De blonde haren wapperde in de wind, terwijl zijn voeten sneller bewogen dan normaal. Zijn ademhaling ging, net als zijn voeten, ook iets sneller. Het zwarte geitje voor hem, rende vrolijk voor hem uit. De grijns op zijn gezicht sprong over in zijn ogen, waar heen twinkeling zichtbaar in was. ‘Nica!’ Hij veranderde zijn richting en zorgde ervoor dat hij voor het geitje kwam te staan. Nica bleef een beetje verdwaasd staan en blaatte een beetje beledigd. Kit lachte zacht en hurkte neer. ‘We hebben nooit regels afgesproken weet je.’ Nica duwde haar kleine horentjes zachtjes en voorzichtig tegen zijn been aan, voordat ze zich omdraaide en op een drafje terug liep naar de plek waar Kit zijn spullen achter gelaten had. Hij had zijn rugzak bij zich. In de rugzak zaten twee flesjes water, zoals altijd een voor hem en een voor het geitje. Hij had brood mee genomen, zowel belegd als droog brood. Nica kon nog zo boos worden op hem, hij zou haar deze keer geen belegd brood geven.
Hij liet zich op de grond vallen en grinnikte zacht toen Nica op de grond plofte en haar kop lomp op zijn buik legde. Zijn hand ging over haar vacht heen, maar raakte de haartjes amper aan. Hij kon de ademhaling van het beestje tegen zijn hand aanvoelen. Een warme wind die een glimlach op zijn gezicht toveren, zijn mondhoeken omhoog trok.
Zijn goudbruine ogen gingen even dicht, voordat hij haar kopje voorzichtig vastpakte en die iets optilde, zodat hij rechtop kon gaan zitten en haar kopje op zijn schoot kon leggen. Ze zag r tevreden uit en hij was ervan overtuigd dat ze elk moment in slaap kon vallen. Misschien was hij er blij mee. Het gebeurde steeds minder vaak dat het kleine geitje op deze manier bij hem lag. Hij speelde plagend met haar oortjes, die altijd naar beneden hingen en meer dan eens ontzettend leuk waren om mee te spelen.
Zijn ogen schoten omhoog toen hij iemand zag lopen. Het hele grasveld was zo goed als verlaten geweest, maar nu leek er iemand aan te komen die de rust doorbrak.

Het was niets vreemds voor de mensen die vaak bij het grasveld kwamen om hem zo te zien rennen achter een geit aan. Het was iets dat hij elke week wel eens deed. De leerlingen keken er niet meer vreemd van op en een enkeling zorgde er zelfs voor dat die zijn spullen aan de kant had geschoven als het weer eens zo ver was. Ja, hij was achttien, maar wat wilde dat zeggen? Moest je maar ophouden met plezier maken als je de tien gepasseerd was? Hij had jaren ingeleverd en was lang zat alles behalve blij geweest. Hij was ongelukkig genoeg geweest, lang genoeg. Het geitje bracht wat licht in zijn leven, was het dan zo vreemd om dat terug te geven? Hij voelde zich al een stuk beter sinds de oude man hem de belofte had laten maken om te stoppen met drinken, een belofte waar hij Nica aan overgehouden had. Hij had die dag gezworen om nooit meer te drinken.. Ook al had hij die belofte nu al gebroken. Hij hield er niet van, niet meer. Hij had er een bloedhekel aan gekregen.
Toen hij rechtop was gaan zitten, zag hij dat er iemand was die de rust zou gaan verstoren. Hij had er geen problemen mee, was zelfs nieuwsgierig genoeg om de glimlach breder te laten worden.
"Hallo," Zei het meisje, haar accent doorkomend. Hij knikte kort. ‘Hey.’ Hij glimlachte en hield zijn hoofd iets scheef, een beweging die meer dan normaal was voor hem. "Leuke geit," Zei ze, nadat ze naar het geitje had gewezen. Zijn ogen gleden kort over de zwarte vacht van het geitje, die tevreden blaatte, maar meteen weer lui haar kop neerlegde.
Hij keek weer naar het meisje. ‘Je hebt niemand bij je die ik kan complimenteren als antwoord.’ Hij glimlachte vriendelijk en stak zijn hand uit. Hij kon niet echt gaan staan, door Nica. ‘Mijn naam is Kit. Het geitje is Nica.’ Stelde hij zichzelf en het geitje voor. Zichzelf voorstellen was in zijn ogen de normaalste zaak van de wereld. Hij glimlachte kort en wenkte dat het meisje kon gaan zitten als ze dit wilde.

Het meisje complimenteerde Nica, die natuurlijk kort reageerde. Het geitje leek waarschijnlijk net zoveel op haar baas wat dat betreft. Toen hij zei dat er niemand was die hij kon complimenteren, wist hij dat ze recht voor zijn neus stond, maar toch zei hij het. Ze was bij lange na niet de eerste die hij ontmoette zonder huisdier, maar hij wilde geen complimenten geven aan het meisje voor hem. Niet omdat hij er geen kon bedenken, maar omdat hij geen idee had of hij er over tien minuten nog hetzelfde over zou denken. Haar rode haren waren zonder twijfel mooi en deden hem een beetje denken aan Leylya, een gedachte die hij meteen weer wegdrong in een donker hoekje van zijn brein. Hij wist echter ook dat die rode kleur snel genoeg kon veranderen in een duivelskleur.
Het meisje pakte zijn hand vast. "Omen," Hij knikte kort en wenkte dat ze vrij was om te gaan zitten. Eigenlijk onnodig, aangezien ze buiten waren en ondanks het feit dat hij dit plekje geclaimed had, hij geen recht had om haar het zitten te ontnemen. Toch was het in zijn ogen een verplichting. Hij was immers de man, hij zou haar dat respect moeten tonen, hoe dan ook. Na een snelle controle ging Omen zitten.
"Dusss... Hoe oud ben je en in welk jaar zit je?" Hij lachte zachtjes en keek haar een beetje verrast aan. Beide vragen waren wel eens aan hem gesteld, maar niet samen, in een vraag. "Ik ben trouwens 13 en een half, zit in het tweede jaar." Ze glimlachte, waarna haar hand over het kopje van het geitje ging. Nica trok haar hoofdje terug en keek wat verbaasd op naar het meisje. Ze was niet dol op vreemden, maar toch liet ze haar kopje weer zakken en keek het meisje met twinkelende oogjes aan. "Hi, Nica." Zei het meisje in een vertroetelende manier en Kit glimlachte.
‘Ik ben 18, zit in het zesde jaar.’ Beantwoorde hij haar vraag van eerder. Hij schudde zijn hoofd. ‘Al heb ik niet al die jaren hier op school doorgebracht.’ Vrijwel geen, eigenlijk. Hij hield zijn hoofd scheef en keek Omen even onderzoekend aan. ‘Ik heb je nog niet eerder gezien. Ben je nieuw?’ Vroeg hij kalm.

Nadat hij haar vragen beantwoord had, was het zijn beurt om een vraag te stellen. Nieuwsgierig? Zeker. Er was geen twijfel over mogelijk. Hij was zo nieuwsgierig als maar zijn kon. Hij probeerde vaak zat om zijn nieuwsgierigheid op de achtergrond te houden, wat over het algemeen ook wel lukte, maar zo nu en dan glipte er een vraag doorheen. Wat op zich geen probleem was, zolang de rest van die nieuwsgierigheid niet ontwaakt werd met die vraag.
Omen grinnikte en hij grijnsde even. "Mja, soort van. Ik ben hier vorig jaar komen kijken, maar m'n ouders hebben me toen toch thuis lesgegeven. Ze vonden dat ik mijn magie beter in de hand moest houden, want zie je," Ze keek hem even aan. Hij had een afwachtende blik op zijn gezicht en zou rustig wachten tot ze haar zin af maakte. "Ik heb ooit, toen ik boos was, per ongeluk wat dingen in huis afgebrand." Hij lachte zachtjes en knikte. ‘Je bent dus een Raziaan.’ Of iemand met een aansteker, al betwijfelde hij dat laatste, zou haar amper geloven als ze hem zou vertellen dat ze een aansteker had gebruikt om de dingen in de fik te steken.
Het gegrinnik uit haar mond liet hem weten dat ze er geen trauma aan over gehouden had, dus maakte hij zich er verder niet zo druk over. Hij had lang geleden al geleerd dat het verleden het verleden was, zelfs als dat verleden je elke dag en nacht opjoeg en achterna zat.
"Kijk," Zei ze, waarna ze haar hand opende. Zijn ogen gleden naar haar hand toen Omen haar ogen sloot. Er verscheen een kleine vuurbal boven haar hand en hij glimlachte. Het was niet groot, maar het toonde aan dat hij gelijk had gehad. En ondanks alles, had hij graag gelijk. Zijn ogen gleden naar haar gezicht toen ze opstond en een eindje verderop ging staan. Ze bracht haar andere hand naar het kleine vuurballetje en een grotere ontstond. De glimlach op haar gezicht werkte aanstekelijk en zowel Kit als Nica keken vol plezier toe. Toen ze haar handen bij elkaar klapte en het de vuurbal verdween knikte hij kort. "Toen heb ik aangetoond dat ik mijn magie in controle had en mocht ik naar deze school." Hij bleef haar even zwijgend aankijken. Er lag een twinkeling in zijn ogen en zijn mondhoeken waren nog steeds omhoog getrokken. Een bepaalde rust was te zien in zijn ogen, een rust die overgenomen leek te worden door zijn hele lichaam.
‘Het klinkt bijna alsof je er kwaad over bent geweest.’ Hij lachte zacht. ‘Maar je ouders bedoelde het zonder twijfel goed.’ Zijn ouders hadden hem niet kunnen helpen met zijn schoolkeuze. Hij was ze beide kwijtgeraakt. Zijn moeder was gestorven toen hij nog jong was, al bleek later dat het zeker geen natuurlijke dood was geweest. Zijn vader.. Was een onderwerp dat hij liever uit de weg ging. Al was het geen geheim dat ook zijn vader overleden was.
‘Heb je al rondgekeken in de school?’ Vroeg hij het meisje, terwijl hij zijn tas naar zich toetrok en er het brood uithaalde. Hij gaf een stuk droog brood aan Nica, die even twijfelde voor ze het stuk brood uit Kits handen trok. Hij grijnsde en hield een belegd broodje omhoog, in een stille vraag of Omen iets wilde.

Natuurlijk zei hij dat haar ouders het vast goed bedoelde. In zijn ogen moest ze blij zijn dat haar ouders haar nog dwars konden zitten. Hoe hard je ze er ook voor vervloekte, het bleven je ouders en ze zouden niet voor de rest van je leven zo irritant kunnen zijn.
"Misschien, misschien ook niet. Het maakt toch niet uit, ik zit hier nu!" Antwoorde ze. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik meen het. Ouders zijn vaak onmogelijk, maar ze bedoelen het goed. Wees ze dankbaar, zolang je dat kan.’ Hij glimlachte een beetje waterig.
Hij vroeg haar of ze al rond gekeken had, maar een echt antwoord bleef uit. Het maakte hem niet heel veel uit of ze de vraag beantwoorden. Het was geen vraag die zijn nieuwsgierigheid aanwakkerde. Gelukkig niet. Hij haalde een snee brood uit zijn tas en gaf deze aan Nica, die na even getwijfeld te hebben, toch het stuk brood van hem af pakte. Toen hij een ander broodje pakte en die ophield in een stille vraag, glimlachte Omen en pakte het dankbaar aan. Hij haalde nog een broodje eruit voor zichzelf.
Na een twee happen voelde hij de blik van het meisje en hij keek haar in zijn ooghoeken aan. ‘Als je iets vreemds op mijn gezicht ziet, mag je dat gerust zeggen.’ Zijn mondhoeken trokken zich op in een grijns en zijn ogen gleden nu helemaal naar het meisje.
Toen ze haar broodje op had zei ze: "Dankjewel, daar was ik echt even aan toe. Ik had echt honger als een paard! Of geit," Hij grijnsde even, al verdween die grijns toen er een pijnscheut door zijn lichaam schoot. Hij klemde zijn kiezen strak op elkaar en kneep zijn ogen dicht. Een enkele korte, hoge pieptoon schoot door zijn oren heen, maar hij negeerde het. Het was maar een toon, niks om zich verder zorgen om te maken. "O mijn god! Sorry, sorry sorry sorry!" Hij stak zijn hand op en opende zijn ogen. ‘Het geeft niet.’ Zei hij een beetje krampachtig. Zijn goudbruine ogen keken haar aan en hij glimlachte pijnlijk. ‘Kan gebeuren. Ik ga je niet vervolgen ofzo.. Tenzij je er je hobby van maakt.’ Hij haalde diep adem en probeerde zich een beetje te ontspannen. Hij schudde kort zijn hoofd. ‘Ik heb wel eens erger gehad.’ Zeker. Voorbeeld? Wakker worden met een hoofd dat op springen stond, amper in staat zijn ogen te openen noch te bewegen van de pijn in zijn lichaam. Hoe het mogelijk was? Hij had het nooit precies geweten, al was het geen moeilijk raadsel. Drinken, drinken, drinken, net zo lang tot hij de drempel bereikt had, om daarna nog meer te drinken. Hij was geen prettige jongen om bij in de buurt te zijn als hij dronken was en hij wist dat hij heel veel andere had verwond. Wat en hoe precies, wist hij echter niet.
Een ander voorbeeld waren zijn aanvallen. De lichtflitsen voor zijn geestesoog en de pieptonen in zijn oren konden dusdanig ver gaan dat hij eindigde op de grond, bewusteloos. Het was meer dan eens gebeurd dat hij ergens tegenaan gevallen was en rond had moeten lopen met pleisters en verband. Zeker toen hij jonger was en hij nog een “thuis” had gehad.

Hij zag dat het meisje rood werd en de blik in zijn ogen werd geruststellend. Ze vroeg niet verder toen hij zei dat hij erger had gehad. Hij kon niet ontkennen dat het hem niet heel veel uitmaakte. Het was immers niet iets waar hij trots op was.
De nieuwsgierigheid was duidelijk in de stem van Omen te horen, toen ze naar een stilte vroeg: "Hé, hoe goed ben jij al met je magie?" Hij glimlachte, maar nog voor hij ook maar aanstalten had kunnen maken om te antwoorden, kwamen er meer vragen. "En wat voor magie heb je? En wat voor soort dier ben jij? Want daar heb ik ook wel is over gehoord, al ben ik zelf nog nooit in een dier veranderd. Hé, verander jij in een geit?" Abrupt stopte ze. "Whoeps, sorry..." Kwam er fluisterend uit haar mond, waarna ze aan het gras begon te plukken. Hij lachte zacht en schudde zijn hoofd.
‘Ik ga niet oordelen over mijn eigen magie, het is aan andere om te bepalen hoe goed ze me vinden.’ Hij glimlachte breed. Hij vroeg zichzelf nooit af hoe goed hij was met zijn magie, wilde zelf niet oordelen over zijn eigen magie. ‘Wat voor een magie heb ik.. Ik zou willen zeggen dat het water is.. Maar dat is maar half waar, er zit namelijk ook duister tussen.’ Hij fronste even. ‘Ik ben echter meer gegaan voor water, mijn broer daarentegen voor duister.’ Als je erover nadenkt was het vreemd. Hisashi was een moederskindje, hij was een vaderskindje. En toch had Hisashi gekozen voor duistere magie, wat van hun vader af kwam, terwijl hij voor water magie had gekozen, wat van hun moeder af kwam. Misschien was het voor beide een manier om zich af te zetten tegen de herinneringen die ze hadden aan hun ouders. Een behoorlijk dubbel gevoel.
‘Jou dierlijke vorm leer je wel kennen, dat weet ik zeker.’ Misschien niet, hij kon het nooit 100% zeker weten, maar hij geloofde niet dat dit meisje bij de “misschien niet” mensen hoorde. Hij lachte zacht. ‘En nee, ik ben geen geit.’ Hij keek Omen even zwijgend aan, voordat hij zijn ogen ten hemel sloeg en diep ademhaalde. Een kleine glimlach was zichtbaar op zijn gezicht, voordat hij opstond en haar met twinkelende ogen aankeek. ‘Ik zal het je laten zien.’ Misschien was het minder.. Beschamend als hij het gewoon liet zien. Hij zou niet moeten klagen over zijn dierlijke vorm, alleen zorgde de dierlijke vorm van zijn tweelingbroer ervoor dat hij zich ervoor schaamde.
Hij haalde nog eens diep adem en sloot zijn ogen, terwijl hij zich concentreerde op zijn dierlijke vorm. Zijn blonde haren was het eerste wat veranderde. De kleur bleef, alleen verschenen er strepen in, die terug kwamen op zijn rug. Zijn gezicht veranderde. Zijn ogen werden omringd door zwarte randen, zijn neus veranderde in een spitse snuit en zijn oren werden bedekt met kleine, zwarte haartjes. Zijn nagels groeide iets en werden scherper. En tot slot groeide er een staart. En dit alles in een fractie van een seconde.
Toen hij zijn ogen weer opende en Omen aankeek, was hij veranderd in een stokstaartje. Hij ging op zijn achterpoten staan en keek even wantrouwend naar Nica, die meer dan eens de neiging had hem te plagen op dit soort momenten. Zijn ogen gleden weer naar Omen, waarna hij een kort rondje rende en toen weer terug veranderde in zijn normale, menselijke vorm. Hij ging meteen zitten en kneep zijn ogen even dicht tegen de lichte hoofdpijn. Dat was waarom hij dit maar zelden deed, ja..