Een zacht zonnetje scheen op de bergen terwijl de bomen in de wind bewogen. Takken wiegde in de wind, de zangvogel zingt. Alles leek zo veilig en rustig, alsof er niks was verandert.. alles was hetzelfde? Alles was zo anders, toch was de tijd zo snel gegaan. De wereld draaide maar door zonder de controle van je eigen hand. De tijd glipte uit je handen, niet tastbaar of bewerkbaar. De regen spoelde de aarde weg, nieuwe dagen braken aan en niemand die vreemd opkeek van een kleine verandering. Alleen, als je dan terug kijkt op je weg, is alles opeens zo anders. Schaduwen uit het verleden, teisterend in je dromen. Hij droomde. Dromen zo levens echt, dromen over verdwaald zijn. Lopen over een wit kerkhof, overal groeide natuur en alles was zo licht. Perfecte paden aangelegd, toch niet het juiste pad naar buiten kunnen vinden. Kijk elke keer achterom naar een schaduw die je achterna zit, het jaagt je, maakt je bang, maar waarom is het nodig om bang te zijn? Angst stroomt door je aderen en alles is zo kil en stil. Je bent buiten, maar waar is de wind? Waar zijn de geluiden van de bomen en de vogels? Zelfs zijn voeten op het harde grint maakte niet het knisperende geluid, weer achterom kijken. Nee hij zag niks, maar waarom zo bang dan? Hij greep naar zijn zakmes, weg. Het vertikt deze plek, terwijl het er toch zo prachtig uitziet... witte graven netjes naast elkaar, de een hoog, de ander klein. Tussendoor die perfect groene blaadjes. Allemaal de precies perfecte kleur. Het is allemaal zo perfect... maar het is helemaal geen vrolijke plek. Een plek van verdriet is dit, waarom weer zo bang? Paniek, rennen. Hij rende zo hard als hij kon. Vallen, de jongen smakte tegen de grond, maar zelfs vallen doet geen pijn. Enkel een zachte plof voelen. De angstige ogen die bleven kijken en kijken.. waar is alles wat is er aan de hand? Zoveel verwarring en onduidelijkheid. Alles is zo perfect hier? Maar waarom snapte hij er dan niks van? Hij probeerde zijn handen in zicht te krijgen, maar het lukt niet. Het was alsof hij in een soort game zicht zat. Waarom kietelde het opeens in zijn hele lichaam, wat hij niet eens voelde? Opeens wist hij zeker dat er hier iemand was die hij kon. Schimmige foto's op de stenen keken hem hol aan, hij kende de mensen niet. Paniek, maar een nieuw gevoel was nu bij zijn eerste angstgevoel. Zoeken, een zoektocht naar die persoon. Rennen en rennen, weer naar achteren kijken maar niks zien. Angst, zoveel angst. Waarom was hij bang? Waar moest hij dan bang voor zijn? De perfectie die hier school in zo'n lugubere plek die hij liever uit de weg ging. Rennen, weer rennen en nog steeds de weg niet kunnen vinden, frustratie en paniek, hij wilde hier weg. Opeens besefte hij zich iets vreemds. Het was zo levensecht, maar hij wist zo zeker dat hij droomde. Op het moment dat dat doordrong vervaagde de slaap, maar verscheen er een schim aan het einde van het pad. Wie was dat?

Drake schrok heftig wakker en keek verwoed om zich heen. Eerst dacht hij dat hij nog steeds op die vreselijke plek was. Gelukkig niet, vervolgens, dacht hij aan zijn warme zacht bed. Hel even wachten, dit was niet warm en zeker niet zacht. Hij werd wakker op de harde voer en kon niet plaatsen waarom ook. Hij voelde een harde bult op zijn hoofd en wreef daar overheen. Meteen had hij daar spijt van omdat het best pijn deed. Hij droeg een wit overhemd dat gescheurd was en een korte spijkerbroek. Slippers lagen in de hoek. Hij lag op planken, vies en met aarde, zand, prut en viezigheid besmeurd. Zijn haar was vettig en hij had geen idee war hij was. Hij voelde een koort rond zijn nek, maar het was afgesneden. De jongen ging overeind zitten en wreef in zijn ogen. In de hoek stond een oud in elkaar gevallen bed, de deuren waren gesloten. Onder dat bed lag een kleine teddybeer die ooit van een kind was geweest. Een rilling gleed langs zijn rug. Was dit nog een nachtmerrie? Hoe meer hij zag hij minder blij hij er van werd. Het deed hem denken aan.. vroeger. Hij slikte en een druppel angstzweet sijpelde langs zijn nek. Hij rook zwafel en oude sokken, op de muren stonden tekeningen, maar het was niet duidelijk te zien. Wat was er aan de hand?

_open
Extra:
1.De gene die hier reageert mag verzinnen hoe Drake in deze situatie is beland.-
2. Die droom heb ik gister gehad, echt super scary en vaag D: Wel leuke insp

De jongen keek wazig om zich heen. Hij lag nog op de harde planken en had een vreselijke koppijn, Hij besloot overeind te gaan zitten, maar liet zich gelijk weer zakken doordat zijn hoofd harder begon te bonken. Hij krulde zich op en voelde angst in zijn lichaam jagen, wat wat het hier vreselijk koud opeens. Het scheelde weinig of er zouden tranen uit zijn ogen lopen. Hij haatte het als hij niet wist wat hem overkomen was. Ook die vreemde droom erbij maakte de situatie er niet beter op. Waarom lag hij hier, wie had het veroorzaakt en was het met slechte bedoelingen geweest? Dat moest haast wel. Hij sloot zijn ogen even, waardoor hij zijn bewustzijn opnieuw verloor. Gelukkig bleef hij niet lang 'weg' en dromen waren er niet om zijn hoofd te teisteren. Toen hij weer wakker werd keek hij met zijn ogen wazig, door het venster, het glas eruitgeslagen en spinnenrag in de hoeken. Hij zag dat het al donker werd. Hoe lang had hij hier al gelegen? De jongen wreef over zijn voorhoofd, om zijn haar uit het zicht te halen en het zweet weg te vegen. Opeens voelde hij een steek in zijn middenrif, hij pakte het vast met zijn armen. ''Aaghh..'' Drake kneep zijn ogen fijn en zijn tanden knarste op elkaar. Het zweet druppelde weer langs zijn hoofd, hij zag nu pas dat er bloed zat aan zijn witte overhemd. Hij was gewond en zo te voelen goed ook. Was hij hier dan helemaal alleen? Was hij aan zijn lot overgelaten? Dit was de manier hoe hij aan zijn eind kwam? Dood gaan in een oud verlaten krot, niemand om hem op te lappen, doodgaan zonder te weten wat de oorzaak daarvan was. Dat was pas zielig zeg, dood gaan en niet eens weten waardoor, waarom of hoe? Wanhopig staarde hij naar buiten en was teleurgesteld in zichzelf. Wat was hij ook een klootzak geweest in zijn leven, misschien was het wel zijn eigen stomme schuld dit? Had hij dit gewoon verdient. Hij pufte en een kreun van pijn ontsnapte uit zijn keel. Opeens hoorde hij voetstappen, zijn ogen schoten open van angst. Een instinctieve reactie van elk levend wezen, angst. Hij probeerde naar achter te kruipen en kon in het begin enkel een schim zien. Wat voelde hij zich klein, zo nietig en klein. Het was net alsof hij weer een klein jochie was, opgesloten in de kelder van zijn oom. Hij beet op zijn lip, zo lang terug en toch was het soms zo dichtbij. Het bleef zijn hele leven op zijn netvlies branden wat hij gezien en meegemaakt. Het waren juist de dingen die hij liever vergat en voor altijd weg stopte. Hij bewoog met zijn benen om weg te komen, maar opnieuw kreeg hij hierdoor pijnlijke scheuten in zijn buik. Hij beet zijn kiezen op elkaar, wist in zijn ogen te kunnen wrijven. Plots hoorde hij nog een geluid, de tinne klanken van een ijzeren emmer, volgendsmij ook... water? Hij slikte, zoveel vragen. Hij kon het nu ook zien, de schim werd steeds meer zichtbaar. Zo te zien was het een vrouw, alleen Drake wist niet wie het was. Hij bleef gewoon stil liggen, er stond wat wantrouwen te lezen in de donkere ogen van de opeens zo zielig en jong lijkende 'badboy' Hij observeerde een beetje wat haar plannen waren. Kijken naar wat ze ging doen. Hij had eigenlijk ook niet een andere keus dan dat te doen. 'Goed om te zien dat je weer bij bent,' hoorde hij haar zeggen, de stem wat kil. Hij vroeg zich af wie ze was, wat ze kwam doen en of dit nou goed of slecht was. Hij voelde zich net een kat in het asiel; door het gevoel van gevangen zijn, angst, wantrouwen en pijn niet kunnen zien dat er voor je werd gezorgd en dat het goede bedoelingen waren. Het verleden, net als bij de kat, had bij Drake alle vooroordelen al in het hoofd gebrand. Hij wist niet anders dat gewond raken betekende dat iemand je dat had expres had aangedaan voor eigen plezier of genot. Hij slikte en knikte en mompelde wat onverstaanbaars als antwoord. Hij voelde de emmer op de grond neerkomen, hij kon geen kant op en voelde zich in het nauw gedreven, daarom bleef hij wat stijfjes liggen. Zijn ogen keken haar aan, de ogen spraken boekdelen. Hij ademde zwaar en 'Hoe voel je je?' vroeg ze vervolgens. Drake fronste pijnlijk, 'Echt.. top.'' sprak de jongen sarcastisch. Hoe gruwelijk hij er ook aan toe was, nooit toe geven natuurlijk. Een échte jongen. Natuurlijk vertelde het veel, dat wist hij zelf ook wel. Hij wist nog steeds niet wat hij van haar moest verwachten, maar zo te zien wilde ze hem geen pijn doen of iets wat daar mee te maken had. Hij probeerde rechtop te gaan zitten, maar al gelijk werd hij duizelig en gingen er steken naar zijn buik, waardoor hij zich weer liet zakken. Hij zuchtte diep en probeerde te ontspannen, even bij te komen, wat dus moeizaam ging. Drake keek de vrouw aan, blond lang haar, beetje vreemde kleren en groene ogen. Had hij haar niet al eens eerder gezien? ''Agh..'' opnieuw een pijnscheut. ''Wat..ehh, is erh aan de ha-and?'' wist hij er zacht en hakkelend uit te brengen. Hij besloot dat de vrouw hem dus wilde helpen, anders had ze hem laten liggen of al vermoord. Nu wilde hij zich beter gaan voelen en antwoord op de situatie.

Drake keek naar het plafond. Zijn ademhaling was zwaar, hij voelde zich misselijk en hij wilde hier het liefst gewoon weg nu. Zijn ogen stonden wantrouwend, angstige, onwetend. Hij had veel pijn in zijn lichaam en kon de flashbacks die af en toe door zijn hoofd schoten niet verdragen. Hij snapte er echt helemaal niks meer van, wilde weg van hier. Zijn nagels priemde zich in het splinterende hout. De kou hulde om zijn lichaam heen, hij deed zijn best om niet weer weg te vallen. Hij zocht rust, zijn hoofd zat zo vol en bonkte pijnlijk. De onbekende vrouw keek hem aan en Drake liet zijn ogen maar op haar rusten. Hij wist zeker dat hij al eerder eens had gezien. 'Is dat je manier van het bedanken van iemand?' hoorde hij haar zeggen. Drake slikte, dat was ook weer waar. Hij beet even op zijn lip ''Sorry...'' mompelde hij zachtjes, al zag je dat hij het niet leuk vond om toe te geven. Hij keek naar buiten en zoveel vragen kwamen in hem op, maar hij kon ze niet stellen omdat praten pijn deed. Mompelen was niet te verstaan en wat kon hij wel en niet tegen deze vreemde zeggen? En toch.. toch wist hij heel zeker dat hij haar eerder had gezien. Hij besloot toch tegen haar te spreken, het er op te wagen. De vraag wat er aan de hand was. Alleen hij kon niet veel opmaken uit haar antwoord. Ze legde hem neer, maakte zijn gezicht schoon met de lap. Het was koud, maar zijn lichaam zweette en was heet. De doek voelde zijn aan, het was heerlijk dat er iets van het vieze gevoel werd weggenomen. Hij zuchtte en sloot even zijn ogen, probeerde weer te ontspannen. 'Ik denk dat we hier de rest van de nacht vastzitten,' Drake's ogen schoten open. Hij wilde hier niet de hele nacht blijven! Hij zette zijn hand tegen de grond en probeerde overeind te komen, al voelde hij gelijk dat dat nog steeds niet kon. Wanhopig keek hij naar buiten. ''Maar.. dit eghh, is eehn vrhesenlijke plek.'' Hij kuchte, wist dat hij ziek was maar wilde het niet toegeven. ''Ik, nee.. niet blijven.'' Hij beet zijn tanden op elkaar. Het was niet anders, dus bleef hij maar gewoon zo liggen.Toen hij weer rustig was, besloot hij naar haar zachte stem te luisteren, dat gaf hem wat afleiding. 'Kan je je nog iets herinneren van wat er gebeurd is?' Drake keek haar aan, schudde enkel even zijn hoofd. ''Ik heb je gevonden op Razen, bewusteloos. Er stond een kerel over je heen gebogen die iets van je scheen te moeten al weet ik niet wat. Toen hij tegen de vlakte ging heb ik je meegenomen maar de poort van de school was al dicht toen we hier kwamen,'' Drake wreef over zijn hoofd en probeerde het zich te herinneren wat ze zojuist had verteld, hij vroeg zich af wat hij inderdaad had gewild van Drake. Het klonk hem vreemd genoeg wel bekend in de oren, dus het zou nog ergens in zijn geheugen moeten zitten. Hij voelde de buil op zijn hoofd, wat dus waarscheinlijk zorgde voor het feit dat hij dat niet meer wist. Drake was even stil, probeerde het voor zichzelf op een rijtje te krijgen. Na even rustig naar het plafond gestaard te hebben, met de vrouw naast zich, voelde hij zijn lichaam al wat stabieler worden.  'Waar doet het precies pijn?' Drake slikte en mompelde wat zacht. Hij begreep dat dat niet te verstaan was, waardoor hij het herhaalde. ''Hoofd.. enh, middhenrif.'' sprak hij zacht. Nu wist hij eindelijk een beetje rechtop te gaan zitten zonder dat het bonken van zijn hoofd erger werd. Hij wreef er overheen en keek wazig voor zich uit. ''Ikh, weet nu even, echt niet wat er gebeurt is. Ik geloof je, wat je'' Drake slikte. ''Ik geloof wat je me net hebt verteld, maar meer dan mijn eigen naam of verder verleden weet ik niet.'' Gelukkig ging praten dus ook al beter. Hij slikte even, zijn stem was wel schor en wat krakerig, maar het ging al beter. ''Dat wat jij verteld, het is een grote.. zwarte vlek. Het, het maakt me bang'' de laatste woorden waren er uit voordat hij het wist. De jongen slikte, had het nooit toegegeven, wilde dat ook eigenlijk niet. Natuurlijk had ze het allang gemerkt en gezien, maar dat was wat hem irriteerde. Toch knaagde hem nog wat. ''Wie, wie ben je? Ik ken je, maar weet niet meer wanneer ik je heb gezien, of waar ik je van ken.'' vroeg hij zacht. Hij voelde zich zo zwak en klein. Hij was onbewust eigenlijk wel erg blij dat ze bij hem was, alsof ze het hele kleine beetje troost kon geven. Dat hele kleine stukje steun die hij nooit had gehad op zijn pijnlijkste momenten. Hij had zijn eigen meisje ooit bemind en geliefd, maar ze was er niet en dat deed hem ook pijn. Hij zou haar nooit als een optie zien, maar hij was blij dat er iemand bij hem was nu. Iemand die hem het gevoel gaf dat hij niet zo waardeloos was om te laten wegrotten. Ze was zo volwassen in haar ogen, haar houding zo strak en geordend. Ze deed hem eerder denken aan zijn moeder, waar ze nu ook mocht wezen, bitch dat het was. Het gaf hem het gevoel dat hij bij haar veilig was nu en dat was al meer dan hij ooit had gewenst, een veilig gevoel op de momenten dat je op je zwakst bent.

Hij keek voor zich uit, om zich heen, door de kamer waar hij zich in bevond. Het was zo vreemd op dit moment om hier te liggen. Hij kon de harde grond onder zijn lichaam voelen, keek op naar de halve vreemdeling. Hij zag haar iets verzachten bij het bieden van zijn excuses. Drake slikte en wilde hier gewoon weg, er zat een rotgevoel in zijn maag, maar dat kwam niet alleen door de lichamelijke verwondingen. Drake hoorde haar zeggen dat ze hier niet weg konden, terwijl hij dat zo graag wilde. Hij werd er onrustig van. 'Je kunt niet eens opstaan. Wat had je willen doen? Jezelf over het hek teleporteren. Ik ken zo'n spreuk niet dus als jij een beter idee hebt dan wachten tot morgen dan hoor ik het graag,' Drake keek haar aan en moest inderdaad ook wel toegeven dat het stom van hem was. De jongen voelde de vochtigheid in de lucht, toch was het zo warm hier, de zomer was meer dan zeker aangebroken. Het was zo koud en zo warm tegelijk, een akelig gevoel dat hem kippenvel gaf. Hij sloot zijn ogen even, zo'n hoofdpijn had hij in tijden niet gehad. Ze voelde aan zijn ribben of hij wat gebroken had, Drake beet even op zijn tanden. 'Zo te voelen heb je niks gebroken, maar ik denk dat je een paar ribben kan hebben gekneusd. Maak voorlopig geen al te wilde bewegingen en haar goed adem door je buik om je borstkas wat te ontlasten,' Drake knikte, hij luisterde rustig naar haar en probeerde gelijk water beter te ademen. De eerste hap lucht deed pijn en was te vlug, het stond op zijn gezicht te lezen. Vervolgens deed hij het rustiger en ging hem dit beter af. Drake keek naar buiten, voelde zich ellendig en kon het wel uitschreeuwen van frustratie. Waarom moest hij weer de verkeerd mensen tegen het lijf lopen? Hij lag veel liever in zijn eigen warme bed, zonder verwondingen of gedoe. Hij wreef in zijn ogen, ze waren ondanks dat hij lang onder bewustzijn was geweest, erg moe. De jongen voelde zich zo klein, nietig en weerloos. Bang was hij niet meer, hij zag dat ze er van opkeek dat hij dat toegaf. Ze was niet de enige trouwens. Hij haalde zijn hand door het zwarte haar en was eindelijk overeind gaan zitten, nu het kon. Drake voelde hoe hij nog een beetje schommelig was in zijn hoofd, maar hij wist overeind te blijven zitten. De witte haren vielen langs haar schouders, het slanke gezicht met de heldere groene ogen. Toch was ze zo afstandelijk en vroeg Drake zich nog steeds af waarom ze zo bekend was in zijn hoofd, alsof hij haar al eerder had ontmoet. Hij besloot het te vragen, rustig. Ze stond op, haar slanke lichaam liep naar het kastje en hij zag hoe ze daar wat uit pakte. Ondertussen gaf ze hem antwoord op zijn eerder gestelde vraag. 'We hebben elkaar inderdaad al eens eerder ontmoet. Al verbaasd het me niets dat je je dat niet meer kan herinneren,' Drake keek haar vragend aan, een antwoord was het eigenlijk niet. Daar in tegen maakte het hem alleen maar meer nieuwsgierig en wist hij een glimlach te ontfutselen. Nieuwsgierigheid was een vast feit wat bij hem hoorde. Hij was als kleine jongen vaak snachts door de school betrapt. Nieuwsgierigheid naar al het nieuwe en alle geheimen die zich achter deuren verscholen. Als hij een nieuwtje ter oren kreeg vond hij het altijd leuk. Roddels of praatjes, kleine dingetjes op de markt, nieuwe wegen of paden. Hij zou nooit de geruchten verder verspreiden of tegen iemand gebruiken, hij vond het gewoon interessant om te horen waar mensen allemaal aan dachten, wat ze bezig hield en watvoor primitieve sneren er door werden veroorzaakt. Mensen waren vreemde wezens en op dat gebied erg fascinerend als je niet zelf midden in zo'n ruzie zat. Soms op school, zat hij in de kantine zijn broodje te eten, de meeste mensen denkend dat hij niet gestoord wilde worden, terwijl hij voor zichzelf iets heel nuttigs deed. Hij zat, at, dronk en luisterde. Puur naar gesprekken luisteren tussen het menselijk ras, de een die zichzelf geweldig vond, de ander die altijd droge feiten vertelde. Het was altijd geweldig om soms precies hetzelfde verhaal uit iemands mond te horen, terwijl het totaal andere mensen waren in een andere situatie. Elk mens dacht dat die situatie over, vriendje, familie, vrienden, bitches, pesten etc, dat het allemaal uniek was. Maar eigenlijk, veel verhalen leken op elkaar, als je goed luisterde dan. Haal de extra's en speciale dingetjes eruit en je hebt een basis over, 'mijn moeder was weer, die jongen is zo leuk.. maar ik weet niet of hij mij leuk vind. Zoveel, elk zijn gesprek, zo was er veel en weinig variatie op hetzelfde moment. Drake die in het gepeupel rustig zijn ijskoffie zat te drinken en tevreden de laatste hap croissant weg slikte. Even een ochtend in de grote zaal en je had alle verhalen voor komende maand weer gehoord. Waar waren we ookalweer gebleven? Oja, hoe hij haar dus eigenlijk kende. Drake keek op vanuit zijn gedachtenmaling en wreef over zijn voorhoofd. De fles water die ze uit het tasje haalde deed zijn ogen groter worden. Toen ze een slok nam, slokte hij bijna met haar mee, gosh wat had hij eigenlijk een dorst. 'Mijn naam is Celia Cartagos. We hebben elkaar ontmoet op jouw eerste dag op de academie,' Drake nam met een soort opgelucht gezicht de fles water van haar aan en nam een gelukzalige slok van de vloeibare heerlijkheid. Toen liet hij rustig tot zich doordringen wat ze tegen hem had gezegd. Hij fronste zijn voorhoofd, je zag hem nadenken. Voor hem ontstonden beelden, herinneringen waar hij als het ware doorheen bladerde. Op een bepaald moment had hij het gevonden, de eerste dag hier. De mega shuttle die hem had gebracht en het vriendelijke meisje/vrouw die hem had verwelkomd. Hij deed even zijn ogen dicht en concentreerde zich een beetje. Ja, nu zag hij het voor zich, op dat moment had ze er anders uitgezien. Net als Drake zelf trouwens. Niet veel jonger, maar andere uiterlijke kenmerken. Hij was nog best veranderd eigenlijk. Hij herinnerde zich ook dat ze een slang bij zich had gehad. ''Nu je het zecht, Celia. Ik denk dat ik weet wat je bedoelt inderdaad. We hebben even gekletst, waarna ik naar de jongens slaapzalen ben gegaan.'' Hij keek op, om haar aan te kijken. Een vriendelijke glimlach stond nu op zijn gezicht. ''Grappig om daar weer aan te denken inderdaad. Het bezorgd me wel wat koppijn, maar dat maakt niet uit. Heb je nog steeds die grote slang?'' Hij nam nog een slok water en voelde hoe dat werd opgenomen door zijn lichaam, het was een fijn gevoel.

Drake zat op de vloer en voelde aan zijn hoofd. Gelukkig voelde hij zich al wat helderder worden op dit moment. Hij had het wel nog steeds ontzettend benauwd, voelde zich ziek en verslapt. Toen hij het water van Celia had aangenomen knikte hij als bedankje. Hij had haar dus leren kennen op zijn eerste dag... ja dat was het. Hij was blij dat er nu eindelijk een puzzelstukje in iedergeval op zijn plek was gevallen. Drake zuchtte en had het warm, de zomer kon soms erg vervelend wezen. De meeste mensen doken zonder na te denken zo het water in, hun koelte zoekend aan de vloeistof die je overal vond. Drake had er nooit zo van gehouden, hield zich op dat soort momenten het liefst schuil onder de schaduwen van de boom, de koelte uit het bos, met wat eten en misschien iets om op te krabbelen, terwijl de rest van de wereld aan het jubelen, rennen en aan het plezier maken was. Drake was een observeerder, soort kat uit de boom kijken persoon, vond het grappig om naar mensen en hun gewoontes te kijken. De een in een sletterige bikini, jongens die zichzelf veel te stoer vinden, de geur van het keuken personeel, die kraampjes buiten hadden gezet met eten. Het waren heerlijke dagen, genietend van het weer en alles om zich heen, een verkoelende wind door zijn haar, meer had hij niet zo nodig. Drake hoorde hoe Celia snapte dat hij het over haar dier had, die Nemo heette. Drake knikte en keek haar even aan, voor wat hij van haar herinnerde, was ze best veranderd. Nog steeds hetzelfde, maar zij zou ook vast een heleboel dingen hebben gedaan in de tussentijd. ''Ja, ik kan me hem nog herinneren ja. Ik had in die tijd Mushu, mijn draakje. Ik heb hem nog steeds, maar sinds een paar maanden houd hij zich meer schuil tussen de bossen, hij heeft vrienden gemaakt en zoekt mij soms op.'' Drake glimlachte even. ''Ik laat hem mooi zijn gang gaan.'' Hij sloeg zijn armen om zijn knieën heen. Drake keek naar buiten en vroeg zich af hoe laat ze leefde, het was sws al nacht. Zijn lichaam voelde gebroken en hij was erg moe. Het liefst zou hij zo snel mogelijk zijn nest in kruipen. Drake keek op en knikte. ''Het brein is erg vreemd. Ik weet het nog wel van je slang, maar wat er op Razen is gebeurd... ik heb echt geen idee.'' Drake keek voor zich uit, het was zo raar gegaan allemaal. Hij voelde zich er ongemakkelijk bij. Drake voelde aan het bedeltje rond zijn nek, speelde ermee tussen zijn vingers en probeerde er geconcenteerd over na te denken, wat had die gast van hem gewild? Waarom was hij aangevallen en was het de bedoeling van de man dat Drake dood moest gaan, of had dat maar zo geleken, want hij had geen dodelijke verwondingen. Hij volde rond zijn polsen, daar voelde hij dat het ruwer was. Opeens voelde hij een soort schok door zijn lichaam.Bij dit ruwe gevoel herinnerde hij zich dat hij van die vreemde handboeien om had gehad. Die akelige, beelden flistete door zijn hoofd, die handboeien die je magie verzwakte of een moment afnamen, ze gebruikte ze in magische gevangenissen. Drake had niks misdaan, maar hij wist iemand die ze altijd had gehad en tegen hem had gebruikt. Bij dat idee kreeg hij de rillingen over zijn rug. Die handboeien, hij had niks kunnen doen, had het voor zijn ogen moeten aanschouwen hoe zij.. Drake beet op zijn lip en beet de herinnering weg. Dat wilde hij niet eens mee weten. Wanneer leerde hij nou eens dat het verleden achter hem lag. De pols, een beetje rood was het nog, maar verer was er niet te merken dat er een felle streid was geweest om de zwartmetale dingen daar weg te houden. ''Ik vermoed wat. Alleen..'' Drake staarde in het duister. ''Dat zeg ik liever niet hardop. Soms, juist als je iets hardop zegt... word het werkelijkheid.''