem en keek naar zijn gezicht. 'Zalas?' zei ze zachtjes om zijn aandacht op haar te vestigen. 'Wees alsjeblieft niet zo... zoals je nu bent,' sprak ze bijna smekend, het deed haar pijn om hem zo te zien. Ze trok hem in een onderdrukte opwelling naar hem toe en omhelste hem zachtjes. 'Lach weer, alsjeblieft?' fluisterde ze in zijn oor terwijl ze met een gespannen blik voor zich uit keek, niet dat hij dat kon zien. Ze had zijn hand los gelaten en haar armen om zijn hals geslagen. Ze moest op haar tenen staan om haar kin op zijn schouder te laten rusten, aangezien ze een stuk kleiner was dan hij. Ze voelde de spanning in zijn lijf, en probeerde kortsachtig te bedenken wat ze kon doen om hem weer terug te krijgen naar zijn ontspannen zelf. Haar ogen gleden ongecontroleerd door de zaal terwijl ze nadacht, waarna haar blik eindigde bij zijn vlecht. Ze beet op de helft van haar onderlip en besefte dat ze zo gauw niets kon bedenken.

Zalas bleef Ephony aankijken. Hij schrok van haar toen ze hem omhelsde. Er ging iets nieuws door hem heen. Iets dat de knoop in zijn buik een beetje losser maakte maar het was geen onprettig gevoel. Zalas stond een beetje voorover gebogen omdat Ephony kleiner was dan hem en haar armen om zijn nek had geslagen. Hij voelde haar warme adem in zijn nek terwijl ze sprak. Zachtjes legde Zalas zijn armen om Ephony's middel. Ook al zou ze het niet kunnen zien er verscheen een kleine gemeende glimlach op zijn gezicht. ''Alleen omdat jij het zo lief vraagt'' zei hij zachtjes tegen Ephony. Langzamerhand werd de spanning in zijn lijf verdreven. Alleen haar aanraking leek al genoeg te zijn om het snelle stromen van zijn bloed en de spanning in zijn lijf tot bedaren te brengen. Al was het gek genoeg geen remedie voor zijn hart die al meer dan èèn keer in de tijd dat Ephony hem omhelsd had een slag oversloeg.

Er kwam een brede lach op haar gezicht waarna ze hem dichter tegen en aan kwam en zachtjes lachte. Ze wilde het liefste haar gezicht uit zijn gezichtsveld houden om hem niet te hoeven tonen dat ze nu hoog rood was en haar lachen alleen maar uit zenuwachtigheid afkomstig was. 'Mooi,' antwoorde ze hem daarom alleen maar. Ze voelde haar eigen opluchtig toen hij leek te ontspannen en voelde haar eigen schouders ook zakken. Toen ze ongeveer zeker wist dat de diepste rode kleur uit haar gezicht weg was tilde ze haar hoofd op en boog haar rug een stukje naar achter om hem aan te kijken. Plots was de roos in haar gedachtes gekomen, en de belofte die ze erbij had afgelegd. Er lag een vrolijke twinkeling in haar ogen terwijl ze hem grijnsend aan keek. 'Nu ik er aan denk, ik heb nog iets voor je,' haar handen gleden naar zijn schouders terwijl ze hem glunderend aankeek. Haar hart klopte in haar keel, ze was zenuwachtiger dan bij de grootste toets die ze ooit had gehad maar ze wist dat ze het nu moest doen, of anders zou het er nooit van komen. Haar handen bewogen zich naar beneden, pakte zijn handen die op haar rug lagen en pakte ze vast waarna ze naar achter liep en hem mee trok. 'Moet je even mee lopen naar de Lucht etage,' ze liet een van zijn handen los en trok hem aan zijn andere arm mee de gymzaal uit richtig de grote wenteltrap die naar het hoogste puntje van het kasteel leide, naar de Lucht etage. Aan de ene kant had ze het altijd ontzettend irritant gevonden dat hij helemaal bovenin was, aan de andere kant was het mooi symbolisch.

Zalas keek met een lichte glimlach op Ephony neer toen ze hem aankeek. Maar die glimlach veranderde in een verbaasde blik toen ze zei dat ze iets voor hem had. Toen ze hem meetrok struikelde hij eerst bijna over zijn eigen voeten maar liep toen met haar mee. Veel anders kon hij niet aangezien hij door haar werd meegetrokken. Asb'el liet een verontwaardig gesis horen. Hij greep Zalas' oefenspullen en gleed toen achter zijn vriend en meester aan. Zijn zeegroene ogen waren kwaad op Ephony gericht. Asb'el was stikjaloers op haar. Voordat zij kwam had hij Zalas altijd voor zichzelf gehad. En hij was het niet eens met het idee dat hij hem nu moest delen, al was het maar voor even. Zalas leek hem te zijn vergeten. Als de slang armen had gehad dan had hij ze gheid boos over elkaar geslagen. Nu kon hij niet veel anders doen dan achter Zalas aan te gaan. Asb'el was niet van plan zijn vriend en meester aan Ephony over te leveren. Wie weet wat ze hem aanpraatte.

Met gierende zenuwen liep ze zenuwachtig naar de trap, met Zalas' hand in de hare. Ze was zich totaal niet bewust van de slang, die duidelijk niet blij was met haar. Ondanks haar zenuwen wierp ze een blik achterom naar Zalas, waarop een grijns sierde. Met vluchtige passen liep ze de trap op, zette zich hier en daar af tegen de muur. 'Kom op,' zei ze lachend tegen hem terwijl ze weer omkeek. Toen ze haar hoofd weer wegdraaide werd ze overspoeld door een vlaag met twijfel. Was dit nou wel zo'n goed idee? Waarom deed ze altijd de meest stomme dingen in een opwelling. Ze zou het hem niet rechtstreek geven, dat wist ze zeker. Ze schudde het van zich af, ze kon zich nu moeilijk omdraaien en tegen hem zeggen dat ze een grapje had gemaakt. Haar hand omklemde de deurklink waarna ze hem omlaag drukte. De zware deur ging krakend open, een vertrouwd geluid voor haar die haar altijd een rustgeven gevoel gaf waarna ze het grote woongedeelte in stapte. Het haardvuur leek zoals altijd te branden, met de grote wegzak-stoel ervoor die bijna groot genoeg was voor twee personen, en waar ze vaak uren doorbracht. In gedachte verzonken of met een boek, met het geluid van de tikkende wijzers van de grote, ouderwetse sta klok op de achtergrond. Haar andere hand was naar het plekje een stukje boven haar heup gegleden, waar een licht stekend gevoel vanaf kwam. De rij wolftanden waren nog vaag te zien op haar zij, en ook op haar rug als littekens die haar altijd aan het moment deden denken. Ze had er altijd nog last van gehad, aangezien het geen gewone wolfen waren geweest. Ze draaide zich om en keek Zalas aan. 'Even wachten,' ze liet zijn hand los en rende de trap op waarna ze in de meisjesslaapkamer verdween.

Zalas liep met grote passen de trap op Ephony achterna. Hij had een hekel aan trappen. Als hij deshas moest hebben moewst hij ook altijd vele wenteltrappen beklimmen. Vreselijk vodn hij dat. Vooral als je haast had. Zalas bleef staan voor de deur toen Ephony die opende. Hij was nog nooit eerder op de Puffoon etage geweest. Zoveel anders dan de Shadra etage kon die toch niet zien. Zalas liep langzaam achter Ephony aan dhet woongedeelte binnen. Hij had het goed mis. Het was hier compleet anders. Lichter, feller. Een plotselinge hoofdpijn besprong hem. Het was even wennen aan die fellere kleuren. Als Shadraan was Zalas daar niet zo goed tegen bestand. Zalas keek even de woonkamer rond terwijl hij met twee vingers even kort zijn slaap masseerde. Zijn hoofdpijn zakte gelukkig al. Ineens voelde hij iets tegen zijn been duwen. Zalas keek om naar een boze Asb'el. Hij siste hem toe. ''Sorry Asb'el. Het was niet mijn bedoeling geweest om je buitengesloten te laten voelen'' zei hij zacht terwijl hij voor de slang neerknielde. Hij stak voorzichtig zijn hand uit en Asb'el gleed via zijn arm weer naar zijn vertrouwde plekje om Zalas' schouders. Zalas streelde hem zachtjes over zijn lijf. ''Sorry, nogmaals, ik was er geloof ik even niet bij met m'n gedachte. Hoe kon ik jou nou zomaar achterlaten'' fluisterde hij zacht tegen de slang. Die vergaf hem nog niet maar was ook niet langer zo kwaad als eerst.

Koorstachtig doorzocht ze haar hoekje in de slaapzaal. Met een geïrriteerde zucht zag ze het vaasje met de twee inktzwarte rozen in het kleine raamkozijntje staan naast haar bed. Voorizichtig pakte ze het op. Het vaasje was naast de even zwarte steeltjes lees, de schaduwrozen hadden geen water nodig was ze achter gekomen. Even streelde ze met haar vingers langs de vlammen die langs de bloeiende roos zelf. Savador had ze in vlam gezet, vlammen die alleen warm aanvoelde langs je huid maar verder niet je huid in brande. Ze draaide zich om en liep de kamer weer uit, waarna ze de trap af liep. Zalas kon haar al zien zodra ze de kamer uit liep, aangezien het kleine gangetje en de trap open waren. Ze had haar vingers nog steeds in de vlammetjes, die langs haar vingertoppen likte en een heerlijk warm gevoel achter lieten. Ze keek er met een dromerige blik naar terwijl ze de laatste treden aflegde. Pas toen ze de vaste grond onder haar voeten voelde keek ze met een verlegen glimlach op naar Zalas. Haar ogen gleden naar de slang, en haar verlegen glimlach veranderde in een normale, licht bewonderende glimlach. Slangen waren mooie beesten, maar ze kon er niet de zelfde liefde zoals hij en Savador voor vinden. Langzaam liep ze met de twee rozen naar hem toe. 'Vraag me niet hoe ze gemaakt zijn, dat weet jij waarschijnlijk beter,' zei ze zachtjes terwijl ze voor hem stil stond. De rozen waren uit schaduwen gemaakt, dat wist ze, ze had het zelf zien gebeuren. Maar verder had ze er geen flauw benul van, duistere magie lag niet in haar kadertje. Ze stond een beetje zenuwachtig met het vaasje in haar handen terwijl ze haar blik omlaag hield, te verlegen om hem aan te kijken. 'Eentje is er voor jou,' sprak ze op zo'n zachte fluistertoon dat ze eigenlijk niet zeker wist of ze het wel echt had gezegt of alleen maar had gedacht.

Doordat Zalas het probeerde goed te maken met Asb'el had hij Ephony niet uit de meisjesslaapzaal zien komen. Hij zag haar pas vanuit zijn ooghoeken weer aankomen toen ze op hem afliep. Zalas keek haar recht aan maar zijn blik gleed daarna naar de vaas met de twee bloemen. Hij keek haar even zwijgend aan toen ze naar beneden staarde en zei dat een van de rozen voor hem was. Voorzichtig pakte hij een van de zwarte rozen bij zijn steel. Hij voelde direct de duistere magie die door de bloem heen vloeide als bloed door aderen van een mens. Hij voelde de kracht van de magie. Deshas of Savador, een van die twee moest dit gemaakt hebben. En omdat dit niet Deshas' stijl was kon het alleen maar van Savador afkomstig zijn. Terwijl Zalas naar de vlammen om de roos heen staarde hoorde hij opnieuw Savadors woorden. Denk er niet over na. Doe het gewoon. Zalas keek even naar Ephony. Met zijn vrije hand legde hij twee vingers onder haar kin en duwde haar hoofd iets omhoog zodat ze hem aan moest kijken. ''Dank je. Ik heb ook nog iets voor jou'' zei hij zachtjes. Zoder er daarna verder over na te denken kuste Zalas Ephony zachtjes op haar lippen. Zowel opwinding als angst ging er door hem heen. Na een tijdje liet hij haar weer los en zette onbewust een stap naar achteren. Ietwat beschaamd wendde hij zijn blik af. Alsof hij zich verontschuldigde voor die kus.

Ze volgde zijn hand, die in haar gezichtsveld kwam toen hij de roos pakte, verlegen met haar ogen totdat ze hem aankeek. Ze durfte geen emotie te laten blijken, hoewel ze hem zenuwachtig in de gaten hield wat zijn reactie was op dit. Haar handen frummelde zenuwachtig aan het glazen vaasje terwijl hij naar de bloem staarde. Haar ogen gleden naar de roos in haar handen, en besefte weer dat duistere magie op een bepaalde manier ook ontzettend mooi kon zijn. Soms, zoals nu het geval was, mooier dan de natuur zelf. Ze keek op toen ze zijn hoofd zag bewegen en blikte terug in zijn ogen. Ze voelde haar hart in haar keel bonken, en haar keel droog worden van de zenuwen toen haar kin werd opgeheven. Ze kon hem alleen maar aankijken, alsof haar blik gevangen was in zijn ogen. Ze kon zweren dat haar hart even stopte met zijn ritmische gebonk toen ze zijn lippen op die van haar voelde. Ze stond verstijfd, met haar handen om het vaasje heen. Ze wilde bewegen, haar armen om hem heen slaan. Maar haar verdomde spieren wilde niet in actie komen, en daarbij wilde ze de vaas niet laten vallen waardoor haar vingers krampachtig erom heen bleven zitten. Voordat ze het goed en wel besefte dat haar lichaam niet wilde doen wat zij het opdroeg was de warme tinteling op haar lippen weg en opende haar ogen zich automatisch. Ze bleef hem versuft aan kijken, dit werkte beter dan welke verdoving die er was. Haar geest helderde verbazingwekkend snel op, besefte wat er gebeurd was en nu pas golfde de opwinding en een raar soort vreugde door haar heen alsof iemand de kraan had opengezet die niet meer kon worden gesloten. Er kwam een verlegen glimlach op haar gezicht, en gek genoeg merkte ze op dat haar gezicht haar normale kleur behield. Ze legde het vaasje weg, zette het op een tafeltje die tegen de muur stond en liep naar Zalas toe, de afstand verkleinend die hij had gemaakt. Vlak voor hem bleef ze staan, en merkte dat haar lichaam niet verstarde. Ze wist niet of hij had gemerkt dat ze versteend was geraakt. 'Dat mag over,' fluisterde ze terwijl ze haar vingers op zijn kaak legde en op haar tenen ging staan. Ze draaide zijn hoofd in haar richting en drukte nu haar lippen zachtjes op die van hem. Ze wilde haar eigen houding van daarnet verbeteren, schaamde zich ervoor en wilde tonen dat het niet haar bedoeling was geweest om te verstarren. Gedachteloos legte ze haar andere hand tegen zijn borst en zoende hem.

Zalas had wel degelijk gevoeld dat Ephony verstijfd was. Daarom had hij gedacht dat zij het geen prettige actie van hem had gevonden. Zalas' ogen volgde Ephony toen ze de vaas op een tafeltje neer zette. Zijn gedachten zeiden dat hij achteruit moest stappen toen Ephony de afstand tussen hen in weer verkleinde. Maar zijn lichaam weigerde en bleef koppig staan. Nu was het zijn beurt een beetje te verstijven. Pas toen hij haar woorden hoorde ontspande Zalas zich. Waarschijnlijk was ze van zijn actie gewoon geschrokken. Hij legde een hand om Ephony's middel en drukte haar iets dichter naar hem toe terwijl hij haar terug zoende. Zijn andere hand legde hij iets hoger op haar rug. Hij kon haast de fijne contouren van haar lichaam door de kleding van hen beiden heen voelen. Zijn hand die op haar rug har gelegen streek nu zacht door haar haren maar bleef in haar nek weer rusten terwijl zijn vingers verstrengeld waren in haar blonde lokken. Aan de ene kant voelde die kus goed. Maar aan de andere kant een beetje als verraad. De laatste stap om een volledige kloof tussen Zalas en zijn familie tradities te laten ontstaan. De rebelse gedachte van 'wat maakt het allemaal nog uit' ging in dat moment dat hij Ephony terug zoende door zijn gedachten. Zo had hij nog nooit gedacht. Maar gek genoeg gaf het wel een kick een keer rebels te doen dan zich te gedragen als de voorbeeld zoon die zijn vader altijd had willen zien.

De warme tinteling van onwenningheid en vreugde ging door haar heen toen hij reageerde. Gewillig ging ze mee toen ze tegen hem aan werd getrokken en sloeg haar armen in die opwelling om zijn nek. Onder haar kleding tintelde haar huid waar zijn handen haar raakte, als een gelukzalig brandend gevoel. Een onzichtbaar gevoel van kippenvel vormde zich in haar nek toen Zalas zijn hand daar liet rusten en ze kroop iets meer tegen hem aan. Ze wist dat ze op dit moment totaal verkocht was, dat het te laat was om terug te krabbelen mocht ze die belachtelijke gedachte krijgen. Haar handelingen werden langzamer totdat ze haar lippen langzaam van die van hem af haalde. Even bleef ze met gesloten ogen zo staan, haar gezicht amper een paar centimeter van die van hem. Ze printe dit moment onbewust in haar geheugen, wilde het nooit meer vergeten. Haar ogen opende zich aangezien ze zich bedacht dat dit er wel heel sullig uit moest zien en keek een stukje omhoog zodat ze hem aan kon kijken. Er kwam een vaag lachje op haar gezicht en verslapte de greep van haar armen wat, maar hield ze daarna op hun plek. Ze wilde honderde dingen zeggen, uitschreeuwen, maar kon hem alleen maar met dat sullige glimlachje aan kijken. Verlegen sloeg ze haar ogen neer en keek naar beneden. 'Onverwachte dingen... altijd leuk,' fluisterde ze zachtjes waarbij ze de woorden bijna citeerde die ze hadden gesproken in de gymzaal. Vanuit de bodem van haar hart bedankte ze Savador voor zijn idee, die haar eerst zo onmogelijk had geleken. Aan de andere kant was haar nieuschierigheid weer eens gewekt omdat ze zich af vroeg hoe hij dit alles kon weten. Ze wilde hem niet los laten, gewoon zo blijven staan totdat ze op ten duur neer zouden vallen van uitputting of anders zo blijven staan voor altijd. Als ze eerlijk was, wist ze ook niet wat ze zou moeten doen.

Zalas voelde hoe Ephony dichter tegen hem aankroop. Bijna uit automatisme legde hij zijn arm nog iets verder om haar middel. Het viel hem nu pas op hoe slank ze wel niet was. Hij reikte met zijn rechterarm al makkelijk tot haar linkerheup. Ook zijn grip verslapte wat zodra Ephony weer wat naar achteren boog. Hij keek haar aan maar zag dat ze haar ogen nog steeds had gesloten. Toen ze naar hem opkeek en vaag glimlachte verscheen er als vanzelf ook een lichte glimlach op zijn gezicht. Hij hoorde even later haar zachte woorden waardoor zijn glimlach iets verbreedde. ''Vooral wanneer ze zo mooi zijn als jij'' grijnsde hij terwijl hij een lok haar achter Ephony's oor streek en zijn vingers zacht langs haar wang liet gaan toen hij zijn hand terug trok. Hij had het niet kunnen laten dat te zeggen al was het op een goede plagende manier bedoeld geweest. Zalas' handen gleden zachtjes langs Ephony's lichaam en bleven op haar heupen rusten. Ineens hoorde hij gevaarlijk dichtbij een dreigend gesis. In minder dan een seconde was Zalas' arm naar voren geschoten en had Asb'el erin gebeten. Als hij dat niet had gedaan was het Ephony's nek waar Asb'el zijn tanden in had gezet. Zalas'gezicht betrok even toen het gif van de slang zich met zijn bloed vermengde. Rustig bleef hij naar de slang kijken die hard doorbeet en zijn lichaam om Zalas' arm had gewikkeld. Zalas streelde de slang zachtjes met twee vingers over zijn kop. ''Laat los Asb'el'' zei hij zacht. De slang gaf hem geen gehoord aan dat verzoek. '' Scaoil an cnaipe, nó an pionós bhraitheann do do chloisteáil faoi'' sprak hij nu slissend en zwaar met Shadraans accent. Langzaam en onwillig liet Asb'el Zalas' arm weer los. Boos gleed hij weg. Zalas keek hem even na. ''Waar is hier de badkamer? Ik moet dat gif eruit halen'' zei hij zacht tegen Ephony terwijl hij zijn inmiddels verlamde arm vast hield. In zijn huid zaten twee bijtgaatjes op keurige afstand. Het donkere rode bloed dat eruit liep stak fel af tegen de lijkbleke huid van Zalas.

Haar mondhoeken trilde onder haar poging om een bredere glimlach te onderdrukken terwijl ze haar wangen nu warmer voelde worden, en de tint dieper werd. Zijn woorden deden haar blozen, en ze sloeg haar ogen neer terwijl ze haar hart wild tekeer voelde gaan. Ze keek op terwijl ze het tintelende gevoel langs haar wang voelde en kon weer geen woord uitbrengen. Doordat haar aandacht bij één punt was, Zalas genaamt, merkte ze pas te laat het gesis op. Haar lichaam schoot naar achteren toen ze Zalas' hand omhoog zag schieten en de slang erin zag bungelen. Van schrik had ze Zalas los gelaten en staarde ze met grote ogen naar de sneeuwwitte slang die zijn baas had gebeten. Het drong tot haar door dat Zalas het doelwit niet was geweest, maar zij. Haar hart klopte in haar keel, nu voor een andere reden en ze staarde verschrikt naar de Asb'el en Zalas. Ze snapte niet hoe Zalas zo rustig kon blijven, en zo rustig kon doen tegen het dier terwijl die duidelijk geen aardige bedoelingen had gehad. Haar ogen schoten voor een moment naar Zalas' gezicht toen ze de onbekende taal hoorde. Maar al gauw ruste haar blik weer op de slang die nu eindelijk los liet. Ze deed een stap naar achter toen de slang zijn baas los liet en weg gleed. Bij het horen van Zalas keek ze verschrikt naar zijn arm waardoor het een paar seconden duurde voordat ze antwoord kon geven. 'Loop... loop maar mee,' ze deed een paar stappen naar achter, haar ogen nog steeds verschrikt en bijna angstig, en draaide zich toen om. Ze liep de trap op, en stond even stil. Ze kon moeilijk met hem mee de jongens zaal in, maar aan de andere kant was zij waarschijnlijk de enige op de meisjes zaal nu. Er waren niet zoveel Puffoons hier, en al helemaal geen meiden. Vaak had ze heel de zaal voor zich alleen, eigenlijk altijd. Ze besloot dat als ze hem moest helpen ze beter naar de meidenzaal konden, en opende nu de deur daarvan. Ze liep door de zaal, haar ogen gleden even naar haar eigen hoekje die als enige omringt was door persoonlijke spullen op het nachtkasje en op het bed. Ze opende de zijdeur en kwam in de grote badkamer. 'Hier,' zei ze zachtjes terwijl ze opzij stapte en Zalas binnen liet. Elk romantisch gevoel was nu behoorlijk onderdrukt, en haar ogen waren naar de vloer gericht maar zagen vanaf haar ooghoeken het bloed dat langs Zalas' arm droop. 'Moet ik helpen?' vroeg ze weer zachtjes en liep onzeker naar hem toe. Wat was er in hemelsnaam gebeurd, en waarom had die slang zo gereageerd?

Zalas keek Ephony nu weer aan. Ze was overduidelijk ontzettend geschrokken. Wie zou dat niet zijn geweest? Zalas keek nog maals naar Asb'el. Hij had wel zo'n vermoedden waarom de slang Ephony wou bijten. Hij kon het hem niet echt kwalijk nemen. Maar zijn timing had gewoonweg niet slechter gekund. Hij liep daarna achter Ephony aan en merkte zelf nauwelijks dat ze de meisjesslaapzaal in liepen. Zijn gedachte moest hij bij het gif dat zich langzaam door zijn lijf probeerde te verspreiden houden. Hij liep direct door naar de badkamer en spoelde het bloed weg onder de koude kraan. ''Beter van niet. Gif moet je uit een wond zuigen maar als je het doorslikt is het nog steeds schadelijk. Ik wil niet het risico lopen dat jij gif binnenkrijgt'' zei hij terwijl hij de kraan weer uitdraaide. Voordat er nieuw bloed uit de wond kon komen zette Zalas deze aan zijn lippen en zoog het met bloed vermengde gif eruit. Hij spuwde telkens een mond vol bloed en gif uit in de wasbak wat een rode streep achterliet als het verder naar beneden droop. Dit bleef hij een paar keer herhalen. Langzaam maar zeker kreeg Zalas het gevoel terug in zijn arm en kon hij zijn vingers weer bewegen. Hij spoelde het bloed weg en zijn arm opnieuw schoon. Met een handdoek maakte hij zijn arm droog waarna hij met zijn vingertoppen over de twee bijtgaatjes gleed. Zijn witte huid lichtte even op als versgevallen sneeuw in de bergen en de twee kleine bijtgaatjes groeide in een razendsnel tempo weer dicht. Toen zijn huid stopte met gloeien streek Zalas nogmaals over de plek waar de wondjes hadden gezeten. Nergens was meer aan te zien dat hij überhaupt gewond was geweest.

Zijn arm hing er maar slapjes bij, en ze was blij dat ze vroeger zo vaak met haar oma mee was geweest om haar te helpen dat dit soort medische dingen niet iets nieuws voor haar was. Toch voelde ze dat dit anders was, al die andere mensen die ze had geholpen met haar oma kende ze niet of nauwelijks. Maar Zalas, dit was anders. Ze slikte en haalde diep adem. Wat liep ze nou te zeuren, hier kon ze wel tegen, ze had erger gezien. Ze keek op vanuit haar gedachtes toen ze zijn stem hoorde en glimlachte flauwtjes naar hem. Ze leunde met haar rug tegen de muur terwijl Zalas zijn arm aan het redden was, en voelde zich behoorlijk nutteloos. Ze zuchte zachtjes, opgelucht toen ze zag dat hij langzaam zijn vingers en hand weer bewoog. Ze wilde in beweging komen, iets vinden om de gaatjes van de beet te verzorgen en te verbinden maar toen ze op haar eigen benen stond keek ze met verbaasde ogen naar zijn hand. Haar mond ging ietsjes open, wat haar blik nog eens benadrukte. Voordat ze het wist stond ze bij hem en pakte zijn hand vast. Haar vingers gleden langs de plek waar het kleine wondje had gezeten, maar nu verdwenen was. 'Hoe..,' sprak ze ademloos en staarde naar zijn hand. Ze scheurde haar blik los en keek hem verdwaasd aan. 'Hoe kan dat?' vulde ze haar haperende zin sullig bij. 'En waarom? Wat had Asb'el?' haar ogen waren weer terug naar zijn hand gegleden die ze nog steeds vast had. Ze snapte niet wat er was gebeurd, waarom de slang zo had gereageerd.

Zalas keek niet op toen hij Ephony's woorden hoorde. Al vanaf het moment dat Asb'el hem had gebeten wist hij dat hij haar een uitleg zou moeten geven. Hij had alleen niet geweten dat het zo lastig zou zijn het te zeggen. Hij durfde Ephony dan ook niet aan te kijken bij haar vraag. ''Kun je je herinneren dat ik je daarnet in de gymzaal nog heb verteld dat mijn lichaam op een andere manier geneest?'' vroeg hij om maar ergens te beginnen. ''Nou dit bedoelde ik dus. Je kunt me spiesen aan een speer, me openhalen vanaf m'n navel tot aan m'n keel, eraan dood gaan kan ik niet. Het geneest weer, in een razendsnel tempo. Ik leef niet voor niets al minstens drie eeuwen. Het heeft te maken met een spreuk. Eentje die heel moeilijk is om te leren. Het is de reden waarom ik mijn haar altijd vast moet hebben. Als ik mijn haar los maak veranderd het tot driekwart in een soort mistige substantie. Het leeft. En het zoekt ander leven wat in de buurt is. Het is moeilijk onder controle te houden. Als het eenmaal leven heeft gevonden dringt het bij je naar binnen en steelt je levensenergie. Het slachtoffer valt dat dood neer terwijl ik die levensenergie opsla. Het voorziet me van reserves om mijn wonden op dezelfde manier te laten genezen maar dan in een versneld tempo'' legde hij uit. ''Asb'el was jaloers geloof ik. Op jou. Kijk, ik interresseerde me nooit echt in sociaal contact met anderen. Asb'el hoefde me niet te delen. Maar nu hij dat wel moest doen werd hij kwaad geloof ik'' zei hij daarna als verklaring voor Asb'els gedrag.

Ze keek op naar zijn gezicht toen Zalas sprak. Terwijl hij sprak, gleden haar ogen naar beneden en bleven op zijn hand rusten. Ze slikte bij zijn voorstellen in zijn verhaal, en voelde gelijk een soort opstandig gevoel bij haar op komen. Eigenlijk was het wel komisch, dat zij zo'n gevoel kreeg terwijl hij sprak over zichzelf open scheuren. Toen hij het over zijn haar had kreeg ze een bang gevoel, ze had het een tijdje daarvoor nog zitten vlechten, zijn haar dat blijkbaar iemands dóód kon worden. Ze liet zijn hand los en keek naar de vloer. 'Maar... waarom zou je iemand van het leven beroven alleen om zelf door te kunnen leven?' haar stem klonk afwezig, zachtjes terwijl ze zijn woorden tot zich door probeerde te laten dringen. Haar armen hingen slap langs haar lichaam. Ze glimlache vaag toen ze zijn verklaring voor Asb'els gedracht hoorde, haar blik op de vloer gericht. 'Bedoel je dat je al die tijd, al bijna heel je leven eigenlijk alleen ben geweest?' antwoorde ze op zijn verklaring en haar blik kroop langzaam omhoog om bij zijn ogen te blijven hangen. Als Asb'el al die tijd zijn meester voor zichzelf gehad zou hebben, dan snapte ze wel dat dit nieuw voor hem moest zijn, pijnlijk nieuw. Aan de ene kant vond ze het prachtig, dat een dier zich zo kon ontfermen over een mens, ervan houden en er alles aan doen om die liefde te houden. Aan de andere kant vond ze het, hoe egoïstisch het ook was, een beetje irritant. Als het betekende dat ze telkens in levensgevaar leefde als ze bij Zalas wilde zijn dan zou ze eens goed met die slang moeten gaan commenuceren. Ze zou Zalas nooit van Asb'el afpakken, hoe gek het ook klonk. Kon je iemand van een dier afpakken? 'Asb'el houd duidelijk veel van je, als hij zo reageerd. Heel veel,' zei ze zachtjes. Toch bleef ze het een minder prettig idee vinden dat ze daarnet bijna was aangevallen.

Zalas liet zijn arm slap naast zijn lichaam vallen toen Ephony zijn hand weer los liet. Hij keek haar aan en voelde een gevoel van schuld toen hij haar vraag hoorde. Als ze het zo formuleerde klonk het alsof hij ongelofelijk egoïstisch was. Kon hij haar maar over zijn angst vertellen. Maar het lukte hem niet. Het zat te diep. Weigerde aan het licht te komen. Het zat vastgemetselt in elke vezel van zijn bestaan en weigerde hem los te laten. Zelfs Ephony kon daar nog niet bij. Hij voelde zich iets opgeluchter toen ze over iets anders begon. ''Tja, ik ben vroeger nooit getrouwd geweest. Het was niet verstandig. Als militair zou ik mijn vrouw teveel moeten missen en in mijn werk had ik nooit vrouwelijk gezelschap om me heen. Toen Asb'el me vond had ik hem en hij mij. Ik had nooit gedacht dat ik iets meer zou willen dan dat. En Asb'el kennelijk ook niet'' vertelde hij. Het was gek om over zijn verleden te praten. Het voelde allang niet meer als zijn verleden. Meer een verhaal dat je uit een boek las. Zalas knikte zacht op Ephony's conclusie. ''Inderdaad. Maar het was fout van hem om te proberen je aan te vallen. Hij moet hieraan wennen. Dat moest hij ook bij Deshas. Hij kon het niet goed hebben in het begin dat ik veel met Deshas omging. Maar die vertrouwd hij nu ook. Het spijt me dat Asb'el je pijn wilde doen'' zei Zalas verontschuldigend.

Ze schudde de feit over zijn haar los, wilde er niet aan denken. Het was iets wat ze wilde negeren, net zoiets als zijn leeftijd. Uiteindelijk keek ze weer op, haar ogen stonden weer rustig toen hij antwoord gaf. Er kwam een korte lach omhoog toen hij het over trouwen had, weer zoiets wat hij waarschijnlijk al meegemaakt kon hebben door zijn lange leeftijd. Het klonk allemaal zo raar, alsof het niet echt kon gebeurd zijn. Maar het levende bewijs stond voor haar, keek haar aan, had haar in zijn armen vast gehouden en had haar hart gestolen. 'Je.. je wilt nu wel meer?' vroeg ze zachtjes op zijn woorden. Ze glimlachte flauwtjes toen hij zich verontschuldigde voor Asb'el. 'Ik schrok wel, dat moet ik toegeven. Maar als ik het zo hoor, kan ik Asb'el wel begrijpen,' antwoorde ze hem terwijl er een glimlach op haar gezicht kroop. Hij moet hieraan wennen, het klonk zo veel belovend in haar oren dat haar glimlach breder werd terwijl voor zich uit keek. Ze zuchte en keek hem aan, toen ze zeker er van was dat ze haar eigen gezicht en de emoties daarop weer onder controle kon houden. 'Je blijft me verbazen. Zelfs het moment dat ik je voor het eerst zag schrok ik me rot,' ze lachte zachtjes. Hij was toen uit het niets komen opdagen en stond plots naast haar waardoor ze bijna omgevallen was van schrik. Ze draaide zichzelf naar hem toe en pakte zijn hand, vlocht haar vingers tussen die van hem en keek hem aan. 'Als je maar niet meer praat over jezelf openscheuren of wat dan ook. Want daar krijg ik de rillingen van. Wat voor superkrachten je ook hebt, je zorgt er maar voor dat je aan elkaar blijft zitten anders heb je een probleem met mij,' ze bleef hem serieus aankijk, maar even daarna glimlachte ze. Een glimlach die meer zei dan welke woorden ook. Ze meende het wat ze zei, hij mocht zichzelf niet in gevaar brengen met de gedachte dat hem niets kan overkomen door die vooraad levensenergie. Zij had die krachten niet, en waarschijnlijk zou haar hart het begeven als hij half dood op de grond zou liggen, hoe snel hij ook zou genezen.

Zalas glimlachte even licht op Ephony's vraag die nogal onzeker had geklonken. ''Nu weet ik hoe mooi het kan zijn iemand te hebben om wie je geeft'' zei hij hij zacht terwijl hij Ephony nog een keer langs haar wang streek. Hij grinnikte zachtjes op haar woorden. ''Sorry'' grinnikte hij als antwoord op haar woorden dat ze zich rot geschrokken was van hem toen ze hem voor het eerst zag. Net toen zijn gegrinnik een beetje over was moest Zalas zacht lachen. ''Wat je superkrachten kunt noemen'' lachte hij zachtjes. Maar daarna werd hij iets serieuzer. ''Ik zal m'n best doen. Ik denk niet dat ik jou graag boos op m'n dak wil krijgen'' glimlachte hij. Hij kuste haar daarna zachtjes op haar voorhoofd. ''Ik denk namelijk dat ik jou ook liever zie glimlachen. Dan ben je nog mooier'' vervolgde hij plagend met een grijns op zijn woorden.

Ze glimlachte verlegen, maar sloeg haar ogen niet neer, en keek hiervoor inplaats hem aan. 'Eigenlijk mag ik wel blij zijn om jou lange leventje. En daarbij, ik val wel op oudere mannen,' sprak ze het laatste luchtig, en haalde daarbij haar schouders lichtjes op. Ze keek hem met een speelse grijns aan. Haar andere hand gleed naar zijn onderarm en hield hem vast, trok hem ietsjes naar hem toe en keek hem aan. 'Het is je gerade dat je je best gaat doen. Vooral als je telkens achter ontsnapte gevangenen aanzit,' mompelde ze en keek hem een beetje gepijnigt aan. Ze kon haar glimlach niet onderdrukken en keek hem met een tedere blik in haar ogen aan. 'Nou, dan weet je wat je moet doen,' zei ze zachtjes en trok hem tegen zich aan terwijl ze hem aankeek en glimlachte. Ze ging op haar tenen staan en drukte haar lippen voor een moment zachtjes op die van hem. 'Kom, de badkamer vind ik toch niet zo'n heel geschikte plek om lang te blijven staan,' fluisterde ze toen ze haar gezicht weer een stukje terug trok en hij op een paar centimeter van die van hem bleef hangen. 'Hoewel de luchtetage ook niet echt alles is,' sprak ze bedachtzaam terwijl ze zich weer op haar gehele voeten liet zakken.

Zalas grijnsde breed terug naar Ephony. Het leek haast of hij niet meer kon stoppen met grijnzen. ''Tja iemand moet het doen. En sinds Deshas zo druk bezig is met Savador trainen...'' zei hij nu iets serieuzer. Zalas wist wel dat Savador bijna door zijn eerste periode heen zat. Hij was al net zo snel als Deshas vroeger was geweest. Pikte ook alles in een keer op. Maar de glimlach was al gauw weer terug op Zalas' gezicht toen hij Ephony's verdere woorden hoorde. Hij kuste haar zachtjes terug. Er lag even voor kort een bedenkelijke blik in Zalas' ogen toen hij de fluisterende woorden van Ephony hoorde. Ineens bedacht hij zich iets. Hij tilde Ephony kalm op door een arm onder haar knieholten te leggen en de andere achter haar rug te ondersteunen. ''Dan weet ik nog wel een plek waar we heen kunnen'' grijnsde hij terwijl hij haar de badkamer uitdroeg. Maar midden in de kamer bleef hij staan. Beseffend dat Ephony nog steeds haar sprotkleding droeg. ''Maar misschien wil je je eerst evenomkleden voor ik je daar mee naartoe neem'' zei hij iets zachter terwijl hij haar weer voorzichtig neerzette.

Ze zuchte en schudde met haar hoofd. 'Nou, als jij dus achter levensgevaarlijke criminelen aan zit kan ik me dus zorgen gaan zitten maken. Denk maar niet dat ik rustig blijf zitten als jij dagen weg blijft,' haar stem klonk weer streng alsof een moeder haar kind toesprak. Het ene moment zag ze nog zijn gezicht, het andere moment voelde ze haar lichaam opgetild worden. Met een verdwaasd geluid dat uitmonde in een lach sloeg ze haar armen om zijn nek. Haar lach bleef, en ze keek hem vrolijk aan toen ze zijn woorden hoorde. 'Ik ben benieuwd,' antwoorde ze hem. Ze keek op toen ze plots stil stonden, en keek hem vragend aan. Toen ze zijn woorden hoorde gleed haar blik automatisch langs haar eigen lichaam. 'Daar heb je een goed punt,' mompelde ze terwijl ze naar de zijkant van de zaal liep. Ze liep naar haar bed terwijl ze bedenkelijk voor zich uit keek. Ze trok een lade open maar draaide zich daarna om om Zalas aan te kunnen kijken. 'Omdraaien jij,' grijnsde ze naar hem. Ze verwisselde haar korte sportbroekje voor een spijkerbroek. Ze trok haar t-shirt uit en keek bedenkelijk in de lade. 'Moet ik in het net, of gewoon dagelijkse kleding?' vroeg ze aan Zalas terwijl ze met haar rug naar hem toe stond. Terwijl ze nadacht gleden haar vingers over de ronde, donkere littekens op haar zij, waarvan een precies evenwijdige rij op haar rug zat. De donkere kleur stak een beetje af bij haar normale huid. Ze kon de verschillende huid structuur voelen, en haar gedachtes gingen terug naar de schaduw wolf en zijn beet waarvan ze de littekens had. Ze vroeg zich af of Savador zijn verband nog had laten verversen, wat zij had gedaan was een hulp bij het genezen geweest maar was niet het perfecte werk. Haar ogen gleden over de verschillende t-shirts terwijl ze ze bedenkelijk in haar hoofd keurde.

Zalas glimlachte even maar draaide zich wel om. Hij schoof zijn handen op zijn rug in elkaar. Onbewust zette hij zijn voeten iets uit elkaar zodat hij recht en tegelijkertijd in balans stond. Zijn schouders stonden iets naar achteren waardoor hij een rechtere houding leek te hebben en daarmee de indruk wekte langer te zijn dan hij in werkelijkheid was. ''Ik zou zeggen, iets makkelijks'' antwoordde hij even later op Ephony's vraag zonder zich om te draaien. De plek waar hij haar mee naartoe wou nemen was nou niet echt een plek waar je in een galajurk naartoe zou gaan. maar ondanks dat wel erg mooi om te zien. Vooral in de zomer, had Zalas gemerkt. Zalas had zijn blik even op het plafon gericht. Hij overdacht Ephony's eerdere woorden die ze op zo'n strenge manier tegen hem had gezegd. Hij vond het lief van haar dat ze zo bezorgd om hem was. Maar soms moest hij nou eenmaal vechten, en dan raakte je wel eens gewond.

Zuchtend tilde haar vingers de verschillende t-shirts omhoog terwijl ze de geschikte er tussen uit zocht. Ze mompelde wat onverstaanbaars op Zalas' woorden toen hij haar antwoord gaf. Nuriënd haalde ze een paar shirts eruit, vouwde ze open en keurde ze af. Ze trok maar uit frustratie een donkerblauw t-shirt uit de lade en deed hem aan. Hij had half lange mouwen en een uitgesneden V-hals. Simpel en als het moets netjes. Ze schoof de lade weer dicht en verwisselde haar gympen voor normale schoenen, tevreden met het geheel wat ze in die korte tijd voor elkaar had gekregen. 'Ik ben er klaar voor,' sprak ze opgewekt tegen de rug van Zalas toen ze zich omdraaide. Even keek ze naar zijn houding, en begon te grinniken. 'Je staat erbij alsof je de wacht houd,' sprak ze lachend. Haar hand ging door blonde lokken om ze uit haar gezicht te halen. Vrolijk liep ze naar hem toe en ging naast hem staan. 'Je hebt me wel nieuwschierig gemaakt,' mompelde ze bedenkelijk. Met haar nieuwschierige blik keek ze hem aan, en hoopte eigenlijk dat hij zou zeggen waar ze heen zouden gaan. Ze werd behoorlijk zenuwachtig van verassingen.