Bright days are the worst.

Tomme had een lange tijd van school ‘vrij’ genomen. Eigenlijk had de omstandig heden hem dat moeten laten doen. Het was raar om hier na een jaar weer terug te keren, er was zo veel gebeurd in de tussentijd.. gevechten, twijfels, hopeloosheid, slavernij… Hij dacht nu alles wel gehad te hebben. Hij had zijn naam veranderd, hij was gegroeid en hij leek ook niet veel meer op z’n vroegere zelf. Was in operatie geweest vanwege z’n oog kleur. Deze had hij laten veranderen van paars blauw naar geel paars. Echter had hij nu in de latere avond en als hij moe was een bril nodig om nog verte te kunnen zien.

Hij liep met een sporttas op zn schouder verder door naar de gangen. Het was allemaal zo raar om weer op Starshine te zijn. Niets leek veranderd, de slangen van Savador lagen nog steeds op de loer voor als je wat verkeerd deed. Hij zag heel wat leerlingen op de gang die hem kort even aankeken en verder gingen met hun werk. Niets leek veranderd eigenlijk.. Hij liep rustig verder tot hij zelfs de schoolbel hoorde of was het de pauze bel? Hij was compleet uit het ritme waardoor hij even kort moest nadenken. Nee dat was de pauze bel die hij had gehoord. Met een zucht ging hij de trappen op naar het trappenhuis. Hij botste bijna tegen iemand op en wist het nog maar net te vermijden. “Sorry, mijn fout!” Zei hij wel gehaast.

open

_{~If you don't mind, I'm here to greet you!

Waarschijnlijk iéts te vrolijk fluitend wandelde Kenji door de gangen. Te vrolijk voor hoe hij er bij liep. Kenji zag eruit als het type waar iedereen vooroordelen over had, en daarom liep iedereen vaak met een boog om hem heen. Vooral nu hij hier pas net aan was gekomen bekeken de mensen hem vreemd. Er liepen meerdere mensen rond als hem, maar deze hadden hun plek al gevonden en werden geaccepteerd. Kenji was de vreemde nieuweling. Vooral vreemd. Hij hield van vreemd, van anders. En deze interesse in vreemde en morbide dingen leken te botsen met zijn vrolijke en enthousiaste persoonlijkheid. Het waren tegenpolen van elkaar. Zijn geest en zijn gedachtegang, maar nooit botste zij. Hij accepteerde het. Hij accepteerde dingen zoals dood, en pijn. Iets wat andere mensen met een enthousiaste persoonlijkheid minder goed konden verdragen. Nu hij eindelijk op Starshine was, en kon zijn wie hij was voelde hij zich nog beter dan eerst. Hier hoefde hij zich niet te schamen voor zijn gevoelens, persoonlijkheid, interesses of wat dan ook. Hier was iedereen anders, en werd iedereen uiteindelijk geaccepteerd. Het was weliswaar raar voor de jongeman, om door de gangen van een school te lopen waar niemand je echt vuil aankeek. Zonder de haat in hun ogen die hij altijd had gezien. Hij was anders, maar dat was oké. Hier was iedereen wellicht een beetje anders, misschien dat ze daarom voor Starshine Academy hadden gekozen. Het hele idee van nieuwe vrienden maken, en het verleden achter hem laten. Het was moeilijk geweest, en het deed hem nog steeds pijn maar de hele situatie gaf hem wel de kans te zijn wie hij was. En na regen komt zonneschijn toch? Ironisch. Zonneschijn. Ergens irriteerde Kenji zich aan zijn magie, en aan zijn afkomst. Maar deze maakt hem wel weer tot de vreemde persoon die hij was, en vreemd was nu eenmaal zijn obsessie. Vooral nu Halloween eraan kwam ging zijn fantasie als een malle te keer. Hij kon niet wachten op hetgene wat zou gaan gebeuren. Spooktochten, versieringen. Zijn geluk kon niet meer stuk. Halloween was de tijd van het jaar waarop Kenji's gedachten praktijk werden. Op Nova werd niet echt Halloween gevierd, vooral omdat Halloween vooral in het teken stond van duisternis en angst. En Nova was niet echt de planeet voor zulke ideeën. Vooral Kenji's ideeën over Halloween werden niet echt gewaardeerd. Vreemd, vindt je niet? Maar daar had hij altijd vrede mee gehad. Zijn vrede met dingen verdween pas toen hij uit huis getrapt werd vanwege zijn seksualiteit, en het feit dat hij geen contact meer mag met zijn broertjes en zusje. Vooral het noodgedwongen verbreken van zijn jarenlange relatie deed pijn. Alsof er een stuk uit zijn ziel gerukt was. Zoiets was pas echt verschrikkelijk. Dat was niks tegenover doodgaan. Doodgaan is zekerheid. Iemand verliezen vanwege de ideeën van een ander deed nog meer zeer. Want die pijn was voor altijd. Doodgaan, duurde maar even. Verzonken in gedachte botste Kenji bijna tegen iemand op. Verbaast werd hij wakkergeschud en staarde hij kort naar de persoon. 'Geen probleem, alles oké? Niet bezeerd of wat dan ook?' Vriendelijk glimlachte hij naar de jongen. Waarschijnlijk had hij er belachelijk uitgezien, zo diep in zijn gedachtes verzonken. Waarschijnlijk zag hij er nog steeds belachelijk uit.}

Al die keren dat hij naar school was geweest vroeger, wist hij zich geen ene bal meer van te herinneren. Hij vond het hinderlijk ook dat het al 2 jaar geleden was dat hij uberhaupt naar school was geweest. Wie wist hoeveel, of juist niet, gemist had.
Rustig liep hij de trappen op, bij elke trede viel hij meer in een roes. Deze roes werd door vele leraren dagdromen genoemd. Het was ook daardoor waardoor hij bijna tegen iemand anders op gebotst was. Toch had hij nog op tijd aan de kant kunnen gaan waardoor de botsing gespaard bleef. 'Geen probleem, alles oké? Niet bezeerd of wat dan ook?' klonk de andere al snel met een glimlach. Kort knipperde Tomme met zijn ogen uit verbaasdheid en schudde zn hoofd. “Ik heb niets opgelopen, toch bedankt voor het vragen! Erm.. “ Klonk hij kort nadenkend en bekeek de andere even kort. Een hand ging zijn nek in en wreef er even kort in.
Zwarte haren, piercing, rode ogen, heel veel piercings.. Hij voelde positiviteit van de andere en moest erdoor zelf ook gigantisch glimlachen, maar toch had hij ook zijn twijfels over de magie van de andere. “Jij heb je jezelf toch ook niet bezeerd hoop ik?“ Hij stond nu met zijn rug naar de leuning toe, ene been op de tree hoger dan de andere voet. “Jij… bent toch ook een licht magiër of niet?” Hij vroeg het maar voor de zekerheid maar was ook ergens bang dat hij de andere zou beledigen mocht hij geen licht magiër zijn.

_{De verbaasdheid die te zien was in het gezicht van zijn tegenligger was in Kenji's ogen hilarisch. Het was een reactie die hij vaak kreeg, maar het bleef grappig. De glimlach die hij op zijn gezicht had leek alleen maar breder te worden. Hij was gewend aan zo'n eerste reactie, het was vaak hetgene wat er na kwam wat ervoor kon zorgen dat Kenji zich niet meer op zijn gemak voelde. De vooroordelen die de mensen over hem hadden zorgde er vaak voor dat potentiële vriendschappen als sneeuw voor de zon verdwenen. Kenji was geen slecht persoon, weliswaar vreemd, maar niet slecht. Gedroeg je jezelf als een total bitchface dan kon hij zichzelf ook zo gedragen, maar als hij je aardig vond of je niet goed kende zat je altijd goed bij hem. Hetgene wat volgde was positief, de jongen vroeg uit beleefdheid of Kenji zich ook niet had bezeerd. Een echte botsing was er niet geweest, maar wie weet had de ander bij een vreemde ontwijkings manoeuvre zeer gedaan. Alles kan. Hij knikte bij de vraag van de jongen, en bekeek hem eens goed. Hij zag eruit zoals je jezelf een Novaan voorstelde, het typische uiterlijk. Een vrolijk opgewekt gezicht, blond haar. En aan de energie te voelen, die de jongen uitstraalde, was hij ook een Novaan. Ooit had Kenji er ook zo uitgezien, maar dat wild hij niet meer. Misschien later, als hij volwassen was, en op zoek moest naar een baan. Voor nu wilde hij nog de vreemde persoon blijven die hij was, en het stereotype Novaan ontwijken. Kenji had niks tegen mensen die wel vastgekleefd bleven aan hun oude vertrouwde look, maar zelf had hij het er niet zo op. Hij was anders, en dat uitte hij graag. Ieder zijn ding toch? Bij de vraag van de jongen knikte Kenji. 'Jup, een lichtmagiër. En aan je 'ook' te horen beheers jij die fantastische magie óók. Niet waar?' Kenji glimlachte breed, zijn enthousiasme was bijna afstotelijk. Vooral, ja daar gaan we weer, vanwege zijn uiterlijk. Hij bleef zichzelf fascineren, vooral om het feit dat zijn gedachtes telkens afdwaalde naar zijn enthousiaste afstotelijkheid en een karakter dat leek te botsen met zijn fantastische uiterlijk. Heerlijk. Kenji,for Kovomaka's sake, get your shit together. Hij stak zijn, nogal bleke en knokige, hand uit naar de jongen en stelde zich voor. 'De naam is Kenji, maar noem me zoals je wilt. Ik ben heel wat gewend'}

Hij zag er niet uit als een persoon dat licht magie bevatte, toch was dat deze persoon. Tomme had al vaak verschillende mensen tegemoet gekomen. De een was een punk, de andere was oud en gerimpeld. Weer een ander doet anders, kortom. Tomme was ondertussen van alles gewend en keek er al niet meer van op.
Hij had een vraag gesteld voordat hij uberhaupt iets zei over de magie. Het bleek dat zijn vermoedens juist waren en hij keek wat vrolijker. “Yup, het is leuk dat ik een echte novaan tegenkom! Ben jij ook een volbloed of niet?” Hij keek even naar de jongen en de arm die uitgestoken werd. Hij pakte het rustig aan en keek hem even aan. “I am Tomme, nice to meet you Kenji!” Hij was vrolijk en glimlachte breed. “Where were you heading?”

//Sorry so klein D: //

_{Volbloed? Ha. Niemand was zo rasecht als hij. Niemand in zijn familie had er ooit ook maar gedacht om te trouwen met iemand van een andere planeet, laat staan er kinderen mee te maken. Even grinnikte hij, en knikte als deel van zijn antwoord. 'Jazeker, ik ben raszuiver!' Hij had het altijd jammer gevonden dat zijn ouders zo vastgekleefd bleven aan hun Novaanse afkomst. Het was de trots in hun Novaanse harten en zielen, die hen het idee gaven dat niks of niemand goed genoeg was dan een raszuivere Novaan. Nooit waren zijn ouders ooit vrienden geweest met half-bloedjes of mensen van andere planeten. Vandaar dat Kenji hen ook nooit verteld had dat Michaël een half-bloed was. Als ze daarachter waren gekomen hadden ze hem waarschijnlijk enig contact met de jongeman verboden. Hij was blij dat het contact met hem lang genoeg had geduurd om erachter te komen wie hij was. Het deed natuurlijk zeer dat het zo gegaan is, maar het heeft hem gemaakt tot wie hij nu was en hij zou niet meer anders willen. Alles had een reden. Get your head out of the clouds, smart-ass. Hij schrok op uit zijn gedachtes toen de jongen zijn naam zei. Tomme. 'Oh wat een geweldige naam! Daar heb ik nog nooit van gehoord!' Een brede, oprechte glimlach wurmde zich weer op zijn gezicht. Tomme. Dat was een naam die hij zeker moest onthouden. Zijn ouders hadden voor hun eigen kinderen ook originele namen bedacht, maar Tomme. Nee, daar hadden ze nog nooit iets over gezegd. Mocht hij ooit weer contact met hen krijgen, dan moest hij hen zeker vertellen over die naam. 'Where I was heading? Nothing specifically, just exploring the school. I've only been here for a few days, and my lessons for today are over so..' Zijn glimlach werd iets minder breed, eerder zachtaardig en hij knikte, als bevestiging. 'What about you?' In de korte tijd die hij hier had besteed, had hij nog niet zoveel bijzonders meegemaakt. De leraren konden er mee door, en hier en daar kreeg hij de neiging zijn brutaliteit te showen. Maar zolang ze hem nog niet zo goed kenden was het beter dat hij zich gedeisd hield, hij was namelijk nog steeds de vreemde nieuweling. En dan vooral met de nadruk op vreemd. Hij hoopte in ieder geval dat hij een betere indruk van de school zou krijgen tijdens Halloween. Werd dat goed gevierd, dan had de school al meteen honderd punten bij hem verdiend. Werd het een, naar zijn idee, saaie bedoeling dan zou hij het zelf wel een beetje opleuken. Hoe hij dat ging doen, wist hij nog niet. Waarschijnlijk zou hij zichzelf dan verkleden als een van de leraren of leraressen. Het liefste een lerares natuurlijk, dan waren er gegarandeerd leerlingen die stuk gingen van het lachen. En dan zijn impressie doen van de desbetreffende schone dame. Hij zag het al helemaal voor zich.

;;Don't mind, met mijn Kenji's veel te grote fantasie weet ik er wel iets mee te doen =D}

Tomme vond zn antwoord ook geweldig om te horen. Hij had geen afwijkend magie wat voor hem betekende dat hijzelf een ras echt iets was. Toch een rare betekenis, alsof hij een dier was wat gekeurd kon worden op ras standaarden. “Niet veel mensen hebben de naam… waar het vandaan komt weet ik ook niet echt goed, sorry.” Zei hij al zacht en was rustig gaan staan, een hand op zijn heup aan het rusten.
Hij kreeg een uitleg van wat de jongen tegen over hem aan het doen was en hij glimlachte rustig toen hij terug moest antwoorden. “Just… exploring too. It seems like I had been here before at school. But I don’t even recognize a single thing… “ Hij zei het een beetje met een akward chuckle op het einde. “I just try to memorize something from the past by walking around. Hoping that would do the trick. But, further more.” Hij nam een pause in zn praten en keek kort door de raam naar buiten. “I am in to fun, what about yourself? We can make some if you want..” Nodigde hij stomweg de andere uit.

PROFILE MAGICIAN

» Worst... day... ever...
» ✿ ;; Bright Side.
» One bright moment is all I ask. [Lucy and Acylyn]
» 20 Days
» Seven Whole Days...

Bright days are the worst.

Bright days are the worst.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen