Een hand die in het weinige licht bleek aandeed streek voorzichtig langs de schaal van een paar naast elkaar opgestelde eieren, die hij ieder op een satijnen kussentje had geplaatst. Zijn goudgele oplichtende ogen schoten langs de apart ogende eieren. Zwijgend haalde Savador zijn hand van een ei vandaan om deze in een peinzende houding tegen zijn borst te leggen. Eén van zijn mondhoeken was wrevelig betrokken en zijn neusbrug rimpelde zich in nijdige plooien bij de gedachte van een onvoorzichtige leerling dicht bij dit soort eieren te moeten zien. Zijn hart werd getroffen door een pijnlijke steek. Als zijn veelal zorgvuldig verkregen inlichtingen correct waren, was deze ondeugd een kneus uit Hange's klas. Het feit gegeven dat er daar ook nog eens bijkwam dat Jesse Urie Abbot een fair share of Erds bloed had, maakte hem er toe dat hij bij voorbaat al een pak Kleenex tevoorschijn wilde halen om zijn tranen uit frustratie en jammerlijkheid te deppen. Zijn borst eens flink natmaken was niet eens noodzakelijk. Dit voelde al om al aan als een verloren zaak. In zijn verdorde visie waren Erdsen de domsten van de domste soort in het Kovomakaanse universum, presto. Hun pummelige onhandzaamheid die unfortunately de prijs was die ze moesten betalen voor hun dynamische krachten was de prijs teveel. Het was hem al te vaak overkomen dat zo'n lompe Erdse reus zijn keien op zijn tenen had laten vallen en hij ongewild een dansje door heel de ruimte op één been had neergezet ('YOU - INSOLENT.. IMBECILE! YOU WILL DREAD THE DAY YOU CROSSED ME!') en als Savador je geboortenaam was, maakte dat vooroordeel betreft een leerling die hij nog niet eens kende geen enkel verschil. Bij Medusa, en dan te bedenken dat zo'n barbaar metaforisch gesproken de allerzachtste handschoentjes diende aan te trekken om de perfecte balans te vinden in opgezweepte warmte en een perfect scheurtje in de schaal van het Animae-ei moest zien te brengen. Een onaangetast exemplaar van datzelfde ei lag roerloos op een satijnen, bordeaux-gekleurd kussentje op de desk van de voorste tafel. Het glom dof in de helrode gloed van het haardvuur. Het ei bestemd als lesmateriaal voor Abbot - voor zolang dat nog mocht duren voor het tot smithereens geslagen werd.

× Je mag vast een account aanmaken op Dragon Cave en een ei uitkiezen.
Geef de link naar je eitje later dan door in dit topic.
Je kunt het eitje in je onderschrift zetten zodat het genoeg views krijgt en uitkomt.
Voor vragen mag je me altijd PB'en!

Click sites!:

Hij stond juist op het punt om zijn voorbereidingen voor deze bijles af te ronden; een kleine ommegang door zijn lokaal, langs de al met leven gezegende Animae-eieren, waarna hij de kurk van een fles rode wijn zou schieten en met een glaasje van die bemoedigende drank achter zijn desk zou plaatsnemen. Intussen zou hij zich verdiepen in een lesboek bestemd voor leerkrachten, of in het haardvuur staren en zijn ellende bewenen, voorgevalletjes zoals waarom zijn portie kalkoenpasteitjes tijdens zijn maal in de grote zaal altijd zo zompig waren, zijn schrijfveer die een grove hekel aan hem had en zijn belangrijke brieven aan het schoolbestuur in inkt bedrenkte, het bestaan van gele sokken en een missende knoop in zijn anders onberispelijke tailcoat. Maar dat feestje ging niet door, want tadaa: Jesse Abbot presenteerde zich pal voor zijn neus, precies op het moment dat hij zijn lege glas bijvulde. Uit welke hoek dat Erdse monstrum plotseling vandaan piepte zou hem altijd een raadsel blijven. Geen wel zo behoorlijke aankondiging van knokkels op zijn deur, ben je gek. Ze verwittigde zichzelf met een haastige glimlach op haar gelaat geplakt, en hoe. Kreukels ontsierden haar laconiek openhangende.. schort alsof het haar directe intentie was geweest om een skatepark te maken voor de bacillen die ze had opgedaan in Hange's llamastallen. Het shirt eronder zat ook niet zo ontzettend oogstrelend en haar bruine lokken zaten in coupe 'Windkracht Twaalf'. Ieder ander zou het allemaal wel reuze mee vinden vallen, maar als je Savador heette, in je vrije tijd van de school in een kast van een huis leefde, je gestoomde kreeft met puur zilver bestek aansneed en vuil je neus optrok voor ieder zwerversweesje dat zich wanhopig aan je pantalon vastklampte, dan had je wel een bepaald - al dan niet - aanzienlijk zicht op normen en waarden. Het was een deel van zijn lotsbestemming om een oogje in het zeil te houden, op de leerlingen, en hun voogd op de hoogte te brengen van iedere kleine merkwaardigheid waar hij op stuitte. Dat omvatte ook het feit (of dat daadwerkelijk een feit was, kon hij niet eens zeggen, maar naar de gebruikelijke Savador-standaard was het een feit) wanneer hij Abbot aan haar paardenstaart naar zich toetrok en in al zijn vooroordelen door een vergrootglas in haar oor tuurde om tenslotte tot de ontdekking te komen dat hij geen zichtbaar hersencelletje kon ontdekken.

Al om al moest het vast en zeker ook om die reden zijn dat hij vanachter zijn desk alleen maar naar Abbot opkeek en staarde. Het glas rode wijn rustte in een opgeheven hand, een gebaar alsof hij op haar aanwezigheid wilde proosten, maar de blik die in die strenge goudgele ogen lag was een heel ander verhaal. Als een biddende valk die op een muis aasde, tientallen meters onder hem. Dat is waar ze ook stond en altijd zou staan: onder hem.
'My,' begon hij dan uiteindelijk te spreken, de wijn afwezig rondwalsend in zijn nog opgeheven glas en zijn blik voor geen seconde van de jonge brunette voor hem afscheurend. 'Foolishness must seem a virtue among you students. You all seem to value it so highly.' Zoals hij snobistisch aandeed, sprak hij al even verwaand, zijn woorden duidelijk hoorbaar ingeweekt in een Shadraans/Brits accent. En zo kalm hij altijd leek te blijven, tot een griezelige mate aan toe, zo onverwachts kon er een mantel van toorn over hem heen vallen.
'Maar daar-heb-ik-niet-veel-aan! Do I?!' Op het tempo van die zes snauwende woorden, die hij in een vittend nadrukkelijk toontje doopte, klemde hij Abbots neus tussen twee vingers en schudde zo hardvochtig haar hoofd heen en weer. Dat kwam maar binnenstormen in haar kloffie en zonder te kloppen, om dat vervolgens enigszins te dogen met een flepse glimlach en een slappe voorstelling. Verdomme al de vierde deze week! Was het daadwerkelijk zo'n gigantische opgave om een beetje respect voor je meerderen te tonen?

Ze had zich aanwezig gemeld met een vlugge glimlach en haar naam. Kloppen was iets wat Jess altijd vergat te doen - ook omdat ze het er niet het nut van in zag. Wat had je aan kloppen als je iemand verwachtte of als je wist dat er ieder moment iemand zou kunnen kloppen? Het verschil tussen een deur openen of eerst twee seconden op de deur geklopt hebben om die dan te openen. Nee. Maar blijkbaar hadden veel leerkrachten het liever als je klopte. Master Savador was net zijn glas bij aan het vullen toen ze voor hem ging staan en zich voorstelde aan hem. Er kwam geen glimlach terug, maar dat had ze zeker ook niet verwacht. Hij keek wel op, maar daar bleef het dan ook bij, buiten dat het aankijken kort aansloot bij regelrecht staren. Licht ongemakkelijk verplaatste ze haar gewicht van haar linkerbeen naar haar rechterbeen, niet zeker of ze de man aan moest blijven kijken of dat ze haar ogen neer moest slaan en zich moest excuseren. Waarschijnlijk dat laatste, maar ze hield haar lippen gewoonweg op elkaar. 'My', zei de man met het wijnglas in zijn hand. Als hij niet Savador geheten had, als hij de vloeistof niet zo had laten ronddraaien en als hij haar niet nog steeds aan gekeken had, zou ze waarschijnlijk een opmerking gemaakt hebben over dat ze niet snapte wat mensen zo lekker vonden aan alcohol en alle dingen die daar bij hoorden. Tegen een leeftijdsgenoot zou ze waarschijnlijk een heel gesprek begonnen zijn, en zou ze er bij vertellen dat ze het zelf niet dronk, maar tegen deze man wou ze niet spreken. Wel spreken, maar niet over wijn spreken. Ze kon ook geen positieve opmerking maken over wijn, want ze had nul komma nul verstand van wijnen, al helemaal niet over rode wijnen. 'Foolishness must seem a virtue among you students. You all seem to value it so highly.' Zijn woorden hadden meer dan één soort effect op haar, want langs één kant zorgden ze er voor dat Jess een tweede keer nadacht over hoe precies ze in het lokaal verschenen was, maar ergens voelde ze zich er ook door op haar tenen getrapt. Niet boos, niet lastig, gewoon een beetje aangevallen. Zijn stem, zijn toon en zijn accent vertelden de brunette meer dan genoeg over de betekenis achter de woorden. Ook al klonk hij zo kalm. Schijn kon bedriegen, en dat merkte de jongedame zeer zeker toen haar leerkracht verder sprak. 'Maar daar-heb-ik-niet-veel-aan! Do I?!' Het gesnauw deed haar even in elkaar krimpen, maar zo ver kon ze niet krimpen want haar neus werd beetgenomen en er werd heen en weer geschud met haar hoofd. Ja, dat deed pijn, maar ze beet op haar onderlip om er niets van te zeggen. Het deed vooral pijn omdat ze het helemaal niet aan had verwacht en niet aan had zien komen. Nadat de man uitgesproken was, deed Jess een stap achteruit en wreef kort over haar neus. "Het spijt me, Master", sprak ze zonder hem nog aan te kijken. Dat kon er nog wel bij, ja, een leerkracht die haar zich dom deed voelen. Ze trok haar T-shirt recht en keek de man toen weer aan. Ze verontschuldigde zich voor iets wat ze zelf niet belangrijk vond, maar ze wou deze man niet nog meer op zijn kap zitten en ergeren. De Erdse keek weer naar de man met het donkere haar. "Mijn excuses dat ik u geërgerd heb mijn mijn 'foolishness', Master." Ze meende het niet, maar ze probeerde echt haar best te doen om het te doen klinken alsof ze het meende.

Het begon een diep betreurenswaardige gewoonte te worden. Hoe meer leerlingen hij onder zijn hoede kreeg, hoe belabberder hij zich over de jeugd van deze generatie begon te voelen - en zijn zorgvuldig ontworpen façade van bekwame magische educatie en zijn verhulde heropvoedingsprogramma voor zeer moeilijk opvoedbare kinderen. De permanente erecode die hij zich voor zijn geestesbeeld haalde was die van een legioen van in strakke rijen opgestelde tieners, ieder gehuld in bretels of knierokken, hun haar in een schuine spuuglok, enkel sprekend wanneer ze iets werden gevraagd en wanneer ze spraken, gebeurde dit met twee woorden. In plaats daarvan was het iedere dag weer een dolblije apenkooi zodra hij de gang uit was gebeend, uit het zicht en buiten gehoorbereik: een tollende discobol werd dan uit een luik in het plafond omlaag gehesen, schooltassen werden tegen de grond gesmeten en iedereen sprong half uit zijn kleren om alcohol en fantasmatische wonderpilletjes rond te delen. Was het daadwerkelijk een opgave van een hoog niveau om de energie op te brengen je hand omhoog te brengen en neer te laten komen in een zuinig klopje tegen zijn extreem klopbare deur? Wat was er gebeurd met de keurige meisjes met madeliefjes in hun vlechtjes en rozige lipjes die geconcentreerd getuit werden tijdens het op- en aanhalen van een naaldje in een borduurwerkje? Tegenwoordig kwamen ze aanpiepen in afgetrapte sneakers, als ze al niet buikschuivend door de gangen zwierden. Zijn vrouwelijke leerlingen bekommerden zich er niet om om in de les aan te komen pappen in het gauw-uit-een-kast-getrokken-en-geleende XL-shirt van hun vorige onenightstand. Als het zijn dochter was geweest was er geen haar op zijn hoofd - nog niet eens een haarzakje - die eraan dacht om haar zo buiten de deur te laten gaan. De zwartharige man haalde zijn uitgeschoten arm in, zijn wijs- en middelvinger nog in de gekromde klemhouding waartussen hij haar neus had getormenteerd. De permanent lijkende frons tussen zijn wenkbrauwen was opgesmukt en één van zijn mondhoeken was betrokken in een halve grauw terwijl hij de brunette, die gauw een stap achteruit zette, met fonkelende ogen aanstaarde. Etiquette leek nu plots wel aan de orde te zijn, maar het was nog steeds ontzettend spijtig dat hij ze er zelf altijd op aan moest sporen. Abbot nam een momentje om haar excuses te murmelen, en intussen plukte Savador een desinfecterend doekje tevoorschijn om de tienerbacillen van zijn handen te deppen met een hoge dosis concentratie op zijn gelaat en een onverschilligheid waar je U tegen zei alsof hij totaal niet naar haar luisterde. 'Het spijt me, Master Savador,' er volgde een corrigerend zwiertje van het doekje in haar richting toen hij haar onderbrak. 'En tenzij u mijn vloer zo'n bovenmatig bewondering vind dat u een minuut moet nemen om het in te laten zinken, Miss Abbot, kijkt u me aan als u tegen me spreekt. Het is moeilijker voor mij dan voor u.' Hij praatte tegen Abbot, maar zijn aandacht was volledig bij het doekje in zijn handen. Hij keek ernaar met een norse blik en pakte de andere zijde om deze op te vouwen en in de borstzak van zijn overhemd te proppen, waarna hij zijn aandacht met tegenzin op haar richtte. 'Gaat u zitten op een stoel,' zeverde hij na een korte stilte uiteindelijk nors in haar richting. Want dat moest er vaak ook nog nadrukkelijk bij vermeld worden, in de wetenschap dat hun onderontwikkelde hersenstelsel de belangrijke link van een kont en een zitvlak niet konden maken en ze zich in plaats daarvan bedachten dat ze zich in kleermakerszit op het plafond vast dienden te kleven of op hun hoofd te gaan staan.

- Excuses voor mijn late post!