De wieltjes van de koffer die Lain achter zich aan sleepte maakten een piepend geluid op de gewaxte vloer van de vertrekhal. Volledig bepakt met spullen tuurde hij de immens grote hal door, om te kijken of hij ergens al een spoor van Nathan zag, die zoals verwacht nergens te zien was. Lain wíst dat hij véél vroeger was dan de daadwerkelijk afgesproken tijd, dus liep hij voort naar de rijen stoelen waar mensen konden wachten. Terwijl Lain ging zitten merkte hij dat het echt enorm druk was, alsof iedereen in één keer had besloten met zijn allen eens op reis te gaan. Of misschien was het hier altijd zo overbevolkt? Lain wist het niet, en eigenlijk interesseerde het hem ook niet erg veel. Zijn hoofd had hij bij hele andere dingen zitten. In gedachten verzonken tuurde hij een beetje afwezig voor zich uit. Hij kon maar niet voor zichzelf besluiten wat hij vond van de reis, want hoewel hij er ontzettend veel zin in had tijd door te brengen met Nathan, knaagde er toch een angstig gevoel aan hem. Nathan ging mee naar de academie voor Lucy, en niet voor hém. Met een bedroefde uitdrukking op zijn gezicht keek hij naar zijn handen. 'Is er iets jongen?' Lain keek geschrokken op naar een oudere dame die een bril had met enorme jampotglazen. Met een vriendelijke glimlach keek ze naar hem. 'Nee hoor, alles is goed,' zei hij en forceerde een lachje op zijn gezicht. De oude vrouw kneep haar ogen een beetje samen. 'Wat het ook is, het komt vast wel goed,' zei ze, en klopte zachtjes op zijn schouder. Ze stond op, pakte haar rolator die naast de stoel stond en keek nog eens naar Lain. 'Goede vlucht gewenst,' zei ze, en wandelde wuivend weg. 'U ook,' sprak Lain nog, maar betwijfelde of ze het gehoord had. 'Wat een vriendelijke dame,' mompelde hij nog, maar hij besefte dat haar woorden misschien een beetje makkelijk waren, als het op Lain's probleem aankwam. Hij was geïnteresseerd in een jongen, die niet eens homo was. Sterker nog, stapelgek op zijn jongere zusje.Lain zuchtte diep. Hij zou er maar gewoon het beste van maken, voor Nathan.

-Alleen Lain & Nathan a.u.b!

Nathan had niet kunnen slapen. Dat was af te lezen aan zijn gezicht, diepe donkere wallen stonden onder zijn groene ogen die duf voor zich uit staarde. Hij had een grote grijze koffer bij zich, beplakt met stickers met de namen van exotische oorden en wereldsteden waar hij nooit was geweest. Het was aardig van zijn vader geweest om zijn koffer aan hem uit te lenen. Nathan wist dat zijn vader erg aan dat lelijke oude ding gehecht was, het was immers de koffer die hij dan weer van zijn vader had gekregen toen hij op wereldreis ging, lang geleden. Maar het enige probleem was dat de koffer zo achterlijk groot en onhandig was dat Nathan zich steeds moest verontschuldigen als hij per ongeluk over iemands tenen heen reed.
Hij had er geen zin in, en voelde zich zo gespannen dat hij er kleffe handen van had gekregen. Lucy onder ogen komen nadat hij het een paar maanden geleden had uitgemaakt was misschien wel het engste had hij ooit had gedaan. Hij was bang hoe ze reageerde, misschien werd ze boos, misschien juist heel sentimenteel en verdrietig. Of had ze hem al lang uit haar gedachte verbannen en was ze hem compleet vergeten. Dan waren al die slapeloze nachten en besluiteloze momenten voor niks geweest. Maar dan zou Nathan zich misschien nog wel het rotst voelen. Dan was hij weer de mislukkeling met het meeste verdriet. En hij had zich voor genomen dat juist niet meer te zijn. Hij wou een heel nieuw persoon worden, mannelijk en zelf verzekerd. Niet het slappe minkukel dat hij altijd al was geweest. Niet de jongen die 9 op de 10 keer door meisjes werd aangezien als een mede-vriendin en persoonlijke knuffel beer en een schouder om op uit te huilen. Gewoon niet meer. Hij had er alles voor over om echt een man te worden, charmant, rustig, bescheiden, vrij normaal en misschien een beetje lomp. Alles wat Lain was eigenlijk. Lain was zijn rol-model, het soort man dat hij wou worden ooit op een dag. Hij had bewondering voor hem, gewoon om wie hij was. Maar dat had hij Lain nooit durven te vertellen, en hij wist niet goed waarom. Maar altijd als hij bij Lain was of aan Lain dacht werd hij een nog grotere kluns dan hij normaal al was. Als Lain lachte dan kon hij hem niet in de ogen kijken en keek daarom altijd weg. Als Lain hem een compliment gaf zei hij gehaast dat hij niet zo moest liegen. Als Lain een grap maakte begon hij altijd hysterisch te lachen om zich daarna af te vragen of het eigenlijk wel als grap bedoelt was.
Hij was toch ook zo'n stomme idioot, maar daar zou verandering in komen! Alles zou verbeteren, hij zou een hele nieuwe attitude krijgen en een voorbeeld worden voor alle andere klunzige blozende verstrooide jongens in de wereld. Hij zou een tandpasta witte lach krijgen en op de voorpagina van MensHealth komen ter wel een half naakt model sexy zijn enorme sixpack kust. Ja, zo moest het leven zijn. Zo ging het worden.
Hij versnelde zijn pas, kon het niet laten om zijn kin wat hoger in de lucht te steken en knikte zelfs met zijn aller zakelijkste hoofd naar een wildvreemde man die bezig was met het openen van een flesje water.
Hij sprak zichzelf moed in en vergat hoe verschrikkelijk hij zich die ochtend had gevoeld toen hij zichzelf in de spiegel had bekeken en een klein tenger jongetje met bruin pliek-haar had gezien. Maar dit geweldige zelfvertrouwen verdween als sneeuw voor de zon toen hij Lain zag zitten. Zelfs als hij zat was hij alles behalve verstrooid en sukkelig, hij was gewoon geweldig. Nathan bleef even staan, telde in zijn hoofd rustig tot 10 en liep toen traag richting de plek waar Lain zat. "Hey, ik ben toch niet te laat? " hij probeerde zijn stem laag en onder-controle te houden maar opeens had hij twee keer zoveel zuurstof nodig als normaal, zijn stem klonk in plaats van diepgaand heel hees. Meteen werd hij helemaal rood en probeerde iets te bedenken om zijn afgang van daarnet te doen vergeten. "Ik hoop maar dat je er zin in hebt want euh.. we moeten heel lang reizen!" Nee. Nee O mijn god, nu had hij het verpest. Van alle onnozele dingen die hij had kunnen vragen vroeg hij nou net het stomst. Het was niet eerlijk, waarom moest hij altijd zo afgaan bij Lain? Waarom moest hij nou altijd al zo'n complete sukkel over komen op de momenten dat hij juist niet als een complete sukkel moest over komen?!