He reached for a book all bound in leather
something that he knows he's never read
and the first page says beware you've found the answer
the next one says I wish that you were dead!

Don't go on, put it back
You're reading from the Bible Black!

In de meest afgelegen gang van het hele kasteel, de gang die leidde naar de diepe kerkers waarvan de meesten het tegenwoordige gebruik niet eens kende, brandde een ongewoon licht. Zwarte kaarsen gaven een vager dan normaal licht af en wierpen de schaduw van een eenzame man op de hardstenen muur. Ook onthulden ze de tientallen op de muur gekalkte tekens met betekenissen alleen bekend aan de duisterste der mensen. De symbolen leken bijna zelf te schijnen en voor onbekenden met het occulte zou het op het eerste gezicht lijken op een poort naar de hel die met de juiste uitspraak van een aantal Shadraanse spreuken zo de doos van pandora over heel Kovomaka zou afroepen. Nu was dat een beetje uit verband getrokken, maar de afgebeelde sigils hadden zeker wel iets met demonisme te maken.
Alphard was echter niet van plan om een portaal naar de demonenwereld te openen. De laatste keer dat hij dat met een stel medeshadranen, nog in de tijd dat hij zelf op Shadra woonde, had gedaan, had hij een exorcisme moeten uitvoeren op een van de mannen en het hellebeest weer terug naar de onderwereld moeten sturen. Het was een hele ervaring, maar het was niet iets waar hij zich nog mee bezig hoorde te houden. Nee, dat nooit meer, maar dat betekende niet dat zijn interesse in die diepe, donkere wereld ook maar enigszins had afgenomen. Het was slechts wat naar de achtergrond verdwenen door de rechtzetting van zijn prioriteiten. Al helemaal sinds zijn verhuizing naar Puffoon, maar nu woonde en werkte hij op Starshine en had hij eindelijk de kans om de enige opgeroepen demon die niet uit is op alles waarmee hij in aanraking komt te vernietigen. De enige demon die vrijwillig samenwerkte met de mensheid; Nocte.

Om de komende oproeping van genoemde demon compleet te maken, trok Alphard de rits van zijn zwarte vest omlaag waarmee hij het in zijn borstkas getatoeëerde sigil van Lucifer ontblootte. Hij trok er een scheve streep van zwart houtskool overeen met zijn samengedrukte wijs- en middelvinger. Hij had Lucifer’s licht niet nodig met al de beschermingssymbolen die hij al voor de zekerheid had geplaatst. Daarbij zou het symbool van een ander helwezen misschien gezien worden als een belediging. Fyttirakkern, hij had zelfs in een onzichtbare magische cirkel ter protectie om zich heen getekend. Hij wist immers niet tot in hoever hij de demon kon vertrouwen, in Alphard’s ogen was er geen een te vertrouwen op de helachtige stemmen verscholen in zijn eigen donkere aura na, maar daar had hij al tijden niets van gehoord. Puffoon had vele veranderingen teweeg gebracht en hem veel gegeven maar ook veel van hem afgepakt. Maar Puffoon deed er nu niet toe. Hij was hier om de adviseur van de momenteel afwezige Heer of Vrouwe van het Duister naar zich toe te roepen. Waar, Alphard had vaak over de toevallige ontmoetingen tussen de demon en een willekeurige leerling gehoord, maar hij was hier nu al een aantal weken en geluk stond hem niet aan zijn zijde. Bovendien was Alphard niet iemand die dingen af liet hangen aan het toeval.

Hij trok de rits van zijn vest weer omhoog en keek nog een keer om zich heen om te verzekeren dat alles in orde was. Achter hem op de muur stonden de juiste sigils; de sigils ter bescherming, de sigils van de roep en de sigils die de naam van de demon aangaven. Om hem heen bevond zich een gevorderde vorm van de magische cirkel die niet te zien was, maar voor een demon met zoveel aardse ervaring vast wel aan te voelen was. Voor hem lag een scherp geslepen onyx steen, gladder dan een net uit het water getrokken Cassiaans krystal. Er lag een stuk slangenhuid van Solvbrann, dankzij zijn vervloekte slangentatoeage had Alphard er velen aan over gehouden. Ook lag er een roetzwarte ravenveer en een nog narokende sigaret bij gebrek aan wierrook. Tussen Alphard zijn rug en de muur in stond zijn rugzak met het offer dat specifiek aan de wensen van deze demon was aangepast: appels. Het was een aparte wens voor een demon, maar Alphard had ondertussen wel door dat hij niet met een gewone demon te maken zou hebben. Nu alles in orde was sloeg hij de capuchon over zijn hoofd en begon met de spreuk voor de uitnodiging aan de demon uit te spreken in de oude demonentaal.

OOC: The call is for Nocte