Het kwam misschien raar over, maar deze plaats gaf haar een gevoel van veiligheid. De donkere omgeving, de portretten, de witte lakens die gedrapeerd waren over wat vermoedelijk zetels waren, de toortsen die aan de muur hingen en die een hele tijd geleden aangestoken leken,… Het gaf haar een gevoel van veiligheid. Ook een gevoel van rust. De meesten zouden het hier heel eng vinden, maar zij vond het meevallen. Hier dacht ze tenminste niet te veel aan Andrew omdat ze met andere dingen bezig was. Haar broer was opgesloten, dat was al iets wat goed was. Toch was ze nog steeds bang dat hij ooit zou uitbreken, ook al mocht ze daar van Kailee waarschijnlijk niet aan denken. Ze zag de strenge uitdrukking op zijn gezicht al voor zich en glimlachte. Ze was haar beste vriend voor eeuwig dankbaar omdat hij bij haar was gebleven en haar een veilig gevoel had gegeven. Ze richtte haar blauwe ogen op de verschillende donkere figuren in de kamer en besloot om dan maar een verdieping hoger te gaan kijken. Ze had nog niet alles verkend van dit leegstaande huis en dat was iets wat ze wel graag wilde doen. Soms meende ze stemmen te horen, maar dan was het weer voorbij. Het enige wat ze nu leek te horen was voetstappen, maar dat kon ook haar verbeelding zijn. Toch nam ze enkele stappen de trap op om te zien of daar iemand was. Nadat ze drie treden had beklommen, kon ze al concluderen dat er niemand was. Ze liep dus stilletjes verder de trap op. Momenteel stond ze met haar gezicht weggericht van de jongen waardoor ze hem niet zag. Je kon je dan ook goed voorstellen dat ze zich een ongeluk schrok toen er tegen haar geschreeuwd werd. In eerste instantie dacht ze dat het één of andere boze geest was die kwaad was over het feit dat ze hem gestoord had, maar het bleek gewoon een humeurige jongen te zijn. Toch had Alyssa tranen in haar ogen van schrik gekregen omdat zijn boze reactie haar aan Andrew deed denken. Ze tilde haar handen naar haar gezicht op en wankelde een paar stappen naar achteren. ’S-Sorry,’ bracht ze uit en haar lip trilde. ‘Het was niet de bedoeling om je te laten schrikken. Ik schrik nu ook van jou, weet je.’ Ze keek hem nog steeds bang aan en haalde diep adem. Ze had zin om een steen naar zijn hoofd te smijten en hard weg te rennen, maar dan kwam hij achter haar aan en ze had hier geen Kailee om zich te beschermen. Ze deed daarom nog maar een paar stappen achteruit. ‘Ik zal nu de andere kant opgaan en je met rust laten. Doe me gewoon alsjeblieft geen pijn,’ jammerde ze en nu begonnen er enkele tranen over haar wangen te rollen.

Ze schaamde zich en kon wel vloeken omwille van het feit dat ze wéér aan het huilen was. Dat had ze de laatste tijd steeds vaker en het maakte van haar een zwak type. Normaal gezien zou ze terug snauwen of zichzelf verontschuldigen en dan haar mening geven, maar ze zou nooit op deze manier gereageerd hebben. Het kwam allemaal door dat gedoe met Andrew. Het maakte haar zwak en een kwetsbaar doel. Zonder Kailee in haar buurt leek ze verloren te zijn, niet in staat zijnde om te communiceren met andere mensen. Haar blauwe ogen keken de jongen verbaasd aan toen deze opeens zijn armen om haar heen sloeg. Ze voelde haar spieren automatisch verstijven en wilde hem wegduwen, maar ontspande toen ze zijn woorden hoorde. Het was gewoon een manier van troosten, hield ze zichzelf voor. Toch kon ze het niet verhelpen dat er een beeld van Andrew door haar heen schoot. Tot nu toe had ze alleen lichaamscontact met Jack, haar vader en Kailee geaccepteerd. Aan de andere kant moest ze eerlijk toegeven dat dit op een vreemde manier ook wel vertrouwd aanvoelde. Alsof ze hier ook te maken had met iemand die hard vanbuiten was, maar zacht vanbinnen. Want die types leek ze de laatste tijd steeds maar meer en meer aan te trekken. Kailee was daar één voorbeeld van. Hij kon o zo bot op haar antwoorden, maar gaf haar op moeilijke momenten precies de comfort die ze nodig had. En dat was bij deze jongen ook zo. Misschien dat het daarom zo vertrouwd aanvoelde? Vast wel. De naam van de jongen schoot door haar hoofd en opeens werden haar hersenen een stuk actiever. Ryan. Kailee’s crush. Ze was blij dat Kailee hier niet was. Dadelijk zou haar beste vriend iets raars van hun denken. Hoewel, juist Kailee zou moeten begrijpen wat er aan de hand was en dan zou hij heus wel niets raars denken, toch? Oké, ze dacht hier te veel over na. ‘Ik ben Alyssa, aangenaam,’ zei ze. Wat een raar ding om te zeggen als je omhelsd werd door iemand die je letterlijk nog maar twee minuten kende. Toch voelde ze zich lichtelijk gekalmeerd door de zachte bewegingen over haar rug, dezelfde handelingen die ze had gedaan toen ze Kailee had moeten troosten. Ze had haar armen losjes langs haar lichaam hangen, durfde ze niet om zijn nek te slaan omdat dat pas écht raar over zou komen. Maar kwam iemand knuffelen die je nog geen paar minuten kende dan ook niet raar over? Oké, ze dacht er wéér te veel over na. ‘Ik denk dat het wel gaat,’ zei ze na een tijdje en voorzichtig duwde ze hem van zich af om te laten weten dat ze oké was. De zwartharige keek naar Ryan en glimlachte. ‘Jij weet wel hoe je iemand moet troosten,’ grinnikte ze en ze probeerde haar ogen droog te wrijven. ‘Sorry voor die uitbarsting. Gewoon veel aan mijn hoofd de laatste tijd en ook veel stress. Soms wordt het me allemaal te veel, denk ik,’ legde ze hem uit, de belangrijke details hoe die stress kwam en wat ze dan allemaal aan haar hoofd had zorgvuldig weglatend.

Alyssa was er niet zo zeker van of het allemaal goed zou komen, maar om de jongen een plezier te doen gaf ze een kort knikje. Ze wilde niet dat Ryan dacht dat ze nog meer preken nodig had, want dat was ze ondertussen wel een beetje zat. Ze vond die troostende knuffels en een gevoel van veiligheid dat haar werd gegeven wel fijn, maar ze vond de preken over dat het allemaal wel goed kwam wat minder. Oké, misschien ging het uiteindelijk ook goedkomen, maar dat merkte ze nu nog niet zo veel. Dus waarom blijven prevelen dat het goed zou komen als ze het zelf zo niet ervoer? Haar blauwe ogen gleden naar de grond en ze keek op toen hij begon te praten. Ze beet op de binnenkant van haar wangen toen ze de naam van Drake hoorde. Ze had eigenlijk gehoopt dat ze die naam al een hele tijd niet meer zou horen. Ze had echt vervelende herinneringen aan die jongen. De zwartharige had het blijkbaar leuk gevonden om haar eerst om zijn vinger te winden en haar daarna helemaal te breken, want hij had het zonder pardon uitgemaakt. Aan de manier waarop hij het deed kon ze zien dat hij het vaker had gedaan en ze wilde er niet aan denken hoe veel meisjes hier wel niet rondliepen met hetzelfde gevoel als zij. Ze schrok toen ze zijn naam hoorde en beet harder op de binnenkant van haar wangen. Even twijfelde ze aan de goede intenties van Ryan, maar meteen sprak ze zichzelf streng toe. Haar broer was toch ook een klootzak, maar zij ging toch ook nooit worden? En Jack werd toch ook niet zo omdat Andrew nu eenmaal zo was? Nee, die reactie sloeg echt helemaal nérgens op en ze was blij dat ze het niet tegen Ryan had gezegd. ‘Is Drake jouw broer?’ vroeg ze zachtjes aan hem. Ze richtte haar ogen nerveus op de grond. Moest ze Ryan vertellen wat hij had gedaan? Nou ja, als ze echt broers waren, zou Ryan dat wel weten. ‘Ik ben namelijk één van zijn velen exen. Hoera,’ sprak ze en ze deed haar handen sarcastisch omhoog, maar het stak nog steeds behoorlijk. Ze was al niet iemand die heel snel verliefd werd en als ze dan eens dacht een knappe jongen te hebben gevonden, bleek het weer een player te zijn. Het leven was eigenlijk gewoon veel te hard voor haar. Ze moest ook eerlijk toegeven dat ze het zonder Kailee niet zover had geschopt. En zonder Jack trouwens ook niet. Als hun er niet geweest waren, was ze nu vast al in een psychiatrisch ziekenhuis opgenomen. Het zwartharige meisje keek Ryan aan. ‘Ik heb een relatie gehad en ik dacht dat het echt wat was. Helaas bleek ik één van zijn zovele spelletjes te zijn.’ Ze rolde met haar ogen en wachtte vervolgens op wat hij zou gaan zeggen.

Alyssa fronste kort met haar wenkbrauwen toen Ryan aangaf dat Drake zijn neef was. Kort probeerde ze het op een rijtje te zetten in haar hoofd, want familiestambomen waren niet bepaald haar favoriet en ze onthouden was al helemaal erg. Dus als Drake de neef van Ryan was, betekende dat dat Drake de zoon van de broer van Ryan’s vader moest zijn. Of van de zus van Ryan’s vader. Zoiets moest het zijn. Nou ja, het maakte niet echt uit hoe het in elkaar zat, ze bleven familie van elkaar. En daar leek Ryan niet al te blij mee te zijn. Op dit moment was ze te boos om hem ongelijk te geven. Misschien als haar boosheid voor Drake zou zakken dat ze wel bevriend kon raken met de jongen, maar op dit moment zag ze dat echt nog niet zitten. Ze gaf een kort knikje. Ja, zo was het ook. Drake wist dat hij een goed uiterlijk had en daar maakte hij handig gebruik van. Toch wist zij niet of ze zo zou zijn als zij een jongen was. Ze wist niet of ze dan een meisje haar gevoelens kon bespelen zoals hij met de hare en waarschijnlijk met die van tig andere meisjes had gedaan. En dan was zij qua lichamelijk contact nog niet eens zover gekomen omdat de gedachten aan Andrew haar dat beletten, maar het moest toch vreselijk zijn als zo’n meisje haar maagdelijkheid verloor aan zo’n jongen? Nee, daar moest ze zelf niet al te veel bij nadenken, want dan werd ze weer ziek van de gedachte wat haar bijna overkomen was. Zij had het bijna verloren aan haar eigen broer en ze wist niet hoe ze dat aan anderen zou moeten uitleggen zonder blikken op haar te krijgen of bevoordeeld te worden. ‘Oh, maar het is niet…’ Ze werd rood en keek even naar de grond. Hoe moest ze dit nu weer uitleggen aan de neef van de jongen die haar hart op die manier had gebroken? ‘Ik bedoel we zijn niet… verder gegaan. Lichamelijk,’ zei ze snel. Natuurlijk hadden ze wel iets gehad dat op een relatie moest lijken, maar lichamelijk was het gewoon niet gelukt. Ook omdat ze daar niet veel kansen voor hadden gehad en dat was iets wat haar schuld was. Het was alleen bij zoenen gebleven, maar dat was omdat ze op een openbare plaats hadden afgesproken. Het waren steeds haar voorstellen geweest en hij had er gelukkig nooit iets achter gezocht. Ze moest het nu vooral niet hebben dat ze hem verteld zou hebben over Andrew en dat hij dat dan rond kon gaan vertellen. Toch schoten er tranen in haar ogen toen ze het over lichamelijke interactie had met een jongen en snel richtte ze haar blik op de grond zodat Ryan het niet zou zien. ‘Je zei me daarnet dat ik bij jou terecht kan,’ zei ze glimlachend tegen hem. ‘En dat vind ik fijn om te horen, maar ik heb gelukkig ook iemand anders die me erg steunt. Zijn naam is Kailee en hij is mijn beste vriend.’ Glimlachend aan de gedachte van haar beste vriend wreef ze over haar schouder, zich te laat beseffend dat dit de Ryan was waar haar beste vriend een crush op had.