Met zijn handen in zijn zakken stapte Dice Winston die ochtend op de shuttle van Razen naar een plaats waar een school genaamd Starshine Academy zou zijn. Het was zijn vaders grootste wens dat hij daar naartoe zou gaan. Zo zou hij zijn vuurmagie verbeteren en zou hij zich op andere vlakken van magische gebieden ook beter worden. Dice sloeg zijn lichtbruine ogen naar de hemel terwijl hij in de shuttle zat, sloeg zijn armen over elkaar heen en deed de rode sjaal die hij altijd om zijn nek droeg goed. De sjaal was een laatste herinnering aan zijn vader die een paar jaar geleden was overleden aan een ziekte. Zijn moeder was bij zijn geboorte al doodgegaan, dus daar had Dice niet echt iets mee. Zijn vader had hem een baby-vosje nagelaten die hij Blaze had genoemd. Het vosje spitste zijn oortjes terwijl hij nieuwsgierig naar de voorbij flitsende hemel keek. Hij zette zijn pootjes tegen het deurtje, maar Dice trok hem gauw weg voordat hij ook maar iets stoms kon doen. Blaze was echt heel erg nieuwsgierig aangelegd en deed daarom vaak domme dingen. Daarom moest Dice hem altijd goed in de gaten houden, maar meestal ging het wel goed met de kleine vos. Dice hield de vos in zijn armen en verborg zijn neus in diens vacht. Blaze deed hem zoveel aan zijn vader denken dat het hem soms pijn deed. Buiten Blaze en zijn sjaal had hij nauwelijks een herinnering aan zijn vader. De sjaal had een felrode kleur om Dice eraan te herinneren dat hij sterk en fel moest blijven. De kleur stond uiteraard ook voor het feit dat hij vuurmagie beheerste en dat hij dat moest verbeteren. Dat was immers de hele reden waarom hij überhaupt naar die school ging. Hij was benieuwd hoe het daar zou zijn.

Het had niet lang geduurd voordat de shuttle was geland. Dice was in slaap gevallen, maar het geluid dat Blaze maakte en de klap die volgde had hem wakker gemaakt. En als dat hem al niet had wakker gemaakt, had de koffer die tegen zijn been geklapt was dat wel gedaan. Met een grimas om zijn gelaat over zijn been wrijvend trok Dice de koffer naar zich toe, pakte het handvat stevig vast en stond op. Hij mepte tegen een knop binnenin de shuttle zodat het ding open zou gaan en trok zijn wenkbrauw op toen het deurtje met een sissend geluid openging. Het strekte zich naar voren en klapte toen naar opzij. Oké dan. Hij stapte uit, sleepte zijn koffer het trappetje af en sprong toen zelf ook naar buiten. Zijn sjaal wapperde in de wind terwijl hij dat deed en zijn lichtbruine ogen sloegen de ruimte gade. Er was niet heel veel te zien. Het was een open ruimte en er hing een kille wind. Blaze, nieuwsgierig als hij was, stak zijn neusje in de lucht en begon te snuffelen. ‘Hier blijven,’ zei Dice met een stem dat geen tegenspraak duldde en het vosje draaide zich om waarna hij naar Dice liep en voor de jongen op zijn kont ging zitten. Dice grinnikte. Zijn donkerbruine haren die overeind stonden bewogen rustig mee met het zachte windje dat er woei. Hij haalde diep adem, knikte toen naar Blaze en liep vervolgens naar voren. In zijn ooghoeken merkte hij echter een beweging op. Hij bleef stilstaan, keek naar rechts en fronste zijn wenkbrauwen. ‘Maak jezelf bekend,’ zei hij vervolgens op een dwingend toontje. Nee, ze moesten niet met hem spotten op zijn eerste dag hier, want daar zou hij korte metten mee maken als het moest. Nonchalant liet hij zijn koffer los en stak zijn handen in zijn broekzakken. Hij vertrouwde het hier voor geen meter.

Een koude rilling liep over Shay's rug, als reactie daar op sloeg ze haar armen over elkaar om nog wat warmte te sparen. Het donkergrijze shirt dat ze aan had samen met de broek met de scheuren bij de knieën waren duidelijk niet warm genoeg voor het Lanceringsplatform. Toch zou ze hier waarschijnlijk nog wel even moeten wachten. Het was zo onhandig om een Hellhound als huisdier te hebben. Het beest mocht niet mee in een normale shuttle dus moest apart komen. Daarom was zij hier nu al een paar dagen en was Cyro nog onderweg. Dat was ook de reden dat ze op het Lanceringsplatform stond, haar huisdier opwachten. Het zou de mensen die het moesten vervoeren waarschijnlijk niet heel gemakkelijk afgaan om hem in bedwang te houden. ‘Maak jezelf bekend,’ klonk de dwingende stem van een jongen. Verderop op het Lansseringsplatform stond een jongen met donkerbruin haar samen met een baby vosje. Rustig liep ze naar het tweetal toe. "Waarom zo schichtig, je bent hier niet op een duistere planeet hoor," zei ze op een lichtelijk spottende toon tegen de jongen die inmiddels zijn handen al nonchalant in zijn broekzakken had gestopt. Het gevoel dat ze hem niet zou gaan mogen was wel aanwezig.

Blaze spitste zijn oortjes en draaide zijn kopje de andere kant op. Aangezien Blaze’ gehoord veel beter was dan het zijne, keek Dice dus maar de kant op waar Blaze naar aan het kijken was. Een meisje met roze haar die iets jonger als hem leek te zijn stond daar. Hij snoof toen hij de woorden van het meisje hoorde. Was ze daar wel zeker van? Voor hem voelde het net alsof hij op een duistere planeet was beland. Hij was weg van al het vertrouwde, kende hier niemand en dat hij niet erg sociaal was ingesteld hielp ook niet echt. Blaze daarentegen was juist heel sociaal ingesteld. Of je kon het ook gewoon naïviteit noemen. Opgewonden rende het baby-vosje naar het meisje toe, hief zich op zijn korte achterpootjes en legde zijn pootje tegen het meisje haar been. Zijn staartje bewoog heen en weer terwijl hij het meisje afwachtend aankeek en Dice schudde zijn hoofd. Hij moest het vosje nog veel bijbrengen voordat het zijn karakter zou hebben. ‘Weet je dat zeker?’ vroeg hij vervolgens wantrouwig aan het meisje. ‘Want voor mij lijkt het net alsof ik daar wél op ben aangekomen. Razen was veel beter dan dit… oord.’ Hij liet zijn blik rond glijden, zuchtte en maakte een smakkend geluid om Blaze terug te halen. Het vosje draaide kort zijn kopje naar Dice toe, maar schudde het daarna en bleef het meisje vrolijk aankijken. Dice haalde zijn handen uit zijn zakken en keek haar vervolgens ook aan. ‘Maar goed…’ Hij liet een korte stilte vallen. ‘Weet jij hier soms de weg naar de etage waar de vuurmagiërs slapen?’ Opnieuw nonchalant zijnde keek hij haar aan, geen aandacht bestedend aan Blaze welke hem met zijn ogen dwong om wat socialer te doen tegen het meisje. Hij wist niet of hij dat ooit zou kunnen. Hij wist niet of hij ooit bereid zou zijn om mensen te vertrouwen. Hij zou het wel zien.

Het eerste dat er op haar af kwam was geen gesnauw, nee het was het baby vosje dat vrolijk op haar af kwam rennen. Wat afkeurend keek ze naar het diertje dat met zijn of haar voorpoten tegen haar been was gaan staan. Het leek haar geen slim plan om het er af te schoppen dus liet ze het diertje maar staan zonder er verder aandacht aan te schenken. ‘Weet je dat zeker?’ Vroeg de jongen met een wantrouwende toon in zijn stem. ‘Want voor mij lijkt het net alsof ik daar wél op ben aangekomen. Razen was veel beter dan dit… oord.’ Zei de jongen terwijl hij even in het rond keek. Shay was er inmiddels al wel zeker van dat hij over Fire magie bezat. Zelf had ze dat ook een beetje, echter kon ze er amper iets mee aangezien ze er nooit mee had getraind. Vervolgens maakte de jongen een geluidje, waarvan de bedoeling waarschijnlijk was dat het vosje terug zou komen. Echter bleef het beestje dood leuk tegen het been van de roodharige staan. ‘Maar goed…’ Begon de jongen om vervolgens even een stilte te laten hangen. Shay had er een hekel aan als mensen dat deden, het was absoluut nutteloos. ‘Weet jij hier soms de weg naar de etage waar de vuurmagiërs slapen?’ Vroeg de bruin harige jongen uiteindelijk. "Nooit op Shadra geweest zeker? Nou zou je op zijn minst wat manieren kunnen hebben en me je naam vertellen?"

Dice keek een tikkeltje geïrriteerd naar Blaze toen deze zijn oortjes liet hangen omdat het meisje geen aandacht aan hem besteedde. Dice was niet echt kwaad op het meisje. Ze had het recht om een vosje zomaar af te wijzen. Hij zou ook niet het eerste beste dier aaien dat op zijn been kwam leunen. Bovendien had hij het vosje al zo vaak verteld dat hij dat soort dingen niet mocht doen. Als mensen hem wilden aaien, haalden ze hem zelf wel aan. Helaas was het vosje nog heel jong, kon hij geen ‘nee’ accepteren en luisterde hij nog niet zo heel goed naar Dice. Hij begreep niet dat het niet prettig was voor mensen als hij meteen aandacht ging zoeken. Daarom liet Dice hem op Razen soms wel eens alleen als hij iets belangrijks ging doen of iets ging doen waarbij het vosje alleen maar gevaar zou lopen, zoals bijvoorbeeld iets gaan drinken. Hij snoof toen hij het meisje hoorde praten. ‘Zegt diegene die meteen spottend antwoord geeft zodra ik uit de shuttle kom,’ zei hij en hij keek haar peilend aan. Wat was haar probleem precies? Oké, misschien had hij niet op de meest vriendelijke manier gevraagd dat ze zich bekend moest maken, maar was dat echt een reden om zo te reageren op hem? Maar goed, nu wist hij dus wel dat ze dark magic bezat. ‘Maar goed, mijn naam is Dice. En dat daar is Blaze,’ zei hij met een knikje naar zijn vosje. Hij zette zijn vingers tegen zijn lippen, floot hard en keek hoe het vosje besloot om terug te keren. Het vosje ging lui op zijn kont naast Dice zitten en de jongen knikte tevreden. ‘Nu ik heb getoond dat ik manieren heb,’ zei hij op een té vriendelijke manier, ‘kun je me dan nu eindelijk de etages wijzen? Ik heb niet de hele dag en ik moet me nog installeren.’ Hij wees naar zijn koffers. Zijn toon was weer wat killer geworden en nonchalant sloeg hij zijn armen over elkaar heen terwijl hij haar aankeek. Zij moest hem zeker niet vertellen wat hij moest doen. Als hij geen manieren wilde hebben, dan deed hij dat toch?

Shay haalde een hand door haar roodroze haren. ‘Zegt diegene die meteen spottend antwoord geeft zodra ik uit de shuttle kom,’ bracht de jongen terug waarop de leerlinge simpelweg haar schouders ophaalde. ‘Maar goed, mijn naam is Dice. En dat daar is Blaze,’ stelde de jongen zichzelf en zijn huisdier voor. Meteen daarna floot hij op zijn vingers het vosje terug, dat deze keer wel naar zijn eigenaar luisterde. ‘Nu ik heb getoond dat ik manieren heb,’ zei Dice op een manier die zodanig vriendelijk was dat Shay haar ogen voor een luttele seconde vernauwde. ‘Kun je me dan nu eindelijk de etages wijzen? Ik heb niet de hele dag en ik moet me nog installeren.’ Vervolgde de jongen met een normalere toon terwijl hij naar zijn koffers wees. "Nou ik ben Shay, en mijn huisdier moet nog komen. Hij mocht niet mee in de zelfde shuttle, en dat is ook de reden waarom ik hier ben. Niet om nieuwelingen de weg te wijzen." Antwoordde het meisje bot met een schuine blik op de jongen. Ze stond hier niet als een of andere gids voor de nieuwe leerlingen. Ze was er zelf überhaupt nog niet veel langer dan een week en raakte zo nu en dan nog wel eens de weg kwijt in de eindeloze gangen van de school.

Dice had het gevoel dat het nog lang ging duren vooraleer hij eindelijk naar zijn etage kon gaan, zijn kamer kon gaan installeren en even van dit gezeik verlost kon zijn. Hij was sowieso, op Razen al, niet erg gediend van de dames. Hij had niet erg veel vriendinnetjes daar, hoewel er wel interesse getoond werd. Zijn collega’s – en tegelijkertijd ook vrienden – wezen hem er altijd op als er een mooie dame met een korte rok langsliep die geïnteresseerd in hem was, maar Dice was altijd te veel met Blaze, met zijn leven en met zijn werken bezig geweest om daar ook maar iets van aandacht aan te besteden. En dat maakte nu dan ook dat hij totaal niet om kon gaan met dames. Het antwoord dat het meisje – blijkbaar heette ze Shay – hem gaf was negatief en Dice draaide geïrriteerd met zijn ogen, maar hij moest eerlijk toegeven dat zijn interesse nu ook wel gewekt was. Hoe groot moest dat beest dan wel niet zijn? ‘Als hij niet mee mocht in dezelfde shuttle lijkt het me dat hij wel heel groot is,’ sprak hij zijn gedachten dan ook uit tegen Shay. Eigenlijk had hij helemaal geen tijd voor deze onzin. Hij moest zijn kamer nog gaan installeren en hij moest zich nog gaan inschrijven bij de Hoofdmeester. Als hij lang bij deze dame rond bleef hangen kon dat wel even duren en daar had hij eerlijk gezegd écht geen zin in. Toch wilde hij aan de andere kant wel weten welk dier er uit de shuttle zou komen en misschien had Shay ook wel het antwoord met waar hij moest zijn. ‘Ben jij trouwens altijd zo aardig tegen alles en iedereen? Op deze manier maak je niet veel vrienden, hoor,’ liet hij er uitdagend op volgen. Hij had ondertussen al gemerkt dat mensen van Shadra, net als de mensen uit Razen, een agressieve temperament konden hebben. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en wachtte vervolgens op wat ze nu weer zou zeggen.

‘Als hij niet mee mocht in dezelfde shuttle lijkt het me dat hij wel heel groot is,’ zei Dice vervolgens. Sinds wanneer was hij ineens wel in haar geïnteresseerd. Cyro was niet bijzonder groot, eerder dat de meeste mensen niet zo gediend waren op dieren die ze zonder aarzeling in stukken konden scheuren. Sommige mensen waren er bang van, andere gefascineerd en andere vonden het weer een raar ding om er een als huisdier te houden. Vrijwel iedereen keek dan ook verbaast op als ze vertelde dat ze er twee had gehad. ‘Ben jij trouwens altijd zo aardig tegen alles en iedereen? Op deze manier maak je niet veel vrienden, hoor,’ vervolgde de jongen. En bedankt voor nog een onnodige opmerking. Droogjes keek het roodroze harige meisje de bruinharige jongen aan. "Zie ik er uit als iemand die veel om vrienden geeft dan?" Antwoordde ze rustig, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Bovendien is jouw houding nou ook niet iets waarop iedereen zit te wachten."

Dice rolde kort met zijn ogen toen Shay wéér geen antwoord gaf nadat hij over de dieren was begonnen. Hé, dan wist hij het ook niet meer, hoor. Steeds als hij een poging deed om geïnteresseerd over te komen werd dat genegeerd. Wat moest hij dan doen? Hij fronste dan ook geërgerd toen hij haar antwoord hoorde. ‘Nee,’ zei hij bot tegen haar. ‘Zo zie je er inderdaad niet uit.’ Hij wist dat hij nu niet bepaald de vriendelijkste en de liefste was, maar dat was zij ook niet. Was het dan niet een beetje normaal dat hij wantrouwend was tegenover anderen? Hij kon best aardig zijn en lol met anderen maken – al zou je dat aan zijn gedrag te merken niet meteen geloven – maar dat moesten ze hem wel een kans geven en hem niet zo irriteren meteen op zijn eerste dag. Hij stak nonchalant zijn handen in zijn zakken toen ze verder ging. ‘Hé, ik deed een poging om een gesprek met je te voeren door geïnteresseerd over te komen toen over die dieren begon, maar jij greep die kans niet aan. Wat moet ik dan doen?’ Hij keek haar vragend aan. Nee, hij had werkelijk geen idee wat ze van hem verwachtte. Hij keek verlangend naar zijn koffer, naar Blaze en naar de gelegenheid om weg te gaan. Hij maakte dan ook een beetje aanstalten om dit te doen, want in dit gedoe had hij echt geen zin.