Het was nog maar net goed gegaan. Nadat de man die verantwoordelijk was voor haar shuttle even niet had gekeken, had Alyssa Duvel en Layla gewenkt en waren ze snel de shuttle in gesprongen. Vervolgens had ze op de knop gedrukt om de deuren te sluiten en de shuttle op te laten stijgen. Ze moest nog steeds lachen als ze dacht aan de boze man die met zijn vuist zwaaiend naar haar had staan kijken. Juist. Alsof dat iets ging uithalen. Met een lichte verdrietige blik keek ze naar Erd, de planeet waar ze geboren was. Ze bezocht haar vader, die in Cassia woonde, regelmatig en had daardoor ook geleerd hoe ze watermagie moest gebruiken. Haar moeder was bij haar geboorte al gestorven, maar haar aardekrachten had ze van haar jongere broer overgenomen. Toen haar ouders scheidden was haar jongere broer, Jack, bij haar vader gaan wonen. Haar oudere broer bleef bij haar om op haar te letten. Een korte huivering trok door haar heen toen ze aan Andrew dacht. Wat was ze blij dat ze bij hem weg was, zeg. De enige reden dat ze het jammer vond dat ze wegging van Erd was omdat ze de prachtige planeet ging missen, maar echt niet om hem. Hij kon haar gestolen worden. Hij en zijn achterlijke vriendengroep. En tegenover haar vader doen alsof hij zo goed voor haar kon zorgen, maar de werkelijkheid… de werkelijkheid was gewoon gruwelijk. Om haar hals droeg ze een ketting met een half maantje aan die ze van haar jongere broer Jack had gekregen. Ze had Jack en haar vader nog nooit geïnformeerd over wat Andrew allemaal tegen haar zei en bij haar deed, maar op een dag zou ze de kracht wel vinden om het hun te vertellen. Gelukkig had ze Duvel en Layla nog, haar twee husky’s. Deze zaten nieuwsgierig naar haar te kijken en kwispelden met hun staarten. Ze hadden geen idee wat er allemaal tussen haar en Andrew gebeurde. Gelukkig maar, want anders zou Duvel echt buiten zinnen van woede zijn. Het meisje zuchtte, zakte een beetje naar achteren en sloot haar ogen. Langzaam viel ze in een diepe slaap. Ze schrok wakker van een nachtmerrie en merkte dat de shuttle dan uiteindelijk toch geland was. Misschien was het van de klap geweest waarmee hij neergekomen was dat ze wakker geworden was. Ze haalde haar schouders op, stond op en pakte vervolgens haar koffers. Layla blafte opgewonden toen ze eindelijk naar buiten mocht en Alyssa grinnikt even. Terwijl ze Duvel even aaide had ze niet in de gaten dat Layla naar een persoon liep en vervolgens aan hem begon te snuffelen. ‘Stomme koffer,’ snauwde ze toen deze niet direct uit de shuttle wilde komen. Ze zuchtte geërgerd. Fijn, dat had zij weer!

Het was later in de middag toen Drake verveelt in de grote zaal zat. In zijn hand had hij een wit kadetje met kip er op waar hij van at, honger was iets wat hij erg vaak had dus natuurlijk was Drake daarom erg vaak in de grote zaal te vinden. Hij dacht aan het voedselgevecht dat hij hier had gestart een aantal maanden terug. Een grijns verscheen op zijn gezicht, wat waren sommige leraren kwaad geweest. Toch was het alles waard geweest en het had hij dagen erna nog eten tussen zijn kleding kunnen vinden. Een beetje lol hier en daar moest kunnen. De jongen had meerdere gezichten en het was moeilijk voor vele om te weten welke echt was en welke maar schijn. Er waren er maar weinig die zijn echte gezicht kende en wisten hoe hij écht in elkaar zat. Het hing een beetje af wat zijn oordeel over je was welk masker hij voordeed. Als je een klein onzeker jongetje was, zou hij je pesten. Een jongen met pit en geen blad voor zijn mond? Drake zou juist daarom ruzie met die gene zoeken omdat hij het grappig vind. Een mooie dame met lief gezicht en manipuleerbaar? Better run girl. Drake keek over de tafel heen en zag verscheidene mensen zitten. Hij was zwaar verveeld nu zijn honger gestild was en hij niet langer iets van nut zag hier te blijven zitten. Drake stond op en liep weg van de tafel, toch zag je sommige omkijken naar hem. Een ding was zeker onder alle leerlingen, met Drake moet je geen ruzie zoeken. Met zijn handen in de zakken van zijn bekende jas liep hij de grote zaal uit, ontweek een te late eerstejaars die de longen uit zijn lijf rende net op tijd. Waarscheinlijk bijna te laat voor zijn les.. Opeens kreeg Drake een gemene grijns op zijn gezicht. Hij stak zijn hand omhoog en opeens schoot er een tentakel van vuur vanuit zijn hand die de schoen pakte van het rennende scharminkel. Doordat Drake dat deed viel de jongen rollend op de grond, vielen zijn boeken over de vloer heen en was iedereen wat geschrokken. ''Niet rennen in de gangen zeggen ze wel eens light?'' Een triomfantelijk smalende grijns op zijn gezicht. Dit ging over alles behalve het rennen in de gang, dat boeide hem absoluut niet. Puur het leedvermaak van de jongen was wat het hem deed, dus iedereen keek hem zoals gewoonlijk hatelijk aan maar ze deden niks. De jongen krabbelde overeind en keek angstig naar Drake, die hem gade sloeg en fluitend verder liep met handen in zijn zakken.

Even later kwam Drake aan bij het Lanceringsplatform. Hij keek naar de schepen die vertrokken en aankwamen met nieuwsgierigheid. Het was altijd wel interessant om te zien wie er nieuw kwamen op de school en wie er weg gingen, zo was Drake vaak op de hoogte van vele dingen. Verveeld liep hij tussen de mensen door, inclusief zielen die hij nog nooit had gezien. Hier vond je de meest leuke slachtoffers omdat ze niet wisten wie je was. Opeens merkte hij een hond op die hem besnuffelde, Drake keek naar beneden. Eerst wat verward, maar al snel kwam er een glimlach op zijn gezicht. Hij zakte wat naar beneden om de hond te aaien, het dier blafte naar hem en Drake grinnikte even. Opeens zag hij een meisje dat moeite leek te hebben met haar bagage. Drake liep naar haar toe met de hond die achter hem aan kwam. ''Lukt het wel? Ik kan het wel voor je dragen als je wilt?'' vroeg Drake vriendelijk. De glimlach op zijn gezicht was perfect en niet te doorgronden van alles wat zich nog meer in zijn hoofd afspeelde, want dat wilde ze echt niet weten.

Layla’s oortjes gingen plat toen ze geaaid werd en haar ogen sloten zich even. Genietend bleef ze staan. Ze vond de jongen meteen aardig. Ze was dan ook erg naïef en had, in tegenstelling tot Duvel, nooit door of iemand nu wel of niet echt goed was voor Alyssa. Ze vond bijna iedereen aardig, tenzij diegene Alyssa natuurlijk pijn deed. Maar als diegene vrede wist te behouden met Alyssa en het goedmaakte, kon je het bij haar ook weer goedmaken door haar eten te geven of gewoon veel te aaien. De hond jankte dan ook zachtjes toen hij stopte met aaien en hief zich kort even op haar achterpoten om zijn aandacht te vragen. Haar lichte vacht werd mooi gekleurd door de zon die aan de hemel hing. Het verschil met Duvel was nogal duidelijk: zij had een lichtere vacht, hij een donkere. Zij was kleiner, hij was groter. Hun ogen waren wel precies hetzelfde. Alyssa schrok op toen ze een stem hoorde en wilde antwoorden nadat ze zich had omgedraaid. Ze schrok zich een ongeluk toen ze naar de persoon keek, eerst denkend dat het Andrew was. Nadat ze over de eerste schrik bekomen was, merkte ze dat het niet Andrew was, maar wel iemand die erg op hem leek. Andrew had enkel wat langer haar en zijn stem was wat hoger dan de jongen die nu voor haar stond. Plus Andrew zou het vertikken om haar helemaal naar hier te volgen, maar ze zag het nog wel echt gebeuren dat één van haar vrienden achter haar aankwamen. ‘Nee joh, dat kan ik je niet aan doen,’ grinnikte ze. ‘Maar je mag me wel helpen om dat verrekte ding uit die verrekte shuttle te krijgen.’ Haar hoofd was inmiddels rood aangelopen van al dat trekker. Alyssa moest eerlijk toegeven dat de jongen er echt niet lelijk uitzag, ook al leek hij best veel op Andrew. Andrew’s gezichtsbouw was ook wel wat anders dan de jongen. Nee, Andrew vond ze alles behalve knap, maar deze jongen… Tja, misschien moest ze er maar niet te veel aan denken. Ze moest zich immers nog altijd focussen op hetgeen waar ze voor gekomen was: haar magie beter leren beheersen. Het mocht niet de bedoeling worden dat ze een heel relatiedrama zou hebben hier. Ze grinnikte even kort. Wauw, haar gedachten gingen nu wel heel erg de verkeerde kant op. Ze kende deze jongen niet eens. Well, tot zover weer de fantasie-rit, dacht ze. ‘Hopelijk heeft Layla je niet te veel lastiggevallen,’ sprak ze en ze wierp een strenge blik op haar hond. Deze legde enkel haar oortjes plat, piepte en keek daarna weer enthousiast naar de donkerharige jongen. Alyssa fronste. Ze wist dat Layla snel gehecht raakte aan andere mensen, maar dit was toch wel héél snel. Waarschijnlijk had de jongen haar geaaid. Duvel keek daarentegen strak naar de jongen en krulde enkel kort zijn bovenlip op. Hij ging aan de andere kant van de koffer staan en duwde met zijn lichaam tegen het ding zodat hij los zou komen. ‘Misschien kun je me ook helpen met die etages te vinden hier. Ik snap helemaal niks van deze school,’ zei ze lachend tegen de jongen. Nadat ze merkte dat haar koffer toch wel losser begon te zitten, gaf ze er een harde ruk aan en belandde hij nét niet op haar tenen. Close enough. Ze stak haar hand kort naar hem uit. ‘Mijn naam is Alyssa trouwens,’ sprak het zwartharige meisje, waarna ze rustig wachtte op antwoord. Layla sprong tegen de jongen op door haar poten tegen zijn ene heup te leggen en haar snuit naar hem uit te steken. ‘Layla, nee. Af!’ sprak Alyssa streng. Zucht.

Hij keek het meisje aan dat net de shuttle uit gekomen was. Zo te zien waren de honden dus van haar. Drake vond haar er leuk uit zien en grinnikte even toen Drake hoorde dat hij niet hoefde te helpen schudde hij even zijn hoofd. Hij kon best wel een gentleman zijn als hij dat wilde, dus Drake liep naar het meisje toe terwijl de ene hond hem heel erg leuk leek te vinden. Drake aaide het dier met een glimlach op zij gezicht, hij vond dieren over het algemeen wel leuk en honden daar had hij wel wat mee. De andere hond daar in tegen leek hem minder leuk te vinden. Het dier krulde zijn lippen op en gromde tegen hem. Drake keek het dier even strak aan en bedacht zich iets. Dieren kunnen je ware aard zien en voelen aan wanneer iemand andere bedoelingen heeft dan dat hij laat zien. Alleen Drake was absoluut niet bang voor een hondje. In zijn ogen liet Drake de dreiging zien die hij over kon brengen met de vlammende kleuren. Het was een kleine seconde die het meisje niet opviel, maar het was genoeg voor de hond die zijn blik afwendde en nu wist wie hier de baas was. Drake liet zich niet kisten door zo'n schurftbeest.  Hij zag hoeveel moeite ze had met haar koffer en met zijn armen over elkaar schudde hij zijn hoofd. Zo te zien had hij een eigenwijze voor zijn neus staan hier. ‘Maar je mag me wel helpen om dat verrekte ding uit die verrekte shuttle te krijgen.’ Drake grinnikte en liep er naar toe, maar ze liep er zelf al erg aan te sleuren ook. ‘Hopelijk heeft Layla je niet te veel lastiggevallen,’ Drake keek haar even met een grijns aan. ''Maak je geen zorgen, honden zijn de loyaalste dieren die een mens kan hebben. Als ze me leuk vind, denk ik dat dat genoeg zegt.'' De hond had zijn oren plat gelegd, maar begon nu alweer te kwispelen en jankte naar Drake. De jongen grinnikte naar de hond. Het andere dier daar in tegen leek nog steeds minder enthousiast en liep alvast op onderzoek uit verder het school terrein op. ‘Misschien kun je me ook helpen met die etages te vinden hier. Ik snap helemaal niks van deze school,’ Hij haalde een hand door zijn haar. ''Sure, ik loop hier al een tijdje rond en kan je gerust wegwijs maken.'' Nu viel te koffer om toen ze het opnieuw wilde pakken. Hij keek er bedenkzaam naar en was blij dat ze zich geen pijn had gedaan. Net toen hij het wilde pakken stak ze opeens haar hand naar hem uit, Drake knikte en gaf zijn hand ook. Het was zelf zo dat hij haar hand draaide en er een lief zacht kusje op gaf. ''Hartelijk welkom op Starshine Academy Alyssa. De naam is Drake, Drake Burned.'' hij kwam weer omhoog met een lieve glimlach die haar warm aankeek. Uit het niets voelde hij opeens hoe de hond tegen hem aan sprong, Drake schoot in de lach. ‘Layla, nee. Af!’ Drake aaide de hond over haar kop en onder de kin speelde even met haar. ''It's fine. Don't worry about it.'' zei Drake grinnikend. Toen de hond weer rustiger was keek hij naar de koffers. ''Okey, die koffers ga jij niet dragen. Wat is je element? Want dan weet ik waar je etage is en kan ik je naar de meiden afdeling brengen, mét koffers.'' zei Drake vriendelijk. Hij liep naar de koffers toe en pakte ze allebei op. Drake was een jongen van 18 die trainde en zijn lichaam bij hield, dus dit moest niet zo'n probleem voor hem zijn.

Alyssa had een korte blos over haar wangen voelen komen toen de jongen haar hand had gedraaid en er een kus op had gedrukt. Ze was eigenlijk nog nooit op die manier begroet geweest door een jongen. Ze dacht aan de keren dat Andrew haar had begroet. Ze probeerde het moment zover mogelijk weg te duwen in haar hoofd omdat ze er eigenlijk gewoon niet meer aan wilde denken. Ze was nu op Starshine en dat was het enige wat ertoe deed. De jongen had zich voorgesteld als Drake en Alyssa begon hem steeds aardiger te vinden, maar het zat haar wel dwars dat Duvel zo geïrriteerd en wantrouwend tegenover de mensen deed. Het was niet de eerste keer dat hij zo deed, maar zijn gedrag was anders dan anders. En dat kon ze van Layla ook wel zeggen. De hond was enthousiaster dan anders. Twee tegenstrijdige gevoelens. Volgens Duvel zou de jongen niet te vertrouwen zijn, maar volgens Layla zou de jongen juist heel aardig zijn. Hmm. Dit moest ze beter in de gaten houden. Layla was dan ook wel erg naïef terwijl Duvel het meestal bij het juiste eind had. Toch was de hond van zichzelf al wantrouwend ingesteld en moest ze er voor nu niet te veel aandacht aan besteden. Haar blauwe blik gleed weer terug naar Drake en ze zette haar handen in haar zij. ‘Ik kan die heus wel zelf dragen, hoor. Ik ben geen meid.’ Ze dacht even na over wat ze net zei en lachte. ‘Oké, ik ben wel een meid, maar geen meisje-meisje.’ Ze had er echter niks meer tegenin te brengen aangezien Drake haar koffers al had meegenomen. Ze wierp haar handen dus expres dramatisch in de lucht, maar legde zich er algauw bij neer toen ze zich bedacht hoe zwaar die koffers wel niet waren. En het idee dat ze daarmee de trap op moest lopen. En dan ook nog eens moest proberen om niet naar beneden te vallen. Nee, misschien was het toch maar beter dat Drake ze droeg. ‘Maar goed, ik bestuur aarde,’ sprak ze. ‘En een klein beetje water,’ voegde ze er trots aan toe. Ze hoopte dat ze hier een paar Cassiaanse lessen kon volgen zodat ze beter zou worden. Natuurlijk zou ze ook wat hulp aan haar vader vragen. De man zou vast blij zijn als hij zijn dochter zou kunnen helpen. De zwartharige meid keek rustig naar Drake terwijl ze langs hem liep. Layla liep vrolijk naast Drake en sprong zo nu en dan enthousiast op en neer voor hem waarna ze met haar oortjes wiebelde. Alyssa moest lachen. Duvel was echter nogal stil geworden en wierp steelse blikken op Drake. Alyssa rolde met haar ogen en haalde daarna haar schouders op. Ze moest het voor nu maar negeren, bedacht ze zichzelf. Het duurde niet lang voordat ze een paar trappen zag verschijnen en vroeg zich af of dit soms de weg naar de etages was. Ze hield haar hoofd even schuin en zag dat het aangegeven stond bij welke etage ze zich nu bevonden. Na een korte aarzeling sloeg ze naar links en ging een trap op. Duvel liep voor haar uit en Layla liep achter haar. Toen ze nog één trede moest lopen draaide ze zich om om iets aan Drake te vragen, niet het beste moment als ze daar later op terug zou kijken. Haar hiel bevond zich te dichtbij het einde van de voorlaatste traptrede waardoor de zwartharige haar evenwicht verloor. Ze wist zichzelf overeind te houden door naar de leuning te grijpen, maar kon niet voorkomen dat ze een beetje tegen Drake botste en haar hoofd zich opeens heel dichtbij de zijne bevond waardoor er blosjes op haar wangen kwamen. Haar ene hand had ze als reflex tegen zijn borstkas gelegd en haar blauwe ogen sperden zich wijd open van schrik en verbazing. Haar andere hand probeerde nog steeds te voorkomen dat ze viel en Alyssa merkte dat ze weggleed waardoor ze een kreetje slaakte.

De jongen keek vriendelijk naar het meisje dat voor hem stond. Drake vond het eigenlijk altijd wel erg leuk om nieuwe mensen te ontmoeten, hij zag elke persoon als een kneedbaar element waar je van kon leren en ook verschillende bewegingen had. Sommige mensen waren zoals hij erg ligt ontvlambaar, werden heel erg snel boos of hadden weinig geduld. Soms waren er van die zwevers met hun hoofd in de wolken en alles chill vonden, Drake kon wel om die mensen lachen. Ook had je de kleine onzekere mensen die een laag zelfbeeld hadden en het rot vonden in grote groepen en liever alleen waren. Soms gepest en soms een goede vriendengroep gevonden. Het verschilde heel erg tussen mensengroepen. Drake zat vaak in de school gangen wanneer hij les had, dan keek hij simpelweg de gang rond om mensen te observeren en misschien zelfs de nieuwste roddels op te vangen die te horen waren. Het was altijd leuk om de mensen te horen praten over elkaar, wat ze écht dachten en waarom. Drake kon die informatie weer heerlijk gebruiken in zijn voordeel, wanneer hij iets van iemand wilde. Drake keek naar de verschillende reacties van beide honden, maar verder negeerde hij het nu. Layla daar in tegen kon hij wel om lachen. Met de koffers in zijn hand liep hij het plein over  ‘Ik kan die heus wel zelf dragen, hoor. Ik ben geen meid.’ Drake keek om met een vreemd fronsend gezicht. Trangender in open mind, well that's okey.. was een gedachte door zijn hoofd, maar natuurlijk snapte hij wel wat ze bedoelde waardoor hij een charmerend lachje horen. De kus op haar hand had ook gewerkt en Drake vond het erg leuk om te zien hoe ze op hem reageerde. ‘Oké, ik ben wel een meid, maar geen meisje-meisje.’ Drake lachte om haar en schudde zijn hoofd even. ''I understand girl. Weel let me say.. I am a boy you won't meet everyday.'' sprak Drake geheimzinnig. Ego? Of zat hier meer achter dan zijn woorden leken te zeggen. Drake liep verder met de honden en Alyssa naast hem, hij luisterde rustig naar haar woorden terwijl hij de zware koffers vast had. ‘Maar goed, ik bestuur aarde,’ sprak ze. ‘En een klein beetje water,’ Drake knikte. ''Dat zijn mooie elementen, dus je hebt ook een combinatie, waardoor je modder kunt sturen? Ik zou eens langs gaan bij de kunst lerares hier, ze geeft sculpting les.'' zei Drake rustig tot ze bij de trap kwamen. Toen ze daar op stapte, leek ze zich weer om te draaien om iets te vragen. Alleen in die paar seconden leek ze te vallen, gelukkig wist ze zich snel vast te kunnen pakken, maar stootte tegen Drake aan. Ze waren al wat verder de trap op dus Drake leek inderdaad te gaan vallen hierdoor met de zware koffers in zijn handen. Alleen op dat moment dat zijn ene been naar achter viel bracht hij in een snelle reflex een vlam onder zijn voeten waardoor hij simpelweg weer terug werd gegooid. Nu hij weer zijn stond was Alyssa dus ook gevallen en had haar hand tegen zijn borst geplaatst, haar gezicht heel dicht bij dat van hem. Drake keek haar aan met pretoogjes aan en glimlachte even lief. ''I can warm up some situations. My element is fire.'' Hij had de koffers op de treden gezet en keek haar aan, maar ze leek haar grip niet echt gevonden te hebben. Net op tijd wist Drake haar nu op te vangen, greep haar onder haar rug vast en zijn vurige ogen keken geruststellend in haar blauwe kijkers. ''Gaat het weer?''

Het was haar steeds weer een vraag hoe het toch kwam dat zij steeds in dit soort situaties verkeerde. Bij Andrew verkeerde ze ook altijd in van die vreemde situaties. Met hem en met zijn vrienden had ze meerdere malen voorgehad dat ze bijna gevallen was en dat het dan toch voorkomen werd door hun. Zo had ze eens voorgehad dat ze op een trapje stond om de ramen te poetsen en dat één van Andrew’s vrienden langs kwam lopen. Zonder te kijken had hij met zijn schouder hard tegen het trapje gestoten waardoor Alyssa met een kreet naar beneden dreigde te vallen. In plaats van dat ze de grond toen raakte was ze opgevangen geweest door de jongen. Die had haar even aangekeken, maar had haar daarna losgelaten zodat ze haar benen snel onder zich moest verplaatsen om niet om te vallen. De vrienden van haar broer waren gewoon echt eikels geweest en ze wilde niet al te veel meer aan hun denken, evenals aan haar eigen broer. Hij mocht al helemaal opsodemieteren. Ze rilde toen ze aan hem dacht en even meende ze dat hij het was die haar vasthield en niet Drake, maar dat ging algauw over toen Drake met die vriendelijke stem van hem tegen haar sprak. Het was vreemd om zo tegen hem aan te staan. Haar polsen leunden tegen zijn borstkas en zijn armen hingen om haar rug. Het leek een beetje alsof ze een verliefd koppeltje waren en verlegen keek Alyssa hem nu recht aan met haar blauwe ogen. ‘Eh…’ sprak ze toen ze in zijn rode ogen keek. Andrew’s ogen waren van het zachtste lichtgrijs. Dat was ook weer een verschil. Ze keek even verlegen naar zijn borstkas waar haar handen nog altijd op rustten en schraapte haar keel toen. ‘J-Ja hoor,’ sprak ze vervolgens een tikkeltje stotterend. Ze werd echter wat gekalmeerd door die geruststellende ogen. Haar hart klopte ontzettend hard in haar keel, maar ze wist niet of dat door de situatie kwam of omdat ze zojuist net gevallen was en dat gewoon een kleine schrikreactie was. Layla stond naast hun en bewoog haar ene oortje opzij terwijl ze het andere naar boven gericht hield. Het leek net alsof ze haar baasje letterlijk vroeg waar ze mee bezig waren en om eerlijk te zijn wist Alyssa het zelf nu ook niet meer zo goed. Geen van beiden hadden ze tot nu toe een poging gedaan om elkaar los te laten en naar Alyssa’s gevoel stonden ze hier veel te intiem en veel te lang al zo. En dus maakte het zwartharige meisje zich voorzichtig los uit zijn greep, kuchte zachtjes en draaide zich vervolgens om. Ze stapte de overloop op. Haar blik gleed naar de verschillende deuren die zich aan weerszijden van de gang bevonden en ze krabde even aarzelend over haar hoofd. ‘Ik zoek een kamer voor mij alleen. Dat hebben ze hier toch wel, hoop ik?’ Ze keek hem expres niet al te veel aan omdat haar wangen nog steeds rood waren van daarnet. Kom op, Alyssa, sprak ze zichzelf streng toe. Je ként hem niet eens en je zit hier al te blozen als een gek. Zorg dat je je shit weer bij elkaar krijgt, ja? Ze kuchte even om haar eigen gedachten en begon vervolgens zomaar een richting uit te lopen, niet echt wetende wat ze aan het doen was. ‘Dus je element is vuur,’ sprak ze omdat ze zich dat nog wel kon herinneren van hun gesprek van voor dat ze besloot om even dramatisch te vallen. ‘Lijkt me echt wel een stoer element. Zou ik ook wel willen leren.’ Haar stem klonk een beetje afwezig, maar dat kwam omdat ze haar aandacht op een deur had gefixeerd. Ze deed deze open… en keek vervolgens recht naar een vrijend stelletje. Met een luide ‘sorry!’ deed ze de deur weer met een klap dicht. Ze keek Drake eerst geschrokken aan en met een knalrode kop, maar begon vervolgens te lachen. ‘Moeten ze de deur maar op slot doen.’ Ze moest ietsje harder lachen en ging toen naast hem lopen. Nee, ze liet hem het zoekwerk maar doen, dacht ze zo.