When all the world has gone to sleep,
The hunters to the forest creep

Er was geen enkele plaats op de hele school geweest waar hij zich zo thuis had gevoeld als in de kassen. Niet op de etage, niet eens in de grote zaal waar zich al het eten bevond. Ja oké, misschien het bos. Al was daar nu niet veel aan nu de bomen hun bladeren waren verloren en alles bedolven lag onder de sneeuw. In het begin had hij het nog leuk en interessant gevonden, maar na een paar dagen was Hunter er wel al achter gekomen dat sneeuw niet zijn ding was. Te koud, en als het smolt, te nat. Dus hij wachtte wel tot de lente voordat hij weer voet in het bos zou zetten en hij het gras onder zijn tenen kon voelen kriebelen. Tot dan moest hij maar genoegen nemen met de kassen. Niet dat dat erg was. Het rook er naar thuis en de temperatuur was heerlijk. Hunter was zeventien jaar geleden in de dichte bossen van Gren geboren bij een van de Hutan stammen die hun intrek hadden genomen in de overgroeide verloren stad Assam. Al vanaf zijn eerste levensjaar speelde de natuur een enorme rol in zijn leven. Het was zijn leermeester. De Hutan geloofde niet in opleidingen zoals die over de rest van het universum een verplichting waren voor de meeste kinderen. De basis kennis moest je bezitten. Verder moest je zelf leren, onderzoeken en vragen durven te stellen. Een aantal dingen werden je natuurlijk wel aangeleerd. Jagen, een grote bron van voedselinkomsten voor de Hutan. En hun passie voor muziek en dans. Er was geen Hutan in zijn gemeenschap die geen instrument kon spelen of het principe ''twee linkervoeten'' kende. De gezamenlijke maaltijden waren daarom altijd een feest, wat er was altijd wel iemand die een instrument pakte of, als niemand die trip naar huis wilde maken en iets van de gezelligheid moest missen, werden kommen, borden en bestek gebruikt. Veel mensen buiten de stammen begrepen hun gebruiken niet. Zoals het schenken van gouden voorwerpen aan iemand die vertrok. Goud was het almachtige, het spirituele. Bloed van de Goden. Het werd beschouwd als het geluks metaal. Iemand een gouden voorwerp meegeven als hij op reis ging was het wensen van een voorspoedige reis en een gezonde terugkeer. Hunter had van iedereen in zijn familie wel iets gehad. Van zijn moeder, een van haar gouden oorbellen. Zijn broer en zusje hadden hem allebei een enkelband gegeven. En zijn vader een brede leren, met goud beslagen armband. Hij droeg het allemaal uit dankbaarheid en eerbetoon, ook al konden ze het niet zien. Hunter keek op van zijn plek toen hij ineens de deur open hoorde gaan. Blijkbaar had nog iemand het idee gehad om naar de kassen te komen. Het bleek een meisje te zijn, met lange blauwe haren. Een glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij overeind kwam. 'Hai. Blijkbaar was ik niet de enige met het idee om hierheen te gaan,' glimlachte hij naar haar.

From out 'the wild wood comes the call:
"The hunt is life... the hunt is all ..."

When all the world has gone to sleep,
The hunters to the forest creep

Nu hij voor haar stond kreeg Hunter de kans om het meisje beter te bekijken. Ze zag er best jong uit. Jonger dan hij was in ieder geval, maar niet zo erg dat je zou zeggen dat ze een eersteklasser was. Ze had blijkbaar niet verwacht dat hij hier zou zijn. Ze leek niet geschrokken, maar ook niet echt blij met zijn aanwezigheid, al probeerde ze het te verbergen achter een vrolijk glimlach. Jammer. Want haar glimlach was mooi. Het zou nog mooier zijn als ze ook oprecht zou glimlachen. Ze wist hem te vertellen dat ze net nieuw was. Tja, Hunter had haar inderdaad nog niet op school gezien, maar hij kende dan ook bij lange na niet alle leerlingen die in de school rondzwierven. Dus hij knikte op haar woorden. 'Wie is je broer? Misschien kan ik je helpen,' bood bij vervolgens aan. Toon vriendelijkheid aan mensen en zij zullen hetzelfde naar jou doen. Dat was hem geleerd. En wie weet, misschien kon hij haar wel helpen en kende hij haar broer. Of de kans erg groot was wist Hunter niet.
De glimlach die op zijn gezicht stond verbreedde zich toen ze het over de bloem had die ze had geplukt. Hoewel het idee dat ze de bloem zomaar geplukt had hem niet echt aanstond kon je wel zien dat ze oprecht genoot van zijn schoonheid. Ze was geen slecht persoon, die indruk maakte ze niet op hem.
Ze bewoog zich nu in zijn richting en zette het gesprek voort door zichzelf voor te stellen. Gwendydd, wat een aparte naam. Maar wel erg mooi. Hunter nam haar uitgestoken hand aan en schudde deze. 'Ik ben Hunter,' stelde hij zichzelf op zijn beurt voor.

From out 'the wild wood comes the call:
"The hunt is life... the hunt is all ..."