Naam: Jareth Nicolai Merewode
Roepnaam:  Jareth of Nicolai
Leeftijd: 335 || 32
Afkomst: Gren
Taal: Latijn, het vroegere ABG {Algemeen Beschaafd Grenaans} || Siberisch {Taal uit de streek waar Jareth vandaan komt} || Kovomakaans
Magie: Woud
Dierlijke vorm: Komodovaraan. Jareth kan zich in delen transformeren naar zijn dierlijke gedaante. Dus Een gevorkte tong tevoorschijn laten komen die hem, met gunstige wind, tot wel 8 kilometer ver geuren kan laten ruiken. Ook heeft hij de beschikking over de gifklieren van de komodovaraan. Al hij iemand bijt kan hij die klieren activeren en gif in iemands bloedbaan spuiten. Dit gebruikt hij zelden tot nooit.


~ Uiterlijk ~
Lengte: 1 meter 87
Gewicht: 65 kilo
Bouw: Slank en pezig 
Haarkleur: Groen
Haarstijl: Lang en warrig. Soms heeft hij er een vlecht in.
Kleur ogen: Blauwgroen
Faceclaim: Ukyo Render (Amnesia)


~ Over Jareth ~
Likes: Mensen | Spotlights | Ragna | Drukte | Kaarslicht | Koken
Dislikes: Mensen die hem zeggen wat hij moet doen | Als er iemand beledigt word waar hij veel om geeft |  Ouders die hun kinderen dwingen snel volwassen te worden
Angst: Ragna verliezen | De dood van Annikja herbeleven
Geaardheid: Hetero
Partner: She gave me the heart back I thought I had lost.

Familie: 
- Moeder: Lilia Merewode – Savastna
- Vader: Zebastian Merewode
- Broers/Zussen: Geen
Huisdieren: Ragna, een vos die net als Jareth gestopt is met fysiek verouderen doordat hij haar een deel van zijn ziel heeft gegeven.   


Karakter:
Roekeloos: Jareth kan in zijn acties soms nogal roekeloos zijn. Omdat hij heel wat flexibeler en leniger dan de meeste mensen is ziet hij minder snel het gevaar in. Als er snel gehandeld moet worden kan die roekeloosheid van pas komen. Maar Jareth is ook niet van rubber en die onvoorzichtigheid heeft er al vaak toe geleid dat hij met een nieuwe botbreuk of verstuiking eindigde. 

Over enthousiast: Er zijn maar weinig dingen waar je Jareth niet enthousiast over kan krijgen. Hij lijkt te beschikken over een oneindige voorraad optimisme  en enthousiasme. Dit doet hij omdat Jareth er niet van houd als mensen hem treurig zien. In hun ogen lijkt het alsof hij nooit verdrietig kan zijn. Maar hij gebruikt zijn enthousiasme om zijn negatieve ervaringen in het leven te verbergen voor de buitenwereld. 

Doorzetter: Jareth is een echte doorzetter. Als hij ergens zijn zinnen op heeft gezet dan zal hij hoe dan ook zijn zin krijgen. Hij heeft verder echt een grote hekel aan opgeven. Hierdoor heeft hij niet altijd door wanneer een strijd gestreden is en hij gewoonweg niet meer kan winnen. 

Beschermend: Jareth kan een heleboel hebben. Als je hem belachelijk maakt zal hij alleen maar met je meelachen. Fysieke pijn doet hem vrijwel niets. Maar als je iemand pijn doet of zelfs maar beledigt waar hij bij is, dan wordt hij vreselijk agressief. In alles is hij ineens veranderd. Normaal gedraagt hij zich als een zorgeloze puber, maar als hij iemand moet beschermen ziet hij er meteen een stuk volwassener uit. 

Moeite met leiderschap: Omdat vanaf het begin af aan niet het plan er was dat Jareth Heer van het Woud zou worden heeft hij een beetje moeite met de rol van leider op zich te nemen. Hij was altijd gewend de tweede viool te spelen en de daadwerkelijke leider bij te staan met advies. Nu hij ineens de verantwoordelijkheid heeft gekregen moet hij hier erg aan wennen wat hem niet altijd even goed afgaat. 

Kinderlijk: Jareth heeft op vroege leeftijd zijn vrije tijd ingewisseld om te trainen en te oefenen. Hierdoor haalt hij nu hij volwassen is zijn kinderjaren een beetje in waardoor hij op sommige dingen best kinderachtig kan reageren en andere dingen helemaal niet serieus lijkt te nemen. Maar als het echt moet kan Jareth zijn kinderlijkheid opzij zetten en doen wat op dat moment van belang is. 

~ Geschiedenis ~
Gren was nooit echt een arm land geweest. Natuurlijk waren er plekken waar de mensen het slechter hadden. En uiteraard waren er ook plekken waar de mensen meer dan genoeg te eten hadden en een iets te groot dak dan nodig was boven hun hoofd. En zoals elk volk dat een beetje geld bezit is men altijd op zoek naar vermaak. En vermaak en entertainment  waren er in vele soorten. Maar bekend en geliefd op Gren was toch wel de Kermis van Merwode die door heel Gren trok. Ze stonden bekend om hun talenten afkomstig van alle planeten. Vuurvreters en vuurspuwers van Razen, een waarzegster van Puffoon. Een broer en zus die de kunst van het geblinddoekt messen werpen uitoefende, beide afkomstig van Erd. Je kon het zo gek niet bedenken of het liep er rond. En ze waren een grote hit. Meerdere prijzen had de bonte kermis familie al in de kasten staan voor hun excellente performances. Ze waren onderweg naar de Grenaanse hoofdstad toen de rij woonwagens tot stilstand gemaand werd. Een slechtere timing had Lilia Merewode, vrouw van de kermis directeur Zebastian, voor de bevalling van haar kind niet kunnen kiezen. Na een paar hectische uren zette ze uiteindelijk een zoon op de wereld die de namen: Jareth Nicolai Merewode kreeg. De ouders waren meteen dol op hun kleine, iedereen op de kermis trouwens. Zebastian stond bekend als een eerlijk man die iedereen met liefde een kans gaf om zichzelf te bewijzen. Hij veroordeelde je niet op hoe je eruit zag of waar je vandaan kwam. Hij bood iedereen graag een plek aan om te werken en te wonen. Lilia stond bekend om haar goede zorgen als iemand van haar grote ‘’familie’’ ziek of gewond was. Dat zorgde ervoor dat iedereen graag zijn best voor het echtpaar deed en Zesbastian was ervan overtuigd dat dit dan ook was waarom de kermis zo’n groot succes was. 

Jareth was als kind al erg levenslustig. Vanaf het moment dat hij zich zelfstandig kon voortbewegen verdween hij overal naartoe. Wat zijn ouders ook bedachten, ze konden hun zoon niet tegen houden als hij weer eens besloten had om op avontuur te gaan. Maar een paar jaar later veranderde dit. Jareth leerde Annikja kennen, de dochter van de één van de messenwerpers tweeling. Ze was maar drie jaar jonger dan dat hij was, maar ze konden het goed vinden met elkaar. Jareths ouders merkte dat hij wat rustiger werd omdat hij niet wilde dat Annikja iets overkwam. Hij voelde zich verantwoordelijk voor haar als ze samen door de bossen van Gren renden in één of ander wild avontuur. Ze klommen samen in bomen en leerde samen hoe ze wilde herten konden berijden. Ze deelden werkelijk alles samen, ook hun beider aanleg voor magie. Ze hadden hun eigen geheimtaal die verder niemand van de kermis begreep. Maar niemand vond het erg. Jareth en Annikja waren beste vrienden en het waren verder vriendelijk kinderen, hetzij wat onstuimig en enthousiast. Maar ondanks dat Jareth een rustig leven had en gezegend was met magie voelde hij zich niet nuttig. Hij wilde iets doen wat zijn ouders pas echt trots zou maken. Hij wilde ook een act, net als de andere kermis artiesten. Toen hij het met zijn vader besprak weigerde deze. Hij wilde liever dat Jareth zijn magie zou gaan studeren. Zo had hij tenminste iets waar hij in de toekomst wat aan had. Het was de eerste ruzie die Jareth met zijn vader had. Hij was pas zeven, maar was er toen al van overtuigd dat hij beter wist hoe de wereld in elkaar zat dan welke volwassene dan ook. Hij beloofde zichzelf dat hij iets zou zoeken waar hij zo goed in was dat zijn vader hem wel op moest laten treden. 

Dat ‘’iets’’ kwam sneller dan verwacht. Zijn ouders hadden de woonwagen die avond verlaten voor de show. En als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel. Zo ook Jareth. Hij deed wat elk kind zou doen als zijn ouders weg waren: hij ging op zoek naar snoepgoed. De kast waarin het stond zat jammer genoeg op slot. Maar de kast daar direct naast niet. En van daar was het enige wat hem tegenhield een dikke plank met aan beide zijde een opening. Als hij in de kast keek kon hij de trommel met snoep zijn staan. Jareth stak zijn hand in de kast en boog om de plank heen totdat hij de trommel te pakken had. Als hij het ding kantelde paste het precies door de gleuf tussen de achterwand en de plank. Toen zijn ouders later die avond thuiskwamen troffen ze een zoon aan die misselijk was van alle zoetigheid die hij naar binnen had gewerkt. Eerst waren ze alleen maar boos totdat ze erachter kwamen dat de kastdeur nog op slot zat. Er was geen enkele mogelijkheid waarop hun zoon die trommel had kunnen bemachtigen zonder de kast open te moeten maken. Toen Zebastian aan Jareth vroeg of hij kon laten zien hoe hij het gedaan had werd het hem duidelijk. Zijn zoon bleek een aanleg te hebben voor contortionisme. Hij was een slangenmens. Met het besef dat zoiets weinig voorkwam als aanleg maakte Zesbastian een afspraak met Jareth. Hij mocht trainen om uiteindelijk als slangenmens op te treden als hij in zijn vrije tijd magie zou studeren. Jareth stemde onmiddellijk toe met zijn vaders voorstel en werd sindsdien getraind door Nathair, de oudste man van de hele kermis familie. Hij was vroeger ook slangenmens geweest, maar trad niet meer op sinds hij reuma had. Dat was al zo voordat Jareth geboren was maar Zesbastian en Lilia hadden het niet over hun hart kunnen verkrijgen om de oude man weg te sturen. Dus kreeg hij allemaal kleine klusjes die hij ook met zijn reuma nog kon uitvoeren zodat hij zich niet overbodig zou voelen. Hij verkocht voornamelijk kaartjes voor shows die werden gegeven. Maar nu mocht hij Jareth trainen. En Nathair trainde hem alsof het zijn eigen zoon was. 

Zodra Jareth klaar was na een dag trainen dook hij thuis onmiddellijk de boeken in en leerde zo steeds meer over de magie waarover hij beschikte. Dit deed hij samen met Annikja. Als de kermis weer naar een andere plek verhuisde reisden zij samen door de bossen, onderweg hun magie oefenend totdat ze ’s avonds de andere weer hadden ingehaald en zich weer bij hen voegden. Jareth was niet de enige nieuwe generatie artiesten die de kermis erbij kreeg. Geïnspireerd door haar vriend wilde Annikja ook iets leren. Zij besloot in de voetstappen van haar vader te treden en messenwerper te worden. Jareth hielp haar regelmatig met oefenen door doelen voor haar te maken. Beiden trainden zo hard als ze konden en al snel mochten ze voor de eerste keer optreden. Iets mooiers had Jareth nog nooit meegemaakt. Het inhouden van de adem van het publiek toen hij zijn act opvoerde gaf hem eindelijk het gevoel alsof hij echt iets betekende voor de kermis. Ook Annikja en haar partner Daren werden bekend als de twee jongste messenwerpers op heel Gren. 

Ze waren net weer aan het afbreken nadat ze drie weken aan de rand van de hoofdstad van Gren hadden gestaan dat Jareth niks te doen had gehad en hij de anderen eigenlijk alleen maar een beetje in de weg liep. Hij was vijftien, maar door al zijn training slank zodat weinig mensen die hielpen bij de opbouw wisten dat hij meer kracht had dan ze beseften. Jareth was de bossen in gelopen. Hij had na een tijdje rondgelopen te hebben weer terug willen gaan totdat hij iets hoorde.

Met een ruk keek hij omhoog. Verschrikte vogels vlogen weg. Ze waren overduidelijk van iets geschrokken. Was het de klap geweest die hij zelf daarnet nog had gehoord. Jareth rende op het geluid af. Een enorme omgevallen boomstam blokkeerde zijn weg. Voorzichtig liep hij eromheen. Aan de andere kant was een open plek. In het midden van die open plek stond een jongen, iets kleiner dan hij maar ongeveer van dezelfde leeftijd. Hij was woud magie aan het beoefenen. En hij was nog eens verdraaid goed ook. Met een grijns stapte Jareth achter zijn schuilplaats weg. ‘Ik neem aan dat jij verantwoordelijk bent voor de rondvliegende bomen en de geschrokken dieren?’ vroeg hij met dezelfde grijns aan de jongen. Geschrokken keek hij om. De jongen had warrig donkerblond haar en twee donkergroene irissen. Net zo groen als de bladeren van het bos zelf. ‘Wat doe je hier?’ vroeg hij en Jareth hoorde hoe hij probeerde zijn stem dreigend te laten klinken. ‘Ik ben aan het kijken naar Grens slechtste imitatie van een bedreiging,’ antwoordde Jareth uitdagend met een scheve grijns. Dat beviel de jongen niet zo goed. Met een ruw hand gebaar stuurde hij een dikke tak op Jareth af om hem tegen zijn hoofd te slaan. Jareth klapte zijn lichaam achterwaarts dubbel waarbij hij zijn handen ter ondersteuning in zijn knieholten plaatsten. Zijn rug beschreef een perfecte boog en de tak miste hem. Met grote ogen keek de donkerblonde jongen hem aan. ‘Wat ben jij?’ wist hij uiteindelijk uit te brengen. ‘Ik ben een Contortionist,’ sprak Jareth en kon de trots in zijn stem niet verborgen houden. De wenkbrauw van de blonde jongen kroop langzaam omhoog. ‘Een contortie… watte?’ vroeg hij enigszins verward. Jareth grijnsde even. ‘Ik ben een slangenmens. Mijn naam is Jareth Merewode,’ legde Jareth zichzelf beter uit en stak zijn hand uit toen hij zichzelf voorstelde. De blonde jongen pakte met een ferme greep Jareths hand vast. ‘Ferost,’ stelde hij zichzelf op zijn beurt voor. ‘Opvolger van Milena, de Vrouwe van het Woud,’ sprak hij er vol trots achteraan. Jareth tilde lichtelijk zijn wenkbrauw op. ‘Doe maar duur,’ was het sarcastische antwoord. Ferost’ uitdrukking werd verbaasd. ‘Heb je daar nog nooit van gehoord? Onder welke steen heb jij gewoond?’ klonk zijn uiting van onbegrip. ‘De steen die de kermis heet,’ .
Ferost knikte even bedachtzaam. ‘Je bent dus nooit lang genoeg in de hoofdstad,’ concludeerde hij. Zonder op antwoord van Jareths kant te wachten ging hij verder. ‘Elke planeet heeft een magiër die zo sterk is dat geen ander hem of haar kan verslaan. Het is hun taak de vrede te behouden op de planeet waar zij verantwoordelijk voor zijn. Ze zijn adviseurs van de machthebbers en moeten hun planeet en het element dat ze vertegenwoordigen beschermen,’ legde hij uit. Jareth floot even tussen zijn tanden door. ‘Dat klinkt behoorlijk belangrijk. En ben je er een beetje goed in?’ vroeg hij. Ferost wangen kleurde rood toen hij Jareths vraag hoorde. ‘Ik oefen heel veel, maar ik heb niemand om mee te trainen. Dus zo goed ben ik nou ook weer niet,’ gaf hij schoorvoetend toe. ‘Ik kan toch met je trainen? Ik leer magie samen met een vriendin uit boeken. Maar een echte leraar hebben we niet. Jij kan mij de dingen leren die ik niet weet en ik kan jou helpen om te oefenen,’.
Het was maar een idee geweest dat hij er zonder bij na te denken uit had gegooid. Maar als Jareth erover nadacht werd hij steeds enthousiaster. Ook op Ferost’ gezicht was het enthousiasme goed leesbaar. ‘Deal,’ zei hij. De twee jongens schudde elkaar de hand om zo de afspraak officieel te maken. 

De weken erna oefenden Jareth en Ferost elke vrije minuut die ze hadden. En met hun krachten groeide ook hun vriendschap. Al snel kwam Ferost kijken naar de voorstellingen van Jareth en op zijn beurt werd Jareth door Ferost mee de hoofdstad in gesleept. Ze leerden veel van elkaar. Maar na een paar weken moest de kermis worden afgebroken en moest Jareth weer verder reizen. In die korte tijd dat ze elkaar kende waren Jareth en Ferost zulke goede vrienden geworden dat het afscheid nemen van elkaar hen zwaarder viel dan ze hadden verwacht. Maar zelfs toen ze weer onderweg waren bleven Jareth en Ferost contact houden. Brieven ontvangen als je constant onderweg was, was een beetje lastig. Maar Jareth wist wel naar welk adres hij brieven voor Ferost kon sturen. Daarin vertelde hij waar ze verbleven en naartoe gingen. Als Ferost samen met Milena daar in de buurt was zochten de twee vrienden elkaar altijd op. Dan lieten ze elkaar de nieuwe dingen zien die ze in de tussentijd hadden geleerd. Maar na een paar maanden vertelde Ferost dat hij met Milena naar de andere planeten zou gaan om daar nieuwe dingen te leren. Ze zouden elkaar lange tijd niet zien. Op de dag van zijn vertrek was Jareth naar de hoofdstad afgereisd om zijn vriend uit te zwaaien. 

Drie jaar lang had Jareth geen contact meer met Ferost. Alle boeken die hij had gekregen kende hij van voor naar achteren. Er was weinig nieuws meer voor hem te leren wat hij niet al kende. Hij had nieuwe leerboeken nodig. In die tijd begon hij ook anders tegen Annikja aan te kijken. Ze was niet meer zomaar zijn jeugdvriendinnetje. Ze was een mooie jonge vrouw aan het worden. Zelf leek ze niet door te hebben dat de jongens op het terrein, inclusief Jareth, helemaal weg waren van haar. Iedereen probeerde haar op zijn eigen manier te imponeren. Ook Daren, Annikja’s partner van de messenwerp act die ze samen deden wilde een poging wagen. Maar toen ging het mis. Daren en Annikja waren wereldberoemd met hun act waarin één van de twee geblinddoekt een mes wierp naar een doel waar de ander met gespreide armen tegenaan stond. Al honderden keren was dit goed gegaan. Maar die avond had Darens poging Annikja voor hem te winnen een andere afloop. Daren had beweerd dat hij met dolken net zo goed was als met messen. Toen Annikja hem niet geloofde daagde Daren haar uit om het tijdens de show van die avond met dolken in plaats van messen te doen. Toen hun act aan de beurt was ging er iets mis. Daren had geen rekening gehouden met de verandering van gewicht die de dolk ten opzichten van het mes had. Het ding was zwaarder dan de werpmessen, glipte uit zijn vingers en doorboorde Annikja. Ze was op slag dood. Iedereen was er kapot van en er heerste een depressieve stemming op het terrein daarna. Maar Jareth bracht zijn dagen door met meer enthousiasme voor het vak dan ooit tevoren. Niemand begreep dit aangezien hij de beste vriend van Annikja was geweest. Maar het was zijn manier van verwerken. Jareth ging niet dagenlang blijven treuren om iets dat weg was. Hij ging verder. En hij was ervan overtuigd dat Annikja hem voor zijn hoofd geslagen had als hij dat niet had gedaan. 

Een paar maanden na het ongeluk kreeg Jareth bezoek van een vrouw. Ze stelde zichzelf voor als Milena, de Vrouwe van het Woud en de mentor van Ferost. Ze kwam naar Jareth toe om hem om een gunst te vragen. Ze vertelde hem dat ze binnen een paar weken een tijdje weg moest. Ze kon Ferost niet meenemen naar de plek waar zij naartoe ging. Maar ze wist niet hoe lang ze weg zou zijn en vreesde voor Ferost’ opleiding. Daarom wilde ze dat iemand met hem kon trainen in de tijd dat zij weg was. Ze was bereid in die paar weken dat ze er nog was Jareth op te leiden met alles wat ze tot dan toe ook aan Ferost had geleerd en hem boeken te geven die hem zouden helpen met Ferost te trainen. Jareth stemde toe in Milena’s voorstel. Veel moeite om alles achter te laten en mee te gaan naar de hoofdstad van Gren had hij niet. Sinds Annikja gestorven was had het hele kermisterrein een negatieve en depressieve uitwerking op hem al liet hij dit niet aan anderen merken. Het leek hem beter om dat allemaal een tijdje achter hem te laten. Toen hij het uitlegde aan zijn ouders toonden ze alle begrip voor hem en lieten hem met Milena mee gaan. 

De paar weken daarna waren de zwaarste die Jareth ooit had gehad. Nog zwaarder dan alle andere trainingen die hij had gehad. Maar ze hadden geen andere keuze. Als Jareth het niveau wilde bereiken waarop Ferost op dat moment magie beoefende in die paar weken tijd die ze hadden moesten ze er heel hard aan werken. Na drie weken en heel veel trainen stond Jareth’s magie bijna gelijk aan dat van Ferost. Milena kon Gren met een veilig gevoel achter laten en vertrok. Maanden gingen voorbij en Ferost leerde hoe het was om zelf de beslissingen te moeten maken. Bij alles wat hij deed stond Jareth naast hem met advies en om hem hard te laten trainen op de meest ongemakkelijke momenten. De twee werden onafscheidelijk. Na twee jaar kwam Milena terug, blij verrast over de vooruitgang die de twee jongens hadden gemaakt. 

’Waarom zou Milena ons mee willen nemen naar het hart van het woud Fer?’ vroeg Jareth terwijl hij zich op zijn bed omdraaide naar zijn vriend. Ferost, die in een boek had liggen lezen keek even afwezig op. Hij leek Jareths woorden te overdenken maar haalde toen zijn schouders op. ‘Wie weet waarom. Sommige dingen van Milena begrijp ik ook niet. Ik zou het gewoon afwachten Jareth,’ was zijn antwoord waarna hij verder ging met lezen. Jareth richtte zijn blik weer op het plafond, niet tevreden met het antwoord wat hij had gekregen. Hij zou er diezelfde avond nog achter komen. Milena nam hem en Ferost mee, diep het woud in. Een lange tijd liepen ze bijna in het duister. De bomen en het struikgewas groeide zo dicht op elkaar dat het licht bijna geen kans kreeg erdoor te komen. Maar ineens werd de weg voor hen fel verlicht. Ze lieten de donkere bomen achter zich en betraden een grote open plek. Een gigantische boom, de allergrootste die Jareth ooit in zijn leven had aanschouwd stond op nog geen twintig meter afstand van hen. De boom zelf was zo groot dat de top niet te zien was vanaf de plek waar zij stonden. De mist slokte de takken en bladeren die zijn prachtige groene kroon moesten vormen volledig op. Lichtgevende dingen die Jareth deden denken aan vuurvliegjes schoten voorbij. ‘Ferost, waar zijn we?’ vroeg Jareth zacht aan zijn vriend en keek hem van opzij aan. ‘Dit is de boom des levens Jareth. Er zijn legenden dat deze boom verantwoordelijk is voor al het leven op Gren. Ze zou de moeder zijn van de eerste Grenanen en uit haar wortels zou de planeet zijn ontstaan. Wat er waar is van die verhalen weet ik niet. Maar één ding is zeker: deze boom beschikt over magische krachten,’ vertelde Ferost met een fluisterende stem die barste van ingehouden enthousiasme en leergierigheid. Met hernieuwd respect keek Jareth op naar de boom. ‘Waarom zijn we hier Milena?’ was zijn volgende vraag. De lange slanke vrouw met de bruine haren die de kleur van hazelnoot had keek om naar de twee jongens en glimlachte. ‘Jareth? Heb jij Kearan en Devali wel eens gezien?’ vroeg ze. Jareth knikte. Kearan en Devali waren de havik en de slang van Ferost die nooit van zijn zijde afweken. Zelfs nu waren ze dichtbij. Als Ferost hen zou roepen zouden ze hier binnen een paar minuten zijn. ‘Wist je dat zij hier vandaan komen? Zoals Ferost al zei, deze plek is magisch. Elke grote woudmagiër gaat hier naartoe om zijn gids te vinden,’ vertelde ze. Het begon Jareth steeds meer te dagen wat ze hier kwamen doen. 
Naarmate ze steeds dichter in de buurt van de boom vlogen de vuurvliegjes hen tegemoet en hielden en tegen. ‘Het is goed. Jareth is een vriend,’ sprak Milena zachtjes. Nu ze zo dichtbij waren zag Jareth dat het geen vuurvliegjes waren maar kleine, haast menselijke wezens met oplichtende vleugels. Ze waren allen gewapend met kleine, maar daarom niet minder venijnige, steekwapens en scherpe tandjes. ‘Wat zijn dat?’ vroeg Jareth zachtjes aan Ferost terwijl ze verder naar de boom liepen. ‘Dat zijn de beschermers van de levensboom. Ze zijn misschien klein, maar als je zo’n hele zwerm achter je aan krijgt, daar gaan de meesten wel hard van rennen,’ vertelde Ferost met een grijns op zijn gezicht. Inmiddels waren ze onderaan de boom aangekomen. Daar waar de wortels in de grond verdwenen. ‘Ga zitten Jareth,’ zei Milena zachtjes tegen hem. Jareth deed zoals hem gevraagd was en ging in kleermakerszit op de grond zitten. Milena en Ferost gingen tegenover hem zitten. ‘Sluit je ogen en concentreer je. Nodig je gids uit om naar jou toe te komen,’ ging ze met haar zachte fluwelen stem verder. Jareth sloot zijn ogen en concentreerde zich op zijn ademhaling. Hoe lang hij daar precies zat wist hij niet. Maar zijn gedachten keerde terug toen hij de stem van Ferost hoorde die een zacht grinnikend geluid maakte. Toen Jareth verstoord zijn ogen openden keek hij recht in de snuit van een kleine vos. Elegant sloeg ze haar staart om haar poten heen en keek hem met een schuin hoofd aan. Nu barste Ferost echt in lachen uit. ‘Een vos?’ vroeg hij ietwat teleurgesteld. Het kleine vosje kroop na die woorden bij hem op schoot. ‘Zo te zien vind ze je leuk Jareth,’ grinnikte Ferost. ‘Wat is er mis Jareth?’ vroeg Milena hem. ‘Ik had gehoopt op iets wat er op z’n minst iets indrukwekkender uit zou zien,’ gaf hij kleintjes toe. ‘Een gids hoeft er niet indrukwekkend uit te zien. Maar je kunt altijd op ze terug vallen als je hun hulp nodig hebt,’ sprak Milena met een strenge ondertoon in haar stem. ‘Hoe ga je haar noemen?’ vroeg ze daarna op een iets vriendelijkere toon. Jareth keek naar het jonge vosje dat in zijn schoot in slaap gevallen was. ‘Ragna,’ glimlachte hij.

Niet lang nadat Jareth Ragna voor het eerst had ontmoet kwam het moment dat Ferost het einde van zijn training bereikte. Milena had hem niks meer te leren. En volgens haar was het tijd dat Gren een nieuwe Legendarische Magiër kreeg. Milena was ervan overtuigd dat hij er klaar voor was. Op Ferost’ eenentwintigste verjaardag kreeg hij van Milena haar ring wat het bewijs was dat hij nu officieel Heer van het Woud was. Diezelfde avond nam Ferost Jareth apart voor een gesprek onder vier ogen. Hierin vroeg vertelde hij dat er een tijd zou komen dat hij hulp nodig zou hebben van mensen die hij kon vertrouwen. Zijn vraag was of Jareth bereid zou zijn om hem dan te helpen. Uiteraard stemde Jareth toe. Ferost was zijn beste vriend, bijna zijn broer zelfs. Hij zou voor hem zijn gestorven als hij het had gevraagd. Ferost gaf Jareth een amulet met vreemde groene vloeistof mee. Hij zei dat Jareth het pas mocht gebruiken wanneer de tijd er rijp voor was. 

Met die vage woorden gingen Jareth en Ferost uit elkaar. Ferost begon aan zijn leven als legendarische magiër en Jareth probeerde zijn eigen leven weer op de rails te krijgen. Hij openende een nieuwe kermis, eentje net zoals zijn ouders hadden gerund. Jareth ging zelf persoonlijk op zoek naar excentriek talent en binnen een paar jaar had hij flink wat faam en talenten verzameld. En samen zette ze de meest geweldige shows neer en waren over Gren de populairste kermis die er op dat moment was. Elf jaar zag Jareth Ferost bijna niet. Soms kwam hij een show bezoeken maar ze hielden voornamelijk contact door het schrijven van brieven. Ferost vertelde over de mensen die hij trainde als opvolger. Lesaiah was één van zijn favorieten leerlingen met grote vooruitzichten voor de toekomst. Later kwam er ook een man met de naam Grim in deze brieven voor. Hoewel Ferost schreef dat hij Grim niet persoonlijk trainde vertelde hij dat hij deze man wel in de gaten bleef houden. Jareth las Ferost’ brieven regelmatig opnieuw en schreef zelf enthousiast terug over wat er in zijn leven gebeurde al was dat in Jareths ogen lang niet zo spannend als wat Ferost allemaal meemaakte. Maar een paar maanden nadat Jareth tweeëndertig was geworden  stond Ferost ineens weer voor zijn neus.

Een lange schaduw die het licht liet verdwijnen wat door de ingang van de tent naar binnen scheen liet Jareth omkijken. Met zijn nek tegen zijn onderrug en zijn handen als steun in zijn knieholtes gezet draaide hij voorzichtig zijn hoofd naar de ingang. Ook al nam de schaduw de fijne details van de man weg, Jareth had minder dan een seconde nodig om te zien dat het Ferost was. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij weer overeind kwam. ‘Fer!’ riep hij verrast uit terwijl hij naar zijn oude vriend toeliep om hem uitbundig te begroeten. Maar de gelaatsuitdrukking die op Ferost’ gezicht stond hield hem tegen. Zijn glimlach was verdwenen. ‘Wat is er?’ vroeg Jareth zachtjes. Ferost keek zijn beste vriend even aan. ‘Kun je je nog herinneren dat ik je bij mijn benoeming tot Heer van het Woud een ketting heb gegeven?’ viel Ferost direct met de deur in huis. Jareth knikte lichtjes. ‘Het is tijd om hem te gebruiken,’ vervolgde Ferost. Jareth trok de hanger onder zijn kleding vandaan en deed het ding af. De chemisch uitziende groene vloeistof erin zag er nog net zo fel uit als de dag dat hij de hanger had gekregen. Jareth wilde het ding al open maken maar Ferost hield hem tegen. ‘Wat ik van je vraag is niet licht Jareth. Je zal je hele leven moeten omgooien. Maar, zoals ik elf jaar geleden al zei, ik wil iemand waarvan ik er zeker van ben dat ik hem kan vertrouwen. Iemand die ten allen tijden klaar zal staan. Weet je zeker dat je dit wilt?’ vroeg Ferost zijn vriend en keek hem doordringend aan. Jareth glimlachte alleen maar. ‘Ferost, ik ben al mijn hele leven een vangnet. Je zult nergens iemand vinden die er beter in is dan ik,’ glimlachte hij en met die woorden opende hij de hanger en goot met een vies gezicht de groene vloeistof naar binnen.

De vloeistof die in de hanger zat bleek sap te zijn van de Boom des Levens. Dat sap had vele eigenaardige krachten. Het genas al je wonden en hielp je van de ergste ziektes af. Maar belangrijker nog, het stopte het verouderingsproces. Het was vreselijk moeilijk om het sap te verkrijgen aangezien je het aan de boom moest vragen. Alleen de personen met de juiste bedoelingen kregen sap. Als je alleen maar kwam met kwade plannen in je hoofd gaf de boom je enkel vergif. Toen Ferost met zijn redenen naar de boom was gegaan had deze hem begrepen en hem sap gegeven dat het verouderingsproces stop zette. Door dit aan Jareth te geven had hij zekerheid dat Jareth er zou zijn mocht het nodig zijn. Al snel nadat Jareth zijn leeftijd had bevroren stopte de brieven van Ferost. Dat was een teken voor Jareth om zich zorgen te maken om zijn vriend. Hij had het al aan zien komen aangezien hij Jareth had gevraagd de vloeistof te drinken. Maar Jareth kon niks anders doen dan wachten. Hij stopte met optreden. Nu hij niet ouder werd kon hij niet bleven optreden. Mensen zouden het in de gaten hebben en dat zou de reputatie van de kermis ernstig schaden. In plaats daarvan trok hij zich terug en trainde nieuwe talenten. Decennia ging dat zo door. Doordat Jareth met de kermis bleef rondreizen over Gren was Jareth altijd aanwezig als de planeet hulp nodig had. Dit deed hij anoniem en zonder op te vallen. Niemand mocht weten dat Ferost verdwenen was. Dan zouden er rellen uitbreken. Ongeveer driehonderd jaar leefde Jareth in de schaduwen. Overal aanwezig om te helpen als er echt nood was maar altijd onzichtbaar. De hoop dat Ferost ooit nog terug zou komen begon langzamerhand te verdwijnen. Maar ineens kwam er nieuws van andere planeten over een kleine planeet waar alle zeven de legendarische magiërs waren gesignaleerd. In een paar oude brieven die Jareth terug had gevonden van Ferost las hij dat vlak voor zijn verdwijning Ferost inderdaad bezig was geweest met een project op een kleine, en voor zover bekend, onbewoonde planeet. Hij en de andere grote magiërs van zijn kaliber wilde er een school voor magie bouwen. Nu, driehonderd jaar later, waren de technische hulpmiddelen om naar andere planeten te gaan sterk verbeterd en erop vooruit gegaan. Ook nieuws uit alle uithoeken van Kovomaka bereikte Gren sneller dan dat het driehonderd jaar geleden deed. Zo kreeg Jareth het verhaal te horen over de magiërs die vastzaten in steen en daar driehonderd jaar lang hebben gestaan. Maar het scheen dat ze nu weer vrij waren. Echter, Jareth kon niet zomaar langs gaan. De school was één van de meest prestigieuze scholen die er maar bestonden dus wilde elke ouder zijn kind erheen sturen. Als Jareth zomaar op zou duiken daar dan zou hij tussen de tieners meteen onmiddellijk opvallen. Op goed geluk stuurde hij een brief naar de school geadresseerd aan Ferost. En na een maand wachten kreeg hij reactie. Ferost leefde. En al snel kwam het nieuws van een nieuwe opvolger die de naam Norwood droeg. 

Maar lang tot zijn volgende verdwijning mocht het niet duren. Een tijdje stuurde Ferost en Jareth weer brieven naar elkaar en zochten mekaar op als vanouds. Maar Ferost verdween opnieuw zonder ook maar iets te zeggen. En dit keer kwam hij niet terug. In plaats daarvan kwam er een vrouw met de naam Lesaiah. Ferost had in zijn brieven voor de eerste verdwijning veel over haar verteld. Nu vond Jareth het tijd om zich aan haar voor te stellen. Maar dat bleek heel anders te zijn gegaan dan hij had gehoopt. Hij bood aan om Lesaiah op weg te helpen. Zij moest ineens alle verantwoordelijkheden van Ferost op zich nemen en Jareth wist hoe zwaar dat kon zijn, zelfs als je alleen maar in de schaduwen bleef was het een grote klus. Maar Lesaiah weigerde zijn hulp. Jareth keerde terug naar Gren. Hij voelde zich eenzamer dan ooit tevoren. Vroeger had hij nog hoop gehad dat Ferost terug zou keren. Maar nu was hij zelfs dat gevoel kwijt. Verder durfde hij zich niet teveel aan mensen te binden. Ook als ze wisten dat hij niet ouder kon worden, hij kon het niet aanzien hen te zien sterven aan ouderdom terwijl hij door moest met zijn leven. Ferost was de enige geweest die dat gevoel had begrepen. Maar nu was hij weg. Toen tijden later Lesaiah werd opgevolgd door Grim wegens omstandigheden probeerde Jareth niet eens meer om toenadering te zoeken. Maar op een dag werd hij door het leven nog één keer verrast.

Zijn handen rustte op zijn knieën terwijl hij met gesloten ogen zich op zijn ademhaling concentreerde. Het was een warme lente dag en dat maakte de tent benauwd. Zelfs nu alle zijkanten van het zeil omhoog waren. Het was windstil, ook dat hielp niet erg mee aan de warmte. Toch bleef Jareth door gaan met zijn ademhalingsoefening. Maar gefladder van een stel sterke vleugels zorgde ervoor dat Jareth toch zijn ogen opende. Zijn hart stopte voor een moment met kloppen en sloeg een slag over. Voor hem op de grond dat een grote havik. Maar niet zomaar eentje. Jareth herkende Kearan onmiddellijk. Het was één van de gidsen van Ferost. Hij droeg een bruine leren tas om zijn nek. Daaruit stak Devali, Ferost andere gids en een slang zijn kop uit. Ragna begroette haar collega’s en enthousiast op hen af te rennen met een vreemd soort blafje dat je alleen van een vos kon verwachten. Aangezien Ragna een deel van Jareth was geworden was ook zij gestopt met ouder worden sinds Jareth dat niet meer deed. Devali was met zijn kop inmiddels in de tas verdwenen en kwam terug met een brief in zijn bek die hij aan Jareth overhandigde. Met trilde vingers maakte hij de brief open. Op het papier dat erin zat stond niet veel. Enkel de woorden: ‘’Ik heb je nodig’’.  Maar ze waren overduidelijk door Ferost geschreven. De enveloppe bevatte behalve die korte zin ook nog iets anders. Twee ringen. Beide waren bezet met groene edelstenen. De één iets mooier dan de ander. Meer informatie had Jareth niet nodig. Hij stond op om zijn spullen te pakken. Hij ging naar Starshine Academy.