Kailee kuchte en keek rond in de kamer van de jongen. Hij verveelde zich steendood maar kon niet weg omdat het wou zeggen dat hij de samenwerking opgaf. Waarom was hij net weer aan zo'n studiebol gekoppeld? Langs één kant was het handig, natuurlijk, de kerel deed alles in zijn plaats maar een interessant gesprek kon niet gevoerd worden met de gebrilde jongeman. Kai liet zich achterover vallen op diens bed en sloot zijn ogen even. "Kan je me dat boek naast je aangeven?" Humeurig opende hij zijn ogen weer en deed wat de jongen hem vroeg. Hij bracht hem het boek en keek over zijn schouder mee naar wat hij schreef. Goedkeurend knikte Kailee al had hij geen idee wat er op het blad stond. "Hé, ik ga even naar de leerling toiletten, huh", zei hij en draaide zich om naar de deur van de kamer. "Oké." Hij opende de deur en deed die ook weer achter zich dicht na een laatste blik geworpen te hebben op zijn werkpartner. Kailee liep meteen een paar etages naar beneden tot hij bij de leerlingen toilettes aankwam. Zijn voetstappen galmden in de lege ruimte. Wat een laf excuus om weg te raken, dacht hij. Hij liet zijn ogen over het plafond glijden maar besefte dat hij hier geen uren kon zitten om van de jongen af te komen dus draaide hij zich terug om en liep weer de toiletten uit. Lag het aan hem of waren er weinig mensen aanwezig in het gebouw? Waarschijnlijk zat iedereen buiten nu het weer weer gebeterd was. De blauwharige kerel liep de trappen terug op om dan toch maar terug naar de kamer van zijn werkpartner te gaan, maar bij de etage van de Fire magicians hield hij even in. Was dat ... ? Ja, hij had het juist gezien. In plaats van verder te lopen naar boven haalde hij zijn hand van de leuning af en keek naar de persoon die hij nog herkende van in the Jolly Jester. Sjaaltjesman. Wat was z'n naam ook weer? Ohja, Dice. Kailee liep op hem af maar was niet echt zeker waarom want het goedmaken zag hij nu ook niet direct zitten. Maar hij wou toch iets tegen de kerel zeggen. Hij schraapte zijn keel en tikte hem op zijn schouder. "Dice?" zei hij en probeerde zo rustig mogenlijk te klinken, ook al voelde hij zich vanbinnen kwaad en nerveus. "Waarschijnlijk herriner je me nog we."

OOC: Voor Dice~

Met een nors gezicht keek Dice naar de roodbruine vacht van Blaze. Het had gisteren geregend en zijn vosje had dat het perfecte moment gevonden om in de modder te spelen. Niet toen het regende, maar daarna. Er lagen enkele modderpoelen in het grasveld – die waarschijnlijk in die hete zon aan het opdrogen waren op dit moment – en Dice had even de andere kant opgekeken. En dit was het resultaat geworden. Het vosje kreunde zachtjes en probeerde verwoed om uit de wastafel te komen waar Dice hem ingezet had. ‘Blijf!’ sprak hij streng tegen het beestje en met platte oortjes keek het baby-vosje hem aan. Dice liet zich er echter niet van onder de indruk brengen en draaide kraan open. Hij had een schone handdoek op de wastafel liggen. Met een beetje zeep begon hij de vacht van Blaze schoon te boenen. Niet te veel, want dat was niet goed voor het dier. Zodra hij nattigheid voelde probeerde het vosje opnieuw uit de wastafel te komen, maar Dice hield hem stevig vast en Blaze begon in de gaten te krijgen dat het het beste was als hij gewoon stil bleef zitten. Na een paar minuten was zijn vacht helemaal schoon en Dice tilde het vosje uit de wastafel. Hij zette het op de handdoek en begon het daarna schoon te wrijven. ‘Wat moet ik toch met jou?’ vroeg hij vervolgens. Zijn vosje zette zijn pootjes op Dice’ borstkas en gaf de donkerharige jongen een likje over zijn wang. Dice hield het vosje vast aan de zijkant en begon te lachen. Hij tilde het vosje, gewikkeld in de handdoek, op en hield het tegen zijn borst. Zo snel mogelijk wilde hij weer terug naar zijn kamer gaan zodat hij het laatste restje huiswerk van vandaag kon afwerken, maar natuurlijk moest er weer iets tussenkomen. Niet erg geamuseerd zijnde keek Dice naar de blauwharige jongen. ‘Jou ken ik nog wel ja,’ zei hij en zijn stem klonk wantrouwend. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Waarom sprak de blauwharige jongen hem dan ook aan? Om hem te treiteren? ‘Wat moet je? Ik heb nogal haast, zie je,’ sprak hij en hij maakte aanstalten om weer weg te gaan. Blaze keek nieuwsgierig naar de jongen en probeerde aan hem te snuffelen, maar Dice hield hem weg zodat het beestje beledigd piepte. ‘Hij is een slechte man,’ sprak Dice zachtjes, maar Blaze bewoog enkel geamuseerd met zijn oortjes en wilde weer aan de man snuffelen. Dice zuchtte. Ja, alsof zijn vosje ooit partij voor hem ging kiezen. Niet dus.

Dice trok nijdig zijn wenkbrauw op toen de blauwharige jongen kil reageerde, maar hij kon moeilijk terug reageren omdat Blaze nu wild in zijn armen begon te kronkelen. De jongen had zijn hand uitgestoken en Blaze reageerde daar gretig op. Dan moest hij het zelf ook maar weten. Dice zette zijn vosje neer en het dier rende uitgelaten naar de blauwharige jongen toe waarna hij zijn pootjes nieuwsgierig tegen diens been zette, maar Dice sloeg zijn armen over elkaar en luisterde naar wat de jongen te zeggen had. Hij vond het een tikkeltje vreemd. Eerst zei de blauwharige jongen dat hij niet meer over die avond wilde beginnen en vervolgens begon hij er zelf over door te zeggen dat hij overdreven had gereageerd. Dat had hij zeker, maar dat had Dice hem wel laten merken door naar hem uit te halen. Hij had de jongen zijn verdiende loon gegeven en hij zou het zo weer doen als hij zou moeten. Waarom was hij in godsnaam hier als hij toch niet zijn excuses kwam aanbieden en toch enkel over die avond wilde praten? Kennelijk wilde hij dat Dice het zomaar vergat. Natuurlijk. Alsof hij op de jongen zijn commando zomaar dingen ging vergeten. Haha, sodemieter een eind op, zeg! ‘Ik ben niet bang voor die Drake,’ reageerde hij direct toen de jongen daarover begon. ‘En ook niet voor jou, trouwens. En het boeit me ook helemaal niet meer wat er die avond is gebeurd.’ Nu maakte hij een lichte vermoeide indruk. ‘Ik dacht wel dat ik moeite zou hebben met vrienden maken, maar ik had niet verwacht dat ik er zo slecht in zou zijn. Maar fijn dat je het nog wel doorhebt als het té ver gaat.’ Zijn stem klonk sarcastisch en zijn lichtbruine ogen keken de jongen fel aan. Hij was de jongen geen verontschuldiging verschuldigd en al helemaal geen netjes gedrag. De jongen had partij voor Drake gekozen door hem te meppen en een bak ijs over zijn hoofd te gooien en dat was Dice bij lange na nog niet vergeten. ‘Waarom ben je hier trouwens als je je toch niet komt verontschuldigen? Heb je een geweten te sussen soms? Of is dat weer één van je trucjes die je samen met Drake hebt besproken? Want ik ben echt zo klaar met jullie.’ Hij balde zijn handen tot vuisten. Zijn vosje merkte dat het menens werd en deed zijn oortjes plat. Vervolgens gaapte hij en ging lui tegen de blauwharige jongen zijn been hangen. ‘Of ben je soms een meeloper? Sloeg je me enkel en gooide je enkel die bak ijs over mijn hoofd om in een goed blaadje bij Drake te komen?’ Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek de jongen vragend aan. Vervolgens wenkte hij Blaze, maar het vosje wilde kennelijk bij de blauwharige jongen blijven en Dice zuchtte geërgerd. Tot zover de opvoeding van zijn vosje dan.

Dice gromde geërgerd. Niet enkel omdat Blaze het wél zag zitten om de jongen een tweede kans te geven – Dice was er niet zo zeker van of het vosje dat ook had gedaan als hij die avond bij hun was geweest en alles dus met zijn eigen ogen gezien had – maar ook omdat er van hem verwacht werd dat hij gewoon maar moest doen alsof er niks gebeurd was. Hij moest de jongen het vergeven en hem een tweede kans geven, maar Dice durfde te wedden dat als er zich een tweede kans voordeed om het de jongen goed uit te laten komen, dat hij Dice zo weer zou slaan. En de donkerharige jongen wist eerlijk gezegd niet of hij daar wel zo op zat te wachten. Zwijgzaam keek Dice naar Kailee toen deze Blaze oppakte, hoewel hij nog zo graag wilde schreeuwen dat de blauwharige met zijn vuile poten van zijn vosje moest blijven. Blaze leek de aandacht in elk geval wel te appreciëren en Dice stak zijn armen uit om het vosje over te nemen. Blaze probeerde aan Kailee’s hand te snuffelen en piepte toen de jongen wegging. Daarna begroef hij zijn snuit weer tegen Dice’ borst. Kailee stond nog echter dicht in zijn buurt en Dice rolde met zijn ogen toen hij Blaze als voorbeeld gebruikte. ‘De enige reden dat Blaze jouw een tweede kans geeft zoals je het zelf al zo wilt noemen is omdat hij niet gezien heeft wat er die avond is gebeurd. Geloof me maar dat als hij gezien had wat je had gedaan, hij niet zo blij was nu.’ Hij kneep zijn ogen samen. Op dat moment draaide zijn vosje zijn kopje naar hem toe en boorde zijn bruine ogen in die van Dice. De ogen van het vosje waren gevuld met liefde en genegenheid en voor een moment vroeg Dice zich af of het vosje dan toch wel begreep wat er was gebeurd, maar dat hij Dice smeekte om Kailee een tweede kans te geven. Het vosje was een heel intelligent beestje en wist dus ook wel dat Dice meermaals in de problemen kon raken omdat hij zei wat hij dacht. Het was dan ook vast niet moeilijk voor het diertje om te beseffen wat er was gebeurd. En nu hij Kailee hier zo hoorde… ‘Goed,’ sprak hij om zowel een antwoord op zijn vervelende gedachten te geven als op de jongen. ‘Je hebt me. Je krijgt een tweede kans.’ Zijn kaken klemden zich op elkaar terwijl hij dat zei. Zijn vosje keek hem peilend aan, maar Dice negeerde de schattige blik zo veel mogelijk. ‘Maar je krijgt geen kansen maar als zoiets als vorige keer zich nog eens voordoet, want ik ben niet van plan om mezelf constant te laten gebruiken.’ En dat meende hij. Als Kailee nog eens zoiets zou flikken, was hij er helemaal klaar mee. Nu dat gedoe tussen hun een beetje opgelost was, wist Dice plotseling niet wat hij moest zeggen. Hij vond het moeilijk om aardig tegen anderen te doen omdat hij niet veel mensen vertrouwde en Kailee had dat verergerd met zijn gedrag, maar ook weer deels goedgemaakt door dit gesprek. ‘Dus eh…’ Hij twijfelde even. ‘Over dat van het vrienden worden…’ Hij twijfelde even en wreef over zijn achterhoofd. ‘Luister, man, er is gewoon veel gebeurd waardoor ik best wantrouwend ben. En ik ben hier ook gewoon niet goed in.’ Hij zweeg weer, wreef over zijn achterhoofd en wachtte vervolgens op antwoord.

Dice beet op zijn onderlip toen hij zich besefte dat hij Kailee echt op zijn woord moest vertrouwen. Hij herhaalde de avond even kort in zijn hoofd. Hij had bier over Kailee’s shirt gemorst, Kailee had daar boos op gereageerd en Drake was zich komen moeien door Dice een nieuw biertje te vragen. Of van hem te eisen, dat was beter verwoord. Dice had geweigerd en had hun in de steek proberen te laten, maar Drake en Kailee waren achter hem aangekomen en het was uitgedraaid op een handgemeen. Dice wist zeker dat hij Kailee ook nog een mep in zijn gezicht had proberen te verkopen, maar hij wist niet of het raak was geweest. Hij wist dat hij vrij hard kon meppen, maar dat kwam omdat hij voor zijn werk veel kracht moest gebruiken. ‘Soms gebeuren er dingen die tegen onze verwachtingen ingaan,’ sprak hij zacht en een klein glimlachje speelde hierbij om zijn lippen. ‘We zullen zien,’ liet hij er op volgen. Hij kon niet met zekerheid zeggen of hij en Kailee ook daadwerkelijk vrienden zouden worden, maar ze konden op zijn minst weer normaal tegen elkaar doen. Misschien konden ze samen iets gaan drinken of iets anders wat vrienden met elkaar deden. Of eh… kennissen. Hij had met zijn collega’s op Razen in het begin ook niet veel gehad, maar toen waren ze samen iets gaan drinken en had Dice gemerkt dat ze op veel dingen op één lijn zaten. Toen waren ze beste vrienden geworden. Zijn collega’s waren pretty much zijn broeders en hij wist dat het andersom ook zo het geval was. Zijn lichtbruine ogen keken Kailee aan toen deze verder sprak. Hij besloot dat dit wel de perfecte gelegenheid was om Kailee mee uit te vragen. Oh. Dat klonk verkeerd. Hij bedoelde… ach, laat ook maar. Hij stak zijn handen in zijn zakken. ‘Nou, als je wilt kunnen we dat wel goedmaken door vanavond even iets te gaan drinken of zo,’ sprak hij. Hij grijnsde. ‘Natuurlijk hoef je niet alles te betalen. Ik geef een rondje en jij geeft een rondje.’ Zijn grijns was een tikkeltje ongemakkelijk omdat hij hier nog niet helemaal zeker van was, maar zijn houding was al veel meer open dan daarnet. Blaze ging, tevreden zijnde, voor Dice zitten en keek met zijn intelligente bruine oogjes naar Kailee. ‘Bovendien moet ik sowieso nog in Oak’s Field zijn vanmiddag want ik moet wat te eten halen voor deze vreetzak. Hij wordt al ouder en dat is duidelijk te merken.’ Het kleine vosje was inderdaad wat gegroeid en het zou niet lang meer duren voordat het zelfstandig werd en het zijn eigen gang wilde gaan. Maar voor nu was hij nog Dice’ kleine vosje. Hij kefte wat, keek zowel naar Dice en Kailee en liet zich toen op zijn zij vallen. Oké dan.

Blaze keek lui van Kailee naar Dice en Dice vroeg zich af of de tijd ooit zou komen dat hij het vosje overal naartoe moest dragen. Zoals het er nu uitzag, dacht hij van wel. Hij grinnikte zacht om zijn eigen gedachte. Nee, dat zou echt onmogelijk worden. Blaze overal naartoe dragen… hij zag het zichzelf al zo doen. Dan zou de vos om de paar seconden janken en proberen los te komen. Blaze was een opgewekte, drukke vos en vond het niet leuk als hij opgepakt werd of als het hem te lui werd. Maar hij had soms zo zijn momenten en van voedsel wist hij ook niet goed weg te blijven. Het was dat Dice hem leerde hem kleinere porties te eten, anders zou hij een halve zak voer zo op één dag opeten. Dice knikte glimlachend toen Kailee voorstelde om mee te gaan om Blaze’s voedsel te gaan halen. Hij fronste zijn wenkbrauwen kort toen Kailee zei dat ze daarna meteen al iets konden gaan drinken, maar de reden volgde al snel en Dice knikte begrijpend. Hij kende er wel meer die niet echt goed met drank om konden gaan. Hij trok zijn sjaal wat beter om zijn nek, keek naar de luie vos en richtte zijn blik toen weer op Kailee. ‘Geen zorgen,’ sprak hij. ‘Moesten we ooit ’s avonds iets gaan drinken en je gaat te hard, dan houd ik je wel tegen.’ En dat was een belofte die hij ook tegen zichzelf maakte. Hij wilde, zoals Kailee al aangaf, zeker geen situatie hebben zoals wat ze toen hadden toen Drake zich was komen moeien. Hij wist bijna zeker dat Kailee hem niet geslagen zou hebben als Drake er niet was geweest. Hij wist ook dat hij nog lang ruzie ging hebben met Drake, want de jongen was niet bepaald blij na zijn laatste actie, maar dat was Dice ook niet. De donkerharige jongen gaf een zetje tegen Blaze zodat deze overeind kwam en, met zijn staart bewegend, met een schattige blik naar Kailee keek. ‘Nee, hij heeft geen eten bij zich,’ zei Dice lachend en de oortjes van het vosje gingen plat. Ach, wat zielig. Dice sloeg zijn armen over elkaar heen en bekeek het beestje hoofdschuddend. ‘Nou, dan gaan we maar,’ zei hij ietwat ongemakkelijk tegen Kailee en hij glimlachte naar de jongen, waarna hij alvast begon te lopen. Hij ging ervanuit dat Kailee wel ging volgen. Opeens kwam er iets in zijn hoofd en hij hield zijn pas een beetje in zodat hij gelijk met Kailee kwam. ‘Wat doen we eigenlijk met Drake? Ik denk niet dat hij het leuk vindt dat we nu… met elkaar omgaan.’ Hij was niet bang voor Drake, maar hij was benieuwd wat Kailee’s opinie over dit ging zijn.

Dice grinnikte even bij het vooruitzicht dat Drake Kailee’s moeder zou zijn. Dat zou wel grappig zijn, maar tegelijkertijd ook heel eng. ‘Ik denk dat Drake anders best wel goed met een jurk zou staan. Lekker met die harige poten er onderuit.’ Hij grijnsde even. Vervolgens keek hij weer serieus toen Kailee verder sprak. Hij haalde zijn schouders op. ‘Hij had het verdiend. Hij had die barkruk niet zo onder me uit moeten trekken.’ En dat was waar, want door wat Drake deed, had hij een vreselijke klap op moeten vangen. Het deed nog wel eens pijn als hij er aan terugdacht. Hij wist echter wel dat hij Drake nu tot zijn vijand had gemaakt en dat Kailee hem alleen maar probeerde voor te bereiden, iets wat hij wel aardig vond van de blauwharige jongen. ‘Het is ook niet alles om bier over je shirt te krijgen,’ sprak hij en dat over die bijnaam wuifde hij gewoon weg. Het was besproken. Het was nu achter hun en ze zouden er een leuke dag van maken, hoewel dat best raar klonk omdat hij Kailee tien minuten geleden nog voor geen meter vertrouwde. Een vosje hebben deed soms wonderen. Hij merkte dat Kailee even haperde in zijn pogingen om verder te lopen en keek fronsend opzij, maar grijnsde toen hij de reden hoorde waarom Kailee dat had gedaan. ‘Ga nu niet zeggen dat je dat erg vindt,’ grijnsde hij. ‘Want het komt over alsof je maar wat blij bent dat je daar weg bent.’ Nog steeds grijnzend vervolgde hij zijn weg. Hij was verbaasd over het feit dat ze het kasteel al zo snel achter hun hadden gelaten. Het zou niet lang duren voordat ze in Oak’s Field zouden zijn. Dice zocht in zijn zakken naar een lijstje die hij speciaal voor Blaze apart hield zodat hij kon zien hoeveel gram voedsel de vos ook alweer nodig had. Hij had zijn eerdere getal al twee keer moeten doorstrepen omdat zijn vos veel te snel at. Hij liet het beest echter over het terrein rennen als het alleen was en als hij naar de lessen moest omdat het anders veel te dik werd. Dat vond het vosje niet zo erg, want hij hield van de buitenwereld. Ook nu rende hij uitgelaten voor Dice en Kailee uit. ‘Waar we nu naartoe gaan hebben ze ook heel mooie dieren. Misschien wil je er zelf eentje kopen? Ze zijn wel prijzig,’ zei hij en hij keek naar Blaze. Het vosje keek hem aan met zijn grote oogjes en Dice zuchtte. Zodra het beest wist dat hij voer ging krijgen, kon Dice hem niet meer op andere gedachten brengen en bleef hij net zolang aan Dice’ hoofd zeuren tot de donkerharige jongen eindelijk naar de winkel zou gaan. En als ze dan eenmaal onderweg waren, vond hij het weer te traag gaan en keek hij met die schattige blik van hem naar zijn baasje. Zijn oogjes leken Dice wel te dwingen, maar Dice had hier al zolang op kunnen oefenen dat hij het nu kon negeren en ook negeerde hij Blaze’ zielige piepje. Hij draaide zijn hoofd naar Kailee toen hem een idee te binnen schoot. ‘Heb jij al iets gegeten?’ Het was nu rond de middag en hij besefte zich net dat hij, omdat hij zo met Blaze en zijn huiswerk bezig was geweest, nog maar één broodje binnen had gekregen. Niet erg veel dus. ‘We kunnen namelijk ook iets gaan drinken en daar tegelijkertijd ook wat gaan eten? Het hoeft niet per se.’ Hij grinnikte even om zijn eigen onhandigheid. Erg goed was hij hier namelijk niet in en hij was dan ook blij toen hij de grote dierenzaak zag opdoemen waar ze Blaze’ eten konden gaan halen. Zodra het vosje de grote letters van de winkel in het vizier kreeg, begon hij te rennen. Dice was hem echter voor en pakte het beest eerst bij zijn nekvel waarna hij het in zijn armen duwde. ‘Rustig maar. Je krijgt eten,’ sprak Dice rustig tegen het heen en weer bewegende beestje en met een zachte zucht liet de vos zich verslagen ontspannen. Dice knikte tevreden, wenkte Kailee en ging de grote dierenzaak binnen.

Dice dacht even na over wat Kailee had gezegd en probeerde zichzelf een vleermuis voor te stellen. Dat waren toch van die schattige nachtdiertjes die van boom tot boom vlogen en bijna niet te zien waren? Hij had ze nog nooit echt goed gezien en had ze dus niet kunnen bestuderen. Hij had ook niet echt verwacht dat je een vleermuis als huisdier kon houden. Maar ja, dat zou je ook niet denken van een vos. Vossen leefden ook voornamelijk in de vrije natuur, maar dit exemplaar was zeer afhankelijk van mensen. Dice dacht ook niet dat Blaze gauw onafhankelijk van hem zou worden, zelfs niet als hij ouder werd. Hij zou misschien minder in zijn buurt zijn, maar hij zou altijd terugkomen en ook altijd contact zoeken met mensen. Of het mocht natuurlijk zijn dat hij een heel slechte ervaring kreeg met mensen en zijn vertrouwen voor altijd geschaad zou zijn, maar dat zag Dice nog niet gauw gebeuren. De meesten vonden Blaze wel leuk en vonden het ook leuk om hem te aaien. Hij was ook wel vrij opgelucht dat Kailee ergens wat wilde gaan eten en dus instemde met hun plan. Ze zouden straks wel zien waar ze naartoe zouden gaan. Hij grinnikte toen Kailee hem vroeg wat hij Blaze te eten gaf. ‘Ik probeer hier meestal wat muizen mee te nemen of een mengeling van verschillende soorten vlees. Het is prijzig, maar ik moet hem goed kunnen onderhouden. Bovendien kan hij best lang doen over dat soort eten. Als hij niet te veel honger heeft dan toch.’ De hoeveelheid die hij de vorige keer had gekocht was gewoon te weinig geweest. Dat herinnerde hem er trouwens aan dat hij deze week ergens een sollicitatie had bij één of andere boekenwinkel. Het was niet veel, maar schijnbaar zou hij er wel goed betaald krijgen. Hij had besloten om het huis dat hij op Razen had te verkopen. Hij zou tijdens de vakanties wel gewoon op school blijven en zou, tegen de tijd dat hij hier afstudeerde, een nieuw huis kopen. Zo kon hij het geld dat hij nu verdiende investeren in avondjes uit, eten voor Blaze en kleding. En natuurlijk een bepaald bedrag opzij zetten voor als hij weer een huis ging kopen. ‘Als hij groter wordt zal hij ook wat meer zelfstandig in de natuur kunnen jagen. Bijvoorbeeld op vogels, eieren, herten of kevers.’ Hij glimlachte en liep naar de balie toe waarna hij zijn gebruikelijke bestelling deed. De man achter de balie wilde Blaze altijd aaien en dus tilde Dice het jonge diertje op. ‘Klinkt echt goed!’ zei hij goedkeurend tegen Kailee toen hij de informatie over de herberg kreeg. ‘Ik zie nu al uit naar het eten.’ Hij klopte lachend op zijn maag en draaide zich naar de man toe. Deze aaide Blaze en mompelde dingen zoals ‘hij is weer gegroeid’ en ‘ik heb echt lekker voedsel voor hem voor een mooi prijsje’. Nadat Dice het eten had betaald – die hij meekreeg in een best wel grote plastic zak – wenkte hij Kailee en liep hij naar buiten. Zijn vosje volgde hun en sprong met zijn kleine pootjes opgewekt tegen Kailee aan. ‘Gek ding,’ grijnsde Dice. Hij dacht aan het landhuis waar hij ooit naartoe was gegaan die zich vlakbij bevond en grinnikte. ‘Zeg, ben jij ooit bij dat landhuis geweest? Het wordt de Abandoned Manor genoemd. Ik ben er al eens geweest. Dat was trouwens geen leuke dag geweest. Er was namelijk een meid die zichzelf Poppy noemde en ze was zo verschrikkelijk.’ Hij draaide even met zijn ogen. Ja, dat was echt één en al drama geweest. Vooral toen ze door de vloer was gezakt omdat ze had staan blèren om een spin dat langsliep. Hij liet Kailee een beetje voorop lopen omdat hij de weg naar die herberg niet kende en Kailee waarschijnlijk wel.

Dice had het lachend weggewuifd. Kailee zou heus wel snappen wat hij bedoelde met dat Blaze op eieren joeg. Of ging jagen, want hij deed het nog niet. Eerlijk gezegd kon hij niet wachten tot Blaze voor zijn eigen voedsel ging zorgen, want de vos at veel te snel en veel te veel en hij had die job in die boekenwinkel nog niet binnen. Maar hij kon zijn vosje ook weer moeilijk het eten ontzeggen, dus zou hij maar gewoon wachten tot het beestje oud genoeg was om op zijn eigen prooi te jagen. Hij grijnsde toen hij het verhaal over Kailee en Kenji hoorde. ‘Creepy, man,’ zei hij grijnzend. Hij barstte in lachen uit toen hij het gedeelte over Poppy hoorde. Zijn lach was niet onaangenaam om naar te luisteren en Dice zou ook zeker vaker lachen hier op Starshine als hij een reden had om dat te doen. Wat hij tot nu toe nog niet veel had, maar hij werkte eraan. Hij eindigde zijn lach met een klein grijnsje. ‘Oh, geloof me. Ik heb ook iets meegemaakt met Poppy en een spin,’ zei hij grijnzend, maar hij wachtte even tot ze in de herberg zouden zitten en hij zijn verhaal rustig kon doen. Hij fronste zijn wenkbrauwen even bij Kailee’s woorden, maar schudde daarna lachend en afkeurend zijn hoofd. Hij zei niets, maar hij haalde enkel zijn schouders op om aan te tonen dat het nu toch niet meer zoveel uitmaakte. Het maakte hem niet uit hoe Kailee toen was, het maakte hem meer uit hoe hij nu was. Zolang hij de jongen niet direct iemand zag bestelen, vond hij het goed. Het was misschien egoïstisch en niet correct dat hij er zo over dacht, maar hij wilde geen scène hierover gaan schoppen. Niet nu het net zo goed ging tussen hun. ‘Dank u wel, oh beste heer,’ zei hij gewoon maar wat en hij deed een bekakte buiging. Hij stapte naar binnen en merkte dat het niet erg druk was. Hij zag een plaatsje voor twee personen en wees daarnaar. Nog voordat ze echt een keuze konden maken rende Blaze naar voren en sprong op het bankje. Twee gasten die daar wilden gaan zitten moesten lachen, wuifden naar hem en gingen daarna een andere kant op. Oké, mooi zo. Goed geregeld. Dice liep naar het bankje toe en ging zitten. Ze zouden zo wel komen vragen wat ze te drinken wilden, zeker? ‘Maar goed,’ wilde hij zijn verhaal van eerder vervolgen terwijl hij Kailee aankeek. ‘Ik weet niet wanneer dat gedoe bij jou was, maar zij heeft bij mij ook een spin gezien. Ze krijste zo hard en maakte zo’n harde bewegingen op de toch al kapotte vloer dat ze erdoor zakte. Echt letterlijk erdoor zakte.’ Dat ze daarna in huilen was uitgebarsten en dat ze even een andere Poppy had laten zien vertelde hij er maar niet bij. Dat wilde ze vast zelf niet en ook hij vond dat het iets te veel op haar privéleven inging. ‘En haar tassen. Oh, haar tassen. Die waren zo belangrijk voor haar. Het eerste wat ze zei toen ze wakker werd was dat Blaze haar tassen in de gaten moest houden.’ Oké, het was niet het eerste wat ze zei, want ze had eerst nog tegen zijn borstkas zitten huilen, but who cares? Dice nam de oude kaart voor zich en keek geïnteresseerd zijnde naar de broodjes die ze hier hadden. ‘Hmm. Een broodje gezond lijkt me wel wat,’ zei hij terwijl hij in zijn handen wreef. ‘Met een cola. Heerlijke combinatie.’ Hij grinnikte even en keek Kailee afwachtend aan.

Dice probeerde het zichzelf voor te stellen. Kailee met Poppy voor zich die de rand van haar jurk over zijn schouder wreef. Hij hoopte voor Poppy dat Kailee in een gehurkte houding had gezeten, want anders had iedereen haar onderbroek kunnen zien. Nee wacht. Kailee had gezegd dat hij tegen de drankautomaat zat. Dan nog was het raar om een meisje de zoom van haar jurk over iemands schouder te zien wrijven. Als ze dat bij hem had gedaan, zou hij haar echt raar aangekeken hebben. Maar goed, bij hem was ze door de vloer gezakt en had ze, nadat hij haar was komen helpen, haar hoofd huilend tegen zijn borstkas gedrukt. Dat was ook al gênant om mee te maken omdat ze een paar minuten eerder tegen hem had staan roepen en heel erg koninginachtig gedrag had vertoond. Nadat Kailee hun bestelling had gedaan, begon hij weer verder te praten over het spookhuis. Of het landhuis. ‘Ik was er overdag. Ik geloof echter niet in geesten, dus ik heb er niet veel van gemerkt. Ik denk dat Poppy de geesten heeft weggejaagd trouwens. Het zou me niets verbazen als ze nu nog altijd bang zijn voor haar terugkomst.’ Ze hadden opgesloten gezeten en daardoor had hij met haar opgescheept gezeten. Schijnbaar had er één of ander magisch slot opgezeten. Ze had er een hele uitleg voor gegeven die hij zich niet meer kon herinneren, maar het kwam er op neer dat ze er niet zomaar uit konden komen. Maar ze waren er toch uitgekomen, want anders was hij waarschijnlijk dood en zat hij hier nu niet met Kailee gezellig in een kroeg. ‘Doe maar op cola, gezien bier de vorige keer ook zo goed ging,’ zei hij en hij trok zijn wenkbrauwen op ten teken dat het sarcastisch bedoeld was. Hij keek hongerig naar het broodje dat gebracht werd en pakte het op waarna hij meteen begon te eten. Hierdoor had hij niet in de gaten dat Kailee ernaar staarde alsof het zijn grootste nachtmerrie was. Bij Kailee’s vraag stopte hij even met kauwen en keek hij de jongen twijfelend aan. Zou hij dat nu wel vertellen? Het was niet dat hij de jongen nog steeds kwalijk nam voor wat er was gebeurd, maar het was een vrij persoonlijke reden die hij nu zomaar wilde vertellen aan de eerste beste met wie hij een potentiële band kon scheppen. Bovendien was Kailee schijnbaar bevriend met Drake en hij wilde niet dat die jongen te weten kwam wat zijn reden was om hier te zijn. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik heb wel graag dat je het aan niemand verteld,’ zei hij en een duidelijke waarschuwing was te lezen in zijn ogen die Kailee vast wel zou begrijpen: zeker niet aan Drake. Hij kuchte even, nam nog een hap van zijn broodje en dacht na over hoe hij zijn woorden ging formuleren. Nadat hij een slok cola had genomen om het broodje weg te slikken, begon hij met praten. ‘Mijn vader is een paar jaar geleden overleden aan kanker. Het was zijn grootste wens dat ik naar deze school zou komen om op elk vlak van magie beter te worden, maar vooral voor de vuurkunsten beter te beheersen.’ Hij keek naar zijn broodje en daarna weer naar Kailee. ‘Die sjaal die ik altijd draag heeft mijn vader voor mij gemaakt. Die sjaal en een paar foto’s zijn de enige dingen die ik nog van hem heb. Vandaar dat ik dat ding ook draag op superhete zomerdagen.’ Hij grinnikte even, hoewel het niet iets was om direct mee te lachen. Hij nam nog een hap van zijn brood. ‘En jouw reden?’ vroeg hij er gauw achteraan, want hij haatte medelijden. Hij hoopte dat Kailee dit dan ook voor zich zou houden en het niet rond zou bazuinen, want hij wilde niet dat iedereen op deze school het wist.

Dice was ergens best wel blij dat hij zijn verhaal had kunnen doen aan iemand. Hij had het tot nu toe altijd voor zichzelf gehouden en anderen er niet bij betrokken. Dat kwam ook voornamelijk vanwege het feit dat hij met niemand zo goed bevriend was geraakt dat hij het echt had willen vertellen. Hij hield zijn verleden graag voor zichzelf en rouwde graag in zijn eentje. Hij durfde te wedden dat als zijn vader over een paar maanden alweer enkele jaren dood was, dat hij dat ook graag in zijn eentje wilde verwerken en niemand erbij wilde betrekken. Het was echter elk jaar verschillend hoe hij het verwerkte. Vorig jaar verwerkte hij het door intensief te werken en late uren te maken zodat zijn spieren op een gegeven moment echt protesteerden en dat zijn collega’s tegen hem zeiden dat hij een extra dagje vrij kreeg. Dice had daar tegen geprotesteerd, maar de jongens hadden volgehouden en Dice had uiteindelijk besloten om het toch maar aan te nemen. Hij had die dag pas echt de tijd gehad om zijn gevoelens te verwerken en had vooral veel gejankt. De jongens hadden dat de dag erna wel gezien waarschijnlijk, maar hadden gelukkig wijselijk besloten om er niet al te veel over te zeggen. Dice schrok op toen Kailee weer begon te praten en hij gaf een knikje. ‘Natuurlijk,’ zei hij. Waarom zou hij hun gespreken doorvertellen? Daar had hij uiteindelijk alleen zichzelf mee omdat hij eindelijk vrienden had gemaakt en hij die banden vervolgens kapot zou maken door zijn mond open te doen. Dat wilde hij niet en dus besloot hij om er gewoon over te zwijgen, ook gewoon voornamelijk uit respect. Hij luisterde met gefronste wenkbrauwen naar het verhaal van Kailee en gaf een kort knikje ten teken dat hij het nog volgde en om aan te tonen dat hij wel degelijk aan het luisteren was. Dus niet dat Kailee dadelijk opeens dacht dat hij met zijn gedachten ergens anders was en dat het hem geen bal interesseerde wat de blauwharige zei, want dit was echt wel het geval. Hij snoof schamper bij het laatste gedeelte. ‘Dat is dan haar probleem,’ zei hij bot. ‘Je bent een toffe kerel. Het is jammer dat ze dat niet inziet.’ Hij snoof nog eens schamper om aan te tonen dat hij de opmerking van Kailee’s moeder echt belachelijk vond. Hij snapte niet wat er mis was met Kailee. Natuurlijk kende hij Kailee’s verleden niet, maar als persoon was Kailee wel redelijk chill. Oké, ze hadden zo hun meningsverschillen gehad in het begin, maar dat was bijgelegd en nu bleek dat ze het toch wel goed met elkaar konden vinden. Dice nam aan dat als ze Drake ooit nog eens zouden tegenkomen dat Kailee de rivaliteit tussen hun tweeën gewoon wijselijk zou negeren. Dat leek Dice toch de beste optie te zijn. Hij nam een hap van zijn brood. ‘Maar wat vervelend voor je dat je allebei je vader en je broer verloren hebt, man,’ zei hij met zachte stem zodat niemand hun kon horen. ‘Gecondoleerd.’ Hij probeerde oprecht te glimlachen naar de jongen, maar daar hield hij algauw mee op omdat hij glimlachen in zo’n situatie echt niet oké vond, zelfs al was het goed bedoeld. Hij nam nog een hap om zijn blunder te maskeren en keek vervolgens naar zijn drinken. ‘Ik hoop dat je het door hier te zijn een beetje kunt verwerken. Bij mij helpt het enorm dat ik zoveel lessen heb om me op te concentreren.’ Hij glimlachte naar de jongen en nam nog een hap van zijn broodje welke al bijna voor de helft op was.