Tranen met tuiten. Ze had tranen met tuiten gehuild om thuis te blijven. Bij haar lieve zusters en haar lieve broer. Oké, die laatste kon haar eerlijk gezegd gestolen worden en haar oudste zuster mocht van haar part ook onder een trein springen, maar het ging om het idee. Ze had haar best gedaan om de meest overdreven tranen te produceren – ja, produceren ja – en over haar wangen te laten rollen, maar het mocht niet baten. Haar vader had haar echter wel beloofd dat hij een grote som geld op haar rekening zou zetten zodat ze leuke dingen kon kopen met haar creditcard. Nou, dat had het dan dééls weer goedgemaakt. Ze kon nog steeds die lach van het gezicht van haar moeder slaan als ze deze zag kijken naar haar. Ze had haar moeder nooit echt gemogen. Het was net één van die lelijke stiefmoeders waar je altijd over hoorde in sprookjes, alleen was het deze keer haar biologische moeder. Helaas. Het mens was altijd dolgraag in de buurt van haar vader en leek het een vreselijk iets te vinden dat ze vier kinderen hadden samen. Vooral haar jongste dochter leek ze niet te willen aanschouwen als haar eigen vlees en bloed. Haar oudste dochter, de oudere zus van Alice, vond ze dan wel een prachtkind en haar gaf ze dan ook alle aandacht. Haar broer negeerde zijn familie compleet, tot ergernis van hun vader. En haar jongste zusje probeerde alle aandacht van haar ouders te krijgen, maar die werd te veel opgeëist door Miss Tuthola aka haar oudere zus dus. En zij? Wel, haar stuurden ze gewoon naar een school om van haar af te zijn. Met een geldsom als troost. Puh. Ze had haar ouders dan ook de rug toegekeerd en was snel op de shuttle gestapt. Ze zette zich neer, sloeg deftig één been over het andere en wachtte tot die akelige shuttle eindelijk zou landen. Het duurde gelukkig niet al te lang dat het dat dan ook deed. Met een vinger priemend naar voren keek Alice naar de deurknop van de shuttles. Gatverdamme. Zag ze daar nu echt een mier? Ieuw! Ze sloeg het ding dood met haar koffer en meende iets te horen kraken, maar de deuren gingen wel open. ‘Dat heb ik niet gedaan,’ mompelde ze terwijl ze van het afstapje probeerde te komen met haar hoge pumps. Haar jurkje kroop dan ook nog eens heel sexy naar boven. ‘Godsamme!’ riep ze uit toen haar koffer op de grond viel en zij zichzelf nog net kon tegenhouden. Anders had ze daar ook vast gelegen. ‘Laten we Alice naar een vieze school op een vieze planeet sturen,’ mopperde ze. ‘Zal ze vast leuk vinden en… IEUW, GA VAN MIJN KOFFER AF, JIJ DOODS DING!’ Haar prachtige roze koffer, beplakt met een mooie sticker van een snoezig katje, werd momenteel bevuild door een dikke bruine spin. Alice wreef haar haren woest uit haar gezicht, boog zich voorover en probeerde het ding weg te krijgen door haar koffer heen en weer te bewegen. Haar pumps bleken de kracht van haar hielen niet aan te kunnen en één hak van haar pump brak af. Alice verloor haar evenwicht en knalde op de grond. De spin kroop van haar koffer naar haar gezicht toe. En dat was het moment waarop waarschijnlijk de halve school Alice kon horen gillen.

De spin, het vreselijk ding, zat op haar gezicht. Op haar GEZICHT! Godsamme! Haar begin was hier al geweldig. Ze haatte deze school nu al. En ze haatte dikke spinnen. Ze durfde te wedden dat het aan die stoffige shuttle lag. Ze had dat ding sowieso al niet vertrouwd toen ze het betrad en dit gaf haar officieel gelijk. Een pootje van het beest drong haar mond binnen en dat zorgde ervoor dat ze eindelijk haar mond hield. Gillen ging niet werken, want dadelijk gleed het ding in haar keel en dan werd het ook nog eens haar dood. Nee. Dat was gewoon al haar dood. Ze sloot haar ogen ten teken dat ze klaar was om te sterven, maar het vieze ding werd van haar gezicht gehaald. Geschrokken keek ze toe hoe een jongen, haar held, het ding weghaalde. En ergens neerzette. Had hij hem niet kunnen doden of zo? Oké, geen held meer. Toen de jongen haar informeerde naar haar schoenen, wilde ze van enthousiasme klappen. Eindelijk iemand die haar begreep! Ze negeerde dan ook de licht ongeïnteresseerde toon van de jongen. ‘Jà!’ bracht ze vrolijk uit. ‘In mijn koffer en…’ Haar gezicht betrok. Haar blik gleed naar het rare ding dat de jongen op zijn hoofd had. Godsamme, had niemand hier dan een betere kledingstijl dan haar? Oh wacht. Nee. Dat kon niet. Want zij had namelijk al de beste kledingstijl. Maar serieus, die hoed? Of muts? Dat kon toch écht niet? ‘Heb je die in de kringloopwinkel gekocht?’ floepte er dan ook ongecontroleerd uit. Nee echt. Ongecontroleerd. Ze had soms geen controle over haar opmerkingen. Oké, die had ze wel, maar die liet ze meestal varen. ‘En ga je me hier zo laten liggen? Wat is de jeugd van tegenwoordig toch ongemanierd.’ Ook al hoorde ze daarbij. Oh, whatever. Ze ging overeind zitten en keek naar haar schoenen. Geschrokken legde ze haar handen tegen haar wangen toen ze zag wat de schade was. Haar nieuwe schoenen! Haar prachtige pumps! Wat een ràmp! Ze durfde te wedden dat ze dat soort schoenen hier niet hadden in dit boerengat. Ze ging altijd in de meest rijke wijk shoppen, waar ze dure schoenen van goede kwaliteit kon kopen. Ze durfde te wedden dat de duurste schoenen hier gelijk waren aan haar goedkoopste. Verschrikkelijk! Maar haar schoenen waren niet het enige probleem. Haar knie lag open. Ze was dan ook vrij hard op de grond terechtgekomen en droeg niet meer dan een kort jurkje. Geïrriteerd zijnde staarde ze naar haar knie, maar algauw voelde ze de pijn en jammerde ze zacht. ‘Dit is het,’ prevelde ze. ‘Ik ga dood!’ Ze zuchtte en kwam lichtjes overeind. Ze beet op haar onderlip. Oké, het was niet dat ze niet meer overeind kon komen, maar een beetje flirten kon toch geen kwaad? Al was het sterk tegen haar principes in want zijn kledingstijl was gewoon not done. Ook al leek hij wel een tikkeltje begrip te tonen voor haar schoenen, dus dat maakte het al deels goed. ‘Wil je me helpen?’ vroeg ze zo poeslief mogelijk en ze knipperde met haar ogen naar hem. Haar paarse ogen probeerde zo indringend mogelijk oogcontact te maken en ze liet haar tanden speels in haar onderlip zinken. En nu hopen dat het zou werken, want zou ze echt niet op eigen kracht overeind komen, hoor!

Alice trok haar wenkbrauwen op naar hem toen hij geantwoord had op haar vraag met of die muts soms van de kringloopwinkel kwam. Zijn reactie viel niet erg goed bij haar, maar dat zou de hare waarschijnlijk ook niet bij hem vallen. ‘Nou, gewoon…’ Ze twijfelde licht. ‘Hij ziet er zo raar en uit de mode uit.’ Ze glimlachte, tevreden zijnde met haar antwoord. Ze schrok toen hij zijn hand op haar knie legde en wilde zijn hand net wegslaan. Niemand mocht haar aanraken als ze daar geen toestemming of aanleiding voor had gegeven. Het was nu niet bepaald dat zij het vroeg als zij iemand ging aanraken, maar zij was Alice en een meisje en dus mocht dat. Ze fronste kort toen haar schaafwond overging naar zijn huid. En wat had hij daar nu weer mee bereikt? Nu had hij die schaafwond. ‘Ja,’ zei ze tevreden tegen hem. Ze twijfelde kort, tuitte haar lippen aarzelen en schraapte daarna haar keel. ‘Bedankt.’ Het kwam er heel haastig uit en Alice deed ook net alsof ze moest kuchen toen ze het zei zodat het al helemaal onverstaanbaar klonk, maar hij moest het er maar mee doen. ‘Oh, wat ben je toch ook een gentleman,’ sprak ze en ze draaide overdreven met haar ogen. Ze fronste echter toen ze hem aankeek. Wacht eens even… waren zijn ogen net nog niet geel?! En het feit dat hij haar schaafwond kon overnemen en op zijn huid kon zetten, was ook vreemd. Ze schudde haar hoofd even verbaasd, boog zich voorover en ritste haar prachtige, met mooi beplakte sticker van een katje, open. Ze zocht door haar stapel van kleren en vond uiteindelijk twee ballerina’s. Ze zuchtte, gaf haar schoenen beiden een kus – op de bovenkant uiteraard, want aan de zijkant zat er misschien vieze stront van dieren of zo – en stopte ze gauw in een apart vak van haar koffer. Daarna trok ze haar ballerina’s met een dramatische zucht aan, keek naar haar jurkje dat nu echt té hoog was opgekropen en strekte haar benen voor zich uit. Ze trok het jurkje naar beneden en glimlachte tevreden toen het halverwege haar benen bleef steken. Ook goed. Misschien niet heel netjes, maar hé, haar benen mochten toch gezien worden. ‘Wil je me dan nu helpen?’ Ze zette grootte paarse ogen op. Ook al irriteerde ze zich als de pest aan hem, toch deed hij best wel goede dingen voor haar en haar overeind helpen ging zijn volgende goede daad worden. Dat wist ze nu al. Dat had ze namelijk al helemaal voor hem uitgestippeld. Als dat niet lief van haar was. Haar blik gleed kort naar de schaafwond op zijn knie die eigenlijk van haar was, maar haalde haar schouders er denkbeeldig bij op. Als hij met zo’n knie wilde rondlopen, moest hij dat vooral doen. Haar knie zag er weer mooi, geschoren en egaal uit, dus zij was op dat vlak in elk geval al tevreden.

Een dramatische zucht gleed over haar lippen terwijl ze een blik op de koffer wierp. Ze moest eerlijk toegeven dat de jongen de koffer mooi had schoongemaakt, maar er zat een klein krasje op. Haar prachtige koffer waar ze veel te veel geld voor had uitgegeven. Alleen al voor het roze kleurtje had ze veel moeten neerleggen, maar er kon veel in. Natuurlijk had Alice haar koffer niet uitgekozen op het feit dat er veel in kon, maar wel omwille van het feit dat hij er mooi uitzag. Dankzij dat krasje zat ze er aan te denken om weer een nieuwe aan te schaffen, want een krasje op haar koffer was gewoon not done. Of ze zou hem zover mogelijk wegsteken. Of laten maken in de winkel waar ze hem had gekocht, maar ze betwijfelde of die er iets aan wilden doen. Tenzij ze natuurlijk een groot geldbedrag neerlegde, de sukkels. Haar paarse ogen keken hem aan en ze glimlachte zuinig toen hij antwoord gaf. Ze pakte zijn hand als een echte dame vast en voelde dat ze overeind werd getrokken. Om hem te plagen liet ze zich ‘per ongeluk’ tegen hem vallen en plaatste zijn handen even tegen zijn borstkas, waarna ze deze er traag weer afhaalde. Ze slingerde haar haren uit haar gezicht terwijl ze luisterde naar hoe hij zich voorstelde. Acciaio. De naam bleef even in haar hoofd hangen, maar toen wist ze het weer. Haar ouders gingen vroeger altijd naar speciale feesten waar alleen zij en nog een paar andere rijke mensen mochten komen en ze spraken bij thuiskomst altijd vol lof over de familie Acciaio. Dat ze veel geld hadden, dat die vrouw o zo goed gekleed was en dat die man zijn geld goed verdiende. Alice twijfelde of het waar was. Als haar moeder had gezegd dat hun zonen er mooi uitzagen, had ze zeker geweten dat het allemaal bluf was geweest. Het was niet dat Zack lelijk was, maar hij mocht zich wel een beetje beter kleden. ‘Alice Jones,’ sprak ze. Haar achternaam klonk heel wat minder rijk en klonk eerder gewoontjes, maar daar kon zij ook niet veel aan beginnen. ‘Ik ken jou familie,’ sprak ze simpel tegen hem. ‘Mijn vader en moeder gingen vroeger naar van die speciale gelegenheden en zijn jouw familie al eens tegengekomen. Ze spraken vol lof over je ouders.’ Ze haalde kort haar wenkbrauw op. ‘Maar als ik eerlijk moet zijn, zie je er niet echt uit alsof je van een rijke familie komt.’ Dat was niet per se een belediging. Of om te pesten. Ze keek hem aan met haar paarse ogen, bukte zich en raapte haar koffer op, waarna ze om zich heen keek. ‘Oh ja, kun je me de weg wijzen naar mijn etage? Ik moet mijn spullen droppen,’ sprak ze tegen hem.

Alice haalde kort haar wenkbrauw op. Ze wist niet zeker of ze het aangenaam vond om hem te ontmoeten, maar gaf enkel een knikje dat gezien kon worden als vriendelijk mits het niet heel stijfjes over was gekomen. Haar paarse ogen keken om zich heen terwijl ze haar koffer wat meer naar zich toetrok. Ze knikte heftig op zijn vraag. Inderdaad, je mooiste kleding vies maken was gewoon een ramp. Toch zou ze zichzelf nooit kunnen aanzetten om gewoon in een simpele joggingbroek rond te lopen. Bij haar waren het altijd jurkjes, rokjes, shorts of strakke broeken. Ze had graag topjes aan, losse shirts en heel soms een dikke trui. De laatstgenoemde deed ze aan op dagen dat niemand haar kon zien of als ze niks te doen had. Ook vermeed ze het zo veel mogelijk om dikke jassen aan te doen. Ze koos meer voor de stijlvolle, wat dunnere jassen en zat het dan liever uit in de kou dan dat ze zo’n dikke jas ging aandoen die haar niet stond en die ook nog eens super lelijk was. Natuurlijk was er wel mooie stof voor de wintercollectie, maar die bevond zich op Nova en het werd toch zomer, dus had ze dat voor nu even niet nodig. Ze trok een gezicht toen Zack opmerkte dat het veel trappen waren, maar was lichtelijk verbaasd over het feit dat hij wist dat ze een Novaan was. Toen besefte ze zich dat hij dat waarschijnlijk had kunnen afleiden van haar verhaal van daarnet. Misschien dat zijn ouders het ooit over hun familie hadden gehad of zo, wist zij veel. ‘Je kunt me die trappen opdragen?’ Ze zette haar liefste glimlach op, maar stak er niet al te veel moeite in omdat ze wist dat het bij hem toch niet ging werken. Ze dacht niet dat ze hem tot haar slaaf kon maken, in tegenstelling tot sommige jongens op Nova die alles voor haar wilden doen. Niet dat dat lang duurde, want ze kwamen er toch altijd wel achter hoe ze écht in elkaar stak en dan waren ze sneller weg dan dat ze gekomen waren, maar goed. Het feit dat ze mensen gebruikte was misschien ook niet altijd even geweldig, maar daar moesten ze maar mee leren leven. Ze bukte zich om haar koffer op te rapen en deed expres niet haar best om te hurken zodat haar jurkje wat opschoof. Hé, wat plagen kon altijd, niet? Ze keek hem gewoontjes aan, haalde haar schouders op en liep vervolgens naar de etages. ‘Hoe krijg ik die koffer ooit al die trappen op?’ vroeg ze jammerend aan hem. Tijdens de wandeling naar de etages bleef ze dicht bij hem lopen zodat haar lekker ruikende parfum hopelijk te ruiken was voor hem. Ze zou nu niet bepaald zeggen dat ze er een meester in was, maar ze kon best goed flirten als ze dat wilde. Met nadruk op als.