De ruwe katoen van mijn onderlaken lijkt mijn blote huid open te krassen bij elke geringe beweging die ik neem. Niets liever had ik een ander laken gebruikt bij het opmaken van mijn bed gistermiddag. Bij voorkeur een van mijn vele 100% bio katoenen lakens, losjes geweeft en licht van kwaliteit. Of wellicht die ene zijden die ik ooit eens van mijn grootmoeder had gekregen. Eilaas was ik zorgeloos geweest en misschien ietwat lui en had ik al mijn zachte, doch vieze lakens en overig kledinggoed gisteren pas bij de wasserette afgeleverd.

Het is niet de ruwe, teisterende stof, echter, noch de opgebundelde dekens aan mijn voeteinde die mijn slaap deze nacht heeft verstoord. Noch zijn het de geluiden afkomstig van de gang of de wind die mijn gordijnen zachtjes doet opblazen. Nee. Het is die vervloekte warmte. Een halve leugen, weet ik. Ja, het was warm, al enkele dagen lang had de temperatuur geen extreem significante daling genomen overdag. Echter was de temperatuur in ieder geval zodanig gedaald tijdens de afgelopen nachten dat deze zonder al te veel moeite door te komen waren. Maar als het niet de warmte is die mij mijn rust niet gunt, wat is het dan wel?

Het antwoord is bij mijn hoofd bekend, echter daadwerkelijk toegeven dat ik toch inderdaad een gevoelige huid bij ruwe stoffen heb staat niet direct op mijn to-do-list. Toch is dat de waarheid. De huid van mijn blote benen en vooral mijn armen schreeuwen het bijna uit en het is moeilijk de tranen te bedwingen die in mijn ogen ontspringen. Ik wil gewoon rustig slapen!

Met een klagende zucht schiet ik overeind en staar ik enkele seconden boos voor me uit, alvorens mijn vuist hard op het matras te slaan. Daarna klim ik van het bed en het duivelse onderlaken af, voorzichtig dat mijn huid niet meer dan nodig in aanraking komt met voorheen genoemde, satanische martelvoorwerp. Ik werp een half boze blik naar mijn bed en blaas licht geïrriteerd mijn haren voor mijn ogen weg. Dan maar geen slaap tot ik mijn lakens terugheb. Wie heeft überhaupt slaap nodig? Slapen doe ik wel als ik dood ben! Ik wurm een paar antislip sokken aan, alvorens ik in mijn zachte, blauwe pyjama shorts met zacht, witte T-shirt mij een weg uit mijn kamer baan.

Dit is bij verre niet de eerste nacht dat ik probeer te verdwalen in een van de vele gangen van Starshine Academy. Typisch genoeg, hoewel ik verdwalen zeg, ben ik dit tot op heden nog nooit. Ik ken het kasteel van binnen en van buiten en mocht ik toch onbekende paden bewandelen, dan is mijn fotografisch geheugen meer dan voldoende om de weg terug te vinden naar het bekende. Jammer. Verdwalen klinkt leuk. Wel is het zo dat ’s nachts net alles een beetje anders lijkt dan overdag. De schaduwen die de maan helpt creëren zijn spookachtig in vergelijking met de schaduwen van de zon. De muren lijken net iets hoger en gangen net iets langer. Alles is verhuld in een donkere sluier en elke pas kan een laatste zijn…

Zoals ik natuurlijk deze nacht moest bemerken. Met een dreun loop ik tegen iets? Nee, iemand op, net als ik de hoek omsla. Met een kleine kreet van schrik laat ik mij op mijn achterste vallen. Een flauwe pijn schiet door mijn ruggengraat heen die mij iets voorover doet leunen. Zachtjes begin ik te jammeren. “Niets zit ook mee,” mompel ik half binnensmonds. Afwezig wrijf ik mijn hand over mijn stuitje. “Jij okay?” vraag ik, half uit beleefdheid, half uit daadwerkelijke interesse en zorg.

Een zacht gegrinnik verlaat mijn keel bij zijn woorden, alvorens ik zijn uitgestrekte hand grijp. “Gelukkig, en maak je geen zorgen,” zeg ik, een flauwe glimlach op mijn gezicht. “Ik heb me wel eens erger pijn gedaan.” Ik hijs mezelf, met behulp van de jongen, overeind tot ik met beide benen weer stevig op de grond sta. Ik adem een zachte dankjewel uit en klop enkele keren met mijn handen langs mijn kleding af, het eventueel geaccumuleerde stof van mijn pyjama verdrijvend. Mijn stuitje en achterwerk zeuren nog even na in pijn, maar ik besluit dit snel te negeren in richt in voorkeur mijn blik weer op en naar de jongen.

Ik herken hem niet direct, maar dat wil niets zeggen. Starshine Academy is immers een reusachtige school met een overweldigend aantal leerlingen. En hoewel ik bij verre niet vriendloos ben, omring ik mezelf meestal en over het algemeen maar met enkele hechte vriendschappen. Bovendien, als we even heel eerlijk zijn, zijn namen niet mijn sterkste punt. Met enige regelmaat vergeet ik gezicht en diens rechtmatige naam of haal ik ze door elkaar. Iets wat mij meermalen enigszins voor schut heeft doen zetten. Mensen worden er blijkbaar niet blij van ‘dingetje’ genoemd te worden.

De jongen, die ik niet veel jonger of ouder deed inschatten als mijzelf, ziet er vriendelijk genoeg uit. In het bleke gezicht van de maan, ontdek ik betrouwbare groene ogen en wellicht wat warrige bruine lokken, die de jongen een goedaardige impressie geven. De lichte hint van sproeten hoog op zijn jukbeenderen en plagend over de brug van zijn neus maken hem jeugdig en jong, hoewel niet geheel onvolwassen. In tegenstelling tot mijzelf, draagt de jongen momenteel, tenminste naar mijn vermoede, normale kleding, in plaats van een pyjama. Normaliter zou ik zeggen dat ik hier de zonderling was. Echter is de nacht toch wel degelijk al enkele uren gaande, hetgeen mij doet afvragen waarom de jongen nog wakker en wel is. In zijn normale kleding. Met rugtas nog wel, valt me dan op.

Nu, het is niet geheel abnormaal voor mensen om ’s nachts door de gangen te dwalen op Starshine Academy. Ik bedoel, ik ben hier tenslotte ook. Het is gewoon dat het mij nog nooit echt opgevallen is. Mijn nieuwsgierigheid word me al gauw de baas en ik besluit hier daarom werk van te maken. Ik kantel mijn hoofd iets naar de zijkant, zoals een puppy die iets niet geheel begrijpt. “Zeg, waarom ben je eigenlijk nog op, als ik vragen mag,” vraag ik, mijn toon licht en pretentieloos. Een gemakkelijke glimlach siert mijn lippen. “Nog huiswerk aan het maken?” waag ik een schot in het donker. Vrij letterlijk, realiseer ik me, het duister ons omhelzend.