Enkele weken waren het nu. Of meer? Wat maakte het uit. De faun was hier al lang genoeg. Maar nog steeds had er geen enkele opvolger aangemeld. Eindelijk dacht hij zijn levensdoel bereikt te hebben. Het dienen van de Legendarische Magiërs. Had hij zich immers niet al die weken lang voorgesteld als Sýmvoulos Satyr, de adviseur van aarde. Waarom had hij dan nog steeds niemand om te adviseren? De faun had zich de eerste weken vooral verscholen in het duistere woud. Zijn oude lichaam moest zich toch acclimatiseren aan deze nieuwe omgeving. Deze bijplaneet was als Gren. Misschien minder vochtig, maar zeker een zelfde soort atmosfeer. Het was een omgeving waar hij zeker snel aan kon wennen. Maar hij was regelrecht van Erds afgekomen. Een droge warme planneet waar hij zeker bijna een eeuw zijn tijd had doorgebracht. Het had veel energie en veel meer tijd gekost om aan die omgeving te wennen. Hier was hij snel gewend. Hij had toch niks te doen zonder een heer of vrouwe van de aarde. Nu hij zich genoeg een kon voelen met de omgeving had hij besloten om zich tussen de mensen te mengen. Een verplichting die hij niet graag had, maar onontkoombaar was hier.

Godzijdank werd er op dit moment van de dag les gegeven en waren de lange gangen mensloos. Het was vreemd voor de faun om daar te lopen. Achter bijna elke deur hoorde hij de mensenwezens. Leraren en leerlingen zoals ze zichzelf benoemde. Al die geluiden en geuren. Stemmen, pratend, lachend, hoestend en ademend. De vreselijk riekende odeur van die tieners. Broeierig bijeen gepakt in één ruimte. De stinkwalmen gleden hem tegemoet bij elke nieuwe deur die de faun passeerde. Het zou heel lang duren voor het aparte wezen daar aan kon wennen. Maar hij wist dat het het waard zou zijn.

Waar hij precies heen ging wist Sýmvoulos nog niet toen hij zich liet leiden door de vele gangen. Tot hij voor twee grote deuren tot stilstand kwam. Natuurlijk. De bibliotheek. Een verzamelplaats voor kennis en informatie. De faun duwde ruw de deuren open en boog wat voorover onder de deur door. Zijn lange lijf en brede gehoornde kop zouden anders niet onder de deur door passen. Hij hoorde iemand naar adem happen maar schonk geen aandacht aan de verschrikte bibliothecaresse. Zijn dierlijke ogen namen de omgeving in zich op en een vreemd krakend geluid klonk uit zijn keel toen hij weer wat moeizaam in beweging kwam en zich naar de boekenkasten begaf. Hij was niet alleen in de zaal en zag hier en daar wat mensenwezens tussen de hoge kasten staan. Lezend, zoekend of zelfs een beetje rondhangend en zacht pratend. Wat waren ze stil? Het verbaasde de faun. Mensenwezens waren altijd luid en vervelend in zijn ogen. Maar hier leek een soort menselijk rust te heersen. Sýmvoulos kon er wel van genieten en hij was zeker van plan om hier vaker te komen.
Zijn geitachtige neus snoof diep in, speurend naar iets wat zijn aandacht kon trekken, toen hij langs de boekenkasten liep. Zijn oren draaide zich al opzij toen hij een intense geur herkende. Of dacht te herkennen. Het rook naar machtige magie en met een dierlijke nieuwsgierigheid draaide hij zich om.


(Noelani per favore Ik hoop dat je er wat mee kan ^^ )