Het stak nog steeds een beetje, maar de pijn was langzaam aan het vervagen. Hoewel Reá het niet graag toe gaf had die dokter inderdaad geweten wat hij deed. Meer dan dat als compliment zou ze er niet over hebben. Niet omdat ze vond dat August zijn werk niet goed gedaan had, maar omdat Reá weigerde toe te geven dat ze hulp nodig had gehad van een ander. De meeste dingen in het leven had ze altijd prima zelf gekund en ze zag geen reden om dat nu te veranderen. Maar ja, naar alle eerlijkheid, ze had de trip naar de Toren waarschijnlijk niet eens gered zonder bewusteloos te raken. Als je het op die manier bekeek was het misschien maar beter ook dat ze toevallig op de ziekenzaal terecht was gekomen. Hoe dan ook, haar wond was weer goed aan het genezen en ze had de veroorzakers diezelfde week nog te pakken gehad. Niet dat Reá er erg trots op was. Hoewel een paar van hen nu in het gevang zaten had ze zichzelf weer laten gaan. Een stap te ver. Ze had zichzelf over die grens geduwd waar ze met alle macht niet overheen wilde. Maar soms was zoiets erg moeilijk, dat had Reá meerdere malen mogen ervaren sinds ze weer wat meer onder de mensen kwam ten gevolge van haar inmiddels niet zo nieuwe functie meer als Vrouwe van de Lucht.

Ondanks dat de wond goed aan het genezen was, was lopen opnieuw een hel geworden. Reá was zo blij geweest toen haar voeten eindelijk gewend waren aan de lange wandeltochten die ze regelmatig maakte. In het begin was het vreselijk geweest. Vooral in de eerste week bleven haar voeten maar bloeden. Na haar hele leven te hebben gevlogen konden ze de harde grond niet aan. Inmiddels had ze aardige sterke voeten en haast gevoelloze voetzolen gekregen waardoor lopen geen enkel probleem meer was. Naar de traditionele wijze van klederdracht droeg Reá geen schoenen. Als luchtkrijger had je die ook niet nodig. Maar toen het voor Reá onmogelijk was geworden om te vliegen had ze er nog steeds geen seconde bij stil gestaan om gewone schoenen te kopen. Ze wikkelde haar voeten nog steeds in een doek die maar erg weinig bescherming bood en alleen maar diende om de voeten een beetje warm te houden tijdens het vliegen. Voor de rest liep ze blootvoets. Ook nu was haar enige bescherming de doeken die haar tenen en hielen open lieten.

Zonder zich echt te hebben beseft waar ze heen was gelopen had Reá gemerkt dat ze het kasteel uit was gelopen en nu in de richting van het meer ging. Waarom wist ze niet. Ze was zomaar begonnen met lopen zonder een echt doel te hebben. Het was niet dat ze zo nodig naar het meer wou. Maar er was wel iets. Een vreemde aanwezigheid die ze niet kon verklaren totdat ze het zou zien. Dat was het enige wat Reá erop kon bedenken dat haar voeten kennelijk het meer hadden uitgekozen als doel. Er was nu geen twijfel mogelijk meer nu ze in een rechte lijn op de waterkant af liep. Wat haar enigszins verbaasde was het kleine groepje studenten die samengepakt in de buurt van de waterkant stonden. Ze stonden in een kring om iets of iemand heen. Maar wat het precies was wat hun aandacht trok, dat zou Reá niet weten. Het bleken al snel een groepje Shadranen te zijn. Toen Reá dichterbij kwam hoorde ze het accent en kon ze hun duistere magie door hun aderen voelen stromen. Plagerige stemmen vertelde haar dat ze waarschijnlijk met z’n allen hadden besloten om een andere student te grazen te nemen. Reá’s blik verharde al was dat nauwelijks merkbaar aan haar toch al neutrale gezicht. Ze liep met kalme tred op het groepje af.

Alsof ze het voelden draaide de studenten zich om of keken naar haar op. Nu kon Reá ook de…jongen zien die in het midden van de cirkel studenten op de grond lag. Of het een jongen was, was nog maar de vraag. Maar wat ze opving aan informatie van de lucht neigde de persoon op de grond eerder naar een jongen dan een meisje al zag hij er nog zo vrouwelijk uit. Het groepje Shadraanse studenten keken niet blij naar haar. Hoe durfde ze om hun lolletje zo te verstoren. Reá trok zich niks aan van de boze blikken die op elk gezicht lag en als ‘’intimiderend’’ zou moeten overkomen. Dat leek de meeste onzeker te maken. Vooral nu ze een beetje in de gaten kregen dat Reá niet de eerste de beste leraar was. ‘Get lost,’ sprak ze hen toe in haast accentloos Shadraans. Slechts een vleugje van een bekend Puffoons dialect klonk erdoorheen. Het klonk niet boos of bevelend. Maar de reden dat het zo beangstigend over kwam was de complete sereniteit die in die woorden schuil ging. Het was een waarschuwing en het zou er maar één zijn. Zonder een woord te spreken liepen de studenten met gebogen hoofden en snelle passen weer weg, Reá en de onbekende achterlatend. Reá’s oranje kleurige irissen, de kleur van hete kolen, gleden over de jongen heen zonder verder nog een woord te zeggen. Ze was om onbeschaamd in haar op aan het nemen en hem aan het beoordelen, of in elk geval, de situatie.