Deshas lette niet op Ephony die afkeurend keek toen hij Kataro had laten vallen. Hij wist dat zijn broertje er wel tegen zou kunnen. Hij keek met een ruk om toen hij de hand en daarna de stem van Zalas voelde en hoorde. Hij keek hem recht aan. ''Jij kan er neit veel aan doen Zalas. Kennelijk is Kataro net zoals zijn ouwe heer aan het worden. Net zo geniepig'' wuifde Deshas Zalas' verontschuldiging weg. Zijn vader was ook al een meester vervormer. Het enige trucje dat Kataro kende voor hij hier op school kwam. Zowel Deshas als zijn vader hadden gewild dat Kataro niet teveel magie zou leren. Dan konden ze hem nooit oppakken voor het bedrijven van magie. Maar toen had Deshas nog niet geweten dat Kataro driehonderd jaar nog zou leven. Hij keek Kataro even aan toen hij zijn woorden hoorde. ''Hmm ja, dat heb ik gezien'' zei hij op zijn oud-Shadraanse woorden. Hij sloeg zijn armen over elkaar toen Kataro zijn excuses aanbood. Daarna ging zijn blik weer naar Zalas. ''Misschien is een gevecht geen slecht idee'' mompelde hij zacht.

Ze vestigde haar volledige aandacht op Miraç, zodat ze zich op de achtergrond zou houden bij de discussie tussen Kataro en Deshas. Ze speelde met het dier, die vrolijk haar handelingen beantwoorde. Ze schrok zich wezeloos toen ze opeens een zachte stem naast haar hoorde. Ze slaakte een gilletje en viel bijna om door de schrok in haar lichaam. Ze hoorde zijn woorden maar half, terwijl ze hem met half open hangende mond en grote ogen aanstaarde. Ze sloot met een zachte klap van haar kaken haar mond, maar kon haar ogen niet van hem afwenden, hoe onbeleefd staren ook was. Ze gaf geen reactie op zijn woorden, maar ving nog wel zijn naam op. Zijn witte haar, en de bijpassende slang om zijn nek gaven de kleine details die het plaatje compleet maakte. Ze keek hem starend na, niet in staat haar eigen naam te zeggen. Ze had hem even aangestaard, niet zozeer om zijn blik te vangen maar om de kleur die zijn ogen hadden te kunnen ontcijferen. Hij had een soort sprookjeswaas om zich heen hangen, hoewel je hem niet als de goede toverfee zou benoemen. Ze knipperde schaapachtig met haar ogen en keerde haar blik terug naar Miraç, die haar nogal ongeduldig aankeek. Toch luisterde ze scherp mee naar het gesprek, hoorde de klagelijke woorden - tenminste, dat concludeerde ze. Ze kon d'r nog steeds geen hol van verstaan - van Kataro, die later schuldig zijn verontschuldigingen aan Zalas deed. Even vroeg ze zich af hoe oud Kataro was, aangezien Deshas ook 330 jaar is. Toen ze de woorden van Zalas hoorde over de vergelijking van Norwood hoorde die Kataro had gemaakt kwam er toch een grijns op haar gezicht. Het was een grappig gedachte dat dat jongetje met een meestelijke vermomming van iemand die niet volgens mij niet zo goed lag bij de duistere kant van de magie had weten te ontsnappen, van iemand die waarschijnljik veel meer ervaring had met magie. Toch werd haar blik weer naar Zalas en Deshas getrokken toen ze het woord 'oefenwedstrijd' hoorde. 'Wedstrijd? Willen jullie gaan vechten hier?' sprak ze ongelovig, waarbij ze uit haar rol brak die op-de-achtergrond-blijven inhield. Ze vroeg zich af tussen wie de wedstrijd zou zijn. Tussen Deshas en Kataro? Dat zou toch nooit eerlijk zijn. Hij was niets voor niets Heer der Duisternis, en dan was het zijn broertje. Zelfs familie kan ontzettend van elkaar verschillen.

Zalas richtte zijn amberkleurige ogen op Kataro toen hij tot hem sprak. Er verscheen een korte lichte glimlach op zijn gelaat. Hij ging even met zijn bleke hand door Kataro's haar zodat hij het daarmee in de war bracht. ''Ik neem het je niet kwalijk Kataro'' zei hij kalm tegen hem. Hij knikte kalm naar Deshas toen hij zijn idee voor een vriendschappelijk gevecht misschien zou helpen. Hij keek om naar het meisje bij Miraç toen hij haar hoorde spreken. ''Tuurlijk, waarom zou dat niet kunnen?'' vroeg hij kalm op haar woorden terwijl hij met èèn hand de bovenste twee knopen van zijn kleding los trok. Hij keek even opzij naar de witte slang die om zijn hals hing. ''Asb'el, deze kan ik zelf aan'' zei hij zacht tegen de slang. Asb'el leek te knikken en gleed van Zalas' schouders en glibberde dor het gras naar Miraç en Ephony. Daar rolde hij zich op als een grote rol touw en legde zijn kop op zijn lichaam. Zalas keek weer naar Deshas terwijl hij twee meter afstand nam. ''Geen wapens, enkel magie. Lichamelijk contact is toegestaan net als ernstige verwondingen, maar geen doodslag. Dit blijft wel vriendschappelijk maar ik wil niet dat je je inhoud. Mee eens?'' vroeg hij kalm aan Deshas. Zalas controleerde nog even snel of de vlecht goed vast zat en gooide hem daarna over zijn schouder op zijn rug terwijl hij Deshas afwachtend aankeek.

Kataro grijnsde weer breed toen Zalas hem makkelijk vergaf. Hij ging met een plof naast Ephony zitten toen het erop leek dat Zalas en zijn broer samen gingen vechten. Hij leek zijn boze bui van daarnet helemaal vergeten te zijn en zat er nu bij alsof hij een film ging kijken. Hij keek even glimlachend opzij naar Ephony. ''Wacht maar tot je broer ziet vechten. Dan zal je wel begrijpen waarom hij Heer der Duisternis is'' glimlachte hij naar haar. Die glimlach werd na die woorden van zijn gezicht geveegd terwijl hij over iets nadacht. ''Hoewel meneer Zalas ook behoorlijk goed is. Ze trainde vroeger altijd samen'' zei hij daarna met een hernieuwde grijns. Toch dacht Kataro niet dat Zalas zijn grote broer kon verslaan. ''Weet je, eigenlijk is het best interessant om oefen gevechten te zien. Je kunt er veel van leren. Zowel voor je eigen gevechten als die van de tegenstanders die tegenover elkaar staan. Als je ooit zelf tegenover een van die twee staat weet je beter welke spreuken je moet gebruiken'' zei hij tegen haar. Dit omdat ze nogal ongelovig had geklonken toen Deshas ermee had ingestemd een oefenwedstrijd met Zalas te beginnen.

Ze keek Zalas ongelovig aan, alsof hij wartaal sprak en niet helemaal helder bij zijn hoofd was. Ze schudde haar hoofd, en liet haar blik naar Kataro gaan die nu naast haar neer plofte met een ontspannen uitdrukking op zijn gezicht. Ze glimlachte waterig terug, kon haar glimlach niet zeker maken omdat ze het moment voor geen meter snapte. Ze grijnsde wat droogjes naar hem en keek toen naar de slang die voor haar opgekruld lag. Voorzichtig gingen haar vingertoppen over de galdde schubben van het dier, net zoals ze had gedaan bij de slang van Savador. Ze grinnikte om het hardop nadenken van Kataro die de wedstrijd annaliseerde nog voordat hij begonnen was. 'Ik snap niet waarom ze juist gaan vèchten om minder boos te worden,' sprak ze ongelovig en schudde haar hoofd. 'Ik denk dat ik jou voor het achtergrond commentaar nodig heb, okee?' sprak ze daarna grijnzend tegen de jongen naast haar terwijl haar arm op Miraç ruste die nu ook zijn aandacht bij Zalas en Deshas leek te hebben. 'Ik heb het niet zo op vechten, ligt bij gewoon niet. Maar ik zal goed opletten,' sprak ze licht afkeurend, maar haar laatste zin wat luchtiger om hun moment niet te bederven. Ze moest lachen om zijn luchtigheid over het gevecht, en zijn opmerking dat ze tenminste wist wat ze moest doen mocht ze tegenover hun in een gevecht komen te staan. 'Geloof me, ik ga denk ik eerder op mijn rug liggen of weg rennen dan vechten tegen iemand zoals Deshas, en ik denk ook Zalas,' ze keek Kataro met een brede grijns aan. 'Ik ben gauw over te halen,' sprak ze luchtig maar grijnsde daarna toch weer om haar eigen grapje. Toch fronste ze even bij haar volgende gedachtes. 'Wat nou als ze echt gewond raken? Daar is toch geen hol aan?' sprak ze haar mening uit, waarna ze vragend naar Kataro keek als haar persoonlijke adviseur.

Deshas keek Zalas aan terwijl hij ook met licht verende stappen achteruit liep totdat ze genoeg ruimte hadden. Alleen al aan die stappen was te zien dat hij een doorgewinterde krijger was. Zijn stappen waren in balans maar toch lichtvoetig om op elk minuscuul geluid weg te springen. Hij zweeg even na Zalas' voorwaarden te hebben gehoord. ''Vooruit dan maar'' stemde hij toe. Hij liep even naar de zijkant bij Ephony, Miraç, Asb'el en Kataro. Hij maakte zijn riem om zijn heupen los en liet die op de grond vallen. Uit beide zijkanten van zijn laarzen pakte hij twee dolken en gooide die bovenop zijn riem. Verder haalde hij ook nog tussen de zijkant van zijn broek een iets grotere dolk en gooide die er ook bij. Hij lette verder niet veel op wat Ephony en Kataro te bespreken hadden. Hij moest zich nu op Zalas concentreren. Uit zijn broekzak pakte hij een rood lint en maakte zijn lange zwarte haren weer vast die los waren geschoten in een lage staart in zijn nek. ''Uitdagers beginnen Zalas'' zei hij waarmee hij tegelijkertijd aangaf dat hij er klaar voor was. Hij stond er ontspannen bij, balancerend op de bal van zijn voet. Zijn blik stond strak gericht op Zalas en volgde elke beweging die hij maakte.

Kataro zag dat Ephony Asb'el begon te aaien. ''Ik zou voorzichtig zijn met Asb'el Ephony. Hij is niet bepaald een knuffeldier'' waarschuwde hij haar zachtjes. Hij keek op bij haar woorden. ''Nou kijk, als je al je energie van je woede in een gevecht stopt ben je die daarna kwijt. Dat voorkomt dat je ondoordachte dingen doet die grotere schade tot gevolg kunnen hebben'' legde hij uit. Hij grinnikte zachtjes m haar woorden dat zij eerder op haar rug zou gaan liggen of weglopen. ''Het is juist de bedoeling dat ze gewond raken. Ze proberen een zo echt mogelijk gevecht na te bootsen. Ze mogen elkaar alleen niet doden en in dit geval geen wapens op hun magie na gebruiken. Je speelt hier op hoog niveau, dan kan je niet gaan roepen dat je mekaar niet mag verwonden want dat is namelijk onvermijdbaar. Bij een gevecht als dit is alles aan magie geoorloofd, hoe gemeen het ook mag zijn'' vertelde Kataro. Hij bleef naar Zalas en Deshas kijken terwijl zij op het punt stonden om te beginnen.

Zalas grijnsde even kort toen Deshas met hem instemde dat ze enkel magie zouden gebruiken. ''Goden, bij Aamon Deshas, hoeveel wapens heb je wel niet bij je?'' vroeg hij met licht sarcasme. Hij wachtte geduldig tot Deshas helemaal klaar was. ''Met alle genoegen'' zei hij kalm toen Deshas hem ook aangaf dat hij klaar was. Hij wou kijken of het hem lukte de 'volledige kracht' bij Deshas op te roepen. Daar ging hij voor. Ferost was het gelukt. Nu wou Zalas kijken of hij het ook voor elkaar kreeg. Hij balde even zijn hand tot een vuist en spande die aan zodat zijn hand trilde en de knokkels witter werden dan normaal. Daarna ontspande hij zijn hand weer. Hij voelde een lichte bries de kleine plukjes wit haar die niet in zijn vlecht vast bleven zitten op liet waaien. Om zijn handen ontstond een soort zwarte rook. Toen ineens, gepaard met het geluid van de donder van de plotseling op stekende onweersbui, sloeg hij in zijn handen waardoor een dikke wolk van zwarte rook uiteen spatte en ieders zicht ontnam. In de chaos lichtte Zalas' amberkleurige ogen en zorgde ervoor dat hij kon zien. Toen de rook optrok had Zalas Deshas neergehaald. Zijn witte vlecht lag half over hen heen en half op de grond. Zalas nagels schoten uit als vijf vlijmscherpe dolken waarmee hij Deshas in zijn buik stootte, omdraaide en er ruw weer uit trok.

Ze bleef even naar Deshas staren toen hij naar hun toe kwam lopen en zijn wapens aflegde. Even keek ze met opgetrokken wenkbrauwen naar alles wat hij deed, omdat er geen einde aan leek komen. Zacht grinnikend schoten haar ogen naar Kataro om te zien wat hij er van vond, waarna haar blauw grijze ogen over de wapens gleden. Ze trok haastig haar hand weg toen ze de waarschuwing van Kataro hoorde en keek even naar de witte slang. 'oke,' mompelde ze wat onnozel. Ze luisterde naar zijn verklaring voor het gevecht, hoewel ze zichzelf er nog steeds niet helemaal in kon vinden. 'Ja, daar heb je een punt. Maar je kan in je woede jezelf dan toch heel gemakkelijk kwijt raken in zo'n gevecht, en dan maken die regels niets meer uit,' sprak ze koppig, terwijl haar wenkbrauwen zich fronste. Toch trok er een mondhoek wat naar achteren toen ze hoorde dat het juist de bedoeling was elkaar pijn te doen. 'Toch lijkt me een rustgevend wandelingetje beter dan een gevecht,' zei ze schouderophalend met een licht glimlachje naar de jongen naast haar. Toch werd haar aandacht getrokken door het schouwspel voor zich, het straalde toch zo zijn intresse uit. Ze had nog nooit duistere magie in zulke omvang en duidelijkheid gezien, en ze moest toegeven dat het aardig aanstekelijk was. De dingen die omhoog kwamen deden af en toe haar mond open zakken. Ze werd een beetje verbrauwereerd toen ze - nadat de rook was opgetrokken - toen ze Zalas op Deshas zag zitten, iets wat ze heimelijk niet verwacht had van de Heer der Duisternis. Ze hield hoorbaar haar adem in toen ze de vlijmscherpe nagels van Zalas zag. Haar handen verstarde automatisch in een vuist waarbij ze de vacht van Miraç greep, die een verontwaardige snauw gaf. Snel aaide ze hem ter verontschuldiging. 'Ik verwacht achtergrond commentaar van jou, Kataro... Uitleg,' haar stem was zo zachtjes dat het bijna fluisteren leek. Ze keek hem even aan, met een gepijnigde uitdrukking op haar gezicht en keerde haar aandacht gauw weer op Zalas en Deshas. Ze hoopte dat het commentaar van de jongen het gevecht wat minder echt zou lijken, aangezien ze nu al de kriebels kreeg.

Deshas keek Zalas afwachtend aan wat hij van plan was. Hij zag de zwarte rook zich al verzamelen rond zijn hand. Net op dat moment sloeg Zalas in zijn handen en werd een dikke mist aan zwarte rook rond hen opgetrokken. Deshas' ogen lichtte in de duisternis felrood op. Maar hij zag Zalas te laat aankomen en voelde een drukkend gewicht niet veel later bovenop zich. Hij hapte even naar adem toen hij Zalas' aanval voelde. Deshas greep Zalas bij zijn kraag en gooide hem met een koprol achteruit over zijn hoofd om hem vervolgens nog een trap in zijn buik na te geven. Maar met die actie haalde hij zijn hele overhemd open aan de scherpe nagels van Zalas. Deshas sprong snel overeind en liet het gescheurde kledingstuk van zich afglijden. Hij rilde even kort toen hij een windvlaag over zijn blote huid voelde strijken. Uit een groot gapend gat in zijn buik stroomde onophoudelijk het zwarte bloed. Deshas keek even naar zijn buik en raakte met zijn vingertoppen kort de warme, dikke vloeistof aan. Vanuit de ene kant van de rafelige wond schoten zwarte draden die zich in de andere kant van de wond weer vastzette en zo de huid op een nogal onsmakelijke manier heelde. Geen enkel litteken was nog te zien van de wond die er ook geweest was. Alleen het zwarte bloed dat nog niet eens opgedroogd was, was een bewijs dat hij gewond geweest was. Pas nu Deshas zijn overhemd uit had was te zien wat zijn kleding anders verhulde. Zonder die donkere, zwarte kleding was Deshas echt gewoon gespierd wat duidde op jarenlange trainingen. Wat wou je ook als de gouden regel van je leermeester 'een sterke magiër is een gezonde magiër' was. En dat gold voor Deshas' leermeester Delahin dubbel en dwars. Die man had hem oefeningen laten doen tot hij blauw zag. En elke dag werden het er meer omdat hij elke dag en beetje sterker werd. En nog bleef Deshas intensief trainen om niet af te zwakken. Ook de sterke spieren in zijn armen lieten veel oefening in het zwaardvechten zien. Maar buiten dat waren er ook andere dingen op Deshas' lichaam te zien behalve spieren. De dicht gebrande wond op maar een paar centimeter afstand bij zijn hart was daar een van. Maar naast dat ook een zwartgeblakerde brandmerk. Een ster dat nog het meeste weg had van een pentagram met op de ene helft een zon als achtergrond en op de andere een maansikkel. Ook waren er in de randen nog oude woorden te lezen als je heel goed zou kijken maar die waren in het oud-Shadraans. Nu hing zijn ketting met de ring van de Heer der Duisternis ervoor maar toch was het brandmerk goed te zien. Tussen Deshas' schouderbladen groeide gigantische zwarte vleermuis vleugels ter grote van zijn hele omvang. Aan de binnenkant zaten oude brandplekken. Toen uit het niets stoof Deshas op Zalas af. Hij sleurde hij even aan zijn kraag mee en ging toen met hem de lucht in. Op grote hoogte liet Deshas hem los. Hij bleef in de lucht hangen terwijl hij naar het vallende gestalte van Zalas keek. Hij volgde hem met twee vingers en vuurde toen achter elkaar drie bliksem bollen af.

Kataro schudde zijn hoofd op de koppige woorden van Ephony. ''Niet meneer Zalas, en ook niet mijn broer. Ze hebben allebei zoiets dat eergevoel heet. In een officieel gevecht zullen ze zich nooit door hun woede laten overmeesteren. Op Shadra is je eer erg belangrijk. En als ze zich laten meeslepen schaden ze hun eer en goede naam'' zei Kataro resoluut. Hij hoorde dat ze haar adem inhield bij het zien van de vecht stijl van Zalas. Hij keek haar even van opzij aan. ''Meneer Zalas is niet zomaar een leerling hier Ephony. Hij is eigenlijk niet eens achttien. Meneer Zalas is al heel oud, ouder dan Deshas. Hij was al veertig geloof ik toen broer benoemd werd tot Heer der Duisternis. En toen was Deshas vijfentwintig. Meneer Zalas is zelfs nog een oude vriend van Heer Delahin, de Heer der Duisternis vòòr mijn broer. Eerst als meneer Zalas te oud werd wist hij een spreuk waarmee hij zijn geest met die van iemand anders kon verwisselen. Ze kon hij blijven leven in het lichaam van iemand anders. Maar sinds de laatste eeuw volgens mij, gebruikt hij een andere spreuk waardoor hij dit lichaam kan behouden'' vertelde hij. Maar Kataro richtte niet lang daarna zijn blik weer op het gevecht. ''Wat wil je van me horen? Ik moet zeggen dat die rookwolk goed bedacht was. Het duurt even om je te oriënteren daarin, zelfs voor iemand met zoveel macht als de Heer der Duisternis. Maar die aanval zelf had beter gekund. Tot nu toe legt meneer Zalas de lat nog vrij laag. Al denk ik niet dat broer het hierbij laat zitten'' zei hij. En gelijk had hij want even later vloog Deshas in de tegenaanval. Kataro slikte even zacht en ongemakkelijk bij de aanblik van het brandmerk van Deshas en kromp zonder het zelf door te hebben een beetje in elkaar. Hij wou er niet naar kijken en was opgelucht toen Deshas even later weer in beweging kwam. ''Deshas gebruikt zijn voordeel. Hij heeft in zijn demonen vorm vleugels, meneer Zalas niet. Door hem mee de lucht in te nemen is hij in het voordeel uit'' zei hij terwijl hij toekeek hoe Deshas Zalas liet vallen en hem nog wat bliksem bollen nastuurde.

Ze keek hem gespannen aan, terwijl hij haar argument onderuit haalde en knikte toen toegevelijk. 'Nou okee, ik vertrouw op je woorden,' een grijns sierde haar gezicht terwijl ze dit zei, aangevend dat hij haar overtuigd had. 'Eer wil je natuurlijk niet verliezen,' sprak ze mompelend terwijl haar ogen weer op het gevecht gericht waren. Toch werd bijna gelijk haar aandacht weer getrokken door de achtergrond informatie van Kataro, terwijl ze sprakeloos naar zijn woorde luisterde. Ze knipperde even dwaas en fronste toen haar wenkbrauwen in het proces om de informatie te begrijpen over Zalas en het kleine stukje geschiedenis. 'Ik leer meer in deze vroege uurtjes over deze kant van de magie dan dat ik in een heel schooljaar heb geleerd,' haar stem klonk verast, maar ook opgetogen. Dit soort dingen kregen ze niet in de les, en ze snapte ook wel waarom niet. Maar toch was het wonderbaarlijk dat er dit soort dingen gedaan konden worden, het veraste haar op een aangename manier. 'Toch wel handig als je een afkeer tegen rimpels hebt,' sprak ze zachtjes in gedachte en duidend op de spreuk die Zalas gebruikte om jong te blijven. Haar ogen bleven op het gevecht gericht terwijl Kataro naast haar sprak. Ze knikte, zonder echt te weten of hij het zag. Ze merkte hoe Kataro sprak, dat hij eigenlijk geen klein jongetje meer was. Zijn informatie was handig, bracht een extra licht op het tafreel aangezien ze dit soort dingen nog nooit had gezien. 'Ik zou waarschijnlijk nooit zo gauw kunnen reageren op dit soort dingen,' zei ze lichtjes, denkend aan haar eigen tekort aan reactievermogen wat af en toe de basis was voor nogal lachwekkende situaties. Haar ogen lichte even op, van verbazing en bewondering toen ze Deshas in actie zag. Haar ogen gleden onderzoekend over zijn lichaam, die nu ontdaan waren van zijn kleding. Haar adem stokte in haar keel toen ze de vleugels opmerkte, en met licht open hangende mond staarde ze naar de leerachtige, diepzwarte vleugels. Ze voelde, naast het afkerende gevoel omdat het er nogal duister uitzag, ook een sterk verlangen en jaloezie. Zij hield van de lucht, het luchtruim en zijn geheimen en gevaren. Het was niet eerlijk dat hij zich daarin kon bewegen, met vleugels nogwel. Terwijl zij de gene was die een soort macht had over de lucht. Het zou haar fantastisch lijken om vleugels te hebben, maar voor zover ze wist waren er maar weinig Puffoons die gezegend waren met dit. De meeste die dit zegen wel hadden was het aangeboren, er waren maar zelde die op de een of andere magische wijze ze later kregen. Ze keek eigenlijk niet op van zijn gespierde lichaam, ergens had ze zich niets anders voorgesteld van een persoon als Deshas. Ze keek, met een hand boven haar ogen om de zon af te schermen, de twee na die de lucht in schoten en hield haar adem weer in toen ze Zalas zag vallen. 'In de lucht kun je zonder luchtmagie weinig uithalen ja,' mompelde ze als reactie op Kataro's informatie. 'Maar, is dit zijn demonvorm? Ik bedoel van Deshas. Hij zei tegen mij dat die er weerzingwekkend uit zag, of iets in die trant,' ze keek even vluchtig naar Kataro nadat ze haar vraag gesteld had, waarna ze weer haar ogen bijna gretig op het gevecht richte.

Zalas rolde met zijn schouder naar de grond gericht toen Deshas hem over zijn gooide. Hij kreunde zacht en pijnlijk toen Deshas hem nog eens een trap in zijn buik na gaf. Hij rolde over de grond heen en richtte zich op. Hij stikte zowat toen Deshas hem aan zijn kraag mee de lucht in sleurde. Het duurde hem veel te lang voordat Deshas hem eindelijk losliet. Hij zoog de lucht binnen die hij zijn longen te lang had moeten ontzeggen. Iets langer en hij was gestikt. Zalas voelde zijn ingewanden in zijn maag zich omkeren toen hij losgelaten werd. Hij had niks om zich aan vast te houden. Alleen maar lucht om zich heen. Zalas draaide zich in de lucht om en dook naar beneden. Hij begon zachtjes iets te prevelen. Beneden op de grond verzamelde de schaduw zich als een enorm kussen om hem op te vangen. Zalas keek om toen hij bliksem hoorde knetteren en zag de aanval van Deshas aankomen. De eerste twee bollen kon hij nog net aan ontwijken, maar bij de derde werd hij volop in zijn rug geraakt. Zalas schreeuwde het uit terwijl hij verder naar beneden tuimelde en werd opgevangen door het grote kussen dat bestond uit enkel schaduwen. Zodra hij de zachte schaduwen raakte schoten ze uit elkaar naar waar hij ze ooit vandaan had geraapt. Zalas rolde zich op zijn buik en bleef even licht hijgend liggen. Hij hees zich overeind alsof hij een bejaarde man was. Hij richtte zijn blik naar de hemel, naar Deshas die als een gigantische vogel in de lucht zweefde. Hij pikte vanaf hier de woorden van Ephony op. ''Oh nee, dit is nog lang niet Deshas in zijn demonen vorm. Maar ik denk niet dat dat nog lang kan duren'' zei hij met schorre stem terwijl hij haar even aankeek. Daarna richtte hij zijn slangen ogen weer op Deshas. De pupillen hadden zich verkleind tot kleine verticale streepjes. Zijn handen maakte vreemde bewegingen, alsof hij iets vast hield. Zalas slingerde een onzichtbare lasso boven zijn hoofd en gooide richting Deshas. Maar toen hij gooide was er wel degelijk iets te zien. er schoot iets wat zilver van kleur was naar Deshas en greep hem om zijn enkel. Zalas trok hard aan de zilveren substantie in zijn handen en trok Deshas naar de grond. Hij trok hem aan zijn enkel, over de grond, naar zich toe. Hij klemde zijn hand om Deshas' nek en drukte hem tegen de grond. Zijn ogen lichtte fel op. ''Déan dearmad ar do gach chuimhní cinn sona. Cuimhnigh ach an olc. Smaoinigh ar an láthair is measa i do shaol'' zei hij zacht tegen hem. Zijn stem klonk zwaar en hij sprak de taal alsof hij nooit anders gedaan had. Zijn stem klonk iets té zwaar voor iemand van achttien. Alleen hieraan zou je kunnen bevestigen wat Kataro daarnet aan Ephony had verteld over Zalas' leeftijd.

Deshas' irissen waren zo rood als het hart van een laaiend vuur. Hij keek naar beneden. Hij had wel verwacht dat Zalas iets zou doen om zacht terecht te komen. En hij had ook geweten dat minstens èèn van de bliksem bollen die hij had afgevuurd hem zouden raken. Maar zijn volgende actie verbaasde Deshas wat. Hij kende de spreuk, maar hij werd niet regelmatig gebruik door duistere magiërs. Hij schoot door het luchtruim toen Zalas hem met vaart terug naar de aarde trok. Met een klap voelde hij de grond in zijn rug steken. Maar veel tijd om bij te komen van die klap kreeg hij niet toen hij een verstikkend gevoel tegen zijn luchtpijp voelde. Hij werd gedwongen in Zalas' oplichtende ogen te kijken. Het lukte hem niet zijn blik af te wenden van de twee identieke schijven die de kleur van zuiver goud uitstraalde. Zijn woorden bereikte zijn oren en Deshas beet zacht op zijn onderlip terwijl zijn blik troebel raakte. ''Dearmad air'' fluisterde hij zachtjes. Zijn nagels waren lang, zwart en zo scherp als messen geworden. Hij drukte de punten zo diep als nodig was in Zalas' hand tot hij los zou laten. Hij duwde hem van zich af maar toen Deshas opstond leek hij langer te zijn. Zijn ogen werden langzaamaan compleet rood zonder een witte omranding of pupil. Het gaf hem een duivelse uitdrukking. Zijn vingers werden langer en slanker waardoor ze samen met de zwarte nagels meer weg hadden van klauwen dan van handen. Zijn huid was grauw als die van een dode en tegelijkertijd ook zwart. Een lange zwarte hagedissenstaart was tevoorschijn gekomen. Hij was minstens twee keer zijn normale lengte. Zijn vleugels spreidde zich even uit. Het rode lint waar zijn lange haren mee vast hadden gezeten dwarrelde naar beneden en bleef in het gras liggen. Deshas' haren waren gegroeid tot aan zijn heupen en er waren bij zijn slapen rode strepen door getrokken zodat het leek alsof er twee vlammen door het zwart heen zaten. Hij borstkas rees even op toen hij diep adem haalde. Hij leek meer beest dan mens al waren de meeste menselijke trekken nog goed zichtbaar. Deshas grijnsde zijn puntige hoektanden bloot die tussen al het grijs en zwart van zijn huid parelwit waren terwijl een zwarte gevorkte tong even naar buiten schoot. Hij kromde zijn handen even. Daarna schoot zijn staart naar voren en wikkelde zich strak om de middel van Zalas. Hij smeet hem met veel kracht tegen een boom terwijl hij er zelf met onmenselijke snelheid achteraan rende. Net voordat Zalas tegen de boom zou knallen sloeg Deshas hem weer weg met zijn staart tegen de vlakte.

Kataro glimlachte even kort op Ephony's woorden. ''Tja, dingen zoals dit leren ze je niet in de lessen'' gaf hij toe. Hij keek haar even aan toen ze vertelde dat zij dit waarschijnlijk nooit zou kunnen. Hij gaf haar een brede, warme grijns. ''Onzin, iedereen kan het leren als je maar genoeg oefent. Ik ben ook nog niet altijd snel genoeg'' zei hij tegen haar. Hij zag dat Ephony een nogal jaloerse blik in haar ogen had toen Deshas het luchtruim had verkozen en was opgestegen. ''Is er iets mis?'' vroeg hij voorzichtig aan haar. Hij wou haar net antwoord geven op de vraag of dit Deshas' demonen vorm was maar keek op toen hij de stem van Zalas hoorde. Hij fronste zijn wenkbrauwen bij het zien van de spreuk die Zalas gebruikte om Deshas naar beneden te krijgen. ''Interessant. Ik wist niet dat zoiets mogelijk was'' mompelde hij zachtjes. Toen besefte Kataro zich dat Ephony er ook nog bij zat en besloot haar even toe te lichten. ''De spreuk die meneer Zalas gebruikt is van oorsprong een Novaanse. Het is sowieso voor Shadranen moeizaam om Novaanse magie onder controle te houden. Dit is een variatie op die spreuk. Dat houd in dat hij vermengd is met duistere magie en dus te hanteren valt voor een duistere magiër. Maar ik wist niet dat zoiets mogelijk was'' zei hij tegen haar. Met een bedenkelijke blik luisterde Kataro naar de woorden die Zalas uitsprak. ''Dat werkt niet tegen broer. Wat meneer Zalas probeert is om Deshas zich aan zijn meest ongelukkige herinnering te laten denken. Dat verzwakt de geest waardoor je vijand een makkelijke prooi wordt. Maar mijn broer heeft die spreuk zowat uitgevonden. Hem versla je daar niet mee'' zei Kataro. Hij had gelijk want Deshas bood direct weerstand. Meteen daarna zag Kataro de veranderingen die Deshas' lichaam onderging. Toen hij Zalas om zijn middel greep keek Kataro even naar Ephony. ''Dat is de demonen vorm van Deshas'' zei hij ter verduidelijking tegen haar.

Ferost rende over het grasveld. Hij voelde de warme zomerwind door zijn bruine vacht gaan. Maar zelfs tijdens het rennen zag de de plukken ervan wegwaaien. Verschrikkelijk, hij was heel heftig aan het verharen. Zijn dikke, chocoladebruine wintervacht maakte plaats voor een lichtere versie. Hij hoopte maar dat hij gauw zijn zomervacht had. Ferost vond het niet erg om in een wolf te kunnen veranderen maar van de haren die loslieten werd hij stapelgek.
Hij luisterde naar de gierende wind en het doffe ploffen van zijn poten op het zachte gras. Zijn donkergroene ogen waren gefocusd op de verte. Naarmate hij steeds dichter bij het meer kwam drongen de geluiden van een gevecht steeds luider tot hem door. Onbewust versnelde Ferost zijn pas. Hij hield stil toen hij Deshas en Zalas in het vizier kreeg. Hij rolde even met zijn ogen. Natuurlijk trof hij Deshas weer eens vechtend aan, het zou eens niet. Ferost gromde even om hun aandacht te trekken. Daarna veranderde hij terug naar een mens en schudde even de wolven haren uit zijn eigen donkerblonde haar. Hij sloeg zijn armen even over elkaar terwijl hij zijn blik niet afwendde van het vechtende stel. ''Zeg bloedzuiger, als jij en slangenman hier klaar zijn met elkaar af te maken is er werk aan de winkel. Die Marcus die jij hebt opgesloten is vrijgekomen en is weinig goeds van plan. Hij is jouw gevangene en dus jouw verantwoordelijkheid'' zei hij tegen hem. Ferost kon Deshas nog steeds niet uitstaan. En sinds ze beide weer levend rondliepen was die haat alleen maar gegroeid. Maar bij Deshas was dat ongetwijfeld ook het geval.

Ze grinnikte instemmend naar Kataro toen hij antwoord gaf op haar teleurgestlede woorden over dat dit soort dingen niet in de les werden gegeven. 'Nou, je hebt mijn reactie vermogen nog nooit gezien,' sprak ze hem mopperend tegen, meer mopperend tegen zichzelf omdat ze zichzelf te kort schoot. Haar ogen schoten even naar Kataro, toen hij vroeg of er iets was en ze keek hem met een licht droevige glimach aan. 'Ach, het enige is dat ik mijn levenswens bij een Duistermagie iemand zie, terwijl ik zelf luchtmagie heb. Dan is het toch niet eerlijk dat hij wel kan vliegen, terwijl ik er alles voor over zou hebben om vleugels te hebben,' legde ze hem zuchtend uit, niet wetend dat haar verhaal misschien super hopeloos zou klinken in zijn oren. Ze keek zuchtend terug naar de leerachtige vleugels van Deshas. Ze keek op naar Zalas en fronsde even waarna ze knikte als antwoord. 'Wat niet?' vroeg ze Kataro zonder hem aan te kijken toen ze zijn woorden hoorde. Haar vraag leek meteen te worden beantwoord, en haar ogen schoten naar hem toe. 'Wow, ik had echt helemaal niets van die woorden gesnapt. Eigenlijk gebruik ik zelf bijna geen spreuken...' mompelde ze verbaasd. Ze slikte bij de laatste deel van zijn uitleg. 'Is dat mogelijk?' vroeg ze doelend op het deel dat Zalas Deshas probeerde te herinneren aan de meest erge herinneren. 'Misschien gebruikt hij het alleen maar om Deshas af te leiden?' haar stem klonk bedenkelijk, terwijl ze haar woorden opperde. Ze had het wat zachtjes gezegd, omdat ze niet zeker wist of haar woorden nogal dom klonken. Ze wist hier totaal niets over, en wilde geen verkeerde indruk maken. Ze keek met open mond naar Deshas toen ze zijn lichamelijke transformatie zag. Ze slikte nadat ze haar mond haar gesloten aangezien ze er nogal debiel uitzag. Ze voelde automatisch een rilling over haar rug gaan toen ze het eindresultaat zag en de woorde van Kataro op de achtergrond hoorde. Ze knikte, haar ogen werden naar Deshas toegezogen terwijl ze elk detail dat veranderd was in zich op probeerde te nemen. Het zag er angstaanwekkend uit, en ze snapte dat mensen gillend op de vlucht sloegen bij een eerste aanblik van Deshas in deze vorm. Voor haar lag de rode lint die van Deshas afkomstig was, maar ze kwam niet in beweging en bleef er maar even naar staren. Toen ze opkeek was ze Deshas en Zalas even kwijt, maar door de beweging in haar ooghoeken had ze ze al gauw weer in haar blik. Haar gezicht vertrok, terwijl ze mee leefde met de klap die Zalas was ondergaan. Nee, ze was blij dat zij niet de gene was. 'Nee, ze zijn niet genadigd tegen elkaar,' mompelde ze terwijl ze in haar ogen wreef. Haar ogen schoten open en keken naar de grote wolf die in het gezeldschap was gekomen. Haar ogen bleven verbaasd naar het dier kijken, en ze concludeerde al gauw dat dit geen gewone wolf was. Ze zuchte toen haar eigen conclusie werd bewezen toen de wolf terug verandere in zijn mensen gedaante en ze Ferost herkende. De man die haar leven had gered toen ze in problemen was gekomen met Savador en Deshas. Ze was blij dat dit geen tweede keer was gebeurd, en dat zij nu niet de gene was in gevecht. Ze keek Kataro vragend aan na ze zijn woorden had gehoord, zich afvragend of hij wist waar hij het over had. Snel focuste ze zich weer op de mannen voor haar, nieuwschierig naar deze plotselinge wending.

Deshas was na die klap nog lang niet klaar met Zalas. Hij rende hem achterna. Hij had het gevoel alsof hij als kat met een muis aan het spelen was voor hij hem zou verslinden. Hij drukte Zalas ruw tegen de grond. Zijn ogen glommen demonisch en fel. Hij drukte al zijn gewicht op Zalas en tikte hem even tegen zijn wang met zijn gevorkte tong. En net toen hij klaar was met spelen en zich zijn prooi wou toeeigenen hoorde hij de welbekende stem van Ferost. Hij keek met een ruk naar hem om. Toen hij hem bloedzuiger noemde ging hij even met zijn tong langs zijn hoektanden. Tja, het was wel waar. Nu hij demon was moest hij zich ook aan hun levenswijze houden omdat anders zijn demonische kant zou sterven. Dat hield voor hem in dat hij noodgedwongen was om van tijd tot tijd bloed te drinken. Niet dat het hem veel uitmaakte. Hij was zeker niet vies van bloed. Deshas sprong van Zalas af en trok hem daarmee direct overeind terwijl hij weer zijn menselijke gedaante aan nam. ''Je hoeft mij niet op mijn verantwoordelijkheden te wijzen vlooienbaal'' zei hij uiterst kalm. ''Maar oke, ik ga wel achter hem aan als het jou niet lukt'' zei hij tegen Ferost met een valse grijns en op een hatelijke toon.

Kataroluisterde naar Ephony toen ze over haar probleem vertelde. Hij begreep al snel dat zij ook graag vleugels wou hebben. ''Ik weet wel iemand die je kan helpen'' zei hij nadenkend. Hij keek Ephony aan toen ze vroeg of het mogelijk was om anderen herinneringen op te laten halen. ''Oh ja, dat is mogelijk. Je kan zelfs mensen hun ergste herinneringen laten herbeleven. En mensen als mijn broer hebben er daar genoeg van'' zei hij. Zijn blik betrok even toen hij zag hoe Deshas Zalas martelde. ''Die klap zal hij nog wel navoelen'' zei hij zacht. ''Met die staart kan broer een boom met een doorsnede van een meter omver krijgen. Kun je nagaan hoe hard die klappen zijn die meneer Zalas tegen zijn maag krijgt. En organen zijn tere dingen'' zei hij. Kataro schudde licht zijn hoofd op Ephony's mompelende woorden. ''Dat zijn ze nooit'' zei hij zacht terug. Toen hij de wolf zag herkende hij direct Ferost. ''Meneer Ferost'' zei hij zachtjes. Hij stond langzaam op en klopte het gras van zijn broek. ''Dat kan nooit goed gaan, die twee samen'' zei hij en keek even naar Ephony. Maar hij haalde onwetend zijn schouders op toen Ephony hem vragend aankeek. Hij wist ook niet waar ze het over hadden. Maar het was hem in elk geval duidelijk dat deshas iets spannends en gevaarlijks ging doen. ''Mag ik mee broer?'' vroeg hij met de glinstering van een klein kind in zijn ogen.

Haar ogen gingen onderzoekend over Kataro heen toen hij zijn woorden sprak. 'Meen je dat serieus? Hoe? Wie?' de vragen rolde ongelovig over haar tong. Die jongen was veel meer dan je op je eerste blik kon zien. Ze begon hem steeds aardiger te vinden, hem vooral steeds meer te respecteren. Ze schudde weer ongelovig haar hoofd, en had het gevoel alsof ze dat de afgelopen tijd de hele tijd had gedaan. 'Wat vreselijk. Wonderbaarlijk, machtig, maar vreselijk,' mompelde ze weer terwijl ze Kataro fronsend aan keek. Niet zo zeer door zijn woorden, maar door haar eigen besef dat ze nog maar een fractie van de magische wereld kende. Ze voelde een lichte, gezonde jaloezie opkomen bij de gedachte dat Kataro zoveel meer wist. Ze schudde het gevoel van haar af, zij wist waarschijnlijk weer dingen die hij niet wist, dat kon niet anders. Ze grinnikte om Kataro's woorde en grijnsde naar hem. 'Ik denk dat je gelijk hebt,' zei ze licht laggend na zijn opmerking over de klap. 'Aardig krachtige staart,' sprak ze concluderend, met een droge stem en keek even naar de staart van Deshas. Ze grijnsde weer naar Kataroe en knikte op zijn opmerking over de organen. Ook zij stond op toen Ferost uiteindelijk bij hun in het gezeldschap voegde, en ging naast Kataro staan. 'Nee, dat hoor ik,' mompelde ze terug tegen de jongen naast haar. Ze had de spanning tussen die twee gevoeld, en na hun wederzijdse woorden te hebben gehoord kon je zeker zeggen dat ze elkaar niet mochten. Misschien was het een natuurlijke spanning tussen de twee totaal verschillende volken, of ze mochten elkaar gewoon persoonlijk niet. Ze keek even fronsend naar Kataro en haalde een wenkbrauw op toen ze zijn verzoek hoorde, maar hield haar mond. Ze probeerde de informatie die ze net had gehoord te ordenen. Er was een gevangenen in de kerkers, vast gezet door Deshas zelf. Haar ogen gleden naar Zalas, en beet op haar lip bij het zien van de gevolgen van het gevecht. Ze liep naar hem toe, en ging zenuwachtig naast hem staan, onzeker of het wel een goed idee was. Kataro werd in de ban genomen door het wonderlijke idee mee te gaan op een zoektocht naar een gevangenen, en ze zou waarschijnlijk even geen antwoord van hem krijgen. Ze keek vluchtig naar Zalas voordat ze haar mond open trok. 'Wat is er aan de hand? Welke gevangenen?' ze had het gevoel alsof ze in een slechte actie film was beland, waarbij ze informatie kreeg die ze eigenlijk niet hoorde te weten. Toch voelde ze een lichte vreugde in haar borst bij de gedachte dat dit gewoon een simpele questie was van op de goede plaats zijn op het goede moment. Zij kon er niets aan doen dat haar vroege ochtend duik was verstoord door Deshas en zijn panter, waarna ze hem simpelweg wat vragen had gesteld en Kataro en Zalas opeens waren opgedoken. Met een lichte grijns door haar gedachtes gingen haar ogen over het gezeldschap. Ze moest vaker vroeg op staan, dit was veel beter dan een eenzaam ontbijt in de aula.

Ferost bleef met over elkaar geslagen armen toekijken. Een zachte wolven grom ontsnapte uit zijn keel toen hij de woorden van Deshas hoorde. Zijn blik gleed even over de rest van de mensen die er stonden. Behalve Zalas, merkte hij nu ook Kataro en Ephony op, het meisje dat mot had gehad met Savador en Deshas. Hij rolde even kort met zijn ogen toen het hem veel te lang duurde. ''Hallo, aarde voor Deshas. Des we moeten echt weg nu. Die gestoorde idioot kan wel van alles van plan zijn en ik maak me zorgen zolang hij bij die ruïnes rondloopt'' zei Ferost in de hoop Deshas aan te sporen tot sneller handelen. Hij sprak zijn mening maar niet uit toen hij Kataro hoorde vragen of hij mee mocht. Als Deshas dat zou toestaan dan zou Ferost hem dom en onverantwoordelijk vinden. Anderzijds zou Deshas misschien toch nog iets van een goede opvoeder zijn als hij het Kataro verbood. Het begon Ferost echt veel te lang te duren. ''Ik zie je wel als die ouwe botten van je eindelijk meewerken'' zei hij met veel spot en sarcasme. Daarna draaide Ferost zich om en sprintte weg. Onder het sprinten veranderde hij weer terug in een wolf en rende zo verder.

Deshas keek met een ruk om naar Kataro toen hij zijn woorden hoorde. ''Ja, ja. Moment Fer'' snauwde hij geïrriteerd tegen Ferost. Hij wou hem nog wat naroepen toen hij zijn sarcastische woorden hoorde maar zweeg. Ferost was toch allang uit het zicht verdwenen. Deshas richtte zich weer op Kataro. ''Geen sprake van Kataro. Jij blijft gewoon hier bij Ephony'' zei hij streng. Hij keek Ephony daarop even kort aan. ''Let op hem wil je, Hij is vrijwel de enige familie die ik nog heb. Er mag hem niks overkomen. En anders heb ik drie eeuwen kennis aan spreuken en een schep. Geloof me, niemand zal je missen'' zei hij tegen haar. Hij wou het liever niet zo bedreigend laten overkomen maar hij had haast nu. Daar werd Deshas altijd wat humeurig van. Zijn blik ging naar Zalas. ''Slangenman, jij gaat met mij mee'' zei hij tegen hem terwijl hij het scheldwoord van Ferost nu spottend gebruikte om het nog iets neerbuigender naar Ferost te laten klinken. Niet dat hij het zou horen maar het gaf een soort wraak gevoel op zijn sarcastische zin. Deshas greep zijn wapens, maakte een nieuw zwart overhemd uit de schaduwen, liet zijn vleugels verschijnen en stoof achter Ferost aan terwijl hij onder het vliegen moeilijk deed alle wapens weer om te gespen.

Zalas beet zijn tanden op elkaar toen Deshas zijn nagels diep liet doordringen in zijn hand. Uiteindelijk was Zalas gedwongen los te laten. Hij keek toe hoe Deshas zijn demonen gestalte aannam. Nu werd het pas echt een grote uitdaging om tegen hem te vechten. Hij wou wegrollen voor de staart van Deshas maar was net niet snel genoeg. Hij voelde hoe hij zonder moeite opgetild werd en weggesmeten richting een boom. Hij slikte even en kneep zijn ogen dicht voor de harde klap die komen zou. Maar Zalas opende zijn ogen weer toen hij iets langs hem hoorde rennen. Hij zag dat het Deshas was en even later voelde hij een flinke klap tegen zijn maag. Hij had het gevoel dat al zijn ingewanden door elkaar gehusseld werden en een onprettig, misselijk gevoel bekroop hem. Hij kreunde even pijnlijk en probeerde zo adem te halen dat het geen pijn deed al leek dat haast onmogelijk. Hij schreeuwde het zowat uit van de pijn toen Deshas zijn volle gewicht op hem drukte. Nu hij groter was, was hij meteen een heel stuk zwaarder. Zalas haalde oppervlakig adem maar draaide niettemin zijn hoofd ook met een ruk om toen hij een stem hoorde. Hij keek Ferost vernietigend aan. Wat nou slangenman. Hij was hier het mormel dat zijn vacht verloor als een boom zijn bladeren in de herfst. Het was een hele opluchting toen Deshas van hem af ging en hem overeind trok. Zalas steunde even met zijn handen op zijn knieën. ''Volgens mij moet ik overgeven'' mompelde hij waarna hij dubbelklapte en bloed uitspuwde. Een flinke plas rood bloed lag voor hem op de grond. Zalas drukte zijn hand tegen zijn maag terwijl hij met de rug van zijn hand het overige bloed bij zijn mondhoek wegveegde. Het was dan niet echt overgeven maar het luchtte wel was op. Voorzichtig ging hij weer overeind staan en keek naar Ephony toen hij haar stem hoorde. ''Ik weet ook niet echt alles maar een paar weken geleden heeft Deshas een man opgesloten. Ik geloof dat het de geest van een of andere maniak was die het lichaam van iemand anders had overgenomen. Hoe dan ook, hij was gevaarlijk en heeft geprobeerd Savador en de school te vernietigen. En nu is hij kennelijk weer vrijgekomen. Lilith mag me komen halen als het niet is om wraak te nemen'' zei Zalas zacht. Net als Deshas gebruikte hij vaak namen van demonen in verwensingen of andere zinnen. Maar hoewel Deshas vaak Aamon gebruikte, zei Zalas vaker de namen van vrouwelijke demonen. Zijn voorkeur ging vaak uit naar Lilith op zo'n moment. Hij hoorde de woorden van Deshas en grijnsde even. ''Ik volg je op de voet bloedzuiger'' zei hij met hetzelfde spottende doel als waarmee Deshas hem slangenman had genoemd. ''Asb'el kom'' zei hij tegen de witte slang die meteen in beweging kwam. Hij keek nog even naar Ephony. ''Tot wederzien dan maar schone dame'' zei hij grijnzend met een kleine buiging al was zijn grijns totaal niet vals of kil. Toen Zalas Asb'el weer vertrouwd om zijn schouders voelde groette hij Kataro en sprintte achter Deshas aan.

Ze stond een beetje zenuwachtig op haar plek, terwijl haar ogen van persoon naar persoon schoten terwijl ze spraken. De slechte politiefilm speelde door terwijl zij mee keek, niet wetend wat er precies aan de hand was. Toch was ze wel opgelucht dat Deshas Kataro verbood om mee te gaan. Wat ze had gehoord klonk niet goed, en hoe veel Kataro ook mocht weten, het zat haar niet lekker dat hij dan mee ging. Ze keek met een gespannen gezicht naar Deshas terwijl hij tegen haar sprak, en slikte onwillekeurig bij zijn bedreiging. 'Ik zal me best doen,' mompelde ze onthutst terwijl haar zenuwen nog eens groter werden. Hij had het ook aardig kunnen zeggen vond ze. Ze ging verder niet op zijn woorden in, anders zou zijn bedreiging straks nog werkelijkheid worden en daar had ze geen zin in. Ze was een keertje van hem ontsnapt, en ze wilde dit zo houden. Haar ogen schoten krampachtig naar Zalas die haar antwoord gaf, en deed haar best niet het laatste beetje bloed bij zijn mond te zien. Ze vond dat 'oefengevecht' nog steeds niets, maar dat zal waarschijnlijk aan haar liggen. Ze wensde dat ze haar vraag nooit aan hem gesteld had toen ze zijn antwoord hoorde. 'Oke dan,' wist ze alleen als reactie uit te brengen. Hoe serieus de zaak ook was, die twee leken er aardig rustig onder. Ze liep naar Kataro toe en ging naast hem staan toen Deshas weg vloog. Ze keek hoe Asb'el en Miraç hun baasjes volgde en haar ogen schoten naar Zalas toen ze hem hoorde. 'Het was fijn u te leren kennen,' sprak ze met hoffelijke stem, waarna een grijns doorbrak. Lachend keek ze hem na toen hij Deshas achterna ging. Ze bleef even naar het punt kijken waar ze verdwenen waren en haalde toen diep adem, waarna ze zuchte. 'Dus... en nu?' ze keek Kataro met een half glimlachje aan, waarbij haar ene mondhoek omhoog krulde. Ze werden hier achter gelaten, verdoemd om zelf iets te verzinnen om te gaan doen. 'Kataro, blijf alsjeblieft bij mij, en verander niet in master Norwood ofzoiets. Ik wil graag nog even blijven leven,' sprak ze hem bijna wanhopig aan. Hij mocht dan misschien goed met zijn broer overweg kunnen, die waarschuwing dat ze, als ze Kataro uit het ook zou verliezen en dan onder de groene zolen zou belanden klonk haar niet als muziek in de oren. Ze keek hem bijna smekend aan, waarna ze haar jurkje glad streek en weer naar het punt keek waar ze verdwenen waren. Ze vroeg zich af waar Ené was gebleven, en verwachte half half dat het draakje zich weer gauw zou laten zien nu het weer rustig was. 'Dus, vertel me... die vleugels hè,' haar stem klonk opgewekt en ze keek Kataro met een glinstering in haar ogen aan.

Kataro sloeg boos zijn armen over elkaar. ''Ik mag van jou ook helemaal nooit wat!'' schreeuwde Kataro Deshas na. Hij snoof even en keek toen naar Ephony. ''Trek je maar niet teveel aan van mijn broer. Hij kan altijd wat bot en bedreigend over komen als hij haast heeft'' stelde hij haar gerust. Hij knikte even naar Zalas toen hij hem groette en daarna ervandoor ging. ''Zo te zien mag meneer Zalas je wel'' zei hij met een kwajongens grijns tegen Ephony. ''Ik ken in elk geval niemand anders voor wie hij een buiging maakt of schone dame noemt'' vervolgde hij plagend. Maar de plagende grijns veranderde in een oprecht brede grijns toen hij Ephony zowat hoorde smeken bij haar te blijven. ''Ik loop heus niet weg hoor. Want naast jou, zal ik ook op mijn donder krijgen als ik er weer tussenuit knijp'' zei hij tegen haar. En straf bij Deshas betekende dat hij alle hoeken van de kamer weer te zien kreeg. ''Oh ja, die vleugels. Kom, ik neem je mee naar Master Akito. Hij is immers leraar lucht magie toch? Als iemand weet hoe je aan vleugels moet komen is hij het wel. Hij heeft ze zelf immers ook. En als dat niet werkt neem ik je mee naar Airmid. Zij is de Vrouwe van de Lucht en Legendarische Magican van Puffoon'' zei hij en trok Ephony zachtjes aan haar pols mee.