Er waren teveel vrolijke mensen op deze school. Nee, op de wereld. Wren liep enigszins knarsetandend door de gang, bijna struikelend over de bruggertjes die als onkruid uit de grond opgesprongen kwamen. Ze waren zo.. zo klein en naar en rot en ze kon ze wel in elkaar slaan! Het jammere was dat ze ze al een paar keer goed te pakken had gehad - mensen opsluiten in toiletten et cetera - maar dat kon ze niet te vaak doen. Het mocht niet allemaal uitlekken en een paar waren nog best stil te houden, maar als ze het haar dagelijkse hobby ging maken zou iedereen het weten. Vroeger had ze het niet erg gevonden: nu, echter, was het een verschrikkelijk slecht idee. Haar vader kwam over een tijdje weer vragen hoe ze het gedaan had en ja.. dan wilde ze geen strafblad open hebben staan. Die stomme man had haar hele leven op zijn kop gezet, goddamn. Ze had niet eens geweten dat hij haar vader was. Wat een hoop gezeur was daarvan gekomen! Hoe dan ook, ze had gelukkig nog wel een beetje bewegingsruimte. Anders was ze helemaal gek geworden. Wren zonder pranks was gewoon geen Wren.

Nu zag ze er wat geïrriteerd uit, vooral door het niets kunnen doen aan de steeds verder vorderende plaag met bruggertjes. Ze wilde gewoon rustig zitten tijdens haar pauze, haar koffie drinken en misschien nog wat eten! Maar ja, dat ging zo echt niet lukken. Oh, was daar een eiland van hoop? Er was een tafel waaraan maar één persoon zat, die nog haar leeftijd leek te zijn ook. Bestonden die mensen nog? Soms kon je het hier vergelijken met een invasie en voelde je je helemaal alleen in je leeftijdsklasse. Nu was er echter nog iemand en dat maakte Wren gelukkig. Ja, ze zou met deze persoon gaan praten. Misschien wel een bondgenootschap beginnen, desnoods alleen klagen over brugjes. Voor Wren was alles op het moment wel goed.

Daarom schoof ze - ineens - opgewekt aan bij het meisje. Ze zat een boek te lezen, waar Wren verder niet op lette. 'Hoi!' riep ze opgewekt naar het meisje. Oh, ze had het door! Heel, heel langzaam en vooral heel nors keek het meisje op naar haar en perste er een hallo uit. Wat werd Wren hier blij van. Vooral het norse gezicht van het meisje deed haar goed; het deed haar denken aan wat zij iedere ochtend in de spiegel zag als ze weer eens een rottige dag in het vooruitzicht had. En blijkbaar zag dit meisje het ook niet allemaal zonnig in. 'Ik ben Wren, aangenaam. Zo fijn om jou hier te zien! Ik wilde een plekje zoeken, maar het is lastig om hier te lopen met al die kleine schildpadjes hier,' begon Wren. Ze gebaarde wijd om zich heen, waar het ook krioelde met bruggertjes. 'Dus ik kom bij jou zitten,' verduidelijkte Wren, zonder ook maar te vragen of ze hier mócht zitten. 'Wie ben jij? Ik heb je nog nooit eerder gezien hier!'

YES. Aandacht. Wren kon een tevreden glimlach niet onderdrukken. Voor haar was het om het even: positieve of negatieve aandacht, het maakte niet uit. Zolang het maar aandacht was. Het meisje had met een ietwat onwillige beweging haar boek dicht gedaan en zuchtte diep. Ah, wat zielig. Kom op, ze zaten in hetzelfde met brugsmurfen gevulde schuitje. Ze kon maar beter aardig doen. En ja, daar was de glimlach! Eigenlijk wel naar, Wren had het niet zo heel erg op glimlachen. Maar op het moment betekende het wel iets goed, toch? Wren kletste ondertussen vrolijk door tegen het meisje, blij dat ze een soort van bondgenoot had gevonden. Was het meisje ineens een bondgenoot?! Ja, wel in Wrens hoofd. Het kon haa rmaar weinig schelen wat anderen ervan vonden.
Ze groette haar, beantwoordde haar geklaag over de rondrennende bruggers. En ze was vrij om hier te zitten, wat lief. Dat boeide haar dan weer niets. Al had ze bij iemand op schoot moeten gaan zitten. Als je de beste plaats in huis wil hebben, moet je eerst de Wren verplaatsen. Of was dat geen spreekwoord? Wren lachte nu enthousiast terug naar het meisje, zwaaide wat met haar benen. Ze zat met haar rug naar de tafel toe, haar voeten in het gangpad. Misschien kon ze daar nog wat mee.. Niet expres, natuurlijk.
'Ja, ik weet het! Het is verschrikkelijk, je kan hier niet lopen,' beaamde Wren nog maar eens.

Nu kreeg ze antwoord van het meisje op de vraag waarom ze haar niet eerder gezien had. Kenzie, maar ze heette KC. Okay, dan zou het voor nu KC zijn. Tot ze iets bij Wren verkeerd deed; dan zou die zich ineens verdorie goed die meisjesnaam herinneren. En ze was hier nog maar een uur. Dat maakte Wren aan het lachen. 'En je hebt gelijk een geweldige entree. Wees gerust, het is alleen zo omdat de brugjes pauze hebben. Anders is het hier wel iets fatsoenlijker,' vertelde ze haar. Nu was het echt alsof de hel losgebroken was. Daarom kwam Wren ook niet zo vaak in de kantine, het was dat ze nu ergens had willen zitten in plaats van terug te lopen naar de Luchtmagicians etage. Dat was best een eind, hoor! Het was niet voor niets de hoogst gelegen etage van allemaal.
Maar goed, ze had dus een nieuw iemand leren kennen. Wren zwaaide wat met haar benen, ogenschijnlijk om zichzelf bezig te houden, maar stiekem was het om haar bereik te testen.

KC's nieuwe opmerking en haar dramatisch sarcastische reactie op haar eigen opmerking maakten dat Wren haar in een nog positiever licht ging zien. 'Ja, vroeger durfden ze niet zo dicht bij me in de buurt te komen. Hier niet, en op mijn vorige twee scholen niet. Maar dit jaar zijn de dingen wat anders.' Ze moest braaf zijn, anders kwam papa haar halen en zou hij haar thuis opsluiten. En ja, hij had zo zijn connecties. Ze wist ook zeker dat de hoofdmeester het niet erg zou vinden als Wren verdween naar een donker hoekje in het universum. Dus ach, ja. Wren bleef naar het meisje kijken, had ondertussen wel door wat de juiste timing zou zijn. Ze moest nu alleen niet verdacht lijken. Daarom begon ze wat extra met haar benen te zwaaien, gewoon om het wat echter te laten lijken. Daar hoorde ze voetstapjes, meerdere. Bruggers die elkaar achterna jaagden. 'Waar kom jij vandaan, KC? En het wordt vast wel beter hier. Al heb je nu wel een belabberde start. Als je wil kan je vanavond wel met mij mee uitgaan, het is toch vrijdagavond.' bood Wren haar aan. Wie weet, misschien vond ze dat wel leuk. En om haar nu de school te laten zien, god no. Zo schattig was Wren niet. Ze bleef KC aankijken, onschuldig. Tot ze ineens een gil hoorde, een smak op de grond. Haar mond ging open, vormde een geschrokken 'o'. Want nee, ze had dit natúúrlijk niet verwacht. 'OH!' riep ze ook uit, staarde naar de bruggers. 'Haha, het zijn er twee,' kwam er toen ineens uit haar mond, nog voor ze het doorhad. Ze had gehoopt dat ze een bruggertje compleet onderuit had kunnen laten gaan door met haar benen te zwaaien, maar ze had er twee! Twéé! Dat was net domino, maar dan leuker. Een grijns gleed even over haar gezicht, maar al snel besloot ze dat ze nog niet wist hoe KC in elkaar zat en werd haar blik weer bezorgd. Het kostte haar best wel wat moeite, voornamelijk omdat de bruggertjes niet goed omhoog kwamen. Daarnaast was ze niet goed in haar gevoelens verbergen.. Maar ja, het was een beetje een diplomatieke kwestie nu. Ze moest eerst de reactie van het meisje peilen voor ze hierover verder kon gaan.

Dan lijk je veel op mij? Wren keek even vragend naar het meisje. Okay, dat kon. Had zij geen problemen mee. Het enige waar Wren een probleem mee had, was dat het meisje nu geen bitchface meer had. Dat was echt dé reden waarom Wren bij haar was komen zitten. Ze had geen zin in een lief, zoetsappig vriendinnetje dat achter een eng masker zat. Wat Wren zocht, was meer iemand die echt op haar leek. Net als Nina. God, wat miste ze dat kind. Er was niemand die haar kon vervangen. Een engeltje qua uiterlijk, maar vanbinnen net zo rot als Wren zelf. Wat hadden zij wat uitgehaald samen.
Kijk, het punt was niet dat ze geen 'vrienden' wilde zijn met KC. Voor Wren was het hele concept van vrienden echter wat anders dan sommige mensen verwachtten. Het ging er niet om dat je samen schattig was, altijd lief tegen elkaar. Je ging samen rottigheid uithalen; had altijd elkaars back. Maar ook iemand die gewoon een keiharde bitch terug was. Wren was iemand die een rem nodig had; als je over je heen liet lopen, was ze een stoomwals. KC leek haar een goede oppositie, iemand met wie ze een bitch uit kon hangen. Ze hoopte echter niet dat het meisje haar bff wilde zijn en achter haar aan wilde huppelen. Nee, ze hadden allemaal eigen dingen te doen, maar af en toe kwam je samen om eens lekker ruzie te zoeken en alle frustratie eruit te laten. Elkaar lekker bitchy aankijken. Ja, dat zou echt helpen. Daarbij accepteerde Wren mensen snel als leuk en nice, maar niet als vriend. Als vriend moest je echt door een hoop gezeur heen, voordat Wren je echt zag als iemand die meer voor haar betekende dan een prankbuddy.

Haar verhaal was echter wel grappig. 'Vrienden zijn soms ook alleen maar goed als slaafjes,' beargumenteerde Wren. Ze lachte erbij, waardoor het een grap kon lijken. Nadruk op kon; dat was het dus absoluut niet. Wren had niets tegen een slaafje; ze wilde wel iemand die haar zou dragen naar de lessen, perfect! Maar no way dat ze wat meer voor diegene terug zou doen dan dat hij haar schoenen mocht kussen. En ze knike naar KC, toen die het over bitchface zijn had. 'Ach, het is zo leuk om te doen! Je moet je niet teveel inhouden hoor.' Haar benen bleven ondertussen fanatiek zwaaien. Haha, ze zou zometeen wel prijs moeten hebben, toch? Ja, ja toch?
Uitgaan, Shadra, niet uitgaan? Dat verklaarde waarom Saf zo'n saaie gast was! Ze wist het, eindelijk. 'Ja, gewoon meegaan!' zei Wren, enthousiast. Dronken voeren en kijken hoe KC was op zo'n moment: totale DO. Dan pas wist je wat je echt aan mensen had, in Wrens ogen. Alcohol was net een waarheidsserum, niet?

En ja ja ja! Wren kon haar vreugde bijna niet inhouden toen ze zag dat ze twee bruggertjes vloerde. Domino. 'Exact wat ik dacht,' grinnikte Wren, probeerde zich in te houden. 'Maar OEPS, sorry! Ongelukje!' wuifde ze de bruggers na, net niet overtuigend genoeg. Damn, daar moest ze echt aan werken. Ze keken beide hoe de bruggers wegrenden en toen zei KC zowaar iets liefs tegen haar. Blegh. Wren keek even verbaasd, fronste toen naar KC. Bedoelde ze dat.. 'vriendschappelijk'? Want dat was dus niet hoe het werkte. Dus draaide ze zich naar KC toe, keek bloedserieus. 'Luister even, Kenzie.' Ze zei het expres, die meisjesnaam, met een bestraffende toon. 'Ik ben hier niet komen zitten om suikerspin-regenboog vriendinnetjes met je te worden. Got it? Ik ben hier komen zitten, omdat je zo heerlijk chagrijnig keek en ik denk dat je echt geweldig bent om ruzie mee te hebben en mensen weg te jagen met deathstares. Maar niet om vrolijk mee rond te huppelen. So cut the crap, okay?' Wren keek alsof ze KC een heel belangrijke les probeerde te leren. Haar uitleg was klunzig, maar ze kon er weinig om boeien. Het meisje zou het vast wel begrijpen. Grofweg betekende het: NO. Friendship is NOT magic. Wren wilde iemand waar ze tegenaan kon trappen, maar dan bij iemand die térug zou trappen. Anders werd het leven zo saai. 'So yeah, fijn dat je me mag; ik mag jou ook. Zolang je geen softe dingen doet!' Ze keek het meisje nu enthousiast aan, bijna blij, alsof ze goedkeuring verwachtte. Want ja, het was toch heel logisch, dit? Wren was niet geïnteresseerd in zoete dingen, zoals Moyra. Ze wilde iemand die ze echt als een bondgenoot kon zien. En op het moment twijfelde ze een beetje aan KC.

Pff, echt hoor. Hoe konden mensen zo leuk lijken het ene moment en dan het volgende moment zo anders? Het lag waarschijnlijk aan Wren zelf, die binnen seconden van mening kon veranderen. Net had ze KC's chagrijnige hoofd geweldig gevonden, maar nu lachte het meisje naar haar, zei ze dat ze haar mocht. TIME OUT. Wren moest haar woorden even verwerken, maar had toen besloten er zelf keihard tegenin te gaan. Ze was hier niet van gediend.
Oh, er kwam antwoord! Kenzy stond op, de woede straalde van haar af. Het was waarschijnlijk zo dat ze niet op Wrens gezichtsuitdrukking lette, maar het verveelde sloeg direct om naar een brede glimlach. Ja. Dit was hoe ze het het beste met mensen kon vinden. Als het een stel chagrijnige rotkinders waren. Wren was blij dat haar speech op de 'juiste' manier gewerkt had en keek daarom rustig naar Kenzy, gaf geen kik toen het meisje aan haar eigen speech begon. Luister eens? Of course! Het meisje hield haar hoofd een beetje schuin, keek KC dolgelukkig aan. KC begon daarna over het feit dat ze er niet uitzag als een softie, dat ze haar huppelende BFF niet wilde zijn en nog meer van die kleine dingtjes die alleen al duidelijk werden uit haar houding. Het meisje ging weer zitten, staarde haar woest aan.
Hop, ze sprong weer op toen er twee bruggers tegen haar aanknalden. Hilarisch, hoe ze de kleintjes wegjaagde met een enkele zin. Dit was echt haar kind of person, KC was zichzelf aan het bewijzen. Niet dat ze er behoefte aan had, dat ze überhaupt met Wren gezien wilde worden. Maar wat boeide Wren dat nou? Zij bepaalde of ze met iemand om zou gaan of niet en als diegene dat niet wilde, werd het gezelschap hem gewoon opgedwongen. Punt. Wren kreeg altijd haar zin.

Oh, deathstares waren niet voor haar. Wren lachte nog breder. Ruzieën was haar beste vak? YEAH. En ze wilde geen hartsvriendinnen worden. KC zat ondertussen weer, zuchtte diep. Ze leek helemaal niet zoveel zin te hebben in dit gesprek en om eerlijk te zijn, vond Wren het nu ook wel weer goed geweest. Ze had genoeg gehoord. Wren stond nu op, terwijl KC eindelijk weer zat. Haar spullen liet ze staan, wat aangaf dat ze er nog niet vandoor ging. Zonder te kijken duwde ze een bruggertje opzij, zo 'lief' mogelijk, om naar KC te kunnen lopen. Haar gezicht was weer heel serieus geworden, tot ze voor het meisje stond, naar voren boog en haar armen om KC heensloeg. Wow. Wat? 'Oh, je bent geweldig!' riep Wren blij uit. Ze had nog maar weinig van dit soort mensen ontmoet, maar het was één van haar favoriete soorten. 'Jij gaat mee uit vanavond, geen vragen,' besloot ze daarna. Ze liet KC weer los, ging op de tafel zitten. Zo zat ze dichterbij haar en hoefde ze niet die vermoeiende twee stappen terug te zetten naar haar stoel. 'Ik ben zo blij om dat te horen! Je bent geen regenboogje,' zei Wren, overgelukkig. 'KC, je komt niet over als een softie. Je hebt zojuist wel bewezen dat je iets durft te zeggen.' Wren sprak haar gelijk weer bij de gevraagde naam aan, corrigeerde een aanname over softness. KC was in haar ogen op het moment voor een soort van test geslaagd, een test waar niemand in geïnteresseerd was. 'Goed, omdat je hier nieuw bent: je moet uitkijken voor de hoofdmeester. Hij is kinda' ze boog voorover, zodat ze het niet te hard hoefde te zeggen. 'pedofiel. Heeft kinderen van een zestienjarige. Die is nu wel dood hoor, maar goed. Hij heeft een vriendin van me ook eens proberen aan te randen.' Wren ging weer rechtop zitten. 'In ieder geval, je moet een beetje oppassen. Hij kent mij wel, zo ondertussen. Als je zegt dat je bij mij hoort, mag hij je gelijk. Niet meer.' Wren keek even omhoog en wipte met haar voet terwijl ze nadacht. Kon ze nog meer zeggen? Nee, KC zou Saffie vanzelf wel een keer zien en dan zou het helemaal goed zijn. Wist ze gelijk wie het was. 'Heb je meer inside info nodig?' Wren negeerde het feit dat KC het misschien helemaal niet allemaal vergeven en vergeten had. Maar ach, boeide zij daar om dan? Zij bleef wel lekker kletsen.

Af en toe was Wren net een lichtknopje. Aan, uit, aan, uit. Op dezelfde manier dat je het licht aan en uit zwiepte, niet nadenkend over de consequenties, zo switchte zij van gedachten. Als je het ene moment met haar op goede voet stond, kon je er niet vanuit gaan dat dat het volgende moment nog zo zou zijn. Wren was ontzettend veranderlijk, tenminste, onder de juiste cues. Net zoals een lichtknopje had ze wel iets nodig om haar te laten omschakelen; ze deed het niet uit zichzelf. Zonder de juiste prikkels bleef haar beeld over iemand constant hetzelfde, bevooroordeeld. Makkelijk was ze zeker niet, maar goed. Leven met Wren zou nooit saai zijn.
Wren liet KC al snel weer los, moest toegeven dat ze niet zo dol was op omhelzingen. Dan was ze ook wel weer impulsief, dus ja. Maar veel vaker zou ze het niet doen. Vandaag was genoeg; voor de rest sloeg ze wel weer mensen in hun gezicht - of in ieder geval, op een plek waar ze bij kon - en keek ze verder hoe het ging. Het meisje leek gelukkig door te hebben dat Wren haar wel mocht en bleef nu rustig zitten. Goed, tijd om haar wat beter te leren kennen.

Wren zat op de tafel, zwiepte met haar benen. De omgevallen bruggers waren zo ondertussen alweer omhoog geholpen en hadden gemaakt dat ze wegkwamen van de zwiepende benen of DOOM. Tja, je wist nooit wanneer je opnieuw onderuit zou gaan. Als ze beter opletten zagen ze dat het gemakkelijk was om uit de reikwijdte van Wrens benen te blijven, maar goed; angst maakt blind. Wren begon vrolijk wat dingen te vertellen waar KC rekening moest houden nu ze op SSA zat.
'SSSSSTTT,' zei Wren, zelf ook echt niet zacht. 'Iedereen weet het denk ik wel, maar als ze je horen ben je er wel mooi bij,' waarschuwde Wren haar. Het was niet echt een lichte aantijging om over mensen te maken, ook al was het erg waar. 'Maar ja,' ging ze wat zachter verder. 'Ik bedoel, kom op! Hij heeft twee kinderen van een 16-jarige en daarbij zit hij veel te graag aan leerlingen. Je moet m eens zien kijken naar schattige meisjes, echt..' Wren trok haar wenkbrauwen veelbetekenend op, waarna ze weer zweeg.

Interessante weetjes? Hmm. Wren begon door haar interne database te graven, dacht even na. 'Je moet ook de Hoofdmeester en de lerares Aarde in de gaten houden, die staan lekker op gespannen voet,' deelde Wren. Laatst al een hoop geschreeuw in de aula, openbaar. 'En de leraar Woud is ook een gek iemand. Er was iets vaags met hem, ik weet ook niet wat, maar ik hoorde dat hij zijn vriendin toen vermoord heeft.. zij was toen de lerares Lichtmagie hier. Hij ziet er heel rustig uit enzo, maar ik weet het niet.' Wren had Norwood nog nooit echt tegengekomen, alleen een keer in de gang. De rest had ze allemaal maar uit vage bronnen gehoord, maar dat maakte de roddel niet minder sappig. 'En als je op Charlie en Allen let, dat zijn echt supergrappige tweelingbroers hier. Ze zijn weggebroken uit de school op een heel spectaculaire manier, maar ze zijn weer terug om iedereen te zieken hier,' zei Wren. Ja, Challen was wel een melding waardig. Vooral omdat ze probeerde Allen haar partner in crime te maken, samen pranken was ook leuk. Het probleem was alleen dat Wren vooral gemene pranks deed en Allen.. niet, dus er moest nog wel een gesprek komen over moraliteit en ethiek. 'Verder zijn de bruggertjes hier net zo lame als altijd dus je mag ze schoppen,' zei Wren, die haar been uitzwaaide naar een kind waar ze net niet bij kon, maar bang werd hij wel. 'En de rest mag je zelf uitvinden~' Ze keek naar KC, lachte ietwat vals. Ze vond al dat roddelen helemaal geen probleem, juist wel leuk zo. 'En, waarom ben jij hier gekomen? Zitten daar ook nog leuke verhalen aan vast?' Tja, informatie ruilde je voor informatie, niet?

KC had wel een punt met haar opmerking over het niet zachter spreken. Maar ja, je wilde toch niet gelijk een hoop mensen op je dak hebben? Hoe dan ook; dat mocht het kind zelf weten. Wren bracht er ook niets tegenin. Het idee van een roddel was er wel vanaf als je hem rondschreeuwde, maar goed. Iedereen had zijn eigen manier om dingen te doen en die van KC was blijkbaar om alle kaarten gewoon lekker op tafel te leggen, tenminste, dat leek zo. Wren gaf vaak meer weg dan ze zelf wilde, vanwege haar schreeuwerige persoonlijkheid; maar als het kon en lukte probeerde ze altijd wel wat dingetjes achter te houden. Je wist nooit wanneer het handig zou zijn! Manipulatie was één van de dingen waar ze beter in wilde worden.

Oh, ze kreeg zelfs een antwoord op haar gewaagde vraag! Wat een verrassing. Wren verbaasde zich enigszins over het eerlijke antwoord dat ze kreeg en besloot het voor nu te respecteren. Ze knikte naar KC. 'Oh, daar kan ik me wel iets bij voorstellen,' zei ze. 'Ik ben ook van wat scholen afgetrapt voor ik naar deze kwam. Hier zijn ze niet altijd even streng,' zei ze tegen KC. Waarschijnlijk omdat de leraren geen zin hadden om buiten hun lokaal aan supervisie te doen. Alsof het haar boeide. 'Ach, joh! Als je weet dat je het kan moet je het doen!' zei Wren optimistisch. 'Je weet toch waar het is misgegaan de laatste keren? Kan je dat nu in ieder geval voorkomen.' Ze prikte niet echt door de nonchalante houding van KC heen en vond het daarom ook niet erg om haar een beetje ongevraagd advies te geven; als het haar echt zou kunnen schelen was het toch niet leuk om advies te geven? Maar nu het meisje er niet om leek te boeien juist wel. Ze zou er toch niets mee doen.

Uitgaan, uitgaan. Wren zocht een paar minuten terug in haar geheugen en bedacht zich dat ze dat inderdaad gezegd had. Mooi, ze was het er nog steeds mee eens. 'Ja! Gewoon doen. In Oak's Field, het dorpje in de buurt, hebben ze een leuke disco. Maar ook gewoon een pub enzo. Het is heel gezellig. We gaan meestal vrijdag en in het weekend, maar je kan eigenlijk elke avond wel gaan. Vanavond ga ik, dus ik kan je prima meeslepen!' Wren keek het meisje aan, zelf ook nog twijfelend of ze dit nu als vraag of bevel bedoelde. Waarschijnlijk als bevel, maar zo had het niet geklonken. Ach. Daar kon ze altijd nog een oplossing voor vinden. 'Kan je gelijk wat meer mensen leren kenne,' vond Wren. 'En trouwens, weet je al wat voor lessen je gaat volgen?' vroeg ze nieuwsgierig. Wie weet zou ze haar nog wel tegenkomen.