Het was een zware dag geweest. De ellende was al begonnen toen hij halverwege de nacht weer wakker was geworden. Nachten dat hij doorsliep waren überhaupt al zeldzaam, maar de laatste tijd leek het bijna onmogelijk. Nog een paar van die nachten en hij zou serieus een keer instorten. Toen hij toch eenmaal wakker was had Ronodan zich op de stapel papierwerk gestort op zijn bureau. En tegen de tijd dat de rest van de academie wakker was geworden, had hij zijn bureau leeg. Om zijn hoofd tot rust te manen was hij over het terrein van de school gaan vliegen. Maar ver was hij niet gekomen. Hij moest naar Puffoon en naar Cassia. Sinds Hyoka spontaan verdwenen was moest hij ter plekke met de regering praten over zaken die tussen de twee planeten speelden, en daar moest een Puffoonse delegatie van de keizer bij aanwezig zijn. Daar was hij zijn gevoel voor tijd kwijtgeraakt. Het had net zo goed een paar tientallen jaren kunnen duren. Uiteindelijk hadden ze een onbevredigende compromis gesloten en kon Ronodan eindelijk terug naar de academie. Het liefst wilde hij zich in bed storten. Hij hoefde niet eens zo nodig te slapen. Gewoon even zijn ogen dicht doen zou al fijn zijn geweest. Hij was op topsnelheid naar de Toren gevlogen en had zich voorover in bed laten vallen. Zijn vleugels vouwde zich slap en nutteloos in op zijn rug. Ronodan had daar ter plekke in slaap kunnen vallen als hij een onaangename rilling hem niet uit zijn comateuze toestand had gehaald. De lucht voelde vreemd. Niet bang. Eerder bezorgd. Het was een gevoel dat hij van de magie nog nooit had gevoeld. Met een kreun duwde Ronodan zichzelf weer uit bed en sleepte zijn vermoeide lijf naar het raam. Zijn wenkbrauwen kropen in een diepe frons naar elkaar. De lucht werd gevuld met een dikke zwarte rookwolk. De lucht knetterde van de duistere magie. Het was zeker niet Carissa, daar was het niet sterk genoeg voor. Het kon Savador niet zijn. zijn aanwezigheid was elders voelbaar in de school. De enige logische verklaring was Iro.
Ronodan stond onmiddellijk weer op scherp. Hij spreidde zijn vleugels, zette zich af en stoof weg in de richting van de arena, de plek waar de rook vandaan leek te komen. Daar aangekomen zag hij Iro, te midden van een verwoest veld, als een maniak zijn magie in het wilde weg afvurend. Hij ontweek een rondvliegend stuk puin en landde achter de man op de grond. Hij greep zijn schouder stevig vast. 'Iro,' sprak hij, duidelijk en gebiedend.

Hij had wel verwacht dat Iro agressief tegen hem zou doen. Iets had hem in deze staat gedreven en Ronodan wist hoe moeilijk het kon zijn om daar weer uit te komen. Maar hij had niet de tijd, nog de energie om dit kalm en rustig aan te pakken. Iro was op dit moment een gevaar voor de school, het dorp en iedereen die op dit verrotte stuk planeet zijn leven had. De korte afstand vanwaar de spreuk op hem afgevuurd werd had Ronodan naar achteren geblazen. Het had hem vol in zijn maagstreek geraakt. De schade viel wel mee maar hij proefde bloed in zijn mond. Zijn mond had zich omgevormd tot een verbeten trek en hij kwam weer overeind. Zijn handen waren gebald tot vuisten. Hij had hier geen tijd voor. Hij zette zich af en met een krachtige slag van zijn vleugels zweefde hij weer ergens in het luchtruim. Hij keek naar naar Iro. Eerst wilde hij alle lucht uit zijn longen trekken om hem te laten stoppen met waar hij mee bezig was. Maar dat plan liet hij varen. Iro was misschien buiten zinnen. Maar wat hij ook deed, het was niet bewust. Zo'n actie was te heftig. Toch moest Ronodan iets doen om hem te stoppen en weer bij zinnen te laten komen. Hij haalde diep adem. De lucht boven hem trok samen en de wereld verduisterde. De zon werd verjaagd door de donkere donderwolken. Toen deze in botsing kwamen viel de regen neer. Een enorme krachtige windstoot werd van bovenaf op Iro afgevuurd om hem tegen de grond te dwingen. Langzaam vloog Ronodan dichterbij, de lucht nog altijd om hen heen dirigerend. Uiteindelijk stonden de twee mannen in het midden van een tornado. Zo kon Iro in elk geval nergens heen. 'Iro, kalmeer. Laat me niet de logica weer in je moeten slaan,' schreeuwde Ronodan tegen hem. Hij moest tot de man zien door te dringen. En het liefste zonder al te veel geweld.

De donkere wolken waren een reflectie geweest van Ronodans eigen gevoelens. Gestuurde agressie kon makkelijk als energie bron gebruikt worden om magie aan te sturen. Oncontroleerbare woede, waar Iro nu in gevangen zat, kon je opbranden. Het was gevaarlijk voor de magie gebruiker en diens omgeving. Dus eerst probeerde hij het probleem van de omgeving uit te schakelen. Iro mocht de arena niet verlaten. De man tegenover hem verzette zich tegen Ronodans magie. Maar hij was onbuigbaar. Hij had zichzelf stevig in de grond gezet. Daarbij stond de lucht aan zijn kant. Het zou hem terug naar hem midden duwen mocht hij te ver naar de rand geraken. Ronodan maakte de tornado smaller en dwong Iro op die manier hopelijk meer zijn kant op te komen. Tenzij hij graag in de razende wervelwinden om hen heen wilde geraken. Hij probeerde zichzelf te verdedigen met duistere magie, maar zijn concentratie was er niet bij. Zijn magie was instabiel. En Ronodan maakte er gebruik van. Hij sprong naar voren en wierp zijn hele gewicht tegen Iro aan. Hij drukte hem stevig tegen de grond. 'Wordt wakker,' schreeuwde hij boven het lawaai van de wind uit tegen de man. Hij wilde hem echt liever niet slaan. Dat voelde zo onnodig. Maar hij liet hem vrijwel geen keus.

Uit het niets had Ronodan Iro getackeld. Hij had de man stevig tegen de grond gedrukt en was niet van plan om hem te laten gaan voordat hij weer een teken van verstand vertoonde. Tot nog toe hadden zijn ogen alleen maar waanzin uitgestraald. Langzaam zag het ernaar uit dat Iro weer kalmeerde. Voor de zekerheid bleef Ronodan hem nog steeds tegen de grond drukken, al zette hij iets minder kracht dan eerst. Hij hing half over de man heen, lichtelijk hijgend door de inspanningen. Zodra Ronodan Iro's stem hoorde ging de wind voorzichtig liggen. Als een alerte hond die bij elk teken weer grommend overeind kon springen. Nu pas was de ravage goed te zien die de uitbarsting van Iro's magie veroorzaakt had. Ronodan liet Iro los en zakte achterover om naast hem te gaan zitten. Hij streek met een hand zijn rode lokken naar achteren. De meeste sprongen meteen weer terug, maar het ging hem alleen maar om de beweging. In eerste instantie bleef Ronodan stil. Zijn blik ging over het veld. Kon hij hier echt zo kwaad om worden. Nog geen maand geleden had hij hier zelf met Jareth gestaan. Ook toen hadden ze het veld verwoest. Ondanks had Iro de controle over zichzelf verloren. 'Wat is er precies gebeurd?' vroeg hij uiteindelijk na een lange stilte.

Het was opvallend dat Iro zijn blik ontweek. Zodra Ronodan de man gevraagd had wat er gebeurd was hadden zijn ogen hem niet meer losgelaten. Hij vroeg zich af wat er gebeurd zou kunnen zijn dat Iro zo vreselijk over de streep had getrokken. De leraar begon met een diepe zucht. Ronodan kon zich de brief nog wel herinneren. Iro had onmiddellijk weg gemoeten nadat hij hem gelezen had. Hij had zich destijds voor een paar minuten afgevraagd wat erin gestaan had. Daarna was hij zelf weer terug gegaan naar de Toren en was de hele brief eigenlijk alweer vergeten. Het moest erg geweest zijn, want Iro haperde in zijn woorden. Ronodan bleef zwijgen, gaf hem de kans om tot zichzelf te komen en de juiste woorden te vinden. Hij begon een beetje de bron van Iro's woede te begrijpen. Toch bleef de man vaag. 'Hoe bedoel je gelogen? Waarover?' vroeg hij door. Hij was duidelijk dat Iro er erg door aangedaan was. En misschien was het persoonlijk, maar op het moment dat Iro de arena aan het vernietigen is, is het niet langer een persoonlijk probleem dat alleen hem aangaat. Vooral niet als het in de toekomst voorkomen moest worden. Ronodan bleef Iro aankijken, zijn wenkbrauwen iets naar elkaar gebogen. Het voelde ongemakkelijk om de man in deze staat van zijn te zien. Zo kwetsbaar en verslagen. Dit is niet de man tegen wie hij een paar dagen geleden nog had gevochten. Maar hij zou niet weten wat hij zou moeten zeggen.

Het duurde even voordat Iro weer antwoord gaf, maar Ronodan had geduld. Hij begreep Iro's woede. Uiteindelijk kwam het verhaal eruit. Toen hij uitgesproken was bleef het weer even stil. Uiteindelijk schoof Ronodan iets dichterbij en legde zijn hand op Iro's schouder in de hoop dat de man hem aan zou kijken. 'Het veranderd niets aan wie je bent Iro. Ik bedoel, zou je sterker zijn geweest als dingen niet gegaan waren zoals het nu gegaan is? Zou je anders zijn geweest op een positievere manier? Begrijp me niet verkeerd. Zoiets als dit is gewoon fout. Maar in plaats van jezelf te martelen met wat je gemist heb, moet je je concentreren om wat nu is. Anders ga je eraan kapot,' sprak hij zacht terwijl zijn hand zachtjes Iro's schouder losliet. Ronodan wendde zijn blik af. Hij kende de marteling van het blijven hangen in het verleden. Het zou Iro alleen maar ten slechte komen als hij diezelfde weg afging. 'Je hebt deze kennis nu. Doe er iets nuttigs mee. Dat je ouders leven is al geweldig nieuws. Als je je woede weer de overhand laat nemen kan het volgende keer misschien erger aflopen,' ging hij verder.

Hij is dat duistere pad afgegaan wat Iro ingegleden was. Hij was er in zekere zin nog steeds. Het was moeilijk om eruit te komen. Hij wilde Iro niet datzelfde gevecht zien ondergaan. Hij wist niet of zijn woorden tot de man zouden doordringen. Hij wist ook niet of Iro ernaar zou luisteren. Maar daar ging het niet om. Hij had dat iemand die woorden tegen hem had gezegd. De duisternis had hem verzwolgen. Hij worstelde er nog steeds mee. Lilith had geprobeerd die schaduwen te verdrijven. Maar hij had weer afstand van haar genomen na die ene nacht. Hij hoefde haar medelijden niet. En hij wilde haar niet meetrekken in zijn mentale chaos. Hij was er nog steeds van overtuigd dat ze het toch niet zou begrijpen.
Hij zweeg uiteindelijk weer. Zijn hand was van Iro's schouder gevallen en zijn blik was weer gericht op het arena veld waar het leek alsof er een bom was ontploft. Hij was op zijn knieën gaan zitten toen hij iets dichter naar Iro was geschoven en verloor bijna zijn evenwicht toen Iro hem uit het niets omhelsde. Zijn hartslag schoot met tien slagen extra omhoog terwijl hij de warmte van Iro's lichaam tegen hem aanvoelde. Ietwat ongemakkelijk zat hij, gespannen als een uitgetrokken pees van een boog, in die omhelzing. De laatste keer dat hij Haraldur had gesproken was geëindigd in exact zo'n omhelzing. Het bracht Ronodan volledig van de kaart.

(Well, hij is meester in het kalmeren van woedende stormen xD)

Zijn eerste reactie toen Iro hem omhelsde was om zijn armen stevig om hem heen te slaan. Twee seconden later kwam het harde besef dat dit niet Haraldur was waardoor Ronodan halverwege de beweging stokte. Hij staarde wezenloos voor zich uit terwijl hij Iro's hartslag in zijn hoofd hoorde galmen en de warmte van zijn lichaam tegen hem aanvoelde. Hij was een beetje schichtig geworden voor dit soort aanrakingen. Dit was geen omhelzing vanuit betekenisloze lust. Dit was niet iemand die hij in bed probeerde te krijgen. Hij kende Iro nog niet zo lang, maar had een bepaalde klik sinds ze die dag getraind hadden samen. Hij respecteerde de man. Hij respecteerde hem genoeg om bevriend met hem te raken.
Toen Iro hem weer losliet gleden zijn ogen langzaam terug naar de leraar. Daarna sloot hij zijn ogen. Hij had zichzelf weer onder controle. Enigszins dan. Hij stond weer op en stak zijn hand uit om Iro ook overeind te helpen. 'Het...is al goed. Geen zorgen over de arena. Ik regel dit wel,' ging hij zacht verder, doelend op de verwoesting waar ze beide verantwoordelijk voor waren. Die tornado had het in elk geval niet veel beter gemaakt.

Het had hem even gekost om zichzelf weer onder controle te krijgen. Hij kon het aan alles merken. Zijn verhoogde hartslag, zijn versnelde ademhaling. De hitte die van hem afsloeg. Ergens moest de rode kleur op Iro's wangen hem zijn opgevallen. Maar zijn brein had het opzij gezet. Het zo waarschijnlijk een terug kerende gedachten worden op het moment dat Ronodan wat rustiger was, zijn gedachten kalmer waren. Nu stond hij gespannen en had hij al zijn energie nodig om kalm over te komen naar Iro. Ondertussen had de man hem losgelaten en was Ronodan overeind gekomen om daarna een hand uit te steken naar Iro en hem een steunpunt geven om zich aan op te trekken. Hij probeerde zich ergens anders op te focussen. Al was het maar om Haraldur weer uit zijn hoofd te verdrijven. Zijn stem klonk zacht en ergens wat afwezig. Hij keek over zijn schouder naar Iro toen hij de man achter hem weer hoorde spreken. 'Zorg maar dat je wat uitrust,' zei hij hem nog. Daarna keerde zijn blik terug naar het veld. Hier ging hij hulp voor nodig hebben. Hij kon de brokstukken wel opruimen, maar hij zou iemand anders erbij moeten halen voor de herstelwerkzaamheden. In gedachten zuchtte hij. 'Ik zou een warm bad nemen of zoiets. Ik spreek je later weer Iro,' zei hij tegen de man waarna zijn bloedrode vleugels verschenen. Met een krachtige slag was Ronodan in de lucht. Met een tweede slag was hij weg.