Wat een dag. Er was weer eens niets te doen en dat was echt veel te saai. Céline sprong uit haar bed en trok haar kleren aan. Ze gaf haar Oehoe te eten en keek naar buiten. Vandaag was het nog geen mooie dag, maar het begon al veel beter te worden. Zolang die vieze sneeuw maar weg was. Ze zuchtte even en liep naar haar bureau waar alle papieren neerlagen. Ze bekeek de opdrachten die ze nog moest maken en zag opeens iets met boeken staan. "Oh nee dat meen je niet, een boek lezen? Welke idioot heeft dat eigenlijk ooit bedacht.." Een diepe zucht verliet haar keel en ze verliet de kamer op zoek naar de bibliotheek. Waar zou ze die saaie gebeurtenis vinden? Ze liep door de gangen heen en keek om haar heen op zoek naar de bib. Ze zag nog niet meteen iets staan dat de weg kon wijzen maar oke. Ze bedacht ondertussen ook al wat voor boek ze zou nodig hebben. Het moest iets zijn over haar magie en haar planeet. Dan las ze toch liever iets over de magie zelf want ze had echt meer informatie nodig als ze ooit haar magie zou gebruiken. Céline liep heen en weer en uiteindelijk had ze het gevonden. Ze opende de deur en keek naar binnen. Dit was echt niets voor haar, het was hier zo stil en zo saai. Het blonde meisje keek om haar heen op zoek naar de juiste plaats om haar boek te gaan vinden. Haar helder blauwe ogen gleden over de kasten vol boeken. Het waren hier zoveel boeken dat ze toch wel tijd nodig had om het juiste te vinden. Ze zuchtte geïrriteerd, maar opeens zag ze het. Voor haar neus was alles te vinden over Shadra en zwarte magie. Was er geen boek over iemand aanvallen? Over gevechten en moorden? Ze grijnsde vals en haar blik gleed over de titels. Ze zag plots een boek over hoe je met je eigen krachten moet leren omgaan. Die was perfect! Door haar verleden had ze dat nog niet kunnen leren en ze moest en zou kunnen vechten. Ze merkte nu wel pas hoe hoog het boek stond. Ze was niet van de grootsten. Ze gromde en stak haar hand uit om het boek te kunnen nemen. Ze deed alles wat ze kon en nee hoor het lukte niet. Zelfs springen werkte niet voor haar. "Stom boek, stomme opdracht.." Ze probeerde nog een keer en plots stond er een jongen naast haar. Hij stelde voor om te helpen. Terwijl Céline op haar tenen stond en haar hand richting het boek hield, keek ze opzij. Ze bestudeerde de jongen even. Ze wou het niet toegeven, maar hij was niet mis. Al was zijzelf niet altijd vriendelijk en lief zoals hij er wel uit zag, maar ze moest dat boek echt hebben. Ze zuchtte en stopte met haar poging. Haar blauwe ogen richten zich op de jongen en ze haalde haar schouders op. "Ja ik geraak er niet bij." Even slikte ze haar bijnamen weg en ze keek de jongen weer aan. Nu pas zag ze zijn tattoo, die was echt cool.

Haar blauwe ogen waren even naar de grond gericht. Ze beet op haar lip en probeerde haar kalm te houden. Zij en kalm zijn was enorm moeilijk, want vaak begon ze alleen te schelden of grof te doen. Behalve als ze wilde spelen met iemand dan was het nog anders, maar nu probeerde ze haar rustig te houden en zo min mogelijk grof te doen. Hij had haar immers geholpen ook al hield ze daar totaal niet van. Ze had heel haar leven alleen doorgebracht en met haar uil Xato. Ze kende geen liefde en geen vriendschap. Ze kende alleen een leven zonder iemand nodig te hebben. De jongen pakte het boek en ze pakte het aan. Hij vroeg haar of ze een opdracht rond het boek moest maken. Céline beet op haar lip en schudde haar hoofd. "Uhm ja.. En nee. Ik heb een opdracht om een boek te lezen, maar ik mag zelf kiezen welk boek. En omdat ik nieuw ben en nog niet zoveel kan heb ik dit gekozen.." Ze slikte even. Geweldig, liet ze hier nog eens aan iemand merken dat ze totaal geen ervaring had. Ze was klein en zeker niet sterk. Dan kon ze ook nog niet eens met haar eigen krachten omgaan. Ze liet haar blik even over hem heen glijden, maar wendde haar alweer af en keek even naar het boek in haar handen. Het was nooit makkelijk geweest voor haar om door het leven te gaan. Helemaal alleen en zoeken voor eten,drinken. Ook als ze werd aangevallen was het probleem dat ze haar eigen kracht nog niet kon beheren. Ze werd kwaad en alles zou bijna ontploffen. Ze zuchtte even en keek weer naar de jongen. Ze wist echt niet wat ze moest zeggen of doen. Hier had ze helemaal geen ervaring mee want niemand had haar ooit geholpen. En vrienden had ze ook niet gehad. Ze konden nooit met haar omgaan of ze aanvaardde niemand. Ze haatte alleen maar en wou liefst met niemand iets te maken hebben.

Het blonde meisje kneep even in het boek dat ze vast had. Waarom was dit zo moeilijk? Ze kende geen hulp en dat had ze ook nooit gekend. En hij deed het, en toch voelde het nog wel goed aan. Ze richtte haar blik weer op de jongen. Hij zou ook wel denken dat ze een rare meid was. Na een tijd stilte vroeg hij of hij haar misschien kon helpen. Haar ogen schoten open en ze staarde hem even aan. Helpen? Ze haalde diep adem en probeerde de meeste groffe woorden door te slikken. "Uhm nee.. Nee dat hoeft niet. Ik hoef het alleen te lezen, en misschien kan ik er zelf ook wel gebruik van maken voor mijn eigen krachten. Dat doe ik liever alleen.." Ze keek hem voorzichtig aan en zweeg weer. Ze wou echt niet dat iemand zou zien dat ze nog niets met haar krachten kon. Ze had nooit wat geleerd en als ze zichzelf moest verdedigen liep het altijd verkeerd af. Ze wendde haar blik af en liet het boek alweer losser. Het lukte haar wel om haar kalm te houden. Ze had er veel moeite mee, maar hij had geholpen en dan was het niet meteen de bedoeling om uit te vliegen. Ze dacht even na over wat ze nog kon zeggen, want ze zei niets. Was dat ook niet onvriendelijk? Ze dacht even na en stak dan het boek in haar tas, die kon ze later nog wel lezen. Even dacht ze weer aan de Oehoe die nog steeds in haar kamer zat. Ze moest er toch nog wel heengaan voor hij de kamer zou afbreken. Ze richtte haar blik weer op de jongen. Oke, misschien moest ze haar voorstellen? Al had ze dat nog nooit gedaan, het was te moeilijk. Ze beet weer op haar lip maar vermande zich: "Ik ben trouwens Céline.." Ze stak haar hand uit, maar door het nerveus zijn en haar kalm te houden trilde haar hand helemaal. Dit kende ze niet en het voelde enorm vreemd aan.

Haar blauwe ogen gleden even naar het rek naast haar. Het was een moeilijk situatie en ze wist niet wat ze moest doen. Ze keek de jongen aan die uiteindelijk haar hand vastnam en die schudde. Ze keek even naar zijn hand, maar zodra hij losliet keek ze weer naar de jongen zelf. Toen hij zich voorstelde, knikte ze even als begroeting. Haar gedachten gleden weer naar Xato. Diep vanbinnen had ze het gevoel dat de uil haar kamer op stelten aan het zetten was. Ze zuchtte even en keek naar de jongen die nog even reageerde over de vraag van de opdracht. "Ja.. Dat weet ik, maar ik doe het liever alleen.." Haar stem was helemaal vriendelijk, maar tenminste niet grof zoals ze normaal was. Ze toonde ook niet veel emotie. Ze dacht weer aan de uil en ze wist dat ze echt naar hem toe moest, maar kwam dat niet verkeerd over? Dat kwam misschien over dat ze meteen van de jongen verlost wou zijn ook al was dat niet zo. En hem meenemen naar haar kamer, was dat ook een goed plan? Zou dat ook niet verkeerd overkomen? Ze wist het even niet meer, en opnieuw was er een stilte tussen beide. Ze haalde even diep adem en flapte het er dan toch maar uit: "Ik heb mijn Oehoe Xato in mijn kamer gelaten, ik dacht dat het niet zo lang zou duren hier. Ik zou graag gaan kijken of hij mijn kamer nog niet heeft afgebroken, zin om mee te gaan..?" Het voelde enorm raar dat ze dit vroeg aan iemand. Dat had ze nog nooit gedaan en hoe ze zich moest gedragen wist ze ook niet. Het blonde meisje propte het boek in haar tas en keek Craig afwachtend aan. Als hij nee zou zeggen zou ze dat zeker begrijpen en geen probleem vinden. En als hij ja zou zeggen, zou het nog even lastig worden voor haar. Zij en rustig blijven of geen groffe opmerking maken, het was heel moeilijk, maar ze had nu niet meteen een reden om te reageren zoals ze normaal deed. Ze deed dat vaker als iemand echt iets verkeerd deed of zei tegen haar.

Het blonde meisje keek naar Craig. Er was vaak een moeilijke stilte tussen hen beide. Ze wist ook totaal niet wat ze moest zeggen, want echt praten deed ze vaak niet met iemand. Hoe ze moest reageren op bepaalde dingen snapte ze ook niet. Haar hele leven had ze alleen doorgebracht zonder ouders, liefde en vriendschap. Ze wist ook niet goed hoe ze haar moest gedragen in het bijzijn van iemand anders. Zeker omdat de jongen haar geholpen had. Ze was blij dat hij haar begreep in verband met de opdracht die ze moest maken. Céline wachtte na haar vraag op een reactie van de jongen. Ze wou hem niet in verlegenheid brengen want zomaar met iemand meegaan naar een kamer.. Het meisje keek op toen hij wel mee wou, maar alleen als zij dat goed vond want hij wou haar niet tot last zijn. Zacht glimlachte ze naar hem. "Nee nee je bent me niet tot last, maar ik heb geen zin om vanavond toe te komen in de kamer met een afgebroken lamp. Xato durft wel eens iets verkeerd te doen als ik er niet ben." Ze keek de jongen nog even aan en wenkte hem met haar mee. Ze wandelde de bibliotheek uit en liep naar haar etage. Ze zocht in haar tas naar de sleutel en opende haar kamerdeur. Ze keek naar binnen en floot zacht. De grote Oehoe krijste luid en vloog op haar af. Het blonde meisje schrok en hield hem tegen. "Wow rustig! Zo lang was ik niet weg stel je niet aan Xato!" Even keek ze de kamer rond op zoek naar rommel die hij gemaakt kon hebben, maar hij was braaf geweest. De grote uil vloog weer naar de kast en krijste nogmaals. Céline keek achterom naar Craig en grijnsde even. "Geen zorgen, het is iemand dat ik ken hij zal jou geen kwaad doen." Ze liet de jongen binnen en sloot de deur. Ze liep naar de kleine ijskast aan haar bed en opende hem. "Wil je wat drinken? Ik heb cola, water of sterke drank.." Ze glimlachte zacht en wachtte op zijn reactie. Terwijl keek de grote uil nieuwsgierig naar de onbekende.

Het blonde meisje liet haar blik over de uil glijden die de jongen van op de kast aanstaarde. Ze rolde met haar ogen en schudde even haar hoofd. Soms schaam ik me toch zo voor die idiote uil. Ze richtte haar blik weer op Craig die zei dat cola goed was. Céline knikte en haalde de fles uit de ijskast waarna ze de glazen zocht. Ze was er nog niet lang en onder het bed lagen nog dozen vol spullen. De rest was allemaal al uitgeladen en stond op zijn plek. Ze nam twee glazen en vulde ze met de cola. Ze pakte een glas en liep naar Craig toe, waarna ze hem het glas aanbood. Ze draaide haar weer om en liep naar de kast toe waar de Oehoe op zat. Ze keek op toen de jongen nog een compliment deelde over Xato, en dacht dat hij hem niet mocht. Céline glimlachte zacht. "Ach, het is oké. Als ik kalm blijf bij een persoon weet hij dat het niet erg is, maar er is nog nooit iemand op mijn kamer geweest. Hij beschoudt het ook als onze territorium dus hij is nog wat onzeker op dit moment." Ze hief haar arm omhoog en meteen vloog de uil op haar arm, maar kroop half in haar nek. Veel kracht had je nodig om het grote dier te kunnen houden, maar zij was het immers gewend. Behalve zoals nu, want de uil was nog nerveus en bewoog de hele tijd waardoor ze bijna omviel. "Xato alsjeblieft zeg! Ben je bang ofzo?" Terwijl ze haar evenwicht probeerde te houden, tastte ze in haar zakken naar een muis. Ze gooide deze naar het  midden van de kamer en de uil vloog erheen. Hij krijste blij en at de muis op. Céline zocht haar evenwicht weer en keek naar Craig die vertelde dat hij twee katten had en dat ze ook van puinhoop hielden. Céline knikte begrijpelijk. "Ja.. Dieren alleen laten is soms een slecht idee, maar je kan ze moeilijk de hele tijd meenemen." Ze keek even naar Xato, maar die bleef op zijn gemak in het midden van de kamer rond trippelen. Céline richtte daarna haar blauwe ogen weer op de jongen. Ze keek even achterom toen de uil tegen haar been stond aan te duwen. Céline zakte door haar knieën en aaide hem even. "Kijk, het is al goed jongen. Ga eens hallo zeggen." Zacht praatte ze tegen de uil om hem te kalmeren. Xato keek recht in haar ogen, maar draaide zich toch om en trippelde naar de jongen toe. Hij krijste zacht en drukte zich tegen zijn benen aan.

Het blonde meisje keek naar de uil die naar Craig toe trippelde. Ze glimlachte en zocht even in haar tas naar het boek. Ze haalde deze uit haar zak en legde hem op haar nachtkastje. Ze zou vandaag of morgen wel eens beginnen. Ze zou ook naar de leraar moeten, want ze had nog veel vragen. Céline keek even achterom en merkte dat Craig door zijn knieën gezakt was om de uil te aaien. Xato sloot zijn ogen en genoot duidelijk van de aandacht. Xato keek omhoog toen de jongen zich weer rechtop zetten en vloog weer op de kast om alles goed te kunnen bekijken. Céline opende haar raam terwijl en ging op de vensterbank zitten. Ze pakte een sigaret uit haar tas en stak deze op. Ze nam een trek en blies de rook naar buiten toe. Ze hield niet echt van de geur in haar kamer en het maakte de muren ook vies. En ze wou de jongen er niet mee lastig vallen. Zij was degene dat het deed en niet hem. Ze richtte daarna haar blik weer op de jongen die haar een hele moeilijke vraag stelde. Ze zweeg even en dacht diep na over wat ze zou zeggen. Ze nam nog een trek van haar sigaret en blies alles uit. Ze richtte haar dan maar op Craig. Het kon vast geen kwaad dat ze het hem zou vertellen. Hij zou haar niet snel kwaad maken dus ze zou nooit echt iets naar hem doen. En ze had gehoord van iemand dat het beste was om erover te praten. "Nou, ik ben hier eigenlijk om over mijn krachten te leren en om ze te beoefenen. Mijn ouders zijn verdwenen op mijn 5 jaar en sindsdien heb ik helemaal alleen en met Xato rondgedwaald. Niemand heeft me ooit iets over mijn krachten kunnen vertellen of leren dus ik wil ze leren kennen." Dit was nog lang niet alles dat ze meegemaakt had, maar het was wel zeer kort het hele verhaal. En dat verhaal was nog veel te pijnlijk voor haar om er helemaal over te praten. Céline nam opnieuw een trek van de sigaret, doofde hem en blies de rook uit. Ze gooide de gedoofde sigaret in haar prullenbak. Ze ging op haar bed zitten en keek weer naar Craig.

Het blonde meisje keek even naar Xato, maar haar blik gleed weer naar Craig. "Ohzo. Het spijt me van je ouders, als mijn medeleven er iets toe doet." Zacht knikte ze en keek even naar buiten toe. Het was nooit makkelijk geweest om alleen door het leven te gaan. Zoveel pijn, honger en dorst. Ze zweeg even en staarde naar de buitenlucht. Ze had het raam maar opengelaten om de geur te laten wegtrekken en de frisse lucht naar binnen te laten komen. Céline zuchtte even en keek weer naar Craig. "Maakt niet uit, dat kon jij niet weten." Een zachte glimlach verscheen op haar lippen. Hij was de eerste waarbij ze rustig bleef en ze kon glimlachen. Vaak was ze grof, irritant en gemeen tegen mensen, maar nu had ze de neiging niet om het te doen en dat was raar. Ze luisterde naar zijn woorden, maar reageerde er niet op. Ze wist ook niet goed wat ze moest reageren. Ze keek toe hoe hij een stoel naar het midden trok en tegenover haar kwam zitten. Ze keek even in zijn ogen, maar keek dan weer naar de uil. Deze had de stoel duidelijk opgemerkt. Hij krijste even en vloog van de kast richting de stoel waar Craig opzat. Hij maakte een landing achterop de jongen zodat hij hals op de leuning zat maar ook op de jongen zelf. Céline rolde met haar ogen. "Xato, manieren houden." De grote Oehoe luisterde niet, hij vond de jongen wel lief. Céline schudde haar hoofd en keek weer naar Craig die haar wat vroeg. Het ging toevallig over de uil en deze luisterde geïnteresseerd mee. Céline schudde haar hoofd: "Nee. Toen mijn ouders verdwenen waren ben ik thuis weggelopen. Nouja, ik kon er als klein meisje niet echt blijven. Ik ben door de straten getrokken en daar ben ik hem tegengekomen. Ik denk dat hij uit zijn nest gevallen was en dan heb ik hem meegenomen. Zijn ouders waren nergens te vinden dus het voelde dat hij ook achtergelaten was. Ik wist meteen dat er een klik was tussen ons want we zaten in dezelfde situatie." Ze glimlachte zacht toen ze aan die dag terug dacht. Een kleine pluizenbol die in de armen van een 5 jarig meisje warm gehouden werd. Zo was de uil haar eerste vriend geworden, en tot nu toe was het de enige.

Céline keek naar de jongen en zweeg weer. Xato luisterde ook niet en bleef gewoon zitten. Ach, het mocht wel eens dat hij iemand vriendelijk vond. Craig leek het niet erg te vinden dat de uil zo dicht bij hem zat, dat was iets goed. Ze keek even naar de muur waar ze een hele lege ruimte had. Ze moest maar eens wat kaders ophangen en een paar foto's om de plek op te vullen. Ze keek op en wachtte op een reactie van de jongen. "Ohzo. Wel, wat dan ook, welkom bij ons op school" Ze knikte zacht en hief haar glas ook maar omhoog. Zacht glimlachte ze vriendelijk naar hem. "Bedankt, craig." Hij was toch wel heel vriendelijk en dat was wel fijn voor haar. "Zelf heb ik mijn ouders wel gekend, maar ik herriner me er niets meer van. We hadden een ongeval toen ik vijf was en ze overleden. Ik werd geadopteerd maar ik herriner me niets meer van voor het ongeluk. Zelfs niet hoe ik aan deze tattoo kom." Ze zweeg even en keek hem dan weer aan. "Het spijt me voor je. Dat is wel wat erger als je hen ziet of weet overlijden. Ik weet helemaal niets over hen. Zijn ze dood of weggelopen ik weet het niet. En het is wel raar dat je niets over je tattoo weet. Een tattoo is toch iets dat je zelf kiest." Xato luisterde naar de twee die aan het praten waren en bleef rustig. Hij irriteerde de jongen ook niet want dat durfde de uil heel vaak doen. Hij vond het leuk om mensen te pesten. Céline keek even naar de uil, maar richtte haar op Craig. Ze nam een slok van de cola en ging weer op de vensterbank zitten. Ze zocht naar een sigaret en stak deze op. "Zit jij hier misschien al lang?" Nu ze toch een heel gesprek aan het voeren waren kon ze er beter mee doorgaan. Het was hier best gezellig dus ze wou niet ophouden. Wat kon ze anders gaan doen als hij weg was?

Het blonde meisje keek even naar buiten toe. De stilte tussen beide heerste weer, maar ze waren het al gewend van elkaar. Beiden hadden het niet altijd makkelijk gehad en voor Céline voelde het alsof ze in hetzelfde schuitje zaten. Al had hij adoptie ouders gehad en wel meer geleerd. Zijzelf moest haar leven alleen doorbrengen en dat deed ze nu nog steeds. Nouja, samen met de grote Oehoe Xato dan. Ze zuchtte even en keek weer naar de jongen. "Ik herriner me er toch niets meer van, dus of ze overleden zijn of weg zijn, dat is voor mij hetzelfde. Ik kan me hen gezicht niet voor de geest halen, laat staan hun naam. En de tattoo, ja ... Ik weet niet of ik er ooit achter ga komen." Ze liet haar blik even over de tattoo glijden en keek in zijn ogen. Zacht knikte ze op zijn woorden. "Ik zou zelf nog niet meteen een tattoo zetten denk ik.. Maar hij is wel mooi." Zacht glimlachte ze naar de jongen. Ze voelde haar erg op haar gemak samen met de jongen. Dat had ze nog nooit gehad, maar ze vond het helemaal niet erg. Ondertussen antwoordde hij op haar vraag. Hij zat hier al wel een tijdje, tegenover zijzelf dan. Céline keek hem nieuwsgierig aan en luisterde naar de woorden. Ze knikte even. "Het is zeker wennen.. De eerste dag en ik werd aangevallen. Heb er nog littekens en wonden van, niet fijn hoor.." Haar gedachten gleden weer weg naar de jongen en even balde ze haar vuisten. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem waardoor ze weer kalmeerde. Ze richtte haar op de jongen die naast haar kwam zitten en een sigaret op stak. Hij vroeg of ze het erg vond en meteen schudde ze haar hoofd. "Nee nee, geen probleem. En ja.. Makkelijk af te leren is het niet." Ze nam een trek van haar sigaret en blies de rook uit. Haar vuisten waren verdwenen en ze was weer gekalmeerd. Ze keek even naar buiten toe en richtte haar dan weer op Craig.

Het blonde meisje keek hem aan terwijl hij over de tattoo praatte. Hij gaf toe dat hij ook wel liever ergens anders eentje had gewild, maar er was nu niets aan te doen. Ze knikte erop en begreep zijn reactie wel. Ze nam een trek van de sigaret en blies de rook naar buiten toe. Ze maakte deze uit en gooide hem weer in haar prullenbak. Ze bleef terwijl wel op de vensterbank zitten, want ze kon goed mikken. Xato keek toe naar de twee en bleef op de leuning van de stoel zitten. Hij sloot zijn ogen en begon in te dutten. Hij had geen probleem met de jongen dus hij kon slapen. Die twee redden zich wel samen. Céline keek op toen hij vroeg achter de persoon die haar aangevallen had. Ze zweeg even en probeerde de jongen weer voor te stellen. Ze sloot haar ogen even en probeerde alles weer te herinneren. "Nou.. Ik weet dat het een hele grote jongen is en hij heeft spieren. Hij heeft opzij kort zwart haar en vanboven wat langer blond achtig haar. Hij werkt samen met vuur en aarde want hij heeft me aangevallen met stenen, ook verbrand dus." Meer kon het meisje niet echt zeggen over de jongen. Ze kende geen naam en kon ook niet meteen opnoemen hoe groot hij zou zijn. Zij was best klein dus het was nog moeilijker om te raden hoe groot hij was. Ze wist zelf niet eens hoe groot ze was. Céline zuchtte even en richtte haar weer op Craig. "Het is allesinds een echt heethoofd. We waren gewoon op elkaar aan het reageren en hij begon met aanvallen. Zo grof of gemeen was ik nog niet eens. Ik kan kwader worden dan toen. En hij is groter, sterker en heeft veel meer ervaring dan mij. Ik ken mijn krachten niet en kon tegen hem helemaal niets doen. Zo oneerlijk.." Dat vond ze echt nog steeds. Hij die ouder was haar aanvallen en blijven gaan. Ze lag zelfs bijna op sterven. Oké, hij had haar gered, maar toch als hij niet zo vriendelijk was geweest was ze nu allang doodgebloed.

Het blonde meisje wist even niet meer wat ze moest zeggen of waar ze zich mee bezig kon houden. Het was niet makkelijk om een heel gesprek te voeren op een plaats. Ze kon misschien nog voorstellen om wat te gaan doen. Ze zweeg even en keek weer naar Craig die zei dat hij wel iemand kende die bij de beschrijving paste. Ook de jongen vond het erg dat hij haar aangevallen had. "Hij bleef maar doorgaan dat het mijn schuld was en dat ik hem hard had uitgedaagd, maar zo erg was ik echt niet. Ik zei alleen dat hij niet kon zingen en dat het op kattengejank leek." Iedereen had een eigen smaak en zij vond zijn gezang en muzieksoort totaal niet leuk. Ze zou niet zwijgen voor iemand en ze had nu eenmaal een eigen mening. Céline keek toe hoe Craig de sigaret wegdeed en weer kwam zitten. Hij vroeg haar of ze het al had verteld tegen Master Savador. Ze zweeg en schudde dan haar hoofd. Haar blauwe ogen gleden naar de jongen en even wist ze niet wat ze moest zeggen. "Oh uhm.. Nee, moet dat? Ik denk niet dat hij er veel aan kan veranderen. Het is nu eenmaal gebeurd. Ik zou niet eens meer kunnen bewijzen dat hij het was." Nee, de jongen zou het nooit meer zeggen dat hij het was. Zeker niet als er een leerkracht bijgehaald zou worden. Wie zou het dan nog wel willen toegeven als de kans bestond dat je van de school afvloog? Céline keek even naar Xato die duidelijk lag te slapen. Ze glimlachte even bij het zien van de vredige uil. Ze richtte haar dan weer op de jongen. "Ik heb zin om iets te gaan doen, maar ik weet niet wat. Weet jij misschien wat leuk?" Nu pas dacht ze eraan dat hij misschien niets meer met haar wou doen. En als zij kon kiezen zou ze naar een cafétje gaan of een disco. Ze had zin om te drinken en een leuk feestje te maken deze avond. Ze wist alleen niet of iedereen met zo een plan wel akkoord gingen, dus daarom zou ze het nooit als eerste voorstellen. Het kon ook zijn dat Craig wel iets anders wist om te doen, iets leuker.