BANG BANG, I'VE PUT AN ARROW THROUGH YOUR HEART
SURRENDER NOW TO MY KINGDOM, I'M THE QUEEN OF HEARTS

Als een hert op de vlucht voor een jachtdier, banjert Yukari, ook wel Yu in het kort, rond over de smalle paden die naar de arena leiden. De mensen die het huppelende meisje passeren schenken haar ieder een afkeurende blik. Yu is overigens te druk bezig in haar eigen pastel-kleurige wereldje om aandacht te schenken aan de voorbij lopende mensen en hun impressies van haar. Yu's ogen flitsen van de kraakhelder lucht naar de arena verderop en weer terug naar de hemel en haar wolken. Speels probeert ze dieren te herkennen in de wolken. Er was een beer, een kat, een paard en een vis, allen gemaakt uit de zachte witte substantie van de wolken. De hele substantie deed Yu denken aan de slagroom die ze altijd over haar aardbeiensorbet spoot in de zomer. Watertandend richt ze haar ogen op de volgende wolk. Yu tuit haar lippen en vernauwd haar ogen ietsje, duidelijk in gedachten. Beetje bij beetje fronst ze haar voorhoofd, haar hoofd meerdere malen kantelend om de wolk vanuit verschillende perspectieven te bekijken. ''Wat ben jij..'' fluistert ze met haar mierzoete stem. Ze zou niet opgeven, ze zou iets verzinnen.. Waar leek het op? Het leek op.. Ineens vergroten haar pupillen en grimast ze breed. ''Je was pittig, maar niets ontgaat Yu Yuzuke. Je bent een Gifant. Een kruising tussen een giraffe en een olifant.'' zegt ze grijnzend, overduidelijk tevreden met zichzelf.

Nu ze alle wolken gehad heeft, weet ze haar aandacht weer te richten op de immense arena die steeds een beetje meer boven haar uittorent. Yu zet haar handen grijnzend in haar zij en werpt haar blik omhoog naar de ronde curves van de arena. Zonder problemen aangekomen, in een tijd van slechts 19 minuten bedenkt ze zichzelf trots. Ze was pas twee keer in de arena geweest, waarvan ze eenmaal alleen de buitenkant gezien heeft. Zo'n plek als deze verdiend natuurlijk meer onderzoek als twee keer een kort bezoekje. Yu grimast en huppelt daarna vrolijk door de deuren van het gebouw heen. Er was zoveel te zien! De kleedkamers, de douches, de wc's ( ook heel belangrijk!!!>_<) en de tribunes waar ze zich nu bevond. Met glimmende ogen glijd ze over de hele oppervlakte van de tribunes heen, haarzelf op meerdere plekken neerzettend. Wat zou de perfecte plek zijn? Het duurt niet lang voor ze een indicatie heeft van waar ze de volgende keer het beste kon gaan zitten. Tevreden neemt ze plaats op de plek, kort haar benen rustend voordat ze weer in een wervelwind verder zou gaan naar het écht interessante; de arena zelf.

Haar ogen strelen de arena, om uiteindelijk haar ogen te focussen op een individu die ze in haar persoonlijke chaos, compleet over het hoofd had gezien. Het is een jongen, misschien iets ouder als haarzelf met donkere haren en een licht getinte huid. Yu tuit haar lippen, gokkend naar zijn afkomst en besluit uiteindelijk wegens zijn huiskleur op een warme planeet zoals Razen. Yu is overigens nooit echt goed geweest in het categoriseren van mensen bij hun planeet of magie soort, dus de kans dat ze het nu ook fout heeft is ruim aanwezig. Yu gaat iets voorover zitten, haar lavendel kleurige ogen gericht op de jongen die .. érgens mee bezig was. Yu knijpt haar ogen samen in een poging om het beter te kunnen zien maar faalt. Ze tuit haar lippen en springt overeind, de tribunes afwandelend met de koers gezet voor de arena in de arena. Als er iets is waar ze niet tegen kan, is ergens niet achter kunnen komen terwijl ze nieuwsgierig was. In dit geval zou het eenvoudig opgelost kunnen worden; ze zou simpelweg dichterbij komen, bedenkt ze glimlachend.

Vol vertrouwen wandelt Yu de arena binnen, haar lange paarse haren die in twee staarten gebonden zijn aan de kant vegend. Haar glimlach verdwijnt kort zodra ze de arena betreed. ''Wow.'' zegt ze, plots geïntimeerd door de grotesk-heid van het ronde gebouw. Het was zo statig, en de hoogte van de arena naar de tribunes en naar het dak blijkt ze zwaar onderschat te hebben. De jongen is ze voor even helemaal vergeten, terwijl de Arena al haar aandacht en emotie opslokt. Pas bij plots geluid draait ze zich om, haar haren dansend met de wind terwijl ze zich richt op de bron van het geluid. Daar ging de jongen met donkere haren. Zo lenig en buigzaam als een vos springt hij van kant tot kant; sneller bewegend als dat Yu's ogen bij kunnen houden. Net wanneer hij de kans heeft om zijn doelwit te eindigen, snakt Yu naar adem en slaat ze vluchtig haar handen voor haar ogen. Bah, wat is ze toch een mietje bedenkt ze zich, plots geïrriteerd met zichzelf. Beetje bij beetje opent ze haar vingers ietsjes, tot haar ogen weer de kans hebben om de omgeving te herkennen. De jongen heeft zich intussen om gedraaid. Zijn donkere ogen op haar kleine gestalte gericht. Kort huppelt ze dichterbij naar het doelwit van stro. Haar vingers glijden langs de 'nek' waar ze geen duidelijke 'wonden' kan vinden. Ze draait zich om en glimlacht vrolijk naar de jongen. Zijn korte woorden doen haar glunderen. Zijn stem is zo zacht als satijn en toch zo mannelijk en robuust als leer. Een accent onbekend voor Yu's oren is duidelijk aanwezig, wat haar nieuwsgierigheid triggert. Al met al is zijn stem fijn om naar te luisteren, wat mede een aanleiding vormt om hem weer aan de praat te krijgen. Op zijn begroeting giechelt ze kort waarna ze kort zwaait. Vrolijk huppelt ze dichter naar hem toe, vlak voor zijn grotere lichaam halt houdend. ''Wat ben je aan het doenn?'' vraagt Yu nieuwsgierig, haar paarse ogen ongegeneerd in de zijne priemend. Na een korte analyse van dichtbij werpt ze een blik op het doelwit van stro, en daarna weer terug op de jongen. ''Waarom.. heb je hem niet vermoord, meneer?'' vraagt ze hem, een smalle vinger wijzend op het doelwit. Yu heeft niet echt een filter, zegt meteen wat in haar opkomt, en dat is onhandig en klungelig in veel situaties. Haar ogen volgen zijn brede armen naar zijn handen en vingers die druk bezig zijn met het los gespen van een onbekend voorwerp. ''Wat is dat?'' vraagt ze nieuwsgierig, haar hand uitreikend naar de leren huls, haar hoofd lichtjes gekanteld.

[forever annoying and curious Yu ~!]