“Meneer Matthews!” De stem van de leerkracht sneed scherp door de stilte en deed iedereen opkijken, hun blikken naar de jongen achterin de klas gericht. “Ja, meneer?” Vroeg hij, alsof ihij van niks wist. Tja, het was altijd te proberen, niet waar? “Als je het toch zo haat om op je eigen toets te kijken, mag je straks naar een mooie nul kijken.” Damn, hij was betrapt. Dit was de derde keer al en hij hoopte vurig dat meneer hier voor de klas het niet een al te erg probleem vond. Zijn moeder zou het niet leuk vinden om te horen dat hij het minder goed deed op school dan beloofd. Nou ja, voor sommige vakken dan. Als het lesmateriaal niet al te saai was, had Will er geen probleem mee om goed op te letten. Hij was dan misschien geen topstudent, maar een slechte kerel was hij ook niet. Dit was jammer genoeg een veel te saai vak en daar deed hij ook geen moeite voor. Hij stak dan wel weer moeite in het spieken. Dat was toch nog een beetje spannend. Met de kans dat je betrapt zou worden, zoals nu was gebeurd. En uiteraard de fun die je had als je je eruit probeerde te praten, zoals hij nu deed. “Ik snap niet wat u bedoeld, meneer.” Zei hij netjes, een verwarde uitstraling op zijn gezicht. “Geen excuses,” zei de man strict, waarna hij op de jongen rechts van Will afliep en het blaadje oppakte. Hij scande de antwoorden snel en vergeleek ze daarna met die van  Will. “Precies dezelfde antwoorden, en dezelfde fouten. Sommige dingen allebei doorgeschrapt, kan het nog duidelijker.” De man liep naar zijn bureau met het blad en Will kon aan de beweging van zijn hand afleiden dat hij er een simpele ‘0’ plaatste. “Maar meneer,” begon hij een beetje jammerend. “ik ben er gewoon niet goed in, kan u er écht geen voldoende neerzetten, Mijn moeder vermoordt me nog.” Enkele kinderen lachten een beetje om wat hij zei, het klonk ook bijna als een smeekbede. De man schudde alleen zachtjes met zijn hoofd, wat een zucht van Will veroorzaakte en daarmee was het gedaan. Ach ja, dat hoorde bij het nemen van risico’s.
“Will,” de leerkracht hield hem even tegen toen de bel ging. “Als alle lessen afgelopen zijn kom je naar lokaal 117, je moet nablijven.” Will knikte alleen maar, ging er niet tegenin, want hij had nu wel door dat het bij deze man niks uit ging halen.

“Alsjeblieft, begin maar alvast.” Verbaasd keek Will van de emmer water naar de leerkracht die hem de emmer net had aangegeven. “Is dit geen kinderarbeid ofzo?” vroeg Will. Zijn rechterwenkbrauw opgetrokken. De leerkracht lachte alleen maar even en zei toen dat hij geen idee had wat écht kinderarbeid was. Will zuchtte een keer en liep de gang op, de leerkracht bleef nog 5 minuutjes om hem in de gaten te houden en te wachten op andere nablijvers, daarna verdween hij uit het zicht. Erg verstandig was hij niet bezig met het moppen van de vloer. In plaats van aan het einde van de gang te beginnen en naar het begin te komen, begon hij domweg in het midden, waardoor hij zo nu en dan bijna uitgleed over de gang. Tja, de jongen was geen held in huishoudelijk werk. Behalve in koken, daar was hij verassend goed in. Maar dit, nee, het was bijna altijd zijn moeder die het huishouden deed. En als hij een klusje moest doen, nam zijn moeder het als nel over omdat hij zijn gekluns niet kon aanzien. Zachtjes neuriënd ging hij verder met het moppen van de vloer, tja, zo erg was het niet, het was toch niet alsof er hier veel lolligs te doen was.

>> [Lucy and Acylyn]