Het lokaal, dat enkel verlicht werd door een haardvuur en wat fakkels aan de muur, oogde ondanks dat nog erg donker, alsof het licht van het vuur niet verder reikte dan de cirkelachtige gloed om iedere fakkel. Een lang afgetekend silhouet schreed achter zijn bureau door, de zoom van zijn mantel geluidloos achter zijn benende voeten ruisend. Een hand die in het weinige licht bleek aandeed streek voorzichtig langs de schaal van een paar naast elkaar opgestelde eieren, die hij ieder op een satijnen kussentje had geplaatst. Zijn goudgele oplichtende ogen schoten langs de apart ogende eieren. Het zou niet lang meer duren voor de wezens die de leerling aan wie het ei toebehoorde had opgewekt, hun fase zouden afronden om uit het ei te breken. Daar hadden ze uitzonderlijk de tijd voor nodig, en ondanks dat hij bekend stond als een akelige leraar, leek hij serieus in zijn vak, beschermend over de talloze eieren als een vaderlijke adelaar. Zwijgend haalde Savador zijn hand van een ei vandaan om deze in een peinzende houding tegen zijn borst te leggen. Hij had niet durven hopen dat hij snel een leerling op zijn school zou treffen die zodanig dwaalde op het gebied van vuurmagie, dat het noodzakelijk was geweest om een klein deel van zijn eigen kracht aan haar te moeten overbrengen via behulp van magische fusionering. Helaas was dit afgelopen week wel het geval geweest, toen hij de donkerharige vuurmagiër met haar dieprode mantel ontmoette. Miss Hunter was zogezegd een klasse één, een fragiel vonkje, een preutse nieuweling, een neergedwarreld blad op het wateroppervlakte van een eindeloos meer dat maar wat doelloos ronddreef. En hij moest de wind zijn die haar in de juiste richting dreef, naar de oever stuurde. Of misschien was dat slechts allemaal de schijn van haar drieste gebreken en bleek ze een krachtige vulkaan te zijn wanneer ze haar krachten eenmaal onder controle had, en deze - als puntje bij paaltje kwam, maar hij geloofde dat het een erg klein puntje en een erg lang paaltje was - wist te controleren. Bij zulke hulpbehoevende vuurmagiërs kon het soms jaren duren voor ze ook maar een vlam onder controle konden houden, zonder dat deze uitging, of zich manifesteerde in een ontembare steekvlam. Savador wist het en ontstemde zich eraan. Maar hij wist ook dat het zijn plicht was en hij, ondanks wat de doorsnee leerling dacht, heus wel wilde dat ze het nu eindelijk eens onder controle kregen. Zo leek hij een onuitstaanbare klootzak en een bron van kalmte die moeiteloos orde hield (en er niet te vergeten niet vies van was om al heel gauw betriestende slechte punten uit te delen, of het hoogtepunt van sarcasme te zijn door opmerkingen onderaan een toestel te plaatsen, zoals 'is je schrijfveer dyslectisch of faalde je op je voormalige basisschool in begrijpend lezen?'), maar was hij tegelijkertijd ook een geheimzinnige schim in de schaduwen die op de meest onverwachte momenten een helpende hand toereikte. Waarom hij deze twee kanten die sterk in contrast met elkaar waren soms afwisselend liet doorschemeren wist niemand, en dat hield hij ook liever zo. Geen ziel die hem hoefde te doorgronden. Immers was hij al vaak genoeg naar beneden gehaald om niet meer in het vertrouwen van mensen om hem heen te geloven. Niet dat zijn rauwe cynisme en sarcasme bepaald uitnodigend waren voor anderen om zich in zijn persoonlijke cirkel te begeven.
Met een geïrriteerde, haast wel permanent lijkende frons op zijn gelaat draaide de man zich om en liep naar de voorste tafel die in een rechte lijn gelijk stond aan zijn bureau. Met tedere handeling zette hij het scheefgezakte ei op het tafeltje met een klein duwtje van een vinger recht. Dit ei, ook rustend op een satijnen kussentje, was vandaag het lesmateriaal van Miss Hunter, en hij hoopte er vurig op dat ze deze basisspreuk op zijn minst wel onder controle kon krijgen - of het einde van de bijles zou aflopen in een nieuwe sessie van haar aan haar muts naar buiten slepen en handjes vasthouden.

× Je mag vast een account aanmaken op Dragon Cave en een ei uitkiezen.
Geef de link naar je eitje later dan door in dit topic.
Je kunt het eitje in je onderschrift zetten zodat het genoeg views krijgt en uitkomt.
Voor vragen mag je me altijd PB'en!

Click sites!:

Zijn sluipachtige tred had hem naar de plek voor de barok-achtige versierde schouw achter zijn bureau gebracht, waar een kalm vuur in de haard knapte. De oranje gloed werd haast hels weerspiegeld in zijn goudgele ogen, die nietsziend in het hart van het vuur staarden. Ondanks alles was en bleef Roselle Hunter er nog altijd één uit Norwoods klas. Dat betekende slappe happen die niet goed genoeg klaar werden gestoomd, niet-stress bestendige tere zieltjes, knuistjes die om het minste of geringste al over een nat gehuild wangetje wreven. Als slap deeg dat voor hem, als ze in zijn mentorklas hadden gezeten, het exacte startmateriaal zou zijn om zijn handen in te zetten en flink in vorm te kneden. Kleine soldaatjes die schoorvoetend binnen kwamen als nerveuze rekruten, en die na zeven jaar zijn school verlieten met een keurige vetlok, enkel met twee woorden sprekend en een perfect diploma op zak. Miss Hunter had zich al geen ster op haar eigen magievlak bewezen, wekte de indruk de allereerste keer al dat ze een nalatige verzuimster was, en bovendien had ze de controle niet over haar kracht en dus ook geen bekwaamheid in voor haarzelf te kunnen zorgen; en toch bleef er iets in haar aura rondzweven dat hem niet dezelfde privileges gaf om haar zo flink mogelijk uit te foeteren zoals hij bij iedere andere leerling wel deed - en dan met name die Norwood als mentor hadden, of volbloed Novanen waren, of over ook maar een klein beetje woud- of watermagie beschikten. Dan waren er nog de uiterst flauwe klasclowns - humor was geen begrip meer onder de jeugd, zo bleek maar weer -  die de boel op stelten trachtten te zetten, en hij draaide er zijn hand niet voor om om dan onverschillig, maar opzettelijk hard, een bordwisser tegen een omgedraaid hoofd te gooien, of een knal met een aanwijsstok op een tafeltje te geven. Het was een aangename gedachte dat hij het komende lesuur met één enkele leerling opgescheept zat waarvan hij wist - hoopte - dat ze niet zo was. Die kinderen van deze generatie waren zo onstuimig als het weer; naïef en beïnvloedbaar.
Een sprokkel hout knapte luid in de haard, en op hetzelfde ogenblik kondigde Miss Hunter haar aanwezigheid aan met een aantal duidelijke kloppen op de deur. Een zacht instemmende bevestiging volgde van zijn kant, maar de lange zwartharige man bleef statig voor het haardvuur staan, zijn rug naar het meisje toegericht en zijn handen ineen gevouwen op zijn onderrug. Zijn duistere silhouet werd door de gloed van het vuur des te intimiderend afgetekend met rode lijnen over zijn brede schouders en slanke lichaam. 'Dat valt nog te bezien,' reageerde hij met zijn zijdezachte, maar kille stem op Roselle's begroeting; zoveel 'goede' ochtenden had hij niet bepaald. 'Maar voor u lijkt het er deugdelijk uit te zien,' vervolgde hij raadselachtig. Savador wierp haar een blik over zijn schouder toe en liet zijn ogen even kort veelbetekenend richting de wandfakkel schieten, als een stille hint. Ook de haard waar hij al die tijd peinzend in had gestaard bleef rustig onder haar aanwezigheid. Dat was wel een ander verhaal geweest bij de eerste keer. Pas nu draaide de man zich volledig naar haar toe, zijn zwarte mantel ruisend in de rotatie, alsof ze zijn volle gezelschap pas waard was tijdens de zakelijke lestijd. 'Ga zitten,' gebood hij zacht met een gebaar naar het voorste tafeltje met het middelgrote ei, waar haar lesmateriaal al op haar wachtte.

- Natuurlijk!

Het mocht oprecht gunstig genoemd worden, hoe het vuur in de fakkels aan de wanden en in de haard opmerkelijk kalm bleven, ondanks dat de likkende vlammen de innerlijke vlam van Roselle Hunter detecteerden. Gelukkig bleek die nu zo bedaard te zijn als de liggende wind van een storm - en ondanks dat, nog steeds als een tikkende tijdbom. Miss Hunter wist het en hij wist het. Het was een eerste stap in de goede richting - uiteraard - maar het was nog veel, veel te vroeg om te juichen. En zoals de vitaliteit van haar vuurmagie zich vreedzaam in de kern van zijn eigenaresse had teruggetrokken, zo oogde diens 'container' een heel stuk minder welgesteld. Miss Hunter zag er, in één woord, ongezond uit. De eerste keer dat hij haar ontmoette had ze ook bleek gezien, maar nu leek er wel een licht olijfkleurige tint met haar sneeuwwitte huidskleur vermengd te zijn. Haar iconische rode mantel en donkerdere lokken waren waarschijnlijk deze ochtend enigszins nog wel onderhouden voor een spiegel die zich vlakbij haar slaapplaats bevond, maar het was ook merkbaar dat ze niet veel nodige rust had kunnen benutten op die slaapplaats. Paarsachtige wallen staken duidelijk af tegen haar spookachtige gelaat, zelfs onttrokken van kleur in de warme gloed van het vuur. Met zijn rug naar haar toe staande tijdens haar binnenkomst en in de schimmen van de donkere kille ruimte waren die kenmerken hem nog niet eerder opgevallen, maar nu ze in het licht van de toortsen stapte en zich dichter in zijn buurt waagde, kon hij ieder klein detail in haar gezicht analyseren. Zijn mond bleef echter niets meer dan een strakke streep, en de enige reactie die ze op het moment bij hem losmaakte was één van zijn wenkbrauwen die ietwat minachtend de hoogte in rees toen ze haar schouders ophaalde. Zwijgend in alle talen observeerde hij haar zoals alleen hij dat kon, onbeweeglijk en haar doodstarend vanachter zijn bureau, en keek hij toe hoe ze naar haar aangewezen plek beende. Zoals ze nu misschien al wel moest kunnen concluderen, was hij geen man van gezelligheid die even met één van zijn leerlingen rond de tafel ging zitten om het over koetjes en kalfjes te hebben, laat staan om zorgen te baren over zijn studenten. Waarom zou hij zich bekommeren om hun nalatige tienerdrama's als hij zelf nooit de sympathie kreeg die hij verdiende? Hij kon in dit geval echter niet ontkennen dat er verscheidende vragen door zijn hoofd schoten, die de vaste voorrangspunten van de les verdrongen. Yvaine had haar toch wel opgevangen? Had die achterlijke imbeciel van een Norwood dan ook nog helemaal niets in de gaten? Blinde idioot. De sukkel hield niet alleen een blad voor zijn mond, maar kennelijk ook voor zijn druilerige ogen. Hij bewees zich maar weer het hoogtepunt van absurditeit in persoon te zijn, gadverdamme.
'Hoe staat het ermee, Miss Hunter?' klonk zijn zachte stem plotseling uit onverwachte hoek, misschien zelfs wat genegen of vaderlijk. Er was niet echt een juist begrip van genegenheid dat goed bij Savador aansloot, want zelfs eenmaal over zijn smalle lippen kwam het er onwennig en onnatuurlijk, ondanks dat zijn stemgeluid in zulke gevallen wel het kalmerende, rustgevende effect kon schenken.

Het was zonder twijfel een zeldzaamheid als het gebeurde dat Master Savador, de meest eerbiedige, maar ook de meest oneerlijkste en meest valse leraar van de school, je oprecht de vraag stelde hoe het met je gesteld was. Je hoefde nog geen halfjaar op de Academy te zitten om op de hoogte te zijn van dat feit. Onder de leerlingen was hij immers nog altijd of een verschrikkelijke boeman die het liefst gemeden werd, of een aantrekkingspunt om stiekem te observeren wanneer hij het het minst in de gaten had. Liefhebbers had hij weinig, maar ze waren er - tot zijn grootste ergernis - wel, al dan niet in de zin van de tergende soort, net als de rest. Uiteindelijk was het toch altijd de voelbare haat die de overhand behield, waarbij het zo goed als onmogelijk werd ervaren als diezelfde man waarover iedereen het in slechte zin altijd had, zich warempel zorgen leek te maken over je gezondheid. Toch was het niet geheel nieuw: hij organiseerde sociale bindingen vanuit zijn mentorklas, die hij vanuit zijn Noord-Shadraanse eigen taal benoemd had als Social Meetings, en waarin hij een rol op zich nam als luisteraar terwijl een leerling met problemen zijn of haar verhaal bij hem kwijt kon. Een kwestie van een leeg lokaal opzoeken en daar een uur te luisteren naar de problemen van een ander, spelend met een schrijfveer, maar intussen wel alle moeilijkheden aanhorend. Hij luisterde zelfs naar de wens van de leerling als deze liever had dat ze de Social Meeting op het strand van Razen hielden, of een andere plek die voor meer rust creëerde. Net als op ieder ander jong gezicht dat zich naar hem toekeerde om hem een verraste blik te schenken, zag hij ook de lichte ontzetting op het bleke gelaat van Miss Hunter. Het was meer reden voor hem om direct weer weg te kijken met die lichte norse frons nog altijd zichtbaar tussen zijn wenkbrauwen. Belangstelling tonen was niet de sterkste kant van de man.
Om zichzelf iets om handen te geven, streek de lange man zijn mantel achter zijn benen en zeeg kalmpjes neer op zijn stoel achter zijn bureau. Nachtmerries, vertelde Hunter hem terwijl hij peinzend tussen een aantal dossiers en rollen perkament zocht. Zijn gelaatsuitdrukking verried niets van de heimelijke emoties die binnenin hem woedden. Zelf had hij immers al jaren last van nachtmerries, en allen gingen ze over zijn innerlijke demonen die hem grepen, of de dood van zijn vrouw. Verder speelde zich er daarna vaak een verontrustende slideshow af in zijn hoofd, als een oude film waarop willekeurige, maar akelige dingen te zien waren. Dode, rottende dieren. Een verblauwd babylijkje. Een vrouw die zichzelf ophing. Een zwaar verminkt, onherkenbaar lichaam. Het waren beelden die rechtstreeks uit de hel leken te komen. Badend in het zweet schrok hij dan midden in de nacht wakker, enkel om te realiseren dat de plek naast hem in bed nog altijd leeg was en ze er niet meer was om haar gezicht te begraven in de gleuf tussen zijn borstspieren en zacht over zijn rug te wrijven, waarna hij, gerustgesteld en in de halve omhelzing, weer terug in slaap viel. Dat vreedzaam terug in slaap vallen was er niet meer bij sinds hij alleen sliep. Brak en met pijn in zijn borst stond hij iedere ochtend op, ontbeet met moeite en ging in zijn kordate uitstraling naar zijn lessen, zodat niemand ooit iets van zijn zwakheden in de gaten kreeg. En dat hield hij liever zo. Zij was immers de enige geweest die van zijn nachtmerries afwist.

Het betekende wel dat hij zichzelf zeker in Roselle's schoenen kon plaatsen, ook al wist hij dan niet waar haar nachtmerries dan precies over gingen. 'Slaapt u wel goed?' vroeg hij haar zonder op te kijken. Zijn geconcentreerde blik was nog steeds gericht op de stapel papieren, die zijn handen verschoven, maar de toon in zijn vraag was ietwat ernstig. Hij viel weer terug in zijn toehorende stilte, en terwijl hij Hunter de tijd liet nemen om haar verhaal te vervolgen, haalde hij zijn inktpotje en zwarte schrijfveer tevoorschijn om hier en daar ijverig wat opmerkingen neer te pennen onder gemaakte proefwerken. Zwijgend luisterde hij naar haar, ook al leek dat helemaal niet zo.
'No matter,' luidde zijn waarschijnlijk onverwachte antwoord uiteindelijk nadat ze was uitgesproken, zijn hoofd kort weer even opgericht om de punt van zijn schrijfveer zuinigjes in het inktpotje op de hoek van zijn bureau te dopen. 'Ik ben op de hoogte van uw situatie, Miss Hunter, en het zou fijn zijn als u uw schoolwerk voorop stelt, maar u kunt uzelf niet forceren. Bovendien hebt u duidelijk ook niet veel baat bij uw nachtrust, ten koste van uw vitaliteit de volgende dag. Ik heb iets in bewaring dat u wellicht kan begunstigen, maar dat is voor na de les. Voor nu vraag ik u of u zich op het object voor uw neus wil richten -' Hij deed zijn zegje ongenegen terwijl hij met een nors gelaat enkele zinnen neerschreef, en keek pas weer op toen hij klaar was, en als zwarte, oprijzende rook vanachter zijn bureau vandaan kwam, zijn tekstboek opengeslagen rustend op een hand. Iedere andere leerling zou de wind van voren hebben gekregen, maar Roselle Hunter mankeerde iets en hij was erbij geweest om die lastige kwestie aan proberen te pakken. Bovendien was er iets aan haar wat hem niet gauw de gebruikelijke redenen gaf om op haar te staan vitten in zijn sarcasme en cynisme.

'Het ei voor uw neus is een Animae-ei,' begon hij zacht nu hij met zijn opengeslagen lesboek voor haar stond. 'Door middel van vuurmagie ontwikkelt zich een vorm van leven binnenin het ei, die zich na een bepaalde tijd manifesteert tot een klein, levend wezen van vuur, de Summoning Flame. Dit zal een dier zijn dat uw karaktereigenschappen weerspiegelt, en die u op kunt roepen om aan uw zijde te laten strijden. Voor het echter zover is, moet de kern van het ei leven worden geschonken. In deze les doen we dat door middel van het maken van een kleine scheur waardoor de warmte van uw vuurmagie binnen kan glippen, en niet meer dan dat. Nadat dat is gebeurd, nemen we afstand van het, als het ware, dan bevruchte ei en laten het enkele weken staan om het groeiende wezen erin de tijd te laten nemen zich door het proces van uitkomen te slepen - zoals u de rijen aan eieren op de tafel aan uw rechterzijde langs de muur kunt zien. Dat zijn de eieren die leerlingen al het leven hebben geschonken, nu in rustperiode, en die ik iedere dag controleer.' Hij wierp een blik in de richting van de langwerpige tafel langs de muur, waar tientallen satijnen kussentjes waren geplaatst, en waarop ieder van dat kussentje een middelgroot ei rustte, roerloos, maar zacht gonzend, alsof ze sliepen. 'In uw geval heb ik graag dat u uw handen slechts alleen maar verwarmt voor u uw magie op het ei loslaat. Zie het als een noodzakelijke vooroefening. Houd ze gestrekt en open voor u uit. Ik hoef geen vlammen te zien - ik wil alleen zien dat u in staat bent om uw vuurmagie in controle te houden en tot een gewenste temperatuur te brengen.' Zijn strenge blik schoot over zijn boek even naar haar handen, alsof hij het niet helemaal vertrouwde en ieder moment verwachtte dat er een grote steekvlam uit zou schieten. Maar indien nodig zou hij haar een handje helpen en haar magie in de juiste banen sturen. Eerst wilde hij zien of ze het zelf kon.

Haar bondige reactie - die ze zelf bewust kort hield, wilde hij wedden - liet niet veel van de achterliggende problemen waar ze mee kampte doorschemeren. Overigens was de 'nee' die over haar lippen kwam ook niet bepaald een verrassing. Haar gehele uitstraling sprak boekdelen. Als hij niet afwist van haar mankement, zou hij zweren dat ze nog maar een paar dagen te leven had. Hoe vaak hij er zelf niet zo had bijgelopen in het verleden, toen het nog vers en pijnlijk was, als een grote open vleeswond. Zijn stropdassen waren niet geschikt en hingen losjes om zijn kraag, over zijn bovenlichaam gedrapeerd. De moeite om de bovenste knoopjes van zijn overhemden door de gaatjes te drukken deed hij niet, zodat er een v-hals ontstond die zijn borst half exposeerde, rood en glimmend van benauwdheid en de frustratie in zijn veel te traag afdruipende katers. Zijn gitzwarte lokken hadden niet meer in model gezeten en behielden een out-of-bed-look, al dan niet plakkerig en zoor als stro over zijn voorhoofd. Scheren was er ook niet bij geweest, zijn kaak met de ruwe haren van een ringbaard overtijgt en opgesmukt met een sik. Al om al zo casual en niet-Savador dat het aantrekkelijk werd gevonden, maar waar hij destijds absoluut niet de behoefte aan had gehad. De dagen hadden bestaan uit zijn slaap kneden in de hoop om de barstende hoofdpijn enigszins te kunnen beteugelen en urenlang naar haar foto op de schouw te staren, niet eens meer in staat om tranen te laten. Een man van drank en drugs en onbeduidende callgirl-seks. Al was het maar om de pijn een beetje te kunnen verdragen. Inmiddels was zijn vrouw al een aantal jaar geleden gestorven. Erbovenop gekomen was hij niet, maar hij droeg zijn maskers zo goedschiks en kwaadschiks als het ging. Dat was zodanig op zo'n punt gekomen dat hij het nu was die naar soortgelijke verhalen luisterde, terugdenkend aan die nare tijd en zich het feit beseffend dat hij sindsdien, van binnen, niet meer 'geleefd' had. Weinig plezier meer, verdwenen levenslust. Been there, done that.
Maar hij kon Hunter geen ongelijk geven dat ze weinig los wilde laten. Het was geen mentoruur en hij voelde er zelf persoonlijk weinig voor om die slechte herinneringen uit zijn innerlijke archiefkast te halen. Hoe eerder hij met de les kon beginnen, hoe beter. Het was in ieder geval al duidelijk dat ze zijn hulp hard nodig zou hebben.
Het was niet dat het roodharige meisje voor zijn neus dom was, of over een te schaarse potentie aan krachten beschikte; ze had ze, en het was een enorme portie die binnenin haar was opgeslagen. Eén blik op haar en de onstuimige vlammen in de toortsen, en hij wist dat dit een kwestie was van haar krachten op een delicate manier naar buiten te brengen. De meest delicate manier, welteverstaan. Het nalaten van haar huiswerk en vaak veel te laat opdagen in de lessen was allemaal een façade van haar verslechterde geestelijke toestand. Kreukels in een lap stof die ze uiteindelijk zelf recht diende te trekken, al dan niet met zijn hulp. Dat was nog een hele kluif om waar te maken, maar hij had er het volste vertrouwen in dat hij haar kon sturen. Al was dit maar beetje na beetje, stapje na stapje. Norwood zou het in ieder geval niet doen en liet haar liever aanmodderen, dat was duidelijk.
Ondanks haar beloken vernuft meende hij te geloven dat zijn uitleg meer dan goed bij haar was doorgedrongen, maar hij wist niet of dit ook het geval zou zijn voor de banen van haar magie. Opwarmen als een kacheltje dat op een koude winternacht een aangename temperatuur van twintig graden maximum verspreidde was al voldoende geweest - zelfs daar was ze niet toe in staat. Zijn goudgele ogen glommen als muntstukken op het moment dat hij ze oplettend tot spleetjes kneep, zijn blik strak gericht op haar handen. Een wandtoorts achter hem stiet met een zacht geraas door de stille lucht, even uit zijn doen geraakt door Hunters geconcentreerde kern. Met de mededeling dat dat niet de bedoeling was geweest, richtte het meisje zich weer tot haar leraar.
'Nee, ontegenzeglijk niet.' Er maalde een vleugje spot door zijn stem terwijl hij het zei, één mondhoek wrevelig opgetrokken. Zonder zijn blik van haar af te scheuren, klapte hij het lesboek in zijn handen met een knal dicht en beende op haar tafeltje af. Hij zei niets en gaf verder nog geen instructies, maar trok in plaats daarvan een willekeurige stoel naar zich toe en nam er zwijgend op plaats, recht tegenover Roselle. Het kon als een totaal contrast ervaren worden dat de manier hoe hij zijn handen om de hare vouwde zacht, bijna teder was. 'Poging twee. Doe me een plezier en probeer me geen derdegraads brandwonden te bezorgen.' Hij wist dat het kil klonk, maar ze moest ook weten dat, zolang hij hier was en zijn handen in contact met de hare waren, een grote support was die haar innerlijke vlam in toom kon trachten te houden.

Geeft niet, de mijne is ook wat laat. Mijn excuses!

Roselle Hunter was duidelijk een gesloten persoon en omdat zij even hard zweeg als het graf, heerste er een soort onuitgesproken verbondenheid. Zelf liet hij ook nauwelijks iets over zijn eigen privé-leven los, een man van korte maar ferme woorden en bovenal het raadsel hoe anderen hem zouden kunnen omschrijven. Nodig hem uit op een hoffelijke gala en hij zou even snel weer verdwenen zijn als dat hij gekomen was, met een laatste ruis van zijn tailcoat opgaand tussen de verwaande bureaucraten en opgedofte dames met pluimwaaiers. Op weg naar zijn lege, kille huis waar hij duizendmaal liever zat, omringd door de rust, de stilte en de nagedachtenis aan de ziel van zijn vrouw die hem, in zijn dromen of dronken waanbeelden, zacht omhelsde wanneer hij op de sofa in slaap viel. Dat was beter. Dat was goed. Vooral voor jezelf. Werp jezelf neer als een metaforisch open boek en men gebruikte je zwaktes tegen je. Het had hem de wijste les van allemaal bijgebracht en hem geleerd cru te zijn. Had Hunter van diezelfde bittere vrucht geproefd? Potsierlijk als het was, beschikte hij over de gave om op tactische wijze de meest diep verborgen feiten van iemand naar boven te kunnen halen - ware het niet met beschimpingen, analytisch uitpluizen of oude trucjes die hij opgedaan had in zijn tijd als advocaat - maar het feit bleef dat hij zich nu eenmaal niet zo erg om de medemens bekommerde. Tenzij er zelf een slaatje uit kon slaan, natuurlijk. Het kwam maar zelden voor dat hij theorieën over iemand maakte, eindigend met een vraagteken, en die vragen daadwerkelijk meende.
En uit één van die theorieën kwam de conclusie voort dat er iets vreselijk mis was met Hunter, of er minstens iets in haar verleden moest zijn gebeurd dat vreselijk mis was. Zo'n onderontwikkelde vuurmagie - haar fundamentele element, nota bene - zag hij zelden. Hoge verwachtingen bevroedde hij niet met vertrouwen in haar geval. Dit was zo'n geval waar het zorgvuldig stapsgewijs moest gebeuren, als een kind dat je stevig aan zijn handen vasthield, op je voeten zette en zo leerde lopen. Ze liet opnieuw de vlammen in de toortsen een chaotische dans uitvoeren op het ritme van haar borrelende bron, maar, op een kleintje in zijn kaak na, vertrok hij geen spier. Een ei voor haar neus die maar een kleine sprankeltje nodig zou hebben en ze liet in plaats daarvan de fakkels spuwen. Het was meer dan duidelijk dat hij haar dat ene duwtje in haar rug moest geven.

Dat deed hij. Woorden of gebaren waren in dit soort situaties overbodig bij de man. In totale stilte schoof hij een stoel aan en vouwde zijn handen voorzichtig om de kleinere van het meisje voor hem. Slanke mannenvingers waar ooit een ring aan sierde, als een ster in een gitzwarte hemel tegen zijn donkere kleurentinten. Een norse frons plooide zich tussen zijn wenkbrauwen, maar hij keek weg en probeerde er ook niet meer naar te kijken. In plaats daarvan moest hij zich op Hunter focussen. Zijn starende blik pinde zich vast op haar bleke gelaat toen hij haar aandacht zag verslappen en haar blik afdwaalde richting de wandtoortsen, alsof ze verwachtte daar ieder moment weer een mini-vuurgeiser te zien.
'Concentreer je.' Hoewel er een gebiedende toon door zijn woorden maalde, klonk zijn stem ook als de vloeibare pure chocolade die in zachte, haast fluisterende klanken een soezerige vrede in een rumoerig hoofd kon brengen. Dat was de stem die zijn vrouw zo lief had gehad en hij haatte het om er iedere dag weer mee te moeten spreken. De zwartharige man had zijn ogen even gesloten, als ware het dat hij zijn concentratie op Hunter over wilde stralen, maar in werkelijkheid nam hij een moment voor zichzelf om die afleidende gedachten uit zijn eigen hoofd te bannen. Toen zijn ogen zich weer openden, staarden ze het roodharige meisje streng aan. Er kon geen lachje bij hem vanaf, waarschijnlijk lichtelijk geïrriteerd dat ze haar eigen concentratie deels vergooide bij het maken van die nutteloze opmerking. Het had er nu ook absoluut geen baat bij. Ze zou alles uit de kast moeten halen, wilde ze vandaag een stap vooruit komen, en hij kon haar sturen, vanzelfsprekend, maar het was zij die het uiteindelijk moest doen.

Zweet parelde zich nu op haar blanke voorhoofd, zag hij tot zijn grote voldaanheid. Het werd hem later pas duidelijk dat dit niet was uit inspanning. Ze staarde naar hem met die lege uitgebluste blik. Nee, ze staarde door hem heen. Het was een storm die flink huishield en overwaaide, de ravage, een treurige grijze lucht en de onbehaaglijke stilte achterlatend. Dat was al wat hij in haar ogen zag, totdat er een blikkering over haar irissen speelde en ze merkbaar uit de hypnose van haar gedachten gespuugd werd. Een trillerige zucht verliet haar lippen, haar ogen dwalend naar de lege donkere hoeken in het lokaal en toen sprak ze tot hem. Hij zweeg, haar handen nog in de zijne, maar hij keek met een ernstige uitdrukking op zijn gelaat toe hoe ze zelfs de energie moest opbrengen om zijn naam over haar lippen te krijgen. Het was dezelfde angst die hij aanschouwd had bij de eerste keer dat hij zich met haar confronteerde. Opeens wist hij niet of ze nu wel in staat was om zijn les te kunnen volgen. Misschien was het te vroeg, was hij het die teveel vroeg. Misschien was ze mentaal nog te onstabiel. Misschien was de pijn uit het verleden, wat dat dan ook moge zijn, nog te vers. Het leek erop dat hij haar weer op zijn gebruikelijke scherpe toon toe zou spreken, maar in plaats daarvan liet hij één hand uit de hare glijden en stopte deze in een trage handeling onder de zoom van zijn mantel. Toen hij zijn hand weer in de hare legde, liet hij een zachte, witte stof in haar palm na. Een zakdoek voor haar zweet, misschien wel haar tranen; brandschoon en ruikend naar zijn lichaamsgeur van nieuwe kleding, dure cologne, lichte zwavel en Arabische aroma's. Dat alles deed hij zonder zijn blik van haar af te scheuren of een verandering te brengen in zijn stijve gelaatsuitdrukking. Alleen de kleine groeven in zijn gezicht leken wat milder te worden. Het was een streep onder zijn gereserveerde houding, maar tevens een betoon van een zachte kant onder zijn talloze, harde schillen. De ooft van lang geduld, acceptatie en respect die zo weinig mensen konden bereiken dat hem bespotten vaak veel eenvoudiger was.

Er bleef een leegte aanwezig die noch zij, noch hij kon opvullen. Ondanks dat zijn warme vingers zachte druk op haar hand uitoefenden. Ondanks dat hij haar aansprak om haar uit haar droomwereld te halen. In haar hoofd was ze weg en hij dacht te weten wat ze doormaakte. Zijn gebiedende, alsook rustgevende stem moest in haar belevenis van ver komen, misschien wel helemaal de zeven planeten rond. Verder en verder weg, totdat hij sprak vanaf de laatste restanten van puin die doelloos achter de dampkring van Shadra zweefden, de laatste planeet, helemaal tegen de zinnebeeldige rand van het sterrenstelsel en wie weet wel tientallen grenzeloze sterrenstelsels verder. Het stond gelijk aan de toenemende duisternis die haar hoofd ongetwijfeld vulde. Ze zeilde als einzelgänger naar de achterkant van de maan en verloor al haar woorden in de leegte die ze daar aantrof. Ook hij was een einzelgänger, maar hij zeilde niet met haar mee. Hij bleef met beide voeten staan op de grond, in het bewustzijn, als een rots in de branding van de realiteit. Zij de vlieger en hij de lijn. Die vlieger was vrij en wild en onbegrensd in het luchtruim, maar werd halverwege altijd met onuitgesproken genegenheid onderworpen door de lijn. Een vriendelijk rukje voor het spinnaker zich na zijn vogelvlucht neervlijde in zacht poederzand, totdat het op krachten was gekomen om zich opnieuw mee te nemen op luchtstromen en onder wolken door te scheren, maar niet te lang en zeker niet wegdromend in die ongelimiteerde vrijheid, want dan kwam daar dat rukje weer. Hij moest wel, als haar enige houvast. Op hetzelfde ogenblik was het alsof hij in een zielenspiegel staarde, bekend als het was. Zo verloor hij zichzelf keer op keer in hersenschimmen van het verleden. Een bestaan gebaseerd op dromen en waarin hij was vergeten te leven. Het was als willen zwemmen door lijm. Hunter verkeerde nu in een collisie en verdronk in die poel, ze zou zinken en ze zou niet meer bovenkomen. Hij zag het; hij wist precies hoe dat voelde.  

'Roselle,' hij haalde haar dus opnieuw aan op dezelfde zachte toon, maar nu met haar voornaam. Het leek als een slag in je gezicht als een man als hij - die normen en waarden en goede manieren voorop stelde en zo beloken was als een lang verloren boek - je opeens aansprak bij je voornaam, maar misschien was het in de hoop dat dat haar schaduwen zou wegdrijven en haar sneller terugbracht in het hier en nu. Misschien.
In een extase van lichte ontzetting ontwaakte ze langzaam uit haar zinsbegoochelingen. Beduusd knipperend met haar ogen staarde ze hem aan. Ze zag er zwak en uitgeblust uit, zoals hij zichzelf met die twee enkele termen kon beschrijven als hij naar zijn wastafel slenterde en in de spiegel keek. Zo goed als mogelijk wilde ze het verbergen door haar hoofd af te wenden, maar hij zag haar parelende zweet en hij ving ook een glimp op van haar opwellende tranen. Het deed hem denken aan een neergeschoten ree die op laatste krachten tussen treurwilgen voort strompelde, één achterpoot ondienstig achter zich aanslepend en zichtbaar op zijn zandgele rompvlek een langzaam donkerrode verspreidende plek, als een druppel inkt op een smetteloos stuk papier. Daarna viel het ongelukkig neer in een wanorde van bloed, bladeren, en schilfertjes basthuid en weende de aarde als het ontnomen werd van zijn gewei. Of zijn hele hoofd. Dan hing het aan de wand in een godvergeten kroeg en mocht het met lege blik, hazelnootbruine ogen die ooit de zon op hadden zien komen bij dageraad en de maan zien verdwijnen in de vroege schemering, maar dan leeg en koud als zwarte kevers, neerkijken op simpele mannen die zichzelf krom zopen, hardop boerden of elkaar om een missende stuiver in de haren vlogen. De mensheid in het kwadraat - en was het geen smartelijke humor?

Beamen dat hij anders was kon hij niet, maar dat betekende niet dat hij het niet verachtte. Evenwel walgde hij van de zwakte in die ree, hoe bruut en barbaars zijn dood ook mocht zijn. Dat diende je niet boven tafel te gooien in het bijzijn van de eerste de beste persoon. Je diende het niet uit te schreeuwen in het universum. Zijn stem had zacht en bijna vaderlijk geklonken, maar de blik in zijn ogen terwijl hij roerloos toekeek hoe ze het zweet van haar voorhoofd depte met zijn zakdoek, was bars en misnoegd. Iedere kleine beweging sloeg hij gade, nog altijd zonder een spier te bewegen. Zijn onbeweeglijke staren duurde minstens een minuut. Hij had een standbeeld kunnen zijn. Alleen zijn borstkas veerde zichtbaar op onder een diepe, langzame inhalering. Dat was het enige deel dat bewoog. En zijn blik, die even naar haar hand afdwaalde waarin ze zijn zakdoek verfrommelde. Na een kort moment sprak het meisje hem opnieuw aan, voorzichtig. Hij richtte zijn blik weer tot haar. Onder andere omstandigheden had hij haar even tegen zich aangedrukt, als ze bijvoorbeeld in de vorm was gekomen van zijn vrouw of iemand uit zijn naaste, lang vervlogen kring - maar ze was een leerling en in haar positie wenste hij dat nu ook van haar zien. Uiteindelijk haalde hij met een zachte ademteug zijn lippen van elkaar en schafte haar een antwoord waar ze zo naar leek te snakken.
'Als jij nog niet in staat bent om prioriteiten te stellen, dan ga je nu beter naar je etage en stop je met mijn tijd te verdoen. Want zo gaat dit niet werken. Dat weet jij en dat weet ik. Anderzijds wil ik of graag van je horen hoe ik je kan helpen, of je richt je hoofd op en probeert dit binnen dit lesuur nog te leren,' hij zei het in de strenge toon die gelijk stond aan de uitstraling van zijn gezicht. In die vermaning bekommerde hij zich niet eens om aanspreekvormen.

Langzaam maar zeker leek ze vanuit het vacuüm van haar regelmatige zinsbegoochelingen, die totaal van de wereld waren, terug in de realiteit te worden getrokken. Het was de kleine por van een hiel tegen de heup van een afgeleide hond, de slag van een aanwijsstok op een tafeltje van een student die overal was, behalve bij de les, een om stilte manend, tikkend mes tegen een wijnglas tijdens een rumoerig diner, en de rigoureuze vingerknip van een vader onder de neus van zijn rebelse zoon. Maar bovenal het rukje van de lijn aan de vlieger. Het werkte. En maar goed ook. Hij had volkomen niets aan haar als ze er als een klein bang musje bij zat. Zijzelf nog minder. Ze moest stoppen met wegdwalen; het was gelukt om zijn stem op haar onstuimige stormwinden te laten dragen en haar ondanks de donder, de bliksem, de hagel, te bereiken, maar hij kon haar geen steevaste rotsen in haar wilde oceaan blijven bieden. Niet zolang hij nog zijn eigen chaotische en geestelijke oceaan had waar hij te vaak door werd meegesleurd, mentaal misschien zelfs instabiel geworden. De schuine stortregen was te nat, de golven waren te hoog en de donder als de droge hoest van een God te luid. Twee zeeën waren te veel.
Hunter leek in haar eerste moment terug in Kovomaka beduusd te zijn over het feit dat hij haar bij haar voornaam had aangesproken, of ze moest een ogenblik voor haarzelf nemen om zich weer bij elkaar te rapen. Ze rechtte haar schouders, slaakte een zucht, vastbesloten ditmaal. Uiteindelijk wel. Zijn scherpe tong en stellige manier van handelen hadden voor het gewenste effect gezorgd - niet altijd even fijn, maar noodzakelijk. En nu kon hij ook de oplopende temperatuur in haar handen voelen, een aangename warmte die meer dan welkom was. Hij voelde weinig voor gemiste kansen en vergreep zich aan dat kleine beetje warmte, helemaal uit haar eigen kern gekomen, en hij hield het vast, stuurde het en droeg er plechtig aan bij door het te voeden met zijn eigen energie. Zijn vingers gleden zoekend over haar knokkels en de rug van haar hand, voorzichtig en bijna sensueel, alsof het het naakte vlees van een vrouw was, maar het was niet om haar; het was om de magie die zich onder haar huid openbaarde. Dit was wat hij had willen zien. Alles om het de juiste richting in te stuwen. Het was niet veel: kinderspel zelfs. Maar het was er en daar ging het om.

Met een beverige zucht opende hij zijn ogen weer bij het horen van haar zachte stem, uit zijn concentratie gehaald. Alsof hij net goed op gang was gekomen in vrijlust en er een dronkaard binnen wankelde. Het was dezelfde koude blik die iedereen toegeworpen kreeg toen hij haar in afwachting op haar vraag grimmig aanstaarde. 'Ik heb je geen goedkeuring gegeven,' reageerde hij nors, haar belettend op het feit dat haar vraag of ze hem iets mocht vragen totaal nodeloos was geweest als ze toch niet de manieren op kon brengen om op toestemming te wachten. 'Maar als ik je echt zo in spanning laat: ten eerste had ik een capabel niveau op jouw leeftijd, eentje van een hoger kaliber,' besloot hij te antwoorden. 'En ten tweede was mijn Raziaanse beroepsvorming niet van de lakse ordinanties van tegenwoordig. Ten derde kreeg ik niet de middelvinger van mijn bekwaamheden als mistroostig resultaat door die twee voorgenoemde feiten.' Ze kon het enkel doen met de harde waarheid; tips en voorgestelde suggesties om haar beter op weg te helpen, had hij niet voor haar. Als jongen van twaalf sloop hij als een neerslachtige schaduw door de hallen van zijn school, meer in zijn eigen grijze wereld verkeerd dan in die daarbuiten, tegen zijn heup een tas vol schriften en onder een arm het leerboek der kunsten, niveau drie. Dat was hetzelfde niveau dat medeleerlingen drie klassen hoger destijds beoefenden. Talent had hij in overvloed en over intelligentie viel nog maar te zwijgen, maar erkend werd hij niet en nooit. Een stijf knikje na een slag met een lat op je vingers was het eerbiedigste dat je kon krijgen. Die eindeloze messteken in zijn rug opgeteld met de zwartgalligheid thuis, waar zijn vader hem als een bastaardkind behandelde, en de confrontaties met leeftijdsgenoten, die altijd eindigden met zijn tas in het water, hij in het water, of allebei - en daar had je de nachtzwarte vrucht die zich plantte in een jongenshart, groeide, bloeide, en tot slot ontluikte tot pure, trieste bitterheid in het verschrompelde hart van een volwassen man. Hij beet uit gemaskerde ergernis op de binnenkant van zijn wang en keek met een grimmige frons van haar weg. Verdomme. 'Vroeger' was geen begrip dat in een vraag aan hem voor moest komen. Maakte zijn gereserveerdheid dat al niet duidelijk genoeg?
Zijn handen waren als zachte zorgelijke moederhanden geweest, maar leken nu eerder klauwen met hoe hij haar vingers over de lauwe schaal van het ei legde. 'Ik hoop voor jou dat je het nog niet kwijt bent.' Zijn gemelijke blik schoot van haar handen, waar zijn eigen handen nog overheen lagen, naar het ei, en eindigden bij haar ogen. Hij was duidelijk geërgerd. Op hoop van zegen dat ze het daadwerkelijk nog niet kwijt is - in haar positie kon dat nog weleens betekenen dat ze weer terug bij af waren.

Hij was in extase of ze in de kleine, maar doortastende spurt van haar bevliegingen het ei voor haar neus kon ontsieren met een scheur - al was het maar een kleintje. Intussen had hij zichzelf verloren in de soezerige warmte die hem zo bekend was, als het warme lichaam van een vrouw dat tegen hem aan vleide in een enorm bed, of het voldane gevoel wanneer je je verkilde lijf langzaam liet zakken in een heet bad op een koude winteravond. Afgezien van het feit dat hij zich enkel het genot van een warm bad voor kon stellen, maar het in verband met zijn waterfobie nooit zelf evenaarde. Een snelle douche was het dichtst wat daar bij in de buurt kwam. Maar hij kon zich er een beeld bij voor de geest halen en dat telde. Het was Roselle die een grote barst veroorzaakte in de strakke oppervlakte van zijn gedachtenwereld, anders dan dat ze het op haar ei hoorde uit te oefenen. Natuurlijk was hij er nukkig over; men kon zich pas echt zorgen maken als hij dit niet was geweest. Maar zelfs ondanks dat verschafte hij haar een antwoord op haar vraag, en het gaf hem zelfs een zeker gevoel van voldoening bij het zien van de kalme reactie van het meisje. Hij was niet altijd helemaal unfair - wellicht omdat dit ook helemaal niet nodig was bij een leerlinge als Roselle Hunter. De doorsnee leerling zou een grote mond opzetten en hem zijn sarcastische opmerkingen ruw terug stoten, want een volwassene die je de les las, dat mocht niet, dat kon niet. De hedendaagse rebelse puber had immers de standaard mindset dat ze de gehele wereld aankonden en deze zouden domineren, inclusief ieder die zich op hun pad durfde te wagen. Het was een waar pak van zijn hart dat Hunter daar absoluut geen onderdeel van was en dat hij haar warempel een pietluttig klein beetje begon te mogen. Gesteld op haar zijn was een grote term binnen de Savador-termen (hij liet immers nog duidelijke geërgerde emoties doorschemeren), maar hij kon niet ontkennen dat hij bij haar in ieder geval niet de drang voelde om haar zodanig uit te kafferen tot ze in huilen uitbarstte, haar huiswerk te verscheuren tot tientallen snippertjes, haar opzettelijk een hartverzakking te bezorgen door de aanwijsstok met een zwiep op haar tafeltje neer te laten komen, of om op haar hoofd te gaan zitten uit kolerigheid. Bah. Hij haatte vriendjes zijn met leerlingen. Er was zo'n gap in professioneel niveau en standaarden - en per slot van rekening was hij niets anders gewend dan gehaat en uitgespuugd te worden door de jeugd op zijn school.

Bokkig gluurde de man over het ei naar het meisje, alsof hij haar vanaf een afstandje door een perkje grassprietjes bespiedde als een leeuw die zich laag tegen de grond gedrukt hield voor de aanval. Zo zat hij er ook een beetje bij, met een berekenende blik en uit concentratie hangende schouders. Terwijl Hunter in haar eigen concentratie druk in de weer was met het verwarmen van het ei, bekeek hij haar en haar handelingen en kneep zijn ogen licht tot spleetjes. Was het werkelijk een goed idee om haar dichter te laten komen in zijn zogenoemde sociale kring, al was het figuurlijk maar een knullig stapje in de richting van een pad van duizenden kilometers naar de poort van de rand van die kring? Hij dacht namelijk van niet. Langzaam gleed zijn norse blik van haar bleke, geconcentreerde gezicht omlaag naar haar handen, die onder de zijne tegen de schaal aan lagen. Dat was waar, hij kon zich nu beter ontfermen over de prioriteiten van de les dan zijn eigen emotionele zaken. Die deden er voor nu niet toe, en al helemaal niet in de wetenschap dat een buitenstaander zich op het moment in zijn peinzende aanwezigheid bevond. 'Kun je het nu opdragen om een barst in de schaal te brengen?' vroeg hij tussen neus en lippen door, één mondhoek opgetrokken om de woorden er in een geërgerd gesis door te laten ontsnappen.

De beste man had zojuist nog antwoord gegeven op haar vraag, echt blij leek hij er niet mee te zijn, en ze moest het met zijn norse antwoord doen, maar daar had ze geen problemen mee. De man leek daarna weer in gedachten verzonken, terwijl haar handen, met hulp van hem weliswaar, het ei voor haar langzaam verwarmden. Ze vond het onprettig voelen, de warmte die haar handen verliet, het liet haar terugdenken aan de warme perioden in Razen,  perioden die ze alleen op haar donkere kamertje doorbracht, in afwachting tot wat er komen zou. Welke verschrikking zich in een ruimte met haar zou wagen. De vraag was niet of de Razianen het vol gingen houden met haar, het was eerder andersom, hoe lang zou zij het volhouden met hen? Hoe lang, voordat ze iemand blaren zou geven, niet dat ze er iets mee op zou schieten. Het zou enkel heftiger worden, de reacties die ze kreeg. Savador was eigenlijk de eerste die geen groot probleem met haar leek te hebben, wat best wel verfrissend was. Dat, en het feit dat hij zonder vragen haar geholpen had, was genoeg om een soort respect af te dwingen. De harde woorden, trok ze zich niet meer aan, allang niet meer. Ze was al zo hard behandeld voor zolang. Ergens zou het misschien goed zijn er over te praten, maar ze wou niemand er lastig mee vallen. Ze zou haar mond niet zomaar open trekken, voor zo iets onbenulligs als familieproblemen. De man verwachtte enkel goede en rustige antwoorden, oprechte slimme antwoorden, geen gedoe, geen geaarzel. Gewoon doen, en gebruik maken van respect. Respect geven vond ze geen probleem, enkel het gewoon doen, leek met haar innerlijke vuur geen beginnen aan. Ze dwaalde weer eens af met haar gedachten, waardoor er een peinzende frons in haar gezicht ontstond. Ze moest zich gewoon aan een opdracht houden, was dat echt te veel! Ze wou de man en haarzelf niet teleurstellen, hij had zo zijn best gedaan haar zover te krijgen als nu, zij had zoveel concentratie moeten gebruiken, maar ze moest en zou verder komen. Ze kon niet tevreden zijn met een matige uitslag, ze moest alles geven. Een stem haalde haar helemaal uit haar gedachten, en leidde haar even af. Heel even maakte haar innerlijke vlam een raar sprongetje, maar ze was er genoeg bij om dat snel te onderdrukken, waarna ze naar de man luisterde. 'Kun je het nu opdragen om een barst in de schaal te brengen?' Vroeg de vuurmagie leraar, waarna ze langzaam op haar lip beet, ze moest de veiligheid achterwege laten, het gewoon proberen, doen. Langzaam knikte het meisje, niet geheel overtuigd van haar eigen kunnen, wetende wat voor gevaren er in de schaduwen loerden. Toch kon ze niets anders dan de opdracht vervullen, uitvoeren. Ze was niet alleen, de leraar was er nog steeds om in te grijpen mocht het nodig zijn. Zo rustig mogelijk gebruikte ze de overgebleven energie om haar handen nog verder te verwarmen, en de warmte af te staan aan het ei, een zacht gekraak was te horen, waarna er een piepklein scheurtje in het ei tevoorschijn kwam. Haar grijze ogen had ze op haar handen gericht, en ze haalde langzaam en diep adem, wetende dat ze nu haar vlam rustig moest zien te houden, ze beet op haar lip, toen een onstuimige druk in haar handen voelbaar was, alsof veel energie wou ontsnappen, door het lange stilzitten van haar, en het niet kunnen gebruiken van haar magie, was haar gesteldheid er duidelijk op achteruit gegaan. Vermoeid blies ze een adem tussen haar tanden door uit, het zweet drupte langzaam vanaf haar gezicht op de tafel voor haar. De warmte, was voor haar bijna verstikkend, waardoor ze bijna bewoog, bijna. Ze bleef naar het ei staren, dat nu ontsiert was met een kleine scheur, het was niet veel, maar wel iets. En eigenlijk was ze er allang blij mee, ze wist hoe ongelukkig dit had kunnen aflopen. Ze kon haar magie nog lang niet alleen gebruiken, en dat wou ze dan ook niet proberen. Haar ogen sloten zich onwillekeurig waarna een rilling over haar rug heen liep. 'Master Savador,' begon ze zachtjes, waarna ze haar woorden even overdacht, 'mag ik even bewegen, eh mijn handen voelen raar,' sloot ze haar zin af, met een ongemakkelijke grimas op haar gezicht. Ze wist niet hoelang ze haar vlam nog kalm kon houden, waardoor ze even een vluchtige blik naar de fakkels aan de wand schoot. Een van de fakkels was gevaarlijk aan het dansen, de schaduw duidelijk zichtbaar op de muur, waardoor ze haar ogen dicht kneep. Ze moest zich blijven concentreren, ze had al bijna gefaald, en dat zou ze zichzelf niet vergeven. Niet in dit lesuur. De man was misschien geduldig, maar ze wou zijn geduld niet op de proef stellen. Misschien had ze dat al genoeg gedaan, met het verliezen van haar concentratie. Ze keek ongemakkelijk naar het ei, en probeerde zichzelf nogmaals te herstellen, alleen dit keer mocht dat niet baten. Ze sloot haar ogen, waarna ze zich op haar ademhaling concentreerde, de warmte die ze voelde, opgekropt in haar lichaam, was akelig, pijnlijk bijna. Ze probeerde het rustig te houden, zodat het niet als een ontploffende bom haar lichaam zou verlaten, maar haar concentratie, en haar controle waren nihil. En al gauw versnelde haar ademhaling dan ook.

_{Eigenlijk was het een vreemdsoortig geval dat een bijles voor Tender Warmth langer duurde dan gewoonlijk zou moeten. De meeste leerlingen hadden de spreuk binnen een klein uur onder de knie, in de wetenschap dat het de basis van de basis was. Roselle Hunter niet. Dat maakte haar in zijn ogen zelf een vreemdsoortig geval, vooral omdat ze zelf over primaire vuurmagie beschikte en je zou denken dat het louter daarom al simpeler voor haar zou moeten zijn dan voor de doorsnee leerling. Het was allemaal de fout van slechte vooreducatie, en nu moest hij er het schunnige gal van proeven. Hij werd moe van het aantrekken van zachte handschoentjes om de overvloed van achterstands-leerlingetjes met alle voorzichtigheid en beleid aan te pakken. Ieder jaar kwamen er wel weer een paar bij en dat hoorde niet in deze tijd, vond hij. Dan was er nog de issue dat veel van die leerlingen die moeite in zijn vak hadden vaak niet eens op kwamen dagen, simpelweg omdat ze niet durfden. Het was geen onbekend feit dat hij immers een behagen had aan het afkraken van de personen die letterlijk in zijn vak faalden, soms zelfs nog met een smalend glimlachje erbij. Maar het was dat gepush dat ze harder zouden moeten maken, als ze alleen maar vol bleven houden. Such a pity dat er maar weinig waren die in die zin overeind bleven staan. Gelukkig bewees Hunter daarin anders te zijn. Beter ook voor haarzelf, want liet ze haar traantjes de vrije loop onder zijn harde woorden om hem vervolgens net als de rest af te schilderen als een vreselijke leraar waar ze absoluut zo weinig mogelijk mee te maken wilde hebben, dan had het er nog slechter uitgezien voor haar toch al karige vuurmagie.
Zijn goudgele ogen gleden van het zacht gonzende ei naar het gespannen meisje voor hem, en weer terug. Er was een duidelijke frons tussen zijn wenkbrauwen te zien en zijn smalle lippen vormden een strakke streep. Haar energie schoot omhoog in een perfecte piek, voelde hij, precies goed op het juiste niveau dat zou resulteren in een juiste temperatuur. Het was nu of nooit. Met zijn volledige concentratie bij Miss Hunter en het ei onder haar handen, trachtte hij haar opborrelende kracht in toom te houden, om deze te beletten van het uitbarsten in een nieuwe enorme vuurgeiser. Hij voelde haar innerlijke vlam trillerig meebewegen op haar ademhaling toen ze haar longen vulde en een beverig zuchtje liet ontsnappen, gefocust op het overbrengen van de warmte. Even leken de toortsen aan de muren te dimmen, alsof ze ademloos toekeken. De absolute stilte werd verbroken door een krak. Nog een seconde of twee bleef hij roerloos afwachten, haar energie peilend en gereed om onmiddellijk in te grijpen als deze zonder waarschuwing stormachtig los zou barsten. Hier en daar schoot de lijn als het ware nog in een paar bibberige piekjes omhoog, maar het bleef verder op dezelfde hoogte. Thank god. Een klein miezerig barstje liep van het topje van het ei verder naar beneden over de schaal. Het was een sober resultaat, maar genoeg. Het gevolg van het voortbrengen van haar minischeurtje was druipend zweet over haar blanke huid - alsof ze zojuist een zeer geavanceerde vuurmagiespreuk in de praktijk had gebracht.
'My, my, what a challenge,' zei de donkerharige man ietwat spottend, een schampere twinkeling daarbij zichtbaar in zijn haast oplichtende goudgele ogen. Met één van zijn mondhoeken wat opgetrokken leek het zelfs alsof hij het leuk vond om haar zo afgepeigerd te zien om zoiets simpels als een spreuk zoals Tender Warmth. 'Maar alas,' vervolgde hij kalmpjes terwijl hij zijn ogen sloot, een klein cynisch glimlachje vormend op zijn gelaat. 'Dit was de loutere noodzaak en, al dan niet bedroevend, voldoende om de spreuk tot een succes te brengen. Congratulations.' Als het al iets was om je triomf over los te laten, hah. In haar plaats zou hij misschien zelfs wel hebben gehuild. Langzaam gleden zijn ogen weer open toen ze hem zachtjes en voorzichtig aansprak, de cynische glimlach nog altijd op zijn gelaat. Op haar verzoek haalde hij zijn handen zwijgend van die van haar, stopte even midden in zijn beweging om met twee vingers een enkele tik in haar handpalm te geven, wat ervoor zou moeten zorgen dat hij een korte verstoring gaf in haar chaotische energiestroom om deze weer iets te kalmeren, als een kleine tik die je een hond zou geven, en stond vervolgens kalmpjes op. 'U mag gaan. Oh, but do yourself a favor and don't show off your new trick as to avoid becoming a laughing stock.' Het werd eraan toegevoegd met een jammerlijk zwaaiend vingertje, hoewel de toon in zijn stem nog duidelijk droop van het sarcasme en geveinsd erbarmen. 'In uw plaats zou ik het oefenen nog lang niet opgeven. In het geheim. Ik denk dat het aannemelijk is om te kunnen zeggen dat uw klasgenootjes zo niet krom liggen van het lachen, and we wouldn't want that terrible circumstance, now would we?' eindigde hij met een nonchalant wuifje met een hand voor hij zijn armen over elkaar sloeg en naar zijn bureau beende, haar met een ruis van zijn mantel achterlatend bij haar ei.}

{ Gefeliciteerd! Je mag deze Spreuk in je Spreukenboek zetten! }


     

▶ Klassement ◀  

{ Kijk hier voor meer informatie over het Klassement! }
+5 Coins - Succesvol leren van Spreuken
+2 Coins - Succesvol attenderen van (bij)lessen