This is Halloween~ [&Cutie Xaf]

Deze plaats was niet eng. Nu-uh. So not. Zij vond dit helemaal niet eng, vooral niet in verband met Halloween en geesten en de scheidslijn tussen leven en dood die kleiner was. Vooral niet nu ze in een huis liep dat half uit elkaar viel van de ellende. De laatste eigenaar was vast op een gruwelijke manier doodgegaan. Nee joh, daar werd zij toch niet bang van? Wren knarsetandde zachtjes terwijl ze door het huis liep. Waarom raakte ze ook altijd spullen kwijt? Ze was hier laatst geweest met mensen, gewoon om te kijken wat het Krot nu precies was. Je hoorde er zoveel over. Spookverhalen, voornamelijk. Het was toch cool om daar te kijken! Met het licht aan, ja.

Ze huiverde zachtjes. Het was ook niet zomaar iets dat ze vergeten was: het was haar heksenhoed. Ze had dat ding helemaal uit Oak's Field gehaald en nu Halloween zo dichtbij was, was alles al zowat uitverkocht. Daarnaast; het ding had nu vast een authentieke horror-uitstraling, met al die spinneraggen hier. Ze moest en ze zou het terughebben. Anders gingen mensen haar uitlachen omdat ze niet verkleed was en omdat ze die hoed niet terug had durven halen. En die publieke vernedering zou ze niet uit kunnen staan! Dus ja, dan ging je maar je leven wagen in een spookhuis. Soms was Wren-logica zo vreemd.

Wren begon de treden van de eerste trap op te lopen. Jeez, waarom moest het zo kraken? Als er een draak onder dit huis sliep, hoefde ze hem niet wakker te maken! Maar ja, dat was het dan ook met oude huizen. Wren bleef aan de zijkant van de trap. Ze had al meerdere ingestortte treden gezien. 'Dit huis is echt aan het wegrotten,' mompelde ze in zichzelf. Haar vingers gleden langs de muren van het huis, die ruw aanvoelden. De trapleuning hing al half los, ze wilde wel ergens houvast hebben. Haar ogen begonnen nu wel te wennen aan het duister, maar nog steeds kon ze weinig zien. Goed, gewoon meelopen met de vorm van de muur en dan kwam ze er wel. Damn. Ze ging nooit meer naar de bovenste verdieping.

Even stopte ze, dacht iets te horen. Voetstappen. Waren ze zacht omdat het ver weg was of omdat iemand expres zacht liep? Oh, nu hoorde ze niets meer. Wren zuchtte, probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen, Damn, dit sloopte haar. Dan maar snel door te lopen. Get it over with. De hele tijd meende ze nog geluiden te horen. Moest dat nou? Enge huizen hoefden niet echt eng te zijn! Waarom was de buitenkant gewoon alleen eng en de binnenkant heel wit en schoon en mooi en vooral stabiel? Ja, dat zou beter zijn. Was daar het geluid weer? Wren bevroor waar ze stond, begon langzaam haar hoofd te draaien. Wilde ze wat daar was wel zien..?

Dus waarom was hij hier ook al weer?
Wist hij veel, hij was niet degene die met logische of goede plannen kwam. Of in ieder geval deed hij daar zijn best niet genoeg voor. Het was sowieso al een wonder dat hij mee deed met Halloween. Op Erd had hij Halloween nauwelijks mee gemaakt en had hij dingen van een afstandje gezien, waardoor Halloween er voor hem belachelijk uit zag. Mensen die zich zogenaamd eng gingen kleden en langs deuren gingen voor snoep. Meestal waren ze niet eens eng, maar propten ze zich in slettenpakjes met 10 kilo make-up op het gezicht gekwakt. Sexy w(b)itches, whoo hoo.
Halloween was eigenlijk maar vaag voor hem, maar toch besloot hij mee te doen, te kijken waar dit allemaal om ging. Dus had hij maar een eng leren masker aangeschaft welke zijn gezicht bijna helemaal bedekte en had hij een zwarte vest met een hoodie aangetrokken. Eng genoeg? Misschien.

Maar nog steeds had hij geen goede reden voor dit krot-avontuurtje. Hij wilde zien hoe eng het krot dan wel niet was en of hij inderdaad black-out zou gaan door één of andere spook-zombie or whatnot, maar inmiddels liepen de rillingen over zijn ruggegraat. Je had geen zesde zintuig nodig om die atmosfeer te voelen, pfoeh. Voor iemand die vrijwel nergens bang voor was, was dit toch best een benauwend plekje. Het was niet alsof hij nu in angst weg zou rennen, maar hij voelde zich niet bepaald op zijn gemak, zo lopend langs de kamers. Hij had zijn masker naar beneden getrokken zodat zijn gezicht zichtbaar was en hij beter kon ademen - sinds het masker geen ademgaten had - en liep over het krakende hout. Groene kijkers hielden bijna alle hoeken van zijn omgeving in de gaten en zijn oren vingen elk krakend geluidje op. Hij wist dat niemand in het krot was dus op de momenten dat het om hem heen kraakte, wist hij dat er iets... buitenwereldrijks was.

Haha, en eerst dacht hij nog wel dat dit niks voor stelde.
Xavier stopte met lopen toen hij gekraak hoorde wat van de trap kwam. Hij was in de gang op één van de zoveel verdiepingen en het gekraak kwam wel van héél dichtbij. Langzaam gluurde hij over de trapleuning naar beneden, waardoor hij de andere trappen kon zien. Een klein blauwharig meisje kwam naar boven. En wie was klein en blauwharig? Wren.
... Damn, nu moest hij haar wel bang maken.
Hij ging snel weg bij de trapleuning en bevestigde zijn masker weer aan zijn gezicht, waardoor nog maar één oog zichtbaar was. Hij trok zijn capuchon over zijn hoofd en keek weer even naar beneden, waardoor hij kon zien waar ze was (het is zegmaar een soort van trappenhuis). Hij koos het juiste moment uit en met gebruik van zijn magie sprong hij in de schaduw van een voorwerp in de buurt. Met de juiste spreuk en kracht maakte hij een soort van doorgang van Wren's schaduw, welke zich achter haar bevond. Zo stapte hij plots uit haar schaduw en stond hij in een fractie van een seconde vlak achter haar, een donkere verschijning met een doodeng masker.
He he, word maar bang~

Not sure if it's scary enough. Ze lijkt me wel iemand voor jumpscares xD
Oh, en dit dus: Picture!

'AAAAAAHHH!!' was het enige charmante geluid dat ze voort kon brengen toen er plots iemand achter haar verscheen. Het was meer een gevoel dan een echt idee geweest dat haar om had laten kijken, maar ergens wilde ze dat ze gewoon doorgelopen was. Haar hand klemde zich om de half kapotte trapleuning heen, alleen om te voorkomen dat ze niet drie meter in de lucht sprong en van de trap af flikkerde. 'JEEZ,' riep ze, ervan uitgaand dat het ding achter haar een echt persoon was. Het had een masker, waardoor het leek alsof het maar één oog had. Er stond ook nog eens een enge mond op het masker. Tenminste, ze hoopte dat het niet zijn echte hoofd was. Het zag er net niet echt genoeg uit. Tenminste, dat praatte ze zichzelf aan.

Maar ja, geest of niet; ze wist niet wie het voor moest stellen en besloot zich er ook weinig van aan te trekken. 'Kun je dat niet bij iemand anders doen?!' riep ze, draaide zich nu volledig om en zette haar handen in haar zij. Wat een lol, hahahaha! HAHA. 'Ik moet alleen even iets halen, dus ga maar weer weg als je hier verder niets te doen hebt.' Wren keek de figuur voor haar boos aan, al zag ze er niet zo intimideren uit omdat ze omhoog moest kijken. Zelfs al stond de ander een trede onder haar. 'Nou, even checken,' zei ze daarna, weer wat rustiger. Haar vingers haakten zich achter de rand van het masker en ze trok het een stukje naar beneden. Geen geest, joy! Nu kon ze weer opgelucht ademhalen. Wat was er gebeurd als het wel een geest geweest was? Ach.. niet aan denken. Wren was nu eenmaal impulsief.

Pas toen ze echt goed naar de persoon tegenover haar keek, viel het kwartje. Meteen werd haar blik nog wat bozer en gaf ze hem een duw tegen zijn schouder. 'Xav! JIJ VALS KRENG,' riep ze. Als er al iets in dit huis was, was het wel wakker geworden van al dit gegil. 'Wat doe jij nou weer hier? Oh, ik moet jou zo hard terugpakken, dat weet je nu wel, hé..' Ze schudde haar hoofd, haalde diep adem. Godzijdank, ondanks het schrikken voelde ze zich wel wat veiliger als de vreemde Xav was, in plaats van iemand die ze totaal niet kende. 'Maar wat een creepy ding heb jij voor Halloween, verwacht maar niet dat jij snoep krijgt als je langs de deuren gaat,' vertelde Wren hem, semi-serieus. 'Maar goed, nu je hier toch bent en om het goed te maken. Ik heb mijn Halloween heksenhoed ding hier laten liggen. Dus je helpt me vast wel met zoeken!' Wat nou vragen? Dat was niet haar stijl. Nee, chop chop, aan de slag!

Met behulp van zijn magie had hij zich van de ene naar de andere schaduw verplaatst, waardoor hij in een fractie van een seconde achter Wren was verschenen, de enge grijns van zijn masker het enige zichtbare, samen met één groen oog. Hij bleef stilletjes op zijn plek staan en hield de neiging in om ''boe'' te roepen, want dat zou het niet meer eng maken.
De blauwharige draaide zich langzaam naar hem om en op het moment dat haar paarse ogen hem zagen, begon ze te schreeuwen. Haar geschreeuw galmde even door de ruimte en Xavier moest zijn lachen inhouden toen ze een sprongetje maakte en zich aan de trapleuning vastklemde alsof het een reddingslijn was. Hij grijnsde achter het al-grijnzende masker en bleef nog even staan om te zien wat ze nog meer zou doen.

Wat ze deed, was nog meer woorden naar zijn hoofd smijten. Haar stem was luid en als er iemand anders in het huis was geweest, zou diegene nu zo ongeveer weten waar het duo zich bevond. Xavier hief zijn rechterhand en zette zijn wijsvinger tegen het mondgedeelte van zijn masker, waarna hij een ''sssshht'' uitbracht. Het hielp alleen niet veel, want haar stem bleef luid. Ze herkende hem blijkbaar niet, maar dat was ook geen verrassing met zijn opmaak. Ze stapte dichterbij en trok zijn masker zo naar beneden. Eerst waren er sproetjes te zien, iets verder naar beneden getrokken een rechte neus en nog verder naar beneden een menselijke mond, welke nog steeds in een lichte grijns gekruld was. Hij nam toen maar de moeite om zijn capuchon af te trekken.
'Yo Wrennekind.'

'XAV, JIJ VALS KRENG.' Xavier liet een lachje horen toen Wren opnieuw haar stem verhief en strompelde bijna van de trap af door haar duw. Hij stapte een trede of twee naar beneden en greep zich vast aan de leuning. Zijn gelach zwakte wat af, maar de voldoening was nog zichtbaar op zijn gezicht. 'Je had je gezicht moeten zien.' Dat gezicht van Wren was het dubbel en dwars waard geweest. 'Oh, je moet me terugpakken? Veel succes daarmee, snoes. Als ik je in de tussentijd nogmaals weet te pakken, mag je me trakteren op wat drinken.' Hij liep de treden weer op tot hij bij Wren kwam en gaf Wren een aai over haar kruin, pesterig. Wren was een leuke om mee te sollen, haar reacties waren leuk en verder vond hij het ook wel entertaining om met haar om te gaan. Ze was geen watje en zeker geen braverik en dat was altijd iets wat hij waardeerde. 'Hmm, ik hoef ook geen snoep. Als ze gillen zoals jij net deed, vind ik het al prima.'
Vervolgens zei - commandeerde bijna - Wren dat hij haar zou helpen met het vinden van haar heksenhoed. Het was geen vraag, geen suggestie, ze had gewoon al voor hem bepaald dat hij haar zou helpen. 'Nou, oké dan. Maar doe het niet in je broek van angst, want dan ben ik ook gelijk pleite.' Normaal zou Xavier niet zo snel toegeven, maar hij wilde wel zien wat dit krot-avontuurtje nog meer kon betekenen. Dus liep hij de trap op naar de volgende verdieping. 'Kun je je nog herinneren waar je het laatst was?'

Het krot stond algemeen bekend als een nare, onheilspellende plek, waar de meeste mensen met gezond verstand liever bij weg bleven. Wie zou er überhaupt iets te zoeken hebben? Het was grauw, kil en duister. Mensen kwamen er zelden. Maar duistere aura's en andere entiteiten krioelde er graag in het rond. Soms kropen wat van die entiteiten voorzichtig naar buiten, opzoek naar leven en betekenis in hun lege, duistere bestaan. Wat hadden ze anders te doen? Zij hadden de tijd wel. Tijd was geen probleem meer voor hen, mogelijkheden echter wel. Dood of levend, ze waren nog steeds afhankelijk van magie. En wanneer dit te weinig aanwezig was, of door teveel mensen in de war werd gegooid door de vele variatie, raakte de entiteiten verward en hadden ze geen goede bron om zich mee te voeden, waardoor ze al snel weer terug kropen naar de rust van hun eigen schaduwen. De schaduwen van het krot, hun thuis. Maar de laatste avonden waren anders geweest. In deze tijd kwamen er uitzonderingen.
Dit was de tijd van Halloween.
Duistere magie hing in de lucht, perfect voor de wezens om zich mee te voeden en uit het duister te stappen. Dit was hun tijd. Leerlingen feestte graag in het rond tijdens Halloween, maar dat deden zij ook, op hun eigen manier.

Sommige entiteiten waren sterk genoeg om op hun eigen krachten rond te dwalen. Die konden zonder problemen hun eigen vorm aannemen en vrij zijn. Anderen waren wat zwakker en waren wat meer afhankelijk van de middelen in hun omgeving. Maar ook dat hoefde geen probleem te zijn. Zeker niet met Halloween, wanneer er genoeg dingen buiten gezet werden voor verkoop en handeling. De goederen waren zeker niet alleen populair bij de tieners van tegenwoordig. Wat zoal wel erg geliefd werd bij een aantal van die wezentjes waren die prachtige, snijdbare, oranje pompoenen. Je had ze in alle soorten en maten, van fel oranje tot net wat groeniger, allemaal met zorg en liefde -kuchkuch- geoogst. En bij elk winkeltje en kraampje stonden er wel een aantal in de verkoop. Kortom; keuze genoeg voor iedereen! En dan ook echt iedereen.
Het was op één van de hoeken gebeurt. Een uithoekje, waar niet veel mensen kwamen, iets wat makkelijk over het hoofd gezien -en vergeten werd. In één van die oranje kernen had het zich gevestigd en gewacht. Gewacht tot het wat meer energie kreeg en zich zo langzaam uit had kunnen spreiden naar de rest. Het was een lang proces geweest, maar wat was tijd voor een wezen als dat? Tijd had het wel. En zo op die hoek, een plek die makkelijk vergeten werd, kreeg het alle tijd van de wereld geschonken. Het was een perfecte plek geweest om te groeien en op kracht te komen, speciaal voor de bijzondere gelegenheid. Wat was Halloween toch ook een feest!

Na een paar dagen 'gerijpt' te hebben had het eindelijk genoeg krachten op kunnen sparen. Genoeg om te ontwaken en verder te trekken. En die mensen de volgende ochtend zich maar afvragen wie zoveel grote pompoenen had kunnen -en wíllen stelen. Wat een mysterie.
Met zachte stappen -iets waar het wezen al lang niet meer gewend aan geraakt was- wandelde het door zijn oude thuis. De plek die ondanks de duistere energieën toch nog het beste aanvoelde om aanwezig te zijn. Buiten het krot bleef het toch nog redelijk druk. Hier in het krot moest het de rest van zijn krachten maar opsparen. En zo nu en dan maar hopen op wat domme mensen die zich hier durfde te bevinden. Wat extra oefening kon natuurlijk geen kwaad.
En die extra oefening werd het wezen gegund. Geluiden, nog luid ook, kwamen uit het huis, waardoor het niet moeilijk was om te raden waar de levende wezens zich bevonden. Makkelijke prooien dus. Nog beter; eentje straalde een aura van duistere magie uit. Dat klonk als een goede energiebron.
Uit de schaduwen trad het wezen naar voren, verminkt en samen gesmolten in een geheel, uitgebracht in iets nieuws. Of je het echt levend kon noemen? Dat hing enkel van je eigen perspectief af. Het was in elk geval angstaanjagend.
Het trad verder, tot één van de prooien -de gene met de energiebron waar het om ging- in zicht was en begroet kon worden bij de trappen. Perfecte plaatsing. De magie in het wezen lichtte op in een giftige blauw en maakte een sissend geluid, waarna het wezen met zijn staart uithaalde naar het slachtoffer. Op die manier kon hij de prooi direct van de trap af laten vallen en was de klus snel klaar. Een liggende prooi, was een dode prooi.

The monster is real:

En hartaanval nummer 1 was gelukt. Al snel kwam ze erachter dat het Xav was, de vuile.. Ach, ze had waarschijnlijk hetzelfde bij hem gedaan. Het enige was dat zij niet zo eng was als hij, voornamelijk door haar lengte. Wren zag er meestal juist schattig uit, tot je haar beter leerde kennen. Dán was ze pas eng. Er waren mensen die haar gewoon vermeden en veel vrienden had ze ook niet. Dat kwam vooral doordat ze vrienden reduceerde tot een stel dat ze commando's kon geven en 'sukkel' kon noemen. Maar nee, dat was niet goed genoeg voor ze! Natuurlijk niet. Puh.
De jongen deed zijn capuchon nu ook af, keek haar met een grijns aan. Groette haar. Wren rolde met haar ogen, keek hem zo boos mogelijk aan. Ergens moest ze ook wel lachen; hij had haar goed te pakken gehad. Het werd gewaardeerd. Xaf mocht ze wel, om zijn persoonlijkheid. Zijn hele gedrag. Hij was dan misschien wel een boomknuffelaar, maar zolang ze dat niet hoefde te zien was het hem vergeven.

'Je had je gezicht moeten zien,' herhaalde ze, in een kinderachtig stemmetje. Kon het toch niet helemaal hebben, al had ze hem vergeven. En dat aanbod.. 'Hmm,' zei ze, dacht even na. 'Is goed. Ik heb dan wel behoefte aan wat alcohol, denk ik,' vond ze. Maar goed, de hoed was nu het doel. Dat maakte ze Xaf ook duidelijk en gelukkig ging hij mee, want ze had zo'n hekel aan smeken. Daarnaast; het was niet leuk in haar eentje hier. Dus dan maar zo, toch? Altijd beter! Xaf was dan misschien wel eng, maar niet zo eng. Hij viel dan nog wel weer mee.
'Wacht maar tot je zelf dat gezicht trekt,' dreigde Wren, ook al wist ze dat ze niet intimiderend was. Waar de hoed was? Wren fronste een. 'Hij lag op de een na bovenste verdieping, ik was heir overdag geweest met wat mensen. Maar 's nachts is het hier.. anders,' zei ze.

Nu liep ze weer verder. 'Kom je ook?' vroeg ze aan Xav, omdat ze het niet zag zitten helemaal alleen te gaan. Ze wilde niet te ver vooruit lopen. Even keek ze om, om er zeker van te zijn dat hij haar niet al dumpte voordat ze begonnen waren. 'Maar wat doe jij hier in 's hemelsnaam?' vroeg ze, nieuwsgierig. Ze kon weer een beetje nadenken nu haar hartslag gekalmeerd was. Ondertussen liep ze door, voorzichtig om de trap niet ineen te laten storten. Haar blik richtte ze van Xav weer naar voren, waar ze weer even aan het duister moest wennen. En toen was er.. blauw licht.
Blauw. Kon niet slecht zijn, toch? Zijzelf hield wel van blauw, het was haar favoriete kleur. Haar blik begon echter wat te focussen en het duurde nog geen seconde voor ze niet meer begreep wat ze zag. Een monster. Ze wilde gillen, maar haar adem stokte in haar keel. Verward deed ze een stap achteruit, vergetend dat Xav nog achter haar stond. Wees een beetje naar voren terwijl ze helder probeerde te denken. 'W-wat..' Het was een monster, van pumpkin head tot pumpkin butt. Het was oranje, het gloeide.. Het had slagtanden en het zag er hongerig uit. 'Zullen we weggaan?' opperde Wren zwakjes, terwijl ze naar het beest staarde. Het stond ook net op het flondertje waar de trap even een rustpunt gaf. Vechten vanaf de trap? 'Ik geloof niet dat het ons leuk vindt,' zei Wren. Ze begon haar stem al wat terug te krijgen, ging wat dichter tegen de muur staan om haar evenwicht te behouden, ondanks dat ze op de trap stond. Haar hand kneep ze samen, begon luchtenergie eromheen te verzamelen. Ergens wilde ze direct aanvallen, maar ze besloot nog heel even af te wachten. Even zekerheid. Toch wilde ze wel klaar zijn voor actie, want iets aan dit alles voelde gewoon absoluut niet goed.

Het was niet iets voor Xavier om daadwerkelijk te lachen, maar boy, had hij dat een lange tijd niet gedaan. De lach voelde vreemd op zijn gezicht, alsof hij een soort masker op had, alsof zijn wangen van plastic waren. En het was vreemd hoe oprecht het was geweest, geen sarcastisch lachje of iets dergelijks. Bah, hij moest toch wel even fronsen om zichzelf.
Maar toch, dat boze gezicht van Wren was iets waar hij niet niet om kon grijnzen. Ze deed hem het meest denken aan een blaffende chihuahua. Ze had natuurlijk wel de bite, maar niets wat Xavier niet aan kon. Of misschien had hij haar nog niet op haar ergst gezien, wie wist hoe ver het blauwharige dwergje kon gaan.

Maar goed, nu die stomme hoed. 'Hmm, het krot is nooit echt een goede plek om te zijn 's nachts, nu nog minder vanwege het Halloween seizoen. Er wordt beweerd dat tijdens Halloween de sluiers tussen deze wereld en de wereld van de overledenen het dunst zijn, geesten van de andere wereld kunnen onze wereld opzoeken, zoekend naar verlossing. Ook lijken duistere krachten sterker te zijn dan normaal, wat resulteert in wezens die niemand ooit heeft gezien, wezens die alleen maar mensen of krachten willen verorberen. Lekker spooky allemaal.' vertelde Xavier met een neutraal gezicht, alsof niets van dat hem echt bang maakte. Ergens wist hij dat die zware druk op zijn schouders en de veel te onheilspellende atmosfeer wel iets betekenden, maar hij wilde niet aan die angst toegeven. Zeker niet tegenover Wren, dan zou hij haar mooie pest-materiaal geven. Uiteindelijk haalde hij zijn schouders ook op. 'Of nou ja, dat is in ieder geval wat ik gelezen had, maar het is waarschijnlijk toch pure onzin.' De nonchalantie droop van zijn stem. Hij liep met Wren mee toen ze hem vroeg of hij mee ging en klom de trappen op, voorzichtig met de plaatsing van zijn voeten sinds de trap niet overal even stabiel was. Wren liep vlak voor hem, dus zijn blik was vooral op haar achterhoofd gericht. Ze keek even om, vroeg hem wat hij hier deed. Xavier haalde zijn schouders opnieuw op en stak zijn handen in zijn zakken. 'Ik wilde wel eens zien - of eerder voelen - waar mensen zo bang voor waren. En eerlijk? Ik voel wel wat, maar het is niet alsof ik het in mijn broek doe van angst.'

Plotseling stopte Wren met lopen, waardoor Xavier ook tot een halt kwam. Hij fronste even. 'Waarom stop je?' vroeg hij. Wren stapte vervolgens naar achteren, alsof ze iets engs had gezien. Ze botste bijna tegen hem aan, maar Xavier week al naar de andere kant van de trap zodat hij kon zien waar ze zo bang voor was. Hij stapte één of twee treden omhoog en... zag het ding. Oranje, in de vorm van een pompoen met blauw licht overal en een giftig uitziende druipende vloeistof in het lichaam. Het had een lange staart en slagtanden en het leek het meest op een gemuteerde... Nee, hij wist niet waar het op leek! 'W-What the fuck...?' mompelde Xavier verward en hoorde Wren's stem wat zwakjes naast hem. Ze opperde om te gaan, maar hij liet zich niet wegjagen door een dom beest. 'Nee wacht. Blijf daar staan, ik leer dit beest even een les--' Hij kon zijn zin niet afmaken. Pumpkin Lord haalde uit met zijn staart naar de witharige. Xavier richtte zijn hand vlug op een schaduw en trok het van de grond, probeerde zich te verdedigen door een schild te maken, maar hij was al te laat met die handeling. De staart kwam met een pijnlijk hoorbare klets tegen zijn borst. Het was geen afschuwelijke pijn, wat meer pijn zou doen: de trap. Xavier verloor echter zijn evenwicht door die klap en donderde achterover van de trap. Zijn lichaam en hoofd bonkten meerdere keren tegen de traptreden en hij rolde zo naar beneden. Hij probeerde nog iets vast te grijpen, maar uiteindelijk kwam hij met een klap terecht op de vlonder onderaan de trap, zijn gezicht tegen de grond, zijn capuchon over zijn hoofd gevallen en klaaglijk gekreun wat uit zijn keel opsteeg.
'F-Fucking shit...' klaagde hij. Pijn schoot door zijn hele lichaam, waarschijnlijk zouden verscheidene blauwe plekken zich al vormen en zijn hoofd bonkte alsof iemand er met een hamer tegenaan sloeg. Hij bleef even zo liggen, compleet van de wereld door de plotselinge val, maar besefte zich toen plots dat het wezen er ook nog was. Fuck. Xavier duwde zich snel overeind, maar was nog ietwat te duizelig om wat te doen. 'WREN, DOE IETS!'

EDIT: Heb er even iets bij geschreven to make this even stupider.

Pff, hij had het moeten doen hoor. Waarom konden mensen haar niet gewoon met rust laten? Het was niet alsof ze hén ooit iets misdeed. Wren besloot er verder niet over te zeuren, omdat dat Xavier alleen maar meer lol erom zou geven. De jongen vond haar reactie helemaal geweldig, dat was wel te merken aan die veel te verschrikkelijke lach op zijn gezicht. Ja hoor, lach maar. Hij zou er wel wat voor terug krijgen, daar was ze zeker van.
Xavier speelde ook lekker in op haar ongemak door te gaan praten over sluiers tussen leven en dood. Hoe kon hij daar zo'n neutraal gezicht bij houden? Wren deed ook een poging en haalde zo nonchalant mogelijk haar schouders op. 'Ze zeggen ook dat Saffie hier wel eens rondloopt om mensen te verorberen, maar ik weet ook niet of dat waar is,' probeerde ze het verhaal luchtig weg te wuiven. 'Daarbij is Halloween inderdaad wel met dat gedoe over doden en al dat gedoe, maar geloof jij daarin?' Wren keek even achterom, stak plagend haar tong een stukje uit. 'Zo'n stoere jongen als jij?' Die kon daar wel tegen, toch? Oh, hij antwoordde al dat het pure onzin was. 'Gelukkig dat je dat bovenaardse gelul niet gelooft,' lachte Wren, hoewel haar lachje de zenuwen niet kon verbergen. Damn. Ze wilde gewoon die hoed en dan was ze ook weer klaar.

Oh, dat was dus de reden dat hij hier was. Benieuwd naar wat iedereen zei. En? Oh, het was niet te overdreven eng. Wren knikte. 'Het is gewoon eng voor van die huilebalken hier, maar het is vooral een oud huis,' antwoordde ze, was het met hem eens. Ze negeerde alle ongemakkelijke gevoelens; wie weet was het echt haar eigen fantasie. Ze stelde zich wel vaker dingen voor, dus waarom nu niet? Het was gewoon de nare atmosfeer, samen met de schrikreactie van net. Ze had haar hartslag al wel weer een beetje onder controle, maar-
What the hell?! Ze negeerde Xav's vraag waarom ze stopte met lopen, was alleen in staat een beetje te wijzen en te stamelen. Zijn verbazing was ook te merken. Terwijl zij - moedig als ze was natuurlijk - opperde om weg te gaan, zei Xav grootmoedig dat hij dit (wat was het?) wel een lesje zou leren. 'Nou, kom op,' zei Wren, die haar angstige toon even verloor in sarcasme. 'Het is een gloeiende pompoen, dat kun je wel!'
Pumpkin Lord leek echter niet van plan te zijn tot zijn prooien een keuze hadden gemaakt en voor Xav echt iets kon doen kwam er al een staart tegen zijn borst en werd hij van de trap geduwd. Wren inhaleerde geschrokken wat lucht en deinsde achteruit zodat ze tegen de muur stond. Xav begon heel charmant van de trap af te rollen en Wren hobbelde maar achter hem aan. Ze bleef niet alleen bij Pumpkin Lord staan! Zij was van het overleven en de grootspraak, niet van écht vechten. Wel een beetje karma dat hij haar had laten schrikken, ha.
'Leef je nog?' riep ze naar beneden, toen Xav daar eenmaal een beetje lag dood te gaan en zij er bijna was. Ze stonden nu tenminste niet meer op de trap, dat was al iets. Wren hurkte en pokete een beetje in Xav, tot hij bewoog en haar beviel wat te doen. 'JA, DAG!' riep Wren uit. 'JIJ bent de man hier, sukkel! Ik ga wel.. eh.. de keuken zoeken en sandwiches maken!'

Pardon? Wren keek hem met grote ogen aan, alsof hij haar net wat onmogelijks gevraagd had. Het monster kwam waarschijnlijk al vrolijk op hen afgehupst, dus ze had niet echt een keuze.. maar.. Wren zette een paar stappen naar de trap die naar de uitgang leidden - zogenaamd voor de sandwich natuurlijk - tot haar blik op Xav viel. Ze kon wegrennen en dan zou ze het redden. Maar dan liet ze wel deze jongen - eentje die ze wonderbaarlijk genoeg mocht - hier achter, om soort van dood te gaan. Hij had niet gelogen met zijn Halloweenverhaal, bleek maar weer. Doe iets, doe iets. 'Okay okay okay,' mompelde ze nu, liep weer naar voren zodat ze voor Xavier kon staan. Anders zou ze hem nog raken. 'Ik weet echt niet wat Pumpkin Lord wel en niet kan hebben, dus jij komt maar snel weer overeind,' zei Wren bevelend tegen Xav, maar de angst die doorklonk in haar stem maakte het misschien wat minder dictator-achtig. Dit was gewoon Wrens manier van om hulp vragen. Maar goed; ze moest dus iets tegen het ding doen. Het ding met tanden en pompoenen. Misschien had in de fik steken gewerkt, als zij Vuurmagie durfde.. Dus Lucht! Wren benutte nu de energie die ze al die tijd rond haar hand had laten verzamelen wierp haar arm naar voren, waardoor ze een redelijke luchtstoot naar de Pumpkin Lord stuurde. Optillen zou niet gaan, daar leek hij wat te snel voor. Wel verzamelde ze nog snel wat lucht om een iets minder sterke luchtvlaag op het ding af te sturen. Erg creatief was het niet, maar op het moment kon ze niet echt denken. Ook probeerde ze, als ze er tijd voor had, een barrière van lucht voor hen op te bouwen. Gewoon een plateau waar de luchtdruk hoger was, maar dan ook echt veel hoger. Dit zou ze niet lang vol kunnen houden: het was lastig om de lucht op één punt zo solide mogelijk te houden, vooral omdat lucht het liefst gelijk wil zijn. Dat is het principe van wind, niet? Ze wilde het volhouden totdat Xav opstond, maar hoelang ging dat nog duren?

PROFILE MAGICIAN

» 'This is halloween'
» Halloween 8D
» Halloween~
» Halloween ~ Just wait and see, nothing more.
» Halloween event ~

This is Halloween~ [&Cutie Xaf]

This is Halloween~ [&Cutie Xaf]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen