Haar lange haren wapperden voor deze ene keer los in de wind. Orwyn keek om zich heen. Geen mens te zien, alleen maar rotsblokken van de overwoekerde ruïne. Ooit was dit vast een prachtig, majestueus gebouw geweest, maar nu was het een perfect parkour. De enige reden waarom ze naar hier gekomen was, was om te zien hoe geschikt het was om er een les in te houden. De afgebrokkelde muren, die van verschillende hoogtes waren, leken heel geschikt om op te springen. De lange vrouw zette zich af en sprong op de laagste muur. Met haar armen zwaaide ze, om de lucht haar dat extra zetje te laten geven. Een klein steentje rolde naar beneden toen ze landde, maar verder leek de rotsblok tamelijk stevig. Vanaf hier had ze twee richtingen om op te gaan, één muur die zo goed als volledig nog stond, en een langere maar lagere muur een eindje verder. Orwyn koos voor de tweede en deed een klein aanloop, waarna ze lichtvoetig landde op het muurtje. dit keer stopte ze echter niet, maar ze gebruikte het muurtje als aanloop en rende door naar het eindpunt, waar ze met behulp van de kracht van de wind naar de volgende sprong, een heel eind hoger. Dit bleef ze herhalen, steeds sneller, tot je haar amper kon volgen.

Eerst post Kailee~

"Nee", zei hij en staarde een beetje langs de persoon door die voor hem zat. Stomme klasgenoten. Hij wou niet praten? Hij had geen problemen. Puh. Hij schoof de stoel achteruit en hoorde dat het meisje hem nariep. "Maak die stomme opdracht maar op je eentje, wat kan mij het schelen", beet hij haar toe en liep toen de homeroom uit. Hij had geen tijd voor bullshit als dat. Zijn punten scheelden hem toch al niets meer. Hij had andere zorgen aan zijn hoofd. Als zelfs dat kind hem al vroeg wat er scheelde wou dat toch zeggen dat het op zijn gezicht af te lezen stond dat er was mis was? Nee, hij zag er vast gewoon moe uit. Mensen dachten altijd dat moe zijn hetzelfde was als problemen hebben. Hij zou straks wel even langs de ziekenzaal gaan, misschien kon hij nieuwe slaapmiddelen krijgen tegen zijn slapeloosheid. Tegen die stomme insomnia. Het woord klonk nog wel grappig, maar hij had er echt veel last van. Zodra hij de deuren had opengeduwd voelde hij hoe de wind harder woei dan toen hij 's ochtend even aan zijn venster gezeten had. Hij deed het gewoon graag, zijn benen uit het raam laten hangen. De wind speelde met zijn blauwe lokken, en op ieder andere dag zou Kai er kort om geglimlacht hebben, maar nu trok hij zijn kap over zijn hoofd heen en zorgde dat de wind niet meer aan zijn haar kon. Lente en nog steeds droeg hij dat stomme vest met rits. Ach ja. Hij stak zijn handen in de zakken die vanvoor aan zijn buik zaten en begon te lopen. Het was hem opgevallen dat hij vaker naar de ruïnes ging als hij weg wou zijn van mensen of als hij na wou denken over dingen. Hij had geen flauw idee waarom, maar waarschijnlijk omdat het er een stuk rustiger was. Hier had hij toch al vaker mensen tegen gekomen die alleen leken te willen zijn. Maar de meesten reageerden dan ook niet bijzonder vrolijk en vriendelijk als je hen wat vroeg. Leuk als je die lastige mensen dan later nog een keer terugzag. Niet dus. Hij zag de ruïnes, maar er was meteen iets dat hem opviel. Hij was er niet alleen. Iemand was de ruïnes als parcour aan het gebruiken. Kailee liep tot aan het gebouw en bleef in stilte staan. Hij wist niet wie dit was. Met een frons op zijn gezicht bleef hij de vrouw haar bewegingen volgen, tot plots wat in zijn hoofd binnen schoot. "Miss... Orwyn?" vroeg hij. Hij had gehoord over een nieuwe leerkracht, en vermits deze vrouw er niet uit zag alsof ze nog een leerling was, moest het wel een leerkracht zijn, niet? Want als trainee zag hij haar ook niet direct. En als dit niet die leerkracht was, wel ja, dan niet. "Wat doet u?"

OOC: Click~ (z'n vest)

De vrouw ging zo snel dat bijna leek te vliegen, al raakten haar voeten - die voor de gelegenheid bloot waren - steeds kortstondig de grond. Haar lange zwarte haren wapperden achter haar aan, en de wind blies in haar gezicht. Het deed haar denken aan de tijd dat ze nog jong was, zonder verantwoordelijkheden. Dan deed ze dit ook, maar dan op de daken van de huizen in haar buurt. Haar buren hadden dat overigens niet zo heel fijn gevonden, maar het was zeer goed geweest voor haar conditie en zo. Orwyn vertraagde en stopte uiteindelijk helemaal, op een stuk muur die niet zo zeer hoog boven de grond uitstak. Ze ademde diep in en uit, maar hijgde niet. Haar conditie was goed, en ze raakte niet zo snel buiten adem. De Puffoonse veegde haar haren, die door de wind helemaal in de war gewaaid waren, naar achteren en keek even om zich heen. Onder haar stond een jongen, ongeveer 18 jaar - een zesdejaars dus. Hij vroeg haar wat ze deed. Het kleine glimlachje dat ze tijdens haar parkour om haar lippen had gehad verdween. Op haar gezicht lag nu geen uitdrukking meer af te lezen, maar toch leek het ergens wel vriendelijk. Dat had ze altijd gehad, die vriendelijke doch ietwat koele uitstraling, en ze kon nooit echt zeggen waar dat vandaan kwam. Lichtvoetig sprong de vrouw naar beneden, waar haar blote voeten het zachte gras raakten. De jongen had blauw haar en een donkere vest aan, waarvan de kap over zijn hoofd geslagen was. Ondanks haar tamelijk grote gestalte, stak deze zesdejaars nog een vijftal centimeter boven haar uit. "Ik kijk hoe geschikt deze locatie is om een les in te houden.", antwoordde Orwyn naar waarheid. "En ik oefen mijn eigen vaardigheden nog wat, je moet geen kans laten voorbijgaan om te oefenen." Toen fronste ze, terwijl ze de jongen nog eens van boven naar onder bekeek. Hij moest wel een leerling zijn, dat zag je zo aan hem. ze kon niet echt benoemen waar het aan lag. Misschien was het wel puur zijn leeftijd, wie weet. "Maar wie ben jij, en moet je niet in de les zitten?"

Orwyn keek hem nog even doordringend aan na die woorden, alsof hij zou bezwijken door haar strenge blik en zou toegeven dat dat eigenlijk niet waar was. het kon echter net zo goed wél waar zijn, dus al snel liet ze het varen. Ze wist immers nog niet uitgebreid hoe de zaken hier gingen, en voor hetzelfde geld was het gewoon perfect mogelijk. De vrouw haalde even haar schouders op en wendde toen haar blik terug naar boven, naar de muur waar ze zonet afgesprongen was. "Nou, als je niets beters te doen hebt", begon ze, waarna ze Kailee weer aankeek. "Kun je altijd ook wat oefenen." Hoewel ze leiver alleen oefende, vond ze het tegelijk ook prachtig als ze iemand iets nieuws kon aanleren. "Zeg eens Kailee, welke magie heb jij?" Lucht zou praktisch zijn, natuurlijk, maar ook met andere elementen was snelheid en behendigheid belangrijk.

~Kooort