Demon stars [Moyra]

Het was een warme avond. De lucht was helder en bezaaid met sterren. Enkel de maan ontbrak. Dit kwam omdat dit de dag van de nieuwe man was. Precies anderhalve maand geleden was de volle maan te zien geweest op de plek waar nu een zwarte vlek te zien was. Op de weinige monlithen die op het grasvels stinden, was een kleine gedaante te zien. Deze zat gebujt, zijn arm op zijn "knie" geleund en zijn hand zijn hoofd ondersteuned. Het enige wat goed te zien waren, waren de zes lichtblauwe lichtjes op zijn hoofd. Deze knipperden af en toe apart van elkaar. Nocte zuchte. "Booooriiiiing..." was er te horen. De stem echeide over het veld en werd met de wind meegedragen. Nocte had vesloten om uit zijn gebruikelijke schuikplaats in het Duistere bos te komen en maar eens rond te gaan zwerven s'nachts, zoals hij soms wel eens deed. Hij zuchtte weer, en deed zijn andere hand op, en liet hieruit een vlammetje komen in de vorm van een doodshoofd, waarna deze veranderde in een spook, waarna deze veranderde in een appel. Daarna verdween deze weer. Daarna keek hij naar de sterrenhemel. At least was de sterrenhemel mooi..maar na 901 jaar had deze inmiddels wel gezien. Sommige sterren waren verdwenen, andete waren er bij gekomen in de 901 jaar dat hij de sterrenhemel had bekeken. Maar eigenlijk veranderde er weinig. Hij keek naar beneden, naar het gras. Toeb kreeg hij een idee. Hij ging van de monolith af, en zweefde over het veld. Als hij over het gras ging, verdorde dit gelijk. Nocte wist dit, en maakte een zekere vorm in het gras. Daarna ging hij weer op de monolith staan, en liet een kleine vlam ophet gras vallen. Het verdorde gras vatte snel vlam. De vlammem volgde snel de lijnen verdord gras. Vanaf de monolith was te zien hie de vlammen snel het figuur van een appel vormde en tken weer verdwenen. "Hehehehe.." ook nu echeide dezelfde stem over het veld.
Toen rook hij eengeur..een bekende geur. Eeb zeer...leuke geur..Moyra..oh..misschien kon deze avond toch nog leuk worden..hij keek vanaf zijn Monolith over het veld. Tken hij eenmaal Moyra gespit had maakte hij zich onzichtbaar, en zweefde richting deze. Toen hij achter haar was, verscheen hij. "Boe."

Ze was buiten, met een doorzichtig potje in haar handen geklemd. Hoewel het zomerse weer vaak lang warm bleef was de nachtelijke kilte nu wel over de planeet gevallen. Daarom droeg ze een dunne jas over haar kleding heen, donkerblauw van kleur. Volgens de verhalen kon je vuurvliegjes aantrekken door zachtjes een vlammetje te laten knisperen. En die kon je dan in een potje zetten en ze zouden je geheimen toefluisteren.

Klonk tof. Het was een poging waard, had Moyra besloten, aangezien ze toch niet moe was. Dat kreeg je ervan als je voor het eerst ijskoffie uitprobeerde en gelijk drie glazen achterover sloeg. Dwalend over het buitengebied zocht ze naar lichtjes. Een klein vlammetje in haar hand was echter het enige wat hier licht gaf. Jammer, bijna had ze de moed opgegeven en was ze weer naar binnen gevlucht. Maar toen ontdekte ze in de verte iets. Lichtjes. Zes. Lichtblauw van kleur, dus niet echt zoals een vuurvliegje. Maar misschien was dit wel een heel zeldzame soort?

Ze liep erheen, ontzettend nieuwsgierig. En plots, met een flits, verschenen de lampjes voor haar. En ze lieten haar schrikken. Paniekerig stapte Moyra achteruit, haar handen allebei opheffend en een krachtige vlam naar voren sturend. ''Ga weg!'' gilde ze angstig.

Oh, wat was dat toch heerlijk weer eens..de angst van ene klein meisje..zo eentje die nog een sprookjes geloofde. Een meisje dat iets uit haar sprookjes nu voor zich zag. Wat een heerlijke angstgeur was dat. "Ik ga pas weg wanneer ik dat wil Moyra..hehehehe.." Het leuke van maanloze nachten was dat er geen licht was..althans..geen licht dat van de lucht afkomstig was. Misschien de sterren een beetje, maar wat konden die nou voor licht hierop maken..dat licht dat er toch pas honderden jaren over om dan vervolgens als een zwak schijnsel over deze planeet te schijnen..hardly worth the effort..maar ach, hij was geen ster, dus kon hij ook niet weten waarom sterren dit alsnog deden.
"Kom op Moyra, herken je je eigen demoonvriend Nocte O' Lentarin niet meer..." Wat een belediging zeg..haar angst zo bezit van haar te laten nemen dat ze hem niet herkende..maar ach..hij kon haar niet blamen..het gaf tenminste een lekkere geur. Dat was wel weer een pluspunt. Hij zag dat ze een potje vast had met glimpwormpjes erin. Wat zoet...het kind was glimwormpjes aan het vangen..

Het was eng en het was gemeen. Het kende haar naam. Het lachte als een gestoorde professor die coke aan het snuiven was en Frankenstein tot leven probeerde te wekken. Natuurlijk, dat kon maar één iemand zijn. Of liever gezegd: Iets. Haar wangen liepen rood aan van woede, glimlachen was er nu even niet bij. ''Jij- Jij bent níet mijn vriend,'' riep ze uit. Het meisje maakte een kwaad gebaar met haar armen, waarbij ze de glazen pot uit haar handen liet glippen. Heldere scherven verspreidden zich met gerinkel, geschrokken sprong ze wat achteruit. ''Ieks!'' Even keek ze enkel naar de stukjes glas die daar zo lagen. Dan pruilde ze en keek de monsterlijke lampjes demoon aan. ''Allemaal jouw schuld.'' Deze nacht was helemaal niet zo leuk als ze gehoopt had.

PROFILE MAGICIAN

» Moyra
» Dawn {Moyra}
» ~Bring it on!~ (MOYRA!)
» When will we meet again? || Moyra
» Resting || Moyra

Demon stars [Moyra]

Demon stars [Moyra]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen