Met lichte passen, die bijna onhoorbaar waren, rende ze door het gras. In de verte was het blauwe meer al zichtbaar. De blauwe kleur werd af en toe gebroken door de licht schitteringen in het water door de weerkaatsing van de zonnestralen. Voor haar uit vloog Ené uitgelaten, de meest maffe capriolen in de lucht uithalende. Terwijl ze doorrende was haar heldere lach hoorbaar. Het was een heerlijk vrij gevoel wat er door haar heen ging. Het was weekend, zaterdag ochtend en het zonnetje deed al flink haar best om de wereld te verwarmen. Een doel die ze al behoorlijk had vervuld. Het was rond een uur of half tien 's ochtends, en de lucht was al aardig warm door de zon die met haar stralen de wereld verblinde. Ze voelde de grasprietjes kietelen onder haar voetzolen als ze ze vluchtig, en licht voetend neerzetten onder haar rennen. Haar ademhaling was al behoorlijk heigend, aangezien ze niet zo'n hele goeie conditie had. Even stopte ze om op adem te komen, zich ergerend aangezien het meer al in zicht was en de afstand niet zo heel groot meer was. Ook Ené merkte dat ze achter was gebleven en keerde met een scherpe bocht om en vloog naar haar toe. Ze scheerde langs haar heen waardoor haar blonde haar omhoog wapperde. Weer kwam er een vrolijke lach uit haar keel toen ze de neus van Ené in haar rug voelde. 'Ja ja, ik schiet al op,' zuchte ze vrolijk en draaide zich vliegensvlug om en probeerde Ené te grijpen. Helaas was het draakje sneller en schoot langs haar heen, waardoor ze bijna haar evenwicht verloor. Ze zette hem op een sprintje, haar stappen nog steeds bijna onhoorbaar. Met een heerlijk gevoel voelde ze het water tegen haar benen opspatten toen ze de branding in rende en afremde. Ze had haar jurkje nog aan, met daaronder haar bikini en wilde niet echt dat het nat zou worden. Ze liep terug, en keek even om zich heen om een geschikt plekje te zoeken. Uiteindelijk liep ze met vlugge passen naar de boom en deed haar jurkje uit. Ze sloeg het over een laag hangende tak en keerde zich om. Haar lange blonde haar vlocht ze vluchting in terwijl ze naar het water terug liep. Toen het vast zat liep ze langzaam het water in. Een lichte rilling ging door haar heen toen het water haar middel berijkte. Met een soepele sprong maakte ze een snoekduik en dook naar de diepte. Het water koelde haar lichaam zo snel af dat sommige plekken begonnen te tintelen door de snelle verandering van themperatuur. Al gauw kwam ze weer naar het wateroppervlakte om het te kort aan zuurstof bij te vullen. Licht trillend zwom ze terug naar de branding en ging daar zitten. Ook Ené kwam rustig naast haar zitten in het water en legde haar kopje op haar knieën. 'Vermoeiend dit hè?' zei ze grinnikend tegen het diertje dat alleen maar even een ooglid optilde als reactie.

Deshas lag futloos en uitgeteld op een dikke tak hoog in een boom. Het uiteindelijk van de tak was zo ver voorover gegroeid dat de blaadjes op het wateroppervlak bleven drijven. Zelfs als Deshas er niet op had gelegen hadden ze nog steeds het water geraakt. Zijn lange rode jas had hij over de tak boven hem gedrapeerd. Het was veel te warm voor die jas. Zelfs de mouwen van zijn zwarte overhemd had Deshas opgerold omdat het anders niet uit te houden was in die hitte. Hij zou eigenlijk geen zwart moeten dragen met zoveel warmte en zonlicht. Zwart absorbeert warmte. Maar Deshas had alleen maar donkere kleding. Daarbij haatte hij de kleur wit. Deed hem teveel aan Nova en licht magie denken en daardoor ook tegelijk aan Clera. Dan moest hij maar met de hitte leren leven. Zijn haren had hij ook al in een staart moeten doen tegen de hitte. Het zat vast in een lage staart met een rood lint. Enkel bij zijn voorhoofd ontsnapte een klein plukje zwart haar. Deshas opende loom een half oog toen hij een pols hoorde. Hij zag het meisje in het water zwemmen waar Savador het ooit op gemunt had. Kennelijk had hij haar niet eens verwond. ''Je wordt week Savador'' mompelde Deshas zacht. Deshas tastte onbewust naar zijn heup waar zijn riem omheen gegespt zat. Hij voelde de schede en het zwaard dat erin zat. Hij was bijna nooit weg zonder zijn zwaard. Het leek ondertussen wel een deel van zijn lichaam. Zelfs in bed had hij zijn zwaard binnen handbereik staan. Deshas had nu zijn beide ogen geopend en keek naar het meisje en haar draak. Verachtelijk kind, zo misselijkmakend vrolijk. Deshas voelde dat zijn hoofd begon te bonken van het felle zonlicht. Misschien zouden een paar wolken voor de zon niet verkeerd zijn nu. Deshas sloot zijn ogen en concentreerde zich. Toen hij ze weer opende schenen ze feller dan twee lichtgevende robijnen. De lucht verduisterde en het strakblauw van de hemel was veranderd naar donkergrijs als bij een zonsverduistering. Deshas ogen kleurde weer naar zwart. Dit was echt stukken beter aan zijn ogen en hij voelde zijn zware hoofdpijn onmiddellijk dalen.

Ze strekte haar armen uit naar boven en rekte zich uit, waarbij een geeuw opkwam. Het was nog vroeg, en ze vroeg zich af waarom ze ingodsnaam het idee had gekregen om haar bed uit te rennen in deze vroegte en naar het meer te gaan. Eigenlijk wist ze het antwoord wel, maar ze negeerde die gedachte en loog tegen zichzelf. Als ze tegen zichzelf ging toegeven dat ze was opgestaan voordat ze naar dat verwaande gezicht van haar kamergenootje moest kijken dan zou haar humeur alleen maar minder worden. Terwijl haar armen naar boven langs haar gezicht waren gestrekt liet ze zich langzaam op haar rug in het ondiepe laagje water zakken. Ené maakte een licht protesterend grommetje toen ze bewoog en kwam overeind. 'Niet zo mopperen. Het is nog veel te vroeg,' mompelde Ephony terwijl ze uitgestrekt in haar bikini in het laagje water lag. Het water streelde zachtjes langs haar huid en langzaam ontspande haar lichaam. Ze keek naar de blauwe hemel en voelde hoe Ené in bewegin kwam. Er kwamen nog steeds pruttelende geluidjes uit haar keel omdat Eph haar houding had veranderd zodat zij niet meer lekker lag. 'Ga jagen, chagerijn,' mompelde ze beschuldigend tegen het diertje die haar alleen maar een klein tikje gaf met haar staart als neidige reactie en opvloog de hemel in terug naar het kasteel. 'Vroeg opstaan is niet goed voor jou,' brabbelde Eph haar na terwijl ze steeds lomer werd door de warme zonnestralen op haar huid. Ze voelde sommige plekjes prikken maar negeerde het gevoel, niet de fut om te bewegen. Het water kabbelde rustig, terwijl ze doordat haar oren nog net onder water lagen de geluiden onder water vaag hoorde. Ze sloot langzaam haar ogen, en merkte dat het tekort aan slaap de baas werd. Langzaam voelde ze zichzelf wegzakken terwijl het water de geluiden van de buitenwereld buitensloot. Nog vaag hoorde ze de vroege vogels hun lied zingen. Haar aandacht gleed naar het gevoel op haar huid, de prikkels van warmte die de zon veroorzaakte. Ze voelde zichzelf langzaam wegzakken, en opende met moeite nog net één oog om te zien waarom er plots een grote schaduw plaatsvond. Ze opende ook haar andere oog toen ze de hemel zag. Haar wenkbrauwen fronste zich toen ze de donkergrijze kleur zag, en snapte niet waarom de warmte nog steeds het zelfde was gebleven maar de zon verdwenen was. Stomme donder wolken, dacht ze geërgerd maar kon niet de fut vinden om op te staan. Als het zou gaan regenen zou ze wel op springen en terug naar het kasteel hollen. Ze sloot haar ogen weer en bewoog lichtelijk met haar handen. Ze verzamelde de warme lucht en zorgde dat hij niet zou ontsnappen om haar lichaam. De lucht buiten haar macht zou waarschijnlijk gauw afkoelen, en zo kon ze nog eventjes van de warmte genieten. Ze geeuwde weer, rekte zich uit haalde diep adem. Haar ademhaling was weer normaal, na haar korte renspurt. Ze had geen goede conditie, doordat ze geen echte sport beoefende. Maar ze was wel dun, normale heup grootte, hoewel ze wel aan de kleine kant was en in verhouding sommige dingen niet klopte. Vaak waren haar benen te kort voor haar broeken, waar ze zich vaak aan ergerde. Maarja, je kan niet alles hebben.

Deshas leunde op een van zijn armen en bleef naar het meisje beneden hem staren. Ze had er geen enkel moment bij stilgestaan dat hij de veroorzaker van de donkere lucht was, of dat hij zelfs maar aanwezig was. ''Stomme griet'' mompelde Deshas zachtjes en spottend. Maar dit was veel beter dan dat felle licht. Goden wat haatte hij de zomer. Als het maar weer gauw herfst zou worden. Deshas was alweer bijna weg gedut als een zwarte vlek vanuit zijn ooghoek hem niet had gewaarschuwd. Hij was meteen klaarwakker en zat rechtop op zijn tak. De zwarte schim sprong met veel snelheid op het meisje bij het meer af en sprong bovenop haar. Nu de schim stil stond zag Deshas pas dat het een volwassen panter was. Maar niet zomaar een. Het was zijn panter, Miraç. Kennelijk was Miraç in een speelse bui. Of hij had honger een van de twee. Deshas zuchtte even diep. Als die laatste optie het geval was geweest dan moest hij nu wel ingrijpen. Hij kon Miraç niet zomaar iedere willekeurige leerling verscheuren al zou Deshas daar weinig moeite mee hebben als hij eerlijk was. De zwarte panter drukte zijn gewicht zwaar op het meisje en gromde zijn hagelwitte tanden bloot. Zijn nagels waren uitgeslagen en boorde zich al zachtjes in haar vlees. Deshas pakte met zijn handen de tak vast en slingerde er even aan waarna hij keurig met zijn voeten op de grond lande. ''Miraç, laat dat. Wij eten geen mensen weet je nog'' zei hij kalm maar ergens ook dreigend tegen de panter. Miraç keek met een ruk op toen hij de stem van zijn meester hoorde. Hij keek weer naar het meisje en gromde nog even waarna hij met tegenzin van haar af ging. Hij liep behoedzaam naar Deshas en duwde zijn kop tegen diens hand aan. Deshas aaide hem even kort over zijn kop, langs zijn wang en krabde hem even zachtjes onder zijn kin. Miraç liet duidelijk zien dat hij daarvan genoot door zijn kop in zijn nek te leggen. Zodra Deshas hem losliet liep Miraç achter zijn meester langs en keek nog even dodelijk naar het meisje. ''Schei toch uit joh. Veel had je er toch niet aan gehad. Moet je kijken hoe mager ze is'' zei Deshas met een licht snauwende ondertoon tegen de panter. Miraç ging half achter Deshas liggen met zijn kop op zijn poten. Maar zijn staart zwiepte nog onrustig heen en weer terwijl hij het meisje alert bleef aanstaren. Alsof hij haar alsnog wou doden als Deshas even niet zou kijken.

Ze haalde diep adem en een lichte rilling ging door haar lichaam heen toen de warme lucht om haar heen ook geïnfeltreerd word door de koude lucht erom heen. Als ze haar ogen had geopend had ze misschien nog net de grote zwarte gedaant gezien die zich afzette en zijn toekomstige prooi besprong. Maar aangezien ze alleen even haar voet bewoog omdat het vliegje dat erop was geland kietelde had ze het te laat door. Plots voelde ze een gewicht op zich en met een schok gingen haar ogen open. Haar lichaam wilde omhoog gaan om het gewicht van zich af te werpen en haar handen vlogen al omhoog, maar het lukte niet. Ze keek recht in de ogen van een gitzwarte panter en haar mond opende zich in een geluidsloze gil. Ze zag de dodelijke grijns van het dier die zijn tanden ontblote, en voelde zijn nageld in haar schouders. Ze sloeg een kort gilletje toen hij zijn gewicht verplaatste en zijn nagels verder in haar huid werden gedrukt. Ze probeerde te bewegen onder hem, haar handen tegen hem aan te drukken om zijn hoofd te verplaatsten maar het lukte niet. Ze lag in een houdgreep waar ze niet zo makkelijk uit zou komen. Haar ogen stonden groot, met een wilde en angstige uitdrukking erin. Ze kreeg pas weer wat lucht toen de panter zijn kop afweerde en keek naar de bron van de stem die woorden vormde die niet tot haar door drongen. Ze haalde diep, en piepend adem toen de panter van haar af sprong en kwam met een ruk overeind waarna ze haar benen onder zich plaatste en gedeeltelijk op haar knieën ging zitten. Ze viel half naar achter toen ze weg wilde krabbelen, haar ogen op het dier gericht die naar de man liep. Haar lichaam verstrijfde bij de herkenning van de stem en de man. Natuurlijk, ze had het kunnen verwachten dat de tweede bijna dood ervaring hem inhield. Haar gezicht was krijtwit, hoewel haar ogen zich vernauwde bij de blik van de man en zijn woorden. Automatisch sloeg ze een arm om haar buik terwijl ze schuin op de grond zat, half op haar onderbenen. 'Misschien een idee om uw dier bij u te houden,' mompelde ze bars, meteen in het oude te vallen door hem totaal niet aardig te vinden. Hoe kon ze ingodsnaam respect tonen aan iemand die telkens de dood voorscheef als hij in de buurt was? Ze zou zich niet als bang kippetje die zich liet commanderen gedragen, dat ging haar zelfs te ver. Ze krabbelde overeind en voelde zich behoorlijk kwetsbaar en naakt, alleen in haar bikini. Haar blonde haar was nat in haar vlecht omdat ze in het water had gelegen en sloeg tegen haar natte lijf aan. Ze rilde en kippenvel vormde op haar huid toen de warme lucht geheel ontsnapte uit haar macht en de kou bezit van haar nam. Haar ogen keken naar die van Deshas, en stonden neutraal, terwijl ze haar mond hield. Het liefste wilde ze weglopen, haar jurk pakken en terug naar het kasteel gaan. Wat hield haar tegen? Ze wreef met haar hand langs de gaatjes in haar schouder waar nog net geen straaldje bloed uit liep. Fijn, ze had in haar tijd hier alleen nog maar verwondingen opgelopen door hem of Savador. Het ronde litteken op haar arm was het enige overblijfsel van het gevecht dat te zien was, verder zat alles binnen in haar. Niet te zien voor het menselijk oog. Ze zou maar even wat ontsmettings spullen moeten zoeken, die nagels waren vast niet het allerschoonst. Ze trok haar blik van de man af en liep naar de tak van haar jurkje om hem te pakken en weg te lopen.

Deshas snoof even kalm. ''Ik heb hem toch bij je weggehaald. Ik had Miraç je ook gewoon kunnen laten opvreten. Ik had hem dan in elk geval niet tegen gehouden'' zei hij ongeïnteresseerd. Bij de woorden van zijn meester keek Miraç even hoopvol op. Misschien zat er voor hem toch nog een kans in dat hij een lekker maal had, hoe mager ze ook mocht zijn. Hij bleef het meisje aankijken. Hij volgde elke beweging van haar. Ondanks dat ze het niet toonde kon hij wel voelen dat er toch iets van angst moest zijn. In elk geval minstens een gespannen sfeer. Hij kon het niet goed hebben dat ze hem na die ene zin gezegd te hebben hem maar aan bleef staren met die onnozele blik. ''Wat sta je me nou aan te kijken. Ik bijt echt niet hoor. Voor hem zou ik sneller bang zijn'' zei hij met een korte hoofdknik naar Miraç. Het kon er niet goed tegen als ze hem zo zwijgend stond aan te staren. Had hij punt oren of zoiets? Deshas keek niet om toen het meisje naar de tak liep om haar jurkje te pakken. Miraç keek even hoopvol naar Deshas op. ''Nog even wachten'' zei hij zachtjes zonder hem aan te kijken. In zijn gedachte telde hij. Hij hoorde Miraç ongeduldig grauwen. ''Je hebt gelijk, ze is van jou'' zei Deshas droog en keek de panter nu wel aan. Die zin liet Miraç zich geen tweede keer zeggen. Binnen een seconde was hij overeind gesprongen en sprintte op het meisje af. Hij gaf haar een flinke duw tegen haar knieholtes in de hoop dat ze voorover zou vallen. Daarna liep hij dreigend om haar heen tot hij weer voor haar stond. Heel even leek het of hij haar met huid en haar wou verslinden. Maar in plaats daarvan trok hij speels aan haar natte blonde lokken. Hij duwde haar tegen haar arm met zijn snuit en zag de wonden die hij zelf net gemaakt had en gaf er zacht een lik overheen alsof hij hoopte dat dat de pijn wat zou wegnemen. Deshas trok even een wenkbrauw op. ''Krijg nou niks'' mompelde hij zacht. ''Miraç, ik vrees dat ik jou nooit zal begrijpen'' zei Deshas zuchtend tegen de panter. Eerst wou hij haar nog opeten maar nu leek hij als een klein jong om haar heen te dartelen om te spelen.

Ze negeerde zijn ongeïntreseerde woorden, en liep straal langs hem heen. De angst in haar hart joeg nog steeds terwijl ze langs de panter liep en strak voor zich uit bleef kijken, hoewel haar andere zintuigen op scherp stonden. 'Ik staar niet. Ik observeer,' sprak ze, proberend haar kalmte te behouden hoewel haar stem een onzekere ondertoon had. Ze stak net haar arm uit om haar jurkje te pakken en hem aan te doen toen ze opeens een klap in haar knieholtes voelde waar ze niet op had gerekend. De zachte, getrainde stappen van het dier had ze niet gehoord toen hij van achtere naar haar toe kwam rennen. Ze viel op haar knieën en draaide zich direct om zodat ze op haar kont zat. Ze keek met grote, angstige ogen naar het dier dat om haar heen cirkelde, totaal haar gevoel voor eigenwaarde die ze tegenover Deshas wilde bewaren vergeten. Ze zat doodstil, durfte niet haar hoofd mee te draaien met het dier dat langs haar liep. Ze staarde hem angstig aan, terwijl hij terugblikte met een dodelijke blik. Ze kneep angstig haar ogen dicht toen hij ineens in beweging kwam en hief haar handen op als verdededing. Met een verbaasde blik opende ze ze daarna gelijk weer toen ze de ruk aan haar haar voelde en keek naar het dier. Er kwam een onzekere grijns op haar gezicht toen ze de natte snuit tegen haar arm voelde en haar glimlach werd liefdevol toen hij haar kleine wondjes likte. Ze tilde haar armen op en legde haar handen op de kaken van het dier. Ze streelde hem liefdevol en krabte onder zijn kin. Haar angst naar hem was verdwenen als sneeuw voor de zon. 'Dit is een goeie eerste indruk, die andere niet zo,' sprak ze zachtjes tegen het dier terwijl ze hem liefkozend streelde en krabte. Ze keek op naar Deshas en zag zijn verbijsterde gezicht. 'Toch niet zo baasje zo dier?' vroeg ze wat scherp en richte haar aandacht weer op de panter, die het veel meer verdiende als Deshas. 'Je bent een mooi dier,' zei ze glimlachend tegen het dier terwijl haar ogen over zijn glimmende vacht gleden en zijn goede bouw. Ja, hij werd goed verzorgd.

Deshas draaide zich nu om naar het meisje. ''Dat vind ik hetzelfde'' zei hij hatelijk op haar woorden dat ze hem 'observeerde'. Hij wou niet geobserveerd worden. En al helemaal niet door zo'n snot meid als zij. Hij had de onzekere ondertoon in haar stem duidelijk gehoord maar negeerde dat. Ze toonde lef, dat moest hij haar nageven. Hij kende meisjes net als zij die voor hem angstig in elkaar kropen. Die zich tegen de muur van de gang drukte als hij van de andere kant aan kwam lopen. Aan de ene kant vond hij het goed dat ze bang van hem waren. Maar aan de andere kant voelde het ook wel eenzaam. Maar dat deerde weinig. Deshas had niet veel mensen nodig. Hij had Miraç, Savador, Aidan en natuurlijk Felicia. Daarbij had hij ook nog mensen als Zalas en Servatius. Meer dan dat had hij toch echt niet nodig. Hij hoefde niet per se geliefd te zijn.
Deshas bleef een tijdje zwijgend toekijken hoe Miraç speelde met het meisje. En zij zijn speelse bui beantwoorde. Hij liep zacht, bijna geruisloos dichterbij. Miraç kon dat weinig schelen. Hij had zichzelf ondertussen laten vallen en was op zijn rug gaan liggen met de bedoeling dat het meisje over zijn buik moest aaien. Dat verraste Deshas helemaal. Hij hoorde de scherpe woorden van het meisje maar keek haar niet aan. ''Miraç heeft het over het algemeen niet zo op stervelingen'' zei hij zacht. Wat wou je, als je als panter opgroeide in een rijk met alleen maar monsters en demonen. Dan was je niets anders gewend. ''Daarom verbaasd het me dat hij jou zo snel vertrouwd. Dat hij op zijn rug gaat liggen voor je is daar een teken van. Bijna niemand behalve ik mag aan zijn buik komen. Dat is kwetsbaar bij katachtigen'' zei hij zacht. De haat was voor nu even compleet uit zijn stem en blik verdwenen. Deshas voelde lichte trots door zich heen gaan toen het meisje Miraç complimenteerde. Misschien leek hij voor vele wel harteloos en ergens was hij dat ook wel. Maar voor Miraç had hij nooit anders dan het beste gewild.

Ze keek hem even vluchtig aan toen ze zijn woorden hoorde, die nogal hatelijk klonken. Ze richte haar aandacht weer op de panter, die een veel leuker gedrach en gezeldschap was dan zijn baasje. Ze merkte niet op dat Deshas dichterbij kwam, er lach een brede glimlach op haar gezicht. Er kwam een heldere, vrolijke lach uit haar keel toen het dier zich pardoes om liet vallen en zijn buik blootlegde. Ze boog naar hem toe en krabde hem op de fijne plekjes op zijn buik, terwijl ze met hem speelde. Ze vond het heerlijk, met Ené kon ze nooit zo spelen. Ené had een schubbige huid en was niet zo heel aaibaar. Ze kon haar hele lust op zijn zachte, zwarte vach uitte en deed dat dan ook vrolijk. Ze verwende hem terwijl er af en toe een lachje uit haar keel kwam. Ze verplaatste zich zodat ze op haar blote knieën in het korte gras zat om er beter bij te kunnen. Ze keek verbaasd op toen ze de zachte stem van Deshas zo dichtbij hoorde. 'Ik denk dat ik me dan heel vereerd voel,' sprak ze lichtelijk verbaasd en keek van Deshas naar de panter die nog steeds lag de knorren onder haar kroelende handen. Ze keek Deshas opnieuw aan toen hij verder ging, en met meer informatie kwam. Ze knikte bij zijn woorden en keek met een lichte tedere blik naar het dier. Hoe kon dat beestje dat zo lief lag haar net aangevallen hebben. 'Je bent een maf, leuk beessie,' sprak ze liefkozend tegen het dier en gaf em een speelse aai. Ze voelde hoe haar lichaam langzaam afkoelde in de kou, aangezien ze niet zo heel veel aan had. De zwarte vacht van het dier voelde verbazingwekkend zacht aan, voor zo'n groot en machtig roofdier als hij. 'Hij is zacht,' sprak ze verbaasd haar gedachte uit en keek even met een lichte glimlach naar Deshas.

(Uhm gedrach? Ten eerste het is niet met een ch maar met g. Ten tweede denk ik dat je het woord gedroeg bedoelde xD. Sorry, soms wil ik iedereen verbeteren)

Deshas bleef met zijn handen in zijn broekzakken kijken naar Miraç en het meisje. Miraç kon blijkbaar geen genoeg krijgen van de strelingen van de hand van het meisje. Hij leek net een gigantische kitten nu. Hij hoorde amper de woorden die het meisje sprak. Maar hij reageerde er wel op. ''Natuurlijk is hij zacht. Hij blijft wel een panter'' zei hij zachtjes met een vage glimlach. Het was niet eens een echt glimlach te noemen maar het kwam aardig dicht in de buurt. Miraç voelde wel aan dat het meisje het koud begon te krijgen, zo alleen in haar bikini. Hij rolde om zodat hij weer op zijn poten stond en liep naar haar jurkje die hij van de grond raapte en mee terug liep naar het meisje. Hij duwde even zacht met zijn kop tegen haar schouder en gaf haar het jurkje. Alsof hij zei dat ze nu snel iets aan moest doen voordat ze ziek zou worden. Deshas. Terwijl hij haar gewoon haar jurkje aan liet doen keek Miraç even met een glinstering in zijn ogen naar Deshas. ''Oh nee, ik dacht het niet. Sorry Miraç maar ik breek geheid m'n rug als je dat doet'' zei hij streng tegen de panter. Die trok zich daar niks van aan en sprintte op Deshas af. Met een grote sprong sloeg hij hem tegen de vlakte terwijl hij triomfantelijk bovenop hem ging liggen. Miraçs staart zwiepte tevreden heen en weer. Door de klap was even alle lucht uit de longen van Deshas geslagen waardoor hij piepend ademhaalde. ''Eigenwijs stuk vreten'' bracht hij schor uit. Maar daarna kwam er een heel ander geluid uit zijn keel. Deshas hoorde zelf met verbazing dat hij in lachen was uitgebarsten. Hij schudde er zelfs van merkte hij. Nog na lachend duwde hij Miraç van zich af. ''Ga van me af gek'' zei hij terwijl hij weer overeind ging zitten. Miraç duwde zijn kop tegen Deshas aan en ging half om hem heen liggen. Zijn voorpoten leunde zwaar op Deshas' schoot en zijn kop rustte weer op zijn voorpoten. Hij bleef vanuit de positie naar het meisje kijken.

[ AAARG, weer een onnozele spellings fout van mij :'(. Maak veel fouten in spelling, maar is niet erg je verbetering! Ik lees vaak mijn berichten nog eens door voordat ik post, maar lees vaak nog over dingen heen :3 ]

Ze knikte en keek glimlachend op naar Deshas. 'Daar heb je een punt. Maar als je hem zo ziet, zo'n roofdier zonder genade, zou je je niet voorstellen dat hij zo'n fijne vacht zou hebben,' sprak ze bedenkelijk en gaf het dier een extra aai. Ze keek verbaasd het dier na toen hij onder haar handen weg liep en keek het dier beteuterd aan. Toch kwam er een grijns op haar gezicht toen hij terug kwam lopen met haar jurkje en bedankte het dier met een liefdevolle aai over zijn kop terwijl ze het jurkje van hem aanpakte. 'Je bent een heel slim dier,' sprak ze lovend en stond zelf op met de jurk in haar handen. Met wat onhandigheid trok ze het jurkje over haar vochtige huid en schikte hem zodat hij niet overal aan vast plakte. Met een pijnlijk gezicht haalde ze de vlecht uit haar haar en schudde het uit, zodat het weer in losse, vochtige slierten los hing. Terwijl ze dit deed keek ze verbaasd op naar Deshas toen ze hem hoorde spreken. Ze moest een vrolijke lach onderdrukken toen ze de strenge blik van hem zag, en merkte dat de panter er niets van aan trok. Ze stond met een brede lach op haar gezicht naar het duo te kijken, terwijl het zwarte dier triomfantelijk op zijn baasje bleef liggen. 'Gaat het?' vroeg ze zonder te lachen aan Deshas toen ze merkte dat de klap hem niet helemaal goed had gedaan. Toen ze merkte dat hij kon spreken kwam er een opgeluchte uitdrukking op haar gezicht. Ze keek hem lichtelijk onderzoekend aan toen hij opeens in lachen uitbarste. Door zijn eigen lach kwam er een onzeker glimlachje op haar eigen gezicht. Ze wist niet waar die lach vandaan was gekomen, en het verbaasde haar dat ze zijn strenge, dodelijke gezicht ook zoveel vreugde kon tonen. Ze bleef op haar plek staan, terwijl haar vingers met automatische handelingen door haar haar gingen om de klitten eruit te krijgen. Als ze dat nu niet deed zou ze er straks bijna niet meer doorheen komen. Haar haar lag over haar ene schouder terwijl haar vingers er doorheen gingen en haar ogen de handelingen van de twee volgde. 'Jullie passen bij elkaar,' sprak ze zonder dat ze er bij nadacht toen ze zijn blik op haar merkte. 'Hij houdt van je, dat is duidelijk,' duidend op de zwarte panter op zijn schoot. Ze voelde zich lichtjes nutteloos, nu ze hier zo stond. Haar doel was geweest weg te gaan, terug naar het kasteel om niet nog meer pijn te voelen. 'U bent toch een van de legendarische magicans hier op SSA?' vroeg ze met een lichte, bedenkelijke frons. 'Hoe is dat? Om legendarisch te zijn?' haar stem klonk nog steeds bedenkelijk, terwijl ze een klit uit haar haar probeerde te trekken.

''Hij is niet alleen slim, maar hij is ook al heel oud'' zei hij zachtjes tegen het meisje als nog een late reactie op haar eerdere woorden. ''Miraç is geen gewone panter. Hij komt niet hier vandaan maar uit het Rijk der Schaduwen. Dat is ongeveer te vergelijken met de hel alleen dan minder verdord. Uit het Rijk komen de demonen vandaan. Maar ook de dieren die er leven zijn niet normaal. Miraç kan heel oud worden. En hij heeft een geweldig gehoor. Als ik in Aiolanum binnen kom kan Miraç me nog helemaal aan de andere kant van de stad horen. En geloof me, Aiolanum is erg groot'' zei hij zacht terwijl hij Miraç bleef strelen over zijn kop en achter zijn oren. Waarschijnlijk zou het meisje nooit in het Rijk komen en zou het niet uitmaken of hij namen vertelde of niet, maar hij had het niet eens in de gaten. Miraç richtte zijn kop even op en Deshas legde kort zijn hoofd op Miraç kop zodat zijn zwarte lokken over de al net zo zwarte panter heen vielen. Ze leken haast te versmelten. Deshas keek weer op toen hij de stem van het meisje hoorde en keek haar aan met met zwarte irissen. ''Inderdaad. Heer der Duisternis om erg precies te zijn'' zei hij op haar vraag of hij niet een van de Legendarische Magicans was. ''Het eerste wat ik erover kan zeggen is zwaar. Je doet het nooit alleen, je hebt altijd zes collega's en niet met allemaal kun je altijd even goed opschieten. Het is een zware verantwoordelijkheid. Veel mensen denken dat wij de ultieme macht hebben en sommige vinden dat verkeerd. Maar zo werkt het niet. Wij houden balans in Kovomaka. Wij kunnen elkaar ook niet vernietigen zolang wij geen opvolger hebben. Als dat gebeurd dan voel je de aarde trillen en storten dakpannen naar beneden. Overal in de lucht bevind zich de vibraties van de magie. Wij als Legendarische Magicans absorberen die magie, maar met zeven planeten wordt dat teveel voor een persoon, daarom heeft ieder zo zijn eigen specialiteit om het zo maar te noemen. Maar als al die vibraties niet geabsorbeerd zouden worden dan zou alles exploderen. Zie het ongeveer hetzelfde als het proces van een boom. Mensen ademen zuurstof in en ademen daar de koolstofdioxide van uit. De bomen ademen die koolstofdioxide weer in en zetten dat om in zuurstof zodat de mens kan voortbestaan. Als je de koolstofdioxide vervangt voor magische vibraties dan zie je dat wij precies hetzelfde werken. De magiërs ademen positieve vibraties in en negatieve vibraties uit. Wij zetten die vibraties weer om in positieve zodat de andere magiërs gewoon weer opnieuw kunnen beginnen met de cirkel. Als wij er niet waren dan zou de zuurstof opraken. Dan zou de magie voor altijd verdwijnen'' legde hij uit.

Ze keek hem licht vragend aan waarna haar gezicht vertrok omdat ze op een overwachte klit was gestuit en een ruk aan haar haar voelde toen ze voor de zoveelste keer er doorheen ging. 'Hoe oud?' vroeg ze onzeker, niet zeker of ze het antwoord wel wilde weten. Haar ogen gleden naar de panter, en bestudeerde hem op een andere manier dan daarvoor. Zijn lichaam zag er gezond uit, zijn glimmende vacht was daar bewijs van. Hij zag er alles behalve oud uit. Haar blik gleed door over Deshas, en bedacht zich bij zijn antwoord dat hij inderdaad Heer der Duisternis was. Ongewild voelde ze de haartjes in haar nek omhoog gaan bij de gedachte. Ze had geen reactie gegeven op de verklaring voor het gehoor van de panter, aangezien als ze iets zou zeggen het toch onbenullig was, aangezien ze geen flauw idee had over welke plaatse hij sprak. Ze deed een paar stappen naar voren ging door haar knieën heen om te gaan zitten terwijl Deshas sprak. Het was toch een stukje gemakkelijker luisteren dan sullig blijven staan waar ze zonet had gestaan. In het begin ze zei niets, ze bewoog niet terwijl ze luisterde. Maar aan haar gezicht en houding was te zien dat ze ademloos luisterde naar zijn verklaring. Af en toe fronste ze iets bij een uitspraak, waarbij ze die uitspraak in haar hoofd liet hangen en haar eigen conclusies er bij hing. Soms knikte ze glimlachend als teken dat ze het met hem eens was, of omdat ze het snapte. Haar blik stond lichtelijk gespannen, starend toen hij klaar was met praten. Door haar hoofd ging de vergelijkings theorie van het fotosynthese proces bij een boom en het werk van de Legendarische Magicans. 'Dat klinkt eigenlijk best wel logisch,' mompelde ze in het niets, en haar ogen schoten terug naar Deshas. 'Jullie zijn nodig voor ons bestaan, voor het bestaan van magie. Maar hoe komt het dat sommige mensen geen of bijna geen magie kunnen gebruiken of hebben?' de vraag had eigenlijk niets met het onderwerp te maken, maar hij schoot in haar hoofd en ze had het gevoel dat alleen iemand zoals hij die kon beantwoorden. 'Ik bedoel... zoals bij de zuurstof,' ze grinnikte even, 'Ieder mens ademt het, krijgt het binnen om te leven. Maar niet iedereen heeft de magie,' sprak ze fronsend verder, alsof ze haar eigen woorden niet snapte. 'Snapt u?' vroeg ze overbodig. Ze staarde even voor zich uit, haar blik nietszient op de panter gevestigd terwijl ze zijn verhaal in haar hoofd weer herhaalde. 'Heeft iedereen al een opvolger, heeft u er een? En hoe bedoelt u dat jullie elkaar niet kunt vernietigen - wat me wel handig lijkt voor dat evenwicht gedoe - maar wel als die gene een opvolger heeft. Dat is toch... raar?' vroeg ze fronsend verder, alsof ze niet genoeg vragen had gesteld. Hoe kon je iemand eerst niet breken, en daarna wel omdat iemand een naampje zoals opvolger had gekregen. 'Het is toch niet van, patsboem er is een opvolger benoemd, nu kan ik je breken,' mompelde ze haar gedachte hardop uit.

Deshas liet even lucht ontsnappen in de vorm van een zucht toen het meisje vroeg hoe oud Miraç was. ''Ouder dan driehonderd in elk geval. Ik was acht geloof ik toen ik Miraç kreeg dus volgens mij is hij nu driehonderd tweeëntwintig'' zei hij terwijl hij de berekening hardop mee sprak. Hij had wel gezien dat ze met oprechte interesse naar hem geluisterd had. Dat zag hij niet vaak meer. Zelfs Savador was niet altijd geïnteresseerd in wat hij te vertellen had. Het was lang geleden dat hij een goede discussie kon voeren met iemand. Maar haar vraag riep pijnlijke herinneringen op. Hij wou antwoorden maar het meisje tegenover hem vervolgde meteen al met een hele waterval aan vragen. Hij wachtte even tot ze was uitgesproken. ''Stel jij altijd zoveel vragen? De meeste leraren hier zullen wel gek op je zijn'' begon hij. Maar daarna bedacht hij hoe hij het volgende verhaal moest beginnen. ''Om terug te komen op je eerste vraag, dat rijt nogal oude wonden open. Mensen zijn niet gelijk, dat weet jij, dat weet ik. En dat is maar goed ook want het zou niet goed zijn als iedereen in alles precies hetzelfde was. Maar je hebt dus ook mensen die met beperkingen worden geboren. Lichamelijk of geestelijk. Daar kan je niet altijd zelf wat aan doen. Soms wordt je ermee geboren. Zo zijn er dus ook mensen die met een bepaalde afwijking worden geboren waardoor ze niet over magie beschikken. Heel vroeger was dat niet zo. Iedereen beschikte toen de tijd nog over magie. Maar dat is al duizenden jaren geleden. Toen veel magische wezens nog op de bewoonde wereld rond durfde te lopen, maar dat terzijde. Driehonderd jaar geleden werd er dus weer zo'n kind geboren zonder magie. En jammer genoeg was dat de troonopvolger van Shadra. Toen de tijd had elke planeet een koningshuis. En die van ons had een troonopvolger zonder magie. Toen die man eenmaal koning werd wou hij dat niemand machtiger was dan hij. Toen begon de jacht op de magiërs. Als je magie bezat werd je gedood. Alleen de Legendarische Magican en zijn opvolger waren onschadelijk omdat zij voor de balans zorgde. Daar kon zelfs de koning niet omheen. Maar er zaten beperkingen aan ons leven. Buiten de magiërstoren mochten we geen magie bedrijven. We moesten ons gedeisd houden. Men mocht maar weinig op de hoogte zijn van ons bestaan. Al gauw werd dat idee van alleen macht overgenomen op de andere planeten en was je als magiër niet langer veilig in Kovomaka. Maar als je een ras laat uitsterven zullen er van het andere alleen maar meer komen. Er waren dus minder magiërs en meer magieloze mensen. En dat zie je vandaag de dag nog steeds. Daarom zijn er mensen die niet over magie beschikken'' vertelde hij. ''Ik geloof dat nog niet iedereen een opvolger heeft. Ik heb er zelf wel een. Savador is mijn opvolger. We kunnen elkaar wel vernietigen alleen dan gaat de balans in de Melkweg er een beetje aan. Als een van ons sterft zonder dat hij of zij iemand heeft die het dan overneemt zal er van èèn magie soort de koolstofdioxide dus niet overgezet worden in zuurstof. Dan sterft het uit. Maar alles heeft een tegenpool. Dus die sterft automatisch dan ook uit omdat die balans dan teveel verbroken is. Zo is het een kwestie van tijd voordat we elkaar vernietigen'' zei hij. Hij lachte even kort op de laatste zin die het meisje zei. ''Nou eigenlijk, werkt het zo wel'' zei hij. ''Kijk een opvolger kiezen gaat met beleid. Een opvolger moet leiderskwaliteiten bezitten en moed. Op een dag moet die opvolger de balans zijn die iedereen van magie voorziet dus een opvolger moet verantwoordelijkheden kunnen nemen. Als je eenmaal zo iemand gevonden hebt dan gaat het niet zo simpel met een paar woorden. Een opvolger maakt zijn of haar leermeester een belofte. En daar horen ook officiële ringen bij'' zei Deshas. Na die woorden knoopte hij zijn zwarte overhemd wat los. Hij haalde een ketting tevoorschijn met daaraan een gouden ring die rijkelijk bezet was met zwarte edelstenen. Bij die handeling was ook heel even een brandmerkt op zijn borstkas te zien van een soort pentagram teken. Maar dat had hij niet in de gaten gehad. ''Dit is een van die twee ringen. Deze is iets mooier versierd dan de ring die Savador heeft. Deze ringen gelden als een officieel contract tussen Savador en mij. Later, als Savador klaar is om zelf Heer der Duisternis te worden, krijgt hij deze ring'' zei hij.

Haar ogen vergrote zich zichtbaar toen hij met leeftijdsgetallen kwam. 'Ik had niet verwacht dat u zo oud bedoelde met de zin dat Miraç oud was,' zei ze zachtjes, half piepend van ontzetting. Ze keek met grote ogen naar het dier dat daar uiterst relaxt bij zijn baas lag. 'Wacht, als u hem kreeg toen hij acht was, dan bent u...,' ze keek met open mond naar Deshas, '330?' zei ze verbaasd. Toen ze merkte dat ze staarde keek ze beschaamd naar het gras voor haar. 'In ieder geval geen rimpeltje te zien,' mompelde ze, meer tegen zichzelf dan hem. Ze keek hem grijnzend aan, hoewel haar wangen roder kleurde. 'Ja, sorry,' zei ze verlegen. Ze lachte om zijn opmerking over de leraren en haalde haar schouders op als teken dat ze dat niet wist. Weer werd ze opgeslokt door zijn uitleg, hoewel ze zicht zachtjes en vluchtig verontschuldigde toen ze hoorde dat haar vraag oude wonden open had gereten. Hij vertelde dingen waar ze altijd vragen over had gehad, maar nooit echt had kunnen stellen aan iemand. Ze was blij dat hij, net als Savador op dit moment haar niet van het leven probeerde te beroven en hij zijn kennis met haar deelde. Ze vond geschiedenis geweldig, aangezien je uit de geschiedenis van mensen, volkeren en hele planeten ontzettend veel dingen kon halen als verklaring. Ook kon je vaak een gedeelte van de toekomst uitpuzzelen, omdat er vaak een vast patroon in sommige gebeurtenissen zaten. En aangezien de toekomst niet vast lag, en het verleden al geweest is waren het dingen waar je zeker van kon zijn. En met haar kans om vragen aan iemand te stellen die al heel wat generaties mee gingen was een bijzondere kans. Ze knikte weer, fronste af en toe haar wenkbrauwen bij wat ze horde en sloeg een verontwaardigd kreetje bij dingen die er blijkbaar gebeurd waren in het verleden waar ze totaal niets van af wist. 'Wat een machtlustig persoon,' mompelde ze zachtjes, boos, zodat ze zijn verhaal niet zou verstoren, maar ze kon het niet laten er reactie op te geven. 'Hoe wilde hij bijna de gehele werelde uitmoorden alleen omdat die mensen magie hadden!' riep ze verontwaardigd uit aan het einde van zijn verhaal. 'Wat voor rare kronkel zat er bij die gozer los in die boven kamer,' haar stem klonk zwaar verontwaardigd alsof wat Deshas had verteld nu gebeurde. 'Mensen moeten toch weten hoe de wereld in elkaar zit, hoe het komt dat zij kunnen leven hoe ze nu leven?' gromde ze boos en keek met een diepe frons naar de panter, gewoon om ergens naar te kijken. Ze zat, nog mopperend in zichzelf gekeerd totdat ze zijn antwoord op haar volgende vraag gaf. 'Nou, dan kan gelukkig nog niet iedereen uitgemoord worden. Hoewel het me verdomd lastig lijkt om iemand die 300 jaar ervaring met magie heeft uit te schakelen,' zei ze gedachteloos. Haar mond zakte ietsjes open en ze keek Deshas verbaasd aan. 'Savador?' vroeg ze zachtjes, alsof ze het niet kon geloven. 'Maar, het duurd toch járen om iemand op de zelfde krachten te brengen die u nu bezit?' vroeg ze ongelovig. Ze kon het niet voorstellen hoeveel macht de man die voor haar zat op zijn schouders en in zich had. Ze schudde lichtjes haar hoofd uit ongeloof en keek Deshas aan. Op zich klonk het logisch in haar oren dat Savador zijn opvolger was, wie anders had anders genoeg liefde voor de duistere zijde van de magie hier? 'Is het wel eens gebeurd, dat iemand het loodje legde zonder opvolger? Dan breekt er toch ongelovelijke paniek uit, op alle planeten en plekken?' vroeg ze weer ongelovig. Ze kon het niet laten, al zijn antwoorden riepen honderd meer vragen bij haar op. Ze keek nieuwschierig naar zijn handelingen toen hij zijn overhemd losknoopte. Ze keek bestuderend naar de ketting die hij om had. 'Dat ziet er ingewikkeld uit. Staan die figuren ook ergens voor?' vroeg ze mompelend. Vaak hadden symbolen die zo'n grote waarde ook een duidelijke verklaring, hoewel ze die zelf hierbij niet zo gauw kon bedenken. En om te verkomen dat ze de verkeerde conclusies zou trekken wilde ze het toch liever uit zijn mond horen. 'Hoe lang denkt u dat u uw taak aan hem overdraagd?' vroeg ze zachtjes, haar gedachte bij Savador.

Deshas grijnsde even kort toen hij de ontzetting op het gezicht van het meisje zag. Hij besefte dat hij nog steeds haar naam niet wist. Maar het was tot nu toe ook nog niet nodig geweest dat te vragen. ''Zoals ik al zei, Miraç is geen gewone panter. Hij is magisch'' zei Deshas simpel. Hij grijnsde nogmaals toen het meisje zijn leeftijd had berekend. Je kon zijn twee puntige hoektanden zien. Ze waren nog witter dan zijn lijkbleke Shadraanse huid en staken fel af tegen zijn donkere haar en kleding. ''Niet verkeerd toch voor zo'n ouwe kerel als ik?'' vroeg hij grappend toen ze zei dat er nog geen rimpeltje te zien was. ''Weet je, ik ben niet langer menselijk. Niet eens meer sterfelijk. Ik kan wel dood, dat wel. En ooit zal ik ook sterven aan ouderdom als ik het leven tenminste volhoud. Maar ik wordt anders oud dan jullie hier. Maar vergeleken met anderen ben ik nog ongelofelijk jong. Ik ken magiërs die de vijfduizend al gepasseerd zijn'' zei hij. Deshas was gemakkelijker gaan zitten en had een muur gemaakt van schaduw zodat hij een steuntje in zijn rug had. Zijn gedachte gingen even naar Ceylin met jaar 754 jaar. Of Vasco dan met zijn 6324 jaar. Nee wat dat betreft had hij nog jaren te gaan. Hij had gehoord hoe ze had gereageerd op zijn verhaal. ''Zo ging het vroeger nou eenmaal. De koning bepaalde. En als je koning geen magie bezat was jij met je magie besmette bloed de dupe ervan'' zei hij droog. Hij keek haar aan toen ze over Savadors opleiding begon. ''Tja dat ligt eraan hoe snel je leert. Ik werd op vijfentwintig jaar het nest uit gegooid toen mijn leermeester Delahin ineens spoorloos verdwenen was. Ik heb maar tien jaar opleiding gehad, al was het wel een erg zware opleiding. Je krijgt nooit ergens anders vrij voor. Ik heb tien jaar lang, vierentwintig uur per dag niets anders gedaan dan leren uit magie boeken. Savador leert erg snel moet ik zeggen. Het zou me niets verbazen als ik hem binnenkort wat moeilijkere spreuken kan aanleren'' zei Deshas ook een beetje in zichzelf mompelend. Hij schudde zijn hoofd op de vraag of er ooit iemand het loodje had gelegd voor hij of zij een opvolger had. ''Volgens mij niet. Maar ik ken ook niet al mijn voorgangers, laat staan die van de anderen'' zei hij. Hij keek even naar de ring aan de ketting toen het meisje hem daarover vroeg. ''Ik weet er niet veel van. De symbolen zijn oud-Shadraans, een taal die jullie niet meer geleerd wordt sinds driehonderd jaar geleden de internationale taal werd ingevoerd. Ik heb die verandering nog meegemaakt. Ik zou deze symbolen kunnen vertalen. Maar ze worden al duizenden generaties doorgegeven van Heer of Vrouwe der Duisternis op de volgende'' zei hij zacht terwijl hij de ketting weer losliet en daarmee met zijn vingertoppen even zijn brandmerk raakte. Er gin een flinke schok door hem heen waardoor Miraç ook even opveerde. Verstoort stond de panter op en nestelde zich maar tegen het meisje aan. Deshas was alweer een antwoord aan het bedenken op de laatste vraag van het meisje. ''Voorlopig nog niet in elk geval. Savador is uiterst talentvol. Hij pikt dingen vaak in èèn keer op. Maar er zijn nog een paar dingen die hij moet leren. Kennis alleen is niet genoeg. Een aantal kwaliteiten moet hij nog ontwikkelen'' zei hij zachtjes.

Ze zuchte bij het hore dat de panter magisch is. 'Tja, aan de ene kant is het wel handig. Zo houd u uw maatje altijd bij u,' verklaarde ze haar eigen gedachtes en glimlachte gedachteloos naar het dier, alsof hij haar zou begrijpen. Toen ze zijn vermaakde woorden hoorde kwamer er een verlegen, heldere lach uit haar keel. Ze keek hem met een lichte twinkeling in haar ogen aan en knikte. 'Wat is uw geheim? Ik denk dat mijn moeder er een moord voor zou doen,' zei ze er quasi serieus achteraan terwijl ze haar gezicht in de plooi probeerde te houden om haar toon in stand te houden. Ze kreeg een bijna gretige blik in haar ogen toen ze hoorde hoe oud sommige waren, hoe oud hij kon worden. Ze keek een beetje verbrouwereerd toen ze alleen maar zwart zag achter zijn rug, terwijl hij er doodnormaal tegen aan leunde. Ze knipperde even met haar ogen en besloot er toen geen aandacht aan te geven, dit kon je verwachten bij de Heer der Duisternis. Toch kwam er weer een bedenkelijke uitdrukking op haar gezicht terwijl ze hem aankeek. 'Maar, dat word toch harstikke... eenzaam?' zei ze zachtjes, licht verbaasd. 'Het zou me aan de ene kant een heleboel kansen lijken, als je zo oud kan worden. Maar, als een van de weinige. Dan zie je iedereen om je heen oud worden, opgroeien, en uiteindelijk sterven,' sprak ze uitleggend en keek hem aan. Ze schudde opstandig haar hoofd, alsof ze het niet wìlde geloven. 'En toch blijft het belachelijk. Die gozer had eens flink op z'n plaats gezet moeten worden,' mopperde ze opstandig door en keek hem bijna uitdagend aan. 'Ik vind dingen leren niet erg, maar zelfs mij lijkt dat vreselijk. vierentwingtig uur per dag? Dat is toch belachelijk,' kwam er weer verontwaardigd uit haar keel. Ze kreeg een ander soort intresse toen hij doorging over Savador, hoewel dat niet echt aan haar te zien was. 'Maar ik neem aan dat u wel oud Shadraans kan?' vroeg ze grijnsend, terugdenkend aan zijn leeftijd. Ze keek hem verschrikt aan toen ze de schok in zijn lichaam zag. Ze tilde haar arm op en legde hem daarna over het lichaam van het dier dat tegen haar aan kwam liggen terwijl ze hem geschokt aan bleef kijken. 'Gaat het?' wist ze alleen maar te zeggen, aangezien ze niet echt wist wat er gebeurd was. Ze zuchte, om verschillende redenen toen ze hoorde dat Savador blijkbaar nog een tijdje gewoon mens bleef. 'Hoe bedoeld u 'een aantal kwaliteiten'?' vroeg ze vastbesloten, hoewel ze wel beleefd bleef. 'EN hoe kan je eigenlijk opeens... niet-menselijk worden. Zoals u? Aangezien meneer Savador, als hij zijn taak als opvolger voltooid heeft en uw plaats in neemt, toch niet menselijk kan blijven om zijn taak als... Heer der Duisternig te voltooien' vroeg ze fronsend, en haar hoofd stond ietsjes gekanteld. Het klonk raar, om Savador met die titel te vergelijken, in één zin.

Kataro liep een heel stuk verderop. Hij kwam net het donkere bos uit. In zijn blonde haren zaten nog de bruine wolven haren. Hij schudde ze even uit zijn haar. Toen zag hij Deshas zitten. Een brede grijns die haast te groot leek voor zijn gezicht verscheen. Kataro zette zich af en begon te sprinten zo snel zijn kleine gestalte het toe liet. Hij rende op Deshas af en stortte zich bovenop hem. ''DESHAS!!!!'' riep hij vrolijk uit. Hij keek hem breed grijnzend aan. ''Je hoorde me niet aankomen hé?'' zei hij triomfantelijk terwijl hij haast op een neer leek te springen van de vrolijkheid. Niet echt prettig voor Deshas waarschijnlijk omdat Kataro bovenop zijn borstkas zat en dus alle lucht uit zijn longen perste met dat wilde gedoe. Kataro hield stil toen hij het meisje zag dat erbij zat. ''Oh, sorry, ik had je niet gezien'' zei hij met een schaapachtige grijns op zijn gezicht. ''Ik ben Kataro'' stelde hij zichzelf daarna voor. Zijn grote blauwe ogen keken haar even aandachtig aan maar merkte toen de panter op. ''Miraç!'' riep hij vrolijk en sprong van Deshas af. Kataro knielde bij Miraç neer en sloeg zijn armen om de panter heen. ''Jou heb ik lang niet gezien'' mompelde hij met gesmoorde stem omdat hij zijn gezicht begroef in de warme zachte vacht. Hij strekte zijn hele arm uit om Miraç achter zijn oor te kriebelen. Hij keek daarna van het meisje naar Deshas en weer terug. De glimlach was ineens van zijn gezicht verdwenen. ''Ik stoor toch niet hé?'' vroeg hij zachtjes. Zijn gezicht was direct bedroefd. Hij wou ze niet tot last zijn. En al helemaal niet als ze een belangrijk gesprek voerde. Kataro was gewoon blij geweest Deshas weer te zien. Behalve bruine wolven haar staken er nu ook kleine zwarte haartjes van Miraçs vacht tussen zijn blonde krullende lokken. Hij bleef de twee afwachtend aankijken terwijl zijn handen nog steeds Miraç knuffelde. De droeve blik was nog niet verdwenen maar vermengd geraakt met angst.

Deshas lachte even zachtjes toen het meisje vroeg wat zijn geheim was. Maar die lach was wel al snel weer verdwenen. ''In deze wereld wel ja. Op den duur wordt dat inderdaad behoorlijk eenzaam. Maar dat is het pad wat je kiest als je tussen twee werelden leeft. Ik leef hier, en in het Rijk der Schaduwen. Daar is het niet meer dan normaal dat ze daar tienduizend jaar kunnen worden'' zei hij. ''Weet je, ik had in die dagen niet veel anders te doen dan leren. Als ik buiten de magiërstoren kwam stonden de gardisten me meestal op te wachten. De soldaten van toen. Ze haatte me omdat ik onschendbaar was en deden er alles aan om mij de regels te laten overtreden'' zei hij toen hij haar verontwaardigde woorden hoorde. Hij toonde een zwakke geforceerde glimlach toen het meisje vroeg of het wel ging. Hij streek voorzichtig met zijn vingertoppen langs het brandmerk. hij kon de ster van de maansikkel onderscheiden in het brandmerk. Zijn huid was op die plek zwart geblakerd en voelde ruw. Met een licht trillende hand trok hij de twee helften van zijn overhemd naar elkaar toe. Hij had daardoor niet de vraag van het meisje gehoord. Maar toen ze nog een vraag stelde werd hij weer wakker geschud. ''Sinds ik ben samengesmolten met een demon ben ik niet langer menselijk. Ik wil het je wel laten zien maar in mijn demonen vorm kan ik soms nogal beangstigend overkomen'' zei hij. Hij keek met een ruk op. Hij voelde Kataro's aanwezigheid al van mijlen ver aankomen. Hij wou wegspringen maar alle lucht werd direct uit zijn longen geslagen toen Kataro bovenop hem sprong. Hij hoestte even zacht en haalde opnieuw piepend adem. Hij haalde diep adem toen Kataro van hem afsprong. ''Ik vervloek de dag dat mijn ouders besloten er een kind bij te nemen'' zei hij schor terwijl hij een hand tegen zijn buik drukte. Hij besloot niet te antwoorden op Kataro's vraag of hij stoorde. ''Jij was toch bij Zalas?'' vroeg hij ineens. Toen merkte Deshas de bruine wolven haren op. Zijn blik was streng en ergens kil en dreigend. Hij sloeg zijn armen over elkaar. ''Kataro, waar ben jij geweest?'' vroeg hij laag en dreigend.

Ze keek hem aan, terwijl hij sprak, verzonken in haar eigen gedachtes hoe ze zich zou voelen als ze in zijn positie zat. Ze knikte en keek even voor zich uit. 'Toch lijkt het me behoorlijk moeilijk,' sprak ze in gedachte en keek hem even vluchtig aan. 'En toch vind ik dat ze die koning op de brandstapel moesten gooien. Ik bedoel maar, de magiërs van die tijd waren toch in de meerderheid, wat hield ze tegen om hem van zijn troon te stoten?' riep ze bijna verontwaardigt uit. Ze keek hem onderzoekend aan, terwijl haar ogen zijn vingers volgde en zich vestigde op het brandmerk bleven hangen. Weer kwamen er duizende vragen bij haar naar boven, maar ze hield haar mond. Er zouden misschien nog meer momenten komen om vragen te stellen, over verschillende onderwerpen. Ze zou hem nu niet helemaal bedolven met haar onwetenheid en haar honger om die onwetenheid op te vullen met kennis. Haar ogen schoten met een ruk weer omhoog toen hij zijn shirt weer dicht deed. 'S..samen gesmolten. Met een demon?' vroeg ze ongelovig en keek hem even schaapachtig aan. Ze schudde haar hoofd bij zijn voorstel om te laten zien hoe hij er in demon vorm uit zag. Ze kon het al moeilijk voorstellen dàt je kon samenstellen, het zou voor dit moment even te veel worden om dat te zien. Verbaasd keek ze naar hem toen hij met een ruk in beweging kwam, en toen er plots uit het niets een klein jongetje aan kwam rennen en boven op hem sprong. Een beetje verbrouwereerd keek ze naar de situatie, en liet haar ogen over het jongetje gaan. Haar ogen gleden naar Deshas toen ze hem moeilijk hoorde ademen, en moest een grijns onderdrukken toen ze het vrolijke gezicht van de jongen erbij zag. Hier kon je toch moeilijk normaal bij blijven kijken? Dat de Heer der Duisternis werd verast en op zijn rug werd gelegd door een klein jongetje was toch een best wel hilarische gedachte, hoewel ze hem niet hardop zou zeggen. Met rustige halen gingen haar hand aaiend en krauwend door de vacht van de panter terwijl ze met een glimlach op haar gezicht naar de twee keek. Ze glimlachte naar de jongen toen hij haar opmerkte. 'Maakt niet uit,' grijnsde ze naar hem als geruststelling. 'Ephony, aangenaam kennis te maken met je, Kataro,' sprak ze voormeel om daarna weer een grijns op haar gezicht door te laten. Er kwam een zachte lach over haar lippen toen Kataro de panter onder haar arm opmerkte en haalde vlug haar arm weg van het dier voordat het geplet werd door de jongen. Ze keek nog grijnsend naar Deshas, hoewel haar wenkbrauwen fronste en haar grijns verdween toen ze zijn klagen hoorde. 'Is dit je broertje?' vroeg ze ongelovig en haar ogen schoten naar de jongen die nu met Miraç bezig was. Ze schudde glimlachend haar hoofd naar de jongen op zijn vraag of hij stoorde, ze was voor nu klaar met vragen stellen. Voor zover ze nu kon zeggen natuurlijk. Ze keek lichtelijk vermaakd van Kataro naar Deshas terwijl Deshas begon met zijn kruisverhoor waarbij zijn strenge houding en dreigende toon het puntje op de i zette.

Kataro was nog steeds in de weer met Miraç maar keek op toen het meisje zichzelf voorstelde als Ephony. ''Wederzijds'' grijnsde hij op haar formele woorden. Hij hoorde daarna haar ongelovige woorden tegen Deshas en liet Miraç daarop even met rust. ''Deshas is mijn broer inderdaad. Al zou je het niet zo snel zeggen'' beantwoordde hij de vraag van Ephony ook al was die niet aan hem gesteld. Maar het was zo. Kataro en Deshas leken in niks op elkaar. Ten eerste was Kataro kleiner en tenger van postuur dat door zijn kleding een beetje verborgen werd gehouden. Met kleding in victoriaanse stijl was dat iet moeilijk. Victoriaans was altijd in lagen. Maar los van zijn lengte verschilde Kataro ook veel in andere uiterlijkheden. Hij had blonde krullen die, als de zon er vol op zou schijnen, wel van goud leken. Naast dat had hij ook grote, nieuwsgierige, blauwe ogen. En altijd had hij een glimlach op zijn gezicht. Ook de vorm va zijn gezicht was anders. Deshas had veel scherpe trekken in zijn gezicht, iets wat hem slank en ergens ook dreigend maakte. Kataro's gezicht was vol maar dat liet hem er in dit geval juist klein, schattig en onschuldig uitzien al hield hij er niet van als mensen hem schattig noemde. Ook zijn stem was vele malen lichter dan die van Deshas. Maar dat kon ook komen omdat hij de baard in de keel nog niet had gehad. Er verscheen een lichte schaapachtige grijns op zijn gezicht toen Deshas hem eraan herinnerde of hij niet bij Zalas was. ''Ik ehhh ben meneer Zalas kwijtgeraakt toen ik expres vervormde naar een evenbeeld van Master Norwood'' mompelde hij zachtjes terwijl hij schuldbewust naar de grond keek. Maar direct daarna keek hij weer op. ''Maar het is oneerlijk broer. Jij mag zelfs helemaal alleen naar het Rijk der Schaduwen en ik mag niet eens het bos in zonder begeleiding'' zei hij boos en sloeg zijn armen over elkaar. Maar door zijn kleine postuur zag dat er alleen maar schattig uit.

Deshas was ondertussen opgestaan en had de schaduwmuur uiteen laten vallen zodat de schaduwen terugkeerde naar waar ze ooit vandaan waren gekomen. Hij keek even naar het meisje dat zich even later als Ephony aan Kataro zou voorstellen toen ze hem vroeg of Kataro zijn broertje was. ''Jammer genoeg wel ja'' zei hij bars. Zijn zwarte irissen boorde zich in Kataro toen hij zijn woorden hoorde. Zijn pupillen verwijdde zich even kort. ''Je hebt wat? Oh Kataro. Leanbh féin d'oideachas'' verzuchtte Deshas in het oud-Shadraans. ''Dá bhrí sin, ní féidir liom ach cúig nóiméad. Gcéad dul síos, ní féidir leat é a úsáid ach do chuid cumhachtaí faoi do smacht a fháil amach. Anois beidh mé gach rud a mhíniú Zalas. An gceapann tú go bhfuil sé sásta leis iad? An dara dul síos, tá muid Labhair cheana féin faoi anseo. Táim dhuine fásta, is féidir leat a bheith Trí chéad bliain a bhfuil, tá tú fós a linbh. Tá a fhios agat nach bhfuil tú ag fórsaí rialaithe a bhreithniú nuair fearg. Ba mhaith liom dhuine a bhfuil tú chun tú a calma síos nuair a tharla rud éigin'' snauwde hij terwijl tijdens het spreken een lange gespleten tong naar buiten flitste en nadruk legde op alle s-klanken door het slissend te laten klinken. Een lange zwarte staart die nog het meeste weg had van een hagedissenstaart was tevoorschijn gekomen. Hij schoot naar voren en wikkelde Kataro om zijn middel. ''Luister eens even goed naar me. Ik ga mijn verontschuldigingen aan Zalas voor jou gedrag niet maken. Jij vind jezelf al groot? Knap het zelf dan maar op. Ditmaal ga ik niet weer alle troep achter jou aan opruimen'' siste hij en sloeg met zijn gevorkte tong even tegen Kataro's wang. Daarna liet hij hem gewoon vallen.

Haar hoofd schoot terug naar Kataro toen hij in plaats van Deshas als eerste antwoord gaf op haar vraag. Ze knikte grijnzend op zijn opmerking, en keek naar Deshas. 'Nee inderdaad, jullie lijken niet op elkaar,' sprak ze overbodig. Ze keek geamuseerd van de een naar de ander, maar bleef bij Kataro hangen toen hij antwoord gaf op de strenge vraag van Deshas. Ze luisterde in stilte mee naar een gesprek waarin zij overbodig was, en totaal geen rol in nam. Ze kon zijn antwoorden niet helemaal bevatten, en vestigde daarom maar haar aandacht op Miraç en aaide hem om bezig te blijven. Ze keek op naar Deshas, hoewel haar handelingen door gingen en keek hem gedeeltelijk geïntreseerd, en gedeeltelijk verbijsterd aan toen ze zijn hele reeks zinnen hoorde. Haar ogen vergrote zich nog erger toen ze zijn tong zag, en ze slikte. Wat kon ze nog meer verwachten van die man? Eigenlijk had ze niet zo verbaasd moeten zijn, zoiets stond perfect in zijn plaatje. Ongemerkt gingen haar gedachtes door naar Savador en zijn slang, terwijl ze naar Miraç staarde die het blijkbaar maar best vond dat hij geaaid werd. Ze glimlachte lichtjes om de boze houding van het jongetje, een houding die je niet echt serieus kon nemen maar zei niets. Op dit soort momenten moet je er niet in voegen, dit was een familie ruzietje, en als buitenstaander moest je je daar niet invoegen, behalve als het je gevraagd werd. Ze bewoog even met haar bovenlichaam naar achteren toen ze plots een staart te voorschijn zag komen, en haar mond hing ietsjes open. Haar hand lag doodstil op Miraç kop, terwijl ze verbijsterd naar de staart keek die zich nu om Kataro wikkelde. Ze was aan de ene kant wel blij dat hij door ging op een gewone verstaanbare taal, toch nieuwschierig naar wat er gezegd werd. Toch kwam er een afkeurende blik op haar gezicht toen hij het jongetje zomaar liet vallen, maar ze deed niets. Ze kon moeilijk tegen Deshas in gaan, wilde ze hem niet weer woedend over haar heen krijgen en nog eventjes in leven blijven. Ze vestigde haar blik op de panter, om zich buiten te sluiten van de ruzie en boog haar boven lichaam naar hem toe, en keek het dier in zijn ogen. 'Snap jij d'r iets van? Vast wel' fluisterde ze glimlachend tegen het dier, zo zacht dat waarschijnlijk alleen hij het kon horen en krauwde hem onder zijn kin.

''Deshas zegt dat hij Kataro niet zonder toezicht alleen wil laten omdat hij, als hij kwaad is, zijn krachten niet meer onder controle kan houden. Hij zegt dat hij dan iemand bij Kataro in de buurt wil hebben om hem te kalmeren'' zei Zalas. Hij was uit het niets verschenen en stond naast het meisje die tegen Miraç aan het praten was. Zijn lange witte vlecht die meestal tot zijn knieholtes reikte lag over zijn schouder gedrappeerd. In zijn nek lag een witte slang. Zalas staarde met zijn amberkleurige slangenogen naar het tafereel terwijl hij Deshas en Kataro gade sloeg. Hij keek nu pas het meisje aan. ''Zalas'' stelde hij zichzelf kort maar kalm voor aan haar. Daarna liep hij op Deshas af en legde zijn hand even op diens schouder. ''Rustig aan Deshas. Hij mag dan nog zo massief zijn, het blijft je broertje'' zei hij tegen hem. ''Het spijt me dat ik hem kwijtraakte. Ik had niet in die vervorm truc moeten trappen. Maar geloof me, hij wordt met de dag beter erin. Deze Norwood was amper van echt te onderscheiden'' zei hij verontschuldigend. ''Wat dacht je van een simpel oefenwedstrijdje, om te kalmeren. Dan kun je tenminste al je woede uit je laten stromen'' stelde hij daarna voor. Misschien was Kataro wel een gevaar als hij kwaad was, Deshas was ook niet bepaald iemand die je graag tegen kwam als hij razend was en alles aan gort sloeg. Zalas bleef Deshas afwachtend aankijken.

Kataro bleef Deshas boos aankijken. Het enige wat aan hem veranderde waren zijn ogen. Ze verkleurde langzaam van blauw naar fel rood. Vervolgens werden ze iets rustiger en namen de kleur aan van donkerrood bloed. Van daar werd het telkens licht van kleur tot ze weer hun gebruikelijke diepblauwe kleur kregen. '' Fós bhfaighidh mé coiteann é. Níl mé kid beag níos mó. Is féidir liom a dhéanamh ar mo fearg faoi rialú'' mompelde hij zachtjes. Hij schrok even van Deshas toen hij hem vast greep met zijn staart. ''Goed, dat doe ik'' zei hij vastberaden op Deshas' woorden. Hij kwam met een harde klap op de grond terecht maar leek zelf geen schrammetje te hebben. Kataro keek met een ruk op toen hij de stem van Zalas hoorde. Zijn boze blik was direct verdwenen en maakte plaats voor een schaamtevolle blik. Hij stond op en klopte het vuil even van zijn broek. Kataro liep naar Zalas toe en trok hem even aan zijn mouw om zijn aandacht te trekken. ''Pardon meneer Zalas. Het spijt me dat ik er zomaar vandoor ging'' zei hij zacht en keek daarna naar de grond.