Winterdipjes. Voor de één hield dit een koutje in dat algauw weer werd verholpen door een hete kop chocolademelk, voor de ander een uurtje eerder naar huis om uit te zieken. Voor Savador - die een absolute hekel aan sneeuw, kou, winter, en alles dat er ook maar mee te maken had - betekende dit jezelf terugtrekken op het bed achter een kantoorruimte en de hele dag geen zier uitvoeren. Het was weer zover. Dat hoogtepunt van het gehate seizoen: vijf dagen per week sneeuw, iedere dag een meter meer, nachten waarbij het vroor dat het kraakte, de losse poedersneeuw die dennentakken van zich afschudden, zodat de koude troep in je nek viel, hard bevroren plasjes en spekgladde trottoirs. Het was gewoon te koud, te nat - en jezelf steeds moeten warm houden met vuurmagie ging ook niet helemaal zonder inspanning. Leerlingen beweerden dat hij soms écht een slang was. Niet eens om hem zo nodig als het monster of de klootzak aan te duiden die hij volgens velen was, maar gewoon - niet menselijk. Een slang, om de vele eigenschappen die hij had of vertoonde. En zijn hekel aan kou vulde dat lijstje onder andere ook aan. Eentje die zich iedere begin van de dag op een rots opwarmde in de ochtendzon.
Hij lag als iemand die hoognodig iets nuttigs met zijn leven moest gaan doen roerloos op zijn buik, zijn gezicht les miserables tussen de fluwelen kussens en rijkelijk versierde sluimerrollen begraven. Het bed waar hij op lag was rond, eerder een kruising tussen een poef en een bed. Het was geen slaapkamer - eerder een persoonlijke loungeruimte waar hij bijkwam als hij de grienende pubergezichten aan de andere kant van zijn bureau even meer dan zat was. Zoals veel dingen die in zijn bezit waren was het afgedaan met een mix van Arabische en barokachtige elementen, aanwezig in de gehele achterruimte. Aan de muur flakkerden onrustige kaarsjes in weelderige kandelaars, maar de grootste warmtebron kwam af van de laaiende haard aan de andere kant van de ruimte. In vergelijking met de winterse temperaturen buiten leek het hier wel de zinderende Shadraanse woestijn. Of hij echt zo'n last van de kou had? Of hij zich echt belabberd voelde? Dat laatste was misschien grotendeels waar, maar hij had vandaag een praktijkles in dat rotweer op de planning staan - en ach, als je Savador heette mocht je dat best een keertje overslaan door je ziek te melden. Dat hij om die reden jammer maar helaas geen deadlines uitstelde was het probleem van zijn leerlingen, niet van hem. En zolang hij maar kon treiteren was het goed. Ook als hij er niet was. Juist als hij er niet was.
Een norse frons tekende zich af tussen zijn fonkelende ogen, die nog goudgeler, bijna vurig oranje leken toen hij zijn hoofd richting de haard draaide, zijn ene wang nog tegen het zachte matras gedrukt. Het was alweer bijna donker. Dat zag hij aan de glimp van de schemerende hemel die hij tussen de spleet van zijn inktzwarte gordijnen kon opvangen, die hij vanmiddag in zijn frustratie om het te felle licht van de sneeuw van buitenaf in een baldadig gebaar had dicht gerukt. Poging tot, althans. Zijn blik gleed na enkele tellen naar de wandklok, waar hij een tijdje leeg naar staarde voor hij zich besefte hoe laat het al was. Ja, soms was hij een beetje lui, moest toch kunnen als je je kapot werkte. Luiheid, ijdelheid, hebzucht, lust, jaloezie, gulzigheid, toorn. Het waren niet alleen de zeven zonden, maar in zeven woorden ook een schaarse beschrijving van de man die nu een zucht slaakte en zich bars op zijn andere zij keerde, van die verschrikkelijk realistische klok weg. Laat maar voorbij gaan, erbarmelijke winterdagen, en snel.  

Een tijdje was het hem gegund om zo vredig op dat bed te liggen, tussen al zijn kussens, in zijn eigen knusse-maar-toch-tamelijk-lege mini-paleisje. Eventjes maar. Aan alle mooie dingen kwamen een eind, en zo werd ook deze mooie stilte genadeloos uit elkaar gerukt door een schallend gejodel op de gang, even buiten zijn kantoor. Het kon hem niet schelen of het zuiver was of niet; alle soorten pubermuziek klonken hem afgrijselijk in de oren. Het enige wat voor hem als zang door kon gaan was opera, zoals zijn eigen moeder die in het operahuis had gestaan, en het charismatische gezang van mooie gesluierde vrouwen op de maat van traditionele Shadraanse muziek, in zijn eigen taal. Tussen zijn opeengeklemde kaken door stootte Savador een geërgerd geluidje uit dat klonk als een verkouden pinguïn, trok zijn benen bijna tot zijn borst op en rukte een of twee kussens over zijn hoofd, die hij er met een arm strak tegenaan hield. Zijn haar ging in de gebruikelijke 'tuimelcoupe' zitten, zoals iemand dat ooit zo toepasselijk had verwoord - net als altijd als hij ergens met zijn hoofd over stoffen had gewreven, na iedere inspanning, of gewoon, als hij er een lange dag op had zitten. Onder dat hoopje kussens wreef hij zijn gezicht van links naar rechts over het hoofdkussen alsof het een vrouwenboezem was en groef zich grommend nog dieper in. Zelfs door het dikke hout van zijn kantoordeur, de tussendeur, de isolering van de wanden en de vulling van ganzenveren van zijn kussens heen kon hij dat ergerlijke gekir nog duidelijk horen. Alsof er iemand.. iemand recht voor zijn deur stond te jodelen. De menselijke bult onder dat hoopje kussens kwam in beweging, en die kussenzee veranderde in een kussentsunami toen hij in een ruk overeind schoot, als een plotseling spuitende geiser. Vloekend en half struikelend raasde hij door de lounge op de deur af die richting zijn kantoor leidde, slechts gehuld in zandkleurige flanellen onderkleding: een strakke nauwsluitende lange broek en een strak nauwsluitend shirt met lange mouwen en een ronde kraag. Het deed eerder aan als een soort pyjama, al was het dat echter niet. Het was als een eerste laag kleding onder vele lagen duurdere en uitgedoste kledij die nog volgden. Tezamen met zijn warrige haar en de niet te genieten uitdrukking op zijn gelaat zou het erop lijken dat hij uit zijn bed geschreeuwd was. Zelfs zijn sikje zat onordelijk in de war, maar het kon hem echter niets schelen, want zijn eerste prioriteit voor nu was om die jengelende straatkat buiten zijn kantoordeur stil te krijgen.
Het eerste wat hij zag toen hij de deur van zijn kantoor baldadig openzwaaide en zijn hoofd met die niet-te-genieten-uit-bed-geschreeuwde uitdrukking tussen de kier stak en hij met zijn ogen knipperde tegen het felle licht van de brandende fakkel naast zijn deur, was de gang. Hij moest zijn kin een stukje lager laten zakken om de boosdoener te zien over wiens hoofd hij heen had gekeken. Wat daar stond te ginnegappen was een meisje - natuurlijk, die hoge zangstem kon nooit van een jongen zijn geweest, tenzij hij Pavarotti-stembanden had gehad. Zijn goudgele ogen gleden even over haar heen, haar gestalte in zich opnemend, de bungelende oortjes om haar nek inspecterend. Daar schalde nog gedempte muziek uit, zoals het kennelijk een hype was onder de jongeren om je muziek zo hard mogelijk te zetten - wie het eerste doof is.
'Stil!' snauwde hij op zijn nijdige Savador-toon. En dat moest bij Medusa al genoeg zijn. Dat moest er verdorie al voor zorgen dat hij net zo snel weer kon verdwijnen als dat hij was verschenen, terug in zijn kussenhoop kon duiken en ongestoord verder kon fantaseren over knisperende geldbriefjes, hoe meer hoe beter - en vrouwen, hoe stiller hoe beter.

Dat stond daar maar als een inktvis te zwieren, zelfs toen hij luid en duidelijk zijn wens had laten horen. Eentje van een kleine irritante soort, die driehonderdzestig graden tuimelde en speels haar acht armen samentrok en weg spurtte met een spoor van tientallen kleine belletjes, iedere keer dat hij een poging deed haar vast te grijpen. Tralala, nope! Tralala, try again, old man! Ik leef, ben jong, heb plezier! Bovendien ben ik nog láng geen afgeleefde vrouw van in de dertig die zich kan matchen met een zekere knorrige vent die alles al heeft wat zijn hartje begeert, en zijn schamele verdriet wegdrinkt met een flesje wijn én nóg een flesje wijn, omdat hartstocht helaas het enige is dat niet te koop is! En het kan me daarbij geen ene zier schelen dat ik de nodige rust verstoor van mijn leraar, tevens mentor, die nodig eens moet leren het plezier uit het leven te vissen - en geef me eens ongelijk!
Achja, dat was normaal. Dat was het leven van Savador. De ene keer trof hij het ondergekalkte schoolbord aan met 18+ doodles, de andere keer opende hij zijn kantoordeur om te schreeuwen dat zijn ongewenste gast stil moest zijn en schaafde hij zijn hand er bijna af doordat deze ongewenste gast als een slacentrifuge met tachtig kilometer per uur rondtolde. Compleet normaal.  
Het maakte hem ertoe dat hij een hand voor zijn ogen wilde leggen en een potje wilde janken, staand en leunend tegen de deurpost, maar dat zou eerder komisch aandoen dan meelijwekkend - en dat wilde hij niet. Het was sterker nog het laatste wat hij wilde, want dit overvrolijke kind leek op het moment erg vatbaar voor een slappe lach die minstens tien minuten aan zou houden. Na wat voor hem een eeuwigheid leek te duren hield het getol eindelijk op, en toonde het meisje hem haar rijen tienertanden in een veel te brede grijns. Het zorgde ervoor dat hij zich met beide handen aan de deurpost vasthield, iets voorover boog en met de kritische blik van een tandarts haar gebit naging, om vervolgens met een net zo chagrijnige uitdrukking zijn rug weer te rechten. Eén mondhoek trok zich walgend op tot een wolfachtige grimas, maar niet omdat haar tanden zo geel waren of schots en scheef stonden. Ze waren parelwit, kaarsrecht - en dat was precies wat bij hem irritatie opwekte. Zo had hij minder redenen om tegen haar te tieren. Haar soort hoorde haar tanden kapot te kauwen op lolly's en zoete kauwgom en zuurstokken, tot ze zo geel zagen als de teennagels van hun oma en afbraken als soepstengels en dan kon hij - als ex-tandarts - minachtend zijn neus optrekken en afkeurend zijn hoofd schudden en dan met een slinkse glimlach zijn schouders ophalen dat ze zichzelf lelijk hadden gemaakt en hij er - jammer, jammer maar helaas - niets meer aan kon doen. Natuurlijk met een nadrukkelijke ontbloting van zijn eigen tandartsgebit, het resultaat van levenslang onderhouden. Poetsen, flossen, spoelen, en nog eens poetsen. Als de andere jongens buiten aan het ballen waren, was de versie van een achtjarige Savador binnen. Lezend in de moeilijke boeken van zijn vader, al op jonge leeftijd intensief bezig met de kunst van de duistere magie, dierenskeletten verzamelend in potjes, spelend op de kille eenzame zolder met zijn slangen - of hij stond op een krukje voor de wasbak zijn mond te verzorgen. Meestal nadat hij op school was vastgegrepen, de grote jongens zijn kaken open hadden geforceerd en in zijn keel hadden gespuugd. En dan moesten de bacteriën weg, weg, wég.
Hij betwijfelde of deze luidruchtige dame ook bacteriën had gehad die weg, weg, wég moesten. Liever trok hij de conclusie dat ze zo'n type was die zich gedwongen voelde haar benen te harsen, tanden te poetsen, lippen te stiften, al was het maar om bij de rest van de tuttende meisjes van haar leeftijd te horen, niet het slachtoffer te worden van pesterijen en daarmee de bacteriën. Toch deed ze niet zo tuttig aan als sommige andere meiden, die hij soms op de gangen aantrof met roetzwart gemake-upeerde ogen als wasbeertjes, alsof dat mooi moest zijn. Nee, ze was gehuld in sportkleding, zweetband over haar voorhoofd inbegrepen. Ze moest net van buiten komen, met rode wangen door de kou en hier en daar een lok die vochtig was van het zweet en nog veel te actief dan zou moeten. En op nog geen meter verwijderd van de grote deur van het kasteel, misschien nog niet eens van zijn kantoordeur, had ze kennelijk besloten dat het een denderend idee zou zijn om deze hyperactiviteit bij hem uit te komen storten want - alle handjes in de lucht - dat was leuk. Dat was fún.

Haar muziekspelertje ging vrolijk door met het volgende nummer dat was geschreven op vier blikken energiedrank. Veel te blij, veel te fris. Hij haatte dat soort muziek. Had er een grove afkeer voor. Het opgewekte geschal dat uit de oortjes klonk schreeuwde iedereen die het hoorde toe dat je moest huilen van geluk, lachen om de allerkleinste dingetjes, maar voor hem klonk het in de oren (voor zover hij natuurlijk uit het gedempte geschal op kon maken) als een introsong van een musical die was betiteld met een of andere onzinnige naam als Miss Hyper & the Very Merry Boys, of So Jolly I Could Die, Oops Seems I Already Did. Hij wilde zijn handen over zijn oren leggen en zijn keel hees schreeuwen om het geschreeuw in refreinen van het lied te overstemmen, gevolgd door het dramatische door zijn knieën zakken alsof hij eronder bezweek.
Met een mix van norse verbluffing en nog meer norsigheid keek hij giftig op haar neer, want ze leek het ook geweldig te vinden hem op de zenuwen te werken door een lach te slaken. En, alsof dat nog niet erg genoeg was, hem nota bene over te halen met haar mee te dansen. Mee dansen, op dát soort muziek! Hij ging geen Macarena's doen en hij ging ook geen Harlem Shakes doen. Voor een Highschool Musical waarbij hij als een zwartgeverfde Zac Efron met geglosseerde lippen en gekrulde wimpers om een steunpilaar heen draaide stond hij ook niet echt te trappelen, dus klaar, punt, fin de la historia.
'Niet bepaald,' gromde hij tussen zijn opeen geklemde tanden door, de nadruk op ieder woord leggend. 'Zie ik er soms uit alsof ik een electric boogaloo met je wil doen? Zegt mijn gezicht; ja graag, ik wil met je flikflakken?' Warrig ongecontroleerd haar dat alle kanten uitstak alsof hij pas uit bed kwam na een roesje te hebben geslapen, chagrijnig hoofd, strakke kleding alsof hij binnen nu en tien minuutjes op moest als kwaadaardige jager in een balletuitvoering van het Zwanenmeer, mondhoeken die zich hadden opgetrokken tot een grimas na zijn sarcastische woorden. Nee. Hij zag er niet bepaald uit alsof hij wilde flikflakken, zelfs niet alsof hij een electric boogaloo wilde doen. Grimmig zocht en hervond hij zijn balans op één been, hield zich vast aan de deurpost en streek met de rug van zijn voet over zijn kuit. Het was kil op de gang, ver verwijderd van zijn brandende haard en de soezelige warmte. Hij stond hier met ongefatsoeneerd kapsel en strakke onderkledij in de deuropening, tamelijk gênant, want het tekende meer richting zijn kruis een bult af en dat ging niet aan het oog verloren als je erop lette. Hij had het koud en wilde terug naar binnen, zijn warme loungebedbank in. Zo eenvoudig werd hem dat niet gegund, want de meid drong aan zoals leerlingen dat altijd deden wanneer ze smeekten om een paar dagen extra tijd voor die ene toets, of een halfuurtje eerder weg voor die ene les. 'Kunst!' brieste hij het woord uit in haar gezicht, haar smeekbede compleet negerend. Hij boog zich wat dreigend over haar heen, hun gezichten naderbij gebracht nu ze zich ook meer in zijn personal space had durven wagen, maar dat kon hem niets schelen. 'Wat valt onder kunstzinnige uitspattingen op het gebied van muziek zijn dingen die zich eeuwen in data terugtellen, aspecten van het wonderschone, maar alle hedendaagse reutemeteut, ohnee, ze worden terecht de grond in geboord door terechte mensen die terecht in hun recht staan en laat me je vertellen dat ik! Eén! Van! Die! Mensen! Ben!' Op het tempo van zijn laatste zes snauwende woorden deed hij pogingen om met zijn in khussa gestoken voet de hare uit de kier van de deuropening te porren. Dat ging gepaard met weinig succes, en dus zwaaide hij met een nors gemekker in zichzelf waarvan vlagen te horen waren als 'meuk van deze generatie', de deur achter zich dicht, die meteen weer terugveerde door de voet in de opening. Een discussie die weer helemaal over niets ging, met argumenten die weer helemaal over niets gingen. Maar hij stond in zijn recht, want hij had geëist dat ze stil moest zijn. Hij stond altijd in zijn recht.

Het zou hem altijd een raadsel blijven wat dat toch was met kinderen en anderen zo flink mogelijk sarren. En dan met name hem, alsof ze het zo onderling hadden afgesproken. Eén groot complot. Dat huppelde maar door de gangen, roetsjte van de trappen - en ondertussen, in hun fantasierijke geestjes, vormde zich het beeld van grote knipperende neonpijlen die verspreid over een afstand van drie meter in de hallen waren opgehangen. Op die pijlen lichtten dan hints op zoals 'Psst! Hé, jij daar!', 'Gratis potje pesten!', 'Naar het hol van de leeuw!', 'Je bent er bijna!', 'Go go go!', 'Savasnors kantoor, hierheen!' -
Helaas voor hem kwamen sommigen daarop af als bijen op honing. Zoals zij. De roodbruine snotmeid moest zeker weer iets van hem hebben, anders dan een kwade reactie van zijn kant, wat ze kennelijk hilarisch scheen te vinden, want - bij Medusa en haar verflipte Tien Vervloekingen - een hele opgave om je giebeltjes binnen te houden, hoor! Het grimmige gemurmel in zichzelf was duidelijk buiten zijn kantoor hoorbaar nadat hij zich resoluut had omgedraaid, haar slechts met een onverschillige blik in zijn halfdichte ogen had aangestaard als vruchteloze reactie op haar tandpasta-commercial-gebaar, niet eens lettend op het feit hoe erg zíj wel niet op hem lette. Ja, hij vond het wel weer welletjes. Hij besloot dat het enige wat ze nog van zijn kant kon krijgen een gesmoorde 'hah' was op de pijnkreetjes die ze slaakte: een kleine hooghartige onderbreking tussen zijn gemopper door. Hij was een hardwerkende man van zevenendertig, een pessimistische, manisch-depressieve alleenstaande vader over twee vierjarigen die er een sport van maakten onderbroeken over hun hoofd te trekken, en om de tijd gedurende het avondmaal liever te benutten aan een wedstrijdje appelmoes-katapulten tegen de muur. Rust was een zegen.

En nog altijd werd dat zegen hem niet gegund, want waarom zou het kind ook? Ze had in dit barre weer met een rotvaart een sprintje door het bos getrokken, haar maag volgegooid met walgelijke zoete sportdrankjes, verrassend genoeg tot de conclusie gekomen dat ze nog wel wat energie over had voor andere noodzakelijke dingen, zoals hem lastig komen vallen - en hierna zou ze ongetwijfeld in alle tevredenheid een bad nemen, haar voldane grijns zakkend in het hete water en het hoge schuim. Zijn dag verpest, de hare weer helemaal goed.
Het had zo mooi kunnen zijn. Hij had nu fijn in zijn bed kunnen soezelen, tussen al die zachte kussens, alleen hij en de stilte - en dan tegen een uur of vier klopte de au pair bij hem aan om zijn kinderen terug te brengen die ze zojuist van de kleuterschool had gehaald - en de gedachte dat die arme vrouw door de kou heeft moeten strompelen - en hij niet - en zij wel! - sja, dat was gewoon ronduit heerlijk en dolletjes. Maar nee!
'Nu ik er toch ben, laat ik voor de leut ook even binnenvallen! Ik ga even brutaal doen, hoor, neem me níet kwalijk!' Zelfs dat was misschien nog iets aan de beleefde kant voor het gedrag van deze meid, jezus.

'Nee!' luidde zijn resolute antwoord op haar vraag, maar daar kwam mevrouw al binnen geschreden met een hoop heupdeinen alsof haar achterste een schommelschip was. Zijn persoonlijke ruimte, nota bene! Zijn stekje! En hoewel het nog slechts zijn kantoor was waar hij normaal gesproken gasten van heinde en verre ontving, vond hij het een te grote schande voor woorden. Bijna voelde hij zich genoodzaakt om zich nog een kamer verder terug te trekken, gewoon de sleutel in het gat van de deur omdraaien, een drietal kussens over zijn hoofd trekken en met gefrustreerd getrappel van zijn benen en gesmoord gegrien in het hoofdkussen wachten tot ze dan eindelijk weg zou gaan. Hij had het te druk om zich te ergeren aan de irritante liedjes die ze neuriede, want kennelijk vond de meid dat er gemakkelijk nog wel een schepje bovenop kon. Laat ik die ouderwetse grammofoonspeler eens even betasten met mijn vette natte zweetvingers! Alles behalve zijn oude vertrouwde beestje met de gouden hoorn daar op het kleine bijzettafeltje in de hoek, waar 's avonds laat zacht kamermuziek uit schalde als hij genoeg motivatie bijeen had geschraapt om zich aan het nakijkwerk te wijden - hij had hem al jaren. Misschien al wel zolang hij zich kon herinneren. Daar kwam niemand aan behalve hij, ábsoluut niet.
Binnen een mum van tijd stond de speelnaald in contact met de grote zwarte muziekplaat en schalde er een sensueel tangonummer door het kantoor - Mi Corazón, als hij zich dat goed herinnerde. Hij wilde eigenlijk niet nu het moment kiezen om daarover na te denken, want hij was te druk bezig met stoelen en tafels aan de kant schuiven en niet proberen op zijn snoet te gaan terwijl hij in al zijn dreinende furie op zijn oudbollige schatje afvloog. Het meisje - hij kende haar niet, wist haar naam niet meer, had haar eigenlijk alleen maar op de gangen getroffen - dompelde zich ondertussen onder in de gauw gecreëerde sfeer door een beginpose aan te nemen. En niet voor een ordinaire rek-en-strek oefening, zoals haar outfit wel deed lijken - o, nee. Met een uitdrukking die nog het meeste weghad van een boze mopshond aan de diarree draaide Savador zijn hoofd naar haar toe, zijn geklauwde handen beschermend over zijn grammofoonplaat, zijn rug gebold als een blazende kat. Het deed bijna aan alsof hij zich achter het ding verschool en zich angstvallig voor haar terugkrabbelde. 'Etiquetteloos kind!' grauwde hij haar vanachter zijn grammofoonspeler toe. 'Blamage! Schandaal! Ik acht dit als huisvredebreuk, hoor je me!' Wat was dit immers voor omgekeerde wereld, waarin leerlingen het kantoor van hun mentor binnen kwamen zwalken - en nog schandelijker: waarin vrouwen de man ten dans vroegen.

Voor geen goud zou hij zijn huidige positie opgeven - niet eens voor een fles wijn. Nog niet eens voor twee flessen wijn en een harem voor zichzelf. Maar deze pietluttige aspecten van zijn vak zouden bij elkaar geschraapt redenen genoeg zijn om je werkpet op de dichtstbijzijnde werkbank neer te gooien, je tas over een schouder te slingeren en met een 'jongens, ik ga naar huis, toedeloetjes!' de deur dicht te gooien. Maar ondanks dat hij hier bijna alles had wat zijn hartje begeerde, had hij het sterke gevoel dat zijn wereld was verkleind. Zijn positie als directeur over één van de bekendste scholen van Kovomaka, de animo, de roem, het opvolgersschap. De lijnen van zijn horizon waren verbreed, ja, maar niet zodanig dat het geheel zonder grenzen was. Hier, in dit reusachtige bouwwerk dat vandaag de dag nog altijd als school diende, hier binnen de vier muren van het kasteel, was hij 'Savador de Gevreesde' - en daarbuiten was hij dhr. Sathandiai, succesvol zakenman, rijk, maar ontzettend sjofel en joviaal, zoals het zoete glimlachje op dat eeuwige maskertje interpreteerde. En was het trouwens niet altijd zo geweest? Had hij niet, dag in dag uit, naast de troon van sultan Hazuz over de Shadraanse delicten van Hafayah, Ta'jar en Damasq'uer in de toch-niet-zo-machtige-positie als trouwe Grootvizier gestaan, een afgedankte hond die het achterwerk diende te likken van zijn hogeren, kijkend naar voetvolk dat voor De Gulle, De Milde, Heer Almachtige Papzak neerknielde? En had diezelfde gulle Hazuz geen harem gehad met tientallen, al dan wel niet honderden gesluierde vrouwen, velen zelfs vrijwillig verblijvend in de kleine serene oase met sierlijke aftekeningen in de traliewanden als een gouden vogelkooi in mensenformaat, omdat het daar praktisch een paradijs voor ze was in vergelijking met de slavenmarkt? Maar dikke, goedaardige, veel te naïeve Hazuz had het overdag te druk met eten en slapen en liet al die sprankelende pareltjes onaangetast blijven, want schalen vol vette kalkoenenbouten en een zacht troonbed vol sluimerrollen wonnen het keer op keer van dure giften van naaste buurlanden. Hij als Grootvizier mocht dagelijks bij de harem komen, oh jawel, maar hij mocht er niet in. Hij mocht slechts kijken - nee, alleen even snel 'controleren', wanneer hij zijn patrouille door het paleis deed - en als een hongerig luipaard langs de wanden van de harem sluipen, zijn dolk ratelend langs de tralies om enige reacties te ontlokken. Geen enkele sultana was op hem gesteld, vluchtten eerder naar hun slaapruimten achter doorzichtige doeken, of spatten 'heel onopzettelijk' water zijn richting in, en dat was destijds zijn grens geweest. Nu had hij zijn eigen nog vrouwenloze harem, klopte er een vrouw aan en had hij eerder behoefte aan rust. De grenzen kwamen altijd weer om het hoekje kijken.
Als ze dat al niet deden trok hij ze automatisch op, als blokkades om zich heen. Bizar veel mocht dat op het moment niet baten, want ondanks dat hij op zijn muziekinstallatie uit het jaar nul was af gesjeesd dramde ze door, zijn zekere onuitgenodige gast. Buiten begon het al te schemeren en als hij op de klok keek zou hij zien dat de tijd hem door zijn schoonheidsslaapje voor de gek had gehouden en de wijzers in een positie al ver over vieren stonden. Dan zou hij in zijn rol als onrustige vader kruipen, contact opnemen met zijn persoonlijke kinderjuf en poolshoogte te nemen - nog kuitwrijvend en in zijn warrige haar krabbend terwijl hij chagrijnig over het bijtafeltje gebogen stond, met de hoorn van een al net zo ouderwetse telefoon compleet met draainummers tegen zijn oor gedrukt. Een moment voor een fijn privé-gesprek was hem nu helaas ontnomen. Het was op z'n minst al een heel pak van zijn hart geweest dat de meid de tango-pose van haar af liet glijden en haar rug rechtte, als ze niet meteen daarna op hem af kwam geslopen. Hij liet zich niet zomaar door zo'n etiquetteloos huisvredebrekende troela uit het veld slaan. Ze zou wel willen dat hij tegen de muur naar het plafond omhoog zou kruipen, als een uit zijn kluiten gewassen spin die ieder moment platgeslagen kon worden door een mep van de krant. In plaats daarvan bleef Savador onbewogen, zelfs stijfjes staan, de lijn van zijn rug in een iets golvende positie doordat een hand nog op zijn grammofoonspeler rustte, maar zijn benen recht zodat hij toch opgericht bleef in zijn lange lengte. Grimmig staarde hij haar over de goudgelakte hoorn in haar bruine ogen aan, de blik in zijn eigen goudkleurige ogen gelijk aan die van een roofdier dat ieder moment toe kon happen uit kolerigheid. Wat er nu weer kwam deed hem nog dieper fronsen, terwijl één wenkbrauw slechtgezind omhoog kroop. Ze gooide een paar centimeters van haar benen van haar af, bracht haar knieën bij elkaar alsof ze hier en nu op zijn dure Shadraanse tapijt ging wateren, trok een ergerlijke pruillip en tadá! - de volgende stap van het meesterplan Hoe Hou Je Savador Het Langst Bezig, Fun En Overlevingskans Gegarandeerd!!!!! ging met glans en confetti in werking. 'Dat is je geraden, Raziaanse kriel,' grauwde hij haar over zijn modieuze muziekhoorn toe. 'Ga nu maar weer weg.' Het enige wat ze daaropvolgend nog van zijn kant kreeg waren een paar slappe onverschillige wuifjes, het gebaar van 'jajaja, het zal wel, draai je kont en ga ergens op je kop staan'. Hij stond op het punt zich om te draaien en haar daadwerkelijk hier achter te laten, of ze nu een verzoek had of niet - tot ze een zekere snaar raakte, en niet specifiek eentje uit zijn sentimentele klankenkast, maar van de temperamentvolle. Hoe halsstarrig hij het ook het ene oor in en het andere oor uit probeerde te laten gaan, hij kon het werkelijk gewoon niet helpen. Hij verstijfde midden in zijn beweging, kromp zichtbaar even ineen bij het horen van een zekere naam, zijn handen krampachtig geklauwd, zijn mond opgetrokken in een grauw en een gefrustreerd gilletje stokkend in zijn keel, alsof hij getroffen was door haar fatale woordelijke pijl. Schot in de roos.
'Wát zei je?' Het geluidsgolfje zweefde als een sissende, fluisterende slang op haar af. Hij had zich omgedraaid, half, alleen een stuk van zijn gezicht was zichtbaar in de gedraaide positie van zijn hoofd, en zijn vervaarlijk felle ogen die haar tussen plukken zwart haar doorboorden nu hij haar over zijn schouder aan kon staren, op een manier zoals alleen hij dat kon. Met een expressie van griezelige kalmte draaide hij zich langzaam naar haar om, en terwijl hij op eenzelfde zachte kalme maar griezelige, en daarom des te verontrustende toon begon te spreken, brachten de khussas hem in een trage tred al in haar richting. 'Dit is mijn terrein, mijn erf, mijn persoonlijke grond, huis aan al mijn verlangens en bezittingen - en jij durft een naam in je mond te nemen, zelfs ook maar de lucht in je longen eraan te verspillen, nog maar te zwíjgen over het gedenken van het bestaan ervan - en mijn stabiele gemoedstoestand te verstoren na een dag hard werk? Werkelijk?' Hij stopte even om met een spottende uitdrukking zijn armen te spreiden. 'Jij kleine, brutale, bezwete himar, yla'an haramak - wring die dode cellen uit je hersenen en leer je plaats! Weet jij wat ik doe met snotneuzen zoals jij?' Zijn hand zweefde boven de knop van zijn bureaulade voor hij deze opentrok en er een schaar uitviste, waarvan het ijzer dof blikkerde in het licht van het haardvuur in die trage beweging. De gehele houding van de man die eer kon doen aan het beest waar hij vaak mee werd geassocieerd deed zo kalm aan als stille wateren, maar de blik als laaiende vuren in zijn ogen sprak boekdelen die men vaker liever weglegde dan opensloeg. Toen hij vlak voor haar stond schoot zijn arm in een onverwacht snelle beweging naar voren om zijn vrouwelijke indringer met enige mankracht tegen de muur te forceren, zodat ze gedwongen was tussen zijn armen in te blijven. Iedere stap bracht hem dichterbij, en iedere stap leek zijn woede te laten groeien tot iets fenomenaals. Een door woede geteisterde vulkaan die op ontploffen stond. Een zee die zich terugtrok tot verre wateren en terugkeerde naar de kust als een torenhoge, bulderende tsunami. Een aardbeving die stenen gronden kon laten golven als iets vloeibaars, huizen en zelfs hele werelddelen opslokkend in de diepste kraters van de planeet.
Er klonk een vrolijk snip-geluid en een klein nietig tikje, gevolgd door een tweede. 'Daar,' zei hij nuchter, kijkend naar de twee afgeknipte oortjes van haar muziekspelertje die nu zielig op de grond lagen niets te doen terwijl hij benomen was door een zekere glunderende furiositeit, als van een klein kind dat een bolletje van het ijshoorntje dat aan zijn grootste rivaal toebehoorde had afgetikt. 'Dat doe ik ermee.' Dus krimp ineen van angst, plas in je broek, ren op een sukkeldrafje huilend weg en laat me verder met rust. Hij schreed in alle hooghartige triomf weer terug naar zijn bureautje alsof dit dagelijks gebeuren was, een vinger door een oog van de schaar alsof het een nog narokende revolver was, zijn hoofd met een zuinig pruilglimlachje in zijn nek gelegd.

Wat begon als de wrokkige dans van twee magneten die om elkaar heen dartelden, verliep verder in een staarcontest zonder officieel eindsignaal. En Medusa, hij kon iemand minutenlang doordringend aanstaren - meestal duurde het nooit langer dan een halve voor zijn 'tegenstander' ongemakkelijk zijn blik neersloeg bij de glariënde schatkamers die recht in je ziel leken te blikken - maar jeetje, wat snakte hij nu naar dat eindsignaal. Hij was moe, had hard gewerkt - je zo nu en dan op je andere zij draaien en met de nagel van je pink langs je kaak krabben kostte immers belachelijk veel inspanning - en als er iemand rust verdiende, dan was hij dat wel. Maar zijn naam zou Savador niet zijn als hij er niet net zo hard tegendraads op in zou gaan. Gelijk was er altijd en gelijk kon behaald worden. Hij was een meester en gelijkheid was zijn eeuwige slaaf.
Bovendien meende hij haar soort maar al te goed te kennen, die 'Raziaans gerichte mensenkennis' waar hij in eerste instantie liever afstand van genomen had. Het was dat hij zijn geliefde Shadra achter had moeten laten, de plek die hem oud en vertrouwd was, en voor een lang aantal jaren in moest ruilen voor het snikhete Razen, met plaatsen nóg heter dan de zinderende Shadraanse woestijnen die hij zo gewend was. Hij was jong geweest, nog maar een jongeman van in de twintig toen hij zich settelde in een koel appartementje in de grootste trekpleister van Razen, waar het vooral toeristisch was, maar ook oudbollig en traditioneel. Écht Raziaans, met échte Razianen. Volbloed vuurvreters die over het strand paradeerden met een handdoek over de schouder en een zonnebril op hun neus, die niet ingesmeerd hoefde te worden omdat ze het gemak hadden dat hun huid de stralen van de zon gewend waren. Maar de dámes! Shadraanse vrouwen hielden hun poot al stijf en knipten om het minste of geringste in hun vingers, maar op Razen leek alles met een rok ironisch genoeg de broek aan te hebben. Vrouwen liepen al nonchalant kauwgomkauwend met schuddende, in veel te strakke bikini-gestoken heupen langs de boulevard en smakten hun vriendjes op hun knietjes, als ze het al niet te druk hadden met mannen de vinger te geven die ook maar even in hun richting keek. En hij, als buitenlander, als grimmige donkere Shadraan, als 'idioot nachtdier', werd fronsend nagestaard en kon van de eerste de beste griet een klap van haar purse in zijn kruis verwachten als hij zich niet heel gauw aan de gewoonten aanpaste. Als deze meid net zó'n type was, stuurde hij haar sneller weg dan dat ze impertinent kon zeggen. En hij wíst dat ze zo'n type was, want ze snauwde hem vlak voor het punt dat ze zijn ruimte uit zou stampen een opmerking toe die aandeed alsof ze middenin een zichtbaar verslijtende relatie zaten die al zeven veel te lange jaren standhield. Maar hij was een Shadraan in hart en nieren, sluw, slim - en dat zou hij haar bewijzen ook.

Een frons, diepe bodemloze putten van beklemming; angst? Een voorzichtig doorbrekend glimlachje, oplaaiend vuur in de haard, maar nu ook in haar ogen; terugkerende zekerheid!
O, hij kon haar achtbaan van rap afwisselende emoties haast voor ogen stellen, en wat zag hij haar er graag een eindeloze rit in maken. Hij zou achter het loket staan van de kaartjesverkoop, maar anderen zouden zich niet voor zijn hokje verdringen, zich nooit ook maar op het terrein wagen, nee. Hij zou zijn vuist herhaaldelijk op de rode knop neer laten komen op het moment dat de karretjes voor de instaphekjes met een ruk en een hydraulische zucht tot stilstand kwamen, zodat ze weer met een ruk in beweging kwamen en al langzaam aan hun klimming begonnen van de duizendste looping. Want deze ritten waren voor maar één enkel meisje bestemd. Ze zou tot de dood volgde mogen blijven zitten, zoals naïeve kinderen graag nog een extra rondje wilden, uiteindelijk schreeuwend, smekend of ze eruit mocht. En dan zou hij zijn hoofd in zijn nek werpen en lachen. God zegenen de heerlijke fantasieën, hij zou de hele wereld bij elkaar schateren.

Eng was een trefwoord dat velen aan zijn uiterlijk en houding zouden koppelen, en ja, toch wel: hij wás eng, angstaanjagend zelfs. Baby's barstten uit in een luid gejengel als hij een glimlach op zijn gezicht plooide; en als hij al glimlachte - als je het allereerst goed en wel had verwerkt dat hij kón glimlachen - dan wist je dat er iets goed mis was.
Maar waarom zag hij dan geen donkere plek in haar broek verschijnen nu hij zo vlak bij haar stond, zo dichtbij dat ze de structuur van zijn dure kleding en ieder verdwaald stofje dat er onmiddellijk weer vanaf geplukt diende te worden kon bestuderen? Nee, haar ogen hadden zich verwijd en ze stond zeker aan de grond genageld, maar het deed in zijn geheel niet angstig aan. Eerder alsof ze aan de grond stond genageld op het moment dat ze iets wonderbaarlijks had beschouwd, zoiets als brandend water. Het mocht dan wel niet opvallen nu hij toch al in een ziedende staat verkeerde; het frustreerde hem aanzienlijk.
Goddank - voor haar, althans - slaagde hij erin het te verbloemen en plaats te maken voor fierheid bij zijn knipactie, anders wist hij niet wat hij anders had gedaan. Als een koning die een zoveelste nutteloos lintje doorknipte, hoezee. De majestueuze grijns pronkte al op zijn gelaat terwijl hij zijn rug in een ruk naar haar toekeerde en voldaan weg schreed. Ach, hij had haar zojuist een dienst bewezen, nietwaar? Ja. Zo had ze weer een reden om geld op te sparen voor iets nuttigs en smeet ze haar gehoor niet langer naar de haaien door het luisteren naar het gekwijk van een of andere gillende keukenmeid. Dat was toch wel een heus schouderklopje waard.

Het nauwelijks hoorbare geluid van zijn khussas over het tapijt kwam abrupt tot een eind toen hij al net zo abrupt even tot stilstand kwam, alsof hij alles wat bij hem binnenkwam op het moment beter kon verwerken als hij even stopte waar hij mee bezig was. Langzaam bewoog zijn behaarde kaak opzij om haar de grauwachtige grimas te laten tonen. Donkere lippen als glanzend leder, scherpe vleesknippende tanden in een gelaat dat geportretteerd werd door weelderige zwarte manen, en het beeld zou meer dan compleet zijn geweest. Het was niet dat er niet dagelijks spelingen op zijn naam naar zijn hoofd werden gesmeten, want dat werden ze wel. Het was nog geen reden hem er nog extra mee onder zijn huid te zitten. Haar muziekoortjes waren al gesneuveld als een overduidelijke eerste waarschuwing. Zij zou de volgende zijn die hij aan stukken scheurde.

Het plotselinge geklop op de deur die de ijzige stilte verbrak deed zowel haar als hem opkijken, hoewel hij in zijn stokstijve houding bleef staan en enkel zijn grimmige blik van het brutale meisjesgezicht naar de deur liet glijden. Tegelijkertijd ging zijn mond een stukje openhangen, misschien ter realisatie dat er nóg meer bezoek voor hem in de rij stond en hij zich al voorbereidde om volmondig te protesteren, want rust, bij Medusa! Was het hem zo min gegund? Maar toen een bekende vrouwenstem door het hout van de deur weerklonk maakte hij zich echter uit de voeten door middel van een rap, bijna snellopend loopje, dat hem eruit liet zien als een idiote schaar. Zíjn vertrek, maar de snotmeid achter hem voelde zich al zodanig thuis dat ze vrolijk op de deur afvloog. Hij wist niet half hoe snel hij zich naar zijn andere vertrek moest begeven, waar zijn overkledij op hem lag te wachten om de minder sjofele details voor zijn ingehuurde kinderjuffrouw netjes te verbergen - alsof hij de roodharige troela in zijn hoofdruimte daar niet waardig genoeg voor vond. Zoekend draaide hij zich half om zijn as, in een koortsachtige poging de uiteinden van zijn sjerpachtige ceintuur te zoeken en deze dicht te knopen, toen zijn deur openvloog en hij zich fronsend mee wendde op het geluid van kleine trippelende voeten over de vloer. Een uitgelaten 'papa!' klonk vlak rechts van hem, maar hij zag zijn watervlugge zoontje links van hem al tussen alle sluimerrollen en kussens van zijn vader duiken. Het kleine jongetje was een piepjonge versie van zijn vader; zwart warrig haar dat hier en daar uit krulde in een eigenwijze pluk, slangachtige ogen die felgroen waren in plaats van goudgeel, en gestoken in een dik zwart winterjasje. Achter de lange sjaal waarmee hij nog eens extra dik was ingepakt ging de vrolijke brede glimlach half verloren die hij zijn vader al springend op het loungebed toewierp.
'Niet met je schoenen erop, Elwin, hoe vaak moet het je nog gezegd worden!' Gebogen over het loungebed trok hij de opgelaten koter weer aan zijn sjaal terug, in een positie waarin het hem gegund werd om de nodige vaderlijke taken uit te voeren. In de loop van de eenzame slopende jaren waarin de andere kant van zijn bed vrouwloos en moederloos was, en hij gedwongen was aan het solo-ouderschap, hadden die handelingen hun bekwame handigheid gekregen. Snel en gecontroleerd bewogen zijn handen over het lichaam van de kleine Elwin om de veters van zijn schoentjes uit te pulken en de dikke sjaal om zijn hals los te wikkelen. Het jongetje steunde met beide handen op de nek en schouders van zijn vader en werkte gelukkig zelden tegen, want hij wist wat er kon volgen als hij weigerde om te doen wat hem werd gevraagd.
'Arm.' Gehoorzaam trok Elwin zijn elleboog in, wrikte en rukte om los te komen in de dikke mouw van zijn jas, voelde de grote hand van zijn vader om zijn pols sluiten en liet zich begeleiden, zodat de grote handen des te eerder de houtje-touwtjes van zijn jasje los konden maken. 'Zo,' klonk de stem van zijn vader uiteindelijk toen hij uit zijn dikke winterkleding bevrijd was. Alsof het niet meer dan één van de kinderen was die hij zo verachtte keek Savador zijn jongen aan met een zuur pril glimlachje op zijn smalle lippen, als wrokkig gif dat zich zo snel verspreidde als een verspilde inktvlek op witte stof - maar slechts weinigen konden zien dat het een wat aandoenlijke glimlach was, met een zekere zachtheid achter die strenge minachtende en neerkijkende ogen. Bewilligend streek zijn hand even door de al net zo roetzwarte lokken van Elwin. 'Ik kan aannemen dat je vandaag niets nuttigs hebt geleerd?'
Die vraag was bekend, en dus reikte Elwin zwijgend een opgerold stuk perkament aan, dat keurig zijn cilinder-vorm behield door middel van een vrolijk gekleurd lint eromheen. Zijn vader griste het ding norsig uit de kleine kinderhanden.
Met de rol papier in zijn handen zeeg Savador vervolgens neer op de rand van zijn loungebed, en terwijl hij het lint eraf stroopte en ergens in een hoek slingerde - afgrijselijke kleuren, we leven hier niet in een regenboog-marshmallow-magische llama-toverwereld - kroop Elwin over het matras naar zijn schoot om benenbungelend op zijn bovenbeen te zitten. Het verbaasde hem niet dat hij het perkament open rolde en zag dat het een krijttekening was, met de nog ongeoefende halen van onrust, geproduceerd door een kleuterhand. Op de kleuterschool leerde je immers niet veel anders dan gemeenschappelijke en creatieve vaardigheden, zoals het knutselen, het opruimen en het spelenderwijs leren om te gaan met andere jongetjes en meisjes van je leeftijd.
'Wat is dít? snoof hij sissend alsof hij een verse drol aantrof in zijn opengevouwde papiertje. Vol walging staarde hij naar de jolige stickmannetjes in het gras en met de zon op de achtergrond en de haasjes op de voorgrond en ooh - een regenboog, niet te missen, want een kinderfantasie was probleemloos en sprookjes bestonden en laten we handjes vastpakken en een kring vormen en zingen van je tralalala, de hele wereld houdt van elkaar. Elwins kleine wijsvinger schoof over het papier naar een nors somber poppetje gehuld in donkere kleuren, met een krasserige coupe op zijn hoofd als een dikke aangereden zwarte kater. 'Dat ben jij, papa. En dat - ' Zijn vinger gleed door naar het poppetje ernaast in een witte jurk, lange zwarte haren, duidelijk een vrouw. 'Dat is mama.'
Elwin had nog amper zijn zin afgemaakt, of zijn zachte stemmetje werd overstemd door het luide geluid van frommelend papier. 'Sprankelend. Maar ik kan je bij Medusa vertellen dat papa wel meer in huis heeft dan zulke simpele kledij. Maak het morgen maar opnieuw, en maak het in orde.' Met een plof kwam de verfrommelde tekening ergens achteloos in een hoek van de kamer terecht; troep, vuilnis, waardeloos afval. Hij mompelde er nog iets tussen neus en lippen door over 'gekras dat nu niet bepaald Louvre-waardig' was achteraan terwijl hij een beduusde Elwin misschien iets te bars van zijn schoot op het bed zette en zich met een minachtende zwiep van zijn lange overkledij omdraaide om de kamer uit te benen. Vlijmend, ja. Vlijmend en een actie waardoor je hem als klootzak kon zien die geen zier om de opvoeding van zijn kinderen gaf - maar dat gaf hij wel, want hij was een klootzak die tot op de dag van vandaag nog aangedaan werd door de dood van zijn vrouw, en zelfs kinderlijke onwetendheid wist dat op te roepen als ze daar op papier stond, maar niet hier. En als je daar even over nadacht dan kon je concluderen dat het voor hem lang niet zo van belang was in wat voor goedkope supermarkt-kleren hij door middel van een paar zielige streepjes werd neergezet, maar dat het een perfecte gelegenheid had gevormd om de schrijnende pijn te verbergen. Het was verdomd zwaar, als alleenstaande vader twee kinderen opvoeden terwijl je er zeker van was dat je nog in een rouwproces verkeerde. Duizenden maskertjes die hij zich iedere dag opnieuw weer voor moest houden.

Het nieuwe maskertje ging op toen hij de kantoorruimte weer binnenstapte, een klein charmant glimlachje op zijn plots spontane gelaat. Jazakallah, dear, erg fijn.' Het was een glimlach gegund voor zijn au pair, wiens hand hij nu met een sierlijk gebaar in de zijne nam om er een kleine kus op te drukken nadat hij enkele geldbriefjes als betaling tussen haar vingers had gestopt. Het meisje dat nog in zijn kantoor stond liep hij straal voorbij.
Dagelijkse routine. Hij tevreden en zij gecharmeerd. Wat de kinderjuffrouw kennelijk echter niet naging en dus ook niet wist, maar hij wel, was dat hij bij iedere betaling een cent meer achterhield en haar langzaam maar zeker aan het uitbuiten was. Wat wilde je ook, als je een jonge Cassiaanse studente was die nog te naïef was op het gebied van economie en geldzaken. Maar ze kreeg geld, en wat dat betreft had ze eenzelfde instelling als hij: elk muntje telde.
Voldaan bedankte ze hem, pakte haar spullen, zei de kinderen nog even in gebrekkig Shadraans gedag en trok de deur dicht, waar hij roerloos voor bleef staan. Na wat een halve minuut leek te duren hief hij in een lome beweging zijn arm op en draaide de deur op slot, zijn gelaat overschaduwd onder zijn zwarte lokken. Zijn glimlach was meteen verdwenen, de frons tussen zijn wenkbrauwen weer verschenen. Een stilte voor een storm.

Zijn dochtertje werd hem aangereikt met belachelijke tederheid en een afschuwelijke glimlach, en hij nam het meisje aan - rúkte het meisje bijna uit de aanreikende armen - met de ruwe handelingen van heersende woede. Hij trok met twee vingers Asema's sabbelende duim uit haar mond, afkeurend op haar zwarte kruin neerstarend. Hij een ex-tandarts en zijn nageslacht scheve tanden: dat zou een lachertje zijn.
Zo stuurs als dat hij het kleine meisje had beetgepakt, zo zacht zette hij haar nu weer neer. Langzaam gleed zijn onheilspellende blik daarna weer terug naar de roodharige meid toen hij zijn rug weer rechtte, waarna hij haar een tijd lang en bewegingloos aan bleef staren voor zijn lippen uiteindelijk al net zo traag van elkaar af bewogen, zijn witte tanden zichtbaar werden in een grauw en hij begon te spreken.
'Me lastig komen vallen is één ding,' begon hij met een zachte, bevende stem. Een trillende hand rustte op Asema's hoofd, die hij beschermend achter zich hield. 'Scheldt me naar hartenlust uit, maak me maar belachelijk, ronsel me mentaal in elkaar. Die halfgare krankzinnige Master Savador. Maar mijn kínderen!' Hij spatte het woord in een intimiderende stemverheffing uit. 'Van mijn kinderen blijf je áf!'
Ieder woord bracht hem een onvoorspelbare stap naderbij, en bij ieder woord leek zijn razernij zich opnieuw samen te pakken. Hoeveel moeite moest hij er immers nog in steken om zijn twee kinderen - zijn jongen en zijn kleine meid, twee kleine zieltjes die moederloos door het leven gingen, alles wat hij op het moment had - te beschermen tegen de brandende blikken die hij iedere dag kreeg toegeworpen? Hij stond voor dag en dauw op en deed zijn uiterste best om ze zo min mogelijk onder ogen te laten komen met dat brute leerlingengebroed, om ze in een rol te zetten als kleine potentiële slachtoffertjes waarop die puberale ratten hun haat op af konden vuren als hun vader er niet was - hij had ze zelfs verboden om door de rest van de school - op papa's gang en kamer na - rond te zwerven. Simpelweg omdat hij ze wilde beschermen tegen de harde pijn die de jeugd anderen onbezorgd kon aanbrengen. Omdat ze verdorie nog maar kinderen waren. Omdat hij het nooit of te nimmer toe zou willen geven dat het ook om een reden was dat hij ze niet dezelfde jeugd wilde laten meemaken die hij had gehad, waarin hem meer onvergeeflijke streken waren aangedaan dan hij op zijn vingers en tenen kon tellen.
Maar ze had haar aangeraakt. Eén individu van dat leerlingengebroed had zijn kleine meid aangeraakt. Het zweepte een razernij in hem op die groter was dan hij ooit was geweest - en dat was in alles te merken. 'Ben ik duidelijk, meisje?' siste hij hees. Hij drong zijn bovenlichaam nu vlak bij haar, naar haar toe, zijn hand als een klauw omhoog bewegend om haar kin met met twee vingers naar hem op te heffen. 'Dring ik tot je door?' Hij kon het niet helpen dat hij haar zachte wangen even samenkneep voor hij zijn hand weer terug kon trekken, met gesloten ogen en de gierende lucht tussen zijn tanden in alle inspanning om zichzelf te beheersen. Zijn ogen lieten haar kennis maken met twee laaiend gouden hellevuren toen hij ze weer opende. 'Laat me het niet duidelijker maken dan het nu al is,' waarschuwde hij fluisterend. Een veelzeggende stilte daalde over hen heen, als een stille bevestiging van de plotselinge ernst van de situatie.

Als in een reflex schoot zijn hand naar voren om de tekening van zijn dochtertje uit haar kleine handjes te snaaien en half te verfrommelen. Dat alles in een fractie van een seconde. Zijn furieuze goudgele ogen blikten recht in de ziel van zijn mentorleerling tegenover hem, haar zoveel meer toewensend dan alle ellende in de wereld. Hij had het wel gemerkt. Hij was bezig geweest om zijn persoonlijke kindermeid de deur uit te werken, maar hij had wel vlagen van het gesprek gehoord tussen de meid en Asema, zijn smalle pupillen gluiperig naar de hoeken van zijn ogen afdwalend. En verdomme, hij had dit zó willen voorkomen. Was het niet een belofte geweest aan het graf van zijn geliefde, een afspraak met zichzelf? Met alle spijt en berouw had hij met een geklauwde hand op de plek van zijn gepijnigde hart gezworen zijn kinderen dit te besparen, en behalve dat uiteraard ook zichzelf. De wederpartij hoefde niet te weten dat zijn vrouw dood was, zelfs nog niet eens dat hij een dochter en een zoon had - alles om te voorkomen dat ze er de spot mee gingen drijven, zoals ze dat toch zo ontzettend vermakelijk vonden. En misschien, heel misschien, was hij er gewoon angstvallig over om zich zwak op te stellen. Hij was groots, hij was geweldig, het allesoverheersende icoon van roem en macht. Zwakheid paste daar niet bij. Dat kon niet. Dat mocht niet. En dan kwam zij binnen banjeren, bestookte zijn kinderen met datgeen waar ze niet nog eens geconfronteerd mee hoefden te worden na een dag op de kleuterschool met leeftijdsgenootjes die werden opgehaald door een moeder, een levende, en vond het nodig om vragen te stellen over hun dode mama. Nog maar te zwijgen over het feit dat ze zich grandioos met zijn persoonlijke leven bemoeide.
De adem kwam er in woedende, snuivende vlagen uit via zijn neusgaten. Zijn armen, die hij protectief iets gespreid had met zijn kinderen achter zich, trilden licht en zijn handen jeukten aanzienlijk om het prille schedeltje te breken en de hersengelei over de grond te zien spatten. Hij zou het samenknijpen in zijn vuisten als rauwe gehakt, over haar gezicht smeren en haar vervolgens forceren om haar eigen brein naar binnen te werken - mocht ze dan nog in leven zijn. Sommigen gingen al ver en konden het navertellen; maar zij, zij was verder gegaan dan waar een mens ooit een voet had gezet. Ver over zijn acceptabele grens, in een gebied dat hem nog niet eens eigen was en dat ervoor zorgde dat het tal van emoties losmaakte die hij het liefst zo ver mogelijk wegstopte. Waarom? Waarom moest iedereen hem toch altijd tot last zijn? Onnozele intenties hier, onnozele intenties daar. Intussen beschadigden ze hem, zonder dat ze er zelf ook maar weet van hadden.    

Misschien was hij de slang in de tuin van Eden, Satan, die zich achter bereidwillige maskertjes om een boomtak had gedrapeerd, wakend over de verboden vrucht. Maar in plaats van Eva over te halen een hap uit de verboden vrucht te nemen, had hij hem zelf geplukt en met haar gedeeld.
Hij had niets opgegeven. Hij had zijn klauwen in het toen zeventienjarige meisje geslagen, met liefde, zeker, maar hij had zijn greep nooit laten verslappen. Zijn nagels waren alleen maar dieper in haar malse huid gezonken. En Diva, zijn arme Diva: al vanaf het eerste moment - tussen de lichamelijke verpozingen en allerlei andere uitspattingen van geheime, verboden liefde door - had ze een pact met hem gesloten. Haar oude vader had dood gemoeten: ze was erin mee gegaan, vrijwillig, en ze hadden het lijk hand in hand uit laten branden. Nooit iemand achter gekomen.
Het kristal van haar familievloek dat haar langzaam maar zeker verzwolg, zodat ze uiterlijk op haar dertigste zou sterven, moest worden opgeheven: ze hadden een oplossing gevonden, ten kosten van het leven van anderen. Niemand die iets had gezien.
En toen waren ze vrij en had hij haar helemaal de zijne gemaakt, iets teveel de zijne, alsof ze een object was dat hij simpelweg kon beheren. Een wilde merrie kon je niet temmen, maar een leeuw al evenmin.
Ze had alles voor hem opgegeven en hij had haar op het puntje van een klif en, uiteindelijk, de dood ingejaagd. Kapot gesneden als een slachtvarken op één van haar missies bij de Suasama. Niet door zijn toedoen, maar hij wilde er sterk in geloven dat ze zich ook niet met volle kracht had verzet toen het gebeurde. Hij had haar op indirecte wijze gedood. Haar leven was op dat moment als een broos twijgje geweest, hij was verblind geweest door zijn eigen verlangens, had het afgepakt en gebroken. Zelfs nu nog, bijna twee jaar later, kampte hij met iets afgrijselijks waar niemand ooit een spoor van op zijn gelaat aan kon treffen. Toch deed hij zijn best, maar die nachtmerries kon hij nooit ontkomen.

Alle leven trok op zulke ogenblikken uit hem weg en de omgeving week terug tot hij in niets meer dan een rood fluïdum zweefde. Hij had zich op een verafgelegen, rode, zwevende plek bevonden en schreeuwde. Het was het moment dat hij had begrepen dat het de dood moest zijn. De ellendigheid die erna kwam als je je bestaan in talloze zonden had geleefd. En het was ellendig, meer dan dat. Het was gekmakend en hij werd verslonden door zijn eigen angsten als hij overdag en klaarwakker aan die vreselijke plek dacht.
Hij hoorde vage gesprekken, vaag gelach, alsof het door een muur kwam. Toen hij zich bewust werd van andere lichamen die net zo zweefden als het zijne, honderden, duizenden lichamen - naakt en gestript van alle hoop - die in die helrode gruwel rondtolden alsof ze aan boomtakken hingen, hoorde hij luid in handen klappen. Driemaal. Driemaal werd er heel cynisch met ruime tussenpozen in handen geklapt, geschaterd en uitgelachen. Het gonsde er van wanhoop. Het was het geluid van de dood en het had geen enkele waardigheid. Het was het slot van een povere voorstelling. Hij bevond zich al tijdenlang in het laatste stadium van de transformatie die begonnen was toen hij tot besef was gekomen dat hij weer een einzelgänger was, en hij voelde de vrijheid die Diva's vrijheid was in hem binnendringen en door hem heen stromen. De realiteit was niet iets dat op zichzelf stond, de realiteit stiet als een vuist door wat reëel leek. Het was die wetenschap die altijd op haar gezicht tot uitdrukking was gekomen. De realiteit is niet meer dan een rangschikking van atomen, door spanning bijeengehouden, een laagje vernis. Meteen had hij begrepen dat hij zijn Diva nooit terug zou kunnen vinden in dat verschrikkelijke lege niets, en die gedachte was zo afschuwelijk, zo akelig, dat het genoeg was om de voorkeur te geven aan een strop, een balk en een stoel.  

En zij, simpele meid, simpele snotter op tienerleeftijd, brutaal aandachtzoekend nest dat na het sporten nog even hem een steek in het hart kwam geven, dingen die hij heel de dag al moest verdragen: zij kon dat niet begrijpen. Ze kon zich met geen mogelijkheid meten met iemand als hij, en het walgde hem dat ze het kennelijk wel probeerde. Ach, grenzen uittesten. Hoe ver zou ik, als fantastisch levensgenietende jonge puber, kunnen gaan bij iemand als Savador? Ik gok mijlenver! Laten we het meteen uittesten zodat ik mijn vriendinnen morgen ook iets interessants te vertellen heb, en dan kunnen we lachen, lachen, lachen tot we erbij neervallen, en dan voel ik weer een beetje meer eigenwaarde na het doorgronden van dat smoezelige onbekende slijkwater van hem, ieder ander doet het dagelijks, dus ach, weet je, ik dacht; laat ik het ook eens proberen! En ik triomfeerde, ja!
Hij had haar een waarschuwing gegeven, nietwaar? Een duidelijke, naar zijn zin nog veel te zachtaardige waarschuwing. Zijn vingers hadden zich krampachtig om haar gezichtje geknepen en hij had haar nog net niet door elkaar geschud, want ook hij moest zich vreselijk beheersen.
Hij had al teveel slachtoffers in korte tijd op deze school gemaakt, en hij wilde niet nog eens de aandacht van de overheid trekken en met een goed, jammerlijk woordje komen over de dood van een aantal van zijn leerlingen. Niet nu hij de schoft van een Lie Laufeyson pas geleden nog het leven had ontnomen.
De gele felheid die in zijn blik opvlamde bij de volgende golf van razernij kon bijna pijn doen aan iemands ogen. Hij beet zijn tanden strak op elkaar. Een simpele verontschuldiging. Drie loze, betekenisloze woorden die hem absoluut niets deden. Het was alles wat hij kreeg en alles waar hij het mee moest doen na alles waarmee ze hem had bestookt op het moment dat ze met haar vuile sneakers voet zette in zijn kantoor. Het maakte hem mogelijk nog veel ziedender dan hij al was, en bij Medusa, als het al niet was omdat zijn kinderen nog in dezelfde ruimte waren had hij al zijn manieren opzij gegooid en haar over zijn bureau gesmakt, haar tong afgesneden en haar in haar bloed laten stikken.

Ze straalde de moed uit waar ze later ongetwijfeld mee te koop zou lopen, want ze sprak hem op de vingers tikkend aan en waagde zich nota bene dichterbij: 'Even voor de duidelijkheid. Ik was, ben en zal nooit van plan zijn uw kinderen iets aan te doen -
'Blijf staan waar je staat!' siste hij hees. In zijn woede herkende hij zijn eigen stem niet meer terug, hoorde hij ook nauwelijks wat ze hem te zeggen had. Alles wat nu nog van belang was, was hij, zijn razernij, het verlangen naar rust en een zorgeloze avond voor zijn kinderen.
'En mijn naam is niet meisje - '
'Ik zei -,' herhaalde hij halverwege haar zin. 'Blijf staan waar je staat!'
- 'Ben ik duidelijk... meneer?'
Wat er toen gebeurde, verliep zo snel dat hij het zelf nog amper bij kon houden. Het was alsof er iets binnenin hem knapte en een zwarte waas over zijn ogen trok, als een sluier die over zijn gezicht viel.
Zijn woede werd uit hem gerukt en de hele wereld zag rood. In een impuls snauwde hij zijn kinderen over zijn schouder toe dat ze 'hier moesten blijven' en dat 'papa iets af moet handelen', en wat hij daarna deed ging voor hem verloren in zijn eigen emoties. Hij had het meisje voor hem bij haar schouders beetgepakt en meegesleurd en de deur met een luide klap achter hem dichtgesmeten, gevolgd door een hoop gehijg en gekraak en geplof toen hij haar hardhandig op zijn loungebed gooide. Het was als een beest dat vervolgens over haar heen klom en haar tegen het matras forceerde, voor er ook maar kans op ontsnapping mogelijk was. Daar werd nog eens een driedubbele streep onder gezet toen het blikkerend lemmet van een Arabische dolk die hij als uit het niets opeens tevoorschijn zwaaide zich vlak naast haar oor in het matras spietste en een paar rode lokken afsneed. Hijgend zat hij over haar heen gebogen, zijn adem die haar haar uit haar gezicht blies en zijn woede die intussen langzaam maar zeker vervloog, plaatsmakend voor nog iets veel zwaarders dan dat. Ze had hem getard en ze had hem teveel getard.
Nu moest ze de consequenties ervan onderzien.
De vuist die zich om het krommende heft van zijn dolk gebald had trilde. Een fractie van een seconde, en niet meer dan dat, was ze getuige van de pijn die hij diep in zijn ziel verborgen hield voor hij zijn ogen sloot en met een bevende zucht zijn hoofd in zijn nek legde. 'Verdwijn,' klonk zijn stem veel zwakker dan hij gewild had op het moment dat hij zijn kin weer liet zakken. Maar veel sneller dan hij zich er bewust van was kwam de woede daar weer bovendrijven in een schreeuw in haar gezicht. 'Vórt! Maak dat je wegkomt!' Voor ook hij te ver zou gaan en de autoriteit hem schuldig bevond als gevolg van de aanwijzingen in alle troep die het zou geven.

Als hij van het begin af aan al had geweten dat haar ongewilde bezoek zoveel mate aan wrok opzweepte, had hij haar veel eerder laten weten dat het menens was. Dat hij moeiteloos handhaafde - of dat dat tenminste de bedoeling was - en hij geen tegenwerking duldde, van niemand niet. Het lot had veel voor een menselijk individu in petto en die verrassingen moest men ondergaan, anders leerde je niets van en over het leven. En het leven had hem al veel waardige educatie verschaft. Zijn moeder, die zelfs na haar dood achter hem stond in een summiere voorstelling zoals hij haar herinnerde wanneer hij met de handen in het haar voor een spiegel zat, een hand tegen zijn wang legde en hem met een zuinige damesglimlach toesprak terwijl ze zijn spiegelbeeld een liefderijke blik toewierp. Maar de woorden van de beeldschone zwartharige in haar bloedrode jurk met zandloperstaille waren strikt. Voldaan over het leven dat hij had opgebouwd, dat wel: maar afkeurend over het feit op welke manier hij dat leven nu leidde. En zo vergreep iedere vrouw in zijn leven zich aan prospecten, zwaarwegende verwachtingen die hij waar moest maken. Misschien was die toorn slechts een fundamentele onderlaag voor zijn gedrag nu. Een onderliggende reden om het op dit ergerlijke kind onder hem af te reageren omdat ze hem toch al lastig viel.

Of het nu een excuus was of niet, eigenlijk kon het hem niets schelen. Alles wat hij deed, deed hij met een reden. Vaak één die niemand anders dan hijzelf hoefde te weten, maar voor deze handeling hoefde je niet eens in zijn gedrag of achter het kolkende goud in zijn toornige ogen te zoeken voor een geldige oorzaak, want het moest al overduidelijk op zichzelf zijn. Ze wás door blijven gaan en ze hád hem kwaad gemaakt, en nadat hij haar op zijn bed had gesmeten en ze nu onder hem lag, haar schouders stevig omklemd door zijn klauwende handen, staarde hij in haar robijnrode ogen met spikkels als nabrandende asdeeltjes en zag dezelfde dingen die hij in de typische blik van vrouwen kon zien. Verontwaardiging. Angst. Onwetendheid. Ontsteltenis. Drift. Vooral drift.
Bij Medusa, het maakte hem woest, en bij Medusa, het kon zijn laatste beetje gezonde geestelijke verstand uiteen scheuren en hem in een eindeloze put van waanzin gooien. Hem wel uitdagen, aanzetten tot iets onooglijks - en hem naderhand laten zondigen voor de fout die hij had begaan. Hem tot withete furiositeit aanzetten en er later niet de consequenties van willen ondergaan als het aan het licht kwam dat ze iets te ver waren gegaan. Het werd hem weer geflikt, ditmaal door een nog onvolwassen snotmeid. God, het was niet de eerste keer. Er zal ook nooit een laatste keer komen, wist hij.

Onverdorven meisjes zoals zij stonden vroeger schaars gekleed en sjofel op de hoeken van de straten, en dan was het zijn zaterdagse bezigheid om ze als jongeman van vijfentwintig over het ene na het andere hotelbed te gooien, zijn nette colbert draperend over een stoelleuning en zich over hen heen buigend in het knipperende licht van een neonreclame die door het raam de donkere kamer binnenviel. Woede werd omgezet in lust en andersom. Hoeveel hij er totaal op een kleine muffe hotelkamer had gekregen wist hij niet precies, maar het waren er veel geweest. Stuk voor stuk hadden ze bijgedragen voor zijn beproeving van de geest, als een obsessie en, behalve dat, ook één van de weinige manieren om zijn wrok jegens de wereld kwijt te kunnen, die zijn intelligente theorieën niet kon begrijpen. En de eenzaamheid, die toen al een belangrijke maar ongewenste rol in zijn leven speelde, diep weggestopt onder zijn hardvochtigheid. De aanwezigheid van die zwakte alleen al kon ervoor zorgen dat er des te meer razernij in zijn binnenste losweekte, als in een vanzelfsprekend proces weer omschakelend naar meer sensuele emoties. Zoals gewoonlijk weer weerspiegelend in de grote ogen die dan naar hem opkeken alsof hij ieders lot in handen had en dit kon verpulveren zodra hij zijn vuist dichtkneep. Angst, pijn en zoveel andere overweldigende expressies die hem lieten sidderen van genot. Het mocht niet, was ongehoord en niet juist - maar het zorgde voor de nodige opwinding.

Zijn ogen hadden zich gesloten, een angstige kreet bereikte zijn oren, de siddering toonde zich aan de buitenwereld door zich via zijn mond in een beverige zucht te bevrijden. De hand, stevig om het heft van de dolk geklemd, trilde. Eerlijk was het nooit of te nimmer ooit geweest, maar dit mocht hij niet doorzetten. Deed hij dat wel, dan was hij zich er niet zeker van of dit meisje zijn vertrek vanavond nog levend verliet. Nochtans had ze zijn woede zó erg opgerakeld zoals dat in geen maanden meer gebeurd was, en er trokken zich onzichtbare muren op die zijn heldere inzicht smoezelig maakten. Controle was op het huidige moment ver weg, onvindbaar misschien, en daar was hij maar al te goed van op de hoogte. Ze moest het voelen, zijn verbolgenheid. Het moest haar geest penetreren en iedere kleine millimeter van haar ziel doordrenken met zijn zwarte gif. Hoe duidelijker kon hij in godsnaam nog wezen?
Maar terwijl hij in haar gezicht schreeuwde werd ook hij zich bewust van de plotselinge verandering die zich achter haar ogen voordeed. Hij kwam er alleen te laat achter. Een luide pets weerklonk door de kamer, een allesverbrekend geluid om hem terug in het hier en nu te smijten, als een vingerknip van de realiteit. Zijn hoofd vloog opzij en zijn zwarte lokken bewogen mee. Toen hij zijn griezelig kalme gezicht met ziedende verontwaardiging laaiend in zijn ogen langzaam weer naar haar terugdraaide, was zijn haar door de impact van haar kletsende hand uit model geschud. Een paar verdwaalde lokken hingen over zijn voorhoofd, als een verwilderde pony. Een plek huid vlak onder zijn jukbeen gloeide. 'Hoe durf je?!' Zijn stem trilde al net zo erg als de geprikkelde zenuwen onder zijn huid. Wrevel rees op en hij stond al in de startblokken om zijn handen om haar ranke hals te leggen en haar keel dicht te knijpen. In plaats van hem die kans te gunnen werd hem erna een tweede genadeklap gegeven, recht in verboden gebied.
Meteen klapte hij met een kreet dubbel en snakte hij met een van pijn betrokken gezicht kermend naar adem. Zijn handen grepen en vormden een kom over de pijnlijke plek terwijl hij zijn bovenlichaam met dichtgeknepen ogen en opgetrokken lippen in het matras liet vallen. 'Fff-' Hij kronkelde en sputterde, en er klonk een langgerekt gesteun tussen zijn tanden door die hij in het dikke dons van zijn lakens gebeten had om de pijn enigszins te onderdrukken. 'For god's sake!' klonk het ergens tussen de lakens vandaan, nadat hij zich in een staat van verdoving op zijn rug had gedraaid. 'Godver.. domme -' Zijn tergelijke gekreun dat hij nog probeerde te smoren kwam als hees gepiep uit zijn keel, als een afgeslagen hond. De warrige lokken haar drapeerden zich over het kussen en hij lag erbij alsof hij ieder moment in huilen uit kon barsten. Hem mishandelen, bij Medusa! Haar vuile hand in zijn gezicht planten en haar knie laten uitschieten. Iemand op die plek raken stond voor een man gelijk als een vrouw die een bevalling onderging, en dat was geen overdrijven. Het brutale nest! Hij zou haar en haar losse handen -
Iets sloot zich abrupt om zijn keel en kapte zijn sadistische gedachtegang af, waardoor hij verschrikt zijn eigen speeksel ophoestte. Nog verlamd van de pijn voelde hij hoe hij een stuk omhoog getrokken werd, alsof hij aan een kleerhanger werd opgehangen. De toenemende druk om zijn strottenhoofd werd niet zozeer door zijn kraag veroorzaakt, die in de greep van het plots furieuze meisje werd strakgetrokken, maar door zijn eigen dolk waarvan het lemmet tegen zijn keel drukte. Hij struikelde en verslikte zich bijna over zijn eigen ademhaling in zijn verloren greep, maar wist zich koest te houden. Zijn verdediging was zo verschrikkelijk open geweest. Wat had hij eigenlijk ook kunnen doen? De feeks had hem volop in zijn beurs getrapt en direct haar kans gegrepen en nu was hij het die in een web werd gewikkeld.
De hijgende ademhaling werd een enkele keer onderbroken door een zacht kuchje nu hij onderuitgezakt in haar greep zat, zijn armen slap naast zich. Hij grauwde als reactie op haar woorden, niet van plan zich zomaar gewonnen te geven. Woorden mochten dan wel tekort komen op het moment - een uiting van ongenoegen moest meer dan genoeg zijn. Maar toen de rebelse roodharige opeens snakkend haar nog vlammende lippen op de zijne drukte, verstijfde hij. Hij bevroor en bleef met stomheid geslagen liggen, zijn buik op het matras, zijn handen nog om zijn gevoeligere delen geslagen en nahijgend van alle overrompelende ophef van de laatste seconden. En zo bleef hij ook liggen. Minutenlang. Zelfs toen ze allang de deur achter zich had dichtgetrokken en hij de bonzende pijn in zijn onderlichaam langzaam weg voelde trekken. Zijn ene wang lag tegen het kussen waardoor zijn gehavende sik rommelig de witte stoffen overtrok, zijn gezicht nog betrokken alsof hij de pijn leed die hij zojuist had geleden. Van possibiliteit geen sprake: hij kon er geen vinger op leggen wat het te betekenen had. Hij kon er helemaal geen touw aan vastknopen wat hij ermee aan moest. Hij betrapte zichzelf erop dat zijn benen te slap aanvoelden en zijn longen nog harder pulseerden dan nodig was om dat kind, de feeks, het verwaande nest, woedend achterna te lopen en antwoorden te achterhalen. Hij zou het verdomme hebben gedaan als het hem werd toegestaan en zoveel meer dan dat. Maar ze had ook disorde in zijn onrustige geest veroorzaakt, totale chaos. Daar was hij niet tegen opgewassen. En dus bleef hij roerloos liggen, langzaam maar zeker verdwalend in de opschudding van zijn denken. Verwarring was immers één van de weinige onminzaamheden die hij met geen mogelijkheid ooit tot zijn slaaf wilde maken.