Twee paar ogen keken de raampjes van de shuttle uit. Haar Sand Spirit, die ze toepasselijk had omgedoopt tot Sandy was met haar mee gereist. Ze had dan ook geweigerd, zonder hem op pad te gaan. Het was namelijk een vreselijk goed gezelschap. Het was iets dat ze al kende, iets dat Luna Stone aan haar gegeven was. Ze had dan ook een sterke band met Sandy gekregen. De hondachtige Sand Spirit, was best groot; maar voor Anna al lang niet meer beangstigend. Het was voor haar een goede vriend geweest, misschien wel de beste die ze ooit had gehad. Onzeker en stilletjes drukte ze haar gezicht even in Sandy zijn langharige vacht. Zijn kop werd voorzichtig naar haar doorgedraaid, om er zeker van te zijn dat hij haar niet met zijn gewei raakte. Ze glimlachte voorzichtig, waarna ze haar hand even door zijn vacht liet glijden. Daarna veranderde ze haar houding, en ging ze dus wat rechterop zitten. Ze hadden er geen vreselijk lange reis opzitten. Maar voor een elfjarige die nog nooit in een shuttle had gezeten, was het zeker niet minder spannend en indrukwekkend.

Het was zeker als een verrassing gekomen dat Luna Stone, een van de Legendarische Magiërs haar wou adopteren. Natuurlijk was ze blij geweest, het was een goede kans om eens in een gezin op te groeien, daarbij was de vrouw erg aardig en bekend in het weeshuis. Met een zachte zucht stond het meisje als laatste op, zodra de shuttle was geland en de passagiers uit konden stappen. Geen van de verzorgers was in staat mee te reizen, dus was ze alleen met Sandy vertrokken. Voorzichtig pakte ze haar enige bagage, een halfgrote lichtblauwe rugzak, voordat ze de shuttle uit liep. Sandy draafde trouw achter haar aan. Stilletjes zocht het meisje dan ook het gezicht van Luna, de enige die ze hier met zekerheid kende. Ze wou namelijk niet de weg vragen. Zonder dat ze het door had, was Sandy al in de menigte verdwenen. Zodra ze zijn gebrom hoorde, draaide ze zich naar het geluid toe, en liep ze op hem af. Daar stond de vrouw, degene die vanaf nu verantwoordelijk voor haar was. Voorzichtig ging ze naast haar trouwe metgezel staan en keek ze Luna aan. Ze glimlachte voorzichtig, waarna ze haar rugzak naast zich neer zette. Ondanks zijn compacte grootte was hij nog steeds redelijk zwaar. Voorzichtig slikte ze, waarna ze haar hand naar Luna uitreikte om de hand van haar 'nieuwe' moeder vast te pakken.

Er waren vele anderen aan het wachten op andere passagiers. Vele vreemde, onbekende gezichten. Waardoor ze zich natuurlijk ongemakkelijk voelde, hoe moest ze in die menigte Luna vinden? Het maakte dat ze blij was dat ze Luna Stone zo snel had gevonden, mede dankzij Sandy. Ze hield niet zo van de drukte en voelde zich niet op haar gemak bij vreemden. Waardoor Sandy ook dichter bij haar bleef, nu was hij duidelijk ook blij om Luna weer te zien, waardoor het meisje even glimlachte. Ze was zelf ook blij haar nieuwe moeder eindelijk weer eens te zien. Sandy had zijn hoofd inmiddels weggetrokken, en drukte zijn neus voorzichtig tegen het kleine meisje aan. Waardoor het meisje wat ontspande. Zolang Sandy er was, was ze veilig. Luna had inmiddels haar hand vastgepakt, waardoor ze iets ontspande. Haar ogen hield ze onwennig naar de grond gericht, waardoor ze niet doorhad dat Sandy hun beide in de gaten hield. Haar moeder zakte door haar benen zodat ze op ooghoogte zat, en voorzichtig tilde Anna haar hoofd dan ook op. Ze beet onhandig op haar lip, omdat ze zich nerveus voelde, ze was nog nooit in een familie geplaatst. Daarbij was ze moe van de reis en de spanning die het met zich mee had gebracht. 'Welkom lieve Anna op je nieuwe woonplaats.' Klonk de gebruikelijke zachte en lieve stem van haar moeder. Het was gelukkig geen wolf in schaapskleren, of beter gezegd een wolf in geitenkleding, zoals bij een van de sprookjes. Verhalen die ze niet zo goed kende, ze was toen ze heel klein was wel vaker voorgelezen. Maar al gauw was zij zelf degene die kleinere kinderen voor diende te lezen. Het rustige gevoel dat een kind omarmde als iemand op zachte stem voorlas had ze al lang niet meer gehad. Haar blauwe ogen richtte ze op Sandy waarna ze zijn vacht voorzichtig vast pakte. Voorzichtig keek ze naar Luna, niet doorhebbende dat de vrouw een brok in haar keel had. Voorzichtig leunde ze tegen Sandy aan voordat ze haar ogen sloot. Inmiddels was de grote menigte al verspreid en dus verdund, waardoor het meisje nu wat meer rond durfde te kijken. 'Kom dan gaan we, ik zal je rondleiden en je kamertje laten zien.' Zei haar rustige moeder, waarna ze opstond. Anna zorgde er angstvallig voor dat ze nog een hand in die van Luna hield. Zichzelf er op betrappede dat ze dit nieuwe toch wel spannend en eng vond. Eng op een goede manier. 'L-luna?' Begon het meisje onwennig, niet wetende hoe ze haar moeder aan mocht spreken. In gedachten noemde ze Luna al mama maar als ze sprak hield ze het op Luna. Sandy begon ineens te piepen, hij voelde het inmiddels haarfijn aan als Anna zich niet optimaal voelde. Anna had inmiddels haar rugzak weer opgepakt en kroop onhandig iets dichter tegen Luna aan. Zich verstoppende voor starende ogen en vreemde mensen. Zoals ze gewend was geraakt in het weeshuisje. Zeker in de buurt van mannen kneep ze ongemakkelijk in Luna's hand. Mannen beangstigden haar altijd.

Het meisje had de shuttlereis vermoeiend gevonden, en stiekem ook een beetje eng. Gelukkig had ze haar trouwe Sand Spirit altijd bij zich gehad. Een wezen dat zeker ook trouw was aan Luna. Het meisje leunde vermoeid ietsje tegen de Legendarische Magiër aan. Ze hield de hand van Luna stevig vast, haar angst voor mannen was nu eenmaal nogal sterk. Natuurlijk wist ze wel dat haar moeder en Sandy sterk genoeg waren haar te beschermen. Toch was ze niet vergeten wat er vroeger gebeurd was, waardoor ze zeker niet naïef was. 'Zal Sandy je een trucje leren?' Vroeg haar moeder waarna ze opgetild werd. Het meisje stribbelde niet tegen en keek met vragende en grote blauwe ogen naar haar moeder. Het zou toch nog even duren voordat ze Luna hardop mama zou noemen, toch vertrouwde ze de vrouw. Dat had Luna dan ook verdiend. De rustige en vriendelijke glimlach zorgde ervoor dat ze wat ontspande. Ze was nu immers veilig. Anna leunde voorzichtig tegen de sterke vrouw aan. Ze sloot vermoeid haar ogen en hield haar moeder angstvallig vast. Niet dat ze bang was voor diens magie, dat zeker niet. 'Als je ergens snel moet zijn is dit een handig trucje. Later zul je dat zelf ook kunnen, maar voorlopig zal Sandy je erbij helpen.' Zei de vrouw, waardoor het meisje met haar grote vertrouwelijke ogen op keek. De Legendarische Magiër legde haar overgebleven hand op de witte voorhoofd van Sandy waarna er een wervelwind ontstond. Het zand wervelde om hen heen maar raakten hen niet. Waardoor het meisje rustig haar gezicht in de kleding van haar moeder verstopte. Voordat ze het wist was het voorbij en werd ze op de grond gezet. De hand van haar moeder was naar haar uitgereikt en die greep ze rustig vast. Ze keek naar Sandy die haar voorzichtig neusde. 'Luna?' Mompelde ze heel zacht. 'Er werken ook mannelijke leerkrachten op Star Shine, maar daar heb je niets voor te vrezen. Ook zijn er nog twee mannelijke LM's. Eentje zegt nooit veel en de ander is meer op zijn kamertje dan buiten te vinden. Kom je bent vast moe en hongerig?' Ging haar moeder rustig verder waardoor het meisje knikte. Sandy sprong tegen Luna op en drukte zijn kop dichter tegen Anna aan. Waarna hij door zijn poten zakte. Anna ging op zijn rug zitten en hield zich aan zijn lange haren vast. Waarna het wezen opstond en voorzichtig begon te draven, en daarna wachtte op Luna. Hij was duidelijk een band aangegaan met het meisje. Ze leunde rustig tegen zijn nek aan en zuchtte tevreden. Waarna ze heel even haar gezicht naar haar moeder draaide. Wachtende op haar instructies.

Het meisje glimlachte even naar haar moeder, zodra ze reageerde op het feit dat Anna haar naam zei. 'Wat is er lieverd?' Vroeg haar moeder, voordat Sandy duidelijk maakte wat hij wou. Anna wist wel wat hij van plan was, ze hadden elkaar namelijk goed leren kennen in de tijd die ze samen hadden doorgebracht. Haar grote blauwe ogen keken op naar haar moeder en stilletjes keek ze naar haar geliefde vriend. Zodra ze goed en wel zat, merkte ze op dat haar moeder grinnikte om het feit dat ze nu een rijdier had. Sandy, vond het leuk zijn beschermelinge vermaakte zich altijd prima als hij rond liep. Daarbij was hij er al snel achter gekomen dat ze snel ontspande als hij in de buurt was, en deed hij dus zijn best haar tevreden te houden. Sandy was alvast wat naar voren gedraafd, waarna ze op haar moeder wachtten. Ze konden moeilijk alleen verder, daarbij vond Anna het prettig haar moeder in de buurt te houden. De Sand Spirit wierp zijn kop omhoog, zodra hij het schelle gefluit herkende. 'Aha, zo kan ik het ook.' Zei haar moeder, met een brede glimlach, waardoor het meisje haar met een vragende blik in de gaten hield. Een reuzenhagedis kwam met denderende voetstappen op hun af, ze kroop even geschrokken tegen Sandy aan, voordat ze het wezen nieuwsgierig aan keek. Luna klom op zijn rug, waarna Sandy even zijn kop boog, en een paar stappen vooruit zette. Hij gaf wel voldoende ruimte aan de reuzenhagedis, zodat hij voorop kon lopen. Sandy vond het niet erg te volgen. 'Ik weet niet zeker of je Claw al kent. Hij is namelijk geen fan van reizen per shuttle.' Zei haar moeder, waarna Claw rustig begon te lopen richting het kasteel. Sandy volgde in en rustige en vloeiende pas op de voet. 'Oh, de Shuttle is dan ook wel,' het meisje dacht even na over haar woorden, voordat ze zachtjes verder sprak. 'Vervelend.' Zijzelf had haar eerste Shuttlereis ook niet al te prettig gevonden. Niet alleen omdat er geen begeleider was geweest maar ook omdat het best een heftig ritje was geweest. Het meisje sloeg haar armen om de nek van Sandy, waarna ze haar houding iets ontspande. Ze gaapte een beetje in de vacht van haar vriend, waardoor hij zijn passen voorzichtiger zette, verwachtende dat ze in slaap zou vallen. Het meisje zuchtte voorzichtig, haar ogen vielen zo nu en dan al dicht, terwijl ze ook hongerig was van de reis, en een redelijke dorst had gekregen. Ze kon gewoon nauwelijks wakker blijven. Haar haren vielen nu zowat in haar ogen, doordat ze voorovergebogen zat. Ze zei niets, ze was terug in zichzelf getrokken naar al die jaren van ervaringen.

Het meisje wist dat ze geluk had gehad met Luna's cadeau. Zonder de Sand Spirit zou ze nog steeds onder haar dekens verstopt zitten, niet eten en nauwelijks drinken. Ze had zich zonder bescherming duidelijk niet op haar gemak gevoeld. Toch was ze nog steeds op haar hoede, waardoor ze haar best deed wakker te blijven. Ze wist dat ze binnen korte tijd waarschijnlijk de lessen moest volgen, en dus ook om moest gaan met mannelijke leraren. Gespannen richtte ze zich iets op, waardoor ze meer zat dan lag. In tegenstelling tot kort daarvoor. 'Sommige keren per shuttle zijn ook niet fijn nee. Zeker niet waarneer je midden in een kometenregen zit.' Zei haar moeder, waardoor het meisje even knikte. Dat kon ze zich voorstellen, al vond ze het reizen naar een vreemde plek het ergst. Ze wist niet wat ze moest verwachten en in hoeverre ze zichzelf moest beschermen. Langzaam haalde ze haar armen van Sandy's nek, waarna ze haar moeder vragend aankeek. Ze wist niet waar haar moeder in het kasteel woonde. 'Waar gaan we precies heen?' Vroeg ze zachtjes, waarnaar Sandy wat vlugge stappen naar voren deed. Hij wou het liefst ook gaan slapen. Al had hij minder hekel aan shuttlereizen dan Claw had. Voorzichtig wierp ze wen blik omhoog naar het grote kasteel. Ze had nooit verwacht zo iets groots te zien, ze had dan ook enkel ervaring met het redelijke weeshuisje. Ze sloot haar ogen even, peinzend. Ze was op dit moment een echte denker, vroeger was dat wel anders geweest. Toen was ze impulsief, en vurig. Nu stil, nadenkend en terug getrokken. Haar karakter veranderde met de tijd en ervaringen. Iets wat natuurlijk normaal was. Toch was de verandering nooit helemaal zelf gekozen.

Haar vraag werd net zoals haar voorgaande vragen redelijk snel beantwoord. 'Zie je de hoogste toren Anna? Daar gaan we heen. Ik heb tijdelijk permissie om je in mijn vertrekken te huisvesten, maar je zult later in de meiden Dorm moeten slapen zoals alle andere meisjes.' Zei haar adoptiemoeder, waardoor het meisje langzaam knikte. Het was duidelijk dat haar nieuwe voogd er niet al te blij mee was, en Anna vond het zelf ook wel lastig. Natuurlijk snapte ze het, ze was net zoals alle anderen ook een leerling van deze school. Maar ze wou ook dolgraag zoveel mogelijk tijd met haar nieuwe moeder doorbrengen. De vrouw had een groot hart, eentje die vol liefde zat en die ze ook snel openstelde voor de weeskinderen. Het was dan ook altijd een feest wanneer Luna langskwam. 'Maar je kunt altijd bij me komen als je me nodig hebt, tenzij ik met de andere LM's in een vergadering zit.' Ging de vrouw snel verder, waardoor het net nog lichtelijk gespannen meisje, weer ontspande. Ze wist dat haar moeder het snel druk had. Met allerlei zaken die veel te ingewikkeld waren voor een kind. Toch was ze ook ontzettend blij dat ze tijd door kon brengen met een soort nieuwe familie. Een kleine familie zonder mannen. Ze was daar nooit op haar gemak meer geweest. 'Je hoeft niet bang te zijn Anna, ik zal er voor je zijn net zoals Sandy er voor je is. Al kan ook hij je niet volgen tijdens de lessen.' Klonk er op de gebruikelijke toon van Luna, waarna het meisje haar aanstaarde. Ze wist dat ze alleen was in de lessen, maar als er echt een groot probleem zou zijn, zou ze er altijd later met Luna over kunnen praten, toch? Ze wist dan natuurlijk ook niet met wie ze te maken zou krijgen tijdens te lessen. Ze wist überhaupt weinig over deze school. Ze had natuurlijk wel zo goed als het kon voorbereid op haar vakken, maar meer kon ze ook niet doen. Haar blauwe ogen richtte ze weer op het kasteel, dat steeds sneller dichterbij leek te komen. Ze hield zich iets steviger vast aan haar maatje, waarna ze haar moeder nog een blik gunde en stilletjes alles overdacht. Misschien was een nieuwe start nog niet zo slecht. Ze had Luna, en Sandy. En dat was in haar ogen voldoende. Al was ze behoorlijk zenuwachtig voor de volgende dag.

Claw was ineens gestopt met lopen, waardoor haar blik langs de omgeving gleed. Ergens angstig en wantrouwend, dat was dan ook haar gewoonte. Gewoontes sleten niet zo snel, ze had altijd over haar schouder moeten kijken. Zelfs met Sandy in de buurt waa dat niet gestopt. Ook haar trouwe vriend stopte en liet haar sierlijk en voorzichtig van zijn rug afstappen. Hierdoor landde het meisje veilig op haar voeten. Luna was intussen met Claw bezig geweest, waardoor Anna nieuwsgierig maar op haar hoede dichterbij kwam. Sandy nam ook afscheid van zijn beschermelinge omdat hij buiten de boel wou verkennen, waarna haar onverdeelde aandacht voor Luna was. De liefdevolle glimlach stak, ze wist niet waaraan ze die had verdiend, stilletjes pakte ze haar moeders hand. Waarna ze dichterbij haar ging staan. 'Zo dit in de deur waar je oorspronkenkelijk binnen hoort te komen, er zijn nog wat zij deuren en geheime gangen, maar die ken zelf ik niet allemaal.' Het meisje printte de deur in haar geheugen voordat ze het bordes bekeek. Haar helderblauwe ogen keken regelmatig naar haar moeder. 'Oke,' klonk er enkel zachtjes waarna ze vermoeid tegen haar moeder aanleunde. Ze luisterde en observeerde zoveel mogelijk. Daar moest ze het door haar stille karakter van hebben. 'M-Luna? Kan ik zo slapen..' mompelde ze er voorzichtig bijna onzeker achteraan. Ze had vroeger een sterke wil gehad, vandaar dat ze ook weggelopen was van haar vader. Niet dat ze daar ooit over sprak. Als ze al sprak was het vaak antwoord geven op vragen.

Haar moeder had alleen bij haar woorden geknikt voordat ze op haar hurken ging zitten. Op die manier kon Anna haar prima aankijken, waardoor haar blauwe ogen voorzichtig, bijna verlegen over haar moeders gezicht gleden. Zelfs bij iemand die ze zo goed kende als haar moeder, was ze duidelijk op haar hoede. De vraag die haar moeder, op haar gebruikelijke vriendelijke en rustgevende toon stelde, ging bijna aan haar voorbij. Ze was duidelijk in gedachten verzonken. 'Wil je lopen of zal ik je dragen? Het is nog een heel eind naar de toren en naar mijn vertrekken.' Echode na in haar oren, waardoor het meisje heel even naar haar moeder keek. Een zachte glimlach stond op haar gezicht, waarna ze twijfelend haar schouders ophaalde. Ze wist niet wat ver was, het weeshuis had ook aardig wat gangen gehad. Ook daar had ze als ze moe was stukken moeten lopen. Toch leunde ze iets tegen haar moeder aan, waarmee ze woordeloos haar boodschap doorgaf. Optillen was misschien het beste. Haar vader speelde nog steeds met haar herinneringen. Zelfs naar al die jaren, ze was nog jong geweest. Jonger dan nu, en toch reageerde ze er bewust en vaak onbewust nog op. Mannen waren in haar ogen niet te vertrouwen, zeker als ze sterk gebouwd waren, of hun ogen kil stonden. Kille ogen lieten haar altijd wegduiken, in en hoekje kruipen en doodstil wachten totdat het voorbij was. De nachtmerries die ze elke nacht had gehad sinds Ava weg was, waren onopgemerkt gebleven. Verzorgers hadden immers weinig tijd om in elke slaapzaal te blijven en iedereen in slaap te sussen mocht er iets gebeuren. Daarbij waren het de jongsten die midden in de nacht moesten eten en drinken. Of naar de toilet geholpen worden. En niet de al wat zelfstandigere kinderen zoals Anna. Haar blauwe ogen gleden weg naar de grond, zodat ze Luna niet aan hoefde te kijken. Bang dat de vrouw haar als een open boek kon lezen. Haar ware emoties weerspiegelden namelijk vaak genoeg in haar ogen. Dat wist Anna ook wel, en erover praten wou ze niet.

Zodra ze een warme moederlijke hand over haar wang voelde, deinsde het meisje iets achteruit. Toch was het maar een kleine korte beweging, die nauwelijks opgemerkt zou worden omdat ze meteen weer ontspande. 'Klim maar op mijn rug dan draag ik je wel.' Klonk er waardoor het meisje voorzichtig naar haar moeder keek. Ze gaapte voorzichtig, waarna ze schaapachtig naar de rond keek, voordat ze voorzichtig op haar moeder rug klom. Ze hield zich voorzichtig maar stevig vast aan haar moeder, wetende dat ze er niet zo snel af zou vallen maar toch redelijk onzeker. Niemand had haar in de afgelopen jaren echt gedragen. Als ze moe was, moest ze lopen of iets ander verzinnen. Toch maakte het haar niet uit, langzaam sloot ze haar ogen en zuchtte ze zacht. 'Mama? Waarom leven jullie eigenlijk hier?' Murmelde ze zachtjes, op een bijzonder slaperige en onzekere toon.

Ergens dat Anna dat haar moeder niet op had gemerkt hoe ze terug gedeinsd was, zodra haar moeder haar aanraakte. Ze hield niet zo van aanrakingen, ze was dat niet gewend. Behalve haar vader, die was misschien soms ook te dichtbij gekomen in zijn dronken staat. Zelfs de verzorgers bleven op een afstand, hield ze zorgvuldig uit de buurt. Natuurlijk was een weeshuis niet de beste plek om op te groeien, ja de verzorgers hielden van de kinderen. Maar echt sterke banden werden er nooit gesmeed. Omdat iedereen elkaar toch zou verlaten, vroeg of laat. Inmiddels zat ze stevig op haar moeder rug, terwijl ze door de gangen heen liep. De rustige pas, deinde het meisje bijna in slaap, ze bleef alleen wakker door het feit dat haar moeder een belangrijke uitleg gaf. Al zou ze nadat ze geslapen had waarschijnlijk de helft al weer vergeten zijn. 'Wel, lieverd dit in een plek waar alle Legendarische Magiërs wonen. Dat is al jaren zo. Maar eigenlijk ligt dit voor zo ver ik begrepen heb redelijk centraal tegenover de rest van de andere planeten. Hier hebben we rust om aan alle binnen komende vragen en andere problemen te werken en worden we nauwelijks gestoord door onze planeet genoten. Plus dat er niet veel leerlingen zijn die naar ons toe komen. Doen ze dat wel dan hebben ze vele vragen die wij dan ook beantwoorden of als we geen tijd hebben sturen we ze weg met de vraag of ze later terug willen komen op een beter tijd stip.' Zei Luna, waardoor het meisje even knikte zodra haar moeder een blik over haar schouder heen wierp. Ze was voor haar leeftijd eigenlijk te klein en iets te dun. Maar dat was ook wel te verwachten met het verleden dat ze had gehad. Nu had ze een soort moederlijk figuur die op haar kon letten mocht het nodig zijn. Via een aantal trappen werd de toren dan ook eindelijk bereikt. Het jonge meisje probeerde actief rond te kijken, maar was te moe om er veel van te zeggen. Het was een indrukwekkend gedeelte van het gebouw, dat kon ze nu ook al wel zeggen. 'Zo we zijn er dit is Cruine en mijn verblijf plaatst en ook tijdelijk het jouwe. Als je wilt mag je even rond kijken anders mag je ook meteen even gaan slapen?' Klonk er net op het moment dat het meisje haar ogen niet meer open had kunnen houden. Ze stonden in een van de kamers van haar moeder. Een kamer zonder een deur erin was mogelijk voor haar om te gaan slapen. Ze stond wankel op haar benen voordat ze haar moeders hand vastpakte. 'Waar is de deur?' Vroeg ze zich nieuwsgierig en netjes af. Wetende dat de meeste kamers in het weeshuis een deur hadden. Dit was dan ook een vreemde plek, en over het algemeen sliep ze niet goed op vreemde plekken. Al woonde ze nu wel bij iemand die ze goed kende. Dat was al een hele opluchting.

'Ik dacht, misschien is het gemakkelijker voor je als je de deur niet perse hoefde te openen als je een nachtmerrie had gehad en naar mij toe wilde komen?' Stelde Luna gedeeltelijk vragend waardoor het meisje voorzichtig glimlachte en knikte. Ze gaf haar moeder een onwennige knuffel. Waarnaar ze gaapte en haar ogen weer sloot. Ze was bang voor de nachtmerries waar haar moeder het over had. 'Weet je wat ga maar lekker slapen dan zal ik morgen een lekker ontbijtje voor je maken, wat vind je lekker? Buiten snoepjes.' Vroeg haar moeder waarnaar ze al naar haar bed gebracht werd. Het meisje klom het bed op en keek haar moeder bijna smekend aan. Ze wou nog niet alleen zijn. Ze hield er niet van aangeraakt te worden zonder dat ze het vroeg maar nu klampte ze zich vast aan haar moeder. 'Mama, blijf..' Klonk er zachtjes in haar Soprane stemmetje. Voorzichtig ging ze onder de dekens liggen en sloot ze haar ogen langzaam. Ze krulde zich zorgvuldig op alsof ze nog steeds bang was voor wat er kon komen.

Heel kort werd ze terug geknuffeld, het was onwennig maar ze ontspande wel iets. Ze had niets om bang voor te zijn, in ieder geval nu niet. Haar moeder was niet beangstigend, juist erg vriendelijk. Nu was dat wel even wennen, ze had bijzonder weinig echt vriendelijke mensen gekend in haar leven. Oprechte vriendschappen waren er bijna nooit geweest, het was ieder voor zichzelf op de meeste dagen. Al waren er natuurlijk ook wel groepjes ontstaan die samenwerkten om het zo dragelijk mogelijk te houden. Elke dag was weer een nieuw avontuur. Ze hoopte hier wat meer rust te krijgen, zeker nog met de nachtmerries en onverwerkte emoties rond haar vader. Het was dan ook niet verwonderlijk dat ze zich aan haar moeders hand vastklampte, omdat ze niet alleen wou zijn. Ze was op een vreemde plek, niets kwam haar bekend voor behalve haar moeder. Ze had geen Sandy om bij haar op de kamer te liggen, wat vroeger vaak geholpen had. Die was nu zijn eigen ding aan het doen. Hij hoefde haar dan nu ook niet meer s'nachts te beschermen. Overdag zou ze hem vast nog wel eens zien. Hij was namelijk niet dom, hij wist wanneer zijn beschermelinge hem nodig had. 'Ik zal hier blijven lieverd.' Klonk de zachte stem van haar moeder, waarna het meisje haar hand langzaam los liet. Nu pas kon ze ontspannen, haar ogen gleden dan ook dicht en een zachte zucht verliet haar lippen. Hoe ze haar moeder later zou confronteren met haar verleden wist ze nog niet, daar maakte ze zich op dat moment ook nog geen zorgen over. Ze was te moe om het echt te overdenken. Toch wist ze dat het ooit ten sprake kwam. Een enorme angst voor mannen viel altijd wel op. Zodra haar moeder begon te zingen, gaapte het meisje zachtjes waarna ze zich een paar keer omdraaide en langzaam wegzonk in een diepe slaap.