Het kerstcadeautje dat Thayeline speciaal voor Zack had bewaard lag al een hele tijd onder haar bed te wachten, het felrode papier en groene linten verstopt door een bruine zak. Nu ze met hem had afgesproken dat ze vanavond pakjes zouden uitwisselen, kon ze het eindelijk geven. De afgelopen dagen waren spannend geweest: ze hadden allebei het cadeau al klaar en het was moeilijk geweest om niet te verklappen wat ze hadden.
Vorige week was ze naar Oak's Field getrokken en had uren rondgelopen in de winkeltjes, zoekend naar iets dat ze voor hem zou kopen, en was weer thuisgekomen met een trui en een gitaarplectrum. De trui was donkerblauw met een rij sneeuwvlokjes die ter hoogte van zijn sleutelbeenderen zouden moeten komen. Het plectrum had ze half zelf gemaakt: ze had in een klein winkeltje eentje gekocht - een gewoon, houten plectrum in de vorm die ze meestal hadden. De vrouw in de winkel had aan de ene kant zijn naam en aan de andere kant haar naam gegraveerd, en zelf had Thayeline het dan nog donkerrood geverfd. Ze had de trui zo voorzichtig mogelijk opgevouwd, het plectrum erbovenop gelegd, en dan verpakt in rood papier, waarna ze er groene linten met kleine witte kerstboompjes rond had gewikkeld. Het kaartje zat vanboven net onder de linten geschoven. Ze was geen pro in inpakken, allesbehalve, maar was toch trots op haar cadeau. Ze hoopte dat hij er ook blij mee ging zijn.
Om 7 uur hadden ze afgesproken aan de deur van de academie zodat ze samen naar Oak's Forest Inn konden stappen. De Bokkenburcht en Jolly Jester zouden hoogstwaarschijnlijk stampvol zitten. In de bar van Oak's Forest Inn was het meestal rustiger. Het was de perfecte plaats om een avondje door te brengen, volgens haar.
Het was 6 uur als Thayeline begon met zich klaar te maken. Ze had de jurk die ze vorig jaar voor Kerst had gekregen klaargelegd. Vorige Kerst was alles nog oké geweest. Ze was nog thuis met haar ouders, ze waren nog blij, ze waren nog samen. Geen van de twee sloeg haar. Geen van de twee loog om haar dochter bij zich te houden.. Ze was na Kerst weer naar de academy gegaan om haar studies verder te zetten. Het was pas een paar maanden later dat alles begon mis te gaan.
Thayeline zuchtte en trok de jurk aan. Het had een donkerrood bovenstukje en een nauw aansluitende zwarte rok. Ze trok een zwarte legging aan, haar veterlaarzen, en haar rendier-oorbellen. Haar haren liet ze los over haar schouders vallen. Ze deed er beter maar niet te veel mee, voor ze het helemaal verpestte. Ze deed mascara op, eyeliner, lichtroze blos en een klein beetje rode lippenstift. Geen felrood, daar stond ze niet mee. Eerder rozerood. Thayeline zag er oké uit. Zo zou het zelf beschrijven, niet mooi, of prachtig, maar oké. Thayeline wist maar al te goed dat ze niet het soort meisje was dat mensen zouden beschrijven als een 'mooi meisje', maar ze wist ook dat ze niet 'lelijk' was. Ze was oké. Niet meer, niet minder.
Nadat ze de badkamer uitkwam, vermeed ze alle spiegels: ze wist dat de perfectionist in haar anders weer alle kleine details die niet goed waren eruit zou halen, en het was tien voor zeven. Die tijd had ze niet. Ze stak het cadeautje in haar schoudertas en gooide haar portemonnee erbij. Snel deed ze haar zwarte trenchcoat aan, blauwe sjaal om haar nek, zwarte handschoenen aan haar handen. Ze had het gevoel dat ze bijna aan het vliegen was als ze de trap afging, en zag dat Zack er nog niet stond als ze aan de deur kwam. Fijn, ze hield van eerst zijn.
Thayeline voelde het nerveuze gevoel langs haar benen naar haar buik kruipen als de wijzer van de klok elke seconde versprong. Zack kon hier elk moment aankomen en ze stierf bijna - tot ze zijn blauwe ogen herkende tussen de vele mensen die door de gang liepen. Zijn hoofd stak bijna boven iedereen uit. Een glimlach kroop over haar gezicht. Het werd een fantastische avond - ze voelde het al komen.

Zack only, please C:

Toen Zack dichterkwam, zag ze dat hij in zijn ene hand een plastic zak en in zijn andere hand iets oranje had. Het leek op een doos met een deken erover. Twee dingen? Oh god, en zij had enkel een trui en een plectrum... Ze was nu al bang dat hij teleurgesteld ging zijn als ze hun cadeaus zouden vergelijken. Hij had waarschijnlijk het perfecte cadeau en zij een trui en een plectrum.
Met een brede glimlach op zijn gezicht hield hij halt voor haar. 'Hey Thay,' zei hij opgewekt. Hij verplaatste de plastiekzak naar zijn andere hand om met de nu vrijgekomen hand haar te omhelzen. Ze zette haar eigen tas op de grond om haar beide armen om hem heen te slaan. Het was een tijdje geleden dat ze hem omhelsd had en ze had het gemist.
Na een tijdje liet ze haar ene arm los om de tas weer te pakken en liet de andere langs zijn arm naar beneden glijden om zijn vrije hand vast te nemen. Ze voelde zijn hand niet echt door haar handschoenen en ze moest haar hand een klein beetjeomhooghouden om aan zijn hand te raken, maar het gevoel alleen was al genoeg voor haar. Ze voelde zich weer fantastisch, dat geweldige 'on top of the world'-gevoel.
'Kom, vertrekken we?' vroeg ze, zonder op een echt antwoord te wachten. Ze trok hem mee het gebouw uit, recht het koude weer in. Er lag een dun laagje sneeuw op de grond en een scherpe wind sneed in hun gezichten. Het was koud. Fijn, nu had ze een excuus om enorm dicht tegen hem aan te lopen. Ze zette een klein stapje opzij zodat haar schouder dichter tegen zijn arm zat en liet haar hoofd er ook dichter tegen leunen. Haar hoofd kwam iets lager dan zijn schouder. Het was grappig hoe groot hij was in vergelijking met haar. Op sommige momenten was het ook niet zo handig, maar het was wel leuk dat hij zo groot was. Thayeline vond het leuk dat hij zo veel groter was dan hem, maar ze zou het hem waarschijnlijk nooit zeggen.
Buiten het gekraak van schoenen was er niet veel te horen tussen hun en Thayeline wist niet of ze de stilte aangenaam of awkward vond. Ze besloot op het tweede. 'Dus, Oak's Forest Inn, right? Ik heb gehoord dat het eten er best lekker is. En dat het er niet enorm druk is ook,' begon ze. Ze wou niet echt hebben dat er mensen naar hen begonnen te kijken omdat ze iets te luid praatte. De meesten ergerden zich vaak aan al dat 'kleffe gedoe' tussen twee personen, en ze had niet bepaald zin om vanavond een paar geïrriteerde blikken in hun richting te krijgen. Nee, dit zou een leuke avond worden.

Little bit of godmod but I was allowed right

Zack keek haar glimlachend aan, waarna hij plots luid moest niezen. Thayeline schrok even kort van het plotse geluid. 'Uh, sorry, ja... Ehm... Oak’s forest inn zal het dan zijn!' antwoordde hij dan en hij trok haar mee het gebouw in. Hij ging zitten aan een tafeltje voor twee en bestelde twee mokken warme chocomelk met marshmallows. 'Ik ben zo benieuwd!' riep hij dan enthousiast.
Ze glimlachte en liet haar ogen even naar zijn cadeau glijden. Ze had geen idee wat het was, maar durfde ook geen verwachtingen te stellen. Niet dat ze er niet in geloofde dat Zack iets leuk had voor haar, maar het was beter om je verwachtingen altijd laag te stellen. Je kon niet teleurgesteld worden als je niet veel verwachtte. Ze hoopte dat Zack ook niet te veel verwachtte van haar cadeau. Een trui en een plectrum waren nu ook niet het slechtste cadeau, maar het was ook niet echt iets waar iedereen op zat te wachten.
‘Wel, je bent niet de enige die benieuwd is!’ zei ze enthousiast. Misschien niet zo enthousiast als Zack, zijn soort enthousiasme zou ze zelf nooit hebben, maar ze was zeker ook nieuwsgierig naar wat hij voor haar had. ‘Wel, ik ga eerst!’ Ze stond op het punt zich te bukken om haar zak van de grond te rapen als ze plots de stem van de ober hoorde. ‘Zo, twee maal warme chocolademelk.’ Hij zette de dampende mokken op de tafel. Thayeline verwachtte dat hij weg zou lopen, maar hij bleef staan. ‘Zijn jullie trouwens Thayeline Hariott en Zack Fair?’ Ze schrok. Hoe wist hij hun naam?
‘Eh… Ja, dat zijn wij,’ zei ze. Hij ging verder. ‘Wel, er staan twee cadeautjes met jullie naam onder de kerstboom hier… We hebben ze net opgemerkt, ze moeten gebracht zijn enkele minuten voor jullie binnengekomen zijn. Er staat geen naam van de afzender op.’ Met grote ogen keek ze Zack aan. Cadeaus, voor hen, hier? Ze hadden niet eens een reservatie geplaatst! Hoe wist de afzender dat ze hier zouden komen? Thayeline vertrouwde het niet helemaal, maar antwoordde toch: ‘Eh, kunnen we ze krijgen?’ De ober knikte en kwam een moment later terug met twee keurig ingepakte cadeaus die hij voor hun neus neerzette, waarna hij weer wegging.
Haar ogen richtte ze weer op Zack. Van waar kwamen deze pakjes? Ja, ze had wel een brief naar de Kerstman gestuurd, maar dat was vooral omdat iedereen het deed, niet omdat ze erin geloofde… Zou dit dan toch van hem zijn? Of was dit een zieke grap die iemand met hen had uitgehaald?
‘Ik weet niet van wie dit is – maar aan jou de eer om als eerste het pakje te openen.’

'Oké... Hier gaan we?' zei Zack een beetje twijfelend, zijn pakje voor zijn neus. Hij begon het papier er af te halen en opende het. Thayeline zag de uitdrukking op zijn gezicht - wat al genoeg was om te weten dat het vast geen leuk cadeau was. Dat werd alleen maar bevestigd wanneer hij het uit de doos haalde: blokken houtskool. Thayeline voelde zich ongelofelijk schuldig, ook al wist ze nog niet wat zij had gekregen van deze mysterieuze verzender. En bovenop die blokken, ging hij dan ook nog een cadeau van haar krijgen wat waarschijnlijk ook wel wat teleurstellend zou zijn.
Ook al had hij net hoogstwaarschijnlijk het minst leuke cadeau in de geschiedenis van alle cadeau's gekregen - hij grijnsde. 'Hoe had ik het kunnen weten,' zei hij lachend. Haar meelevende blik verdween ook een beetje en ze begon te lachen, al vond ze het nog steeds verschrikkelijk voor hem. Maar nou ja: Zack was nu eenmaal een optimist.
'Oké, nu ik dan, zeker?' zei ze, haar ogen gericht op het pakje. Het heeft enkele luchtgaatjes en er kwam een geluid uit dat ze niet meteen kon plaatsen. Haar nieuwsgierigheid begon enorm te worden als ze het papier er vanaf haalde, zo snel als ze kon, terwijl ze toch haar best deed het mooie papier niet te scheuren. Haar verbazing was groot toen ze zag wat er zich in de doos bevond.
Een kat! Een kleine, lichtbruine kitten met chocoladebruine tekening, zowat het schattigste beestje dat ze ooit had gezien. Het sliep bovenop een bolletje wol. Thayeline piepte zachtjes als het beestje haar oogjes opendeed en zacht miauwde, het belletje aan zijn halsband rinkelend. Met haar mond nog half open van verbazing stak ze haar hand in de doos, en het liep voorzichtig naar haar hand, waaraan hij begon te snuffelen. Ze nam het tere diertje voorzichtig op, het voor zich houdend, met het hoofdje naar voor zodat Zack het kon zien. Wat hij had gekregen was ze al lang vergeten, zo blij was ze.
'Kijk! Wat enorm schattig!' piepte ze, terwijl ze een vinger voorzichtig over het hoofd van het diertje liet glijden. 'Oh god, hoe moet ik het noemen?' Ze hield het voor zich. Ze had al eeuwen zitten denken over kattennamen, voor elk geslacht minstens 5 opties. Dit katje was een mannetje - en er was één naam die ze had voorzien voor een mannetje.
'Bucky.' Ze glimlachte. De kat van één van haar vriendinnen had zo genoemd. Ze vond het altijd al een mooie naam, en nu ze hier was, kon ze onbeschaamd de naam voor haar eigen kat kiezen. Haar eigen kat! Het was ongelofelijk!
Thayeline zette Bucky voorzichtig neer op haar schoot terwijl ze de doos op de grond zette om de tas met Zack's cadeau in op te rapen. 'Sorry, voor jouw cadeau - ik hoop dat je het mijne iets leuker gaat vinden...' Ze gaf hem het zakje door over de tafel, oplettend van de glazen die erop stonden. Nu maar hopen dat hij blij zou zijn met de trui en het plectrum. Misschien was het op één vlak nog wel goed: alles kan blokken houtskool overtreffen.