De punten van haar lange zilverwitte haar waren nog een beetje vochtig na de snelle douchebeurt die ze had genomen om een beetje wakker te worden en zich op te frissen. Maar daarna was Celia eigenlijk meteen met Moyra naar buiten gegaan. Het was ontzettend vroeg, er was nog niemand te zien in de winkelstraten van Oak's Field, het kleine dorpje dat zich op loopafstand van het schoolterrein bevond. Dat was ook logisch. De meeste winkels waren nog dicht die gingen later in de ochtend pas open. Sommige van hen pas vroeg in de middag. Maar Celia had haar zus beloofd om gezamenlijk buiten de schooldeur te gaan ontbijten en die belofte moest ze nakomen ook. Gelukkig wist ze een plek die eigenlijk altijd wel open was. De herberg van Oak's Field ontving gasten van 's ochtends vroeg tot bijna diep in de nacht. Dus het was ook geen wonder dat, zodra ze de deur open deed, heerlijke ontbijt geuren hen tegemoet kwamen zweven. Eieren en spek mengden zich met de geur van warm brood dat pas uit de oven was gehaald en rijkelijk met boter besmeerd was. Grote mokken met koffie en thee werden tussen de tafels door naar de gasten gebracht maar Celia zag ook gekoelde kannen met vruchtensap, melk en water staan. Zelfs het toetjesbuffet was uitgebreid van fruit en yoghurt tot ijs waar je zelf de topping op mocht gooien. Ja, dit leek haar een prima plek voor een goed ontbijt. Ze keek opzij naar Moyra. 'Zoek jij een tafel uit? Tenzij je liever ergens anders eet natuurlijk,' vroeg ze. Vanuit haar ooghoek zag ze dat de eigenaar van de herberg hen al opgemerkt had en gebaarde of hij haar kon helpen. Celia schudde haar hoofd en keek met een veelbetekenende blik naar Moyra om aan te geven dat het haar keuze was of ze hier gingen eten. De man kwam met zijn vriendelijkste gezicht om zijn twee nieuwe potentiële klanten aflopen. 'Kan ik de dames helpen?' vroeg hij al was zijn vraag voornamelijk gericht naar Moyra.

(Zoals beloofd Emma)

Deze dag was pas net begonnen, ze had nog niet eens haar haren gekamd, maar er was al zo veel gebeurd! Allereerst had ze haar zus een beetje.. een beetje kwaad gemaakt met een ochtendorkest. Tja, als je een korte nacht had gehad kon er soms een ochtendhumeurtje naar binnen glippen, dat snapte Moyra best. Toch was het eng geweest om Celia kwaad te zien, maar fijn dat ze het daarna goed hadden gemaakt. Nog leuker was het feit dat ze nu samen in het kleine dorpje waren, op zoek naar heerlijke broodjes en andere luxe ontbijtwaren. Moyra kon nauwelijks wachten, elke etalage met deegwaren zag er even aantrekkelijk uit en haar maag rammelde.

Helaas was het echt nog héél vroeg, het stadje startte pas net op. Daarom volgde ze Celia maar, erop rekenend dat die wel een plekje wist. En ja hoor, vastberaden stevende Celia op de grootste herberg van Oaks Field af. Moyra volgde haar en hield de deur daarna nog even open voor een andere vroege vogel die op zoek was naar een warme plek. ''Hmmm..'' Het rook hier echt verrukkelijk. 'Zoek jij een tafel uit? Tenzij je liever ergens anders eet natuurlijk.' Aww, alle ruzie was alweer vergeten en vergeven van Moyra's kant toen haar zus zo ontzettend lief deed. Opgetogen gleden haar ogen over alle tafeltjes heen, tot ze een mooi plekje vond. Daar, in de hoek genesteld, was een tafel opgesteld met een vrolijk geblokt laken eroverheen en een gezellig plantje. 'Kan ik de dames helpen?' Ze keek de meneer onderzoekend aan, concludeerde dat hij hier werkte en knikte vlug. ''Ja. Ja! We willen graag dáár zitten enneh ik wil warme chocolademelk met slagroom.'' Zomer of winter, 's ochtends vroeg was een warme mok nooit verkeerd. Ze wees de richting in van het beoogde tafeltje, waarna ze even naar Celia keek voor bevestiging. ''En we willen ontbijten. Hebt U ook pannekoeken?'' Ze was helemaal vrolijk en had de neiging om elk item op het menu te bestellen, zo lekker leek het haar allemaal. De herbergier leek verrast door het enthousiasme, maar herstelde zich gauw met een vrolijke lach: ''Maar natuurlijk, mevrouw, komt eraan. En op tafel vind je het menu met de uitgebreidde lijst pannekoeken en andere assortimenten, gaat U gerust zitten.''

Dat liet ze zich geen twee keer zeggen en danserig bewoog ze zich naar hun plek, waar ze de twee stoelen achteruit schoof en aan een van de twee plaats nam. ''Sorry dat ik je zo vroeg wakker maakte,'' flapte ze er dan uit.

Het was vreemd, maar ergens ook wel grappig om te zien hoe snel Moyra's humeur was omgeslagen. Als Celia eerlijk was dan zag ze haar zusje ook veel liever glimlachen. Ze gaf het niet graag toe, maar ze was geschrokken van Moyra's reactie eerder die ochtend. Iets wat niemand buiten haar zus tot nog toe voor elkaar had gekregen. Ze veranderde op de manier die Augustus altijd gehoopt had. Al twijfelde Celia of alle schade ooit ongedaan kon worden gemaakt. Fysiek was het in ieder geval onmogelijk. Er waren dingen waar ze tot haar dood last van zou houden. Maar daar moest ze zich nu niet op concentreren. Ze had Moyra meegenomen naar een van de weinige eetgelegenheden in Oak's Field die al zo vroeg geopend was dus nu moest er van proberen te genieten ook. Om die reden zat er nu ook bijna niemand. Maar de plek straalde gezelligheid en gastvrijheid uit. Decoraties om klanten te trekken. Evenals de heerlijke broodgeuren die ze met opzet naar buiten lieten om de magen van de vroege vogels te laten knorren. En met succes. Ook Celia's neus was er niet tegen bestand en ze hoorde haar maag zachtjes grommen om voedsel. Ondertussen had Moyra een tafel uitgezocht en was de eigenaar van de zaak naar hen toegelopen om hun bestelling op te nemen. Wat afwezig luisterde Celia naar wat haar zus met haar gebruikelijke enthousiasme voor hen bestelde. De man glimlachte terwijl hij het op zijn kleine notitieblokje opschreef. 'Mag ik u ook nog op de hoogte stellen van de aanbieding van de dag? Een stel uw eigen dessert samen buffet. Vandaag twee voor de prijs van één,' sprak hij met dezelfde vriendelijke glimlach nog altijd op zijn gezicht. Voor Moyra was hij gemeend. Er waren amper mensen die niet konden glimlachen wanneer zij in de buurt was. Maar als Celia hier alleen gezeten had, dan was die glimlach vast niet zo oprecht geweest. Maar ja, als ze alleen was geweest, dan had ze hier waarschijnlijk niet gezeten. De man was inmiddels weggelopen om hun bestelling klaar te maken en Moyra had zich tot Celia gekeerd om nogmaals haar excuses aan te bieden. Celia keek haar aan. Een hele tijd geleden had ze nooit verwacht ooit nog zo ergens te zitten. Alleen maar praten, het gezellig hebben. 'Het geeft niet,' zei Celia uiteindelijk met een zwak glimlachje. Haar ogen zochten weer een ander punt op. 'Eigenlijk moet ik je bedanken,' ging ze plots verder. 'We weten helemaal niet zoveel van elkaar. Maar het weerhoud je er niet van om me te betrekken in al je plannen. Ik...,' verder kwam ze niet. De mond gesnoerd door de eigenaar die terug kwam met hun bestelling.

Onder het wachten dacht ze over de speciale aanbieding. Toetjes? Bij het ontbijt? Hmm, dat moest ze toch maar overwegen. Celia's woorden brachten blije kriebels in haar buik. Het was zo gezellig, dat ze papa al bijna niet meer miste. Midden in Celia's lieve woorden werden er triomfantelijk twee borden op tafel gezet. Njomnjom voedsel! Haar pannenkoek was bezaaid met rode aardbeitjes, waarschijnlijk zo ongeveer de laatste van het seizoen. En ze zou er van genieten ook. Vrolijk greep ze de bus met poedersuiker en draaide die op z'n kop, waarna ze er als een razende op timmerde. Poef, een wolk witte suiker dampte van haar pannenkoek af. Geweldig was dat. Ook de strooppot moest er aan geloven en met de lepel overgoot ze haar ontbijt met goudgele siroop. Dubbele zoetheid, perfect. En nu oprollen en hoppa, klaar om naar binnen te schuiven. ''Hmmm..'' Een glimlach van genot verscheen. ''Je bent m'n zus, natuurlijk wil ik dingen met je doen!'' Ze was opgegroeid als enigskind en nu ze er familie bij had gekregen omarmde ze die moeiteloos, liefhebbend als ze was. ''Het is echt gezellig. En elkaar leren kennen ehm..'' En dat zou sowieso vanzelf wel gebeuren, dat wist ze zeker. ''Ik hou van aardbeien, van lezen, buiten zijn, wandelen. Mijn beste vriendin heet Sarah en later wil ik de wereld ontdekken en als jij wilt mag je mee.''

De borden werden voor hun neus op tafel neergezet en Moyra begon meteen met het kundig decoreren van haar pannenkoeken. Een poedersuiker wolk waar je ''u'' tegen zou zeggen en dikke lepel stroop tussen de mooi rood gekleurde aardbeien was het resultaat. Celia keek naar haar eigen bord. Een dun lijntje stroop die van binnen naar buiten een cirkel beschreef, de afstanden tussen de lijnen haast allemaal gelijk. Zelfs haar manier van eten was geordend en stijf. Ze legde haar mes tegen de rand en met behulp van haar vork rolde ze de pannenkoek strak om het mes heen. Daarna trok ze die laatste er weer uit, veegde de stroop die op het mes was blijven plakken af aan de pannenkoek en begon hem in kleine reepjes te snijden die ze een voor een op at. Moyra ging ondertussen ongestoord verder met praten. Haar leven, de dingen waar ze van hield, haar toekomstdromen. Had zij zelf eigenlijk wel toekomstdromen? Celia dacht nooit verder dan de volgende dag. Als ze vandaag vast zou komen te zitten in een diepe put dan was haar zorg niet wat dat voor invloed op lange termijn zou hebben. Ze zou zichzelf eruit krijgen en verder leven. Alsof ze even gestopt was met lopen om haar schoenveter te strikken. Ze had nooit nagedacht over wat ze zou willen doen na de academie. Of ze überhaupt iets wilde worden. Natuurlijk wist ze dat ze hier niet voor altijd zou blijven. Op een dag was het klaar, dan vonden ze dat ze genoeg geleerd had en stuurde ze haar met een diploma weg om haar eigen leven verder te gaan lijden. En over een paar jaar zou ze niks anders meer zijn dan een naam in de archieven van de school. Een nummer zonder gezicht. Maar Moyra. Zij zou aanwezig zijn in elk lokaal, haar enthousiasme zou te voelen zijn in de gangen. Omdat zij durfde te leven en te dromen. Celia was het verleerd. De pannenkoek viel haar ineens niet zo goed meer. Ze pakte haar mok op en nam een slok in de hoop de bittere smaak in haar mond weg te spoelen.

Ze zette de mok zachtjes neer. 'Het is lang geleden dat ik met iemand zo gepraat heb. Nathaniël was de laatste met wie ik nog zo heb kunnen lachen. Hij was een goede vriend van mij, terug op Erd. Toen ik naar de academie ging was dat de laatste keer dat ik hem zag,' sprak ze zachtjes. Nathaniël, die dezelfde ''training'' als Celia had doorlopen. Hij was er beter van hersteld dan zij. Toen ze in Ark terecht kwam was hij al bij Augustus. Zijn herstelproces was al op gang geweest. In de hoop dat ze iets van hem zou leren en overnemen had Augustus Celia elke dag met Nathaniël op pad gestuurd. Hij gaf haar een deel van haar menselijkheid terug. Maar het was niet genoeg geweest. Hoe vaak ze 's avonds wel niet om het vuur hadden gezeten om te praten. In het begin had ze het enkel irritant gevonden en sprak meestal alleen Nathaniël. Maar na verloop van tijd was zij ook haar mening gaan geven. Ze was hem gaan mogen. Ze begrepen elkaar volledig. Ze vroeg zich af waar hij was en hoe het hem verging. Was hij nog steeds in Ark of ergens anders?