Het kon gewoon niet gezond zijn voor een persoon om de hele dag opgesloten te zitten in een ruimte. En al helemaal niet voor iemand die gewend was in de buitenlucht te leven, maar er was werk te doen en hij was niet van plan dat te laten opstapelen tot meters hoge bergen papier. De Kamer der Wateren was al een zooi om mee te beginnen met alle boeken die overal lagen. Overal behalve in de boekenkasten waar ze hoorde. (En hij had zichzelf nog zo beloofd alles net te houden..)  
Wat hij wel kon doen voor wat meer zuurstof was de ramen wagenwijd open gooien, ondanks het winterse weer buiten. De kou hier deed hem toch vrij weinig en vergeleken met Cassia leek de winter op Starshine wel zomer. Het open raam bood ook een mogelijkheid voor zijn twee uilen om de vleugels te strekken, maar daar leken ze niet heel erg geïnteresseerd in te zijn op het moment; Khione had plaats genomen op de hoek van zijn tafel om in de gaten te houden waar hij mee bezig was, terwijl de problemenmaker Nayala knock-out op het kussen van zijn bed lag. Het was pas toen zij rond de middaguren wakker werd dat de twee uilen besloten samen te zweren om Hyōka naar buiten te krijgen. En er was vrij weinig te beginnen tegen de plaaggeesten dus hij bevond zich al snel op weg richting het grasveld. Onderweg kwam hij een paar leerlingen tegen, maar ze keken niet op of om naar hem - geen respectvolle stap aan de kant of een begroeting. Nee, ze negeerde hem gewoon alsof hij een net als zij een andere leerling was, en daar had hij absoluut geen problemen mee.

Het was gebruikelijk voor de vogels om als eerste ter plaatsen te zijn. Ergens rechts van hem zag hij de kerkuil een paar mensen lastig vallen met haar obsessie voor aandacht (iets waar die leerlingen absoluut geen problemen mee leken te hebben), maar Khione was nergens te bekennen. Niet dat hij zich daar zorgen om maakte. In ieder geval niet tot de sneeuwuil ineens uit de bosrand tevoorschijn kwam en achter iets aanging dat leek op... vleermuizen? Nee, blijkbaar geen vleermuizen, dacht Hyōka toen een van de twee dieren de gedaante van een mens aannam. Te laat. Khione realiseerde haar fout en deed nog een poging vaart te minderen, maar stoppen leek er niet meer in te zitten. Met een rotvaart knalde ze tegen de onschuldige knul aan. Nu had Hyōka er geen problemen mee als ze mensen beet aangezien dat altijd hun eigen stomme schuld was, maar die klauwen van haar waren toch wel even heel wat anders dan een snavel. En dus rende hij al vloekend richting de jongen om te zien wat de schade was.


OOC: This took me longer to write than it should have...

De botsing tussen de leerling en de vogel was blijkbaar hard genoeg geweest om beide rechtstreeks naar de grond te werpen. Soms was het geweldig wat een goede twee kilo voor elkaar kon krijgen als het maar hard genoeg tegen iets op werd geslingerd. Op de meeste momenten -zoals nu- mocht je van geluk spreken als het niet je hoofd had geraakt. Hij vervloekte het beest nog eens, maar hield zijn kleurrijke vocabulair verder daarbij, voor hij zichzelf echt wijs begon te maken de uil te haten. Dat was weer net een stapje te ver.
Op een kleine afstand van de twee kwam Hyōka tot stilstand, terwijl de jongen zich in een zittende houding plaatste. Hij liet zijn turquoise ogen vluchtig over hem heen gaan en voor zover hij kon zien leek de blauwharige jongen niets te mankeren. Niets ernstigs tenminste. De sneeuwuil was ondertussen ook al overeind gekomen en vouwde haar vleugels op met een giftige blik richting de jongen gekeerd. Of iets wat daarop leek gezien ze vrij weinig kon qua gezichtsuitdrukkingen. Voor Hyōka was het echter een teken dat er -behalve een opgeblazen ego- verder niets met haar aan de hand was. Met diezelfde blik in haar gele ogen, waggelde ze zijn richting op.
”Is dat jouw uil?” hoorde hij de jongen vragen vanaf zijn plek op de grond. Hyōka hield zijn ogen op de witte uil gericht, terwijl hij half gemeend ”Jammer genoeg wel ja,” gromde, hoewel meer naar Khione dan de jongen. Gelukkig voor haar leek ze de stille boodschap in zijn woorden te begrijpen en ging er vandoor. Een zucht rolde over zijn lippen alsof dit een paar keer te vaak was gebeurd en hij er ondertussen doodmoe van was geworden. Ironisch genoeg was het echter de kerkuil die graag tegen mensen aanvloog, maar daarvan kon hij haar moeilijk de schuld geven. De verwondingen die ze jaren geleden had opgelopen zaten haar nog altijd dwars, maar ondanks dat ze vliegen vaak een hele opgave maakte, leek de vogel het nooit op te geven. Het was dat doorzettingsvermogen die hij bewonderenswaardig vond. Hyōka glimlachte ietwat bij de gedachten voor hij deze weer van zijn gezicht veegde en zijn aandacht richting de jongen op de grond keerde. ”Alles in orde?” vroeg hij met het gevoel dat al veel te vaak deze week te hebben moeten vragen. Misschien werd het eens tijd wat beter op te letten als hij weer eens een stap buiten de deur zette.


OOC: Excuses for the long wait~
Life was a little b*tch

Hij had eerst gewoon recht gestaan en toen lag hij voor hij het goed en wel besefte op de grond. Kai was oprecht geschrokken toen een gewicht tegen hem op geknald was en nadat hij van zijn buik naar zijn rug gerold was om vervolgens te gaan zitten zag hij een uil en een jongen die zijn richting uit liep. De uil liep wat naar de persoon toe en Kai keek hem aan. ”Is dat jouw uil?” vroeg Kailee de ander en keek de jongen aan die naar de uil keek. ”Jammer genoeg wel ja,” antwoorde die. De jongen die op de grond zat grijnsde kort en knikte toen. De vogel vloog weg en de eigenaar van het beest zuchtte. Het bleef even stil en de blauwharige jongen ging nu rechtstaan. Hij klopte zand en gras van zijn shirt, armen, benen en broek maar stopte daarmee toen hij de stem van de jongen hoorde. ”Alles in orde?” Kai keek op en klopte nog net een pluk gras van zijn broek. Het liet een groene veeg achter maar hij hoopte dat er nog wel uit te krijgen. En anders liep hij rond met een donkere broek met een groenige veeg. Hij haalde een schouder op en lachte even kort voor hij zei: "Ja hoor." Hij keek rond of hij de uil nog ergens zag maar keek toen toch maar naar de persoon met het witachtige haar. "Hopelijk heeft je uil er geen 'schade' van." Het was geen echte vraag maar er zat toch een vragende toon in zijn stem. Niet dat het echt zijn fout zou zijn als de uil wat had maar toch voelde hij zich verplicht om het te vragen. Hij wreef nog eenmaal over zijn shirt en vond het toen goed genoeg. Hij zou het enkel erger maken door het proberen 'beter' te maken. Kai wachtte of de ander nog iets zou zeggen over de botsing maar hield er zelf zijn mond verder over.

OOC: Ik ook sorry voor het late antwoord, ik was dit vergeten. En sorry dat 'ie wat kort is >=<

De jongen onderbrak het afkloppen van zijn kleding, nadat Hyōka had gevraagd of alles in orde was, maar niet zonder nog een laatste pluk gras van zijn broek te vegen. Dat het een groene veeg achter liet was waarschijnlijk niet helemaal de bedoeling geweest. De jongen haalde de schouders op en liet een korte lach aan zijn mond ontsnappen. "Ja hoor," was uiteindelijk zijn antwoord en hij liet zijn blik even door de omgeving gaan. Hyōka kon het niet helemaal laten zijn voorbeeld even te volgen, onbewust zoekend naar zijn twee roofvogels. Waar Khione heen was gegaan kon hij niet zien, maar Nayala was nog altijd een stuk verderop bij een groepje leerlingen. Het was niet altijd even duidelijk, maar hij was vaak ietwat wantrouwig en op zijn hoede zodra de kerkuil aandacht zocht bij een stel vreemden, alsof ze ieder moment de vogel iets aan konden doen. Bij Khione maakte hij zich daar niet zo'n zorgen om. Ze was en sterke jager en beet makkelijk van zich af, maar hij kon het niet helpen de kerkuil als een zwakkere schakel te zien. Zeker met de handicap die ze had. Hij fronste ietwat bij de gedachten tot zijn aandacht weer naar de blauw-harige jongen werd getrokken. "Hopelijk heeft je uil er geen 'schade' van." Hyōka schudde het hoofd iets. "Haar ego heeft vast wel schade opgelopen," merkte hij op met enige ironie in zijn stem. Dit was zeker niet de eerste keer dat ze niet te pakken kreeg wat ze wilde en elke keer dat zoiets gebeurde leek ze een stuk meer op de tenen getrapt dan normaal. Hij wilde niet weten wat voor een impact de uitkomst van deze mislukking op haar zou hebben. Misschien maar goed dat hij even niet wist waar ze uithing... Zijn blauwgroene ogen dwaalde kort richting de boom waar de vleermuis van de jongen nog altijd in zat. Dit was zeker niet de eerste keer dat hij er een had gezien in levende lijve, maar de grootte verbaasde hem. "Wat voor een soort is het? Je vleermuis bedoel ik," vroeg hij met zijn ogen nog altijd gericht op het vliegende zoogdier.


OOc: Maakt niet uit. Was dit ook een beetje vergeten ^^'7
Nog enig idee voor iets dat we kunnen laten gebeuren?
(& excuses voor de ietwat vage post cx)