Een geeuw verliet Dice’ mond terwijl hij voor zijn kledingkast stond. Hij trok een wijde zwarte broek aan – die makkelijk als een wijde joggingbroek aangezien kon worden – en een zwart shirt. Vervolgens trok hij zijn gebruikelijke jas aan: een jas die dichtgehouden werd door een zwarte band dat zich in het midden bevond van de jas. De jas was aan de voorkant korter dan aan de achterkant. De mouwen van de jas had hij altijd tot aan zijn ellebogen gerold. Aan zijn voeten droeg hij knielaarzen. Om zijn nek droeg hij een felrode sjaal die hij van zijn vader had gekregen. Hij keek Blaze aan en stak vragend zijn duim omhoog. De baby-vos drukte enkel zijn lichaam kort tegen Dice’ been aan als antwoord. Dice grinnikte, boog zich voorover en aaide het beestje. Vervolgens ging hij naar buiten toe. Een geeuw ontsnapte opnieuw zijn mond terwijl hij probeerde te bedenken wat hij vandaag eens ging doen. Hij had het grasveld en het stille meer al verkend. Een deel van Oak’s Field had hij ook al gezien omdat hij dringend opzoek was naar werk. Dan was er ook nog één of ander duister bos waar hij over had horen fluisteren of hij kon de kassen eens een keertje bezoeken, een plek waar woudmagiërs veel kwamen. Er zouden schijnbaar best gevaarlijke planten zitten, maar daar was Dice niet al te bang voor. Hij besloot om naar de kassen te gaan om wat planten te observeren. Misschien kreeg hij daar ooit huiswerk over en was hij in elk geval beter voorbereid. En dus besloot de donkerharige jongen om de richting op te gaan die naar de kassen leidde. Het zonlicht zorgde ervoor dat hij het best warm had, maar zijn opgerolde mouwen zorgden wel voor wat verkoeling. De jas en sjaal die hij om had verlieten bijna nooit zijn lijf omdat het souvenirs van zijn vader waren.

Het duurde niet erg lang voordat Dice de kassen bereikte. Blaze, zijn baby-vosje, bevond zich naast hem en trippelde vrolijk naar de deur toe die hem toegang zou bieden tot de kassen. Dice volgde al iets behoedzamer, opende de deur voor Blaze en ging toen zelf naar binnen. Hij zuchtte toen hij voelde dat het er echt stikheet was. Hij keek om zich heen en inspecteerde een paar planten die zich aan zijn rechterhand bevonden. ‘Niks aanraken,’ zei hij streng tegen Blaze met een toon in zijn stem die zei dat hij geen tegenspraak duldde. Blaze luisterde niet echt en snuffelde aan de planten. Dice haalde zijn schouders op, draaide zich om en begon ook wat planten wat beter te observeren. Hij liet net zijn vinger naar een onbekende plant glijden toen hij een piepje hoorde. Hij draaide zich vliegensvlug om, keek om zich heen en zag dat Blaze verstrikt was geraakt in een plant. ‘Wat zei ik nou?’ vroeg hij geïrriteerd terwijl hij Blaze naderde. Het piepen werd steeds erger en Dice’ pas versnelde zich. Hij keek verbaasd toe toen hij zag dat zijn baby-vosje gegrepen was door een plant met doorns. De plant had zijn strengen stevig op Blaze gewikkeld. ‘Laat hem los!’ snauwde Dice en hij schoot een paar vuurstralen af op de plant. De plant liet Blaze los en Dice bukte zich voorover om het gewonde vosje op te rapen. Plotseling wikkelde zich er een streng met scherpe doorns om zijn been en hij gromde toen hij met een klap op de grond viel omdat hij meegetrokken werd. Hij stak zijn handen vooruit, creëerde een grote vuurbal en schoot deze af op de plant. De plant liet hem los en Dice kroop overeind. Hij deed een koprol om een slag van nog zo’n plant te ontwijken en dook naar Blaze toe om het vosje te bedekken met zijn lichaam zodat hij geen van de slagen zou krijgen. Het vosje dook bang onder Dice door en Dice maakte een schild van vuur om zich te beschermen tegen de woeste planten. Jeetje, waar was hij nu toch weer in verzeild geraakt, zeg?!

Dice' jas (omdat ik niet kan uitleggen, lol xD):

Het vosje dat onder hem lag keek bang naar boven. Toen Dice de doorntjes zag die zich in zijn vacht hadden gevestigd, werd hij woest. Hij balde zijn vuist en zijn schild werd krachtiger. Een akelig gekrijs kwam van de planten telkens als ze zijn schild aan probeerden te vallen. Zo nu en dan brandde er eentje af en viel doods op de grond waarna het verschroeide. Dice voelde geen medelijden met die dingen. Hij had er een hekel aan dat zijn vosje pijn had geleden door die stomme dingen en wilden hun alleen maar dezelfde pijn laten voelen. Plotseling zag hij dat de takken afbraken. Hij liet zijn schild naar beneden zakken, draaide zich half om en zag een meisje staan dat jonger was dan hem. Hij duwde zich met zijn armen omhoog en Blaze keek ook verbaasd naar wat hun gered had. Hij maakte een angstig geluidje toen hij de oehoe zag en probeerde zich te verbergen achter Dice. Dice, die de situatie absoluut niet vertrouwde, bukte zich en pakte Blaze op. Hij hield het vosje dicht tegen zich aan en keek haar aan met samengeknepen ogen. ‘Ik heb nooit je hulp gevaagd,’ siste hij haar vervolgens toe. God, wat waren ze hier allemaal vriendelijk, zeg. Op het lanceringsplatform had hij ook al iemand gehad die hem niet echt zo’n aardige ontvangst had gegeven. Oké, misschien kwam dat wel omdat hij op zo’n wantrouwende toon had gezegd dat ze zichzelf bekend moest maken, maar goed. Hij draaide zijn hoofd even om er zeker van te zijn dat de planten wel echt dood waren en keek toen naar Blaze. Blaze had zijn kopje tegen Dice’ borstkas gelegd terwijl kleine bloeddruppeltjes langs zijn rode vacht naar beneden gleden. ‘Ik heb hier eigenlijk ook helemaal geen tijd voor,’ zei Dice zuchtend. ‘Mijn vosje is gewond geraakt en hij moet genezen worden. En tenzij je een of andere helende kracht hebt denk ik niet dat jij kan helpen.’ Zo. Nu zou hij eens zo reageren. Hij voelde zijn been prikken en keek naar beneden. Kleine doorns hadden zich in zijn broek geboord, maar het scherpe, pikkende gevoel viel vast wel mee met wat Blaze zou moeten voelen die haast overal geraakt was. De plant had zijn streng immers echt om Blaze heen gewikkeld waardoor de doorns kans hadden gehad om zich diep in zijn huid te planten. Hij was ook niet zijn gewoonlijke, vrolijke zelf en dat merkte Dice erg aan de manier van doen. Nee, hij moest zo snel mogelijk hulp halen voor het beestje. Dat was als mevrouw hier hem zou laten gaan. Wantrouwend keek hij haar aan, afwachtend op antwoord.

Dice’ pupillen verwijdden heel even van ongeloof toen ze aangaf dat ze hem beter had kunnen bedanken. Hij wilde er een koppig antwoord op geven, maar besefte dat ze wel een beetje gelijk had. Als zij niet was komen opdagen, had hij hier nog vastgezeten. Hij twijfelde even kort, maar gaf daarna enkel een kort dankbaar knikje. Het was het meeste wat in de buurt van een bedankje zou komen als het aan hem lag, dus daar zou ze maar tevreden mee moeten zijn. Het maakte hem niet echt uit of ze het vervelend vond dat hij niet wat meer dankbaar kon zijn. ‘Ach, uiteindelijk zou het me wel gelukt zijn,’ kon hij niet laten om nonchalant er aan toe te voegen. Het was niet helemaal opschepperij. Hij wist dat als hij tot het uiterste werd gedreven en ze ook nog eens aan Blaze kwamen, dat hij erg kwaad kon worden en dat zijn krachten daardoor sterker werden. En sinds plant zwak was tegen vuur, zou dat nadelig zijn geweest voor de plant. Het meisje gaf aan dat ze de helende krachten niet had, maar dat had Dice wel verwacht. Hij had de neiging om een stap naar achteren te doen toen ze naar voren kwam, maar ze wilde Blaze schijnbaar enkel inspecteren en Dice was best verrast door dit feit. Zijn vosje draaide zijn kopje en legde zijn natte snuit op haar hand waarna hij begon te snuffelen. Hij had zijn oogjes gesloten toen ze aan zijn vacht zat en Dice trok zijn wenkbrauw op. Nou ja zeg, alsof zijn handen ook niet zacht op zijn pels aanvoelden als hij de vos aanraakte, zeg. ‘Dat is dan positief,’ sprak hij weer op die nonchalante toon. Het leek eerder alsof hij niks om Blaze gaf, maar het vosje wist wel beter. Nadat hij even gesnuffeld had aan de hand van de vreemde, legde hij zijn kopje vermoeid tegen de borstkas van Dice en Dice aaide het beest teder over zijn kopje. ‘Dus…’ Hij twijfelde even. ‘Moeten we nu naar de ziekenzaal of…? Ik zit eerlijk gezet niet nog eens op zo’n plantenaanval te wachten.’ Hij keek haar aan en zag vanuit zijn ooghoeken al dat de andere planten ‘merkten’ dat één van hun half dood op de grond lag. En daar zouden ze vast niet blij mee zijn. Blaze begon onrustig te bewegen en sussend hield hij het diertje wat dichter tegen zich aan. Nee, hij zou er voor zorgen dat Blaze niets meer overkwam.

Dice had enkel gereageerd met een kort, snuivend geluid. Mocht hij hier een half uur langer hebben gezeten, dan had hij Blaze zo goed mogelijk afgeschermd met zijn lichaam zodat het vosje zeker niet meer pijn zou lijden dan al het geval was. Blaze was nog op een zeer kwetsbare leeftijd en kon zich nauwelijks verweren, maar zijn vader beweerde dat als het vosje een paar jaar ouder zou zijn, het goed kon terug vechten. Zijn vader was al een paar jaar geleden gestorven en dus was het beestje niet direct van zijn vader geweest, maar zijn vader had wel geld apart gehouden zodat Dice het later aan kon kopen. Dus in principe was het beestje wel nagelaten door zijn vader. Dice had het een paar jaar na zijn vaders dood ook daadwerkelijk gekocht. Hij vermoedde dat het vosje rond de maand oud was, maar hij wilde graag geloven dat hij het vosje echt van zijn vader had gekregen. Ook al bestond het ander deel van het geld dat hij had geïnvesteerd in de aankoop van het beestje uit het geld dat hij zelf bijeen had gespaard. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door het meisje. Het vosje piepte kort op wat ze zei en Dice vroeg af of het waar was wat ze zei. Toen hij naar zijn vosje keek, wist hij dat het waar was omdat deze zijn oogjes vermoeid open probeerde te houden. Dit liet hem een iets minder wantrouwende blik op het meisje werpen, zelfs een verbaasde blik als hij het zo kon noemen. Hij gaf haar echter een kort knikje en liep vervolgens naar buiten. Het was op de terugweg dat hij het zag gebeuren. Een plant, nog niet volledig door de aanvallen van beide magiërs geraakt, kwam langzaam overeind. Gif sijpelde uit zijn bed en hij draaide zijn kop – of hoe Dice het ook kon noemen – naar het meisje. Daarna schoot het naar voren. Dice handelde snel. Hij rende, zijn vosje dicht tegen zich aan klemmend, naar voren en schoof het meisje opzij. Daarna stak hij zijn platte handpalm naar voren en creëerde een schild. Door de kracht die hij moest gebruiken werd hij voor een klein deel naar achteren gedwongen. Hij hield echter stand en de plant krijste van de pijn. Het gif dat het beest creëerde drong echter door Dice’ schild en belandde, door Dice’ positie, op zijn schouder. Dice siste van de pijn toen het gif door zijn jas en shirt heen leek te branden en daardoor werd zijn schild zwakker. ‘Wegwezen hier,’ sprak hij, waarna hij zich omdraaide en begon te rennen, de pijn in zijn schouder zo goed mogelijk proberend te negeren. Waar was hij toch mee bezig? Ach ja. Zij had hem net uit de shit geholpen, dus hij mocht wel wat terug doen.