De woeste zomerregen zorgde ervoor dat ze alleen maar liever- en sneller naar binnen wilde. Maar Sairi liet ze geen stap in het gebouw zetten. Met haar armen over elkaar geslagen bleef ze in de deuropening van de hoofdingang staan, ongeroerd door de doorweekte mannen -en vrouw- voor haar, die toch enigszins van geluk mochten spreken dat ze onder het afdak mochten staan. Bulderende, boze woorden regende over haar heen, waar het dak van de school haar niet tegen kon beschutten. De woorden kwamen van vier verschillende mensen, allemaal boos of geïrriteerd en zichzelf onverstaanbaar makend. Maar dat maakte niet uit, de vrouw wist toch al wat ze hadden te vertellen. Daarvoor hoefde ze niet nogmaals hun boze woorden te horen. Ze hadden zich al vaak genoeg duidelijk gemaakt in de vele brieven, die zij bijna dagelijks op de mat kreeg. En door een aantal steekwoorden die Sairi uit de boze zinnen kon halen, viste ze het bewijs eruit dat deze mensen geen groot vocabulaire hadden. Letterlijke citaten uit de brieven vlogen op haar af, alsof ze haar nu wel zouden overhalen. ‘Mijn zoon heeft hier recht op!’ –‘De heer is een uitstekende leerling, ik heb hem persoonlijk getraind voor al 10 jaar lang!’ –‘De extra donaties en kansen die u hierbij laat liggen maken het echt niet beter voor u en de planeet!’ Ja ja, de ouders en persoonlijke leraren van dat rijke rotjoch waren er wel zeer heilig van overtuigd dat hij de béste opvolger kon betekenen. Want, ‘hij had het talent,’ –‘het inzicht!’ –‘het gevoel voor leiderschap!’ En god mocht weten hoeveel extra redenen ze er nog bij wilde verzinnen, mocht Sairi de doorweekte, rijke ratten daar de kans voor geven. Maar dat deed ze niet. Haar geduld was meer dan op.

De trotse dame hief haar kin wat verder omhoog en haar frons werd nog geïrriteerder. Dit alles kon zoveel makkelijker zijn als ze gewoon toestemming had om mensen met daden hun fouten in te laten zien. Maar helaas, ze was beperkt tot woorden. Een klein kuchje om hun woede wat te sussen en het zwijgen op te leggen. Het zou stil zijn als zij sprak. “Zowel Heer Merewode, áls ik hebben u al antwoord gegeven op dit verzoek. Verscheidenen keren. Uw zoon –en leerling krijgen geen rang als opvolger, hoe getalenteerd hij ook mag lijken in jullie ogen. De Heer heeft zijn keuze voor deze generatie al gemaakt en met deze keuze gaat hij de training doorlopen. Uw speciale komst hier veranderd dat echt niet.” Ze wist wel dat die woorden niet veel zouden helpen. Als die mensen vatbaar waren geweest voor beredenering, hadden ze hier sowieso niet gestaan. Ze zou nog wel een vlaag aan boze woorden over zich heen gaan krijgen. “Dit is belachelijk! De Heer heeft nog nooit ook maar een blik naar onze jongen geworpen! Hoe kan hij hem dan al gewoon zo afwijzen! Dit is werkelijk ongehoord! Ongehoord!” Deze figuren traden in herhaling… Zeer vermoeiend. “Mevrouw Faust, het maakt me niet uit hoe vaak u die woorden nog gaat herhalen, er zal geen verandering komen in de beslissing. Het spijt me, maar u bent hier voor niks gekomen vandaag.” Met andere woorden: raap jezelf bij elkaar en vertrek, nu. Ze was dit gesjoemel spuugziek. En die mensen tegenover haar wisten niet van ophouden. “U heeft geen idee wat u zich hiermee op de hals haalt. Weet u wel wat voor een status wij hebben!? Wij kunnen er makkelijk voor zorgen dat het leven op Gren in een aantal streken een werkelijk hel wordt. En allemaal omdat de Heer Merewode te koppig is geweest! Hij zal weten wat er gebeurt wanneer hij niet naar het volk luistert!” Ah, kijk eens aan, daar was de druppel.

De irritaties werden nu nog duidelijker zichtbaar op Sairi haar gezicht, omdat ze ervoor koos ze te laten zien. Haar ogen spuwde nog net geen vuur, terwijl ze van rood, naar geel veranderde. In haar gezicht groeide scherpe, donkere schubben en verharde huid, wat haar boze blik alleen maar angstaanjagender maakte. Haar handen vervormde en groeide ook, tot ze er meer als klauwen uitzagen. Schubben en stekelige onderdelen groeide langzaam en voorzichtig uit haar lichaam, waarbij haar kleding op de desbetreffende plekken begon te scheuren. Zeker bij haar schouders werden de stofonderdelen behoorlijk bestraft. “Doe dat en er is een excuus ontstaan om mijn woede los te laten,” siste de vrouw, haar stem nog harder en rauwer dan normaal. Angstig, maar vooral verbaasd deinsde de groep mensen achteruit. Opeens hadden ze niet meer zo een grote mond. “Weet dat als jullie zo een fout begaan, er een straf zal volgen. Niet van Heer Merewode zijn hand, maar van die van mij. En ik ben een stuk minder vergevingsgezind. Spreek maar van geluk dat hij zoveel geduld heeft.” Hun angst viel bijna te proeven. Mooi, dan drong het tot ze door. “Nou, vertrek, laat het met rust en laat nooit meer wat van u horen. Als ik ooit nog een brief met de naam ‘Faust’ zie, laat ik mijn eigen hel op de familie los. Ben ik duidelijk?” Ze kreeg gehaaste, korte knikjes naar haar toe, voordat de groep mensen vertrok en terug keerde naar de lanceringsplatformen. Haar boodschap was aangekomen.
Met een diepe ademhaling liet Sairi zichzelf weer kalmeren. De drakendelen die zich als scherpe onderdelen uit haar lichaam hadden gezet, trokken weer terug in haar huid en haar oogkleur werd weer ‘normaal’. Nog even wierp ze een blik op haar kleding, gescheurd en geruïneerd door haar kleine dreigement, voordat ze zich omdraaide en met stevige passen terug naar de toren toe liep. Deze dag was al vreselijk begonnen zo.

Haar stappen galmde als luide dreunen door de bijna akelig rustige gangen. Boze, zware dreunen, die gehaast van punt A naar punt B wilde. De mensen waren verdwenen, maar haar woede was niet met ze meegegaan. Het bleef in haar zitten, kolkte in het rond en bleef maar darren. Die mensen, miezerig en sneu in hun kleine leventjes, zo makkelijk om uit het bestaan te verwijderen. En wat had zij gedaan? Woorden gebruikt. Haar woorden waren niks meer dan bluf geweest. En dat had haar eigenlijk nog wel het kwaadste gemaakt. Bluffen, dat was alles wat ze kon doen tegen die mensen. Bluffen over hoe ze ze aan stukken kon scheuren, mochten ze een scene willen schoppen. De woorden schrikte altijd af, ze moest nog een situatie ondervinden waarin iemand dom genoeg was om haar waarschuwing te negeren, maar het idee dat ze nooit verder kon gaan dan dat, dat deerde de trots zwaar. En deed haar humeur ook zeker niet ten goede.
Haar woede liet haar sneller lopen. Misschien kon het door extra hard te stappen wat gesust worden. Afreageer-manieren, noemde mensen het. Wellicht dat het zou helpen. Wellicht dat ze dan weer wat rustiger in de toren zou arriveren, zodat ze met wat meer rust en kalmte verder aan haar werk kon. Ze had nog een hoop af te handelen en met een kop vol onweer aan die documenten werken was geen wijze manier van doen.
De klappen die de grond van haar hakken op moesten vangen, lieten haar stappen luid door de gangen echoën. En plots stopte het harde geklak. Zomaar. Er was geen aankondiging van een verlaagd tempo geweest in haar stappen, iets wat kon indiceren dat ze tot stilstand wilde komen. Ze had zichzelf gewoon spontaan aan de teugels getrokken. Strak bleef het vrouwelijke wezen voor zich uitkijken, ogen wat samengeknepen, gehoor aanscherpend. Druppels op de vloer achter haar… en ze bleven daar. Ze schoten haar niet voorbij, of gingen een andere kant op, ze bleven achter haar hangen, bleven aan haar gekoppeld. Eigenlijk had ze gewoon door moeten lopen, misschien haar tempo nog wat omhoog gooiend. Het was vast gewoon een vervelende leerling die haar kleine optreden bij de ingang gezien had en wat meer wilde weten. Een klein mormel, te dom en nieuwsgierig om te weten dat ze met rust gelaten moest worden. Maar dat zou enkel het geval geweest zijn als ze met een normaal mens te maken zou hebben. En dat was in dit geval zeker niet zo.
Met een ruk draaide het vrouwelijke wezen zich om, haar blik hard en direct gericht op haar achtervolger. Een achtervolger van ander bloed, maar eenzelfde soort verwant. Ze kon het voelen. Het lag diep, ver verborgen, wakkerend als een kaarsje, maar het was aanwezig. Er was bevestiging. En dat was voor nu genoeg. Hoe klein, ielig en walgelijk het wezen voor haar ogen er ook uit mocht zien. Het was in elk geval iéts. “Vanuit deze uitvoering neem ik maar gewoon aan dat je ook een vreselijke jager bent, want je manier van achtervolgen zou nog beter uitgevoerd kunnen worden door een vijfjarig mens.” Onvoorstelbaar dat dit wezen, miezerig als ze was, de ziel van een machtige creatie in zich had. Moedernatuur kon soms werkelijk wreed zijn. “Wat wil je, kind? Moeder kwijt? Verdwaald?”

Dit was niet de eerste keer geweest dat iemand de achtervolging op haar had ingezet. Er galmde geruchten door deze gangen; geruchten over geweldige wezens waar de meeste mensen alleen maar over hadden gelezen in leugenachtige geschiedenisboeken. Eeuwenoude wezens, machtig en wijs, tijdloos als de legendarische magiërs, maar misschien nét wat interessanter omdat ze tot een geheel ander ras behoorde. En daaronder viel Sairi natuurlijk ook. In het begin had ze nergens last van gehad, kon ze gewoon in alle rust door de gangen van deze verachtelijke school stappen en geen haan die ernaar had gekraaid. Wat was zij in de vorm van een vrouw nou voor die kinderen? Een nieuwe leerkracht? Stagiaire? Iemand van de administratie? Wat maakte het überhaupt voor die pubersnothoofdjes uit. Maar hoe langer je je ergens bevond, hoe meer er bekend werd gemaakt. Ze wist niet waar al die kennis vandaan was gekomen, hoe mensen achter bepaalde verhalen waren gekomen, maar ze zwierven nu in elk geval door het grote gebouw. De woorden reisden als vlammen door een bos, dat viel niet tegen te houden. En sinds dien gebeurde het steeds vaker dat studenten maar al te graag achter haar derrière hingen. Hoogst irritant. Want wat moest ze nou met een stel kinderen en jongvolwassenen die te nieuwsgierig waren dan goed voor ze was? Gezellig met een kopje thee haar levensverhaal gaan delen? Hun hongerige vraagjes beantwoorden terwijl ze met verbeeldende oogjes probeerde te visualiseren hoe ze eruit zou zijn in haar ware vorm? Voor geen prijs. Ze had niet veel met jonglingen en al helemáál niet met menselijke jonglingen. Stinkende mormels die niet wisten hoe ze die tongen stil moesten houden en die bekken gesloten. En nu was ze ook weer gevolgd door zo een jongling. Maar volledig menselijk was ze niet.
De jongling had door dat ze beide van eenzelfde soort waren. Hoogstwaarschijnlijk had ze haar kleine transformatie gezien en was ze van daaruit verder op Sairi afgestapt. Of ze voelde het in haar aanwezigheid. Het menselijke lichaam waarin ze zich verborgen moest houden verborg een groot deel, maar de sterke vlam in haar bleef een punt van aanwezigheid, waar niet omheen te draaien viel. Waar was ze naar opzoek? Antwoorden? Wellicht. Raad? Waarschijnlijk. Een pact? Klonk niet vergezocht. In elk geval stonden ze als ras dichter bij elkaar dan normale mensen dat ooit bij haar zouden kunnen, dat was iets. Maar zou het kinderlijke wezen er ook zo over nadenken? Daar lag het adertje onder het gras. Niet iedereen van haar ras dacht hetzelfde over mensen. Hun gedachtes waren vergiftigd en vertroebeld geraakt door dat verachtelijke ras, hoe kon ze zeker zijn dat dat niet ook bij haar was? Haar vertrouwen was al verscheidene keren geschaad toen ze met teveel goede moed op anderen als zij was gestapt. Die fouten wilde ze niet nogmaals begaan.

Echter, gebeurde er iets wat haar trof met verassing. Het wezen zakte op haar knieën, hield haar hoofd en handen tegen de grond gedrukt in een respectvol gebaar. Wat was dit? Haar blik bleef neutraal, ogen slechts half geopend, kin misschien net iets te ver omhoog gericht. Haar woorden waren gebroken. Begrijpelijk, maar gebroken. En dat nam Sairi natuurlijk met zich mee. Elk puntje dat haar opviel zou ze in haar herinneringen opsluiten. Maar dat was niet het enige wat Sairi met zich meenam; de betekenis was veel belangrijker. Dit was een wezen waar ze wellicht wat meer aan had dan ze eerst verwacht zou hebben. Of tenminste, in zoverre.
Met grote passen beende het vrouwelijke figuur naar het ineengedoken wezen toe. “Sta op.” Haar stem galmde het bevel op een harde toon, duidelijk eisend dat het snel gebeurde. Zoals ze zelf ook al aangegeven had; er was geen tijd voor onzin. “Laten we hierin direct duidelijk zijn en er verder dan maar niet omheen draaien, hmm? Waar sta jij met de mensen en wat wil jij eraan gaan doen?” Directe woorden, simpel gekozen. Het wezentje bleek immers geen wonderkind te zijn als het om woordenschat ging, dus kon ze zich daar maar beter aan aanpassen.

Deze keer was het anders dan de vorige keren. Hoewel dit niet de eerste keer was dat ze iemand als zij had ontmoet; een halfbloed mormel. Een wezen dat niet direct dicht bij haar stond, maar altijd dichterbij stond dan welke mens dan ook. Ze deelde zekere onderdelen, hadden wat met elkaar gemeen. De grens tussen haar en de halfbloedjes bleef altijd nog wel duidelijk aanwezig, maar de lijn was minder dik dan bij de echte mensen.
Maar deze was alsnog anders dan die anderen.
Bij de voorheen gaande halflingen was het anders geweest. Voorheen was Sairi zélf op de halfbloedjes af gestapt en had ze zo haar overtuigingskracht uitgetest met subtiliteit. De resultaten waren meer dan vaak dramatisch geweest en hadden uiteindelijk tot niks maar ergernissen en verspilde moeite geleid. Het was vermoeiend en had demotiverend gewerkt. Haar poging om haar plan voort te zetten vanuit het gemengde bloed van haar soortgenoten bleek al snel een verloren zaak; ze waren allemaal teveel mens. Gemengd bloed leverde enkel problemen op.
Maar deze was daarin anders. Dit exemplaar was uit zichzelf naar háár toe gestapt en leek hetzelfde idee als zijzelf te delen, in een zeker opzicht. Het leek in elk geval meer overeen te komen dan bij haar voorgangers. En dat prikkelde Sairi. Misschien was het toch nog niet te laat en waren niet alle halfbloedjes zo ver heen dan ze gedacht had. Maar ze trad voorzichtig en liet niks aan het toeval over. Ze had geen zin in terugkrabbelende twijfelkoppies, ze wilde zekerheid en ze wilde weten waar dit kind stond.

Op haar commando was ze weer overeind gestaan, rug recht, maar haar blik werd ontweken. Het oog van het beest werd niet opgezocht, een wijze set. Respectvol en wijs, Sairi haar humeur was nog niet volledig opgeklaard na haar kleine botsing met de mensenwezens van een aantal minuten terug. Haar frustraties kolkte nog door haar heen en dat voelde het kleine wezen. Ze pikte het goed op.
Haar woorden, hoe klein in hoeveelheid dan ook, sterkte haar gedrag aan. Haar vraag werd direct beantwoord, op een manier die haar zeker wel aanstond. Er werden geen positieve, lovende woorden over de wezens gesproken. Het ging om het ras hier, er vielen geen uitzonderingen. Geen vrienden, vriendinnen, familie, kennissen, niks, alles werd over één kam geschoren. En dat was alleen maar mooi, achterliggende verbintenissen met die wezens zou het alleen maar lastiger maken. Ze moest hierin leeg zijn, als een gladde canvas. Dan was het alleen maar makkelijker om over haar heen te werken en de perfecte vormen te maken. En dat was waar ze naar opzoek was, dát was waardevol en bruikbaar.
“Slim kind.” Dat zou het enige, schrale complimentje zijn dat ze van haar zou krijgen voor vandaag. Of misschien wel voor een week, een maand, jaren. Het zou helemaal van haar af gaan hangen.
“Ken je anderen? Anderen van jouw soort, wezens die de visie delen?” De kans was klein, ze stond hier immers als een klein snotkind alleen voor haar. Het leek Sairi ergens onwaarschijnlijk dat ze meerdere exemplaartjes had meegebracht. Het zou mooi zijn, maar als dat niet het geval was zou ze het maar met dit kleine, nieuwe speeltje moeten doen. Iets was nog altijd beter dan niets.

Sairi haar blik schoot weg van het kleine mormel en richtte zich de gang in. Het viel niet te horen, was nauwelijks te ruiken, maar het was weldegelijk te voelen; energiebronnen die hun kant op kwamen. Menselijke energiebronnen die hun magiesoort verklapte en karakteristieke trekjes ontmaskerde voor haar. Maar dat was verder niet belangrijk, er kwamen pottenkijkers en daar had het vrouwelijke wezen geen behoefte aan. Ze draaide zich om, weg van de nietsvermoedende monstertjes, gezicht weer naar haar einddoel gericht; de toren. “Kom.” Ze zouden verder spreken tijdens het lopen.
Met vlugge passen galmde de vrouw door de gangen en beende ze naar de trappen van de toren. Het kind mocht zowaar met haar mee. Bang dat Jareth haar weg zou sturen was ze niet, de heer der afleiding was toch niet aanwezig. “Dit soort zaken mogen nooit openlijk besproken worden. Ik heb een rang, moet me houden aan mijn status en zal moeten gehoorzamen tot een zekere grens. Vanaf het punt waar ik nu sta is het het beste om van binnenuit toe te slaan, maar ook het meest riskant. Fouten en misstappen worden niet snel vergeven met een tweede kans. Maar gelukkig voor ons zijn mensen domme wezens die snel een band opbouwen en die niet de moeilijkste zijn met vertrouwen. Maar om dichter naar de kern in mijn eentje te werken gaat veel tijd kosten. Ik heb al enkele eeuwen tussen de mensen moeten zitten en heb nu pas het punt van een adviseur kunnen bereiken. Als ik verder ga alleen, gaat het nog wel een aantal eeuwen in beslag nemen. Tenzij ik hulp krijg dat het proces laat versnellen.” Het vrouwelijke wezen hield halt en draaide zich naar het kleine kind met de mensenhuid. “Hoe goed beheerst jij je magie en in hoeverre heb jij de gaven van je werkelijke vorm ontwikkeld?” Direct ter zaken komen, zoals altijd.

Als ze verder wilde gaan in dit plan, had ze meer informatie nodig. Direct het liefst, zodat ze er dan ook direct mee aan de slag kon, want voor haar was dit menis. Tijd was voor haar geen groot probleem, maar voor het wezen met mensenbloed die achter haar aan was gehobbeld was dat een ander verhaal. Tijd was voor haar lang niet zo betekenisloos als voor Sairi, zij was er afhankelijk van. Dus als ze hiermee werkelijk aan de slag wilde gaan moest dat snel gebeuren, anders zou het wezen haar jeugd –en daarbij haar nuttigheid verliezen. Jong waren ze veel makkelijker.
Het scheelde een heel stuk dat het kinderwezen het eens leek te zijn met haar eigen visie. Dat was dus een stuk tijd wat ze niet in de extra manipulatie en aansturing hoefde te steken, waardoor ze zich op andere onderdelen kon gaan richten. Dat ze geen anderen met zich mee kon brengen in dit nieuwe ‘project’ was spijtig, maar er viel mee te leven. Het was al heel wat dat Sairi één canvas had gekregen om mee te werken. Ze zou het gift niet in de bek gaan kijken. Nog niet tenminste. Tenzij ze bewees niks meer dan een waardeloze hoop vlees te zijn. Maar bij dat punt waren ze nog niet, ze had nog ruimte om te groeien en haar verdere nut te bewijzen.

Er werd naar haar geluisterd. Wanneer zij het beval opdroeg, werd die uitgevoerd. Ze gedroeg zich als een braaf, goed afgericht huisdier. En zo had Sairi het graag. Alle punten die al goed waren hoefde niet veel extra werk te hebben en dat scheelde weer tijd. Haar beeld van het mensendraakje werd positiever en positiever, tot ze een genadeloos eerlijk antwoord van het kleine schepsel toegeworpen kreeg. Ze kondigde haar zwaktes en gebreken aan, punten die nodig waren voor verdere plannen, waar ze hierdoor dus veel tijd aan zouden gaan verliezen. Het vrouwelijke wezen kneep haar ogen wat meer samen en haar kin hief zich minachtend wat meer omhoog. Het stelde haar niet tevreden, natuurlijk. Haar verwachtingen hadden niet bijster hoog gelegen, daar was het wezen te realistisch voor. Maar haar antwoord was gewoon bijna teleurstellend te noemen. Een klein, zwak wezen was niet iets waar ze om stond te springen. Wie zou dat überhaupt wel doen? Het was kracht waar ze naar opzoek was, niet naar iets wat haar alleen maar afhankelijker zou maken. Maar daarbij liet de jongling weldegelijk merken dat ze wilde. Ze was, zoals ze het zelf ook al aangaf, inderdaad jong. En jonkies kunnen snel leren, ze was in elk geval vasthoudend genoeg om dat zelf aan te geven. Verlangen was er. Maar de vraag was of dat ook zou blijven wanneer ze eenmaal waren begonnen met de training. De training waar het echte testen zou gaan beginnen, waar ze kon gaan pijlen of de woorden van het mormel weldegelijk gemeend waren, of niks meer dan een beetje lucht. Ze zou er in elk geval niet mild mee omgaan.
“Weet dat als je hier echt verder mee wilt gaan je je leven aan mij schenkt. Ik hou het in handen, ik ga je sturen en ervoor zorgen dat het je gebreken opgevuld gaan worden. Je magiegebruik gaat getraind worden, je spraak gaat zich ontwikkelen op alle vlakken en ik ga je leren hoe je jezelf uit situaties kan redden door op de juiste manier te spreken. Ik ga het je niet makkelijk maken, als je dat verwacht kan je beter nu direct vertrekken.” Dit was het punt waarop het echt zou gaan tellen. Als ze nu akkoord zou gaan zou ze niet meer terug kunnen. Niet levend althans. Verraad en zwakte gingen hand-in-hand volgens Sairi. En dat moest ze zich realiseren. “Maar als je wilt blijven en de proeven wilt doorstaan zal ik je mogelijkheden geven waar je zelf nooit bij zou kunnen komen. Maar de keuze ligt bij jou.”