Hij was vergeten hoe het gevoel van gras onder je blote voetzolen was. Het zachte gekriebel als je door een veld liep. Hoe zacht zand kon voelen en hoe ongrijpbaar de kleine korrels waren. Vroeger droeg Ronodan bijna nooit schoeisel. Hij had het ook niet nodig, hij had zijn vleugels dus zich zorgen maken over blaren was er niet bij. Hij was begonnen met het dragen van schoenen sinds hij weer vrij was. Veel van zijn oude gewoontes waren verdwenen sinds die tijd. Het was nu weer zomer, en het was heerlijk weer buiten. De zachte bries deed hem denken aan Puffoon. Hij had het niet langer uitgehouden op Angani. Hij was ervandoor gegaan. Hij had niet eens de tijd genomen om schoenen aan te trekken. Als een rode flits die door het luchtruim scheerde stoof hij meters hoog over het terrein heen. Voorbij het meer, voorbij het bos. Hij was pas geland toen hij de ruïnes in zicht kreeg. Ronodan was nog niet vaak bij de plek geweest. Hij bleef er meestal zelfs liever bij uit te buurt. Maar vandaag had hij zich geroepen gevoeld. Alsof de energieën die hier rondhingen hem dwongen om te landen. Waarom hij ernaar geluisterd had wist hij niet. Maar zodra hij landde was het eerste wat hij gevoeld had het zachte gras onder zijn voeten. Daarna pas was het besef gekomen dat hij zijn laarzen niet had aangetrokken bij vertrek. Hij was gaan zitten, met zijn rug tegen een afgebrokkelde muur, half in de schaduw. De zon verwarmde zijn voeten die buiten de schaduwrijke plek vielen. Zonder het door te hebben neuriede hij zachtjes een paar tonen. Het was eeuwen geweest sinds hij nieuwe muziek had geschreven. Maar misschien moest hij toch maar weer eens achter de piano gaan zitten met een leeg vel.

Open voor wie wil

Hij wist niet dat zijn rustige middag al snel verstoord zou worden. Het ritmische geklopt van een jong hart liet hem al ver van tevoren weten dat hij niet voor lang meer alleen zou zijn. Het duurde ook niet veel langer voor er een meisje tussen de bomen vandaan kwam en doelgericht op hem af leek te stappen. Maar toen ze eenmaal bij hem was klonk haar stem zacht en onzeker. Zo in contrast met wat hij een paar seconden eerder in haar houding had gezien. Nog geen minuut later zei ze hem opnieuw gedag. Met iets meer volume deze keer. Ronodan knikte enkel naar het meisje. Hij had eerlijk gezegd gehoopt dat ze gewoon alleen langs kwam. Maar de manier waarop ze op hem afgelopen was, was dat eigenlijk valse hoop geweest. Ze ging naast hem staan en vroeg hoe het ging alsof hij een gewone klasgenoot van haar was. Wist ze überhaupt wel tegen wie ze het had? Ze pakte een apparaat wat hij niet kende maar waar hij wel meer leerlingen over het schoolterrein mee had zien lopen. 'Heb jij geen lessen of zo?' vroeg hij, enigszins geïrriteerd aan het meisje.