Nijdig maar vastbesloten om het te doen, trok ze haar broek omlaag en gooide hem naast haar trui op een platte steen. Snel bond ze haar lange haar bij elkaar en liep naar de rand. Ze ademde diep in en stapte het water in. Het was minder koud dan het poeltje bij de waterval en rustiger, maar gelijk was het een stuk enger zonder Zack erbij. Ze durfde niet eens verder dan haar knieën. Op die manier zou het dus nooit lukken! Ze balde nijdig haar vuisten naast haar lichaam. En toch zou ze het water in gaan!
Na een paar minuten roerloos zo te hebben gestaan, moest ze aan zichzelf toegeven dat het er niet van kwam. Kwaad stampte ze weer terug naar de oever, trok haar trui over haar hoofd en sjorde haar broek omhoog. Ze plofte op de steen neer en keek nukkig naar de zon, die inmiddels aan het ondergaan was. Hoe laat was het eigenlijk?
Zo in de avondlijke stilte kon ze eens goed nadenken over haar eigenaardige ervaring met Zack. Die onverklaarbare extra slagen die haar hart soms maakte als die stomme puppy op die eigenaardige manier haar aankeek. Oke, misschien snapte ze wat het betekende, maar waarom uitgerekend hij?! Zack was haar beste en zo'n beetje haar enige vriend, die stomkop met zijn verdraaid schattige ogen.
Ze trok haar knieën omhoog en slaakte een diepe zucht. Liefde ontdekken op je achttiende, bestond er iets achterlijkers?

Poppeke

Het was tegen de avond en Poppy bevond zich op één van haar lange dwalingen rond de school. Dit deed ze wel vaker als ze haar hoofd leeg wilde maken. Een traan biggelde langs haar lelieblanke huid. Ze kon al het water controleren dat er bestond, maar haar eigen tranen bedwingen, ho maar. Een zucht ontsnapte langs haar volle lippen. Het was al de zoveelste keer vandaag dat dit was gebeurd. Ze had gedacht dat het over zou zijn nu ze ver weg van huis was, maar niets was minder waar.
Poppy keek vluchtig om zich heen. Niemand te zien. Zou ze…? Waarom ook niet. Er was niemand in de wijde omtrek te bekennen. Plotseling zette ze het op een rennen, iets waar ze als meisje van stand zwaar voor bestraft zou worden als ze betrapt werd. Een meisje als zij behoorde altijd sierlijk en rustig te wandelen en zeker niet als één of andere wildebras te rennen. Dat was één van de vele dingen die ze had meegekregen in haar opvoeding.
Maar het kon haar even niet schelen. Ze moest haar energie kwijt, ze moest even…weg zijn van alles. Haar lange, goudblonde haar golfde achter haar aan, terwijl ze haar slanke benen snel voortbewoog.
Pas toen ze bij een prachtig meer aankwam, stopte ze. Het water was betoverend mooi op dit tijdstip en lachte haar toe. Poppy stak op haar beurt uitnodigend haar hand uit en liet een straaltje water over haar arm naar haar lichaam glijden, zodat het al het vuil wat er tijdens het rennen op was gekomen af kon wassen. Binnen enkele seconden was ze weer het ‘toonbeeld van gratie en perfectie’ wat haar familie graag wilde zien. Om haar mint-kleurige jurk niet opnieuw te bevuilen, bleef Poppy aan de rand van het water staan en staarde naar de horizon waar de zon al begon onder te gaan. Het zou nu niet lang meer duren voor het licht haar verliet. Terwijl haar blik over het meer gleed, merkte deze een silhouet op, welke niet ver bij haar vandaan was. Poppy keek er aandachtig naar en ontdekte dat het een meisje was van haar leeftijd. Verwonderd wendde ze gehaast haar blik af. Rennen was nog tot daar aan toe, maar halfnaakt zwemmen in een meer waar iedereen je kon zien…? Dat kon echt niet. Poppy sloeg haar ogen neer. Het was alsof ze haar moeder in haar hoofd de regels hoorde vertellen.
Toch kon ze het niet laten weer naar het meisje te kijken toen deze weer op de kant stond en haar kleren had aangetrokken. Voor Poppy het goed en wel besefte, was ze al naar haar op weg. Maar wat zou ze zeggen? Ze kon moeilijk aankomen met zoiets als: “Uh, hé, ik zag je net in je blootje in het water staan, dus ik dacht: ik kom even hallo zeggen.”
Dat was ten eerste behoorlijk ongepast en niet te vergeten creepy en daarbij zou ze het absoluut niet toelaten dat ook maar iemand het gevoel kreeg dat Poppy oprecht geïnteresseerd in hem of haar was. Daarom ging Poppy zwijgend naast het meisje staan. Haar handen zette ze in haar smalle taille, waarbij haar peperdure, gouden armband zachtjes rinkelde.
“Je ziet eruit alsof je zojuist een beroerte hebt gehad.” constateerde ze uiteindelijk. Haar stem klonk melodieus en zoet, maar haar woorden logen er niet om. Als je opgegroeid was in een familie zoals de hare, was tact richting mensen ‘beneden je stand’ niet bepaald iets wat je had meegekregen. Poppy zuchtte. “En waag het niet om flauw te vallen ofzo, want ik doe niet aan mond-op-mond en dat soort dingen.” voegde ze er aan toe. Haar hazelnootbruine ogen bestuurden het meisje onderzoekend. Een kleine grijns tekende zich plotseling op haar gezicht. Wauw, als iedereen een tegenpool zou hebben, dan zou dit zeker de hare zijn. Het meisje leek haast in niets op Poppy. Ze had wat ruws, bijna wat jongensachtigs over zich en in het bijzijn van een overduidelijk netjes meisje-meisje als Poppy viel dat des te meer op. Grappig.

Afwezig trok ze een pluk gras uit de grond en versnipperde het tussen haar vingers. Ze had geen zin om het nog eens te proberen, maar evenmin om terug naar het kasteel te gaan. Ze wilde even helemaal nergens heen. Haar moment van stilte werd echter onderbroken door het gerinkel van een armband, vlak naast haar. Ze draaide duf haar hoofd opzij en keek omhoog. Wat ze voor zich zag, kneep even haar ingewanden dicht. Een meisje met lang blond haar, een lichtgekleurde jurk en een gezicht dat Ravenna net iets teveel aan de uitdrukking van haar grootmoeder deed denken. Ze had haar ene hand, die met de erg duur uitziende armband om de pols, in haar zij gezet. Die zij zag er net iets te perfect uit. Ze bekeek haar gezicht wat beter; typisch een rijkeluis hoofdje: volmaakt en misselijkmakend schattig.
“Je ziet eruit alsof je zojuist een beroerte hebt gehad.” Oh, het kon praten. Ze trok een wenkbrauw omhoog. Zag ze er zo uit? Misschien het feit dat ze gewoon zo graag een punt wilde zetten achter het niet kunnen zwemmen en dat het niet lukte. “En waag het niet om flauw te vallen ofzo, want ik doe niet aan mond-op-mond en dat soort dingen.” Langzaam kwam Ravenna omhoog en leunde een beetje naar achteren. Het lengte verschil viel op, hoewel ze duidelijk even oud waren. Ravenna stak bijna met kop en schouders boven het meisje uit, maar niet omdat ze klein was. Alles aan dit roomkleurige geval leek te perfect. 'Mocht je willen.' schamperde ze. Niet te geloven, zelfs hun stemmen waren elkaars tegenpolen. Maar er was wel iets wat Ravenna goed deed: het meisje had duidelijk moeite gehad met haar half naakte moment. 'De dag dat ik flauw val, is de dag dat die snoet van jou genegeerd wordt.' want eerlijk was eerlijk: ze was erg knap. Niet dat Ravenna af ging op dat soort mensen. Ze deden haar zo sterk aan haar grootmoeder denken, die haar oudste kleindochter tevergeefs had geprobeerd in een voorbeeldige dame om te toveren.

Poppy trok een wenkbrauw op toen het meisje omhoog kwam. Het kwam niet vaak voor dat een ander meisje langer was dan zij. Poppy probeerde zo te gaan staan dat ze niet al te opvallend omhoog moest kijken, dat gunde ze de ander niet.
“Mocht je willen.” zei het meisje.
Poppy snoof. Nou nee hoor, om eerlijk te zijn zat Poppy er niet bepaald op te wachten dat het meisje flauwviel, een beroerte kreeg of nog erger dat zíj haar dan mond-op-mond moest gaan geven.
“De dag dat ik flauw val, is de dag dat die snoet van jou genegeerd wordt.” voegde het meisje eraan toe. Wát zei ze..?! Wist ze wel tegen wie ze sprak?

Het was even stil. Aan niets viel te merken wat er op dit moment door Poppy heen ging. Haar houding bleef onveranderd en ze bleef de ander strak aankijken. Er was voor een moment niets anders te horen dan de wind die zachtjes langs hen heen blies.

Uiteindelijk verscheen er plotseling een brede grijns rond Poppy’s lippen. “Ik mag jou wel.” zei ze grinnikend. Ze wist zelf ook niet precies wat het was, maar het meisje had op de juiste manier op haar gereageerd, iets wat niet snel gebeurde.
Ehm, ja, dus ze was een keer vriendelijk tegen iemand. Hoe ging zo iets? Aarzelend stak Poppy haar hand maar uit naar het meisje. “Poppy Peyton. En wie ben jij?” het gebeurde evenmin vaak dat Poppy iemand haar achternaam vertelde, aangezien het een welbekende naam was en zowel gevreesd, geliefd als gehaat werd. Ze wist eigenlijk nooit zeker waar de persoon met wie ze sprak paste in dat rijtje, daarom was ze bij voorbaat altijd op haar hoede. Maar aangezien dit meisje zo direct was, liet ze iets van deze achterdocht los. Haar blik gleed even naar het prachtige water. “En ik weet niet wat je zonet aan het doen was in het meer, maar als je jezelf probeerde te verdrinken, schijnt het vaak beter te werken als je ook daadwerkelijk onder water gaat.” Het was allerminst beledigend bedoeld, maar wederom niet erg tactvol van haar kant. Poppy zond het meisje echter een vriendelijke glimlach en wachtte duidelijk op een reactie. Haar ogen schitterden van nieuwsgierigheid naar dit...dit exemplaar voor haar.

Eens op een rijtje zetten: blond haar versus zwart, vrouwenlichaam versus een houtblok en een bloemetjespersoonlijkheid versus een dode boom. Achteraf had ze gelachen, maar iets hield haar spot even tegen, alsof Zack van achter een boom afkeurend met zijn hoofd stond te schudden. Het meisje snoof na die laatste opmerking en keek hooghartig. Eens...
Ze kreeg een brede grijns op haar gezicht, die haar een totaal andere indruk gaf. “Ik mag jou wel.” Ravenna stond even met haar mond vol tanden en dreigde er net zo nietszeggend uit te gaan zien. Voorzichtig stak het meisje haar hand uit. “Poppy Peyton. En wie ben jij?” Een moment dreigde Ravenna te gaan lachen om die naam, maar de onverwachte wending in het gesprek kwam haar niet onaangenaam. Na nog even een verbaasde uitdrukking te hebben gekregen, lachte ze even kort en verwart, maar stak toen ook haar hand uit en schudde die van Poppy. 'Ravenna Dai.' zei ze en dit keer grijnsde ze ook. “En ik weet niet wat je zonet aan het doen was in het meer, maar als je jezelf probeerde te verdrinken, schijnt het vaak beter te werken als je ook daadwerkelijk onder water gaat.” Haar grijns verslapte en nu keek ze alsof ze op wangedrag was betrapt. 'Eh ja...dat was eh...' begon ze en haar oren kleurde even rood. 'Ik probeer te leren zwemmen om een vriend van mij terug te pakken...lang verhaal.' Ze slaagde er weer in om te grijnzen.
Ondanks haar dure uitdrukking, leek Poppy een waardige tegenstander en Ravenna's oren klonk dat als iemand waarmee ze zou kunnen opschieten. 'Dus nee, ik probeerde niet te verdrinken, ik ben alleen een te grote schijtert om verder het water in te gaan.'

Poppy glimlachte toen het meisje, wat zich voorstelde als Ravenna, haar hand schudde. Ravenna’s hand was nog vochtig van haar ‘momentje-in-het-meer’. Poppy bewoog haar arm iets, zodat het water van haar eigen hand gleed en dit in een klein visje veranderde wat rond hen door de lucht zwom.
Ze keek echter weer verbaasd naar de ander, toen deze vertwijfeld begon te spreken als antwoord op haar vraag of ze zichzelf wilde verdrinken daarnet: “Eh ja…dat was eh..” Poppy zag hoe ze wat rood aanliep. “Ik probeer te leren zwemmen om een vriend van mij terug te pakken…lang verhaal.”
Poppy beantwoorde Ravenna's hernieuwde grijns met één van zichzelf, maar keek er ook dwars doorheen. Het was duidelijk dat Ravenna ermee zat dat ze probeerde te leren zwemmen, maar dit duidelijk niet was gelukt. “Dus nee, ik probeerde niet te verdrinken, ik ben alleen een te grote schijterd om verder het water in te gaan.”
Poppy grinnikte hoofdschuddend. “Raaf, ik kan je nu al vertellen dat het je waarschijnlijk beter was gelukt om jezelf te verdrinken als je helemaal alleen, tegen het begin van de avond, in een diep meer als deze wilde leren zwemmen.”
Plotseling rechtte ze haar rug iets en toonde een scheve grijns. “Wat jij nodig hebt is een mentor. Iemand die het je voor kan doen en die één kan zijn met het water. Iemand zoals…” Alsof het nog niet duidelijk genoeg was op wie ze doelde, keek Poppy vluchtig om zich heen. Haar blik kruiste die van Ravenna, of ‘Raaf’ zoals Poppy haar voortaan zou noemen, weer. “Iemand zoals ik!” Bevestigend bewoog ze haar hand, waardoor het watervisje weer veranderde in een plas water en terug in het meer belandde. “Ik kan je wel het één en ander laten zien, als je wilt.” Maar als het op Poppy Peyton aankwam, dan was er niet echt sprake van ‘willen’, maar ‘moeten’. 'Nee' was een woord wat zíj gebruikte, niet wat anderen tegen haar gebruikte. Dus voor Ravenna ook maar antwoord had gegeven, deed Poppy al een paar stappen richting het water. Plotseling realiseerde ze zich dat ze Ravenna moeilijk kon leren zwemmen met haar jurk nog aan. Bovendien zou het kledingstuk dan voor eeuwig geruïneerd zijn. Maar wat moest ze anders..? Wacht, zou ze…? Maar haar moeder…de regels…?
Poppy beet kort op haar lip. Ach wat, het was niet alsof haar familie hier ineens zou staan. Bovendien begon het al donker te worden, dus ze zou niet eens makkelijk te zien zijn! Uiteindelijk nam Poppy een besluit en trok ongegeneerd haar jurk over haar hoofd, zodat ze alleen nog in haar ondergoed stond. Ze schaamde zich niet voor haar lichaam en eerlijk gezegd, was er ook niet echt iets om haar voor te schamen. Poppy kon met eerlijkheid zeggen dat ze aardig ‘goed gevormd was’ op de juiste plekken.
Ook wierp ze haar chique schoenen uit en legde deze met haar jurk netjes in het gras, waar ze nog het minst vies zouden worden. Daarna ging ze met haar enkels in het water staan. Wow, dit was lang geleden! Poppy hield van zwemmen en was er best goed in geweest, maar nu ze ouder was, werd het haar niet meer toegestaan om zich zo naakt te tonen aan de buitenwereld, zelfs niet bij het zwembad achter in de tuin. Haar moeder was veel te bang dat de jonge, mannelijke bediendes dan de verkeerde ideeën kregen. Ugh…
Haar lange, blonde lokken kriebelde op haar onderrug toen ze zich weer naar Ravenna omdraaide. “Kom je nog? Of durf je nog steeds niet?” riep ze met een uitdagende grijns, om Raaf over de drempel te helpen. "Je gaat me toch niet vertellen dat een stoere chick als jij banger bent voor een beetje water dan een chique tut als ik?" Hopelijk ging dit werken. Challenge accepted, schoot het door haar hoofd.

OOC: :')

Spoiler:

Om de een of andere reden stond Poppy haar niet tegen. Ze waren zo verschillend van elkaar dat het grappig leek. Nog steeds kreeg Ravenna een gevoel van irritatie als ze naar dat rijkeluiskind keek, maar haar trots had ook iets losgemaakt bij haarzelf dat niet als onaangenaam voelde. “Raaf, ik kan je nu al vertellen dat het je waarschijnlijk beter was gelukt om jezelf te verdrinken als je helemaal alleen, tegen het begin van de avond, in een diep meer als deze wilde leren zwemmen.” Ah ja, dat was waar ook. Ze keek haar een beetje schaapachtig aan en knikte niet eens. Ze vond Poppy wel amusant, maar moest gelijk oppassen dat ze niet te onbeleefd tegen elkaar werden. “Wat jij nodig hebt is een mentor. Iemand die het je voor kan doen en die één kan zijn met het water. Iemand zoals…” Ravenna kreeg een halve grijns op haar gezicht die het midden hield tussen een geamuseerde lach en een pijnlijke grimas. “Iemand zoals ik!” Daar had je het al, moest ze nu werkelijk weer het water in met dit exemplaar. Met Zack was het al vernederend genoeg geweest... “Ik kan je wel het één en ander laten zien, als je wilt.” Ze kreeg het idee dat het geen kwestie was van willen, maar van moeten. Ravenna lachte even omdat dit geen situatie leek waar ze onder uit zou komen.
Poppy was al in de buurt van de rand van het meer maar leek te aarzelen om haar kleren uit te trekken, hetgeen Ravenna wel grappig vond. Ze liep haar achterna en trok haar trui weer over haar hoofd. 'Ja..? vroeg ze haar, een tikje uitdagend en geamuseerd tegelijk. Iets te snel maakte Poppy haar besluit, zodat Ravenna niet langer de tijd had om ervan te genieten. Haar kleren waren vrij snel uit en Ravenna keek even met lichte bewondering naar....haar. Ze schudde haar hoofd snel en kneep haar ogen even dicht. “Kom je nog? Of durf je nog steeds niet?” Dat was een gevaarlijke vraag. Ze kneep haar ogen even tot spleetjes. "Je gaat me toch niet vertellen dat een stoere chick als jij banger bent voor een beetje water dan een chique tut als ik?" Dat deed de deur dicht. Ze trok haar broek uit en stapte het water in, tot ze naast Poppy stond. 'Zodra ik dit onder de knie heb, verdrink ik je.' zei ze, eerst geërgerd omdat het haar was gelukt en toen lachend.

Poppy rekte zich eens uit en maakte haar spieren los. Ze was klaar om een lenige duik in het water te maken. Een lach verscheen van oor tot oor toen Ravenna naast haar kwam staan. “Zodra ik dit onder de knie heb, verdrink ik je.” zei ze.
Poppy keek geamuseerd opzij. Ze had het zelden zo gezellig gevonden met iemand met wie ze aardig kon kibbelen. Ja, ze waren zeker aan elkaar gewaagd. “Houd ik je aan.” prevelde ze, wetende dat het waarschijnlijk überhaupt erg moeilijk zou zijn om iemand met watermagie te laten verdrinken. Grinnikend gaf ze Raaf een knipoog. “Maar voor het zover is, moet je eerst maar eens zelf ‘kopje onder’ durven gaan.” Na deze woorden liep Poppy een stukje dieper het water in, eerst tot het water tot haar knieën kwam en toen nog een stukje verder tot het net boven haar heupen kriebelde. Ze wist ook wel dat het onrealistisch zou zijn om van Ravenna te verwachten dat ze gelijk in één keer onder zou gaan, dus pakte ze het in stapjes aan, maar dat was niet het enige wat ze deed. Als het in stapjes onder water gaan werkelijk goed zou werken voor Ravenna, dan zou het haar eerder al gelukt zijn onder water te gaan. Daarom besloot Poppy, Ravenna enerzijds af te leiden, zodat ze zich niet te veel zorgen zou maken om het water en haar tegelijkertijd uit te dagen om steeds een stukje dieper te gaan. Goh, ze had een zeemeermin moeten zijn! Ze had vast die zeelui wel mee het diepe water in gekregen!

Poppy draaide zich om, zodat ze weer richting Ravenna gedraaid stond. Haar blonde haar hing aan de onderkant al in het meer en golfde mee met het schitterende water.
Met een simpele handbeweging liet ze naast zich wat water omhoog komen, waarna ze het met beide handen als het ware begon te kneden en te vormen alsof ze aan het kleien was. Dan kwamen die kunstlessen toch nog van pas! Wie had dat gedacht.
Stukje bij beetje werd de vorm van het water steeds duidelijker, tot er uiteindelijk een tweede Ravenna naast haar zweefde, alleen had ze een veel te grote neus, flaporen en een immens chagrijnig gezicht. Poppy bekeek het resultaat en was tevreden. Haar blik gleed uitdagend naar Ravenna. “Hm, lijkt goed, al zeg ik het zelf!”
Met twee vingers maakte ze korte, op- en neerwaartse bewegingen, waardoor de mond van haar waterige Ravenna-pop ook begon te bewegen. “Ik ben Ravenna en ik ben een te grote schijterd om verder het water in te gaan.” imiteerde Poppy zo goed en zo kwaad als het ging Ravenna’s stem. Ondertussen deed ze nog een pasje achteruit. Haar ogen zochten die van de échte Ravenna. “En? Wil je me nog steeds zo graag verdrinken?” ze grinnikte. “Kom me dan maar halen als je durft!” Terwijl ze haar Ravenna-pop een gek dansje liet doen, deed Poppy lachend nóg een stap achteruit. Het water stond inmiddels tot haar middel. Eens zien of dit haar ging helpen...

“Verdomme!” met een grom wreef hij over zijn voorhoofd omdat hij tegen het bovenstuk van de deur was gelopen die toch maar net 1m95 was zeker? De laatste weken had hij zich vaak gemeten en was het hem opgevallen hoe groot hij was geworden. Met zijn 1m98 was hij makkelijk de grootste van de school en torende hij boven haast iedereen uit. Zijn ravenzwarte piekerige haar dat alle kanten opstond was zeker nog opvallender. Hij bekeek zichzelf bij een raamweerspiegeling en hij fronste, was hij dit wwel echt? Hij was zo hard verandert tegenover vroeger dat hij zichzelf haast niet meer herkende. Hij schudde zijn hoofd zachtjes terwijl hij verderliep, met zijn ogen op de grond gericht in de hoop dat hij niemand omver liep omdat hij wel degelijk te groot was voor dit alles. Hij had zijn gitaar op zijn rug hangen en was eigenlijk gewoon op weg naar het meer, daar was het altijd wel stil en daar kon hij zonder gestoord te worden oefenen.

Eenmaal hij er was ging hij gewoon zitten, hij had niet door dat zijn beste vriendin hier was en nog een andere persoon. Het leek alsof ze niet voor hem bestonden op dit eigenste moment. Zijn ijsblauwe ogen verraadde niets van de emotie die hem diep vanbinnen kapotmaakte. Op zijn gezicht stond zijn gebruikelijke glimlach terwijl hij de gitaar van Angeal uit zijn tas haalde en hem bekeek. “It’s been awhile isn’t it...?” mompelde hij zachtjes tegen het instrument terwijl hij zijn lange vingers over het instrument zijn snaren liet glijden om dan een van zijn eigen nummers te beginnen spelen. Hij sloot zijn ogen, kende het liedje vanbuiten dus visuele begeleiding was helemaal niet meer nodig. Je kon zijn gezicht helemaal zien ontspannen terwijl zijn vingers elke toon zijn recht gaven om te schitteren. Dit liedje was voor zijn ex geschreven vlak nadat ze was heengegaan, het visualiseerde hun relatie goed eigenlijk en hij speelde het vroeger dagelijks dat zelfs nadenken er niet meer bij nodig was. Met zijn benen lichtjes opgetrokken en zijn gitaar tegen zijn zwarte tanktop gedrukt speelde hij verder, zonder zich ervan bewust te zijn dat hij hier misschien mensen mee stoorde.

//Zack komt hen lekker storen met zijn prachtige gitaarspel xD (was met toestemming though o3o)
//liedje dat hij speelt

Ze voelde er niet veel voor om opnieuw het water in te gaan en weer voor schut te staan, maar Poppy daagde haar te veel uit en daar kon ze gewoon niet anders dan op reageren. “Houd ik je aan.” hoorde ze haar zeggen en zag dat ze haar een knipoog gaf. “Maar voor het zover is, moet je eerst maar eens zelf ‘kopje onder’ durven gaan.” Misschien was leren zwemmen met Zack erbij nog niet eens zo slecht als bij dit genadeloze geval. Ze trok een grimas en veegde even over haar neus.
Haar geduld werd op de proef gesteld toen Poppy het water verder in liep en met watermagie iets begon te vormen. Ravenna's gezicht werd langzaam paars, terwijl ze zag hoe het water een beeld van haar vormde alleen met een neus als een aardappel, flaporen en een gezicht dat keek of het een citroen had ingeslikt. Ravenna zwol langzaam op van woede, maar durfde haar niet te lijf te gaan, omdat ze dan verder het water in moest. “Hm, lijkt goed, al zeg ik het zelf!” hoorde ze Poppy goedkeurend zeggen. Wat ze daarna flikte, deed de deur dicht. “Ik ben Ravenna en ik ben een te grote schijterd om verder het water in te gaan.” hoorde ze haar haar stem nabootsen. Ravenna's gezicht veranderde sneller van groen naar rood dan een stoplicht. “En? Wil je me nog steeds zo graag verdrinken?” ze grinnikte. “Kom me dan maar halen als je durft!” Ravenna was zo woedend, dat ze niet eens nadacht en het water verder in stampte, terwijl haar water imitatie een gek dansje deed. 'Luister eens jij geblondeerde opgeblazen wc-eend, ik-' De rest van haar gescheld stierf weg toen ze merkte dat ze al tot haar middel het water in was gekomen en nu bijna neus aan neus stond met Poppy. Hoe had ze dat...? Ravenna bleef een paar seconden naar het water staren. Toen proestte ze eventjes, keek Poppy weer aan en begon vreselijk te lachen. 'Ik moet zeggen, die neus siert me.' hikte ze tussen haar lachbui door. 'Oke, miss Bee, jij wint. Hoe nu verder?' zei ze, nog nagrinnikend toen ze eindelijk weer op adem kwam.
Haar stem werd half onderbroken door een vreemd geluid. Ze draaide haar hoofd naar de oever en zag iemand zitten die gitaar zat te spelen. Hoe romantisch en walgelijk. Ze rolde met haar ogen en keek nijdig toen ze merkte dat het een jongen was, die kwam zeker even koekeloeren. Wel alle... Ze waadde naar de kant en sprintte het laatste stukje verder. Vlakbij hem hield ze stil, het was inderdaad Zack. Alle verwarring van hun laatste ontmoeting, maakte dat ze hem maar uit liet spelen. Voorzichtig ging ze naast hem staan. 'Puppyboy?'

Poppy keek geamuseerd naar de verkleurende Ravenna. Haar dierlijke vorm moest vast een kameleon zijn, zo vlug veranderde ze van kleur. Even was Poppy bang dat Raaf erin zou blijven, maar het had wel het gewenste effect: als een dolle stier kwam ze op haar af gestampt. Poppy kreeg bijna de neiging om haar een rode doek voor te houden, maar aangezien ze alleen haar ondergoed bij zich had om te gebruiken, zou ze dat maar laten.
“Luister eens jij geblondeerde opgeblazen wc-eend, ik-“ begon Ravenna.
Voor ze haar nog meer idiote, dolkomische bijnamen kon geven, wierp Poppy haar een blik toe. Ze zag hoe Ravenna eindelijk door had hoe ver ze inmiddels in het water stond.
Een grijns verscheen op haar gezicht en deze werd alleen maar breder toen Ravenna in de lach schoot.
“Ik moet zeggen, die neus siert me.” hikte de ander. Nu kon Poppy zich ook niet meer inhouden en liet een aanstekelijk lachje horen.
“Oke, miss Bee, jij wint. Hoe nu verder?” vroeg Raaf.
Maar precies op het moment dat Poppy antwoord wilde geven, bereikte hen beiden een prachtige melodie. Ze keek verwonderd op. Waar kwam dat vandaan?
Haar ogen zochten het meer af, maar toen ze weer richting Ravenna gingen, schrok Poppy op. Nog sneller dan ze het water in was gerend, rende Ravenna nu weer naar de kant en naar…een jongen?
Aangezien Raaf met een noodvaart met haar halfnaakte lichaam naar hem toerende, concludeerde Poppy dat het vast een bekende van haar was.

Veel kalmer dan haar vriendin-in-de-maak, waadde Poppy zelf ook naar de kant. Eenmaal weer op het droge, draaide ze driemaal rond, zodat ze met haar watermagie al het water gemakkelijk van zich af kon laten glijden en binnen enkele seconden weer helemaal droog aanvoelde.
Poppy voelde niet bepaald de behoefte om Ravenna achter na te rennen in haar ondergoed naar, voor haar, een vreemdeling, dus trok ze vlug haar jurkje en schoenen weer aan. Het was alsof ze het meer nooit had aangeraakt, alleen haar lange haar zat wat warriger dan normaal, wat haar een speelser uiterlijk gaf.
Ietwat aarzelend begaf ze zich uiteindelijk richting Ravenna en de jongen. Ze kon hier wel als een eenling blijven staan, maar daar schoot ze verder ook niks mee op.

Niet veel later voegde Poppy zich bij de andere twee personen. Ze nam iets achter Ravenna plaats, zodat ze achter haar rug de jongen rustig kon bestuderen, maar in feite was ze vooral gefocust op zijn prachtige gitaarspel. Haar mond opende zich een stukje.
Het lied deed haar aan iets, of beter gezegd iemand, denken: haar halfbroer Jared.
Pijn tekende zich plotseling in haar hazelnootbruine ogen. Het leek wel alsof de melodie haar meevoerde, terug in de tijd. Het geluk, maar ook het verdriet wat die herinneringen met zich meebrachten deden Poppy een kleine grimas opzetten. Ineens was ze niet meer ‘Miss Rich Bitch’ of elke andere reputatie die ze hier had verworven. Nee, ze was alleen nog maar Jareds kleine zusje, dat wanhopig haar grote broer wilde volgen en nadoen.
Samen stiekem watersturen in de tuin of weglopen van huis. En toen ze ouder waren, nachten lang praten over…van alles. Samen lachen over dingen die alleen zij grappig vonden.
En zijn bloed… Zijn levenloze lichaam in de rivier.

Poppy schrok op en schudde onopvallend haar hoofd. Nee, nee, ze mocht niet meer aan hem denken. Dat kwam ervan als ze het toeliet; de fijne momenten werden verdreven door…door…

Met de laatste snaar die zong, ontwaakte Poppy als uit een trance. Ze hoorde Ravenna de jongen aanspreken met, wederom, een aparte bijnaam, wat haar vermoeden van eerder bevestigde: de twee kende elkaar. Misschien moest ze hen met rust laten, maar niet voor ze de jongen complimenteerde met zijn betoverende gitaarspel.
“Sorry dat ik stoor,” sprak ze bijna fluisterend, terwijl het lied inmiddels al uit was. “maar dat klonk echt prachtig. Ik eh…” Poppy keek van Ravenna, naar de jongen en tenslotte naar het gras wat haar enkels kietelde. “Ik vond je lied erg mooi. Zo…liefdevol, maar tegelijkertijd zo triest. Het klinkt bijna als…,” Ze beet kort op haar onderlip. Waar was ze mee bezig? Ze zette zichzelf voor schut zo. Haar ogen gingen weer omhoog, naar de jongen en ineens herkende ze hem. Was hij niet…? Hij leek er in ieder geval veel op. Onbewust deed ze een stapje dichterbij, waarbij haar jurk sierlijk mee zwaaide. “Wacht, kennen wij elkaar niet?” vroeg ze aarzelend. Hij leek echt verdacht veel op één van de leden van de Shadraanse, koninklijke familie. Niet eens zo heel lang geleden was zij bij hen op bezoek geweest met haar eigen familie. Er werd toen een groots feest georganiseerd. Alle rijke en machtige mensen van de planeten waren aanwezig, dus uiteraard ook de Peytons van de planeet Nova.
Zou hij het echt zijn? Afwachtend keek Poppy de jongen aan, wiens naam haar even ontschoten was.

Zack was gewoon een gitaarstukje aan het spelen dat hij voor Rhine had geschreven, de dag nadat ze zelfmoord had gepleegd. Eigenlijk ook dus vlak na de begrafenis sinds Savador die dingen graag snel afhandelde, want het ruïneerde het imago van de school wel, net zoals de dood van Alan en Kanda, die hadden ook zwaar doorgewogen op het imago van de school en dan was het een mirakel dat de schoolinspectie nog geeneens was langsgeweest. Zijn lange vingers gingen over de snaren terwijl hij elke klank tot zijn volle recht liet komen. Een lichte glimlach stond op zijn gezicht, de algemene glimlach die je altijd wel op zijn gebruinde gelaat kon vinden. Met zijn akoestische gitaar tegen zijn tanktop gedrukt en zijn lange gespierde benen opgetrokken zat hij daar, zich niet bewust van de twee personen die hier waren. Niet echt veel mensen wisten dat hij gitaar speelde en het liefst hield hij dit ook verborgen voor de wereld sinds zijn zelfgeschreven liedjes emotionele waarde hadden, net zoals zijn gitaar. Zoals altijd en typisch hem, speelde hij zijn liedje af voor hij echt maar reageerde. Zijn laatste toon speelde hij met gratie en hij opende zijn ogen om dan Ravenna’s stem te horen, ze stond naast hem: 'Puppyboy?'
Zacks ijsblauwe ogen keken in de richting van het geluid en hij besefte toen maar pas dat hij helemaal niet alleen was. Verdomme ze had alles gehoord, met nog steeds diezelfde glimlach keek hij Ravenna aan om dan zijn gitaar weg te steken in de zak en recht te staan. “Hey Ravenna,” zei hij en het besef dat hij nog meer naar beneden moest kijken nu werd groter en groter.

Er kwam nog een meisje bij en hij deinsde achteruit bij hoe hard ze op... háár leek... Zijn ijsblauwe puppyogen werden groot tot ze begon te spreken, dan kalmeerde hij weer, want haar stem leek alles behalve op die van Rhine: “Sorry dat ik stoor,” sprak het meisje bijna fluisterend en Zacks ogen waren op haar gericht. Haar even ronde ogen, het prachtige blonde haar dat Rhine ook had gehad. Het bracht hem even van de kaart en hij staarde haar stilzwijgend aan. “maar dat klonk echt prachtig. Ik eh…” Poppy keek van Ravenna, naar hem en tenslotte naar het gras. “Ik vond je lied erg mooi. Zo…liefdevol, maar tegelijkertijd zo triest. Het klinkt bijna als…,”
Zack fronste zijn wenkbrauwen bij haar woorden, wat bedoelde ze hiermee? Hij begreep haar niet goed, dus hij besloot het te vragen. “Als... wat?” vroeg hij met een zachte stem die totaal niet bij zijn intimiderende uiterlijk paste. . “Wacht, kennen wij elkaar niet?” vroeg ze aarzelend en zijn frons werd nog dieper. Wat bedoelde ze hiermee? Nu begon hij toch lichtjes te panieken in zichzelf en Ravenna zou dat vast aan zijn expressie kunnen afleiden sinds zijn frons dieper werd. “Ik ben... Zack... Zackary Acciaio, ik heb recentelijk mijn achternaam moeten laten veranderen door mijn stiefvader, maar hiervoor was mijn achternaam Fair,” zei hij terwijl hij zijn blik afwendde, Ravenna’s blik opzoekende, in de hoop dat hij gewoon kon verdwijnen eigenlijk. Ze leek veel te hard op Rhine en het deed hem pijn, pijn om weer het dode lichaam van haar te zien voorbijflitsen voor zijn ogen en de herkenning in het meisje haar ogen te zien, alsof het Rhine echt was. Zack besloot eindelijk weer naar het meisje te kijken, wachtend of ze hem echt herkende en met elke seconde stond hij wel dichter bij Ravenna, om een beetje comfort te zoeken.

Ze had niet veel gevoel bij muziek, ze vond het mooi, maar het had haar nooit echt geraakt. Toch leek ze een bepaalde pijn te voelen bij dit stuk. Poppy scheen het prachtig te vinden, maar de gedachte aan half naakt voor Zack te gaan staan, leek voor haar onverdraaglijk. Terwijl Ravenna al bij Zack was aangekomen, kleedde Poppy zich aan. Zack had haar opgemerkt toen hij ophield met spelen en stond op. Niet te geloven...Hij was weer gegroeid! Ze had al tegen hem op moeten kijken, maar nu leek ze haar hoofd bijna in haar nek te moeten leggen. “Hey Ravenna,” Ook hij leek wat ongemakkelijk door die lengte.
Poppy was inmiddels ook gearriveerd. “Sorry dat ik stoor,” sprak ze bijna fluisterend. Ravenna zag Zack's ogen even groot worden. Kwam dat door Poppy's verschijning of... Maar natuurlijk! Ravenna had Rhine nooit gesproken, maar wist wel hoe ze er uit zag, en Poppy... “maar dat klonk echt prachtig. Ik eh…” Poppy keek van Ravenna, die verwerkte even het moment.“Ik vond je lied erg mooi. Zo…liefdevol, maar tegelijkertijd zo triest. Het klinkt bijna als…,” “Als... wat?” Zack's stem was zacht. “Wacht, kennen wij elkaar niet?” vroeg ze aarzelend. Huh? Ravenna keek hen allebei niet begrijpend aan. Zack leek langzaam in paniek te raken. “Ik ben... Zack... Zackary Acciaio, ik heb recentelijk mijn achternaam moeten laten veranderen door mijn stiefvader, maar hiervoor was mijn achternaam Fair,” Hij bleef haar aankijken, maar liep steeds een beetje dichter naar Ravenna toe, die de wenk begreep. 'Zack, dit is Poppy.' zei ze zachtjes en legde een hand op zijn schouder. 'Poppy, heb je even..?' vroeg ze benauwd, want ze wilde een pijnlijke stilte voorkomen. Ze zou natuurlijk niet alles vertellen, maar het feit dat Zack inmiddels echt in paniek scheen, vroeg om noodmaatregelen.

“Als…wat?” vroeg de jongen, naar aanleiding van haar woorden.
Poppy schonk hem een onschuldig glimlachje en ging even het haar hand door haar blonde haar. “Eh, laat maar.” zei ze snel, aangezien ze hen niet kon vertellen waar het lied volgens haar naar klonk, zonder hen het verhaal van haar broer erbij te vertellen en dat wilde ze niet, nog niet althans. Dat verhaal deelde ze eigenlijk met niemand en was daardoor nog een grotere last die ze al jaren alleen droeg. Voorlopig wilde ze daar geen verandering in brengen, bang dat mensen haar dan als…iemand met gevoel zouden zien. Dan oogde ze zwak en dat mocht niet met haar reputatie.
Om van het onderwerp af te gaan, stelde ze nog een vraag aan de jongen, aangezien ze hem ergens van leek te kennen, maar niet zomaar ergens van.

“Ik ben…Zach… Zackary Acciaio, ik heb recentelijk mijn achternaam moeten laten veranderen door mijn stiefvader, maar hiervoor was mijn achternaam Fair.” vertelde de jongen.
Ah, dus toch! Blijkbaar had hij indruk gemaakt op Poppy die avond, als ze hem van alle honderden aanwezige gasten nog herkende. Oké, hij was dan ook niet bepaald lelijk te noemen.
Nu pas merkte Poppy iets vreemds op aan Zack. Haar onderzoekende blik gleed over hem heen. Hij was groot en breedgeschouderd, maar zijn houding was…onzeker? Of…?
Ze kon niet helemaal plaatsen wat er aan de hand was met hem, maar de verwarde blik in zijn ogen, deed haar vriendelijke glimlach versmallen. Had ze soms iets verkeerds gezegd? Of was er iets tussen hen gebeurd op de avond van het feest wat ze niet meer wist? Poppy begreep het niet en kreeg direct een beetje spijt dat ze Ravenna achterna was gegaan. Zie je nou wel? Ze zaten helemaal niet op haar gezelschap te wachten. Logisch, aangezien Poppy inmiddels meer vijanden dan vrienden had gemaakt op SSA. Het ging niet eens altijd expres. Mensen begrepen haar gewoon niet en zij hen niet. Ravenna was echt een uitzondering. Zij wist van nature op de juiste manier met Poppy om te gaan en haar gedrag goed te interpreteren. Zij leek verder te kijken dan Poppy's bitchy attitude en haar ietwat hautaine houding. Zo iemand tegenkomen was iets unieks voor Poppy. Er waren er maar weinig die de moeite namen om door haar 'imago' heen te prikken.
Maar desondanks leek het nu tijd voor haar om te gaan. Poppy wilde niet dat Zack zich ongemakkelijk voelde in haar bijzijn en aangezien Ravenna een vriendin van hem leek te zijn, zou ze waarschijnlijk bij hem blijven. Zijn ongemak leek met de minuut groter te worden, met name als hij Poppy's richting op keek. Nou ja, ze zou het waarschijnlijk wel verdiend hebben.

“Zack, dit is Poppy.” stelde Ravenna haar plotseling voor.
Poppy schrok op en zette snel weer een zonnige glimlach op. Haar blik ging naar Raaf. “Zack weet het misschien niet meer, maar we hebben elkaar eerder ontmoet.” legde ze uit. “Ik was een tijdje geleden te gast op een feest van zijn familie. Vandaar dat ik hem herkende.” Even -in feite zo kort mogelijk door de ongemakkelijke situatie- gingen haar ogen naar Zack. “Wat toevallig dat ik je nu hier tegenkom!” Daarna viel het stil. Een stilte die gemakkelijk in een pijnlijke stilte had kunnen veranderen.
Oké, misschien was dit een mooi moment om een smoes te verzinnen en weg te gaan, zodat ze van haar af waren. Hm, eens zien…wat zou ze kunnen zeggen? Ze moest…haar nagels lakken? Waarschijnlijk zou zíj daar nog mee wegkomen ook.
“Poppy, heb je even…?” onderbrak Ravenna haar gedachten.
Poppy keek haar verwonderd aan. “Eh, ja…” antwoordde ze ietwat vertwijfeld. Aangezien het duidelijk was dat dit betekende dat ze zich even van Zack zouden verwijderen, liep Poppy met Ravenna mee naar een bosje verderop. Poppy beet op haar onderlip en wierp een nerveuze blik op Raaf. Oké, nu kwam het. Nu zou Ravenna haar vragen weg te gaan.
“Wat is er?” vroeg Poppy om haar op weg te helpen. “Is hij…” ze knikte richting Zack. “Is hij oké? Hij ziet er nogal…verward uit, eerlijk gezegd.”

OOC: drama all over the place XD

Het meisje dat erbij was komen staan excuseerde haar omdat ze zogezegd zou storen, als ze nou niet zo op Rhine had geleken, had Zack zich beter op zijn gemak gevoeld, sowieso. Het kalmeerde hem al enigsins dat haar stem er niet op leek, de persoon voor hem had een iets betuttere stem, eentje waarvan je wist dat ze van de hogere stand kwam. De ronde ogen, hetzelfde lijkende gezicht en de goudblonde haren brachten hem van de kaart elke keer dat hij er zijn ogen over liet gaan. Het meisje begon zijn muziek te complimenteren en hij kreeg een lichte blos op zijn wangen, het was zeldzaam dat hij een compliment van iemand kreeg en het vleidde hem zeker dat ze het mooi had gevonden. . “Ik vond je lied erg mooi. Zo…liefdevol, maar tegelijkertijd zo triest. Het klinkt bijna als…,”
Zack fronste zijn wenkbrauwen bij haar woorden, wat bedoelde ze hiermee? Hij begreep haar niet goed, dus hij besloot het te vragen. “Als... wat?” vroeg hij met een zachte stem die totaal niet bij zijn intimiderende uiterlijk paste. . “Wacht, kennen wij elkaar niet?” vroeg ze aarzelend en zijn frons werd nog dieper. Wat bedoelde ze hiermee? Nu begon hij toch lichtjes te panieken in zichzelf en Ravenna zou dat vast aan zijn expressie kunnen afleiden sinds zijn frons dieper werd. “Ik ben... Zack... Zackary Acciaio, ik heb recentelijk mijn achternaam moeten laten veranderen door mijn stiefvader, maar hiervoor was mijn achternaam Fair,” zei hij terwijl hij zijn blik afwendde, Ravenna’s blik opzoekende, voor wat steun ging hij dichter tegen haar aanstaan. Het was niets persoonlijks en hij wilde het maar al te graag aan haar uitleggen en misschien dat hij dat zo zou doen ook nog.

'Zack, dit is Poppy.' zei ze zachtjes en legde een hand op zijn schouder. “Zack weet het misschien niet meer, maar we hebben elkaar eerder ontmoet.” legde ze uit. “Ik was een tijdje geleden te gast op een feest van zijn familie. Vandaar dat ik hem herkende.” Even gingen haar ogen naar Zack. “Wat toevallig dat ik je nu hier tegenkom!” Zack glimlachte, met nog steeds diezelfde blos op zijn wangen door het compliment van daarnet. “aangenaam Poppy en ik herken je ook...” zei hij zachtjes. Maar het meisje werd meteen weggeroepen door Ravenna die blijkbaar doorhad dat hij zich niet lekker in zijn vel voelde.
'Poppy, heb je even..?' zei ze en ze gingen beiden een beetje verderop staan, alsof ze gingen roddelen over hem en dan eens goed lachen, dit deed hem fronsen maar hij besloot hen beiden toch een paar minuten te gunnen tot hij helemaal tot bedaren kwam. ‘Zack, dit is niet Rhine okay? Ze was op dat feest weet je nog? Ze heet Poppy en niet Rhine Lafee’ sprak hij zichzelf toe in zijn gedachten en hij haalde eens diep adem voor hij zich bij hen beiden ging voegen.

Zacks ijsblauwe ogen gingen naar Poppy en hij glimlachte en met zijn normale toon begon hij te spreken: “Sorry dat ik een beetje awkward overkwam. Het is gewoon dat je erg op mijn ex lijkt die...” hij slikte even voor hij verderging, maar hij kon zijn glimlach niet bijhouden, deze verdween als sneeuw voor de zon. “... is gestorven. Daarom dat het even lastig was... het spijt me, je zou er niet de dupe van mogen zijn.” Zack ging niet meteen aan haar neus hangen dat Rhine haar arm had opengesneden en dat hij nu bij elke blik die hij Poppy toewierp, het lijk van Rhine voor zich zag, daarvoor kende hij haar helemaal niet goed genoeg.
Zacks blik ging naar Ravenna “een vriendin van je? Want een vriendin van jou is vast en zeker ook een vriendin van mij.” Hij was wel een persoon die aardig snel vrienden maakte met mensen van allerlei soorten en maten, hij had veel geduld, was altijd beleefd en vriendelijk, dus Poppy zou geen last van hem ondervinden normaal gezien.

“Zack weet het misschien niet meer, maar we hebben elkaar eerder ontmoet.” legde Poppy uit. “Ik was een tijdje geleden te gast op een feest van zijn familie. Vandaar dat ik hem herkende.” Ravenna keek eventjes licht spottend naar Zack vanwege het feit dat hij zich ook op rijkeluisfeestjes vertoonde. “Wat toevallig dat ik je nu hier tegenkom!” Ook Poppy leek niet helemaal op haar gemak, ondanks haar koele houding. Toen Ravenna haar even apart nam, nam ze dat bijna aan als een zegen. “Wat is er?” vroeg Poppy om haar op weg te helpen. “Is hij…” ze knikte richting Zack. “Is hij oké? Hij ziet er nogal…verward uit, eerlijk gezegd.” Ravenna knikte zachtjes en probeerde haar gerust te stellen dat het niet aan haar lag. 'Trek het je niet aan, hij kan er niks aan doen. Je lijkt alleen heel erg veel op zijn ex-vriendin. Die heeft ook...ik bedoel had...' Haar woorden haakten af toen ze ze probeerde af te wegen. Hoeveel zou ze Poppy vertellen.
“Sorry dat ik een beetje awkward overkwam. Het is gewoon dat je erg op mijn ex lijkt die...” Ravenna schrok zich bijna een ongeluk, toen Zack opeens achter hen stond en haar uit de moeilijkheden hielp. “... is gestorven. Daarom dat het even lastig was... het spijt me, je zou er niet de dupe van mogen zijn.” Ze merkte dat Zack steeds meer moeite had om koel te blijven. Ze zag zijn blik half wazig worden en raakte nu lichtelijk in paniek. Ze legde haar hand weer op zijn schouder en gaf hem een zacht kneepje. “een vriendin van je? Want een vriendin van jou is vast en zeker ook een vriendin van mij.” Natuurlijk wilde hij het ergens anders over hebben. 'Eh...Nouja, ze hielp me met zwemmen. Misschien wel...' Ze keek Poppy aan en grijnsde toen. 'We kunnen in ieder geval aardig met elkaar overweg, Poppy is een meester in figuren van water maken en erg amusant in het nabootsen van mijn uiterlijk.' Ze keek nu naar Zack en gaf hem een zachte stomp tegen zijn bovenarm (hoger kwam ze niet) en sloeg haar armen om hem heen, om hem zogenaamd in de lucht te tillen. Natuurlijk week hij geen centimeter. 'Je wordt nog dol op 'm. Hij kan ook erg goed zwemmen en vervelend zijn.' zei ze tegen Poppy en legde nu haar hoofd zogenaamd liefkozend tegen hem aan. 'Maar knuffelen gaat m ook aardig af, hoewel ik moet zeggen dat hij me de eerste keer bijna plette.'

Poppy zuchtte zichtbaar opgelucht toen Ravenna haar vertelde dat het niet aan haar lag dat Zack niet helemaal op zijn gemak leek te zijn. Maar hoe wist Ravenna dat zo zeker? En waar lag het dan wel aan?
En toen kwam het: “Je lijkt alleen heel erg veel op zijn ex-vriendin. Die heeft ook…ik bedoel had…”
Ze leek op zijn ex-vriendin die ook iets had...? Wacht even…had? Wat…was hier aan de hand?
“Sorry dat ik een beetje awkward overkwam.”
Verschrikt draaide Poppy zich om richting de zware, doch vriendelijke mannenstem achter haar, waardoor haar warrige haar per ongeluk langs zijn borst zwiepte. Met opengesperde, verbaasde ogen keek ze op naar de grote jongen.

Spoiler:

Ze voelde zich een ukkepuk naast Ravenna en Zack.
“Het is gewoon dat je erg op mijn ex lijkt die,”
Ja, die wat? Poppy brandde ondertussen van nieuwsgierigheid.
“…is gestorven.”
Oh.Dear.Gucci.

Poppy opende haar mond en sloot deze weer, als een goudvis die bellen blaast onder water. Ze leek…op een meisje dat...dood was? Ze mocht hopen dat hiermee werd bedoeld dat ze op haar leek toen ze nog lévend was, anders kon ze beter maar even haar make-up gaan bijwerken..
“Daarom dat het even lastig was… Het spijt me, je zou er niet de dupe van mogen zijn.” zei Zack.
Oh nee, hij bood haar toch niet zijn excuses aan? Het was al verschrikkelijk genoeg voor hem dat zij hem aan zijn overleden vriendin deed denken.
Snel wuifde ze zijn verontschuldiging weg. “Nee, nee, het is al goed! Ik…ik wist het niet van je vriendin. Wat…verschrikkelijk.” Even zweeg ze, niet gewend om zich zo…gevoelig te zijn. Poppy slikte onopvallend en plaatste een hand op zijn andere schouder, maar om een andere reden dan je zou denken. Zo heimelijk mogelijk activeerde ze ditmaal haar lichtmagie. Dit zorgde ervoor dat haar hand net een paar graden warmer werd en letterlijk een ‘lichter gevoel’ door Zacks lichaam liet gaan, zodat hij zich hopelijk iets verlicht zou voelen van binnen, maar ze besefte dat de last zwaar moest zijn voor hem.
Poppy deed werkelijk haar uiterste best om haar gezicht niet te veel aan hem te tonen, bijna uit schaamte. “Misschien heb je hier niks aan maar…ik heb ook een dierbaar iemand verloren een tijdje geleden, dus ik begrijp enigszins hoe vreselijk moeilijk het is om door te gaan zonder diegene.” Het was heel wat dat ze zo open was naar deze twee mensen. Poppy schrok er haast zelf van! Lichtelijk gegeneerd wierp ze daarom een blik op het gras en trok haar hand terug nu haar magie zijn werk al had gedaan.

“Een vriendin van je? Want een vriendin van jou is vast en zeker ook een vriendin van mij.” ging Zack op een ander onderwerp over.
Poppy glimlachte (enigszins dankbaar, aangezien ze het niet nog ongemakkelijker voor hem wilde maken).
“Eh…Nouja, ze hielp me met zwemmen. Misschien wel…” Ravenna keek Poppy aan en grijnsde. Poppy grijnsde terug. Vriendinnen? Die had ze nog niet zoveel op SSA. Thuis trouwens ook niet, omdat ze daar de kans niet voor kreeg. Zou het echt kunnen? Zou ze misschien vanavond echt vrienden maken? Oh help, hoe moest ze daar nou weer mee omgaan? Moest ze dan…aardig doen en…en gezellige en leuke dingen doen met hen enzo? Hoe werkte dat?!
“We kunnen in ieder geval aardig met elkaar overweg, Poppy is een meester in figuren van water maken en erg amusant in het nabootsen van mijn uiterlijk.” vertelde Ravenna, waardoor Poppy in de lach schoot.
Ze boog haar hoofd als bedankje voor het ‘compliment’. Haar ogen keken enigszins bewonderd toe hoe Raaf vervolgens met Zack omging. Hoe ze hem een zachte stomp gaf en hem vastpakte. Het was…schattig…
“Je wordt nog dol op ‘m. Hij kan ook erg goed zwemmen en vervelend zijn.” zei Ravenna waarbij ze haar hoofd liefkozend tegen hem aan legde. “Maar knuffelen gaat m ook aardig af, hoewel ik moet zeggen dat hij me de eerste keer bijna plette.”
Aha! Ineens snapte ze wat er aan de hand was. Een lach verscheen op haar gezicht. Poppy keek hen stralend aan. “Awhh, jullie zijn echt een leuk stel! Hoe lang zijn jullie al bij elkaar?” zei ze zonder een greintje spot. Het was toch overduidelijk dat ze een relatie hadden? In Poppy’s ogen tenminste wel, aangezien ze noch van vriendschap, noch van liefde erg veel verstand had. Ze grinnikte. “Als jullie wat privacy nodig hebben, moet je het maar zeggen hoor!” zei ze wederom serieus. Wat een geluk dat ze twee mensen had ontmoet die ze aardig vond, wat op zich al bijzonder was, en die ook nog eens een relatie met elkaar hadden! Wie weet als Poppy een speciaal iemand vond (ooit in dit leven wellicht…) zouden ze op dubbeldate kunnen gaan! Ze had eigenlijk geen idee wat dat betekende, maar ze had het altijd al een keer willen proberen!

Zack herkende de meid alleen maar omdat ze hem deed denken aan zijn gestorven is, iets waar hij liever niet aan herinnerd werd. Het was eigenlijk een super ongemakkelijk onderwerp maar hij moest duidelijk maken dat ze niets verkeerd had gedaan. Dus hij besloot het haar gewoon te zeggen, legde de kaarten bloot op tafel sinds er wel een uitleg verschuldigd was, de arme meid die vast helemaal van de kaart was, verward door zijn reacties. Haar grote geschrokken ogen deden hem een beetje awkward weer naar achter deinzen, god die ogen.
“Het is gewoon dat je erg op mijn ex lijkt die,”
“…is gestorven.”

Zack had steeds meer en meer moeite nodig om zijn gezicht in de plooi te houden en Ravenna merkte dat snel op eigenlijk en gaf hem een kneepje in zijn schouder, een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht en hij keek haar aandachtig aan, luisterend naar haar woorden toen hij haar had gevraagd of ze een vriendin was van d’r. Ze leek hem wel aardig eigenlijk, maar dat was Zack. Hij vond iedereen aardig tot mensen zijn vrienden beledigden en bespotte, zoals Dominic. Dat was de enigste persoon op zijn haatlijst en hij was best blij dat dat verwaande joch weg was. “Daarom dat het even lastig was… Het spijt me, je zou er niet de dupe van mogen zijn.” zei Zack en hij krabte in zijn zwarte haren die daarmee nog warriger gingen liggen. “Nee, nee, het is al goed! Ik…ik wist het niet van je vriendin. Wat…verschrikkelijk.” Hij knipperde met zijn ijsblauwe ogen, liet het even tot zich doordringen maar toen plaatste ze haar hand op zijn andere schouder, hij ging onbewust door zijn knieeën voor haar zodat ze er beter aan kon en hij voelde de lichtmagie door hem stromen. Zijn magie reageerde daarop en stuurde hetzelfde gevoel naar haar terug, als een bedankje.

'Eh...Nouja, ze hielp me met zwemmen. Misschien wel...' Ravenna keek Poppy aan, Zack wisselde zijn blikken tussen hen beiden, de conversatie proberend te volgen. Stilzwijgend bleef hij staan, met een glimlach op zijn gebruinde gezicht geplakt. 'We kunnen in ieder geval aardig met elkaar overweg, Poppy is een meester in figuren van water maken en erg amusant in het nabootsen van mijn uiterlijk.' Ze keek nu naar Zack en gaf hem een zachte stomp tegen zijn bovenarm. Ze probeerde hem zelfs op te tillen en hij trok zijn wenkbrauw alleen maar op. 'Je wordt nog dol op 'm. Hij kan ook erg goed zwemmen en vervelend zijn,’ ze legde haar hoofd tegen hem aan en hij had zelfs niet eens door dat dat wat betekende, hij liet het gewoon maar toe, alsof het niets ergs was. Maar knuffelen gaat m ook aardig af, hoewel ik moet zeggen dat hij me de eerste keer bijna plette.'

Zijn ogen werden groot bij haar woorden en meteen kon je hem al afstand zien nemen van haar. “Awhh, jullie zijn echt een leuk stel! Hoe lang zijn jullie al bij elkaar?” Meende ze nou serieus alsof het leek dat ze een relatie hadden? Zijn ijsblauwe ogen keken naar Poppy, meteen begon hij ook te fronsen. Dit was gewoon een vriendschap, toch? “We zijn gewoon vrienden hoor,” zei hij met een lichte glimlach op zijn gelaat terwijl hij nog eens door zijn haren wreef. “Als jullie wat privacy nodig hebben, moet je het maar zeggen hoor!” haar serieuze toon, deed hem dieper fronsen, wat bedoelde ze hiermee? “Ehm... Hebben we dat nodig dan? Er is toch niets mis met een knuffel? Wil je er ook eentje?” vroeg hij haar en zonder ook maar op antwoord te wachten, knuffelde hij haar zachtjes, zonder al te veel kracht te zetten. Misschien had ze gewoon een knuffel nodig, daarom dat ze dat zei vast.

//Sorry dat ie laat is

Ravenna was gewoon aan het flauwekullen, zoals altijd als ze in de war raakte waar meer dan één persoon bij was. Ze voelde zich heen en weer geschommeld tussen haar vaandel hoog houden tegenover Poppy, maar tegelijkertijd geen stomme dingen te zeggen die Zack konden kwetsen. Hij leek ook een beetje verbaasd over wat ze zei. Maar dat alles leek niets bij wat Poppy verkondigde. Opeens keek ze hen stralend aan. “Awhh, jullie zijn echt een leuk stel! Hoe lang zijn jullie al bij elkaar?” Huh, wat?! Ravenna was zo verbaasd dat ze Zack losliet en haar gezicht een uitdrukking kreeg alsof ze in volle vaart tegen een boom was aangelopen. “Als jullie wat privacy nodig hebben, moet je het maar zeggen hoor!” Poppy leek echt doodserieus. Dacht ze nou werkelijk dat...?!
Ravenna wees eerst hakkelend op Zack en toen op zichzelf. 'Euh...wij zijn niet...ik bedoel, nee! We zijn niet bij elkaar ofzo!' Ze liet een nogal stompzinnig lachje horen, maar haar emoties werden zo heen en weer geschommeld, dat ze het ene moment rood werd en dan weer wit. “We zijn gewoon vrienden hoor,” Bam! Zack doorbrak de spanning door er een nieuwe in te gooien. Ravenna keek eerst nijdig naar zijn koele glimlach en toen naar Poppy. Vervolgens wees ze met haar duim naar Zack en haalde ze haar schouders op, op een manier die paste bij het opgeven van een lang gevochten veldslag. “Ehm... Hebben we dat nodig dan? Er is toch niets mis met een knuffel? Wil je er ook eentje?” Ravenna blies nog net geen stoomwolkjes uit toen hij doodkalm op Poppy afstapte en haar ook omhelsde. Ach ja, die idioot deed het toch bij iedereen, dus waarom was zij extra speciaal. Ze kreeg een hels lachje in haar binnenste maar wist deze binnen te houden. Ze begon zich echt te gedragen als een idioot. 'En heeft weinig respect voor persoonlijke ruimte.' zei ze met haar kin in de lucht en haar handen in haar zij, als een persoon dat net haar rivaal een toontje lager had laten zingen.

//raaf draait door