Nieuwe spreuken.

Deshas stond in de achthoekige kamer. Hij had voor zich drie verschillende leerlingen onder zware hypnose. Eigenlijk mocht hij volgens de regels en de eed die hij als Legendarische Magican had afgelegd, geen leerlingen gebruiken. Maar wat niet weet wat niet deert. Deze drie waren verdwaald geraakt in de Toren. Dat was sowieso verboden gebied voor leerlingen. Dan kreeg je dus dit soort dingen. Daarbij had hij ze nodig. Hij moest een aantal nieuwe spreuken uitproberen om te kijken of zijn theorieën klopte. Maar overal om hem heen lag zijn enorme verzameling aan spreuken boeken verspreid. Zowel in de andere kamers als de studeer kamer en de achthoekige kamer waar hij zich nu bevond. Hij was een spreuk kwijt. Zomaar was dat ding verdwenen. Het was uit zijn boek gescheurd maar Deshas kon zich niet herinneren dat hij dat gedaan had. Ook Marina wist niet waar de spreuk gebleven was. Hij had haar trouwens opgedragen Savador te halen. Het werd eens tijd om hem een nieuwe spreuk te leren.
Deshas keek even naar zijn eigen snelle handschrift op een papiertje. Hij had het even snel op moeten schrijven en daardoor was het wat moeilijker te lezen. Van Delahin moest hij zijn spreuken altijd netjes uitwerken voor hij ze uit probeerde maar Deshas was daar te ongeduldig voor. Hij mompelde zachtjes een spreuk en knipte in zijn vingers vlak voor een van de leerlingen. Door een sonische knal die volgde, werd Deshas tegen de muur geslagen. Hij viel op de grond en bleef even liggen. Hij kwam net overeind toen hij voetstappen hoorde naderen.

Savador had Marina zwijgend gevolgd toen ze hem kwam halen. Hij had niet eens de moeite genomen dat kind af te snauwen, zoals hij gebruikelijk deed. Deshas was vast bereid hem iets nieuws te leren, zo niet dan had hij vast wat hulp nodig met iets of wat dan ook. Werk kon hem nu weinig schelen. Madeline zat nog steeds in zijn hoofd, al probeerde hij hard het weer te vergeten. En door langs Deshas te gaan kon dat precies de juiste afleiding voor hem zijn. Hij liep op voetafstand achter Marina aan door de gangen van de Toren, en nam de leiding toen ze Dorchadas bereikten. Meteen toen hij binnenkwam, stapte hij op een aantal aardig dikke spreukenboeken. Niet alleen bij de deurdrempel lagen er een hoop, over de hele kamer lagen her en der al net zulke flinke boeken verspreid. Zijn gouden ogen gleden automatisch naar de doorgang naar de achthoekige kamer, die geopend was. Deshas moest daar vast zijn. Zijn weg vindend door de boekenmassa, werkte hij zich naar de doorgang om zich te melden. Hij zag Deshas net overeind komen toen hij binnenkwam. 'Jij bent aan het lezen geslagen?' vroeg Savador op een doodserieuze toon, al was het dan wel als grap bedoeld. Hij bleef met over elkaar geslagen tegen de deuropening leunen. Zijn blik gleed naar het drietal leerlingen die alles behalve bij waren. Misschien wel dood. Het zou hem in ieder geval geen zak kunnen schelen als dat het geval was. Weer drie minder. Maar aan hun ademhaling kon hij zien dat ze nog leefden. Zijn blik gleed met weer terug naar Deshas. 'Ooh?' zei Savador op een wat verbaasde toon met licht opgetrokken wenkbrauwen. 'Sinds wanneer rommel jij in mijn collectie aan prooien?' Er gleed een kleine glimlach over zijn bleke gelaat terwijl hij de kamer verder in liep om zich bij Deshas te voegen.

Deshas kraakte de botten in zijn nek en wreef pijnlijk over zijn rug toen Savador binnen kwam. ''Ik wordt te oud hiervoor'' kreunde hij zachtjes. Die driehonderd jaar voelde je wel zeg. Hij richtte zijn blik op Savador. ''Nou niet bepaald'' antwoordde hij op zijn grap of hij aan het lezen geslagen was. ''Ik zoek nieuwe spreuken. Vandaar die half dooie kinderen hier. Maar het wil me niet bepaald lukken de goede spreuk te krijgen. Bovendien ben ik er eentje kwijt. Kwijt!'' zei hij het laatste woord herhalend alsof hij het zelf nog niet geloofde. Hij keek even naar de drie leerlingen toen hij Savadors opmerking daarover hoorde. ''Dan moeten die snert kinderen zich maar niet op verboden terrein wagen. De Toren is verboden voor leerlingen. Deze drie heb ik gevonden toen ze door de gangen van de Toren zwierven voor de kick'' zei hij. Hij liet zijn blik over de grond glijden tot hij een briefje had gevonden. Hij las de spreuk en de theorie nog een keer door en keek toen naar Savador. ''Is het voor jou een groot probleem als een van hen met een ledemaat minder weer vertrekt?'' vroeg hij op een vrij serieuze toon. Hij hield zijn hand boven het voorhoofd van een van de leerlingen op een paar centimeter afstand. Hij mompelde zachtjes met gesloten ogen een spreuk. Daarna begon het kind stuiptrekkingen te vertonen alsof hij een kikker was die Deshas zojuist geëlektrocuteerd had waardoor die nog wat na bewoog. Deshas trok licht een wenkbrauw op. ''Interessant'' mompelde hij. Hij fluisterde een tegen bezwering waardoor het kind voor dood op de grond lag. Hij liep naar een leeg boek en schreef daar, netjes en uitgewerkt dit keer, de spreuk op. Hij legde de pen weer neer en draaide zich om naar Savador. ''Maar goed, nu naar het feit waarom ik jou hiernaartoe heb laten komen'' zei hij. ''Ik dacht dat het inmiddels tijd werd voor een nieuwe spreuk. En ik wil kijken of je op die oude geoefend hebt'' zei hij.

Savador behield de glimlach op zijn gezicht, maar die verzwakte wat toen hij van Deshas te horen kreeg dat hij een spreuk kwijt was. 'Hoe kun je nu een spreuk kwijtraken? Wie anders dan jij, ik en je dienstmeid komen regelmatig naar Dorchadas?' vroeg hij zacht. Hij vond het wat vreemd. Deshas was geen pietje precies, maar hij was ook geen onvoorzichtige klungel. Spreuken laten slingeren, vooral oude en levensgevaarlijke, was wel het domste wat je kon doen. Zijn nog nadenkende blik ging weer even terug naar de leerlingen toen Deshas hem daar over antwoordde. De glimlach veranderde spontaan in een brede grijns bij het horen van zijn volgende woorden over dat de leerlingen mogelijk met een ledemaat minder vertrokken. 'Geef me één reden waarom ik dat een probleem zou vinden,' antwoordde Savador grijnzend. Hij bleef het volgende moment zwijgend toekijken naar Deshas' handeling op een willekeurige leerling, die plotseling stuiptrekkingen begon te vertonen. Zijn blik bleef op Deshas gevestigd toen hij daarna naar een boek liep om iets van een aantekening te maken. Savadors ogen gingen even peinzend schuin naar beneden op de woorden van zijn vriend. 'Natuurlijk heb ik geoefend. Daar maak ik iedere dag wat tijd voor vrij,' zei hij verwijtend. Hij had namelijk helemaal niet geoefend, vandaag niet en al een hele tijd niet. Dat kwam allemaal door zijn eigen persoonlijke problemen waar hij de laatste tijd mee geworsteld had. Eentje was pas gebeurd en stond ongewenst nog bij hem centraal. Hij vroeg zich af of Deshas dat inmiddels ook al te weten was gekomen, maar het kon hem nauwelijks iets schelen wat hij ervan zou vinden. Hij vond immers dat Madeline beter bij hem af was dan bij iemand als Norwood, die haar niet eens kon beschermen. Savador toverde ondanks dat een glimlach tevoorschijn en spreidde zijn armen wat. 'Zullen we dan maar meteen met die nieuwe spreuk beginnen?' vroeg hij kalm, in de hoop dat ze het oefenen van de oude onbewust konden overslaan.

''Ik denk dat een van die fijne leerlingen hier ingebroken hebben. En het zou me niets verbazen als het dat Viktor joch was. Normaal gesproken zou de beveiliging van Dorchadas hem hebben tegen gehouden, maar ik denk dat hij uiterlijk te veel op jou lijkt. Misschien dat Dorchadas daarom dacht dat jij het was. Ik ben niet veel gevaarlijks kwijt. Het was een vervorming spreuk. Maar wel een hèèl krachtige'' zei Deshas toen Savador vroeg hoe hij die spreuk kwijt geraakt kon zijn. Hij sloeg zijn armen over elkaar toen Savador uitriep dat hij geoefend had. Deshas geloofde er geen bal van maar ze zouden er vanzelf achter komen straks. Net als hij was Savador een verdraaid goeie leugenaar, wat inhield dat zelfs Deshas nooit helemaal zeker wist of hij loog of niet. Hij reikte even naar een glas die op een wankele stapel boeken stond en dronk de donkerblauwe vloeistof in een keer leeg. Hij was meteen weer klaar wakker en schudde even een keer met zijn hoofd. ''Sterk spul zeg. Wat was dat eigenlijk?'' vroeg hij mompelend aan zichzelf terwijl hij in het lege glas keek. Hij keek op toen Savador vroeg of ze konden beginnen. ''Ik dacht dat we het vandaag eens anders kunnen doen. Roep jij dit keer maar wat je wilt leren'' zei hij tegen hem.

Savadors gelaat verhardde en er verscheen even een panische blik in zijn ogen toen Deshas de naam Viktor liet vallen. 'Laat dat nu net niet waar zijn. Ik vil dat joch levend als ik erachter kom dat hij in deze kamer heeft gerommeld!' siste hij zacht maar sidderend van woede. Hoe durfde Viktor zijn uiterlijk als dekmantel te gebruiken om iets te grijpen waar hij met zijn klauwen vanaf moest blijven! Jatten uit de kamer van zijn beste vriend nog wel. Aan de andere kant, als dit allemaal waar bleek te zijn, wat moest Viktor met een vermommingsspreuk? Hij kon als het ware ook gemakkelijk zijn uiterlijk aannemen als hij iets moest hebben waar hij normaal niet bij kon als leerling. Savador bedaarde zichzelf wat toen hij alle mogelijke vraagstukken, antwoorden en ideeën in zijn hoofd als een puzzel in elkaar schoof. Hij keek pas weer op toen Deshas' stem de stilte weer verbrak, al was het niet echt op hem gericht. Hij had niet gezien dat Deshas iets uit een glas had gedronken. Hij keek zijn vriend weer aan toen hij ditmaal de kans kreeg om te roepen wat hij wilde leren. Savador richtte zijn blik nadenkend op een brandende kaars. Wat had hij tot nu toe al allemaal geleerd? Een hele hoop, effectieve spreuken - dat in ieder geval. Maar er was één spreuk die hij al een hele tijd wilde leren. 'Wel, goed dan. Er is altijd een spreuk geweest die ik mezelf graag aan wilde leren, maar het is me nooit gelukt. Ik lijk er ook nauwelijks in te vorderen, hoe vaak ik het ook probeer. Wellicht kun jij me daarbij helpen?' Zijn gouden ogen zochten de zwarte van Deshas op. 'De spreuk waar ik op doel is de Atrum Lig, iemand in je greep houden door hem simpelweg tegen te houden door middel van je schaduw te laten versmelten met die van de desbetreffende persoon, zodat hij geen kant op kan. Behalve dat is de persoon ook geheel onder je controle en wanneer je hem met je schaduw te pakken hebt, volgt hij alle bewegingen die je maakt. Dat is een handig middel om iemand vanaf een hele afstand tegen te houden of zelfs te doden, zolang er maar genoeg schaduw is. Anders werkt het niet.' Savador slaakte een zachte zucht tussen zijn woorden door. 'Het naar wens uitrekken of laten versmallen van je eigen schaduw is het punt waar ik steeds op faal. Het reikt niet verder dan twee meter,' eindigde hij zacht.

Deshas vond een fles met hetzelfde blauwe spul als daarnet in het glas had gezeten. Hij schonk het glas weer vol terwijl hij naar de nijdige woorden van Savador luisterde. ''We zullen er snel genoeg achter komen'' zei hij kalm terwijl hij een van de boeken open sloeg op een deel waar er een bladzijde uitgescheurd was. Hij goot er de blauwe vloeistof overheen terwijl hij een spreuk mompelend bleef herhalen. De donkere vloeistof lichtte op. Het verdween in de bladzijdes en liet lichtblauw oplichtende vingerafdrukken achter. Deshas ogen lichtte fel paars op. ''Ongetwijfeld Viktor'' zei hij nadat zijn irissen weer zwart kleurde. De lichtblauwe vingerafdrukken verdwenen weer. Deshas zette het glas en de fles weer weg. Hij keek Savador weer aan toen hij vertelde wat hij graag zou willen leren. Die spreuk kende hij wel. Deshas knikte even peinzend. ''Het is wel een spreuk voor gevorderden maar ik denk dat het wel moet kunnen'' zei hij daarna. ''Goed, Atrum Lig. Voor deze spreuk moet je in elk geval een aantal basissen beheersen. Gelukkig hoort daaronder ook het vervormen van jezelf tot schaduw en die heb ik je al eens geleerd. Tenminste, als je geoefend hebt'' zei Deshas met een schuine blik op Savador. ''Om je schaduw uit te kunnen rekken moet je hem als een verlenging van jezelf zien. Een goede manier om dit te oefenen is door je hele arm uit te strekken en proberen je schaduw mee te nemen'' zei hij.

Savador bleef roerloos op zijn plek staan maar keek zwijgend toe hoe Deshas wat vloeistof over een boek goot. Hij wist wat hij aan het doen was en liet hem in stilte zijn werk doen. Deshas had nog amper Viktors naam afgemaakt, of Savador sloeg zijn ontvlamde vuist al woest tegen de muur. 'Verdomme! Zit ie niet op mijn vrouw te azen, dan is hij wel druk bezig mij op stang te jagen!' barstte hij kwaad uit. Hij haalde een aantal keer diep adem om tot rust te komen, al hielp dat niet veel. 'Maar geen zorgen. Ik vat hem nog wel bij de kraag,' voegde hij er een heel stuk kalmer aan toe. Er was even een wazige glans in zijn gouden ogen te zien terwijl hij dat zei. Hij zou Viktor niet zomaar ongestrafd verder laten gaan. Savador richtte zijn hoofd op toen Deshas verderging over de spreuk die hij graag wilde aanleren. Er gleed een klein beschaamd glimlachje over zijn gezicht toen Deshas het had over de spreuk om jezelf tot schaduw te vervormen. Laat dat nu juist net de spreuk zijn die hij helemaal niet had geoefend. In feite wist hij nauwelijks meer hoe het in zijn werk ging. 'Maar dat is veel te simpel,' klaagde Savador bij Deshas' voorstel als oefening. Zijn maximale schaduwlengte was twee meter, de schaduw zijn arm laten volgen was daarin een oefening op kleuterniveau. Ondanks zijn ongeduld deed hij toch wat Deshas voorstelde en strekte met een zachte zucht zijn rechterarm uit. De schaduw die zich allereerst achter zich wierp door de verlichting van de kaarsen, vormde een klein punt dat zich langzaam uitrekte, precies onder zijn arm. Het strekte zich in de lengte uit en ging niet verder dan waar Savadors vingers ongeveer stopten.

Deshas liet Savador maar even razen. Als het om een levensgevaarlijke spreuk was gegaan had het anders gelegen. Maar nu kon de kwestie Viktor wachten, al was Deshas beniwud waarom Viktor juist een vervormings spreuk wou hebben. Zeker niet voor binnen de school. Maar waarvoor dan vroeg Deshas zich af. Hij haalde even zijn schouders op toen Savador klaagde dat de oefening veel te simpel was. ''Ik weet het maar het is wel de enige manier om het te leren. Spreuken oefenen is jammer genoeg niet altijd even spannend en leuk. Er zit ook een saaie kant aan'' zei hij kalm. Hij wachtte rustig af tot Savador niet verder meer kon. ''Ik ga me alvast verontschuldigen, want wat ik nu ga doen, daar ga je me voor haten'' zei hij zacht. Nog voordat Savador zou kunnen protesteren greep Deshas zijn uitgestrekte arm bij zijn pols beet en gaf er een harde ruk aan waardoor de schaduw verder naar voren schoot. ''Hou dat vast. Probeer hem verder naar voren te duwen'' zei Deshas direct daarna.

'Te saaie kant,' maakte Savador Deshas' woorden op zijn geklaag nors af. 'Als het aan mij had gelegen en als die spreuken niet zo verrekte lastig waren om aan te leren, dan was ik weer vijftig spreukenboeken verder.' Zijn gouden ogen bleven gericht op de schaduw die hij onder zijn arm gevormd had. Hij liet het weer terugdringen om dezelfde oefening met een alles behalve opgewekt gezicht te herhalen. Behalve het feit dat het doodsaai was, was het ook nog eens behoorlijk tijdrovend op dit tempo. Savador keek verstoord op toen hij Deshas' zachte stem hoorde, waarna zijn pols omsloten werd. Met een klein zacht kreetje moest hij overhaast een stap naar voren zetten toen Deshas een harde ruk aan zijn arm gaf, en voelde hij iets zacht knakken in zijn bovenarm, al deed het geen zeer. 'Probeer je mijn schouder uit de kom te trekken!' riep hij snauwend uit toen hij zijn balans weer had teruggevonden. Savador zweeg en deed wat Deshas hem daarna opdroeg. Zijn blik was geconcentreerd gericht op de schaduw terwijl hij zijn best deed en zijn vingers zo ver mogelijk uitstrekte om het automatisch mee te laten strekken. En dat ging langzaam maar zeker.

''Nou eigenlijk probeer ik je te helpen maar als jij dat met hetzelfde assosieert als je schouder uit de kom trekken. Ja, dan trek ik je schouder uit de kom'' zei Deshas op een vrij kalme manier. Maar het had wel geholpen. De schaduw was langer en het lukte Savador om hem verder vooruit te duwen. Terwijl Savador zo bezig was schoot Deshas iets te binnen. Hij liuep naar een boekenstapel en schopte ondertussen een van de gehypnotiseerde leerlingen aan de kant. Hij bladerde door een paar boeken totdat hij het goede gevonden had. Het was een middelmatig dik boek met een zwarte kaft op zo zowel de voorkant als de rug van het boek afgezet was met kleine rode robijnen in de vorm van bloed druppels. Hij liep ermee terug naar Savador en legde even zijn hand op diens uitgestrekte arm. Een teken dat hij mocht stoppen. ''Misschien is het handig als je dit boek eens leest. Dit hele boek gaat enkel over schaduwen en schaduwen vervormingen. Er staan behalve dat ook allerlei oefeningen in om het te trainen. Onder andere deze maar ook een aantal andere die je misschien minder saai vind. Lees het maar eens. Hij heeft mij altijd veel geholpen met schaduw spreuken'' zei Deshas tegen Savador.

Savador hield zijn blik in alle concentratie gericht op de schaduw. Hij keek niet eens op toen Deshas van hem wegliep een één van de leerlingen aan de kant schopte om iets te pakken. Dat had hij wel amuserend gevonden, maar er waren nu belangrijkere dingen dan zijn tijd te verdoen aan leedvermaak. Toen zijn schaduw op zijn maximum van twee meter kwam, begon het tevergeefs te haperen en steeds een stukje verder terug te dringen alsof het twijfelde om verder te gaan. Savador onderdrukte zacht een binnensmonds geluid van woede. Het wilde ook nooit of te nimmer lukken. Hij klakte zacht met zijn tong toen Deshas hem een teken gaf om te stoppen, boos over het feit dat hij die spreuk maar niet onder de knie kon krijgen. Zijn gouden ogen gingen even richting het boek toen Deshas hem de tip gaf om het eens door te lezen. Zwijgend pakte hij het aan en liep naar de muur, waar hij met zijn rug tegenaan op de vloer neerzeeg. Spreuken leren op de ouderwetse manier - uit boeken - was iets wat hij nog vaker deed dan het nakijken van opstellen. En dan vaak nog tot diep in de nacht. Met het boek opengeslagen in zijn schoot begon Savador in stilte te lezen.

Deshas keek even toe hoe Savador begon te lezen. Daarna richtte hij zich weer op de drie leerlingen. ''Opstaan'' siste hij tegen ze. Als een stel hersenloze zombie's gehoorzaamde ze. Deshas inspecteerde ze even en richtte zich er toen op eentje. ''Imíonn siad'' siste hij met een monsterlijk vervormde stem terwijl zijn gespleten hagedissentong bij de s-klanken sliste. Er weerklonk opnieuw een enorme knal terwijl Deshas tegen de grond gesmakt werd. Hij gromde zachtjes waarbij zijn lange tong even naar binnen en naar buiten schoot met een sis geluid. Maar los van het feit dat hij tegen de vlakte was gegooid lag zijn slachtoffer met zware bloedingen op de grond. Dat kon hij wel verhelpen. Hij moest nu alleen nog zien hoe hij ervoor kon zorgen dat hij zelf niet telkens werd weggeslagen.

Savador hield zijn blik even vast op het laatste woord aan het einde van de bladzijde voor hij het omsloeg om verder te kunnen lezen. Hij gluurde over de rand van het boek naar Deshas toen hij voor wat rumoerigheid zorgde en bleef in alle stilte een tijdje toekijken. Wat hij nu aan het proberen was wist hij niet precies, maar het was in ieder geval wel interessant om te zien. Hij las weer zwijgend verder voor Deshas opmerkte dat hij zich op iets anders richtte dan zijn eigen training. Eén mogelijke oefening had Savador al doorgelezen, maar die was haast net zo doodsaai als de eerdere training. En wat saai was, sloeg hij over. Nu las hij de tweede door. Naarmate hij verderlas verscheen er een kleine, nauwelijks zichtbare glimlach op zijn gezicht, en hij zakte wat meer onderuit om het voor zichzelf gemakkelijker te maken. Kijk, deze oefeningen waren al een hele verbetering in vergelijking met het kleuterwerk van daarstraks.

Deshas hees zichzelf weer overeind en keek even naar Savador. De lichte, haast onzichtbare glimlach was hem niet ontgaan. ''Al iets gevonden?'' vroeg hij daarom kalm. Hij liet de leerlingen even voor wat ze waren en plofte tussen de boeken neer. Van sommige sprong meteen het stof af. Deshas wreef even vermoeid in zijn ogen. Nieuwe spreuken zoeken en bedenken, daar had hij altijd zo'n hekel aan. Hij streek even een paar in de weg zittende zwarte lokken uit zijn gezicht terwijl hij in gedachte Marina opriep. Het meisje kwam even later aanlopen en maakte een lichte buiging. ''Zou je wat wijn kunnen brengen Marina?'' vroeg Deshas vermoeid. Marina knikte, maakte opnieuw een kleine buiging en vertrok toen.

Savador wierp Deshas zwijgend een blik toe toen hij hem iets vroeg. Hij gaf geen antwoord, maar legde het boek aan de kant en stond op. In alle stilte liep hij wat meer naar het midden van de kamer toe, waarna hij zijn linkerarm zo ver mogelijk uitstrekte. Hij experimenteerde wat om zijn arm in de juiste positie te krijgen zodat de schaduw er precies onder werd geworpen. Daarna werd zijn rechterhand omringd door pure duistere magie, in de vorm van een dikke zwarte mist die zich even later tot een dolk in zijn handpalm vormde. Savador likte het lemmet van het wapen terwijl hij zich bleef concentreren op zijn eigen schaduw en de afstand inschatte van de plek waar hij nu stond tot de muur. Toen, als in een flits, wierp hij de dolk richting de muur tegenover hem. Tegelijkertijd liet hij de schaduw van zijn arm versmelten met die van de dolk, zodat die nu uitrekte tot een smalle streep en eindigde waar de dolk zich in de voegen van de muur had geplant. Dat moest erg snel gebeuren, anders raakte hij de greep kwijt. Maar het was hem in ieder geval gelukt zijn schaduw nu verder dan twee meter te laten reiken. Met een zelfvoldane glimlach bekeek Savador zijn resultaat. Als het mogelijk was kon hij dit uiteindelijk na veel oefenen misschien zelfs wel zonder de dolk te werpen.

Na een tijdje zoeken had Servatius Deshas' kamer eindelijk gevonden. De Toren was nog vrij groot. De deur stond open dus Servatius kon zo doorlopen. Hij stapte wel bijna meteen op de boeken die overal verspreid lagen. ''Iemand is druk bezig geweest'' mompelde hij zachtjes. Servatius keek op toen hij geluiden uit een andere kamer hoorde. Hij volgde het geluid en liep stil en voorzichtig om niet op de boeken te staan naar de kamer waar het geluid vandaan kwam. Als hij nog een stap verder was gelopen was hij geraakt door de dolk die de man smeet. Als reflex zette Servatius direct een stap naar achteren. Hij keek naar de dolk en in de muur en begreep pas na een paar minuten waar het voor diende. ''Netjes'' zei hij tegen de man. Het leek hem een leraar, of in elk geval een belangrijk persoon dus durfde hij niet veel meer dan dat te zeggen voor hij wist wie de man was. Zijn blik ging daarna naar Deshas. ''Leuk optrekje Des. Maar ik kan me niet herinneren dat je zo slordig was'' grijnsde Servatius.

Savadors ogen gleden langzaam van de dolk naar de persoon vlak bij de deur die hij er bijna mee geraakt had. Er verscheen direct een furieuze blik in zijn gouden ogen toen hij de persoon van top tot teen in zich opnam en besefte dat het waarschijnlijk een leerling was. De concentratie op zijn verlengde schaduw verslapte, waardoor die weer terugdrong tot normale lengte. 'En wie denk jij dat je bent hier zomaar binnen te komen?!' snauwde Savador de jongeman toe, ondanks zijn complimenterende woorden. Hij zweeg toen hij warempel ook nog eens tot Deshas durfde te spreken, met een bijnaam nog wel. Zijn blik ging even van de jongeman naar Deshas en weer terug. 'Heb jij wel enig idee wat respect inhoudt! Heb je wel enig idee tegen wie je het hebt!' Met stevige passen leek hij op de jongen af te lopen, maar Savador stopte bij de muur om de dolk er ruw uit te rukken. Even leek het erop dat hij de jongeman te lijf wilde gaan met de dolk, maar het volgende moment loste het wapen in zijn hand op in schaduwslierten.

Deshas keek zwijgend toe hoe Savador een van de oefeningen uit het boek uitvoerde. Hij knikte licht en goedkeurend en zonder het zelf echt door te hebben dat hij dat deed. Hij wou er zelf net iets van zeggen maar werd al onderbroken voor hij zelfs maar aan een zin begonnen was. Hij keek op en zag toen Servatius staan. Maar Savador was hem dit keer voor met reageren. Bijna moeizaam hees Deshas zich weer op zijn voeten en liep naar Savador toe. ''Rustig Savador, hij weet wie ik ben. Dit is Servatius, mijn neef'' stelde hij hem voor aan de roodharige jongen. Hij keek daarna Servatius weer aan. ''Servatius, dit is Savador. Hij is mijn opvolger en het schoolhoofd hier'' zei hij tegen hem. ''Ik had je wel al verwacht, maar niet dat je zo snel al langs mijn nederige stulpje zou komen. En deze troep heeft een reden. Ik ben nog lang niet zo erg als jij'' zei Deshas daarna en grijnsde even kort. Op dat moment kwam Marina binnen met twee glazen met wijn. Toen ze Servatius zag zuchtte ze even. Nog eentje erbij. Ze zette het zilveren dienblad met de twee wijnglazen neer en liep toen weg om er nog een glas bij te halen.

Servatius keek even met een opgetrokken wenkbrauw naar de man die hem direct begon af te snauwen. Hij nam al een hap lucht om zijn mening te uiten maar zijn mond werd gesnoerd door Deshas. Gelukkig maar want toen Servatius hoorde tegen wie hij bijna was uitgevallen keek hij met een andere blik naar de man die kennelijk Savador heette. Opvolger en schoolhoofd dus. Servatius werd met de minuut opgeluchter om het feit dat Deshas hem zijn mond had laten houden. Servatius kon soms nogal een flapuit zijn. Hij keek nu naar Savador. ''Aangename kennismaking denk ik dan maar. Even voor de formaliteit: Mijn naam is Servatius Díoltas, meneer, Master, Heer?'' stelde hij zichzelf voor met een lichte buiging maar vroeg daarna op drie manieren met welke titel van hem verwacht werd dat hij Savador aansprak. Hij keek weer naar Deshas toen hij weer tot hem sprak. ''Nederig? Neef, dit is groter dan de etage van Shadra'' grijnsde hij. Maar het was wel waar. Hij keek even om naar het meisje dat wijn kwam brengen maar richtte zich al gauw weer tot Deshas. ''Aha, maar ik heb onder de groene zoden gelegen'' bracht hij tegen dat argument in.

Savador draaide zijn hoofd met een ruk richting de jongen, die Deshas voorstelde als zijn neef Servatius. Hij bekeek hem vanuit zijn ooghoeken met een minachtende blik van top tot teen, alsof hij hem nog steeds wantrouwde, al mocht het dan familie van Deshas zijn. Eigenlijk ergerde hij zich meer over het feit dat hij niet van tevoren geweten had dat dit Deshas' neef was en hem voor een onwaardige naïeve leerling had aangezien. Er gleed even een hooghartige uitdrukking over zijn bleke gelaat toen Deshas hem voorstelde aan Servatius, inclusief zijn titels. Alsof hij daarmee wilde zeggen dat hij respect verwachtte. Dat leek direct beantwoord te worden toen Servatius zich nogmaals aan hem voorstelde met een beleefde buiging, zoals het hoorde. 'Master is voor nu voldoende,' was Savadors eerste normale reactie. Hij pakte een glas wijn van het dienblad die Marina binnenbracht en stapte achteruit tot hij met zijn rug tegen de muur in de schaduw stond. Hij nam zwijgend een kleine slok terwijl hij toekeek naar de kleine reünie tussen de twee neven. Zelf hield hij zich voorlopig liever nog afzijdig.

Deshas grijnsde even terug. ''Ik heb het ruim hier, dat klopt'' gaf hij uiteindelijk toe. Marina kwam weer terug lopen met nog een glas wijn en gaf dat aan Servatius. Deshas pakte zelf ook en glas en nam een slokje. ''Ik heb je niet expres weer tot leven gewekt, dat weet je'' zei hij op Servatius reactie dat hij al eens dood in de koude grond had gelegen. Hij keek even naar Savador die waarschijnlijk wel niet zou begrijpen waar Deshas en Servatius het over hadden. ''Driehonderd jaar geleden is Servatius neergestoken in een groot gevecht op Shadra. Hij was dood, maar omdat ik nu al een aantal dagen bezig ben met het zoeken naar nieuwe spreuken had ik er een van de afgelopen dagen eentje die niks deed. Dat dacht ik tenminste. Gisteren staat hij voor m'n neus'' zei Deshas met een hoofdknik naar Servatius. ''Kennelijk wekt die spreuk een overleden persoon waar je op dat moment aan denkt weer tot leven. Het...slachtoffer waar ik die spreuk op gebruikte leek veel op Servatius. Vandaar dat ik toen aan hem dacht en daarmee hem weer terug haalde uit de dood'' legde hij aan Savador uit.

Savador richtte zich tot Deshas toen hij hem begon uit te leggen hoe Servatius plotseling hier in levende lijve stond. 'Werkelijk?' reageerde hij zacht nadat hij was uitgesproken. Zijn blik ging weer terug naar Servatius, waarna hij weer kalm een slok uit zijn glas nam. Hij was het zien van mensen die eigenlijk allang dood behoorden te zijn al zo gewend dat het niet eens meer verassend was. Zijn eigen nicht had jarenlang in ijs vastgezeten en het overleefd, zijn best vriend was al over de driehonderd en zelfs van zijn oom kon hij niet ontkomen, al mocht hij dan ook al jarenlang dood zijn. Maar mensen uit de dood terughalen was weer een geheel ander verhaal. Voor een moment dacht hij even aan zijn eigen ouders, maar bande die gedachte al snel weer uit. Hij miste ze en was al van kinds af aan alleen geweest, maar hij wilde het ze niet aandoen zijn norse en haast harteloze zelf aan hen te tonen zoals hij nu was. Het was beter als ze in een betere wereld bleven. Dat besluit nam hij met pijn in zijn hart. 'En heeft Servatius ook een bepaald doel hier?' vervolgde Savador kalm, waarna hij de jongen afwachtend aankeek.

Servatius nam de wijn met een kort hoofd knikje aan en keek toen weer naar Deshas. ''Driehonderd jaar geleden al weer? Nooit geweten dat het al zo lang terug is. Als je dood bent raak je alle gevoel voor tijd kwijt'' zei hij kalmpjes waarna hij een slokje wijn nam. ''Je had die grafhouder moeten zien neef. Die man wist niet wat hem overkwam toen ik uit de grond klom. Het leek heel erg dat hij van z'n stokje zou gaan'' grinnikte Servatius. De grijns op zijn gezicht maakte plaats voor een serieuze houding toen hij Savadors vraag hoorde. ''Allereerst was ik eigenlijk op zoek naar mijn ne....Heer Deshas'' zei hij. Hij had moeite om zichzelf eraan te herinneren dat hij Deshas hier niet zomaar telkens neef te noemen. Hij moest hem nu ook net als iedereen weer Heer gaan noemen. ''Natuurlijk wist ik toen niet dat ik hem zo snel zou vinden. Maar naar ik gezien heb is de magie ten opzichten van vroeger veel veranderd. Het lijkt me dus geen kwaad om wat bij te leren en m'n geheugen wat op te frissen. Tenminste, als u me aan wilt nemen op uw school'' vervolgde hij daarna zijn woorden tegen Savador.

Savador bleef Servatius zwijgend aankijken toen hij uiteindelijk antwoord gaf op zijn vraag. Hij nam allereerst kalm een aantal slokken van zijn wijn voor hij zelf zou reageren. 'Aangenomen. Ik kan je moeilijk weigeren als de neef van mijn beste vriend, wel dan?' zei hij uiteindelijk met een zuinige grijns. Daarmee leek ook meteen het ijs gebroken te worden voor zijn wantrouwen voor Servatius. Een wantrouwen voor vreemden die hij sinds de onmenselijke handelingen van zijn oom levenslang met zich mee had gedragen. Savador zweeg daarna weer en stapte in stilte weer verder terug in de schaduw. Zijn blik was nog steeds gefixeerd op Servatius. Net als wat hij van Deshas dacht, leek het hem een mysterieus persoon met verassend veel talent. Hij zou daar pas echt van overtuigd zijn wanneer de jongen dat ook echt zou tonen.

PROFILE MAGICIAN

» Een nieuwe start vraagt om nieuwe kleren
» nieuwe school, nieuwe mensen ||Roakes
» Spreuken
» Woud spreuken opzoeken.
» Een nieuwe les!

Nieuwe spreuken.

Nieuwe spreuken.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen