Overgrown

Until we have seen someones darkness,
we don't really know who they are.
Until we have forgiven someones darkness,
we don't really know what love is.

De lessen waren afgelopen voor die dag en de meeste leerlingen zochten de koelste plekjes op om hun huiswerk te maken en leren voor komende proefwerken. Vandaag was een typische zomerdag waarbij de temperaturen aardig op waren gelopen en er geen wolkje aan de lucht te zien was. Een groot aantal van de leerlingen hadden de koelte van het meer opgezocht, maar voor Cassandra hoefde al dat gespetter in het water niet zo. Niet dat ze nooit zwom, zo af en toe trok ze ook wel eens haar bikini aan en nam ze een duik. Maar vandaag stond haar humeur er simpelweg niet naar. Tevens was ze midden in het jaar naar deze school gekomen en waren er een hoop dingen die ze in moest halen als ze naar het volgende jaar wilde gaan. Geen tijd voor leuke dingen en elk moment dat ze kreeg leren voor de opdrachten die ze kreeg tijdens haar bijlessen. Nu was ze ook nog eens iemand die niet al te gemakkelijk leerde en dus aardig haar best ervoor moest doen, wilde ze een goede score halen. Soms was dat best wel demotiverend, al was ze het ondertussen wel gewend geraakt. In plaats van de drukte rondom het kasteel had ze gekozen om een rustiger plekje op te zoeken. Ze leerde beter als ze alleen was en er waren vast nog wel meer schaduwplekken binnen het terrein. Het was logisch dat iemand van haar afkomst de schaduw opzocht, immers was ze een echte Shadraanse die gewend was om in een donker landschap te leven. Haar iet wat bleke huid straalde ook wel uit dat ze niet vaak in de zon kwam, anders had het wel een bruine tint gehad. Maar voor haar was het goed zoals ze nu was, met haar lange witblonde haar dat tot zeker haar middel kwam. Niet ver bij haar vandaan had ze een apart gebouw opgemerkt. Eerder, de ruïnes van wat ooit een gebouw was geweest. Het leek erop dat die plek aardig wat schaduw bezat en daarom werd ze er ook toe aangetrokken om kort door de zon heen te lopen om bij de ruïnes te komen. De stenen waren overwoekerd met klimplanten en onkruid die lieten zien dat er hier niet vaak meer iemand kwam. Zoals ze had gehoopt bood de ruïne aardig wat schaduw aan de kant waar geen zon op stond, dus liet ze haar tas daar in het gras vallen en zakte ze neer op haar achterste. Met haar rug tegen de stenen muur aan geleund trok ze haar tas bij zich op schoot en pakte haar agenda, om het vervolgens open te slaan en te zoeken naar wat ze allemaal had ingepland om te doen deze middag. Daarmee was ze nog maar net bezig, of een schel geluid klonk vlak boven haar hoofd. Vragend keek ze op, waarbij haar blik twee grote ogen kruisten die duidelijk op haar gericht waren. Een kleine glimlach kwam rond haar lippen toen ze de grote uil herkende die op de rand van het muurtje zat. Het was namelijk haar eigen die ze gebruikte om brieven mee te versturen en als gezelschap hield. Immers had ze nooit tijd om vrienden te maken op een school omdat haar vader haar binnen de kortste keren alweer overplaatste naar een ander. Icarus was de enige vriend die ze had, want die nam ze altijd mee. De grote uil hield één van zijn poten een beetje omhoog, waarin hij duidelijk iets vast had. "Wat heb je daar nou weer," mompelde Cassandra toen en draaide zich beter om naar de uil. Het kwam wel vaker voor dat deze spullen van andere jatte, om het vervolgens als een echte prooi naar haar toe te brengen.

{Ziva}

_{Verveeld staarde ze naar de leraar, niet echt meer aandachtig luisterend naar wat hij allemaal te vertellen had. Vrijwel iedere seconde gleden haar ogen naar de klok, waar de tijd haar vertelde dat de lessen bijna voorbij waren voor deze dag en ze klaar was voor vandaag. Echter leek de tijd zo sloom te zijn als een slak en niet vooruit te gaan, het onderwerp van deze les boeide haar dan ook vrijwel niets. De enige lessen die ze enigszins leuk had gevonden, waren de vuurlessen geweest die ze nu al maanden geskipt had, Savador ontwijkende om te ontkomen van haar eigen problemen die zich zo diep hadden genesteld nu dat ze geen idee had hoe ze eruit moest komen. Vuurmagie was dan ook het enige van haar waar ze trots op was geweest en nu het inactief was voelde ze zich nutteloos. Haar lichtmagie zou immers nooit zo goed worden, desondanks dat ze de dochter was van een Novaan en een Raziaan, had ze enkel de magie van haar moeder geërfd en daarom zat haar lichtmagie ook niet bepaald in haar genen. Iets wat vrij apart was geweest, maar het was gebeurd en ze was eigenlijk pas begonnen met haar lichtmagie toen ze er op Nova toe gedwongen werd nadat haar vader was opgepakt, ze moest daar immers naar school en had daar haar leven moeten leiden en tot op de dag van vandaag had ze er nog steeds een beetje een hekel aan. Het paste niet bij haar, het voelde vreemd aan om zoiets puurs als licht te besturen want puur en lief was ze helemaal niet. Al verachtte ze de duistere magie, qua karakter zou het misschien wel eens heel goed bij haar kunnen passen. Eindelijk ging dan toch de bel, waardoor ze haar boeken in haar tas dumpte en snel uit de klas verdween. Ze had geen zin om nog langer daar te blijven, geen zin om nog langer in dit gebouw te blijven überhaupt.
Het had dan ook niet heel lang geduurd of ze had buiten gestaan, de frisse buitenlucht in zich opnemend en haar ogen bijna opgelucht sluitend. Ze hield van buiten, welk weer het ook mocht zijn je kon haar vaker buiten zien dan tussen vier muren. Ze voelde zich binnen altijd zo opgesloten, het lag misschien ook wel aan het feit dat ze niet bepaald veel buiten was geweest in de jeugdgevangenis en het haar daaraan liet terugdenken, maar ook aan de tijden daarvoor toen ze bij haar pleeggezin zat, al kon ze het niet echt een gezin noemen omdat het meer een weeshuis was geweest en ze er nooit liefde heeft gekregen. Niet zoals haar vader haar dat had kunnen geven, in ieder geval. Vandaag zou ze echter weer spenderen aan haar vuurmagie, want het was een onderwerp dat ze niet kon loslaten totdat het probleem was opgelost, met andere woorden, totdat ze haar vuurmagie weer terug kon gebruiken zoals ze dat vroeger altijd had kunnen doen. Met grote passen was ze verdwenen richting de old ruins, wetende dat ze daar niet door zoveel mensen lastig gevallen zou worden, het was op de grasvelden en bij het meer immers veels te druk om te gaan oefenen. Mensen zouden haar voor gek verklaren als ze haar zouden zien staan, nutteloos voor zich uitstarend met een geconcentreerde blik, alsof ze haar magie wilde besturen en er niets uitkwam. Helaas was het wel de harde waarheid en het deed haar pijn, misschien toch zo wanhopig dat ze echt hulp nodig had ermee. Echter was er niemand aan wie ze het durfde of wilde vertellen, helaas voor haar was de persoon waarvoor ze de meeste moeite had gedaan hem te ontwijken, er nu achter gekomen.
Eenmaal aangekomen bij de oude ruïnes legde ze haar tas neer, waarin enkele spullen zaten die haar nog steeds erg dierbaar waren, en ging ze op de redelijk open plek staan. Ze sloot haar ogen en probeerde zich in te beelden hoe een vlam voor haar ontstond, haar handen openhoudend. Ze kon de energie voelen wegsijpelen, maar wist dat er alles behalve iets gebeurde. Op het moment dat ze haar ogen weer opende en naar haar handen keek die ze voor zich uit had gestoken, voelde ze dan ook teleurstelling toen er niks gebeurd was. Zoals altijd, precies zoals het iedere dag in de afgelopen paar maanden was gebeurd. Zachtjes zuchtte ze, echter volgden haar ogen een beweging bij de muur. Bij haar tas om precies te zijn. Een uil had zich ernaast gezet en had iets tussen zijn klauwen gegrepen, een ketting om precies te zijn die haar zeer dierbaar was. Ze droeg het ding niet, maar het had een belangrijke betekenis voor haar. Het enige wat ze nog van haar vriendin in de jeugdgevangenis over had, op een paar herinneringen na dan. Voordat ze er iets tegen kon doen, vloog de uil weer op en begon hij langzamerhand te verdwijnen uit haar zicht. Meteen kwam ze in beweging, haar tas bij de muur weggrijpend en achter het ding aanrennend, zijn vlucht zo goed mogelijk volgend. Natuurlijk raakte ze hem kwijt toen hij over een paar muren heen vloog, maar ze was vastberaden het ding terug te vinden en als ze dat deed dan deed ze dat ding iets aan. Een stem weergalmde door de gang, de plek van de uil verradend. Kwaad stapte ze op het meisje af. ”Dat is van mij en ik wil het nú terug.” Ze hield haar hand instructief voor zich uit en keek de blondine, wiens haren bijna wit van kleur waren, strak en humeurig aan. Dat ding was haar dierbaar en ze had geen zin in dieven óf problemen vandaag.}

Until we have seen someones darkness,
we don't really know who they are.
Until we have forgiven someones darkness,
we don't really know what love is.

Het zachte gekras wat de uil voortbracht was duidelijk bedoeld om te laten zien hoe trots hij wel niet was op zijn vangst. Voorzichtig kwam ze iets dichterbij, immers wilde ze de uil niet afschrikken met snelle bewegingen, om te kunnen zien wat hij precies in zijn klauwen had. Een schrille zonnestraal liet het voorwerp voor een kort moment glinsteren, waaruit ze uit kon maken dat het iets als een sieraad moest wezen. Misschien was het wel niet gestolen, wie weet had iemand het wel verloren en had hij het ergens gevonden. Al zou het haar niks verbazen als hij het uit de vingers van een nietsvermoedende medestudent had gevist. Icarus was een brutaal dier die het sowieso niet zo had op andere mensen. Hij had wel eens eerder een meisje bijna de ogen uitgestoken terwijl Cassandra van een eindje stil toe had gekeken. Had dat kind maar niet op haar moeten mopperen. De wind lichtte haar witblonde haren een beetje op terwijl ze met een vloeiende beweging uithaalde naar de poot van de kerkuil. Deze kraste een keertje kort, licht verontwaardigd omdat hij niet meteen een beloning gekregen had van zijn meesteres. "Quiet," klonk haar vloeiend Shadraanse accent toen sissend terwijl ze haar helderblauwe ogen licht samen kneep en de uil een korte blik toewierp. De klauwen opende zich en de uil kraste niet meer, het bleef stil zitten en kantelde zijn kopje terwijl het haar vragend aankeek. Cassandra sloot haar vingers rond het kettinkje en hield het voor haar neus, terwijl ze het rustig bekeek. Het was niet bepaald mooi, Icarus had mooiere dingen voor haar gebracht. Haar blik gleed terug naar de uil en ze wilde iets zeggen, maar werd onderbroken door haastige voetstappen die duidelijk haar kant op kwamen. Ze liet haar hand zakken en hield het kettinkje nog altijd losjes tussen haar vingers. Een meisje kwam haar kant op gestoven, eentje die ze niet kende omdat ze nog maar net op deze school was. Maar aan haar houding kon ze gewoon zien dat het een Raziaanse was, daar had ze namelijk ervaring genoeg mee. Die mensen waren vreselijk irritant en stonden bij het minste geringste op hun achterpoten te protesteren. Ondankbare mensen, dat waren het. In elk geval leek ze alles behalve geamuseerd te zijn door haar uil. Doelend op het kettinkje wat Cassandra nog altijd losjes in haar hand had, bleek het dat dit meisje die terug wilde. Stil bleef ze staan, terwijl Icarus zijn scherpe blik op de ander richtte en zijn kop licht kantelde. "Hoe weet ik dat het wel van jou is?" vroeg ze toen op een neutrale toon terwijl haar ogen zich een heel klein beetje dichtknepen. Zin om het meteen terug te geven, als het inderdaad al van haar was, had ze niet. Dan was er ook helemaal geen lol aan.

PROFILE MAGICIAN