Een zelfvoldane glimlach krulde zich om zijn lippen terwijl hij de laatste hand legde aan de vleugel die hij in elkaar had gezet. Hij had een paar dagen geleden een pimpelmeesje uit de klauwen van een kat gered en had geconstateerd dat de kat de rechtervleugel van het diertje zo beschadigd had dat het nooit meer zou kunnen vliegen. Harvey had het diertje meegenomen en was tussen de lessen door begonnen met het uittekenen van een ‘kunstvleugel’, gemaakt uit stokjes en een stukje zeil. Simpel, maar effectief. Nu had hij eindelijk de tijd om de uitvinding aan de beschadigde vleugel te bevestigen doormiddel van riempjes om het buikje te vast te maken en de ‘vleugel’ ook met een soort lint aan het beschadigde deel vast te maken. Normaal zou het vast genoeg moeten zitten zodat het diertje zijn vleugel terug kon gebruiken.

Voorzichtig vormde de man zijn handen tot een soort kommetje zodat het beestje erin kon ‘springen’. Eigenlijk zou hij er nog een naam voor moeten verzinnen, maar hij was gewoonweg slecht in het verzinnen van passende namen. Al de huisdieren die hij had gehad, eindigden toch allemaal zonder naam omdat hij die dingen gewoon niet kon onthouden. Het pimpelmeesje zou waarschijnlijk ook zo eindigen als het aan hem lag. Zo langzaam mogelijk liep hij door de gangen van de school heen, zijn bruine kijkers van de gang voor hem naar het vogeltje in zijn handen switchend. Hij kon het zich nu niet permitteren om tegen iemand aan te lopen aangezien hij het beestje dan waarschijnlijk best veel pijn zou doen.

Een stap werd opzij gezet toen er een groepje leerlingen bijna de hele gang blokkeerden en licht geïrriteerd duwde hij ze opzij wanneer ze niet reageerde op de vraag of ze alsjeblieft aan de kant wilden gaan. Geklaag rees op uit het groepje, maar ze hielden hun mond al snel toen hij dreigde met puntenaftrek. Niet dat mensen kunst later nodig zouden hebben, maar andere lessen wel en het hielp dat hij zijn collega’s kende en kon dreigen met puntenaftrek voor zowel zijn les als de les van een van zijn collega’s. Niet dat hij dat kon maken, maar niemand hoefde dat te weten. Zijn bedreigingen klonken altijd alsof hij het meende en de meeste studenten wisten ondertussen al wel dat ze dan moesten oppassen. Na dat ene akkefietje, verliep de rest van de weg naar buiten zonder problemen en zijn bruine kijkers begonnen spontaan te fonkelen. Midden op het grasplein bleef hij staan om daarna zijn armen omhoog te brengen en het koolmeesje zo het teken te geven dat het mocht proberen te vliegen. Langzaam begon het beestje met zijn vleugels te klapperen waarna het de lucht in schoot.

Harvey legde zijn hoofd in zijn nek zodat hij het beestje in de gaten kon houden en van zodra het ernaar uit zag dat het terug zou vallen, begon hij te rennen. Omdat hij zijn volledige aandacht op de lucht gevestigd had, had hij niet gezien dat er nog iemand anders op het grasveld aanwezig was. De lucht werd uit zijn longen geslagen toen hij tegen die persoon aanliep, maar hij kon nog net zijn evenwicht bewaren door een stap naar achteren te zetten. Normaal zou hij zich direct verontschuldig hebben, maar op dit moment maakte hij zich gewoon veel te veel zorgen om de vogel. Snel liep hij voorbij die persoon en was net op tijd om het pimpelmeesje op te vangen zodat het niet te pletter zou slaan. “Ik heb je, ik heb je,” mompelde hij zachtjes terwijl hij zijn handen terug open plooide. Toen hij er zeker van was dat alles ok was, zette hij het beestje op zijn schouder om zich daarna om te draaien naar de vrouw. “Het spijt me zo. Ik was zo gefixeerd op meneer hier dat ik niet meer op mijn omgeving lette. Ik probeer hem terug te laten vliegen nadat hij was aangevallen door een kat, zie je?” Hij was iets of wat nerveus en als hij nerveus was schoot zijn stem wat de hoogte in. Met zijn grote bruine kijkers bleef hij haar aankijken terwijl hij met zijn vinger over het kopje van de vogel heen streelde, wachtend op een reactie of een preek.

Wandelen met Bela, het was een dagelijkse bezigheid die haar nooit zou vervelen. Niet alleen hield ze ervan om het beest te zien dollen buiten, het was ook fijn om even los te zijn van de donkere ruimtes binnen als het zulk mooi weer was als vandaag. Normaal had Feal zelf een route in gedachten, maar vandaag had ze Bela losgelaten zodra ze buiten de schoolpoorten waren en had ze hem zelf een plekje om rond te huppelen uit laten zoeken. Soms kon je ook afwijken van een vooraf opgesteld plan, niet? Bela was vrolijk aan het ravotten; hij beet naar vlinders, raakte verstrikt in langere grassprietjes en blafte als een bezetene naar ieder insect dat opvloog. Ze merkte dat hij Starshine gemist had; de planeet waar de school stond was heel anders dan Cassia. Waar Cassia, zoals te verwachten viel, vooral water was, had je hier echt veel verschillende gebieden. Misschien was de hond het water even zat geweest en wilde hij nu een zee van gras; wie zou het ooit weten?

Fealwen haalde diep adem, sloot haar ogen even. De frisse buitenlucht, dat was iets wat ze nooit meer in wilde ruilen na haar tijd terug op Cassia. Ze was zomaar weggegaan, had nauwelijks een notitie achtergelaten voor ze in de shuttle was gaan zitten. Weg van de kamer waar ze zichzelf had opgesloten met haar onzekerheid, weg van de tijden waarin ze niet meer wist wat ze echt wist en wat ze zichzelf aangepraat had. Het waren dagen die ze graag achter zich had willen laten; het was gelukt en ze was er als nieuw uitgekomen. Op z'n minst voelde ze zich een stuk beter dan eerst. Echt veel had ze nog niet te doen gehad sinds haar terugkeer, maar de vrouw was tevreden met het rustige begin. Een paar brieven, kleine zaakjes om in te bemiddelen. Nee, haar nieuwe zelfvertrouwen had haar positie vele malen leuker gemaakt.

Net op het moment dat ze haar ogen opende om te kijken hoe ver Bela van haar verwijderd was, werd ze tegen de grond geslagen. De lucht verliet haar longen door de klap van een langer persoon, die gewoon tegen haar oprende, zichzelf herstelde en doorrende. Wat? Haar blik was geschokt. Dit had ze niet aan zien komen. Zonder enig geluid plofte ze op haar rug in het gras neer, ogen verward starend naar de schapenwolkjes boven haar hoofd. Nog geen seconde later voelde ze een zachte neus tegen haar hand drukken, een zacht blafje klonk alsof er geïnformeerd werd naar hoe ze zich voelde. Bela had in ieder geval zijn instincten nog na de lange jaren dat hij geleefd had. Fealwen knipperde een paar keer met haar ogen, voelde aan haar schouders. Nee. Helemaal niets mis. Even op adem komen en hop.. Ze zat weer, rechtop in het gras deze keer. De schok ebde al langzaam weg, maar ze was er nog niet helemaal overheen.

Daar was de man die haar omver gelopen had. 'Het spijt me zo,' begon hij, legde de situatie uit. Hij kon maar beter een goede verklaring hebben! Zomaar iemand omver lopen, dat was.. Oh. Fealwen was tijdens zijn verhaal opgestaan, had haar witte rok zo goed en zo kwaad als het ging verlost van gras. Luisterde ondertussen naar de woorden van de man om er een lopend verhaal van te maken. Dus, hij wilde een zekere 'meneer' - een blik naar zijn handen vertelde haar dat het om de pimpelmees ging - beschermen en liep toen compleet tegen haar aan. Haar blik was even twijfelachtig, alsof ze nog niet wist wat ze ging doen. Maar ze kon die arme ziel toch geen preek geven, alleen omdat hij een vogeltje had willen redden. 'Hoe is het met het kereltje,' vroeg ze, bukte wat om naar het diertje te kijken. De pijn op haar borst werd al snel weer minder; ze was niet breekbaar, dit overleefde ze wel. Bela bleef echter dicht tegen haar benen aanstaan, hield de man in de gaten alsof hij ieder moment weer iets kon doen. Feal's aandacht was echter bij de arme vogel. 'Oh, ik zie het al.. Heb jij die spalk voor hem gemaakt,' glimlachte ze naar de man. 'Ik zou niet inzien waarom ik boos op je zou worden,' meldde ze daarna, haar blik van het vogeltje afhalend en recht in de bruine ogen van de man tegenover haar kijken. Zo lief als hij voor het vogeltje zorgde; ze kon het hem niet eens kwalijk nemen. 'Het doet me goed te zien dat er nog mensen zoals jij zijn,' vond ze. Een hand geven? Misschien geen goed idee, hij probeerde het vogeltje te beschermen. Ze stak haar hand half uit, maar trok hem weer terug. Zou hij het vervelend vonden dat ze hem 'je' noemde? Hopelijk niet; ze merkte dat haar vernieuwde zelfvertrouwen maakte dat ze mensen minder snel met U aansprak. Niet iedereen had daar behoefte aan, toch? Zij was immers hun gelijke. 'Ik ben Fealwen Fel'dan,' stelde ze zichzelf voor, deze keer haar middelste namen laten voor wat het was. En nee, hij hoefde niet gelijk te zien aan haar wat haar rang was. Misschien ook wel fijn als hij het niet gelijk wist. 'Ik ben wel erg benieuwd naar het vogeltje,' zei ze daarna, haar blik weer terugkerend naar de vleugel. 'Het is een mooie prothese!'

Teehee, great post! : D Gotta love Harv~ En ik schrijf gelijk terug, omdat ik vanavond verrassend veel inspi en tijd heb o: But don't feel rushed or anything~ En hopelijk kun je wat met de post!

Het was echt nooit zijn bedoeling geweest om gewoon door te lopen toen hij de ander per ongeluk tegen de grond gewerkt had, maar als hij eerst was blijven staan om zijn excuses aan te bieden, was het vogeltje waarschijnlijk te pletter gevallen en zou al zijn moeite voor niets zijn geweest. Vandaar dat hij de vrouw amper een blik waardig keurde en er vandoor stoof, net op tijd om de pimpelmees op te kunnen vangen. Pas toen hij er zeker van was dat het beestje veilig was en alleen wat geschrokken was, draaide hij zich op zijn hakken om en liep terug naar de plaats waar hij tegen de vrouw was opgebotst. Het schuldgevoel dat hij ervoor al had gehad, werd alleen maar groter toen hij merkte dat ze ook daadwerkelijk op de grond gevallen was en meteen begon hij op de binnenkant van zijn wang te kauwen. Mensen hadden hem al vaak verteld dat hij daar mee moest ophouden aangezien hij zijn wang zo kapot maakte, maar het was een gewoonte waar hij gewoon niet van af raakte. Als je het zo bekeek kon het je heel makkelijk zien en horen als hij nerveus was. Eigenlijk was elke emotie gewoon van zijn gezicht af te lezen en kon je wel zeggen dat hij een open boek was. Harvey had nooit geleerd om een pokerface op te zetten omdat het volgens hem ook niet echt nodig had. Mensen vertrouwden je sneller als je oprecht was en het winnen van andermans vertrouwen was altijd al een soort doel geweest.

Zoals verwacht klonk zijn stem hoger op het moment dat hij zich verontschuldigde en meldde waarom hij juist door was gelopen. Wat hem betrof was het geen enkel excuus –geen enkel excuus zou dat zijn, maar hij was haar wel een uitleg schuldig. Harvey wilde niet dat ze hem al direct zou zien als iemand wie het niet kon schelen of hij iemand anders pijn deed of niet. Zo was hij helemaal niet en hij wilde niet dat mensen zo over hem dachten. Het was alleen niet in hem opgekomen om haar recht te helpen en toen ze zelf overeind krabbelde, kon hij zich wel voor zijn hoofd slaan. Wat moest ze nu wel niet van hem denken? Straks dacht ze nog dat hij constant tegen iedereen aanliep en ze daarna gewoon op de grond liet liggen. Een opgeluchte zucht verliet zijn lippen dan ook toen ze haar aandacht naar het beestje in zijn handen leek te verschuiven. Dat wilde niet zeggen dat ze hem vergeven had, maar het ging de goede kant op.

“Ik geloof dat het goed gaat, hij is alleen wat geschrokken.” Harvey was gestopt met op zijn kaak te bijten en zijn stem klonk ook al iets normaler dan een paar minuten geleden. Zijn bruine kijkers gleden even naar de witte hond die hem dreigend leek aan te kijken. Die blik vertelde gewoon dat als hij nog eens zou proberen om de vrouw voor hem pijn te doen –of het nu per ongeluk was of niet- er wat zou zwaaien. De man slikte even voordat hij zijn aandacht terug op de roodharige vrouw richtte. Het viel hem nu pas op dat ze best klein was. Niet dat hij groot te noemen was met zijn 1.69m, maar hij was in ieder geval toch iets groter. Zijn mondhoeken krulden om in een trotse glimlach toen ze de ‘kunstvleugel’ opmerkte. Voor een uitvinder was het altijd fijn als zijn werk bewonderd werd, zelfs als het zoiets simpel was als dit. De glimlach werd al net iets minder toen de twee volgende zinnen tot hem doordrongen, werd meer ongemakkelijk. Het was de eerste keer dat iemand ooit tegen hem gezegd had dat die persoon blij was dat er mensen zoals hij bestonden. De meeste mensen hadden in zijn jeugd altijd gezegd dat ze hem liever kwijt waren, dat hij toch niets anders dan een last was. Harvey had geen idee wat hij moest zeggen en was best blij toen ze zich voorstelde. “Harvey, Harvey Fortescue.” Normaal zou hij zijn hand wel uitgestoken hebben, maar aangezien hij zijn handen vol had was dat niet echt een optie. “Dank je. Hij moet het alleen nog een beetje gewoon worden. Ik heb geprobeerd om de constructie zo licht mogelijk te maken, maar hij blijft toch net iets zwaarder dan een gewone vleugel.”

Voorzichtig hield hij zijn handen wat naar boven gericht, een teken voor de pimpelmees om nog eens een poging te wagen. Wat aarzelend spreidde hij zijn vleugels om daarna met wat moeite op te stijgen. “Ben je nieuw hier? Volgens mij heb ik je nog niet eerder gezien.” Zonder zijn blik van het diertje los te scheuren, probeerde hij de conversatie terug wat leven in te blazen. “Ik ben zelf leraar kunst.”

Nerveusiteit: dat zag ze terug in zijn hele houding, zijn gezichtsuitdrukking. Het leek haar daarom wel duidelijk dat de man niet zomaar iedereen omver zou kegelen en daarna zou laten liggen. Hij was immers nog teruggekomen om zijn excuses aan te bieden, toch? Hij had haar dan niet overeind geholpen, maar Fealwen kon aan de andere kant dan ook wel weer waarderen dat hij het vogeltje als fragieler zag dan zij. Zijzelf was er zo langzamerhand een beetje ziek van geworden dat mensen door haar lengte dachten dat ze een ontzettend late leerling was, of haar gewoon niet wilden geloven. nou goed, dat had deze man dan nog niet gedaan.
Toch had ze wel boos willen worden, voor ze doorhad dat hij haar niet echt expres omver gelopen had. Kom op, wie deed dat nu zomaar? Net nu ze had besloten dat ze niemand meer over zich heen zou laten lopen! De blik van het vogeltje was echter zo zieligjes, vast omdat hij niet kon vliegen, dat Feal het niet over haar hart kon verkrijgen. Ook niet voor de man tegenoverhaar; mensen die voor vogeltjes zorgden, zoveel moeite deden; dat konden toch niet anders dan dat die een goed hart hadden? Daarom kon ze ook niet boos blijven op de man tegenover haar.

Ah, zijn stem klonk wat minder nerveus toen hij antwoord gaf op haar vraag. Feal had het vogeltje wat bestudeerd en knikte instemmend op zijn conclusie. Wat geschrokken. 'Dat zal wel, na zo'n eerste vlucht,' lachte ze. Bela gromde zachtjes, waarna Fealwen haar hand even door zijn fluffy haren haalde om hem gerust te stellen. De aanraking was genoeg; na zoveel jaar had je niet altijd woorden meer nodig. Hoewel de hond zijn blik strak op de man gericht hield, ging hij dicht tegen Feal aanzitten en stopte met grommen. Het deed haar goed om te merken dat ze maar een heel klein beetje tegen hem op hoefde te kijken; meer dan tien centimeter zou het niet zijn. Dat gebeurde ook niet vaak! Het was best een fijne verandering als niet iedereen op je neerkeek.
Haar opmerking over de vleugel leek hem goed te doen; een lichte glimlach was te zien. Ja, dan had hij het echt zelf gemaakt. Wat lief, er waren mensen die iets overhadden voor een klein vogeltje dat toch best veel voorkwam. Veel mensen zouden dan denken van; laat maar, het is toch al bijna dood. Maar hij had zoveel moeite in het diertje gestoken. Ze vond het alleen maar een goed sein over de man voor haar. Bij haar andere, niet uitgedachte opmerking over zijn persoonlijkheid werd hij ongemakkelijk. Het was heel grappig om met hem in gesprek te zijn. Haar gezicht was praktisch een pokerface, als ze haar best deed. Ze kon heel goed emoties tonen, maar zodra ze zich focuste was haar gezicht net een masker. Bij hem kon ze echter bijna gedachten lezen, gewoon omdat zijn gezicht alles weggaf. Dat maakte je wel een eerlijker persoon, in haar mening dan.

'Harvey, Harvey Fortescue,' stelde de man zich aan haar voor, als reactie op haar woorden. Daarna ging hij wat verder in op de vleugel. Ze knikte, terwijl ze de vleugel nog eens wat beter bestudeerde. Je kon zien dat er veel werk in zat; het was niet zomaar in elkaar geflanst. Haar blik bleef het vogeltje volgen terwijl het nog een vliegpoging deed, tot de man opnieuw sprak. Ben je nieuw? Een lach brak door op haar gezicht, aangezien ze deze vraag altijd vrij komisch vond. Niet dat hij er wat aan kon doen; no offense taken. Hij was dus zelf leraar Kunst, okay. Ze knikte, bedacht toen wat ze ging zeggen. 'Kunst is een mooi vak om te geven. Dat verklaart ook hoe handig je die prothese gemaakt hebt,' zei ze, enigszins bewonderd. Handenarbeid was niet haar sterkste punt. 'En nee, ik ben niet nieuw. Ik ben een aantal jaren weggeweest van de Academy en ik ben sinds dit jaar weer terug. Ik ben de Vrouwe van het Water,' zei ze. Tja, hij had toch ook zijn rang gezegd? En zich ervoor schamen deed ze ook niet. Het was alleen dat ze niet over wilde komen als een arrogante zak die helemaal blij was met haar positie. Ze was niet beter dan anderen, kom nou.

'Het gaat al een stuk beter,' merkte ze op over het vogeltje. Hij begon er al aan te wennen, het idee van een zwaardere vleugel aan één kant. 'Het klinkt misschien wel vreemd dat ik een tijd ben weggeweest,' mijmerde Fealwen plots een beetje hardop. 'Maar Victoire heeft het goed gedaan, als mijn plaatsvervanger. Ik moest weg.' Het klonk misschen wat vaag, maar ze had er eigenlijk nog nooit met iemand over gesproken. Waarom ze weg wilde. Hoe ze het niet meer aankon. Niet dat ze dat wilde, of dat hij dat wilde, maar af en toe slopen er wat gedachten over haar tong haar mond uit. 'Er is best wel wat veranderd hier,' vond ze. 'Al mijn oude collega's zijn weg en iedereen die hier rondloopt.. daar heb ik nog nooit van gehoord. Ik ben blij dat ik al met jou kennis gemaakt heb,' glimlachte ze. 'Hoe ben je hier op de Academy gekomen?' Nieuwsgierigheid, interesse. Hij was één van de eersten met wie ze sprak hier. En aangezien hij haar beviel kon ze hem misschien wel wat beter leren kennen?

Harvey had het eindelijk voor elkaar gekregen om zich toch iets of wat te ontspannen toen duidelijk werd dat de vrouw hooguit wat geïrriteerd was. Mooi zo, dan hoefde hij zich tenminste weer niet heel de dag schuldig gaan voelen. De man was altijd al het soort persoon geweest dat zich dingen veel te veel aantrok. Een foutje kon er al voor zorgde dat hij zich gewoon bijzonder slecht zou gaan voelen. Het was al vaak gebeurd dat mensen hem ervan hadden moeten overtuigen dat het allemaal heus niet zo erg was.
Zoals elke emotie altijd van zijn gezicht te lezen was, was het ook goed te zien dat hij opgelucht was. Die opluchting leek echter al snel weer grotendeels te vervagen toen hij de hond die de vrouw bij zich had hoorde grommen. Jeetje, had hij misschien iets verkeerd gedaan? Harvey had honden altijd al geweldig gevonden, maar hij bleef het toch maar eng vinden als ze naar je begonnen te grommen. Blaffende honden bijten niet, maar hij had zo het gevoel dat die witte pluizenbol zijn tanden wel eens zou kunnen gebruiken moest dat nodig zijn.

Zijn bruine kijkers fonkelden vrolijk terwijl hij de vrouw nog wat meer vertelde over de nieuwe vleugel die hij aan het diertje had gegeven. Harvey vond het altijd geweldig om dingen over zijn uitvindingen te kunnen vertellen, zeker als hij er iemand of iets echt mee had verder kunnen helpen. Als hij de pimpelmees niet gevonden had, zou het diertje waarschijnlijk gestorven zijn en als het toch niet gestorven zou zijn aan zijn wonde, zou hij nooit meer hebben kunnen vliegen en zou hij er alsnog aan onderdoor gegaan zijn. Een vogel moest gewoon kunnen vliegen om te overleven.
Zijn lippen krulden om in een glimlach toen hij merkte dat de pimpelmees veel minder moeite moest doen om in de lucht te blijven dan bij de eerste poging, maar het ging nog altijd niet zoals het eigenlijk zou moeten. Je zag dat het beestje nog altijd harder naar rechts uitweek terwijl duidelijk was dat het eigenlijk naar links wilde. Daar zou hij nog iets op moeten vinden.

“Ik vind kunst een geweldig vak, maar het wordt vaak als een van de minderen gezien.” Het was heel erg spijtig dat er een heleboel leerlingen waren die kunst alleen maar in hun vakkenpakket hadden zitten omdat ze dachten dat het makkelijk was en dat ze zo de nodige punten bij elkaar konden rapen zonder er echt iets voor te doen. Natuurlijk was de teleurstelling dan ook groot op momenten dat ze in de klas terecht kwamen en het duidelijk was dat ze wel dingen te doen hadden en het een stuk minder makkelijk was dan ze dachten.
In eerste instantie had hij gewoon geknikt toen er antwoord gegeven werd op zijn vraag, maar zijn ogen werden toch groot toen de juiste betekenis van haar woorden tot hem doordrongen. Wacht, zei ze nou net dat ze de Vrouwe van het water was? Dé Vrouwe? Voor een kort moment scheurde hij zijn ogen van het pimpelmeesje af om haar aan te kijken, geen idee hebbend wat te zeggen. Pas toen ze opmerkte dat het al beter ging, richtte hij zijn aandacht terug op de vogel om tot de conclusie te komen dat het inderdaad al beter ging. Mooi, dan hoefde hij zich daar niet al te veel zorgen meer over te maken. Harveys aandacht ging al gauw terug naar Fealwen toen ze weer begon te vertellen en hij wreef even mijn zijn hand over de achterkant van zijn hoofd. Hij had werkelijk geen idee wat hij moest zeggen, hoe hij zich überhaupt moest gedragen in de buurt van de sterkste magician van Cassia.

“Het is vast wennen om hier weer te zijn na al die tijd.” Hij wilde gewoon reageren, vond dat hij iets moest zeggen. “Een vriend vertelde me over de school en aangezien ik op jonge leeftijd al besloten had dat ik niet op Erd wilde blijven, ben ik naar hier gekomen om les te geven. Niet dat het saai is op Erd of iets dergelijks, maar na zoveel jaar heb je alles ook al wel bijna gezien.” Nee, hij had nog lang niet alles op Erd gezien, maar hij wilde gewoon andere culturen ontdekken en waar zou dat beter gaan dan op een planeet zoals deze? “Daarbij heb ik hier nog wat tijd om aan uitvindingen te werken, die tijd zou ik op Erd helemaal niet gehad hebben.”

Ja, hij beviel haar wel. Ze keek heel even opzij naar Bela, maakte oogcontact met de hond. Lachte ook geruststellend naar hem, alsof ze hem wilde laten weten dat de man geen gevaar was. De hond liet weer zijn normale gezicht zien, daarna. Zonder ontblote tanden en gegrom. Ze tikte hem ook even kort op zijn snuit, waarna hij - hoewel nog steeds dicht tegen haar aan - in het gras ging liggen. Nu kon ze tenminste weer focussen op haar gesprek met Harvey, zonder dat ze bang hoefde te zijn dat Bela op de man zou springen als hij ook maar één stap haar kant op deed. Harvey was enthousaist aan het vertellen over de vleugel. Ze volgde zijn blik toen de mees de lucht in sprong, het opnieuw probeerde. Deze keer zou hij waarschijnlijk niet neerstorten, merkte ze. Wat een bijzonder iets. Ze had dat eigenlijk nog nooit gezien, iemand die zo zijn best deed om een mees te redden. In het milieu waar zij uit kwam tenminste niet. Daar waren de meeste mensen high en mighty, veel te blij met hun macht. Niet meer in staat om te denken aan degenen onder hen. Of ze wilden het niet, zonderden zich af in hun hoge toren. Maar zo was deze man niet; hij leek met beide benen stevig op de grond te staan.

Ze zag hoe de mees een beetje een afwijking vertoonde, door de zwaardere prothese. Maar toch.. hij bleef in de lucht, was dat niet prachtig? Ze bleef nog even naar het vogeltje kijken, toen haar aandacht terug werd gezogen naar Harvey. Hij begon wat te vertellen over zijn vak; kunst. Persoonlijk hield ze wel van kunst, zolang er een verhaal achter zat anders dan het verlangen geld te verdienen. Dat was altijd van die lege kunst, die geen echte bedoeling had. Nee, Fealwen maakte het niet uit of het een paar impressionistische streken over het doek waren of keihard realisme, zolang het maar uit de grond van iemands hart kwam. En ze had het idee dat Harvey wel zo'n kunstenaar zou kunnen zijn. Als je alleen al keek naar de blik in zijn ogen als hij over de prothese vertelde. Daarom knikte ze toen hij klaar was met zijn mening over zijn vak. 'Dat is helemaal waar,' vond ze. 'Kunst wordt vaak ondergewaardeerd, maar je zou er juist zoveel mooie dingen mee kunnen doen. Er zijn zoveel verhalen begonnen en revoluties gestart door het eerst uit te drukken via kunst.' Kunstenaars bleven meestal de rebellerende klasse, die uiting gaven aan wat de mensen dachten. 'Jammer genoeg denken de leerlingen daar niet zo over,' verzuchtte ze.

Nauwelijks merkte ze op hoe hij even stil viel toen ze haar titel noemde. Voor haar was het na al die jaren niet zo vreemd meer om mensen zo te zien reageren; ze wist ook wel dat die titel impact had. Het was niet voor niets zo'n grote taak om op je schouders te nemen; zij had het volle gewicht ervan kunnen ervaren. Maar ze was zichzelf aan het overwinnen en misschien zou ze er deze keer wel komen. Een goede LM zijn. Ja. Fealwen was even afgeleid, maar keerde weer terug naar het nu toen ze Harvey's stem hoorde. 'Ja,' beaamde ze, dankbaar voor zijn begrip. Ook al had ze weinig verteld en kon hij het allemaal niet weten, hij had toch minstens medeleven getoond. Ze had het idee dat ze het met deze man wel zou kunnen vinden.

Nu vertelde hij wat. Fealwen merkte dat ze het staan een beetje zat begon te worden en keek even heel snel naar de grond. Het gras was droog, dus waarom niet? Maar eerst hem laten praten; ze ging ervanuit dat zijn verhaal interessant was. 'Uitvindingen?' Ze keek hem nieuwsgierig aan. 'Zoals? En ik snap dat er meer is dan Erd alleen,' voegde ze er glimlachend aan toe. 'Hier kom je dan ook weer alles tegen, op de Academy. Ik denk dat je wel een goede keuze gemaakt hebt.' Zelf kon ze zich er niet zoveel bij voorstellen om weg te willen van je planeet; Cassia was voor haar het enige wat er echt iets toe deed, de rest van de planeten waren plaatsen die ze enigszins in de gaten moest houden, maar waar ze verder niets mee te maken had. Cassia had genoeg zaken op te lossen voor haar alleen, ze had geen zin om daarnaast ook nog eens haar neus in de zaken van andere planten te steken. Daar had ze haar collega's voor, niet? Maar van deze man, de kunstenaar, kon ze zich wel voorstellen dat hij meer wilde zien dan zandvlaktes. Hij leek haar een creatief persoon. 'Ik ga er even bij zitten hoor,' meldde Fealwen, die voorzichtig door haar knieën zakte en in kleermakerszit naast Bela ging zitten. De hond legde spontaan zijn kop op haar schoot en duwde zijn kop tegen haar hand, smekend om een aanraking. Ze keek op naar Harvey, klopte even op de grond naast haar. 'Wil je ook zitten?' Ze glimlachte kort, maar deed het niet te lang om hem geen gevoel van dwang te geven. Het was immers haar idee, niet het zijne. 'Kun je wat vertellen over wat je hier allemaal tegen gekomen bent, anders dan Erd?' vroeg ze wat later aan hem. Ze was er benieuwd naar. Zoveel jaar op Cassia, weg van al het andere. Ze hoefde het niet persoonlijk mee te maken, maar kort naar zijn interesses luisteren zou haar wel helpen deze middag gezellig door te komen. Fealwen had besloten dat ze deze man mocht.

Hij had nooit verwacht dat de vrouw waar hij tegenaan gelopen was de vrouwe van het water was, de sterkste magician van heel Cassia. Ze zou hem met een vingerknip tegen de grond kunnen krijgen, kunnen vermoorden en hij was zo stom geweest om haar op de grond te gooien omdat zijn ‘huisdier’ naar beneden aan het storten was. Ineens leek de nervositeit nog te groeien en het zou hem niets verbazen als het bloed naar zijn wangen getrokken was. Als ze het niet gezegd had, zou hij waarschijnlijk nooit gemerkt hebben dat ze van hogere orde was. Gewoon de manier waarop ze sprak en het eens was met hem wat kunst betrof. Niemand zou hebben kunnen raden dat ze een van de machtigste mensen was die in het universum rondliepen, de manier waarop ze sprak maakte haar haast gewoontjes.
De man had ineens helemaal geen idee meer hoe hij zich in haar buurt zou moeten gedragen, besloot dat hij zich het best gewoon kon blijven gedragen als altijd. Misschien een beetje formeler, maar hij wilde niet geforceerd overkomen. Hij kreeg het zelf al op zijn heupen als mensen zich geforceerd beleefd gedroegen. Daarbij kon hij geloven dat het voor Fealwen ook niet erg leuk zou zijn als hij ineens dicht zou klappen omdat ze toevallig de leiding had over een planeet. Opzich was ze nog altijd diezelfde vrouw die hij omver gelopen had en die het eens met hem was over wat kunst betrof. Een titel veranderde iemands persoonlijkheid niet altijd.

“Zoals de prothese van de vogel en dingen die het leven makkelijker zouden moeten maken,” antwoordde hij op haar vraag over de uitvindingen. Tot nu toe had hij nog niet echt iets bedacht dat de wereld zou kunnen veranderen, maar je moest altijd met kleine dingetjes beginnen. Daarbij vond hij het wel leuk om toe te kijken hoe hij een vogel weer had kunnen laten vliegen terwijl ieder ander er zeker van geweest zou zijn dat het diertje nooit meer zou kunnen genieten van de wind die langs het lijfje streek terwijl hij zich door de lucht voortbewoog. “Erd is een leuke planeet met zijn technologie en dergelijke, maar de mensen zijn soms gewoon zo stijf. Ik wilde verandering en verandering kan je alleen vinden als je gaat reizen en op andere plekken komt. Starshine academy is de eerste plaats die ik bezoek omdat je dan direct van alles een beetje kan proeven.” Zo had hij voor zichzelf ook al uitgemaakt dat hij waarschijnlijk niet naar Shadra zou gaan. Het trok hem gewoon niet aan en hij had zo het gevoel dat hij ook niet veel op Shadra ging vinden. Over Puffoon was hij ook nog aan het twijfelen, maar dat was meer omdat het zijn tegenpool was.

Harvey keek toe hoe de roodharige vrouw door haar knieën zakte en ging zitten nadat ze het gemeld had. Het voelde nog altijd een beetje onwerkelijk dat hij hier een normaal gesprek stond te voeren met een legendarische magician, maar hij mocht haar ergens wel en haar geklets zorgde er ook voor dat hij zich minder ongemakkelijk voelde. Na een korte aarzeling, ging hij toch op haar aanbod in en zakte naast haar neer. De man staarde even nadenkend voor zich uit toen Fealwen naar de verschillen tussen Erd en hier vroeg. De verschillen… “De gebouwen zijn minder groot hier en zien er veel anders uit. Ik kan wel zien dat Erd verder staat op het gebied van technologie, maar dat maakt het alleen maar leuker. Een uitdaging om te leven zonder de dingen die je op Erd wel tot je beschikking had. Dat is het verschil dat me het eerste opviel.” Hij zweeg even terwijl hij de bril van zijn neus haalde en met een doek over de glazen ging om ze terug proper te krijgen. “En hoe zit het bij jou? Wat zijn de grote verschillen tussen Cassia en deze planeet en wat mis je het meest?” Het was net een verhoring, al voelde hij zich meer ontspannen dan dat hij bij een verhoring ooit zou zijn. De bries die over het grasveld waaide, zorgde ervoor dat zijn haren lichtjes naar achteren werden geblazen en het zorgde ervoor dat de grassprietjes ineens een eigen leven leken te leiden. Gras, dat was nog zoiets dat je op Erd niet snel tegenkwam.

Leek Harvey daar nu enigszins verlegen, geschrokken dat zij een LM was? Ze hoopte dat het niet teveel door zou schijnen in zijn gedrag; dat maakte het altijd zo rot. Okay, ze had er totaal geen problemen mee als ze met een beetje respect behandeld werd. Maar om nu op de grond te gaan liggen rollen en te proberen bij haar in de smaak te vallen. Daar had ze wel een pesthekel aan. Bij Fealwen werkte het nu eenmaal niet als je je als een mindere onderdaan probeerde op te stellen, een hielenlikker. Je hoefde ook niet te doen alsof je haar gelijke was. Het lag nogal lastig, omdat ze zich vroeger zo laag had gevoeld vergeleken met de anderen en nu eindelijk durfde te denken aan het feit dat ze misschien wel hun gelijke was. Daarom wist ze niet helemaal meer hoe anderen haar konden benaderen; niet helemaal als gelijke, zij had zo hard gevochten om gelijk te komen met de mensen van haar rang. Maar ook niet alsof ze op hen kon gaan staan en hen als deurmatjes kon gebruiken. Het was een ingewikkelde kwestie; ze zou er nu niet verder over nadenken. Het enige wat ze concludeerde was dat Harvey in de goede zone viel; niet onbeleefd, niet te beleefd. Of in ieder geval niet geforceerd.

Hij vertelde haar dat hij het meest geïnteresseerd was in dingen zoals de prothese voor de vogel. Dingen die het leven gemakkelijker zouden maken, maar vooral voor degenen die het echt nodig hadden. Tenminste, dat maakte Feal ervan en het beviel haar wel. Het was een goed teken; duidde op een zachtaardig persoon. Dat was ook haar eerste indruk van hem wel; iemand die het hart op de goede plek had. Maar ja, zij wist ook wel dat je na de eerste vijf seconden niet wist wie iemand was. Ze hield haar persoonsbestand ook altijd open, om er wat extra informatie aan toe te kunnen voegen. Tot nu toe ontkende de man haar ideeën echter nog niet. Erd, een prachtige planeet dus. Fealwen zelf was er nog nooit geweest, maar ze was bekend met het stereotype van de stijve Erdsen. Ze nam het dus ook als waar aan, wat Harvey zei, en knikte.
Zijn reden voor de Academy klonk haar ook duidelijk in de oren. 'Dat is waar,' vond ze. 'Hier lopen alle soorten en maten magiërs rond, van iedere planeet wel wat. Ik hoop dat je hier wat kan vinden van andere culturen.' Er hingen hier zoveel hints van cultuur in de lucht. Iedere magiër had zijn eigen excentrieke dingen meegenomen van de planeet en als je alle stukjes van al die mensen aan elkaar plakte, kon je wel een idee krijgen over de gewoonten daar. Natuurlijk was er verschil tussen districten, Noord en Zuid, alles.. Maar het zou misschien een idee geven van de plaatsen waar je nog écht naartoe zou willen. 'Naar welke plaatsen staan je reizen gepland,' vroeg Fealwen. Als het over Cassia zou gaan, wist zij nog wel wat leuke plekken om te bezoeken. Maar ja, na zoveel jaren Cassia kon ze de landsplattegrond wel dromen.

Pff, ze had er behoefte aan om te zitten. Ze had al een stuk gelopen met Bela en om nu dan ook nog te blijven staan tijdens een gesprek dat heel gezellig kon worden, mits zij niet heen en weer ging wiebelen om haar benen een beetje rust te geven. Daarnaast zou dat er ook een stuk onprofessioneler uitzien dan wat ze nu deed. Gelukkig knapte Harvey er niet op af en kwam hij naast haar zitten. Ze wist wel dat ze zich nu een beetje uit haar rol gedroeg; kletste er op los, gedroeg zich totaal niet oud, wijs, of autoritair. Het was echter een vergissing om te denken dat ze dat niet was. Wanneer Fealwen in de juiste situatie zat, een serieuze situatie die volledig beroep deed op haar status en kunnen, dan was ze een ander persoon. Strak, koud. Fealwen kon als de beste rationeel blijven denken onder de druk van emotie. Dat ze nu zo losjes en normaal leek te zijn, lag vooral aan het feit dat er op het moment vrij weinig op haar schouders drukte en dat dit haar ingelaste pauze was. Ze had even niets om zich zoren over te maken.

Het verschil zat hem in de technologie.. Interessant! Fealwen werd zo langzamerhand wel benieuwd naar Erd, want ze had wel vaker gehoord hoe geavanceerd die mensen waren. Dat had ze ook wel gezien aan Alexander; hij had Lexie in elkaar gezet! En er was helemaal niets mis met haar. Nee, ze geloofde dat Erdsen goed waren in wat ze deden. De gebouwen waren anders, de hele sfeer. 'Erd klinkt bijzonder,' merkte ze op, met haar gedachten bij grootse technologie. Cassia was van de handel, niet van leuke hebbedingetjes. Ze dacht hier zo even over na terwijl Harvey zijn bril reinigde, voor hij een vraag naar haar richtte. Wat waren de verschillen, wat miste ze? Fealwen bleef even stil. Dat deed ze heel vaak; wilde altijd nadenken voordat ze wat zij. Ze wilde het gewicht van haar woorden proeven voor ze ze de wereld in gooide. 'Cassia is.. vrij traditioneel. Wij hebben vele gewoonten en bijgeloven die we al eeuwenlang vasthouden. Ik merk dat het hier helemaal niet zo is; sowieso zijn de mensen niet zo bijgelovig, maar ook leeft iedereen hier erg in het heden. Op Cassia merk je dat sommige dingen nooit veranderen, niet omdat het niet beter kan, maar omdat we het al eeuwen zo doen.' Dat merkte je wel. Als er een zwarte kat liep, dan bleef iedereen die hem gezien had ook binnen. 'Verder is hier natuurlijk niet zoveel ijs in de winter,' vond ze, lachte. 'Het is vooral erg wennen voor mij aan het klimaat en aan de algemene houding van de mensen hier.' Nu keek ze weer even naar de lucht, vroeg zich af wat ze miste. Er waren een hoop dingen die ze miste, maar niet alles wat interessant of goed om nu te zeggen. 'Ik mis het meeste dat ik weinig direct contact heb met de mensen van Cassia,' verzuchtte ze daarom. 'Toen ik de laatste vier jaar op Cassia verbleef, was ik meer op de hoogte van wat er allemaal gebeurd dan nu ik weer terug ben hier, op de Academy. Je krijgt alles mee, maar niet zo persoonlijk. Niet gedetailleerd. Ik denk dat het wijs is af en toe terug te keren.' Weer gedoe dat te maken had met haar positie. Nee, ze dacht ook wel eens aan andere dingen. Dit was alleen het grootste en belangrijkste in haar leven. 'En het Cassiaanse eten en drinken,' bedacht ze zich nog. 'Je moet ervan leren houden, maar je zult het ook nergens anders vinden.' Ze zocht Bela even, begon de hond toen te aaien.

Goed, ze praatte wel erg veel vandaag. Kwam het doordat ze hier terug was, dat ze zich eindelijk goed en zeker voelde? Wie zou het weten. 'Het is wel een zonde dat al mijn collega's veranderd zijn,' merkte ze op, wat zachter. Veranderd, niet als in persoonlijk, maar als in wie het überhaupt was. Je merkte er niet veel van, als je geen LM was, maar de roulatie ging af en toe ongekend snel. 'Desondanks doet het me toch goed hier terug te zijn. Het wordt alleen nog een hoop gedoe om een opvolger te vinden. De Heer van de Aarde had hetzelfde probleem, vertelde hij mij. Er zijn zo weinig Cassianen en Erdsen, vergeleken met de magiërs van andere planeten.' Ze was maar begonnen over een actuele issue, wilde het er gewoon over hebben met iemand die er verder vanaf stond. Ze vond het leuk om met iemand te praten die zich niet continu in dezelfde omgeving bevond als zij. Het was even een verlichting. Na die vier jaren had ze helemaal geen doen gehad met al die LM's, hoge rangen en zware verwachtingen. Nu ze terug was, kwam dat allemaal wel op je af. Ja, het was wel waar dat ze de interactie met haar eigen mensen miste. Gelukkig waren hier ook genoeg normale mensen, dus zolang ze er af en toe maar opuit ging. Bela stond opeens op, rende achter een vlinder aan. Goed, daar ging haar bodyguard. Maar ach ja, het was wel een goed teken. De hond vertrouwde Harvey nu genoeg om te geloven dat hij zijn bazin niet opnieuw tegen de grond zou werpen.