Ze was het zo zat. Zo verschrikkelijk zat. Alles kon oprotten, de hele school, leraren, alle regels. Het was allemaal te veel. Ze gooide de laden van haar kledingkast open en gooide er van alles in. Ze greep nog haar tekenblok en haar oh zo dierbare Ipod en keek toen de kamer rond. Hij lag compleet overhoop. Lades lagen half uit kasten en de hele grond was bezaaid met kleding en glas. Ze had een vaas kapot gesmeten en de rozen die er in zaten samen met het water en het glas lagen over heel de kamer verspreid. Ze was echt hard tekeer gegaan in haar woede uitbarsting en het was nog steeds niet voorbij. Net voor de ze deur wilde oprukken en weg wilde stampen bedacht ze zich en dook onder haar bed. Ze haalde er een donkere, langwerpige doos onderuit. Zelfs in haar boosheid opende ze de doos met alle voorzichtigheid. Erin lag een katana. Zilver met een zwart, leren handvat, versierd met rode stof en gouden afbeeldingen. Het was iets wat ze niet zomaar achter kon laten. Ze haalde hem eruit, maakte hem vast aan een riem en sloeg deze over haar rug. De tas met alle andere spullen deed ze over haar schouder en met harde stampen denderde ze de trap af.
Ondertussen dat ze haar tranen probeerde te verbergen en zo snel mogelijk naar de uitging liep gingen er allerlei gedachten door haar hoofd. Negatieve gedachten. het was begonnen tijdens haar laatste les, iemand had een opmerking over haar gemaakt die verkeerd in de aarde was gevallen, met een snauw en een lelijk woord was hij er van af gekomen en mocht zij nablijven. De leraar had er ook nog bij gezegd dat hij haar haast niet kon uitstaan, haar cijfers en gedrag moesten drastisch veranderen als ze over wilde gaan dit jaar. Ze deed het niet goed, hij had al meerder klachten over haar gehoord en hij wilde zelfs een brief schrijven naar haar ouders. Haar ouders. Haar ouders had ze zelf vermoord. Was die gast niet goed bij zijn hoofd? Het had haar geraakt en haar in een complete negatieve spiraal doen glijden, die uiteindelijk tot een enorme woede-uitbarsting liet lijden. Ze was linea recta naar haar kamer gegaan, alles omver gegooid en spullen gepakt. Hier bleef ze niet langer. Herinneringen van haar tijd in het instituut waren ook opgekomen. Ze voelde de martelingen haast bijna weer op haar rug.

De buitenlucht sneed in haar gezicht. Het was al bijna donker en er was niemand meer die haar in de weg zat. Desondanks voelde Elveria zich niet gerust. De woede had zich omgezet in adrenaline en langzaam voelde ze hoe de depressiviteit weer op kwam spelen. Ze liep zo snel als ze kon, de tas woog zwaar en de katana botste continu op haar rug wat pijnscheuten veroorzaakte op plekken waar littekens nog niet helemaal geheeld waren. Uiteindelijk was ze bijna daar. De poort. Vanuit daar was het nog naar Oaks Field rennen en dan? Ze kon moeilijk vanuit daar in de bossen of wat er ook omheen zat leven. De shuttles waren op de academie, en als ze daar terug ging werd ze sowieso gepakt.
Zwaar ademend stond ze stil, keek even om zich heen en toen achter zich. Shit, was dat iemand? Kwam die naar haar? Haar brein werkte niet goed in dit soort situaties en zonder dat ze er zelf bij nadacht gingen haar voeten in de richting van het duistere bos. Ze rende niet ver, het was koud en donker en na een paar seconde kreeg Elveria wel het idee dat diegene niet achter haar aan zou komen. Ze plofte neer bij een dikke stam en ademde even diep uit. De tas had ze naast haar gesmeten en haar katana lag voor haar.
Ze greep met haar handen in haar haren. 'Think. Think.' mompelde ze tegen zichzelf in het Shadraans. Ze was helemaal de weg kwijt. Toen klonk er ook nog geritsel en met een spong kwam ze overeind, de katana in haar handen. Ze had hem half uit de schede gehaald. Was diegene haar toch gevolgd? Nee, ze moest een plan uitzetten, ze moest hier weg. Elveria beet op haar lip tot ze bloed proefde. De tranen waren moeilijk te bedwingen. 'Wie is daar?' Haar stem klonk niet eens stabiel, het klonk als een klein meisje, bang en verdwaald in een groot eng bos.

[Ik hoop dat je er iets mee kan, ik was in een depressieve bui]

Het meisje tegenover haar leek niet al te helder, zeker niet. Ze leek zelfs aangeschoten, misschien zelfs al dronken. Het deed Elveria helemaal niet op haar gemak voelen, het kon misschien wel een val zijn. Misschien zou ze weer terug gestuurd worden naar dat instituut. Ze haalde de katana volledig uit de schede en richtte het op het blauwharige meisje, Wren leek ze te heten, en deed een stap achteruit. Ze voelde hoe haar rug tegen de boom schuurde. Wren had ondertussen ook door dat Elveria een wapen in haar handen had en ze zette een stap achteruit.  'Ik beloof je dat ik niets doe! Eerlijk. Ik bedoel, hoe moet ik nou van jou winnen,' probeerde ze een grapje te maken. Elveria fronste, haar zicht was troebel door de tranen die ze binnen probeerde te houden en ze wist niet precies hoe ze op dit kind moest reageren. 'Waarom ben je.. OH WE ZIJN NIET IN OAK'S FIELD!' Ze keek plots verward om zich heen, realiseerde zich nu pas dat ze in het Duistere Bos waren. 'Waarom zijn we hier? Ik dacht dat jij ook uitging,' zei Wren, Elveria haalde haar katana naar beneden, dit meisje had waarschijnlijk helemaal niets te zoeken hier. Ze had blijkbaar niet eens door gehad dat ze in het duister bos waren. 'En jij ziet er ook niet al te blij uit. Heb je geen zin om mee terug te gaan?' Snel veegde Elveria de tranen van haar gezicht. 'Nee.' Beet ze Wren hard toe. Ze knielde om haar katana weer in de schede te doen en inspecteerde daarna haar tas of alles nog heel was en of de tas zelf niet kapot was gegaan. Tijdens dit proces hoopte ze dat Wren stilletjes er van door zou gaan en haar met rust zou laten. Echter toen Elveria weer haar kant op keek was het meisje er nog steeds. De woede was inmiddels gezakt, zo ook het verdriet maar irritatie was er wel. Ze zuchtte. 'Je zei dat je naar Oaks Field ging?' Vroeg ze toen maar niet al te vriendelijk. 'Misschien wil ik wel mee.' Zei ze na een korte stilte. In een gezelschap reizen was altijd minder gevaarlijk dan in je eentje had ze geleerd. Misschien was Wren haar uitweg wel.

(sorry dat hij zo kort is D:)