_{Afwachtend anatomiseerde hij haar, zijn scherpe ogen half tot spleetjes geknepen en een grimas zichtbaar op zijn lippen, zijn blik die kort over haar gestalte heen gleed alsof hij haar al wist te kunnen analyseren bij de kleinste bewegingen. Ze was hier met een onbekende reden gekomen, een plan zelfs, wellicht. En hij wilde weten wat. De motie in zijn spelende vingers vertraagde en stopte uiteindelijk helemaal zodra hij de dikke envelop onder de desk tevoorschijn zag komen. Met de hartelijke groeten van meneer L'Estrange en de L'Estrange Internationaal Schipwright Corporation, voegde ze erbij toe. Zwijgend sloeg hij zijn blik weer naar haar op. Pluimstrijken? Now, now. Dan moest er vast een minimaal verzoekje op haar aanbod volgen, concludeerde hij in gedachten. Er was even een kille glans over zijn ogen zichtbaar. Pray to the depths wat dat mocht zijn. Hij wachtte niet op een verdere toelichting van de knappe vierdejaars, maar legde zonder zijn starende blik van haar af te scheuren een hand over de envelop en trok deze traag naar zich toe. Hij voelde zich als een hond die een bot werd toegegooid, al was het maar om hem voor een goede bepaalde tijd zoet te houden. Meneer L'Estrange en zijn L'Estrange Internationaal Schipwright Corporation had zijn huiswerk onberispelijk gedaan; het gaf hem het idee dat er iets achter zijn rug werd beraamd. Toebreien naar een bepaald punt - zoethouden met presentjes - en dan, wanneer hij het minst op zijn hoede was, plaatsten zich twee handen tussen zijn schouderbladen om hem in de diepe kuil van nederlaag te duwen. Misschien was het zijn argwaan, maar het stond hem niet helemaal aan. Geld had hij in overvloed. Niet dat hij het niet graag aan zou nemen als de geldwolf die hij was; er waren.. andere versmachtingen.
Hij bedacht zich net hoe hij het geld opzij zou leggen en er geen cent van uit zou geven totdat hij zeker wist dat hij niet bedrogen werd op een smerige manier (een gepland conflict en meneer L'Estrange die op een dag bij hem aanklopte om al het geld terug te eisen, bijvoorbeeld), toen het meisje klaarblijkelijk ter zake wilde komen. Kalmpjes, en in een zwijgende stilte, liet hij haar haar zegje doen. L'Estrange besloot het onderwerp aan te snijden over de afgelopen vuurmagieles, waar ze een gigantische domper had begaan. Het was te verwachten. Haar val was gewoon een slag in zijn gezicht geweest, een totale verknoeiing, helemaal omdat hij het niet van haar had verwacht. En hij geloofde dat hij haar op zijn minst wel een beetje kende. Perfectionisme, een drift om alles tot topklasse te behalen en die haar recht vooruit stimuleerde, en, het feit aanneembaar, waarschijnlijk ook de prestatiedruk die op haar restte om haar familie niet teleur te stellen. Hij luisterde roerloos naar haar met zijn handen onder zijn kin gevouwen, en terwijl hij haar verhaal aanhoorde verspreidde zich een licht geamuseerde uitdrukking over zijn gelaat. Dit was één van de Puffoonse die meer dan alleen lucht in haar knappe hoofdje had. En ze had hier en nu het lef om met een lange dunne figuurlijke naald heel vakkundig een andere mogelijkheid bij hem los te punniken. Een aanbod in zijn schoot te werpen op hetzelfde moment. Een poging doen om hem op het uiterste puntje van zijn stoel te laten zitten, en was het geen goede poging. Maar je was op je achterhoofd gevallen of je was het niet, en hij was er zeker van dat hij aan die laatste categorie toebehoorde. Waarom zou hij haar niet op dezelfde manier uitbuiten, kiempjes van dubieuze betwistingen binnen haar geordende schedel planten, haar bespelen als een veelzijdig instrument en aan iedere snaar tijgen tot hij gevonden had wat hij zocht? Pappie kon er niets van weten, dat zou chaos en taboe zijn. Het feit dat ze hem geld toestopte om hem onwaarschijnlijk ook zijn mond te laten houden vertelde hem genoeg.
'Not exactly what I had in mind,' zei hij plotseling zacht met zijdezachte stem, doelend op haar dikke envelop met geld. Zijn toon was nog altijd doorspekt met een blijk van amusatie, al moest je erop letten om het te horen. Zo flegmatiek als maar mogelijk was flitste zijn blik even veelbetekenend naar zijn schoot, en toen weer terug naar haar; zichzelf afvragend of ze de hint begreep en - more importantly - of ze er het lef voor had om zich bij hem te komen zetelen. Hij ging niet in op haar verzoek. Nog niet, althans. Het was geen verandering van onderwerp, maar een ter hand stelling op waar hij naar toe wilde werken. En met haar inzicht zou het vast geen moeilijke opgave zijn om dat door te hebben.}