Met gebruikelijke, forse passen, beende Savador door de gangen van de Toren. Op zijn kleding gleden hier en daar wat dikke druppels die aantoonden dat hij tijdens de kleine oversteek over het schoolterrein tussen het hoofdgebouw en de Toren belaagd werd door een zomerse regenbui. Hij veegde met een nors gezicht de laatste druppels van zijn vest voor hij voor de flinke deur van Dorchadas driemaal klopte en zijn aanwezigheid aantoonde. Savador wachtte niet tot Deshas' stem meldde dat hij binnen mocht komen, maar betrad zelf de kamer al. 'Deshas!' riep hij zijn vriend tevoorschijn waar hij zich dan ook mocht bevinden. Hij moest hem nog vragen over Madeline's verzoek. Terwijl hij hem riep, liep Savador naar Deshas' bed en plofte er liggend op neer alsof het zijn eigen bed was. Hij besloot hier zolang maar te wachten.

Deshas lag in zijn studeer kamer met zijn hoofd op een paar opengeslagen boeken te slapen. Hij had de hele nacht oude spreukenboeken zitten lezen en was uiteindelijk in slaap gevallen. Marina had Deshas laten liggen en de kaars uitgeblazen om vervolgens een deken om zijn schouders te leggen. Van het geklop op de deur was Deshas dan ook niet wakker geworden. Maar toen Savador zijn naam riep schoot hij wakker. Door de snelle beweging van het overeind komen viel Deshas achterover van zijn stoel terwijl hij zijn zwaard al half uit de schede had getrokken. Een paar boeken vielen hem achterna. Toen Deshas eenmaal besefte dat hij in zijn eigen studeer kamer in Dorchadas was wreef hij zuchtend even in zijn ogen. ''Wat!'' riep hij lichtelijk geërgerd terug nadat hij beseft had dat degene die hem wakker gemaakt moest hebben Savador was geweest. Met botten en spieren die hevig protesteerde stond Deshas met behulp van het bureau op en legde de boeken er terug op. Hij stommelde nog half in slaap de studderkamer uit en liep door naar zijn eigen slaapkamer. Hij keek Savador even slaapdronken aan terwijl hij tegen de deurpost leunde. Hij streek even langs de stoppels op zijn wang en zag zwarte vergen op zijn vingertoppen toen hij ze weghaalde. Waarschijnlijk had hij een afdruk van de inkt in zijn wang zitten. Deshas wreef er ruw met een mouw langs om het weg te krijgen. Maar het lukte hem niet alles uit te vegen. Een paar vage zwarte strepen bleven op zijn wang achter. ''Wat is er Savador?'' vroeg Deshas nu iets minder geïrriteerd.

Savador had zijn aandacht gericht op een halflege fles rode wijn op een kastje ergens vlakbij het bed. Hij schudde er een keer mee dicht bij zijn oor zodat hij de vloeistof duidelijk tegen de glazen wanden kon horen klotsen. Met licht opgetrokken wenkbrauwen wierp hij over de fles een blik op de deur die naar de studeerkamer leidde toen hij er een plof hoorde. Vlak daarna hoorde hij Deshas op een licht geërgerde toon terugroepen. Met een klein grijnsje ging hij wat meer overeind zitten. Ja hoor, Deshas was aanwezig. Savador trok de kurk er met een plop uit om aan de mond van de fles te ruiken. Als hij er niet zo over twijfelde had hij er allang een slok van genomen. Zijn gouden ogen gleden naar de deur toen hij Deshas hoorde aankomen. Hij zag eruit alsof hij net gewekt was uit een broodnodige slaap, en misschien was dat ook wel zo. Savador kon het niet laten te grijnzen en een zachte proest te onderdrukken toen Deshas de inkt op zijn wang opmerkte. 'Volgens mij is er iets gebeurd met deze wijn. Ik zou het in ieder geval niet meer drinken,' beantwoordde hij zijn vraag kalm. Hij zette de fles terug op het kastje en kwam half overeind. 'Maar daar kwam ik hier niet voor.' Hij slaakte een zachte zucht en ging kort met een hand over zijn bleke gezicht, waarna het leek dat hij er plotseling een doodserieuze uitdrukking op achterliet. 'De reden van mijn bezoek is om Madeline. Ze vroeg mij of ik aan jou wilde vragen of je haar gewiste geheugen kon terugbrengen, en dan niet alleen van die ene nacht. Ik heb haar duidelijkgemaakt dat het alleen gebeurt als jij het kan en wil. Dus zodoende. Zou je dat kunnen doen?' Hij ging op de rand van het bed zitten en vouwde zijn handen ineen op zijn schoot. Savador keek Deshas zijdelings afwachtend aan.

Deshas keek Savador even droog aan. ''Dat is ook geen wijn Savador'' zei hij tegen hem. Hij liep naar het kastje en pakte de fles. Hij nam de ruimte en goot toen een flinke slok naar binnen. De rode vloeistof brandde in zijn keel toen hij het doorslikte. Deshas liep naar het raam en haalde diep adem. Daarna spuwde hij alsof hij een draak van vier meter hoog was een enorme straal vuur. Nadat hij dat had gedaan hoestte hij even wat rookwolken uit. ''Zo, het blijft sterk spul. Maak wel meteen de neusholtes vrij'' zei hij terwijl hij even snoof. Hij was wel direct helemaal wakker. Hij leunde tegen de vensterbank aan toen Savador vertelde waar hij voor kwam. Want Deshas had ook niet verwacht dat alleen voor die fles Savador was langs gekomen. Maar hij was verbaasd te horen waar zijn bezoek dan wel over ging. Die verbazing was ook duidelijk van zijn gezicht af te lezen. ''Waarom zou ze haar geheugen terug willen. Was ze echt zo nieuwsgierig?'' vroeg hij grijnzend. Daarna werd hij serieus. ''Kunnen is het punt niet. Natuurlijk kan ik zoiets eenvoudigs als iemands geheugen terug halen'' zei hij tegen Savador. Hij leek nog even te twijfelen. ''Breng haar maar hier naartoe'' zei hij uiteindelijk maar het klonk twijfelend.

Savador speelde wat met zijn vingers terwijl hij nieuwsgierig toekeek hoe Deshas de fles pakte. Zijn gezicht betrok even toen hij er daarna gewoon een slok van nam. Dat spul rook zo sterk dat het naar zijn gevoel nog nauwelijks drinkbaar kon zijn. Met verwijdde ogen zag hij hoe Deshas alsof het de normaalste zaak van de wereld was een flinke vuurstraal uit het raam uitspuwde. De smalle verticale pupillen verkleinden zich bij de oranje gloed van het vuur. 'Uiteraard,' bracht hij wat verbluft uit, nog bedoeld als antwoord op Deshas' woorden dat het geen wijn was. De kalme uitdrukking gleed weer terug over zijn gezicht toen hij Deshas reactie hoorde. Savador bracht een kleine lach uit. 'Dat vroeg ik me ook al af,' zei hij grijnzend. Maar daarna werd hij ook weer serieus. Hij staarde naar de vloer terwijl hij Deshas' woorden overdacht. 'Wat is het punt dan wel, en is er wel een punt?' sprak hij zijn gedachtes hardop uit. Hij wuifde het volgende moment die vraag weg en stond van het bed op bij Deshas' laatste woorden. 'Goed dan,' zei hij terwijl hij naar de deur liep. In de deuropening bleef hij even staan en wierp hij zijn vriend over zijn schouder nog een laatste blik toe. 'Als er iets is wat tegen je zin in gaat, moet je dat aangeven. Ik zal dan wel iemand anders regelen die snoesjes geheugen terug kan brengen.' Daarna liep Savador de kamer uit en sloot zacht de deur achter zich.

Deshas had de verblufte uitdrukking van Savador wel gezien toen hij gewoon aan het vuur spuwen was. ''Ik heb nog zo'n fles staan. Als je interesse hebt...'' zei hij kalm. Hij reageerde niet op de vraag van Savador wat het punt dan wel was. Hij keek Savador met een geforceerde glimlach aan toen hij naar de deur liep. ''Geen zorgen, breng maar hier'' zei hij met zekerheid in zijn stem. Maar zodra Savador uit de deur verdwenen was gleed de glimlach weer van Deshas' gezicht. Hij liep weer naar het raam en legde zijn handen plat op de vensterbank. Hij kon makkelijk herinneringen en gewiste gedachten terug halen. Dat was het probleem niet. Hij had er alleen nare herinneringen aan. En hij hoopte maar dat hij zijn eigen emoties in bedwang kon houden als hij Madeline haar geheugen terug moest bezorgen. Daar zag hij nogal tegenop. Maar dat hoefde Savador voorlopig nog niet te weten.

Niet al te lang later ging de deur weer open. Savador wierp in de deuropening een blik op Deshas' rug, die omgedraaid naar hem toegekeerd stond voor het raam. Hij hoopte maar dat hij niet al te lang had moeten wachten. Het mocht inmiddels dan wel een vriend voor hem geworden zijn, hij wilde het risico nog niet lopen met zijn geduld te spelen. Hij draaide zijn hoofd om Madeline, die hij zoals gevraagd meegenomen had, een geruststellende glimlach te schenken. Hij pakte haar hand zacht beet en trok haar met lichte drang de kamer in. 'Je kunt beginnen, Deshas,' kondigde hij hun aanwezigheid aan terwijl hij de deur achter hen sloot. Savador liet Madeline's hand los en liep verder de kamer in. 'En over die fles, ik weet niet waar jouw slokdarm van gemaakt is, maar ik denk dat de mijne wegbrand als ik ook maar een druppel van dat spul binnenkrijg.' Savador grijnsde Deshas even toe waarna hij zich onderuit gezakt op een stoel liet zakken, alsof hij thuis was.

Madeline was met een onzeker gevoel achter Savador aangelopen naar Dorchadas. Hoe dichterbij ze kwamen, hoe onzekerder Madeline werd over haar besluit. Toen ze halt hielden bij de kamer van Deshas kwam een onaangename sfeer Madeline tegemoet. Er gleed een lichte huivering over haar rug. Ja, ze was nog steeds als de dood voor Deshas. Als haar voeten niet aan de grond genageld waren was ze nu keihard weggerend. Ze liet zich door Savador de kamer intrekken en verzette ze zich onbewust door al haar spieren aan te spannen en te twijfelen bij het verzetten van haar voeten. Ze hield zich afzijdig toen Savador, waarschijnlijk, over een fles drank begon. Ze vroeg er maar niet naar. Ze staarde naar Deshas' rug. Hij leek diep in gedachte verzonken vanaf hier. En Madeline vroeg zich af waarom.

Deshas hoorde de deur wel weer open gaan maar reageerde er niet op. Hij was nog iets teveel in zijn gedachten verzonken. Pas zodra Savador begon te praten reageerde Deshas door zich naar hem om te draaien. Hij toonde een vage glimlach om Savadors woorden maar zijn ogen deden niet met die glimlach mee. Zijn blik ging naar Madeline die er een beetje verloren bij stond. Hij kon in èèn oogopslag zien dat ze doodsbang voor hem was. Alleen al aan de manier hoe ze naar hem keek. ''Spijt van je verzoek?'' vroeg hij zacht. Normaal gesproken praatte hij nooit zo zacht en kalm. Deshas lep naar Madeline toen en trok haar zachtjes aan haar hand mee verder de kamer in. Zijn ledematen voelde onnatuurlijk koud maar Deshas merkte dat niet eens. Toen ze in het midden van de kamer stonden liet Deshas Madeline los een deed een paar passen naar achteren. Hij sloot zijn ogen even. Hij moest zich op een schild om zichzelf heen concentreren, maar tegelijkertijd ook iets doorlaten naar Madeline. Toen Deshas zijn ogen opende straalde zijn irissen fel rood. Rond hem ontstond een soort doorzichtig rode cirkel. Bij Madeline gebeurde hetzelfde. Een soort gouden draad verbond de ene cirkel met de andere. Rond Deshas verscheen ook nog een zwarte cirkel met blauwe lichtjes erin. Deze verlieten de cirkel van Deshas en staken de gouden brug van draad over om in Madeline's rode cirkel over te gaan. Dat ging even zo door totdat alle blauwe lichten weg waren. Toen ineens werden er uit Deshas' rode cirkel paarse lichtjes getrokken. Deshas maakte even een beweging alsof iemand een zwaard door zijn rug boorde die er bij zijn borstkas weer uit kwam. Ruw kapte hij de spreuk af en zakte op een knie op de grond. Hij bracht een hand naar zijn hoofd en ademde oppervlakig. Hij staarde ietwat ongelovig naar de grond.

Savador slaakte een zachte zucht en sloeg een been over de andere heen. Hij hoopte ergens dat het Madeline geen erge omslagen in haar hoofd zou bezorgen als ze eenmaal haar volle geheugen weer terughad. Zijn gouden ogen staarden haar tussen een paar zwarte sluike lokken door recht aan en registreerden haar ongemakkelijke positie. Ze hoefde niet bang te zijn, al was het alleen maar meer dan logisch als ze dat wel was. Zover hij wist was de laatste keer dat ze Deshas gezien had tijdens die ene gebeurtenis geweest, waar ze ongewenst aan mee had moeten werken. Mede onder zijn drang en mede onder die van Deshas. Dat zou ze zich over een kleine tijd weer kunnen herinneren. Hij sloeg kalm zijn armen over elkaar toen Deshas Madeline meetrok naar het midden van de kamer en hij kennelijk op het punt stond om te beginnen. Savador keek met een starende blik zwijgend toe om Deshas alle concentratie te gunnen bij het verschijnen van twee cirkels om hem en Madeline heen. Hij moest zich hier nu niet in mengen, anders lukte het niet. Hij volgde de blauwe lichtjes die van de ene cirkel overgingen naar de andere met zijn ogen, en hield zich voor dat dat de herinneringen waren die zich terugnestelden in het brein van hun oorspronkelijke eigenaar. Alsof hij hetzelfde voelde als Deshas, had Savador zich met een ruk stokstijf op zijn stoel opgericht, zijn grote ogen gericht op Deshas die de spreuk had afgekapt en die daarna inzakte. Het was alsof hij het volgende moment een stroomschok kreeg toen hij direct overeind kwam en naar hem toesnelde. 'Deshas!' Savador knielde naast zijn vriend neer en legde een hand op zijn schouder. Zijn blik was ernstig en gespannen op de zijkant van zijn gezicht gericht, niet-begrijpend wat er zojuist mis was gegaan.

Madeline keek Deshas recht in zijn ogen toen hij vroeg of ze spijt had dat ze naar hem toe was gegaan. Madeline schudde haar hoofd. ''Nee'' zei ze zachtjes terug om dat gebaar te versterken. Toen Deshas haar hand pakte voelde ze hoe koud die was. Die kou gleed in de vorm van een rilling door alle aderen die door Madeline's lichaam liepen. Het was de kou die haar in beweging zette en zich door Deshas mee liet trekken. Alles aan haar was zo gespannen dat het pijn deed. Ze liet Deshas gewoon zijn gang gaan verder. Ze keek naar de twee cirkels en de gouden draad die de afstand tussen haar en Deshas overbrugde. Madeline had altijd gedacht dat duistere magie niet mooi kon zijn. Maar deze spreuk was prachtig om te zien. Ze zag de blauwe lichtjes naar zien toe komen en de beelden van die herinneringen flitsen door haar hoofd. Ze zag beelden van die ene gebeurtenis met Savador en kwam beschamend tot de ontdekking dat ze het toen niet verkeerd had gevonden. Maar dat ze was gedwongen had haar laten afzien toen de tijd. Verder kreeg ze ook herinneringen terug van de oorlog waarin ze samen met Kale tegen Diva had gevochten. Madeline had zichzelf voorgehouden over niemand te veroordelen als ze die herinnering terug kreeg. Maar plotseling kwamen er herinneringen die niet van haar konden zijn. Ze zag Deshas, jonger weliswaar maar toch. Samen met een vrouw. Toe besefte Madeline dat ze een van Deshas' herinneringen had. Ze voelde hoe de spreuk werd afgekapt en zag dat Deshas ineen gezakt op de grond zat. Ze liep naar hem toe maar haar angst weerhield haar voor zijn neus neer te knielen. ''Deshas?'' vroeg ze twijfelend.

Deshas hield zijn hand tegen zijn slaap gedrukt, op de plek waar de herinneringen vandaan waren gekomen. Daarom deed hij deze spreuk liever niet. Als de herinneringen van de ene op waren gingen ze op zoek naar meer. Er was een herinnering boven gekomen die Deshas nog erger uit zijn gedachte had verbannen dan die aan Katherine. Hij voelde zwakjes de hand van Savador en het leek alsof zijn stemgeluid van heel ver kwam terwijl hij naast hem zat. Maar Madeline's stem even later klonk hem duidelijk in de oren. ''Verdwijn'' zei hij zachtjes tegen haar met een schorre fluisterende stem. Toen ze dat naar zijn smaak niet snel genoeg deed richtte Deshas zijn hoofd naar haar op. ''VERDWIJN!'' schreeuwde hij naar haar. Buiten hielp het geluid van de donder hem niet die uitbarsting door hard te rommelen tijdens zijn geschreeuw. Zijn blik was demonisch en strak op Madeline gericht. Daarna keerde langzaam de rust terug en keek Deshas weer naar de grond. Hij had niet willen schreeuwen naar Madeline. Ze was zo al bang genoeg voor hem. Maar de aanblik van die herinnering en de wetenschap dat zij die nu ook gezien had, was teveel voor hem.

Savador bleef Deshas zijdelings ernstig aankijken terwijl er zich een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen vormde. Hij was het niet gewend hem zo teneergeslagen te zien. Niettemin zou hij hem alle tijd geven om weer van de schok bij te komen. Hij sloeg zijn ogen neer toen hij Deshas' schorre woorden hoorde. Hij wist dat ze bedoeld waren voor Madeline. Even later sloot hij zijn ogen toen Deshas zijn woorden een moment later schreeuwend herhaalde. Zonder iets te zeggen stond Savador op en duwde Madeline zacht aan haar schouders mee naar de stoel waar hij net zat. Misschien was het beter als ze nu even uit Deshas' buurt bleef tot hij weer bekomen was. Hij duwde haar zacht neer op het zitvlak en knielde terwijl hij haar hand vasthield voor haar op de grond neer, zodat hij haar goed aan kon kijken. 'Gaat het?' vroeg Savador zacht. Hij bleef haar nog een tijd aankijken voor hij zich weer oprichtte en terug naar Deshas liep. Een antwoord had hij niet nodig. Een blik was al genoeg. 'Ga even zitten, Deshas.' Hij hielp hem langzaam overeind en loodste hem mee naar een andere stoel. Zelf ging hij naast hem zitten. In de korte stilte die volgde, staarde hij alleen maar naar zijn ingevouwen handen in zijn schoot, niet goed wetend hoe met deze situatie om te gaan. De weerspiegeling van het licht in de fles die hij net nog gekeurd had, trok zijn aandacht. Met een kleine grijns pakte Savador het op en overhandigde het aan zijn vriend. 'Het maakt de luchtwegen vrij, ik weet zeker dat het je gedachtegang ook vrij maakt,' sprak hij zacht.

Madeline bleef met een oprechte bezorgde blik naar Deshas kijken. Hij zag er niet best uit. Als hij er zo bij zat begreep ze niet dat ze bang voor hem was. Op zo'n moment leek het dat hij alleen maar wat gezelschap en begrip nodig had. Hij leek zo terneergeslagen nu dat Madeline wou dat ze hem kon helpen. Het deed pijn toen hij haar weg wou hebben. ''Maar ik...'' begon ze zacht maar kon haar zin niet afmaken toen Deshas zijn woorden schreeuwend tegen haar herhaalde. In èèn klap wist ze weer waarom ze doodsbang voor hem was. Van schrik had ze een paar passen naar achteren gezet. Ze was weggerend als Savador haar niet vast gegrepen had. Ze staarde Savador in eerste instantie een beetje wezenloos aan. Zijn woorden drongen niet goed tot haar door. Voor haar ogen dwaalde nog steeds de demonische blik die Deshas in zijn ogen had gehad. Na een tijdje drong tot Madeline door wat Savador haar vroeg. ''Ik denk dat je dat beter aan hem kunt vragen'' zei ze met een half fluisterende stem en grote angstige ogen op Deshas gericht. Ze boorde haar nagels in de armleuningen van de stoel waar ze op zat terwijl ze haar blik niet meer van Savador en Deshas af durfde te wenden.

Deshas liet zich door Savador overeind helpen alsof hij een marionet was en Savador de poppenspeler die had besloten dat hij vandaag met Deshas zou gaan optreden. Hij voelde zich ineens oud en moe toen hij in de stoel zat. Maar de blik in zijn ogen vertelde wat anders. De blik was gejaagd, onrustig evenals zijn oppervlakkige ademhaling. Hij waagde het even kort een steelse blik op Madeline te werpen en hij voelde opnieuw de woede in rijzen. Gauw wendde hij zijn blik weer af. Hij kon niet eens meer naar die vrouw kijken zonder de sterke, haast dierlijke drang te voelen om haar te doden. Deshas pakte voorzichtig de fles van Savador aan maar liet hem bijna alsnog uit zijn handen vallen. Het was alsof zijn vingers niet meer gewend waren dingen vast te pakken. Deshas greep de fles daardoor hem twee handen stevig beet waardoor hij nu weer teveel kracht op het glas uitoefende en er een barst in verscheen. Gauw verslapte Deshas zijn grip weer wat. Dat hij niet wist wat hij met zijn kracht aan moest was een teken van ingehouden woede. Langzaam stond Deshas weer op en liep richting het raam. Hij sprak niet en keek zowel Savador als Madeline niet aan. Maar aan alles was duidelijk te zien dat hij zich gespannen en niet op zijn gemak voelde. Toen hij bij de vensterbank stond keek Deshas nog even uit over het terrein. Maar daarna sloeg hij de fles in èèn keer achterover. Alleen aan de beweging die zijn adamsappel maakte was te zien dat hij dronk. Dat, en aan het feit dat uit de barst een klein straaltje van de vloeistof op zijn hals druppelde en langzaam zijn weg sissend naar de beneden volgde. Waar de straal langs kwam waren ook kleine sliertjes rook te zien. De straal liet een spoor van verbrande huid achter maar Deshas voelde het niet eens. Toen de hele fles leeg was liet Deshas hem uit zijn handen glippen en zocht met twee handen steun bij de vensterbank. Teveel in een keer was heel erg slecht voor je. Deshas klapte een beetje dubbel maar gooide toen alle drank er weer uit in vorm van een gigantische vuurstraal, waar maar geen einde aan leek te komen, het raam uit. Deshas ademde diep in en zuchtend weer uit. ''Madeline...'' begon hij extreem zacht en schor van alle drank die hij in een keer naar binnen had gegoten. ''...wat heb je precies gezien?'' vroeg hij.

Savador zorgde ervoor dat hij de fles direct losliet zodra Deshas het in zijn handen had. Zelfs hij voelde zich niet helemaal op zijn gemak als hij zich zo voelde, al mocht het dan zijn beste vriend zijn. Hij hield zijn bleke handen losjes in zijn schoot en maakte geen aanstalten om Deshas te helpen toen hij de fles bijna uit zijn handen liet vallen, bang om hem daarmee alleen maar tot last te zijn. Niet goed wetend wat te doen, richtte hij zijn blik ergens anders op toen Deshas de fles wat kapot kneep. Vast uit woede. Hij had hem een snelle blik op Madeline zien werpen en wilde hem zeggen dat hij zich beter eerst even op zichzelf kon richten in plaats van op iemand anders. In plaats daarvan dwaalde zijn blik in stilte af naar Madeline. Zij leek ook behoorlijk van slag te zijn. Hij schonk haar een zwakke glimlach in de hoop haar wat tot rust te stellen, de boodschap over te brengen dat het goed was en dat ze niet bang hoefde te zijn. Savador scheurde zijn blik van haar af om zich weer tot Deshas te richten toen hij opstond en naar het raam liep. Hij liet hem doen, maar zijn gezicht betrok duidelijk zichtbaar bij het aanzicht hoe hij de fles in één keer achterover sloeg. Dat dat spul zijn keel niet wegbrandde verbaasde hem. Het leek wel een bijtende stof zoals het in een dun straaltje al sissend en rokend een weg over zijn huid naar beneden baande. Hij kneep zijn ogen even halfdicht tegen het licht van de grote vuurstraal die daarna volgde. Misschien was hem die fles weer geven toch niet zo'n goed idee geweest. Hij sloeg zijn ogen neer en liet zijn hoofd hangen, maar zijn ogen staarden Madeline tussen zijn zwarte sluike lokken door afwachtend aan toen Deshas haar een vraag stelde. Dus daarom leek hij zo van streek. Madeline had waarschijnlijk iets van zijn herinneringen meegekregen die ze niet mocht zien. Savador hield zich zwijgende en mengde zich er niet tussen. Dat leek hem voor nu ook beter.

Madeline's ogen leken wel op Deshas te zijn vast gelijmd. Ze merkte zijn steelse blik, maar ook dat hij die gauw weer afwendde. Dat gaf haar een vreemd en onbehagelijk gevoel. Ze zocht even hulpzoekend de ogen van Savador op. Ze keek toe hoe Deshas een verloren strijd met zijn eigen kracht leverde om de juiste balans te zoeken. Hij most vast en zeker nog steeds razend zijn. Madeline sloeg haar armen om haar buik heen, gewoon om zichzelf een veiliger gevoel te geven. Haar groene ogen volgde het lange gestalte van Deshas toen hij naar het raam toe liep. Ze wist niet precies wat er in de fles zat die hij van Savador had gekregen, maar het moest vast iets behoorlijk sterks zijn. Al wierp Deshas dat argument zwijgend tegen door het hele ding in een teug leeg te drinken. Haast gefascineerd staarde ze naar Deshas' hals. Hij maakte haar doodsbang maar tegelijkertijd wou ze alles van hem weten. Het was allemaal heel tegenstrijdig. Haar ogen voelde het sissende straaltje van de drank dat langs zijn hals omlaag liep en een verbrand spoor van huid achterliet. Zoiets moest hij toch voelen? Madeline viel zowat in haar stoel achterover toen Deshas ineens een enorme vuur spuw act weg gaf. Daardoor had ze haast zijn vraag gemist. Ze begon meteen weer na te denken. ''Ik zag een vrouw in een mooi maar ouderwets gewaad. Ik zag u, jonger en er was iets vreemds met uw ogen'' vertelde ze. Ze durfde Deshas nu niet eens meer met 'je' aan te spreken. Daarna stond Madeline op uit de stoel. Hoe veel Deshas haar ook fascineerde, ze moest hier weg. Een benauwd gevoel overviel haar. ''Ik spreek je later nog wel Savador'' zei ze zacht bij wijze als groet en wist daarna niet hoe snel ze de kamer uit moest komen.

Savador verstrengelde zijn vingers krampachtig om elkaar heen en sloot geërgerd zijn ogen terwijl hij naar het antwoord van Madeline op Deshas' vraag luisterde. Hij vouwde zijn handen ineen alsof hij bad terwijl hij haar woorden overdacht. Hij had de herinneringen zelf niet gezien zoals Madeline ze had gezien, maar hij vreesde dat ze praatte over Katherine, en hij wist dat dat nogal gevoelig bij Deshas lag. Hij deed geen poging zijn blik op Deshas te richten om zijn reactie te zien. Hij keek echter met een ruk op toen Madeline opeens opstond en richting de deur liep. 'Madeline,' zei hij zacht op haar groet. Hij voelde de drang om op te staan en haar tegen te houden, zodat Deshas de herinnering die niet in haar hoofd thuishoorde misschien weer uit kon bannen. Maar Savador bleef zwijgend zitten, zijn blik op Madeline gericht die waarschijnlijk maar wat te graag weg uit de kamer wilde. Hij kon haar moeilijk tegenhouden om haar hier nog langer in angst te laten zitten. Dat deed hij haar niet aan. Zijn blik gleed tersluiks zijdelings naar Deshas, om te zien hoe hij zou reageren en wat hij zou doen.

Deshas luisterde zonder naar Madeline om te kijken naar haar woorden. Ze had gelukkig lang niet alles gezien. Het gekke was, dat deze herinnering niet eens over Katherine ging, maar wel behoorlijk diep lag. Nog dieper zelfs. Hij deed geen poging om haar tegen te houden toen Madeline de kamer uit vluchtte. Het was maar beter zo. Hij had haar anders echt nog iets aangedaan als ze was gebleven. ''Dat ging niet over Katherine'' zei hij en nu pas draaide hij zich om naar Savador. ''Sorry, je gedachten zijn nogal luidruchtig momenteel in mijn oren'' zei hij daarna. Hij kon Savador nu gewoon 'horen' denken. Hij had die spreuk zonder het zelf echt te weten ingeschakeld. Dat deed hij schijnbaar wel vaker de laatste tijd. Het gebeurde hem ook onbewust. ‘’Dit ging over iemand anders die me nogal dierbaar was’’ zei hij en begon steeds zachter te praten. Zijn stem trilde licht. Haar naam lag op zijn lippen alsof ze de zoute nasmaak was van een zilte zeewind. Deshas bevochtigde onbewust zijn lippen even maar kreeg de nare smaak in zijn mond er niet mee weg. ‘’Ik krijg haar naam niet eens m’n keel meer uit’’ mompelde hij zacht tegen Savador. Hij kon het hem niet vertellen. Niet omdat hij niet wou, maar het lukte hem stomweg gewoon niet meer. Maar inmiddels had hij het recht om het te weten. Kom op zeg, Savador was zijn beste vriend. Als iemand hem zou begrijpen dan was hij dat. Hij moest het weten. Deshas zocht Savadors blik even op. ‘’Ik kan het je niet vertellen. Maar ik ga het je laten zien’’ zei hij hem. Deshas legde zijn hand op de vensterbank en concentreerde zich op de omgeving om hen heen. Die vervaagde een beetje als een soort venster naar een herinnering. Het deed pijn deze herinnering terug te halen. De kamer veranderde in een grote troonzaal met zuilen. Maar niet in het Rijk der Schaduwen. Dit was gewoon op Shadra.

Deshas liep met zachte passen tussen de zuilen door. Zijn ogen gleden langs alle generaties koningen en koninginnen die hun portret aan de muur hadden gehangen, geboorte en sterfdatum eronder. Hij keek recht terug in de strenge ogen van een oude koning die tweehonderd jaar geleden heerste. Die had nog magie in zich gehad. De regels van zijn geschiedenis boeken dwaalde voor zijn ogen langs. Jaartallen, namen, stambomen wat had hij er eigenlijk allemaal aan? Alsof hij er ooit nog iets aan zou hebben. Met zijn achttienjarige leeftijd keek hij toch niet verder dan morgen. Deshas draaide zich met een ruk om toen hij een zijdeur hoorde gaan. Zijn hand lag al op het gevest van zijn zwaard. Hij had dan nog niet zo heel erg lang les en was nog lang niet zo goed als zijn leermeester Bredan, maar hij kende onderhand wel al een aantal trucjes. Deshas bleef gespannen het schemerduister in staren tot achter hem iemand een hand voor zijn mond sloeg om te voorkomen dat hij alarm sloeg en de duisternis in trok. Achter een van de dikke, marmeren zuilen liet zijn belager hem weer los. Deshas drukte de schim meteen stevig tegen de zuil aan. Zijn woedende blik keek recht in twee lachende hemelsblauwe ogen van een meisje. Ze was maar een paar jaar jonger dan hij. Zodra Deshas haar herkend had liet hij haar direct los. ‘’U moet me niet zo besluipen Hoogheid’’ zei hij zacht tegen haar en wendde beschaamd zijn blik af. Het meisje grinnikte zachtjes met een hand voor haar mond. Er was een twinkeling in haar blauwe ogen te zien. Ze streek een bruine lok haar dat uit haar opsteekkapsel was ontsnapt achter haar oor. Elke beweging die ze maakte deed ze met een zekere gratie van elegantie. Naast haar voelde Deshas zichzelf altijd zo onbeholpen lomp. ‘’Sorry Deshas, ik wou je niet bang maken’’ zei het meisje nog nagrinnikend tegen hem. Deshas voelde zijn wangen vuurrood worden. ‘’Ik was niet bang!’’ riep hij uit maar het meisje legde hem meteen het zwijgen op toen de grote, dubbele deur van de troonzaal open ging. Zowel Deshas als het meisje drukte zichzelf tegen de zuil aan. ‘’Majesteit, u kunt dit niet maken. Deshas moet aan zijn opleiding denken. Ik ga hem niet als lijfwacht voor uw dochter laten rondrennen’’ zei een stem. Ook zonder te kijken kon Deshas direct de onmiskenbare stem van Delahin onderscheiden. De vader van het meisje, de koning, draaide zich kalm om naar Delahin. ‘’Wil je dat ik hem laat ophangen Delahin? Net zoals al die andere waardeloze wormen die begiftigd zijn met magie? Ik hoef maar in mijn vingers te knippen hoor’’ dreigde de man. Deshas wreef ongemakkelijk over zijn hals alsof hij het schurende touw van de strop al kon voelen. Delahin zweeg even op die woorden. ‘’Koning of niet, ook voor u blijft het Heer of Heer Delahin Majesteit’’ zei hij op kille toon. Even stonden ze zo een zwijgend gevecht te voeren. Delahin, die een kop groter was dan de koning keek dreigend op hem neer terwijl de koning kil naar Delahin opkeek. Toen die laatste zijn blik afwende voelde dat toch als een schrale overwinning voor Delahin. ‘’Die knul moet toch oefenen met zijn zwaard? Nou dan lijkt dit me de beste manier’’ zei hij nors. Delahin zuchtte even. Hij liet zijn schouders hangen. ‘’Goed dan. Deshas zal Ilithya beschermen. Maar zodra zijn opleiding hieronder gaat leiden dan stopt dat’’ zei hij om zich toch niet helemaal bij het besluit van de koning te hoeven neerleggen. Ilithya keek even opzij naar Deshas en zag hem nog net de troonzaal uitrennen via een zijgang.

De kamer vervaagde en veranderde weer. Nu was de troonzaal een kleine ronde kamer geworden, overduidelijk in een toren. Veel meer dan een paar boekenkasten en een bed stond er niet. Maar de planken van de kasten zakte zowat door onder het gewicht van alle zware magie boeken. Deshas en Ilithya stonden beiden in de kamer. Deshas tegen de muur geleund en Ilithya dwarrelde de kamer rond. Haar kleurrijke rokken fladderde achter haar aan alsof ze een vlinder was. Ze legde haar handen op de vensterbank van het kleine raam en keek even naar buiten. ''Dat je het hier uithoud dag in, dag uit. Ik zou gek worden hier'' zei ze terwijl ze zich naar Deshas omdraaide. ''Dat soort dingen wennen Hoogheid'' zei Deshas op formele toon. Zijn stem klonk zwaarder. Hij was wat ouder, een jaar of twintig. ''Maar toch, het mag hier best wat vrolijker. Wat dacht je van bloemen? Madeliefjes om het hier wat op te vrolijken. Of tulpen'' zei ze half in gedachte, half tegen Deshas. ''Ik denk dat mijn kamer al vrolijk genoeg is met uw aanwezigheid alleen al'' grijnsde Deshas waarna hij een zachte stomp van Ilithya ontving. Maar daarna trok ze hem mee naar buiten. ''Kom, wandelen'' lachte ze terwijl ze hem tegen zijn zin meetrok.
Ilithya rende met haar rokken iets opgetrokken en blote voeten door het hoge gras heen. Haar schoenen had ze in een van haar handen en Deshas ploeterde achter haar aan terwijl hij zachte verwensingen uitte. Op een hoog punt op de klif spreidde Ilithya haar armen en sloot haar ogen. Haar zware kledingstukken van har jurk wapperde wild om haar heen. Deshas had haar eindelijk ingehaald en worstelde met zijn lange zwarte lokken die de wind speels alle kanten op trok. Ilithya zag het en lachte even. Ze liep naar Deshas toe en trok een rood lint los uit haar jurk. Daarmee bond ze zijn zwarte haar tot een lage staart in zijn nek vast. Omdat Deshas heel wat langer was dan Ilithya moest ze op een rots staan zodat ze nu op ooghoogte van Deshas stond. Ze had zich over hem heen gebogen. Deshas kon de lavendel uit haar haren ruiken gemend met een sterke vanille geur in haar nek. Toen ze zich terug trok ontmoette haar ogen zijn blik en ze glimlachte even naar hem. Voordat Deshas het goed en wel doorhad, had Ilithya haar lippen op de zijne gedrukt. Deshas zette gauw een stap naar achteren en ving Ilithya op voor ze voorover zou vallen. ''Sorry, maar er zijn meer redenen waarom ik dit niet kan doen'' zei hij zacht tegen haar.
Niet veel later was het beeld van de troonzaal terug. Ilithya stond beschamend voor haar vader en keek naar beneden terwijl Deshas een paar stappen achter haar stond. Ilithya's vader was razend. Hij was erachter gekomen wat zijn dochter gedaan had. En haar vader had haar uitsluitend verboden om iets van een relatie aan te gaan met iemand die magie bezat. Toen Deshas zag dat Ilithya's vader zijn hand ophief om haar te slaan sprong hij er gauw voor en duwde haar aan de kant. Hij voelde een ferme klap heel dicht bij zijn ogen. Hij hoorde het druppelen van bloed op de grond en Deshas greep met een hand naar de plek waar hij geraakt was. Alles was zwart voor zijn ogen. Zijn irissen, die toch al wit waren, vertoonde nu een wazige blik. Maar zijn zwarte pupillen waren wazig en doorzichtig grijs. Hij hoorde iemand wegrennen en Ilithya's armen om hem heen.

De kamer werd weer normaal. Deshas zweeg even voor hij Savador weer aankeek. ''Er zijn meerdere redenen waarom ik ervoor koos samen te smelten met een demon. Ilithya's vader...had me met zijn zegelring geraakt. Daarna was ik blind. Dit was al na de dood van Katherine. Door met die demon samen te smelten zou ik mijn zicht weer terugkrijgen. Maar Ilithya nam het zwaarder op dan ik dat ik blind was. Ze vond het haar schuld. Ze daarna niks anders meer dan huilen. Ik kon het niet meer aan en ze vroeg me om mezelf uit haar geheugen te wissen. Precies met zo'n spreuk als ik nu op Madeline heb gebruikt. Ook toen ik weer kon zien heb ik vaak vanuit de toren naar haar gekeken. Het deed pijn, maar ze kon tenminste weer glimlachen zolang ik uit haar leven bleef. Die herinnering heeft Madeline nu terug gezien'' gaf hij als toelichting mee.

Savador bleef zwijgend voor zich uitstaren toen Deshas plotseling weer tot hem sprak, zijn blik nog op het punt gericht waar Madeline voor het laatst stond. Hij leek er niet bepaald verrast door te zijn. Deshas' verleden ging honderden jaren terug en hij wist nog lang niet alles van hem zoals Deshas ook nog niet alles over hem wist. Zijn hoofd maakte zich langzaam leeg om niets anders dan leegte achter te laten. Niettemin dwaalden er nog altijd losse gedachten rond die Deshas ook zou kunnen horen. Savador keek pas naar hem op toen hij wat meer losliet over de herinnering en bij het trillen van zijn stem. Hij bleef hem in stilte aanstaren alsof de mogelijkheid van spreken hem op slag was afgenomen. In feite gunde hij hem de tijd en bemoedigde hij hem woordenloos. Hij mocht ieder geheim met hem delen, zijn lippen waren verzegeld. 'Het geeft niet,' sprak hij dan toch uiteindelijk. Het hem simpelweg laten zien was misschien zelfs wel beter dan dat het hem in woorden werd bijgebracht. Voor Deshas was dat wel een ander verhaal. Savador betrapte zichzelf erop zijn handen over de stof van het bed te klauwen, zich alvast klaarmakend voor de gebruikelijke klap die hij onderging als hij in een herinnering werd gesmeten. In plaats daarvan vervaagde de kamer en leek hij, vergeleken met de gebruikelijke sessie, vredig en sereen neer te dwarrelen als een veertje in Deshas' herinnering. Misschien omdat het tonen van deze herinnering uit eigen wil was.

Savador stond in de schaduwen half verscholen achter één van de zuilen. Zijn blik was gevestigd op een, waarschijnlijk, veel jongere versie van Deshas. Misschien was dit zelfs wel helemaal terug in de periode dat hij nog een beetje menselijk was. Vanachter het massieve gesteente zag hij hoe Deshas portretten leek te bekijken van mensen met stuk voor stuk een koninklijke status, al zo leek het. Alsof hij er zelf in meespeelde en wilde voorkomen ontdekt te worden, dook hij al half weg achter zijn zuil toen er ergens een deur openging. Hij bleef star in dezelfde positie staan op het moment dat Deshas plots van achteren werd gegrepen. Hij zou niets aan de situatie kunnen veranderen, aan geen enkele niet zolang hij zich nog in deze herinnering bevond. Savador legde een hand tegen het koude marmer en kwam wat meer achter zijn schuilplaats vandaan. Deshas' belager zag er alles behalve uit alsof ze kwade bedoelingen had. Het meisje, zo te zien van edelijke afkomst, had Deshas meegesleurd zodat het tweetal nu pal voor zijn neus bij de zuil op een paar meter afstand van de zijne stonden. Hij nam de nu nog onschuldige gebeurtenis in zich op, staarde naar Deshas die op het punt leek te staan zijn belager allereerst aan te vallen, luisterde naar het dialoog tussen hen dat voor nu nog weinig speciaals inhield. Het werd plotseling ruw afgekapt toen er een volgende deur openzwaaide, en net als Deshas en het meisje, hield Savador zich ook half achter zijn zuil verscholen. Hij moest zichzelf er meerdere keren op wijzen dat dit een herinnering was, en geen echte belevenis. Zijn bleke gelaat betrok behoorlijk bij het zien van Delahin die de zaal binnentrad. Een zacht gesis ontsnapte uit zijn keel, tezamen met bespottelijke woorden die hij zacht uitspuwde. Hij mocht Delahin niet, sinds hij wist hoe hij met Deshas was omgegaan. In zekere zin kon hij gerust zeggen dat hij hem haatte. Hij probeerde zijn haat te bedaren om nog fatsoenlijk het gesprek tussen Delahin en de man die hij met majesteit had aangesproken op te vatten. De spanning was zelfs in een onechte herinnering te snijden toen Delahin en de koning tegenover elkaar stonden. Iets over dat Deshas iemand die de naam Ilithya droeg moest beschermen, die waarschijnlijk op het meisje duidde.

Savador voelde de zuil waar hij met een hand tegenaan geleund stond in lucht veranderen. De gehele zaal nam plotseling een omwending in de omgeving. Alles vervaagde en nam nieuwe vormen aan tot hij zich in een ronde kamer bevond, waar hij zijn steun weer terug kon vinden bij één van de vele boekenkasten. Hij liet zijn gouden ogen over de ruggen van de vele boeken glijden, op zoek naar boeiende titels die een handig maar gevaarlijk boek van de zwarte magie aantoonden. Hij was haast meer daarin geïnteresseerd dan wat er zich in de kamer afspeelde, waar hij zich eigenlijk wel op moest richten. Voor hij het wist was de locatie weer veranderd naar buiten, en was hij op slag zijn steun weer kwijt. Alsof er een film op zijn netvlies werd afgespeeld, hoefde Savador niet mee te lopen met het tweetal, maar gleed de omgeving langzaam aan hem voorbij. Daardoor kon hij Deshas en Ilithya automatisch bijhouden, zonder dat hij er een spier voor hoefde te bewegen. Hij sloeg kalm zijn armen over elkaar toen het beeld uiteindelijk stilstond en ze zich bij een klif bevonden. Niet veel later vervaagde de buitenomgeving weer en namen langzaam maar zeker de vormen aan van de troonzaal waar ze zich eerder bevonden. De koning wist het op de één of andere manier, dat zag hij meteen. Savadors gezicht betrok bij de flinke klap die Deshas voor Ilithya opving. Er ging daarna een lichte schok van schrik door zijn lijf. Zijn ogen zagen er na die klap wazig uit, iets wat niet gezond kon zijn. Hij besefte dat de omgeving daarna weer vervaagde, alsof het als een dikke mist oploste.

Savador slaakte een zachte zucht toen hij opmerkte dat hij weer terug was op de plek waar hij voor de herinnering had gezeten en alles op slag voorbij leek te zijn. Hij was nog half aan het bijkomen van wat hij zojuist allemaal gezien had terwijl hij naar Deshas' woorden luisterde. 'Madeline heeft haar herinneringen weer terug. Maar die herinnering zal ze met zich meedragen, al is het dan wellicht niet de volledige herinnering. En jij vind dat oké?' Hij zweeg terwijl hij wachtte op een antwoord van Deshas. Zijn sneeuwwitte duimen draaiden zich gespannen om elkaar heen. Hij sloot zijn ogen voor kort en dacht de herinnering die hij zojuist gezien had nog eens over. Je zicht verliezen leek hem iets verschrikkelijks. Hij zou zijn hobby om nachtelijks spreukenboeken door te spitten direct moeten opgeven, want voor brailleschrift had hij het geduld niet. Behalve dat zou hij het ook aanvaren alsof je leven ter plekke voorbij was als je geen steek meer kon zien wat er om je heen gebeurde. Hij wilde er niet aan denken. Zodra hij zijn ogen weer opende, staarden ze Deshas recht aan. 'Verman jezelf, Deshas,' sprak Savador zacht alsof hij hem daarmee wat gerust probeerde te stellen van het herbeleven van die herinnering. Hij wist zelf ook maar al te goed hoe verschrikkelijk het kon zijn.

''Madeline heeft maar het laatste deel van de herinnering gezien. Ze weet niet wie Ilithya was, alleen dat ik blind was. Het kan denk ik weinig kwaad als ze ermee rond blijft lopen. Tenminste dat is een kant van de theorie. Het is ook mogelijk dat ze door deze herinnering steeds meer dingen uit mijn verleden te zien zal krijgen. Dat kan schadelijk zijn voor ons allebei. Maar je kunt haar voorlopig beter uit mijn buurt houden. Toen ik haar net aankeek voelde ik een grote drang om haar op de meest gruwelijke wijze te doden. En ik denk dat dat gevoel nog wel even zal blijven steken'' zei hij tegen Savador. Hij wist hoeveel Savador om Madeline gaf. Met deze waarschuwing probeerde hij ook te voorkomen dat hij haar iets aan zou doen. Omwille van Savador. Anders had hij haar allang gedood. Hij knikte even licht op Savadors woorden dat hij zichzelf moest vermannen. Het had wel opgelucht om minstens iemand ervan te vertellen. Zelfs Zalas wist niets van deze herinnering af.

Savador luisterde zwijgend naar Deshas' woorden. Zijn handen knepen zich krampachtig ineen. Het was duidelijk aan zijn gelaat te zien dat hij er wat van geschrokken was. Madeline beter uit zijn buurt houden had hij net al een goed idee gevonden, maar meer met de reden zodat ze beide wat konden kalmeren. Hij had niet geweten dat Deshas' een erge moordlust voor haar had gevoeld. Maar hij wist in ieder geval wel dat hij niet zou weten wat hij moest doen als hij Madeline kwijt was. Zij was de enige tweede persoon die zo diep in zijn ziel kon graven, naast Diva. Savador slikte een slijmerige brok in zijn keel door en keek zijn vriend daarna aan. 'Ik ben er vrijwel zeker van dat je de innerlijke kracht hebt om je in te houden, mocht Madeline zich toch in je buurt wagen. Maar we willen geen risico's nemen. In de tussentijdzal ik er voor proberen te zorgen dat ze, zolang je nog met die erge drang worstelt, zich zo ver mogelijk uit je buurt houdt,' beloofde Savador zacht. Niet alleen voor het belang voor Madeline's leven. Net zo goed voor het belang van Deshas.

Deshas had wel gezien dat Savador geschrokken was. Dat was ook een beetje zijn bedoeling geweest. Dan begreep hij tenminste welke situatie hij hier mee te kampen had. De gespannen sfeer die de hele tijd in het vertrek had gehangen was nu eindelijk weg. Het voelde alsof hij van een beklemmend gevoel was bevrijd. Alsof een onzichtbare hand die zijn keel de hele tijd omsloten had eindelijk had losgelaten. Hij keek Savador weer recht in zijn ogen toen hij diens woorden hoorde en knikte er zacht op. ''Het klinkt gek, maar ik wil haar niets aan doen. En niet alleen omdat jij veel voor haar voelt. Maar telkens als ze bij me in de buurt is krijg ik zo'n moord drang. Het kan liggen aan het feit dat ze Novaans is. Ik weet het niet Savador'' zei hij tegen zijn vriend en plofte zuchtend weer neer in een stoel. Hij streek zijn zwarte lokken uit zijn gezicht.

Savador sloeg zijn ogen zwijgend neer en knikte alleen maar zwak op Deshas' woorden. Het was in dat geval niet meer dan logisch. De intense haat tussen Shadranen en Novanen was iets wat onverwoestbaar was. Een ijzersterk feit dat niet zomaar in het niets weg kon kwijnen. 'Er zijn zat andere Novanen op de school waar je je op kunt uitleven. Kies er één uit als jij denkt dat dat nodig is,' opperde hij een zwak klinkend voorstel. Hij wist dat het kennelijk kwam doordat Madeline die herinnering ook gezien had, en dat dat die moorddrang veroorzaakte. Het kon net zo goed ook iets anders zijn, maar hij ging daarvan uit. 'Rust wat, Deshas,' gaf Savador het volgende moment zacht als advies. Hij keek in stilte toe hoe zijn vriend zuchtend neerplofte in een stoel. 'Die kamers daarboven hebben het nodig.' Hij schonk hem een kleine glimlach om enigzins nog een klein lichtpuntje in de situatie te brengen.

Deshas leunde even achterover met zijn blik op het plafon gericht terwijl hij naar Savadors woorden luisterde. ''Misschien straks. Als ik me nog niet gekalmeerd voel'' zei hij op zijn zachte voorstel. Waarschijnlijk zou het hem maar tijdelijk helpen. Er zou altijd een onvoltooid gevoel achterblijven dan als je die ene prooi kon pijnigen. Maar dit zou de eerste keer zijn dat Deshas iemand zou martelen waarbij hij zo in strijd met zichzelf was. Deshas grijnsde even kort op Savadors woorden dat hij rust moest nemen. Hij waardeerde het wel dat Savador rekening met hem hield. Zoiets had Delahin nooit gedaan. Hij behandelde hem zoals hij zijn eigen zoon waarschijnlijk behandeld zou hebben. Maar het bleef het feit dat het altijd trainen was en haast nooit een glimlachje ervan af kon. Gek genoeg, was Deshas behoorlijk op die man gesteld geraakt. Want hoe vaak Delahin hem ook pijnlijk lang had laten trainen of minachtend was overgekomen, hij had hem wel altijd beschermd. Deshas haalde even diep adem. ''Hoe gaat het de laatste tijd met je spreuken Savador?'' vroeg Deshas plots terwijl hij zijn hoofd terug draaide om zijn vriend aan te kunnen kijken.