Het was best een lange ochtend geweest. Dice was ’s morgens vroeg opgestaan om te leren, had zijn huiswerk afgemaakt en was daarna gaan eten. Nu hij klaar was met eten, wist hij niet goed wat hij wilde gaan doen. Werk had hij nog altijd niet gevonden. Hij zat hier nu toch al wel een week. Hij wilde gewoon iets hebben voor in het weekend zodat hij zijn huisje in Razen zeker kon onderhouden. Ach ja. ‘Kom, we gaan naar buiten,’ sprak hij tegen Blaze, welke naast hem zat. Het vosje sprong vrolijk op en Dice liep naar buiten. Zijn handen in zijn zakken gestoken besloot hij om naar Oak’s Field te gaan. Hij had iets gehoord over één of ander landhuis dat zou spoken. Nou, dat wilde hij nog wel eens zien met zijn eigen ogen. Dan had hij in elk geval ook wat om te doen. Hij hoopte echter dat hij niet te veel mensen tegen zou komen. Zijn ontmoetingen hier liepen nog niet echt… geweldig. De meesten waren onaardig tegen hem of spottend, maar dat kwam misschien ook omdat het nog maar een ontmoeting was en omdat hij van zichzelf ook niet meteen de leukste was. Hij kwam wantrouwend en nonchalant over en dat was iets wat mensen niet echt waardeerden. Zuchtend liep hij, diep nadenkend, verder. Daardoor duurde het voor zijn gevoel ook niet te lang of hij had het vervallen landhuis bereikt. Hij moest toegeven dat het er spookachtig uitzag en dat hij wel een paar redenen kon bedenken waarom je hier weg zou blijven. Instortingsgevaar was daar de eerste van. Het leek net alsof het gebouw dadelijk in zou zakken. Hij had geen idee of het goed was dat Blaze bij hem was, maar hij kon het vosje nu moeilijk terug sturen. En dus gaf hij Blaze een knikje en liep vervolgens naar het landhuis toe. De deur ging krakend open. Dice gebruikte zijn fire magic om de boel in de fik te steken wat te kunnen zien. Dankzij zijn fire magic kon hij het gebouw vaag onderscheiden en kalm liep hij door. Toen hij een geluid hoorde bleef hij stilstaan. Blaze liep ondertussen door om wat meer rond te snuffelen, maar Dice richtte zijn blik op de deur. ‘Is daar iemand?’ vroeg hij kalm.

Dice kreeg zowat een hartverzakking toen er een hels gekrijs ontstond. Blaze, welke zich vlakbij een met een wit kleed overdekte stoel had bevonden, kroop gauw onder de stoel met platte oortjes. Hierdoor bleef Dice alleen over. Hij vergrootte de vlam in zijn hand wat, maar dat was niet zozeer nodig. De persoon die tegenover hem stond had ook iets van licht gecreëerd, maar het was geen fire magic. Dice rolde met zijn ogen en er verscheen een geïrriteerde blik nu hij merkte dat het gewoon een meisje was die de boel bij elkaar schreeuwde. Oké, het was hier misschien eng, maar zo eng nu toch ook weer niet? Hij besefte dat de angst van haar echter naar hem was gericht en hij zette zijn bruine ogen verbaasd op toen er iets naar hem gehouden werd. Hij vergrootte zijn vlam nog meer en zag dat dat het… winkeltassen waren? De drang om in lachen uit te barsten werd groot, maar zijn hartverzakking van daarnet maakte het onmogelijk om de norse blik weg te krijgen. Hij keek opzij en zag het neusje van Blaze onder de stoel uitsteken. Hij zag dat het neusje op en neer bewoog en besefte dat Blaze aan het snuffelen was naar enig gevaar. Hij wist zeker dat als het een gemene grote man met een bijl voor hem was geweest dat hij nu dood op de grond had gelegen, want van zijn vosje hoefde hij niet veel hulp te verwachten. Niet dat hij dat wilde. Het vosje moest juist beschermd worden door hem en niet andersom, maar hij hoopte dat het op latere leeftijd wel wat minder bang zou zijn. Hoewel hij eerlijk gezegd de bange reactie wel kon begrijpen. Wie zou immers niet bang worden van een krijsende meid met een hoop winkeltassen als bescherming? Hij grinnikte even. ‘Moest je nu zo hard gillen?’ vroeg hij geïrriteerd, haar verzoek om weg te gaan negerend. ‘Gefeliciteerd. Als er al spoken waren, heb jij ze nu officieel weggejaagd.’ Dat kwam er nors uit en hij keek haar verveeld aan. ‘En denk je nu echt dat een paar winkeltassen je gaan beschermen? Als ik een bijl in mijn handen had gehad, was je nu allang dood geweest. De tip is om altijd je magie te gebruiken als je in gevaar bent.’ Hij liep wat meer naar haar toe. Oh nee. Niet zoiets. Veel winkeltassen, hakken en een net uiterlijk. Hij was toch niet weer tegen één of ander Miss Glamorous gelopen, hè? Hij wist dat er in Razen ook een paar van die dames waren. Die woonden in de wat meer rijkere delen van Razen en dachten dat ze hét waren. Als het zo eentje was, had hij maar beter kunnen wensen dat hij weggelopen was. Hij maakte een zacht geluidje en zijn baby-vosje kwam tevoorschijn. Deze rende naar Dice toe en verstopte zich achter Dice’ been. Normaal gezien was hij best naïef en nieuwsgierig naar wie tegenover Dice stond, maar deze keer niet. Deze keer had hij schrik voor diegene die voor Dice stond. ‘En wat doet iemand zoals jij hier trouwens? Met alle respect, maar je lijkt niet echt het type die naar dit soort gebouwen komt kijken,’ sprak hij, daarbij geen moeite doende om zijn afkeuring voor haar verwende uiterlijk te verbergen. Als hij het goed had, was dit weer zo’n persoon die bang was voor elk contact met stof, beestjes en andere dingen die ze beschouwde als ‘vies’. Zelfs een likje van Blaze zou haar aan het gillen maken, vermoedde hij. Dice sloeg zijn armen over elkaar heen en keek haar nors aan, wachtend op antwoord.

OOC: Hiii Poppy is het soort meisje waar ik echt GEK van zou worden, hahah xD

Het meisje had, buiten laten weten dat ze zichzelf wel redde, nog niet veel van zichzelf laten horen. Dat was vreemd, want de meeste mensen die hij ondertussen was tegengekomen hadden wel een weerwoord tegen hem. Eigenlijk gewoon iedereen. Zijn blik gleed naar Blaze welke al iets minder bang was en nu zelfs lichtelijk geïnteresseerd naar het meisje keek. Ugh. Nee, Blaze, néé. Dadelijk zou hij geïnfecteerd raken met het ‘ik-ben-toch-zo-perfect-hairflip’-virus en dan kon hij nooit meer normaal omgaan met zijn vosje. Het beestje kwam echter geen stap dichterbij het meisje en dat vond Dice een pluspunt. Hij keek op toen het meisje weer begon te praten en trok, toen Blaze hem aankeek, een gezicht naar het vosje. Hij had misschien toch liever dat ze gewoon haar mond hield. Dat was net iets leuker geweest. ‘Wat?’ bracht hij ongelovig uit toen hem werd verteld dat de deur dicht was gegaan. En bij dicht bedoelde hij op slot. Verdomme. Hij haalde kort zijn schouders op op haar voorstel. Ze hadden waarschijnlijk niet veel keus. Hij had niet veel keus, bedoelde hij. Hij zat opgescheept met haar en nu moesten ze ook nog een uitweg gaan zoeken. En daar had hij echt heel veel zin in. Aanschouw het sarcasme. Hij wist zeker dat het ding niet op slot was toen hij hier binnengekomen was, dus dat moest zij hebben gedaan. Zijn aandacht werd getrokken toen ze begon te spreken over een manier om uit het huis te komen. Ze lichtte zelfs toe hoe het kwam dat het ding op slot was geraakt en Dice was lichtelijk verbaasd door deze vlaag van intelligentie. Dat had hij nu eerlijk gezegd niet van haar verwacht. Plotseling hield ze op met spreken en Dice keek haar verbaasd aan. Wacht. Grote kans dat wat? Maar ze leek er verder niet meer over te willen praten. Het was niet dat hij niet gemerkt had dat haar houding lichtelijk veranderd was van wat het eerst was. Nu deed ze weer alsof ze Miss Perfect was en geïrriteerd zijnde sloeg hij zijn armen over elkaar heen. Als ze hersenen had en normaal kon doen, kon ze dan niet een beetje haar best doen om dat vol te blijven houden? Hij vond de versie die hij daarnet hoorde veel interessanter. Haar kennis over dit soort dingen konden ze goed gebruiken om uit het gebouw te raken. Toen ze zijn naam wilde weten, keek hij op. ‘Ten eerste is dit geen villa, maar een landhuis,’ sprak hij. Ze moest het verschil toch wel kennen, dacht hij zo. Zij woonde misschien in een villa, maar dit was wel iets heel anders. ‘Ten tweede is mijn naam Dice. En denk maar niet dat ik geen namen voor jou kan verzinnen, darling.’ Het laatste liet hij er sarcastisch op volgen. Hij wenkte Blaze en liep vervolgens naar de ramen toe. Ja ja. Niet met magie te bestrijden, hè? Dat zouden ze nog wel eens zien. Dice creëerde een krachtige vuurbal en zond deze naar één van de ramen. Een korte klap weerklonk, licht geknetter volgde en vervolgens zag hij zijn eigen vuurbal op zich afkomen. Hij deed zijn handen haastig bij elkaar zodat hij een vuurschild creëerde en zuchtte opgelucht toen zijn eigen vuurbal oploste in het schild. Hij draaide zich om naar het meisje, gaf een korte knik en zuchtte daarna. ‘Laten we de sleutel zoeken dan,’ mompelde hij. Hij interesseerde zich echt geen bal in wat haar naam was en vond het dan ook niet nodig om dat te vragen. Blaze daarentegen kon zijn nieuwsgierigheid niet overwinnen en opgewekt zijnde liep het vosje naar het meisje toe. Naar Miss Glamorous of Miss Perfect. Whatever, één van de twee was goed genoeg. Dice deed net alsof hij moest kotsen toen hij zag dat Blaze zijn pootje op de been van het meisje legde en nieuwsgierig aan haar knie snuffelde. Daarna maakte hij een schattig geluidje waarmee hij duidelijk haar aandacht wilde vragen. Wat had Blaze met meisjes? Waarom gaf hij die meisjes meer aandacht dan zijn eigen baasje? Dice begreep er niks van. Buiten het feit dat hij behaarde benen had en niet zo dramatisch was verschilde hij in geen enkel opzicht van meisjes. Oké, misschien verschilde hij wel op meerdere vlakken – waar hij blij om kon zijn – maar hij kon ook heel erg lief zijn voor Blaze, hoor. ‘Just so you know, hij heeft net onder een stoel gezeten waar waarschijnlijk heel veel dikke spinnen hingen en veel stof op de grond lag,’ sprak hij en hij kon er niks aan doen dat er een geamuseerde toon klonk. Eens zien of ze Blaze dan zou aaien. Het vosje draaide zijn kopje een paar graden naar rechts zodat hij zijn baasje met boze oogjes aan kon kijken, maar Dice haalde zijn schouders op naar het beestje. Ah kom op. Alsof je door zo’n meid geaaid wilde worden, zeg. Vanuit zijn ooghoeken zag hij echter iets en hij draaide zijn hoofd een beetje om te zien wat het was. Deze keer was het wel echt een dikke spin… en hij kroop recht naar het meisje toe. Dice’ mondhoeken gingen lichtelijk omhoog en afwachtend keek hij of ze er op zou reageren. Dit ging leuk worden.

OOC: Bijna duizend woorden, you go girl!! ;D En dat geloof ik graag dat ze ingewikkelder in elkaar zit dan ik vermoed, haha xD

Spoiler:

Spoiler:

Dice had enkel gereageerd met een kort, nors gegrom toen zij hem ook een koosnaampje had gegeven. Een sweetheart was hij niet. Verre van. Hij was eerder de norse kerel die iedereen uit de weg ging. Op Razen had hij in het begin ook de verkeerde types aangetrokken, totdat men erachter kwam dat hij zijn mannetje wist te staan. Hij liet zich niet kennen en kon soms behulpzaam uit de hoek komen, een eigenschap dat men zeer waardeerde. En daardoor had hij zwaar werk weten te vinden en vriendschappen gesloten met zware jongens. Zware jongens die, als hij in de problemen belandde, altijd kwamen opdagen om hem te helpen. En andersom natuurlijk ook. Maar geen enkele van die zware jongens waren op Starshine of in dit vervallen landhuid met een dame die alles bij elkaar gilde als het haar even niet aanstond. Hoe ze dan weer op zijn vosje had gereageerd had hem wel lichtelijk verbaasd. Hij had met zijn armen over elkaar geslagen toegekeken terwijl Blaze met grote oogjes naar Poppy – proest, wat een naam, zeg! – had gekeken. Hij had zich kort op zijn achterpootjes geheven, vrolijke geluidjes gemaakt en met zijn oortjes gewiebeld. Op dat moment was er zowaar een kleine glimlach om Dice’ lippen gegleden. Wat hij wat minder leuk had gevonden was dat die verdomde winkelzakken in zijn armen waren gedrukt. Die had hij dan ook ergens netjes naast een stoel gedropt waar hopelijk veel dikke spinnen onder zaten. Hij had één van de winkeltassen zo gezet dat het sowieso op de grond zou vallen en dat ongedierte en stof de kans had om in de tas te komen. Zo, dat zou haar leren om hem als kapstok te gebruiken. Gelukkig genoeg was Blaze een prima afleiding geweest en had Poppy er niks van gemerkt. Poppy. Hoe vaak hij de naam ook bleef herhalen, het bleef een rare naam. Het paste echter wel bij zo’n rijk verwend meisje als zij. Jeetje, wat vond hij haar irritant, zeg. Om nog maar te zwijgen over het feit dat hij half doof werd van haar gegil dat nu waarschijnlijk zelfs buiten het landhuis te horen was. Ze hadden helemaal geen magie nodig om uit dit vervloekte landhuis te komen. Poppy’s gegil zorgde er wel voor dat heel de buurt de politie belde. En dan was dat niet omdat ze bezorgd om hun waren, maar omdat ze het een verstoring van de orde vonden. Of hoe dat ook heette in politietaal. Het volgende wat er gebeurde liet echter zijn mond openvallen. Eerst had hij wel moeten lachen omwille van het feit hoe ze erbij stond. Blaze was snel weer teruggekomen en had zich achter hem verborgen, gelukkig niet geraakt zijnde door Poppy’s armen. ‘Shit!’ bracht Dice uit en hij rende naar voren, maar ze zakte al letterlijk door de grond heen. Hij viel op zijn buik en keek naar beneden. Ze had een flinke klap gemaakt en dat was te zien ook. ‘Verdomme,’ vloekte hij. Hij zag de spin aan de overkant. Wel, die had ze er in elk geval afgekregen. Dat kon hij haar vertellen als ze weer bijkwam. Als ze nog bijkwam. Hij huiverde even. Hij wist natuurlijk niet hoe ze terecht was gekomen. ‘Jij blijft op haar spullen passen, ik ga naar beneden. Als er dikke spinnen of muizen in de buurt komen van haar tassen, mag je ze niet wegjagen. Je krijgt extra bonuspunten als het een rat is die iets kapot heeft geknaagd,’ sprak hij tegen Blaze. Hij zorgde dat zijn hand vuur vatte en scheen dit naar beneden. Hij zag dat het niet heel diep was en dat hij het waarschijnlijk wel zou redden zonder zijn benen te breken als hij zich maar genoeg aan de randen liet hangen. Met vuur naar beneden komen durfde hij niet goed omdat hij bang was dat hij dan haar o zo goddelijke lijf zou raken. Kots. Hij liet zich dus hangen aan de rand, liet zich net zover zakken tot zijn verkrampte vingers het enige waren dat hem nog boven hielden en liet zich toen met dichtgeknepen ogen vallen. De schok die door hem heen ging was best pijnlijk, maar het was nog te doen. Hij hurkte neer voor Poppy en liet zijn handen weer vuur vatten. Zo te zien was ze bewusteloos. Dice beet op zijn lip. Wat moest hij ook alweer doen bij bewusteloosheid? Hij had iets gelezen over de benen omhoog doen voor de bloedtoevoer. Of iets met zuurstof. Hij keek naar haar benen, zuchtte eens goed en tilde dezen vervolgens omhoog. Hij moest, ook in verband met zuurstof, haar kleding van haar hals vrij maken. Hij ritste haar jas naar beneden en liet even kort zijn vingers onder de rand van haar kledingstuk bij haar hals glijden om er zeker van te zijn dat het niet voor haar hals hing. Jeetje, dit kwam verkeerd over. En als laatste… reanimeren. Hij zuchtte, keek naar haar lippen en vervloekte zichzelf nu echt zo hard. Hij deed haar lippen van elkaar af, boog zich voorover en drukte daarna zijn lippen op de hare om vervolgens zijn zuurstof naar haar over te brengen. Dit herhaalde hij een paar keer en ondertussen drukte hij een paar keer op haar borstkas. Hopelijk ging dit werken, want anders had hij een probleem.

OOC: Zou goed kunnen ;D

Psstt:

Dice wist niet zo goed hoe hij zich moest voelen toen hij merkte dat Poppy weer adem begon te halen. Opgelucht? Of vond hij het ergens wel jammer? Nu was hij net van het gezeur af en daar kwam ze dan weer terug, hoor. Hij durfde te wedden dat het eerste wat ze hem ging vragen was of haar winkeltassen nog in orde waren. Hij zou eigenlijk gewoon voor de grap moeten zeggen dat hij haar winkeltassen per ongeluk in de fik had gestoken, maar dan zou hij dat gegil weer aan moeten horen en zou hij ook nog eens flinke ruzie met haar hebben. Zucht. Het eerste wat hem overkwam was dat hij van haar geduwd werd. Oké, hij wist dat hij geen Prince Charming was en dat zijn lippen misschien niet het lekkerste waren wat je kon voelen, maar moest dat op deze manier duidelijk gemaakt worden? Nu waren zijn gevoelens gekwetst, boehoe. Hij trok zijn wenkbrauw echter kort op toen hij de schreeuw hoorde en ze haar hoofd vervolgens op zijn borst plaatste. Excuseerde ze zich nu omdat ze hem net weggeduwd had of dat ze nu met haar hoofd tegen zijn borstkas kwam liggen…? ‘Eh,’ kon hij enkel uitbrengen, want op zijn wangen waren kleine blosjes verschenen en hij klemde zijn kaken geagiteerd op elkaar. Nee. Nee. Nee. Waarom gebeurde hem dit? Hij was zo slecht in dit soort dingen! Hij was wel de laatste bij wie ze comfort moest zoeken. Hij kende haar nauwelijks. Moest hij nu zijn arm om haar heen slaan? Maar dat kwam zo… raar over. Hij kende haar nog maar pas. En ze ging na heel dit gedoe toch weer bitchy tegen hem doen. Bovendien zou hij misschien voor heel zijn leven herinnerd worden aan het feit dat hij haar dicht tegen zich aangehouden had tijdens dit domme incident. Nee, een arm om haar heen slaan was geen goed idee. Maar wat dan wel? Een klopje geven op haar hoofd? Want daar zou elke vrouw zich echt goed van beginnen voelen. Kom op, Dice, denk na! Nog voordat hij echt iets kon verzinnen merkte ze op dat ze bloedde en begon ze direct erna te zeuren over haar jurk. Dice draaide met zijn ogen. Wat verbaasde hem dit, zeg. Not. Hij hoopte dat ze zijn blos niet kon zien, want ze keek hem op dit moment aan. ‘Super handig,’ sprak hij sarcastisch op haar woorden. Bij haar vraag kantelde hij zijn hoofd lichtelijk en gaf daarna een kort knikje. Ja, dat wilde hij wel doen. Dan had hij tenminste een excuus om uit deze vreselijke positie te komen. Dan hoefde hij niet meer te beslissen of hij haar slechts een klopje op haar hoofd zou geven of haar zou vasthouden. Alleen één of andere slijmerige Romeo zou een meisje zoals zij in zijn armen sluiten om haar comfort te geven. Maar guess what? Hij was geen slijmerige Romeo. Zelfs geen goede Romeo. Hij was er verre van. Hij kon niet met huilende of dramatische meisjes omgaan en dat werd hem hier wel pijnlijk duidelijk gemaakt. Hij wist dat als hij ooit een vriendin ging krijgen – wat hem niet erg logisch leek dat hem dat ooit zou gebeuren – dat hij er totaal niet mee om zou kunnen gaan. Het gedeelte over watermagie leerde hem dan weer dat ze of van Nova was – vanwege haar lichtmagie die ze had gebruikt om haar omgeving te verkennen – of van Cassia was omdat ze zichzelf schijnbaar kon genezen met watermagie. Van waar ze ook was, hij was weg hier. ‘Dat klinkt een goede deal,’ sprak hij grijnzend. Zich een tikkeltje gênant voelend duwde hij haar zachtjes van zich weg. Hij ging een eindje van haar af staan zodat hij haar zeker niet kon raken, balde zijn vuisten en liet vuur verschijnen. Door zijn vuisten naar beneden te slaan zorgde hij er voor dat het vuur contact maakte met de vloer en hij naar boven kwam. Bij de manier waarop hij zijn kop stootte tegen het plafond merkte hij dat hij de afstand verkeerd had ingeschat en door met één hand de rand van de kapotte vloer te grijpen wist hij nog net te voorkomen dat hij weer terug naar beneden viel. Dan zou Poppy pas reden hebben om hem uit te lachen, zeg. Zonder geluid te maken hees hij zichzelf overeind. Wat hij al niet moest doen om een meisje een fles water te bezorgen, zeg. Over zijn hoofd wrijvend liep hij naar haar tas toe die een eindje verderop stond. Blaze stond, als een trouwe bewaker, bij de tassen te wachten en keek met geamuseerde ogen naar Dice. Vermoedelijk had het vosje gezien dat Dice met zijn hoofd tegen het plafond gestoten was en hij zichzelf nog maar net had kunnen redden. ‘Leuk ben jij,’ zei Dice geïrriteerd. Hij vond de waterfles na een niet al te lange tijd, draaide zich om en ging weer terug naar beneden. Zijn enkels protesteerden toen hij met een harde klap op de grond terechtkwam, maar Dice besteedde er geen aandacht aan en gaf de waterfles aan Poppy. Hij hield een vlam omhoog en zag bloed aan de achterkant van haar hoofd kleven. ‘Oké, prinses,’ sprak hij zuchtend, ‘ik moet even wat van dat water hebben om het op je wond te doen. Daarna mag jij het met watermagie van me overnemen, want ik kan dat soort dingen niet.’ Hij nam de waterfles dus weer van haar aan, liep naar achteren toe en ging op zijn knieën achter haar zitten. Oh shit. Hoe ging hij dit doen? Hij beet op zijn onderlip, trok haar vervolgens half overeind en liet haar met haar rug tegen zijn borstkas leunen. Vervolgens deed hij de waterfles open, inspecteerde kort haar lokken en wist waar de wond zich bevond. Hij goot een scheut water op de wond en pakte vervolgens haar hand waarna hij deze naar de wond bracht. Hij gaf haar de waterfles terug door deze te reiken naar haar vrije hand. ‘Waar ik je hand heb gebracht moet je het genezen,’ sprak hij rustig terwijl hij haar vingers kromde zodat ze haar eigen wond kon voelen. Dit was echt zo awkward. Meteen toen hij dacht dat het haar wel goed zou afgaan trok hij gauw zijn handen terug zodat deze achter zijn rug hingen. Hij hield zijn borstkas echter wel strak omdat ze anders onderuit zou zakken en haar waterfles op zich zou krijgen. En dan zou hij het weer aan moeten horen, hoor. Daar had hij geen zin in. Rustig wachtte de donkerharige jongen tot ze begon met zichzelf te genezen, want dit vond hij ook wel interessant om te zien. Misschien dat hij zoiets ook ooit kon leren. Misschien.