Zalas was naar de gymzaal gegaan samen met Asb'el. De witte slang moest moeite doen de grote passen van Zalas bij te houden, maar die liep op zijn eigen tempo door. Aangezien hij de laatste tijd weinig gym had, had hij besloten zelf maar te blijven oefenen. Gelukkig was de deur van de gymzaal open. Zalas duwde de klink van de deur omlaag en stapte de donkere gymzaal in. Vlak voor de deur dichtviel glipte Asb'el achter hem aan. Binnen deed Zalas het licht aan en schoof een kast naar het midden van de zaal. Daarop rolde hij een doek uit waar een set van twaalf identieke werp dolken in zat. Hij had ook verschillende oefen schijven. Die gooide hij Asb'el toe. Hij haalde zijn lange witte lokken uit de losse vlecht en bond ze weer strak bij elkaar. De vlecht liet hij over zijn rug hangen. Zalas pakte een zwart lint en bond dat voor zijn ogen. Op de tast greep hij naar de eerste dolk. ''Hij kan Asb'el'' riep hij naar de slang. Die was onderhand ergens anders in de zaal en hield een schijf omhoog. Zalas hoorde de kleine beweging van de lucht die langs het hout gleed en draaide zich met een ruk om. Zijn arm bewoog zich naar achteren en direct weer naar voren. Hij had al een nieuwe dolk gepakt nog voordat de eerste met een harde knal in het hout terecht kwam. Zalas hoorde ineens andere voetstappen. Hij draaide zijn hoofd naar de deur, wachtend op een volgend geluid.

Nuriënd liep ze door de gang, hoewel dat af en toe werd afgebroken doordat ze een boze blik moest werpen naar een van de irritante pestkoppen die in de gangen hangde. Ze had haar korte broekje en hempje nog aan van het joggen. Het was een tijd geleden geweest dat ze op was gehouden met haar gewoonte om elke ochtend te joggen. Eigenlijk sinds ze hier was gekomen had ze er geen tijd meer voor gehad, en was het er bij in geschoten. Nu ze deze middag niets te doen had had Ené haar het idee gegeven. Ze had in haar rondes gezeldschap gehad van haar draakje, maar die was liever buiten gebleven toen zij besloot weer naar binnen te gaan. Haar passen waren deze keer hoorbaar omdat ze aardig snel liep. Dit waren eigenlijk niet haar gewoonlijk passen, normaal liep ze zo licht dat het vaak niet te horen was. Haar zusje ergerde zich hier rot aan, omdat ze haar nooit hoorde aankomen en zich altijd rot schok. Zelf merkte ze het vaak niet op, pas als ze het gilletje van haar zusje hoorde omdat die niet had gemerkt dat zij in de zelfde kamer was gekomen. Haar passen leide haar naar de gymzaal. Ze was op zoek naar Mitsu. Ze had hem al een tijdje niet gesproken, en aangezien hij vaak aan het sporten was dacht ze dat ze hem daar wel zou kunnen vinden. Grote kans dat hij niet meer op school aanwezig was, dat wist ze, maar na haar rondes had ze zin om met iemand te praten over niets belangrijks. Na een tijdje op de grote slaap etage de hebben gezeten had ze maar besloten om gewoon de school verder in te lopen en te zien wie ze tegen kwam of welk idee er in haar op zou komen. Haar geneurie was weer terug gekomen en vrolijk liep ze verder. Daar doemde de brede deur van de gymzaal al op en ze versnelde haar pas laatste drie passen tot een ren tempo. Ze drukte de klink naar beneden en kwam haastig de gymzaal binnen waarna ze de deur achter zich dicht deed. Eigenlijk had ze verwacht dat de opstakels weer midden in de gymzaal zouden staan maar ze stond doodstil toen ze wat anders zag. In plaats van wat ze verwacht had te zien zag ze de kast staan, de witte slang met een schijf vast waarin een nog na trillende dolk stak. En in het midden van de zaal stond Zalas met een blindoek op en een andere dolk in zijn hand. Ze was een beetje verbijsterd door dit moment, en bleef schaapachtig naar Zalas kijken die nog met zijn blinddoek om stond. Ze slikte onwillekeurig bij het zien van de messen, waarna haar ogen naar de slang gleden. 'S-sorry. Ik wilde niet storen... ik was alleen op zoek naar iemand...' haperde ze verbijsterd. 'Leuke dolken,' sprak ze lichtelijk benauwd, wat haar woorden deed verslappen.

Zalas hoorde Asb'el iets sissen nar hem toen Ephony binnen kwam. ''Ik weet het Asb'el'' zei hij zacht. Hij legde de dolk terug bij de overige tien. Hij trok zachtjes aan een van de uiteindelijk van het zwarte fluwelen lint en trok de blinddoek zo los. De stof gleed weg voor zijn ogen en twee amberkleurige slangen ogen werden zichtbaar. Ze keken Ephony recht maar rustig aan. Asb'el kwam naar hem toe gegleden met de houten schijf in zijn bek. Zalas knielde bij de witte slang neer en nam de schijf aan waarna hij de dolk eruit trok en bij de rest legde. ''En ik denk zowaar dat je niet naar mij zocht'' zei hij kalm op haar haperende woorden. Hij hoorde ook hoe benauwd haar stem klonk. ''Rustig maar, ik ga ze niet naar je hoofd gooien hoor'' stelde hij haar zacht lachend gerust. Hij wendde zijn blik van haar af om zijn spullen op te ruimen. ''Wie je ook zocht, ik kan je verzekeren dat alleen Asb'el en ik hier zijn...'' zei hij en rolde de doek met de wapens en schijven dicht om hem vervolgens vast te maken met het zwarte lint. ''...het spijt me'' vervolgde hij zijn woorden na die korte pauze terwijl hij zich weer naar Ephony omdraaide. Hij leunde tegen de kast aan. ''Hoe was het met Kataro? Hij kan soms nogal lastig zijn maar het is een leuk joch'' zei hij daarna. Hij was nog niet vergeten dat Deshas Ephony min of meer beveelt had om op Kataro te letten.

Haar adem stokte even in haar keel toen hij het zwarte lint voor zijn ogen weg haalde. Ze vond zijn ogen totaal niet bij zijn gelaat passen, niet dat ze niet mooi waren. Zijn slangen ogen deden haar voor een moment aan Savador denken, maar die gedachte werd al gauw weg gevaagd terwijl ze hem aanstaarde. Ze sneed haar blik af, bang dat haar staren opgemerkt was en keek naar de slang. Ze schudde lichtjes haar hoofd, waarna ze flauwtjes glimlachte. Ze hoorde hoe haar benauwde lach daarna uit haar keel kwam bij zijn woorden. 'Nee, dat weet ik. Ik schrok alleen denk ik...' mompelde ze verlegen en sloeg haar ogen neer. Wat een stom iets om van te schrikken. 'Nee, je hoeft geen sorry te zeggen. Ik bedoel... jij kunt er niets aan doen,' haar lach werd iets zekerder terwijl ze naar hem keek terwijl hij de wapens opruimde. Ze keek op toen ze Kataro's naam hoorde en glimlachte breed. 'Ooh, het was wel gezellig hoor. Hoewel het wat minder was dat ik telkens heer Deshas stem door mijn hoofd heen hoorde galmen met de doodsbedreiging mocht ik hem uit het oog verliezen,' sprak ze alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Terwijl ze sprak was ze tegen de deur aan gaan leunen en sloeg haar armen om haar middel heen. 'Hij veranderde gelukkig niet in master Norwood,' grijnsde ze in het niets. Met een glimlach werd ze even in haar eigen gedachtes getrokken en keek ze voor een moment naar de vloer voor zich. Vanuit het niets sloeg ze haar grijnsblauwe ogen op en keek ze Zalas aan. 'Is het nog met de ontsnapte gevangenen?' door haar stem klonk een lichte vaag bezorgtheid. Iemand die gevangen was gezet door Deshas moest wel iets hebben wat niet helemaal goed was. Het moment dat Deshas weg was gevlogen en hij gedag had gezegt stond nog scherp in haar geheugen. Vooral omdat Kataro haar op een nogal ongewone wijze haar eraan bleef herinneren door zijn kinderlijke pesten.

''Begrijpelijk. Als ik binnen was komen lopen had ik ook gedacht: Wie is die gek met die dolken'' grijnsde Zalas op Ephony's verlegen woorden in de hoop haar een beetje op haar gemak te stellen. Gelukkig werkte dat toen hij over Kataro begon. Hij lachte even zachtjes maar niet om Ephony uit te lachen. ''Ach ja, als het om familie gaat dan is Deshas zeker niet iemand om mee te spotten. Vooral Kataro. Je moet het niet te letterlijk opnemen. Kataro is....noga bijzonder op zijn eigen manier en Deshas is bang dat die jongen zichzelf pijn doet. Hoewel hij hard lijkt kan Deshas best gevoel tonen'' zei Zalas zacht. Hij leek even in gedachte verzonken maar richtte zijn blik weer op Ephony toen hij haar vraag hoorde. ''Wij hebben hem nog niet kunnen vinden. Die man is jammer genoeg erg goed in zichzelf verbergen. Het lukt zelfs niet altijd zijn aanwezige magie te voelen. Zolang hij zich gedeisd houd kan het weinig kwaad, maar zowel Deshas als ikzelf hopen hem snel weer op het spoor te komen. Marcus is iets van plan dat voel ik. En het maakt me gek dat ik er niet achter kan komen wat'' zei Zalas licht gefrustreerd.

Ze glimlachte flauwtjes, blij dat hij haar niet uitlachte om haar stomme reactie. 'Nee, je bent geen gek. Zo denk ik niet over je,' ze kon het niet helpen dan in de lach te schieten. Zijn zin was eigenlijk een flauw aftreksel van de gedachte die door haar heen was gegaan op het moment dat ze hem met een opgeheven dolk had zien staan en een blindoek om. Maar die gedachtenvlaag was al gauw weg toen ze realiseerde dat het Zalas was, en geen lokale gek die zich eens had bedacht met dolken te gaan zwaaien. Ze glimlachte en knikte begrijpend toen hij over Deshas sprak. 'Ik denk dat iedereen wel een zachte kant heeft,' haar stem klonk wat zachter, terwijl ze naar een onbelangrijk punt staarde. 'Marcus? Volgens mij wil ik niet weten wat hij heeft gedaan als heer Deshas de gene was die hem opgesloten heeft,' mompelde ze bedachtzaam. Ze zette de gedachte van zich af dat waarschijnlijk een gevaarlijk persoon op het schoolterein rond dwaalde, als ze dat in gedachte hield dan durfte ze straks niet eens meer naar het grasveld te gaan of een andere plek buiten het schoolgebouw zelf. 'Wees voorzichtig,' sprak ze haar gedachtes hardop uit toen ze hoorde dat hij erachter wilde komen wat die gek van plan was. Ze sloeg haar ogen neer. Even keek ze verlegen op en frunnikte met haar vingers aan het stukje t-shirt op haar zij aangezien ze nog steeds haar armen om zich heen had geslagen. 'Jullie gaven me al de kriebels bij dat oefengevecht. Heb je daar nog veel last van gehad naderhand?' het gevecht flitste weer bij haar voorbij. Ze was dat soort dingen niet gewend, maar voor Kataro, Deshas en Zalas leek het volgens haar de normaalste zaak op de wereld om je overige energie en frustratie kwijt te raken. Ze keek hem bijna bezorgt aan toen haar ogen weer naar hem schoten.

Zalas lachte even zacht met Ephony mee. ''Blij te horen dat je zo niet over me denkt'' vervolgde hij nadat hij een beetje uitgelachen was. Zalas volgde even Ephony's blik toen hij haar zachtere woorden even later hoorde. ''Iedereen heeft zo zijn zwaktes. Het is aan ons hoe we daarmee omgaan'' zei hij alsof hij een les opdreunde. Eigenlijk was het dat ook. Zalas kon zich vaag herinneren dat ooit tegen Deshas gezegd te hebben. Hij antwoordde niet op haar bedachtzame woorden. Zalas was te diep in zijn eigen gedachten verzonken om echt goed door te krijgen wat Ephony zei. Maar hij keek op toen hij haar woorden hoorde. Er verscheen een kleine, korte glimlach op zijn gezicht. ''Geen zorgen, ben ik'' zei hij. Maar de kleine grijns verbreedde zich toen hij haar verdere vraag hoorde. ''Was je bezorgd om me?'' vroeg hij half geamuseerd half verbaasd. ''Hmm, de kriebels, dat is een nieuwe. De meeste die ons zien vechten vinden ons gestoord of geniaal'' zei hij terwijl hij even met zijn vingertoppen langs zijn kaaklijn streek. Maar daarna gaf hij wel serieus antwoord op haar vraag. ''Ik weet niet precies hoeveel Kataro je over mij verteld heeft. Maar genezing is voor mij geen kwestie van noodzaak meer. Buiten dat voelde ik me alleen wat beurs''.
Zijn antwoord was vaag, zelfs hij wist dat al was het voor hem niet meer dan duidelijk. Terwijl hij zijn antwoord overdacht drapeerde hij zijn lange witte vlecht over zijn schouder. Als hij het los zou laten hangen zou het tot zijn knieholtes reiken. Met een losse vlecht hing het er net iets boven. Maar nu had hij zijn haar strak in een vlecht gedaan om ervoor te zorgen dat het niet los zou raken tijdens het oefenen.Zijn haar had een speciale functie. Een die alleen Deshas en Savador wisten. Dat was de rede waarom hij het altijd in een vlecht of staart had. Hij kon het niet los laten hangen zonder de dodelijke gevolgen ervan te onder zien.

Ze glimlachte even verlegen naar hem, ze had weer dingen uitgekraamd die nogal direct waren. Meestal rolde dit soort gedachtes al over haar lippen voordat ze er echt over na kon denken, maar ze was blij dat hij het goed opvatte. Ze knikte als teken dat ze het met hem eens was over de zwaktes van mensen. Toch kwam er weer een glimlach op haar gezicht die wat breder was toen hij bevestigte dat hij voorzichtig deed. Ze voelde haar wangen alweer wat roder woorden toen ze zijn vraag hoorde. 'Ik.. Misschien, een beetje,' mompelde ze. Het was geen fijne gedachte dat iemand waarschijnlijk zijn leven op het spel zette om iemand gevangen te zetten. 'Tja, anders ben ik straks de vaste oppassen van Kataro. Dat moeten we natuurlijk niet hebben,' sprak ze er grijnsend achterna om haar vorige woorden te bedekken aangezien ze zich een beetje opgelaten voelde door haar eigen woorden. Ze was blij dat Kataro niet in de buurt was, anders zou ze dit moment de hele tijd met pesterijen over zich heen krijgen. Ze schoot in de lach om zijn antwoord op haar gevoel van het gevecht. 'Naja, ik kan niet liegen zonder te zeggen dat ik wel een beetje verbijsterd was dat jullie gingen vechten, gewoon voor de lol,' sprak ze met een lach van een boer met kiespijn. Die klappen zagen er veel te echt en pijnlijk uit voor een gewoon oefen gevechtje. 'Geen noodzaak?' haar wenkbrauwen waren gefronst. 'Dat bloed dat langs je mondhoek liep zag er behoorlijk echt uit, als je het mij vraagt,' Ze stond nog steeds tegen de deur aan geleund maar haalde haar armen even om haar middel vandaan om haar hoge staart wat strakker aan te trekken. Zelfs nu rijkte haar haar nog makkelijk haar schouderbladen. Ze zette zich met haar schouder lichtelijk af van de deur en ging weer op eigen benen staan waarbij ze haar rug iets rechte. Haar blik gleed naar de opgerolde doek met de messen erin, en vroeg zich af waar hij precies mee bezig was geweest voordat ze hem had gestoord.


[ Ik ga vannacht op vakantie. Ik denk dat ik vanavond nog wel online kom, aangezien ik anders om twee uur 's nachts alweer moet op staan. Ik ben dan voor een weekje weg, dat je het weet ]

Zalas glimlachte even toen Ephony wel toegaf dat ze bezorgd om hem was geweest. Hij voelde het bloed naar zijn wangen stijgen en probeerde dat uit alle macht tegen te gaan wat hem maar deels lukte. Er bleef een lichte rode waas te zien op zijn wangen. Asb'el siste waardoor het leek alsof hij hem uitlachte. ''Asb'el dúnta suas'' zei Zalas zachtjes tegen de slang terwijl de lichtelijke rode kleur een tint donkerder werd. ''Dat is nou echt iets Shadraans. Vechten voor je lol. Dat is net zoiets idioots als vechten voor de vrede, maar dat heb ik ook gedaan dus het zal wel aan mij liggen'' zei hij. ''De pijn was echt, geloof me. Maar ik zal er nooit veel last aan overhouden. Mijn lichaam geneest sneller dan die van de meeste st......de meeste mensen'' zei hij. Hij had bijna stervelingen gezegd. Het was maar beter als de meesten niet wisten wat Zalas nou precies was. Hij volgde haar blik toen ze naar de doek met de dolken keek. ''Nieuwsgierig?'' vroeg hij zacht terwijl zijn amberkleurige ogen weer terug naar Ephony keken.

(Oké, prettige vakantie alvast)

Er kwam een glimlach op haar gezicht toen ze op zijn gezicht een lichte kleur verandering. Dit had ze niet verwacht, normaal was zij altijd de gene die om het minste gerinkste begon te blozen. Haar glimlach werd breder terwijl ze zijn onverstaanbare woorden naar de slang hoorde en zijn kleur dieper werd. Ze zei er niets over, maar vond aan de ene kant zijn reactie wel leuk. Ze vroeg zich af wat hij tegen het dier had gezegt, en haar ogen gleden even naar de slang. Ze schoten weer terug, terwijl het speelse glimlachje nog steeds op haar gezicht lag. 'Ja, zoiets dacht ik al,' antwoorde ze op zijn woorden dat dat vechten echt iets voor Shadraanse mensen waren. 'Nou dat is wel fijn om te horen. Ik had me heel schuldig gevonden als je er wel degelijk iets van interne bloedingen had opgelopen en ik niets had gedaan,' mompelde ze weer haar gedachtes hardop. Het straalte bloed dat hij had weggeveegt toen was ze niet vergeten. Het was zo'n contras geweest tegen zijn bleke huid dat je er gewoon niet omheen kon. Ze had zijn hapering wel opgemerkt, en vroeg zich af wat hij wilde verbergen. Haar ogen waren terug naar Zalas geschoten toen ze zijn zachte woorden hoorde. Er kwam een verlegen glimlachje op haar gezicht en sloeg haar ogen neer. 'Misschien,' zei ze zachtjes terug. Eigenlijk brande ze van nieuwschierigheid van wat hij met die messen kon doen. Ze liep voorzichtig naar het paket toe, haar staart met haar blonde haar bungelde heen en weer achter haar hoofd en ze wensde dat ze een lange broek had aangedaan toen ze klaar was met joggen. Ze stond nu voor Zalas en verbaasde haar dat ze ook weer naast hem klein was. Ze keek op en werd ook weer verbaasd door zijn oogkleur. Aan de ene kant brak het totaal plaatje van hem zo erg dat het haar aansprak.


[ Dank je wel ;D ]

Zalas had heus wel gezien dat Ephony om zijn verkleuring had geglimlacht. Meestal kon hij daar bar slecht tegen als mensen dat bij hem deden maar gek genoeg vond hij het speelse lachje dat zij om haar lippen kreeg wel vermakelijk. Hij bleef haar aankijken toen ze naar hem toe liep, maar zijn gedachten waren ergens anders. Waarom zou zij zich schuldig moeten voelen als hij ernstige verwondingen had? Ze hadden amper wat met elkaar te maken. Alleen dat ze beide als oppas voor Kataro waren gebruikt. Zalas lachte inwendig als hij daaraan dacht. Hij stapte geluidloos opzij toen Ephony naar de doek keek zodat ze er beter bij zou kunnen. Zonder zijn blik van haar af te wenden trok Zalas met een hand het zwarte fluwelen lint weer los. ''Niet schrikken'' zei hij zachtjes terwijl hij langzaam en voorzichtig de blinddoek bij Ephony voor haar ogen bond. Al zijn bewegingen met zorg en voorzichtigheid alsof ze van porselein was. Zalas knikte even naar Asb'el die een houten schijf greep en het ergens neerzette. Zalas pakte een van de dolken en daarna Ephony's hand. Hij liet haar hand zacht over de dolk gaan zodat ze kon voelen waar het gevest en het lemmet zat. Zodra Zalas er zeker van was dat ze het vast had draaide hij haar zachtjes om en legde zijn handen op haar schouders. ''Ontspannen, ik ga niets geks met je uithalen'' zei hij met een zachte stem in haar oor. ''Als je een zintuig uitschakeld gaan je anderen beter werken. Je moet je magie gebvruiken door naar de lucht te luisteren Ephony. Die zal je vertellen waar het doel is'' fluisterde hij zacht in haar oor. Zijn hand gleed zacht over haar schouder naar de hand met de dolk. ''Dan, als je helemaal zeker bent van de ligging breng je je hand tot naast je oor. Je houd je adem in en laat je leiden door je magie. Daarna geef je de dolk een flinke slingerworp en wijs je hem na met je hand. De lucht doet de rest'' zei hij zaxht terwijl hij met zijn uitleg langzaam Ephony's arm meebwewoog.

Ze keek niet op toen hij opzij stapte, haar ogen waren geïntresserd op het stukje opgerolde stof gericht. Ze wilde dolgraag zien wat hij er mee kon, maar wist niet hoe ze het moest vragen of hij wat wilde laten zien. Ze keek pas op en draaide haar hoofd een stukje opzij omdat ze merkte dat Zalas niet meer naast haar stond toen ze zijn zachte waarschuwing hoorde. Haar hand schoot naar haar ogen toen ze plots de zachte doek om haar hoofd voelde, en haar vingers gleden langs de stof die nu vast zat. Moest zíj het nu gaan doen. Met een licht verschrikte uitdrukking keek ze voor zich uit, tenminste haar gezicht was recht vooruit gericht maar haar ogen waren gesloten achter de doek. 'Ik..' zei ze zachtjes, verbijsterd toen ze plots zijn hand voelde waarna haar vingers onwenning zich om de dolk sloten. Zijn handelingen waren zo voorzichtig dat er al gauw een zenuwachtig lachje op haar gezicht verscheen. Ze liet zich lijden door hem, wist aan de ene kant dat ze hem kon vertrouwen en vroeg zich af waar hij nu stond. Haar ongestelde vraag werd al beantwoord toen ze zijn handen op haar schouders voelde en zijn zachte stem in haar oor. Er ging een ontzichtbare rilling door haar heen toen zijn adem terwijl hij sprak langs haar huid streelde. Elk ander zintuig leek opeens twee keer zo sterk nu ze niets meer kon zien. 'Weet je het zeker?' zei ze zachtjes terug toen ze haar stem weer had terug gevonden. Ze probeerde wel degelijk te ontspannen, maar wat wilde ze beginnen als ze geblindoekt was en de bedoeling was dat ze nu met messen ging smijten voor de eerste keer in haar leven. Ze ging niet in op zijn achtergrond informatie aangezien ze dat zelf toevallig al had ontdekt. 'Naar lucht luisteren moet niet zo moeilijk zijn als je het zelf kan besturen,' mompelde ze haar gedachtes zachtjes en zenuwachtig terwijl haar gezicht gespannen was, in plaats van te ontspannen. Zijn zachte stem leek nog steeds zo dichtbij dat ze er bijna kippenvel van kreeg. Ongewild bleef er een tinteling op haar huid achter waar Zalas' hand langsgleed toen hij zich verplaatsten van haar schouder naar haar hand. Ze haalde diep adem, om meerdere redenen en begon zich te focussen op ontspannen en haar natuurlijke zintuigen. 'Het was de bedoeling geweest dat jij de show zou stelen,' zei ze zachtjes terwijl er even een glimlach op haar gezicht verscheen. Haar woorden dropen van sarcasme, aangezien ze wist dat zij er totaal niets van zou bakken, en al helemaal niet vergeleken met hem. Ze negeerde zijn aanraking op haar huid, zijn ademhaling die ze hoorde en focuste zich op alles wat ze daar buiten hoorde. De wind buiten leek plots heel dichtbij, en ze verkleinde haar aandacht tot in de gymzaal. Het duurde even voordat ze een kleine verandering een stuk verderop hoorde en voelde. Haar gezicht draaide een stukje waarna ze voorzichtig de handeling herhaalde die Zalas haar had voorgescheven. Met een onzekere en lullige kracht smeet ze de dolk weg, waarna haar gezicht al vertrok omdat ze wist dat het totaal fout was gegaan. Ze durfte niet te luisteren naar het geluid dat de dolk zou maken als hij zijn einddoel zou bereiken. 'Wat heb ik vernield?' fluisterde ze waarbij ze op een stukje onderlip beet.

''Je hoeft echt nergens zenuwachtig voor te zijn'' grinnikte Zalas zacht. Hij had het zenuwachtige glimlachje wel gezien op Ephony's gezicht. ''Het ergste wat je kunt doen is de dolk uit he vingers laten glippen als je je hand naar achteren brengt en mij daarmee raken. Maar ik zal daar weinig last van ondervinden'' zei hij tegen haar. ''Vertrouw nou eens op jezelf, op je eigen zintuigen'' zei hij bemoedigend toen Ephony vroeg of hij hier wel zeker van was. Zalas oefende zachte druk uit op Ephony's schouders zodat ze zich zou ontspannen. Hij lachte even zachtjes toen hij haar sarcastische woorden hoorde. ''Ik doe dit al jaren. Als je nieuwsgierig bent moet je zoiets maar zelf ondervinden. Ik weet hoe het voelt'' zei hij tegen haar. Hij zweeg toen Ephony zich klaar maakte om te gaan gooien maar liet haar weten dat hij bij haar was door een van zijn handen losjes op haar middel te houden en de ander op haar schouder. Alsof hij wou zeggen dat hij er was om te helpen mocht het fout gaan. ''Je hebt niets vernield. Wacht, kijk zelf maar'' zei hij en maakte zachtjes de blinddoek weer los. Ephony had de schijf wel degelijk geraakt. ''Hij raakte eerst de grond en boog toen van richting waardoor hij het hout raakte'' lichtte hij toe. Op de schijf was in het midden een dikke stip gezet met daaromheen vijf ringen. Ephony had de dolk precies tussen de vijfde en vierde ring geraakt.

Ze glimlachte als een boer met kiespijn. 'Dat kan je nu wel zeggen...' mompelde ze als enige antwoord op zijn woorden dat ze zich niet zenuwachtig hoefde te maken. 'Ik zou het mezelf niet vergeven als ik en dolk naar jou toe smijt,' sprak ze er op de zelfde toon bijna verschrikt achteraan. Ze was niet overtuigd door zijn laatste zin dat hij er weinig last van zou hebben. Hoe kon je nou geen last ervan hebben als er een dolk uit je arm, been of elk ander lichaamsdeel stak. Door zijn lach werd haar glimlach ietsjes breder. 'Ik weet niet of het zo veilig is als ik met een mes in mijn handen sta. En ik wilde het jou zien doen, niet ik die zichzelf voor paal zet,' haar stem bleef op de een of andere manier zachtjes, hoewel ze het wel lachend zei. Het was alsof als ze harder zou praten er iets zou breken. Ze durfte na haar gooi zich niet te bewegen, en al helemaal niet de doek van haar ogen af te halen. Ze voelde zijn hand op haar heup, en was blij dat hij nog sprak en bewoog wat als bewijs diende dat ze hem in ieder geval niet geraakt had. Ze knipperde even een paar keer met haar ogen toen de doek weg werd gehaald door Zalas en keek verbrouwereerd naar de schijf. 'Wel heb je ooit...' ze was uiterst verbaasd toen ze zijn beschijving hoorde van hoe haar gooi was gegaan. Ze keek stom verbaasd om naar Zalas, haar gezicht had een nogal komische uitdrukking. 'Zelfs je slang leeft nog,' haar ogen gleden terug naar de schijf waar het mes nu stil uit stak. Ze had toch echt kunnen zweren dat ze gevoeld had dat hij totaal de andere kant op was gegaan. 'Nou, mocht ik ooit aangevallen worden en zou ik toevallig een blinddoek om hebben. Geef me een dolk en ik ben gered,' sprak ze weer sarcastisch, zichzelf eigenlijk nogal onderuit halend. Langzaam liep ze naar de schijf, haalde de dolk er voorzichtig uit - wat nogal makkelijk ging aangezien hij er niet ver in zat - en liep ermee weer terug. Ze bekeek de dolk terwijl ze naar Zalas liep waarna ze het aan hem overhandigde. 'Nu mag jij je kunsten vertonen, voordat ik straks nog echt iets kapot maak,' ze keek hem met een lach aan en deed een klein stapje naar achteren.

Zalas glimlachte toen Ephony er zo verbouweerd bij stond. ''Wat? Niet gedacht dat je hem zou raken?'' vroeg hij geamuseerd. ''Ik zei toch dat je jezelf moest vertrouwen'' voegde hij er daarna aan toe. Zijn blik ging even naar Asb'el toen Ephony over hem begon. ''Asb'el laat zich niet zomaar raken hoor'' zei hij tegen haar. Daar was hij nou net iets te slim voor, en te snel waarschijnlijk. Hij volgde haar met zijn ogen toen ze de dolk ging halen en betrapte zichzelf erop dat hij naar haar slanke benen stond te staren. Gauw wende hij zijn blik af en keek naar Asb'el. Hij keek Ephony pas weer aan toen ze hem de dolk terug gaf. ''Als u erop staat Juffrouw'' zei hij met een kleine buiging en een serieuze beleefde stem. Maar de kleine grijns op zijn gezicht verried dat hij haar een beetje aan het plagen was. ''Asb'el, maak je klaar'' riep hij naar de slang toen hij weer recht overeind stond. Zalas bond de blinddoek zelf weer voor. De dolk voelde nu gek genoeg meer als een verlangstuk van zijn hand dan als hij die blinddoek niet voor zou hebben. Asb'el wrikte zijn staart onder een houten schijf en zwiepte hem omhoog. Zalas hoorde de luchtstromingen langs het hout glijden en telde de omwentelingen. Toen, als de staart van een schoerioen, sloeg hij toe. Zijn arm strekte zich en hij liet de dolk met veel snelheid los. Midden in de lucht onderschepte de dolk de schijf, recht in de roos. Nog voordat de schijf waar de dolk dwars doorheen zat de grond had geraakt had Zalas een nieuwe dolk gegrepen. Terwijl Asb'el op verscheidene plaatsen in de gymzaal de schijf omhoog gooide, raakte Zalas ze met een dolk. Hij draaide rond zijn as, zat op een knie als de schijf wat lager was, je kon het zo gek niet bedenken of hij deed het. Alles wat maar nodig was om de houten schijf te raken. Zijn witte vlecht zwierde bij elke beweging in een sierlijke boog achter hem aan. Toen ook de twaalfde dolk en schijf de grond hadden geraakt maakte Zalas het zwarte lint weer los. Hij keek even op naar Ephony. Een paar druppels zweet parrelde op zijn voorhoofd en maakte de witte pony van zijn haar wat vochtiger. Alleen aan zijn borstkas, die iets sneller op en neer ging, was te zien dat wat hij had gedaan, wel degelijk inspannend was geweest.

Ze schudde haar hoofd een beetje als antwoord op zijn vraag. 'Je moet mij niet vertrouwen met een mes. Zelfs koken gaat niet zonder een verwonding,' zei ze doodsimpel tegen hem waarna haar ene mondhoek omhoog kreulde. Ze zuchte toen hij het over Asb'el had en keek naar de slang. 'Ik ben jaloers op hem,' doelde ze op de slang en glimlachte droogjes. Er kwam een vrolijke lach op haar gezicht toen ze zijn buiging zag, hoewel haar wangen een licht rode kleur vertoonde. Ze sloeg haar ogen verlegen neer en ging tegen de kast aan leunen. Ze keek gespannen maar uiterst geïntreseerd op toen Zalas tegen de slang praate en de doek voor deed. Terwijl Zalas bezig was zakte de mond van Ephony een stukje open, terwijl ze alle handelingen probeerde te volgen. Af en toe was hij te snel, dan had ze een handeling gemist en stond ze een beetje schaapachtig te zoeken waar het volgende mes nou beland was. Zijn bewegingen waren soepel, geoefend en zijn lange vlecht gaf alleen nog maar nadruk op zijn handelingen. Vlede keer had hij zijn haar ook in een vlecht, herinnerde ze zich terwijl haar ogen over Zalas heen gleden. Haar aandacht lag bij de laatste twee dolken niet meer op zijn gooiwerk, maar op zijn gezicht. Ze merkte pas op dat ze stond te staren toen hij de blinddoek af deed en haar aan keek. Er lach een brede lach op haar gezicht, maar ze haalde haar blik niet van hem af. 'Dat..' ze zuchte diep terwijl haar lach breder werd. 'Dat was fantastisch, serieus,' ze lachte opgetogen, alsof ze net ontzettend goed nieuws had gehoord. De spanning had ook in haar lichaam gezeten, hoewel zij totaal niets had gedaan. 'Nog even en het leek alsof je danste,' ze keek hem stralend aan. Ze vond het prachtig om te zien dat iemand ergens in uit blonk, zolang die gene er niet mee te koop liep of er mee liep op te scheppen. 'Denk die dolken weg en je zou iemand kunnen wijsmaken dat je in je eentje aan het stijldansen was,' lachte ze nog steeds waarna haar ogen naar de schijf schoten met de messen erin.

Zalas glimlachte de spanning in zijn lijf weg toen hij Ephony's woorden hoorde. Even voelde hij zich heel dom omdat hij niks terug wist te zeggen. ''Ik moet eerlijk bekennen dat stijldansen niet echt binnen mijn reputoir valt. Hoewel ik het wel heb moeten leren overigens'' vervolgde hij. Dat gevoel was hij totaal vergeten. De stappen kende hij nog, maar hij had al meer dan driehonderd jaar niet meer gedanst. Zalas verzamelde de dolken en de schijven en legde ze samen met de blinddoek op de kast. Hij streek met de rug van zijn hand het fijna laagje zweet bij zijn voorhoofd weg. Daarna ging hij tegen de kast aanzitten, op de grond. Asb'el kwam naar hem toe en ging opgerold in zijn schoot liggen. Zalas streek de slang met twee vingers even over zijn lijf. Hij pakte daarna zijn vlecht en gooide hem over zijn schouder naar voren en haalde de vlecht uit. Maar daarna vlechtte hij het ook meteen weer losjes vast al wou het niet echt lukken. Zijn lange lokken wouden in de zittende positie niet meewerken en bleven maar uit zijn handen glippen.

De opgetogen lach bleef op haar gezicht terwijl ze hem aankeek. 'Nou, dan word dan flink oefenen als je het moet kunnen maar nog niet kan, niet?' sprak ze grijnsend naar hem. De laatse keer dat zij gedanst had was een paar dagen geleden, op het feest van haar vader wat in een zware domper was veranderd. Het hele feest was een nachtmerrie geweest, en ze dacht er liever niet aan terug. 'Wie weet, dan word het straks nog eleganter. Ik wil jou wel zien dansen eigenlijk,' ze keek voor zich uit, terwijl ze in gedachte verzonken was. Eigenlijk stelde ze zich Zalas voor in net pak die aan het stijldansen was, maar dat zij ze maar niet hardop. Ze merkte pas weer de buitenwereld op toen Zalas was gaan zitten, en stond een beetje moedeloos schuin voor hem. Asb'el deed haar denken aan Saethion, hoewel ze totaal niet op elkaar leken. Ze vroeg zich af of de liefde voor slangen bij Shadranen gebruikelijk was. Ze ging op haar knieën naast hem zitten, paralel aan de kast en keek naar zijn handen die zijn haar opnieuw probeerde te vlechten. 'Moet ik helpen?' doelde ze voorzichtig op zijn vlechtkunsten. Ze wist niet of hij haar vraag als een belediging op zou vatten, maar zijn handelingen waren in zijn zittende positie niet zo heel handig. Ze keek hem voorzichtig aan terwijl er een vaag glimlachje op haar gezicht lag.

''Veel maakt dat nu toch niet meer uit. Ik heb het al jaren niet meer nodig gehad'' zei Zalas zacht op Ephony's woorden en een beetje droevig. Hij miste zijn oude baan wel. Dat zou hij nooit meer terug krijgen. Zalas keek pas op toen Ephony zei dat ze hem wel zou willen zien dansen. Al die tijd waren zijn handen niet gestopt met de vlecht. Zachtjes uitte Zalas een mompelende verwensing toen het hem alles behalve wou lukken. Hij hield zijn handen stil, maar zijn haar nog steeds stevig vast toen hij Ephony hoorde vragen of ze hem moest helpen. Zalas glimlachte even beschamend. ''Graag'' antwoordde hij daarna. Hij hield zijn haar stevig bij elkaar totdat Ephony zijn lokken van hem over zou nemen. Hij had er zelf voor gekozen. Het was zijn eigen schuld dat het altijd vast moest zitten. Zalas wachtte geduldig af tot Ephony klaar zou zijn met zijn vlecht. Maar daarna stond hij op tot ergenis van Asb'el. Zalas trok Ephony zachtjes aan haar hand overeind en knipte met zijn andere hand een maal in zijn vingers. De gymzaal vulde zich plots met muziek. Hij trok Ephony aan haar hand zacht naar zich toe en legde zijn andere hand losjes op haar middel. ''Jij wou me toch zien dansen? Dan zul je ook maar even mijn vrouwelijke partner moetn spelen'' grijnsde hij zacht tegen haar. Nu maar hopen dat hij het nog wist. Hij telde in zijn hoofd de stappen en zette zich daarna in beweging. In het begin was het een beetje onwennig maar naarmate Zalas doorging werden zijn stapen steeds soepeler. Hij kon zich nog wel herinneren dat zijn instructeur hem altijd toe gesnauwd had zijn rug te rechten, niet alleen als je in gezelschap van de koning was, maar ook bij het dansen. Bijna automatisch ging Zalas beter staan en iets beter dansen terwijl er telkens een nieuwe 'les' door zijn hoofd ging. Als het van zijn instructeur kwam was het meer een bevel. Dat was wel grappig geweest. Die man was de enige op de koning na geweest die Zalas had mogen bevelen om iets te doen, verder had iedereen een rang onder hem gestaan.

Ze keek hem alleen even aan, niet wetend of hij het zag toen ze zijn droevige woorden hoorde. Ze vroeg zich af hoe het kwam, wat de reden was waarom dat was veranderd. Ze grijnsde toen ze zijn irritatie opmerkte over de vlecht en schoof op haar knieën iets naar hem toe om er beter bij te kunnen. Voorzichtig pakte ze zijn haar en liet haar vingers als kam er door heen gaan om de ongelijke plukken weer te verdelen. Met gelijke en geoefende slagen ginger haar vingers door zijn haar, en vormde hierbij een strakke vlecht. Bij het einde stopte ze even en bekeek haar werk, waarna een goedkeurende blik in haar ogen kwam. Ze maakte hem vast en liet zijn haar weer los. 'Zo, die zal voorlopig wel even blijven zitten,' sprak ze voldaan en keek hem vrolijk aan. Haar ogen volgde hem verbaasd toen hij weer opstond, en bleef een beetje sullig op haar plek zitten waarbij haar handen op haar schoot lagen. Haar blik versterkte toen ze omhoog werd getrokken, en gauw haar voet voor zich uit zette om haar evenwicht niet te verliezen. Haar ogen gleden even ongelovig door de zaal toen ze de muziek hoorde waarna ze haar grijsblauwe ogen op Zalas vestigte. 'Hoe..?' mompelde ze alleen wat verdwaast. Ze was nog steeds niet heel gewend dat magie zo aanwezig kon zijn, aangezien lucht magie vaak werd beoefend zonder het te kunnen zien voor het blote oog. Ze voelde haar wangen rood woorden en keek verlegen naar de grond toen ze zijn simpele woorden hoorde. Zij en haar opmerkingen ook altijd. Ze legde haar hand onwennig op zijn bovenarm en wachte af. Ze voelde zijn houterigheid, maar liet hem zijn gang gaan. Het verbaasde haar, maar ze vond het totaal niet erg, dat het al heel gauw soepeler ging. Zonder dat ze het merkte kwam er een vage glimlach op haar gezicht en ontspande haar hand die langzaam omhoog kroop naar zijn schouder waar hij rustig bleef liggen. Ze merkte de plotselinge verandering op van zijn houding, maar wist niet hoe het kwam. Verder schonk ze er geen aandacht aan en kwam dichter naar hem toe tijdens het dansen. Af en toe voelde ze zijn borstkas tegen die van haar, waarna de kleur op haar wanger een tintje donkerder werd. 'Als ik dit had geweten had ik mijn sportkleding verwisselt voor iets... beters,' mompelde ze zachtjes, zich zeer bewust van haar kleding die totaal uit de toon viel. Af toe zag ze de kast voorbij komen, en net zoals nu kwam hij weer dichterbij maar richte haar aandacht er verder niet op. Ze was blij dat de passen bijna vanzelf gingen, aangezien haar hoofd onrustig, wazig en zenuwachtig was. Iets wat haar extra verwarde, aangezien ze het niet helemaal snapte. Aan de ene kant wist ze dat Zalas de oorzaak was, maar waarom was de vraag voor haar. 'Waarom zou je hier mee stoppen?' vroeg ze hem weer zachtjes, ongelovig aangezien ze het niet snapte.

Zalas grijnsde even naar Ephony toen hij zag dat ook zij een beetje verlegen en onzeker was. Nu alles weer boven kwam merkte hij dat het hem een stuk beter afging. Toch voelde hij licht een rilling over zijn rug lopen toen Ephony haar hand over zijn bovenarm omhoog liet glijden naar zijn schouder. Hij keek haar glimlachend aan bij het horen van haar woorden. ''Maar dan had je verwacht te gaan dansen. En de onverwachte dingen die je in een leven tegen komt dat maakt het toch waard om te leven?'' vroeg hij glimlachend. Ineens hoorde hij Savadors woorden weer door zijn hoofd heen vliegen. Daardoor miste hij bijna Ephony's vraag. Zalas stopte met dansen en keek haar aan. Zijn concentratie viel weg waardoor ook de muziek verstomde. Hij hield Ephony nog steeds vast maar zijn grip op haar was losser. ''Vanwege dingen die in het verleden gebeurd zijn'' zei hij uiteindelijk zachtjes als vaag antwoord op haar vraag.

Ze grijnsde verlegen naar hem en knikte vastberaden op zijn woorden. 'Dit soort onverwachte dingen zijn altijd het leukste. Wat heeft het leven voor zin als er geen verassingen op je pad liggen. Dingen die vanuit een klein hoekje komen maken je vaak het gelukkigste,' antwoorde ze zachtjes op zijn woorden, en keek hem met een glimlach aan. Ze moest gelijk denken aan de middag met Kataro, bij master Akito en haar droom die in vervulling aan het gaan was. Er lag een gelukkige lach op haar gezicht, totdat Zalas plots stopte met dansen. Hierbij ging de muziek uit, wat het plaatje eigenlijk compleet maakte. Haar ogen gleden onderzoekend over zijn gezicht. Ze bleef staan, dicht bij hem hoewel ze zijn grip voelde verslappen. Haar aandacht was bij de abrupte omwenteling van het moment gebleven, en ze kon eigenlijk niet van hem weg stappen, wilde het onbewust niet. Zijn antwoord op haar vraag verwarde haar, maar ze hield haar ogen op hem gericht. Ze keek hem kalm, bijna rustgeven aan. 'Sorry voor de vraag. Ik.. het was alleen... aangezien je het goed kan enzo, dacht ik... Ik vroeg het me gewoon af,' concludeerde ze in haar laatste zin en keek beschaamd naar beneden. 'Je hoeft er geen antwoord op te geven. Ik ben af en toe gewoon te nieuschierig,' sprak ze verontschuldigend en keek hem vluchtig aan.

Zalas vond het moeilijk Ephony in haar ogen aan te blijven kijken. Hij hoorde haar stamelen en durfde pas weer naar haar op te kijken na haar verontschuldiging. ''Nee...het is jou schuld niet'' zei hij daarna snel maar kwam niet verder dan die woorden. Hij zou maar gewoon open kaart moeten spelen. Zalas hoorde Asb'el beschuldigend sissen. Alsof hij zei 'ja, dat komt er nou van als je te close wordt' of iets in die trant. Zalas keek schuldbewust naar de slang en toen weer naar de grond. ''Ik mag er misschien niet zo uit zien Ephony, maar ik ben al driehonderdtweeënvijtig jaar oud moet je weten. Hoe en waarom doet er nu niet toe. Maar ik heb gewoon geen redenen meer om met iemand te dansen. Vroeger was het onderdeel van mijn werk. Ik was generaal en Eerste Wacht, dus daarmee de hoogste in militaire rang. Alleen de koning en zijn verwanten stonden boven mij. Ik was toen verplicht om feestelijke gelegenheden bij te wonen. Maar dat is een beetje voorbij. Ik heb ook al eeuwen geen familie meer dus dansen op familie feesten zit er voor mij ook niet meer in'' vertelde hij uiteindelijk. Zijn stem klonk zacht alsof zelfs Ephony het eigenlijk niet mocht horen. Zalas sprak niet graag over zijn verleden.

Ze glimlachte vaagjes bij zijn woorden die de hare onderuithaalde, maar ging er niet op in. Ze had altijd al gehad dat ze de meeste gedachtes hardop uit sprak, en zo zich in de meest beschamende situaties had weten te brengen. Ze hoorde op de achtergrond vaagjes het gesis van de slang, maar haar aandacht bleef bij Zalas zijn gezicht. Ze keek hem aan, terwijl hij weg keek toen hij sprak en liet de woorden tot haar door dringen. Ze slikte bij het horen van zijn leeftijd, en verkrampte automatisch iets. 'Mag ik in mijn hoofd houden dat je zo oud bent als je er uit ziet,' fluisterde ze en glimlachte schuld bewust. Ze bande zijn leeftijd uit, hield het beeld voor zich zoals ze hem nu zag, anders zou die worden vertroebelt door het beeld van een stokoud mannetje en dat was het laatste wat ze wilde. Zo oud, geen geliefde familie die er voor hem was. Ze snapte niet waarom hij ingodsnaam zo oud was, ze wist niet of het zijn keuze was geweest of niet. Maar ze zou niet met hem willen ruilen. Zo'n leven zou niets voor haar zijn, daarvoor hield ze te veel van het gezeldschap van mensen die ze liefhad om zich heen. Haar hand verschoof op zijn schouder, dichter naar zijn nek toe alsof ze hem gerust wilde stellen. Toen hij uitgesproken was zocht ze zijn blik, kantelde hierbij haar hoofd een beetje omdat hij weg keek. Er sierde een glimlach op haar mond, voordat ze hem antwoorde. 'Ik zou niet weten hoe je het uit houd zo lang in je eentje. Maar als je ooit de drang voelt om te dansen, dan hoef je maar aan te kloppen en dan wil ik je wel vergezellen,' sprak ze zachtjes en bleef hem glimlachend aankijken. Hij had er bijna gekweld uitgezien toen hij het vertelde, en ze wilde hem laten beseffen dat hij niet alleen hoefte te zijn. Dat er mensen om hem heen waren waarbij hij zich op zijn gemakt kon voelen, zijn frustraties kon uiten, mensen die hij kon vertrouwen.

Zalas zag Ephony iets verkrampen toen ze eenmaal zijn ware leeftijd wist. Een harde knoop trok zich straak aan in zijn maag. Hier was hij al bang voor geweest. En dit was nog maar een klein deel van het verhaal. Als ze de volledige waarheid over hem zou weten...
Zalas voelde de sterke drang om Ephony los te laten en hard weg te rennen om zich ergens te verstoppen voor wie hij zelf geworden was. Maar ze begreep het niet. Zij wist niet hoe het was als de dood je obsessief in zijn ijskoude greep hield. Zijn handen gleden zachtjes van haar af. Maar zijn lichaam werd tegen gehouden toen Ephony haar hand in zijn nek legde. Hij keek haar voorzichtig aan toen ze sprak. Hij dwong zichzelf naar haar te glimlachen maar die glimlachte mislukte half. Hij legde zijn hand op de hare en pakte die zachtjes beet. ''Dank je'' zei hij en probeerde zijn trillende stem onder controle te houden. Het was een slecht idee geweest iets over zijn verleden los te laten. Dat deed hij al driehonderd jaar niet meer. Wat had ervoor gezorgd dat hij dat wel gedaan had deze keer? Zalas wist het antwoord wel. Het kwam door Ephony. De manier waarop haar ogen glinsterde als ze vrolijk was. Of haar glimlach als ze verlegen was. Het zorgde ervoor dat Zalas ondoordachte dingen deed. Eigenlijk moest hij Ephony's hand nu loslaten en weglopen maar het lukte hem niet. Bijna alle spieren in zijn lijf stonden gespannen.